Forcerende Trigger

De zolder was, van alle plekken in huis, de grootste puinhoop. Daar lagen ook de meeste spullen die een verstandig persoon zou bestempelen als “waardeloos”. ten minste dat was de gedeelde mening van Sandra, Robert, Anita en Billy toen ze daar aankwamen. Er lagen stapels oude tijdschriften, kranten, meubels die eigenlijk niet meer op een rommelmarkt verkocht zouden mogen worden, kleren die vast mode waren geweest in de vroege jaren dertig en niet te vergeten: opa’s prullaria.

Hun grootvader had een tijdje zijn fortuin proberen te maken als uitvinder en had de meest absurde dingen uitgevonden die, achteraf, niemand wilde hebben. Zijn “basale driepuntvergelijker” was nooit een succes geworden. Hij was zeer onder de indruk geweest van zijn “prudent maximilliale detonator”, maar niemand had begrepen wat het nou precies voor je deed. Van de “Drie-fnuikige swapfrugger” was zowaar één exemplaar verkocht, maar dat was aan hun ome Leo geweest, die minstens net zo excentriek was geweest als hun grootvader. Jaren later had hun grootvader hen echter toevertrouwd, dat het plezier voor hem voornamelijk had gelegen in het bedenken en maken van de meest absurde dingen en dat hij niet eens verwacht had dat iemand er ooit serieus naar zou kijken. Maar toen was hij volgens de artsen al dement geweest, alhoewel het maar de vraag was of hij niet zijn hele leven dement was en juist op het einde ervan helder was geweest. Opa was kon met recht een apart geval”genoemd worden.

Sandra zuchtte: “Oh jongens, dit gaat weken duren… en ik hoopte vandaag klaar te zijn. Pfff, wie kan er morgen? Ik heb zitting.”

Robert schudde meteen zijn hoofd. “Ik heb een klus in de buurt van Nijmegen, dat haal ik nooit meer.”

Op zijn beurt voegde Billy toe: “Ik geef morgen les en die zit al vol.”

Anita keek bedenkelijk: “Ik had ook beloofd morgen terug te zijn. Wat nu?”

“Doorwerken dan maar,” zei Billy “En we zien wel hoever we komen. Eventueel volgend weekend doorgaan.”

Sandra trok een verveeld gezicht: “En we zouden volgend weekend iets samen doen, schat.”

Billy haalde zijn schouders op. “Van mij mag het ook later, maar ik dacht dat je ervan af wilde zijn.”

“Ik haal vast wat vuilniszakken,” deed Robert de duit in het zakje. “We kunnen zeker de helft weggooien.” Billy grinnikte even om zijn zwager en zelfs zijn schoonzus lachte even. Billy pakte als eerste iets van de vloer en liet het bijna meteen weer vallen. Het was een voorwerp ter grootte van een kruimeldief, met allerlei toeters, bellen en lampjes, die onmiddellijk begonnen te loeien, rinkelen en knipperen. Robert, die al halverwege de valiestrap was, stak geschrokken zijn hoofd door het trapgat, terwijl de dames hun gezichten vertrokken. Anita sloeg haar handen zelfs voor haar oren. Billy schudde het apparaat heen en weer, tot hij de grote knop op de onderkant per ongeluk indrukte. Het loeien, knipperen en rinkelen hield meteen op.

“Wat nou weer?” vloekte hij.

Sandra bukte zich en pakte het stuk papier waarop het apparaat had gelegen en las voor: “Nudeo-forcerende triggerspoel. Deze buitenechtelijke dochter van Aphrodite en Hephaistos is zeer gevaarlijk. Via tactiele en audio visuele banale middelen zend het golven uit die op wonderbaarlijk alchemistische wijze deelnemers subject maken aan revelerende nudistische daden en hebben als bijeffect dat ze geen bijeffect hebben of ten hoogste absurd positieve. Gebruik van dit apparaat op nietsvermoedende derden is ronduit onethisch. Niet te min kan ik me er niet toe bewegen het te vernietigen,” ze schoot in de lach. “Nou, dit lijkt me de grootste kolder die hier te vinden is.”

Anita knikte instemmend. “Iedereen weet dat Aphrodite en Hephaistos geen onechte kinderen kunnen hebben. Ze zijn namelijk getrouwd. Met elkaar.” Op haar beurt wist zij dan weer dat niemand van haar familie dat wist, maar ze had nu eenmaal veel kennis van de klassieken en liep daar graag mee te koop. Sandra wierp haar zus op haar beurt ook een blik toe waar de jeugdrivaliteit weer vanaf droop en wilde haar net scherp van repliek dienen toen ‘de onwettige dochter’ plots een display manifesteerde en er wat cijfers knipperde: 10:41. En daarna een datum. Billy keek: “Dat is morgen. Nou we zien wel wat de gevolgen zijn.” Hij pakte een vuilniszak van Robert aan en gooide het apparaat erin. Daarna werkten ze hard door, en dachten niet meer aan onechte dochters, swapfruggers, driepuntvergelijkers of detonatoren.

I. ROBERT

Het was heet, concludeerde Robert. Dat daar niks aan te doen was, dat concludeerde hij ook meteen. Hij schakelde de tachymeter in en mat nauwkeurig enkele punten op het braak liggende terrein waarop hij zich bevond. Hij toetste snel wat in de PDA die hij bij zich had. Weinig interessants te melden, het terrein was zo vlak als maar kon en behalve “zand” was er weinig aan data in te voeren. Het terrein was 50,4 meter breed en 70,6 meter lang. Aan de oostkant lag een dicht bos, aan de westkant een verharde weg, die kruiste met een zandpad dat uit de bossen kwam aan de noordkant. In het zuiden was het wat lastiger meten omdat een riviertje erlangs af meanderde. Maar dat was eigenlijk wel prettig, want gewoon een vierkantje van puur zand in kaart brengen zag hij toch niet zo zitten.

Hij besloot dat hij de bochten van de rivier maar eens ging opmeten. Terwijl hij die kant op liep trilde de mobiele telefoon in zijn zak. Een sms-je. Hij pakte zijn mobieltje en klapte hem open. Bericht van Anita. “ Hoi schat. Dadelijk weer 1C. Geen zin in, ze denken dat Hamlet een omelet met ham is. Gelukkig maar 1 uur. Kus.” Hij keek op zijn horloge. 10:39, ze was dus al bezig, want haar lessen begonnen altijd op het halve uur. Mooi, dan was de kop eraf. Hij liep verder over de vlakte en hij merkte dat hij begon te zweten. Aangenaam, gezien het weer wat het nu was, maar het zweet maakte dat zijn shirt tegen zijn huid plakte. Een vervelend gevoel. Onder het lopen merkte hij opeens dat hij zijn shirt uittrok. “In de baas zijn tijd nog wel,” dacht hij erbij, maar hij liet zich er niet door tegenhouden. Een zacht briesje wat plotseling opstak zorgde voor een heerlijke afkoeling. Alsof het zo gepland was…

Robert had niet het goddelijke lichaam van zijn zwager Billy, niet te min hij mocht er wel degelijk zijn. Hij trainde om in vorm te blijven, maar zat niet dag en nacht in de sportschool. Hierdoor zag je wel dat hij er iets voor deed zonder dat hij er afgetraind uitzag. De wind maakte dat de haartjes rondom zijn tepels hem kriebelden. Een prettig gevoel, zijn borst te laten strelen door de elementen.

Opeens kwam hij in de verleiding om meer kleding uit te doen. Hij bukte en maakt zijn schoen veters los. Zijn sokken uit… het zand was warm onder zijn voeten. Hij wiebelde met zijn tenen en begroef ze in het fijne zand. Het was alsof hij ze in een warm bad dompelde, alleen compacter. De druk op zijn tenen deed hem zuchten. En er was een stemmetje in zijn hoofd dat fluisterde: “Toe maar, de rest ook…”

Met het oog op de hitte had hij die ochtend een linnen broek aangetrokken, maar zelfs die leek nu te warm. In een wip hadden zijn vingers de knopen losgemaakt en stapte hij er gewoon uit. Hij liet een spoor van kleding achter, maar dat deerde hem niet. Net zo min als het feit dat hij bijna naakt was, op zijn boxershort na. Maar het was hier zo stil, wie zou hem kunnen betrappen. Ja, iedereen die over de wegen reed, maar wie reed er in godsnaam op dit tijdstip hier? Alleen mensen die de zon zo zouden waarderen als hij. Oh ja, en de biologie studentes, die hij eerder was tegengekomen, die vogels moesten observeren voor hun college. Maar die waren al meer dan een uur geleden het bos ingelopen.

Alleen het prikkende, jeukende zweet bij zijn kruis was nu nog een bron van irritatie en zonder aarzeling trok hij ook zijn boxer uit. Hij liep hij naakt, met alleen een PDA in zijn hand. Achter zich een spoor van kleding. De zon, de wind, het riviertje. Om wat verkoeling te zoeken besloot hij even een in het water te stappen. Het wat was koel en helder… en zorgde ervoor dat hij een rilling over zijn rug voelde lopen.

Zo bleef hij staan, terwijl het water zijn voeten streelde en de wind en de zon zijn lijf. Hij werd erdoor gestimuleerd en dacht aan zijn vrouw. Anita zat nu in een hete collegezaal literatuur uit te leggen. Wat jammer dat haar studenten nooit zouden weten hoeveel seksuele energie opgebouwd zat in hun keurige docente. Hoe heerlijk ze kon vrijen, hoe vurig ze was, hoe warm en zacht… Het bloed pompte door zijn aderen, omlaag naar zijn kruis, waar zijn geslacht zich oprichtte in volle glorie. Hij besloot er nog niets mee te doen, maar te wachten tot hij vanavond thuis was, om zijn genot met Anita te delen. Nadat hij dit besloten had klom hij snel het stroompje uit en volgde het spoor van zijn kleding terug.

Al die tijd had hij niet in de gaten dat aan de rand van het bos twee biologiestudentes met verrekijkers iets heel anders dan vogels hadden bestudeerd.

II. Anita

Vlak voordat Anita aan haar college Engelse literatuur begon besloot ze om nog even haar frustratie te uiten door een sms-je aan haar man te sturen: “Hoi schat. Dadelijk weer 1C. Geen zin in, ze denken dat Hamlet een omelet met ham is. Gelukkig maar 1 uur. Kus.” Toen zag ze dat het al half elf was en stond op.

De banken zaten zoals altijd half vol. Jammer, want zelf vond ze het onderwerp van deze les boeiend. Macbeth was een stuk geweest dat ze in haar studententijd zelf eens had gespeeld en ze kon er uitgebreid over vertellen. Maar ze vroeg zich af of het ze wel iets zou interesseren. Klas 1C was niet de meest gemotiveerde klas van de jaargang ten slotte. Iets te laat begon het college.

Anita gaf een korte beschrijving waar het stuk over ging en ging over tot een analyse. “Macbeth is de kortste maar tevens de bloederigste tragedie die Shakepseare schreef. Het woord “bloed” of afleiding daarvan komt meer dan 100 keer voor. De rol van de vrouw is zeer apart hierin. Onder de uitgewerkte rollen bevindt zich eigenlijk geen echte vrouw. Het zijn allemaal heksen, of mannen. Zelfs de echtgenote van de hoofdpersoon, Lady Macbeth. Lady Macbeth heeft een monoloog waarin ze expliciet oproept “ Unsex me” oftewel maak mij minder, of zelfs helemaal geen vrouw… is het werkelijk zo saai?” ze zag dat een van de studenten op de voorste rij uitgebreid zat te gapen. De jongen verschoot van kleur.

“ Uhm nee, mevrouw…het is alleen zo heet…” zei hij.

“Ja,” viel het meisje naast hem bij. “En we hebben niet eens airco. Ik kan alleen maar denken aan een koud biertje aan het zwembad.”

Inwendig kreunde Anita even. Eerlijk gezegd hadden haar studenten op dit punt gelijk, het was eigenlijk te warm om in een benauwde collegezaal te zitten, maar dat kon ze natuurlijk niet toegeven. En ze moest nog meer dan een half uur…

Ze besloot dat ze iets moest doen om de aandacht vast te houden. Eigenlijk absurd dat ze dat moest doen, want Macbeth zou de aandacht al uit zichzelf moeten vasthouden, maar het was nu eenmaal niet anders. De interesse daarin was al vrij weinig, dus misschien moest ze het in een andere hoek zoeken. Haar blikken gleden door de collegezaal. Veel jongemannen, maar ook vrouwen. Nou ja, ze wist wel een manier om de aandacht op haar gevestigd te krijgen, maar of dat nou zo’n goed idee was. Anita wist van zichzelf dat haar borsten namelijk nogal wat bekijks trokken. Ze had een flinke cupmaat en haar borsten waren rond en stevig. Haar man was dol op haar borsten en kon ze urenlang strelen en kneden. Zou ze hen inzetten om de aandacht van de studenten te trekken en te houden. Ze dacht er over na en besloot van wel.

“Nou, heren en dames, als jullie wat extra stimulatie nodig hebben om de les te volgen is dat natuurlijk mijn taak als docent. Maar ondertussen ga ik wel door met mijn les, want dit is tentamenstof.

In de eerste acte ontmoeten we Macbeth niet meteen, maar er wordt wel over hem gesproken, met lovende woorden.” Haar handen gleden over het bloesje wat ze aanhad en ze maakte één voor één de knoopjes los. Het geroezemoes verstomde meteen en niemand zat meer versuft in de banken.

“Er wordt ook gesproken over hem door de heksen. En nu is het meteen de vraag van mij aan jullie. De heksen worden vaak afgebeeld als dienaressen van het Kwaad. Sommige regisseurs kiezen er echter voor om ze voor te stellen als hallucinaties van Macbeth, een soort innerlijke stem die aangeeft dat hij vanaf het begin van het stuk al de speelbal is van zijn eigen ambitie. Toch klopt dit niet. Is er iemand die me kan vertellen waarom?”

Het bleef even doodstil in de collegezaal totdat het meisje wat eerder gesproken had over bier en zwembaden haar hand op stak.

“Ja?” knikte Anita haar toe terwijl ze haar bloesje opensloeg en haar fraaie borsten in BH aan de zaal toonde.

“Het is onmogelijk dat het hallucinaties zijn aangezien ze ook gezien worden en rechtstreeks spreken tot Macbeth’s metgezel Banquo.”

“Heel goed,” reageerde Anita terwijl ze haar handen onder haar borsten plaatste en ze even omhoog tilde. “Wat zijn nog meer aanwijzingen die deze visie ondersteunen?”

“In akte vier, scene één komen ze ook voor en daar ontmoeten ze hun superieur, de doodsgodin Hekate. Die berispt hen en zegt dat hun doel niet zou moeten zijn Macbeth in het ongeluk storten, maar juist algemeen onheil brengen. Dat is ook de strekking van hun rijm: “double double toil and trouble. Fire burn and cauldron bubble. Verdubbel verdubbel ontberingen en onheil, vuur brand en ketel kook.”

Anita knikte, ondertussen haar BH naar beneden schuivend, waardoor haar borsten zichtbaar werden voor iedereen. Een mooie, ferme D-cup, waar ze trots op was. Ze keek even de zaal rond en glimlachte bij zichzelf. Meestal, wanneer een eerstejaars student zo’n gedetailleerd en betweterig antwoord gaf, keken de anderen er met een scheef oog naar, maar nu keken alle ogen recht vooruit, naar haar. In de ogen van de jongens las ze bewondering en begeerte, de meisjes keken wat anders. Sommigen stikten duidelijk van de jaloezie, anderen leken wat in de war gebracht. Een enkeling keek met mogelijk nog meer begeerte dan de jongens. Maar niemand liep kwaad weg of joelde haar uit.

“Een helemaal correct antwoord. Ik weet niet of iedereen het heeft kunnen verstaan, ook achterin. Staat de microfoon eigenlijk hard genoeg?”

Er klonk wat instemmend gemompel.

“En ook belangrijk, kan iedereen mijn borsten goed genoeg zien? Ik zou niet willen dat iemand zich nog afgeleid voelt door de temperaturen. Jullie snappen waarschijnlijk wel dat het onmogelijk is dat ik mijn bloes en BH helemaal uitrek. Het bestuur zou er geen begrip voor kunnen opbrengen. Maar om de aandacht vast te houden zal ik met plezier zo blijven staan. ‘Come to my woman’s breasts and take my milk from gall’, zegt Lady Macbeth in haar tweede monoloog. Ik zou in dit geval zeggen: Kijk naar mijn vrouwenborsten en laat jezelf van top tot teen vullen met prachtige kennis.”

De rest van het college verliep zeer apart. Iedereen bleef kijken naar de mooie docente die daar stond, haar grote, blote borsten trots onthult aan een collegezaal vol studenten die nu geboeider dan ooit luisterden naar een college Shakespeare. Niemand kwam binnen, niemand keek door de zijramen. Toen het college was afgelopen wilde in eerste instantie niemand de zaal verlaten, totdat Anita haar borsten weer bedekte.

Het merendeel van 1C haalde hun tentamen Engelse literatuur niet. Wat bij analyse van de resultaten wel opviel was dat de vragen over Macbeth unaniem allemaal goed gemaakt waren. Anita kreeg de complimenten van de jaarcoördinator.

III. Sandra

“…en hiermee beëindig ik mijn slotpleidooi, edelachtbare.”

Sandra keek wrevelig naar de officier van justitie, toen die weer ging zitten na deze opmerking. Het was niks persoonlijks. Pro-deo zaken waren sowieso haar forte niet, net zo min als verliezen dat was. Maar ze wist dat ze geen kans had. Oh, de verdachte was sympathiek, maar helaas ook zo ontzettend schuldig. En er was niets wat ze daaraan kon doen. De verdachte in deze zaak was een oplichter, maar niet van het soort dat oude vrouwtjes en bijstandmoeders enkele tientjes aftroggelt. Nee, via een ingewikkelde truc had hij een de plaatselijke bouwmagnaat 1,3 ton afhandig gemaakt. Deze persoon was ook niet helemaal eerlijk aan dat geld gekomen en de publieke opinie was op handen van haar cliënt. Maar de rechter zou daar geen rekening mee houden.

Peinzend zat ze in haar stoel. Er was niks wat ze kon doen. Het bewijs van de aanklager was te overtuigend, de invloed van het zogenaamde slachtoffer te groot. Haar cliënt hikte aan tegen vijf jaar onvoorwaardelijk. En zij zou een zaak verliezen. Dat vond ze al even frustrerend. Het enige wat nog kon helpen was een driest plan.

“Mevrouw de Advocate?” de stem van de rechter deed haar wakker schrikken uit haar overpeinzingen. “We zijn klaar voor uw slotpleidooi. Het is tien over half elf, als het meezit kunnen we op tijd lunchen.”

Sandra keek even rond. Daar zaten ze, de rechter, de griffier, de parketwachter, haar cliënt en enkele belangstellenden en journalisten. Tja, dan maar het drieste plan, dat was het enige wat nog kon helpen. Ze stond op.

“Excuses, Meneer de Voorzitter. Ik denk dat ik een wat onconventioneel slotpleidooi wil houden. Maar ik hoop dat u er de meerwaarde van inziet.”

Hiermee deed ze haar bef al en sloeg de toga open. Eronder droeg ze een keurig bloesje met een jasje. En een grijze rok, netjes en zedig tot over de knieën.

De officier was te verbaasd om te reageren, de rechter keek boos: “Mevrouw de Advocate, wat zijn dat voor manieren. Ik neig ernaar u te veroordelen wegens minachtig van het hof. Denk aan het decorum!”

“Meneer de Voorzitter, ik vraag slechts enkele ogenblikken om mijn punt duidelijk te maken. Het lijdt geen enkele twijfel dat mijn cliënt schuldig is aan de ten laste gelegde feiten. Het enige wat ik kan vragen van het Hof is mildheid in het vonnis. Gezien het feit dat in deze wereld niets voor niets komt ben ik bereid daarvoor te werken. Zelfs bij pro-deo zaken is de verdediging er alles aan gelegen om haar werk goed te doen.”

Ze hoorde de officier zijn keel al schrapen en vermoedde dat hij bezwaar wilde maken. Daarom nam ze snel de volgende stap, letterlijk. Ze stapte achter haar bureau vandaan, zodat ze midden in de rechtszaal stond. Daar ritste ze resoluut haar rok open en liet die van haar heupen glijden.

“Meneer de Voorzitter, meneer de officier, geachte aanwezigen, ik wil graag even mijn slipje laten zien. Een zwart satijnen slipje, wat lekker zacht aanvoelt.”

“Bezwaar!” klonk het achter haar, vanuit de hoek waar de officier zat.

“Afgewezen! Iedereen weet dat Satijn zacht is.” De rechter keek met grote aandacht naar Sandra’s slipje.

“Dank u Meneer de Voorzitter. Ik heb expres dit slipje aangetrokken, omdat ik mij daar mooi en sensueel in voel. Ik weet dat ik weinig kans maak om deze zaak te winnen en ik kan daar heel slecht tegen. Daarom heb ik eigenlijk al besloten dat ik vanavond mijn verloofde ga verleiden. Als een soort van troost. Maar nu heb ik het opeens in mijn hoofd gehaald dat ik dat ook kan proberen bij u. Oh, ik ga niet met jullie allemaal naar bed.”

“Bezwaar!”

De rechter zuchtte. “Dat heb ik ook. Maar ja, je kunt haar niet dwingen, dat zou misbruik van mijn positie zijn.”

Sandra lachte hem lief toe. “Nou, meneer de Voorzitter, ik ben wel iets anders van plan. Waarom kijkt u niet even naar hoe lekker mijn kutje eruit ziet? Ik zal mijn zwarte slipje ook uitrekken. Kijk maar eens. Ik zal me trouwens even draaien, ook de officier en onze bezoekers mogen me zien.”

Toen Sandra haar slipje had uitgetrokken draaide ze zich om haar as, zodat iedereen zicht had op of haar mooi gevormde billen of haar kutje. Zachtjes liet ze even een paar vingers over haar venusheuvel glijden.

“Het voelt altijd zo heerlijk als ik me net geschoren heb. Vanochtend in de douche, terwijl Billy nog in bed lag. Ik kon mezelf nauwelijks inhouden hem niet wakker te maken, zodat hij me kon nemen. Hij is groot, maar als ik nat ben glijdt hij bij me binnen en kan hij met me doen wat hij wil. Maar… prachtig kutje, nietwaar…?”

Er kwam geen bezwaar.

“Ik hoop eigenlijk dat dit al voldoende is, maar ik speel liever op zeker. Ik ga dus maar even op mijn bureau zitten. Ik zal mijn benen spreiden voor het Hof, zodat iedereen mijn kutje kan zien. Ja, voor degene die goed kijkt, ik word hier nat van. Het is een heerlijke manier om een zaak te bepleiten merk ik, je kutje tentoonspreiden. En wij advocaten hebben ergere dingen gedaan, ten slotte. Volgens mijn zusje heeft Shakespeare gezegd dat ze alle advocaten ter wereld zouden moeten ophangen. Maar zeg nou zelf, zou u mij ophangen, als u dit zo ziet. En als u mij gratie verleend, kunt u die gratie niet uitbreiden tot mijn cliënt? Gewoon omdat ik mijn kutje heb laten zien aan een hele rechtbank?”

Sandra verloor de zaak niet. Haar cliënt kreeg zijn vijf jaar, alleen dan voorwaardelijk. In de rechtbankverslagen en in de krant sprak men van een vurig eindpleidooi, maar niemand schreef over de details.

IV. Billy

Billy begon met zijn aerobicsles van half elf. De gebruikelijke dames waren er weer. Mevrouw Pauw en Mevrouw van Vliet, verveelde huisvrouwen. Mirjam, de verlegen communicatiestudente, die een tikje teveel woog. De tweeling Jill en Vanessa Kivits, die altijd op maandag kwamen, voordat ze naar hun werk op het makelaarskantoor gingen. En natuurlijk Brigitte, de collega van zijn vrouw. Dat hondsbrutale mens, wat hem nog meer dan de andere dames met haar ogen uitkleedde en nogal ongepast flirtte met hem. Billy wist dat dat de reden was dat al deze dames hier waren. Vrijgezelle vrouwen of vrouwen allang waren uitgekeken op de man die thuis op hen wachtte en daarom maar naar die lekkere neger gingen kijken, die in een strak shirt en met een soepel lijf zich in allerlei bochten wrong.

Ach, het was allemaal niet zo vervelend. Op Brigitte na uitten ze hun verlangens alleen maar door steelse blikken op hem te werpen als ze dachten dat hij niet keek.

“Goed dames, daar gaan we. Val lekker voorover… en blijf hangen… hangen… en als ik dadelijk tot drie tel kom je langzaam overeind. Één, twee, drie. Rol wervel voor wervel af. Netjes, goed zo. Dan gaan we strekken. Eerst de handen in de nek en pak nu met je rechterhand je linkerelleboog vast en trekt hem over je hoofd… voel je die spanning. Als je die voelt, doe je het goed.”

“Nou ik voel flink wat spanning,” hoorde Billy achter zich. Brigitte lispelde dit snel tegen Mirjam en dan wel op zo’n volume dat hij het hoorde. Opeens besloot Billy dat hij eens wilde laten zien wat hij nog meer in huis had.

“Dan dames, is het nu tijd voor een andere oefening. Ga allemaal op je knieën zitten in een rijtje tegenover me.”

De dames deden wat hij van ze vroeg, een beetje verbaasd door de plotselinge passieve houding waarin ze terecht kwamen.

“Kijk lieve dames, het zit zo, ik merk dat jullie graag naar me kijken. Op zich is daar niks mis mee, maar het moet niet ten koste gaan van de les. Ik denk dat we dus een probleem hebben. Gelukkig heb ik opeens een oplossing. Ik denk dat jullie gewoon even de rest van mij moeten zien.”

Billy voegde daad bij het woord. Hij trok zijn shirt uit, en daarna zonder aarzeling ook zijn shorts.

“Nou nou…” wonderbaarlijk genoeg van één van de tweeling (en niet Brigitte).

Billy was, zoals gezegd, een zwarte man en door zijn werk als aerobics instructeur was hij in één woord: lekker. Hij was lang, breed en gespierd. Hij zweette wat door de inspanning waardoor zijn huid glom. En tussen zijn benen hing zijn geslacht, zelfs in slappe toestand een flink geval.

“Ja, dames, kijk maar even goed. Maar het blijft bij kijken. Ik ben op dit moment verloofd en ik wil haar niet ontrouw zijn. Ik denk niet dat ze het echter erg vind als ik mezelf laat zien aan mijn klasje. Maar ik moet zeggen dat mijn lul niet helemaal tot zijn recht komt op deze manier. Ik denk dat ik even ermee ga spelen.”

Billy liet zijn hand over zijn flank naar beneden gaan en greep zijn pik stevig beet. Hij bewoog de huid langzaam heen en weer.

“Ik doe zelf het graag zo. Gewoon lekker mijn voorhuid heen en weer bewegen, terwijl ik denk aan vrouwen. Ja, ik vind vrouwen geweldig. Ik ben trouw aan de mijne, maar net als jullie mij uitkleden met je ogen, doe ik dat met jullie. Een verassing… voor jullie misschien. Maar ik denk vaak aan hoe heerlijk jullie eruit zien. Nee! Verstoor die illusie niet,” Billy reageerde heftig toen hij zag dat Brigitte haar shirtje uit wilde trekken. “Ik ben hier de instructeur, jullie luisteren naar mij.”

“Maar Jill, als je het wil weten, ja ik fantaseer wel eens over jou. En over je zusje. Jullie lekkere slanken lijven, die kleine tietjes… jullie lijken zo op elkaar… behalve daaronder. Jill ik fantaseer dat jij een helemaal kaal kutje hebt en je zus een mooi streepje.”

Terwijl hij zo sprak keken de vrouwen ademloos naar zijn soepele handen die vaardig zijn lul tot volle hardheid streelde. De clichés klopten in dit geval. Hij had een flinke pik waaraan hij nu flink trok.

“Ja, ook u mevrouw Pauw en u mevrouw van Vliet. De rijpe schoonheid van vrouwen over de veertig. Oh ja, in mijn fantasie spelen jullie ooit mee. Die fantasie speelt zich af onder de douches en ik doe niet mee. Jullie wel en jullie doen het met elkaar, niet met mij. Ik mag wel kijken naar hoe jullie elkaar verwennen met jullie vingers. Vrouwen zoals jullie, met meer ervaring, weten precies die plekjes te vinden die een andere vrouw lekker vindt nietwaar.”

De aangesproken dames leken hem niet te horen. Hun ogen zaten vastgelijmd aan de keihard geworden pik van Billy. Billy zat op zijn knieën en drukte zijn pik wat vooruit, symbolisch de lege lucht voor hem neukend.

“Dan hebben we jou nog Mirjam. Weet je wel hoe lekker je bent?”

Mirjam kleurde vuurrood en keek naar de grond.

“Ja Mirjam, je bent een goddelijk schepsel. Je lijf is zo lekker weelderig. In mijn cultuur wordt je aanbeden als een schoonheidsideaal. Die mooie borsten, veel meer dan een handvol, je golvend buikje, de vormen van je billen. Kijk dan… kijk eens hoe stijf ik word als ik over je praat. Kijk!”

Mirjam wierp een steelse blik op Billy die zich nu woest aftrok. Zijn adem zwoegde en zijn borst ging wild op en neer. Ze bleef kijken naar de man voor haar. Billy voelde een golf van sympathie voor haar. Het leek of dit de eerste keer was dat ze dit meemaakte.

“En mij?’ hoorde hij zuchtend “Wat doe je met mij?”

Ietwat verstoord keek hij op. Brigitte keek hem aan onderworpen als de eerste de beste slet. Hij haalde, al masturberend, zijn schouders op.

“Ach ja. Nou, jou blinddoek ik en dan word je even flink genomen. Je weet alleen niet of het door mij is.

Maar dames dit zijn allemaal maar fantasieën. Ik ben en blijf touw aan mijn verloofde en ook over haar fantaseer ik. Ze doet alles voor me, alles met me in die dromen en die deel ik niet met jullie. Het enige wat ik nu verder deel is mijn pik die jullie nu eindelijk eens mogen bekijken. Ik ga door me aftrekken tot ik klaarkom. En jullie mogen naar me kijken, maar niet aankomen.”

Zes paar ogen bleven gericht op Billy’s massieve erectie. De ruimte was gevuld van de gejaagde ademhaling van mensen die opgewonden zijn, maar zoals Billy bevolen had bleef het bij kijken. Geen van de toeschouwers kleedde zich uit, niemand kwam van haar plaats af om hem aan te raken. Ze keken alleen maar.

Opeens spande Billy zijn beenspieren aan en drukte zich rechtovereind, zittend op zijn knieën. Zijn pik leek tot nog grotere proporties op te zwellen en met een kreet spoot hij zijn zaad voor hen, op de handdoek waar hij normaal zijn zweet mee afdroogde. Met een zucht liet hij zich daarna weer inzakken. Een zucht die echode door de monden van alle aanwezige dames.

Billy was de enige van de vier die zich de nudeo-forcerende triggerspoel herinnerde. Hij was ook meteen heel blij dat hij de uitvinding uit de vuilniszakken had gehaald en dat deze nu in de kofferbak van zijn auto lag.