Van Het Een Komt... - 32

Ja en nu is het zover. Dit is de laatste dag die beschreven is. De rest is "Bewaren/Wissen-Ja/Nee' en dat alleen voor privé. Dat bewaren of wissen is meteen de verklaring waarom mijn vrijpartijen zo gedetailleerd in ons dagboek konden komen, mijn dames hebben namelijk een film tic. Het is nu juli tweeduizend zes, dit/ons dagboekverhaal speelde zich af in de late zomer van negentien vijfennegentig. Wij danken al onze lezers en diegenen die ons gemaild hebben. Wij zullen ook in de toekomst iedereen die mailt naar eer en geweten beantwoorden. (zie: mail/site boven dit verhaal) of op verzoek ons 32 dagen dagboek toesturen. Het enige dat wij ervoor verwachten is dat U een x bedrag overmaakt aan een goed doel van Uw eigen keuze. Wij vragen ook geen reçu of ander bewijs hiervan en gaan er vanuit dat U naar eer en geweten handelt. Mochten er vragen zijn dan beantwoorden wij deze graag zolang het geen verzoeken zijn omtrent het chateau. Wij leven ook in verband met onze kinderen erg teruggetrokken.

Groetjes van iedereen, Eva, Paula, An, Vera, Lotte, Loes en ondergetekende Toine

Ik werd wakker van een knetterende slag. Het onweerde en de flitsen verlichtten helder onze slaapkamer. Mij heerlijk uitrekkend keek ik naast me. Eva lag nog lekker op haar rug te pitten. Zo genietend van de aanblik die mijn een en alles me bood, bleef ik even liggen. Mijn hand zat, hoe kan het ook anders, vastgeklemd tussen haar stevige schenkels. Ik grinnikte in mijzelf toen ik dacht aan de goedmoedige spot die zij hier met mij daarom dreven. Op een of andere onverklaarbare reden kwam een hand van mij altijd tijdens het slapen in die regio terecht. Mijn liefjes vonden het pikant leuk en keken 's morgens het eerst naar wie die nacht de gelukkige was geweest. Ondertussen kletterde de regen lustig uit de hemel neer. Gisteravond was het nog eens erg warm geweest. Dat was de reden dat het weer nu omsloeg en wij twee in onze slaap het laken naar beneden getrapt hadden. Echt koel was het nog steeds niet maar de zomer zou wel definitief op zijn retour gaan. Zo mijmerend kreeg een stout ideetje. Normaal was Eva het die mij het eerst wakker maakte met een of andere ongein. Ik lag lekker op mijn zij tegen haar aan en kon met mijn vastgeklemde hand net lekker kriebelen. Precies in die kuiltjes van haar liezen. Daar kon Eva gewoonweg nooit lang rustig van blijven. Zelfs in haar onderbewustzijn gaf zij maar al te graag toe aan die oproep der natuur. Gisteren hadden wij ons wat voorgenomen waar we niet aan toe waren gekomen. We waren allebei doodop geweest en de wodka had ons daardoor de rest er bij gegeven. Daarop hadden wij twee na al die "stress' wel heerlijk ontspannen kunnen slapen. Nu wilde ik mijn belofte aan Eva weer eens waarmaken en haar "schadeloosstellen' voor afgelopen nacht. Eva vond het heerlijk om in deze waak slaaptoestand de liefde te bedrijven. Zachtjes wakker geneukt te worden was volgens haar het beste dagbegin dat zij zich denken kon. Voorzichtig zocht ik dus nu naar de ingang van haar schede. Zij kreunde even heerlijk bij het binnendringen van mijn vingertopje. Bijna automatisch spreidde Eva daarop haar geweldig mooie benen. Zij verheugde zich echt zelfs slapende op seks. Voorzichtig vingerde ik door met een vinger die steeds natter werd op de plek waar mijn assepoester nooit droog scheen te staan. Mijn vinger drong nu geleidelijk aan dieper tussen Eva's schaamlippen door naar binnen. Ik voelde de ribbeltjes op dat heerlijke roze vleesbultje van haar dat zo leuk spetteren kon. Gestaag sopte ik nu door tot haar kutje echt glibberde. Terwijl ik mijn vinger nu langzaam terugtrok smeerde ik wat geil over de buitenkant van haar schaamlippen. Voorzichtig om Eva niet te wekken kroop ik boven haar. Ik ging op mijn handen en tenen steunend boven mijn sprookjesprinses die lekkere positie innemen. Mijn ochtendstijve stond keihard vooruit en hoefde die dus gelukkig niet met de hand bij te sturen. Door mijn stijve dacht ik aan wat Loes gisteren nog buitenverwachting presteerde. Zij had hem gisteren nog even snel en heel geraffineerd opgepept. Van Loes kom ik altijd als vanzelf sprekend op Paula en bedacht wat die in deze situatie zou plagen. Gegarandeerd iets in de strekking van, "zo lang zal dat wel niet gehouden hebben. Dit moest wel een nieuwe erectie zijn die je aan Eva wilt geven.' De wodka had mijn vorige en Loes' dus werk snel teniet gedaan, maar deze zou doel treffen! Met mijn eikel porde ik Eva's pruimpje eerst wat losser. Ze had tamelijk forse schaamlippen die ik nu niet mee naar binnen wilde duwen. Normaal vond Eva dat heerlijk trekken maar ik wilde haar er niet mee wakker maken. Na een paar tellen voorzichtig geklooid te hebben om haar schaamlippen over mijn eikel te krijgen gleed ik eindelijk wat door. Goed op Eva's gezicht lettend duwde ik mijn stijve langzaam verder in haar natte poesje. Geleidelijk aan drong ik helemaal in haar door. Met een geil genotsgevoel parkeerde ik mijn eikel tegen Eva's cervix. Zij ontving me daar met een overdadige kreun. Plotseling sloeg Eva geheel onverwacht haar benen om me heen. Ze opende daarop stoutlachend haar ogen en zei, "Ook goedemorgen beertje. Ik was al wakker maar vond het te leuk jou voorzichtig te voelen hannesen." Ik likte gauw plagend over haar gezicht. Kirrend van plezier zei Eva dat het kriebelde en ze me nu wèl klein zou krijgen. "Net zo klein als gisteren voordat Loes je uit de brand hielp", grijnsde zij erachteraan. Meteen daarop tikte Eva uitdagend op mijn billen. Ik omhelsde en zoende haar net zo lang tot wij heerlijk rustig klaarkwamen. Nog lekker verbonden in elkaar sprongen de meiden bij ons in bed. Ze waren stilletjes uit de kamer van Paula en Loes gekomen. An brulde nu naar daar dat ze niet meer "stoorden'. Wij waren volgens haar toch net klaar en hadden onze wodkakater geestelijk verwerkt! Uitdagend ging onze witte plaaggeest daarna over ons heen op het bed staan. Ik pakte daarop An benieuwd in haar kruis. Eva grijnsde, "Jah" ik had gelijk! Het heeft al gesneeuwd bij haar." Op An's driehoekje zat inmiddels een fijn hagelwit tapijtje. Zelf haar schaamlippen uit elkaar houdend perste zij geil kijkend haar clitoris en binnenkutje iets naar buiten. Eva vroeg daarop hitsig, "Neuk je An nu eens alleen voor mij Toine. Ik heb je pik al lekker glibberig gemaakt." An hoefde echt geen verdere uitnodiging. Ze ging al verlekkerd liggen en wachtte gespannen af. Terwijl ik mij tussen An's benen nestelde speelde Lotte dat zij wat tekort ging komen en deed ook haar benen uiteen. Giechelend pruttelde ze, " En ikke dan? Bij mij heeft het ook gejeukt als de hel." Eva bestudeerde haar schaamharen daarop intensief en kwam lekker sexy overdreven tot de ontdekking dat die ook fijn gegroeid waren. Ik vond het jammer maar een lul te hebben en zei dat. Eva grijnsde en zocht naar haar lieveling in het nachtkastje. Ze vond hem niet waarop Lotte grijsde dat Paula hen alle drie er afgelopen nacht mee verwendt had. Eva stond lachend op zeggende, dat zij de dader wel even aan haar oren erbij zou halen. Even later kwam zij met Paula binnen die de kunstpik nog steeds of weer om had. Eva grinnikte, "En voor straf mag je het nog eens." Samen met Lotte ging ze op zijn hondjes zitten en liet Paula het werkje nog eens dunnetjes overdoen. Terwijl ik An en mezelf klaar stoomde verwende Paula hen. Hijgend vroeg ik net voordat wij klaarkwamen waar Loes was. Het leek me sterk dat zij geen zin hierin had. Paula grijnsde en trok haar "pik' daarbij uit de heftig kreunend klaarkomende Eva. Voldaan hijgde deze, "Uuugh hgg hg" die maakt" hhggg ooooh" 't ontbijt!" Op mijn vraag of dat geen tijd had giechelde Lotte, "Wedden dat een van ons eerder zwanger is dan Loes." Ik keek haar niet begrijpend aan en vroeg hoe ze dat bedoelden. Lotte kon het niet meer uitleggen door toedoen van Paula. Zij stiet de kunstlul ineens met zoveel kracht en perversiteit in haar dat Lotte met een gil vooruitschoot en spontaan klaarkwam. Eva had zich intussen wat herkregen en vertelde een beetje teleurgesteld dat Loes ongesteld was geworden. Ze was zelfs iets eerder dan normaal geweest. Van dat feit keek ik niet echt op. Eva had al eerder verklaard dat vrouwen die echt samenleven hun periode op elkaar afstelden. De meiden en Eva liepen al jaren bijna gelijk hierin. Dus Loes had het ook al bijna te pakken. Vera en later ook Paula zouden hun periode ook wel onwillekeurig aan dat gemeenschappelijk ritme aan gaan passen. Nu weer wat plagend zei Eva, " Jij schiet dus niet altijd meteen raak beertje" volgende keer beter hê." Ik zoende Eva nog in An verankerd zittend en zei, "Och schat ik verheug me al op die volgende poging en zeker als jij en Paula mij daarbij weer helpen." Eva gniffelde tevreden terwijl zij zich over Paula's genot ontfermde. Samen met de meiden gaven zij Paula een uitgebreide beurt waarop deze spuitend kwam. Paula had weer eens het hele bed in keer benat. Ik begon het daarop demonstratief af te halen, we wilden toch naar Luxemburg vandaag of niet soms? Eva glimlachte en zei, "Je hebt gelijk een geluk dat daar dit werkje gemakkelijker wordt met die stortkokers." Lotte vertelde hoe ze Pierre, die dat idee gekregen had, toen uitgelachen hadden. Pierre was een gemakkelijke man maar wat hij in zijn kop had, had hij net als zijn dochter, nog lang niet in z'n kont. Hij was gewoon doorgegaan met dat plan te realiseren. Nu jaren later was iedereen er maar wat blij mee. Ik verdedigde hem tot hilariteit van Eva door ook nog de voorzieningen in zijn jachthut ter berde te brengen. Dat luikje met de voorraden, de veldtelefoon en al die andere snufjes waren toch maar een uitkomst volgens mij. Ze waren eenvoudig maar Oh zo handig. Eva lachte nu voluit en zei, "Hou maar op, je hebt gelijk. Ik wist al van Gerda dat jullie twee handen op dezelfde vrouwenbuik waren. Ze heeft trouwens genoten van jullie dubbele actie toen in de jachthut." Paula lachte en vroeg of ze toch nog mocht proberen wat zij gisteren niet wilde. Eva kuste haar terwijl ze Paula verzekerde dat het mocht zolang zij haar vader maar niet sloopte. We schoten in de lach hierover en ruimden gezamenlijk de rotzooi maar op. Buiten was het onweer inmiddels uitgeraasd en het regende nu gewoon pijpenstelen. Beneden aangekomen zoende ik meteen een terneergeslagen Loesje. Ze had zich tegen beter weten in, na haar overgeven, echt op haar zwangerschap verheugd. De meiden hadden medelijden met haar en zeiden zelfs te willen wachten voor haar. Dan kon zij toch nog eerder zwanger worden. Loes' gezicht klaarde op over deze opofferings wil van hen. Ze wist donders goed hoe de meiden zich er ook op verheugden. Die twee waren heel verbaasd geweest bij het horen van haar eventuele zwanger zijn. Het deed Loes goed hun warme gevoelens voor haar te voelen. Ze wist dat de meiden net zo van haar hielden als wij. Loes lachte weer en vertelde, "Ik stomme half Japanse koe. Ik had het eigenlijk ook wel had kunnen weten dat ik al onvruchtbaar was." Zij had al die bekende krampjes gehad en deze in haar euforie verdrongen. Al vrijend met hen zei Loes de meiden dat zij zich gewoon aan hun eigen veranderde planning moesten houden. Zij zou zelf wel volgen over een paar dagen. Lachend voegde Loes daaraan toe dat het dan nog lekkerder was, als zij het met volle opzet deed. Frivool naar mij en Eva kijkend zei ze dan ook pervers verlekkerd kijkend, "Dan laat ik me door jou vol pompen tot m'n kut ervan overloopt. Eva wilde er bij Loes ook echt iets bijzonders van maken en dat beloofde zij heilig. Het was Eva zo serieus dat zij Loes en Paula inwijdde in onze zestiende dag. De meiden wisten als nazaten van Eva maar al te goed wat dit betekende en verheugden zich zelf ook op deze ervaring. Loesje was weer blij en kletste honderduit. Ze had een eenvoudig ontbijtje met croissants en koffie gemaakt. Echt op zijn Frans aten we deze met boter en de laatste hompen worst uit Wittem. Realiserend dat dit wel eens een van onze laatste ontbijten hier wellicht was, rezen er vragen. Loes wilde eigenlijk wel eens weten hoe Eva het huis hier dan wilde regelen. Als wij allemaal in Luxemburg gingen wonen dan was Claire er wel maar wat dan? Eva lachte even geheimzinnig naar Lotte en An. Deze legden daarna uit dat "ons' huis nog steeds van Gerda was. Eva was met de meiden en Anton bij haar ingetrokken na het huwelijk met hem. Hij wilde niet meer in het huis waar zijn vrouw en de moeder van zijn dochters gestorven was leven. Geheel opnieuw beginnen en niet meer terug kijken was zijn devies geweest. Tot slot zei Lotte heel ondubbelzinnig met vochtige oogjes, ". En precies dat doen wij nu ook." Eva beaamde dat en zei vrolijk, "Daar heb ik dus geen zorgen over. Ik hoef alleen die hamsterpiestafel en wat andere spulletjes mee te nemen." Die ander spulletjes waren volgens An die zich weer in de hand had, toch nog een flinke verhuiswagen vol. Maar dat mocht de pret niet drukken. Eva vond dat ze mij nu die verklaring schuldig was die ze me op het chateau beloofd had. Daar had Gerda haar even apart genomen vlak voor onze privè verloving. Zij hadden elkaar na het gesprekje ook overgelukkig gezoend. Eva had mij toen zo verheugd aangekeken dat ik begrepen had dat zij iets geregeld hadden. Iets wat Eva heel na aan het hart lag. Eva vertelde nu dat Gerda hier weer wilde intrekken met dat echtpaar van de boot. Die hadden hun huis in de stad al te koop gezet. Mij daagde wat Amanda die eerste keer gezegd had. Zij ontvluchtten de stad op hun boot dus hier was het ook voor hun goed toeven. Ik zei dus wat Amanda destijds na hun nummertje tegen ons gezegd had en vroeg of Gerda met hen hier de winter wilde doorbrengen, om het maar zo te noemen. Eva antwoordde daarop, "Ja precies, " Gerda heeft het al gevraagd voordat zij in Luik vertrok. Ze zijn net als wij stapel op elkaar maar realiseren zich verdomde goed dat zij er ook niet jonger op worden." Ik nam mijn sprookjesprinses in de arm en plaagde dat zij dus daarom zo'n vaart achter ons hele plan zette. Eva grijnsde en zei op Paula's manier, "Jep beertje. Dus verheug je maar, je krijgt er nog een schoonmoeder en vader bij. Eentje die wat van visbootjes afweet. En het fijnste is dat ik voor Gerda met haar koppel niet die hele zolder hoef te ontruimen." Dat was dus geregeld en Claire zou ook nog haar baantje houden. Plotseling ging de telefoon over. We keken ons aan en vroegen ons hardop wie dat kon zijn. Paula had de oplossing voor het vraagstuk. Droogjes rade ze Eva aan dat als zij het perse wilde weten, ze de telefoon maar moest opnemen. Een beetje schaapachtig nam Eva daarop de hoorn op. Het was haar naamgenootje uit Witten. Eva lachte en zei, "Ja hoor, ik ben het zelf die andere hihi de ouwe Eva". ja fijn voor je hê meid" Nee ik heb niets van te voren gezegd. Ja".okè, ja hoor veel geluk en we zien elkaar zeker nog eens ja. Ja ik ook". de groetjes aan jou ouders." Lachend hing die "ouwe' Eva op en vertelde dat het die agrarische uitgave van haarzelf geweest was. Ze had het nummer van haar vader gekregen en het was liefde op het eerste gezicht geweest. Dat telefoontje deed me denken aan die gesprekken met de meiden deze week. Mij viel nu in wat de meiden gezegd hadden over hun kamergenootje. Dat meisje hadden zij in huis gehaald om haar te helpen. Ik zei het de meiden en dat ze daarom nu ook verantwoordelijk voor haar waren. Alles was voor hun nu goed en leuk maar die Ria zat ineens wel met een probleem. Ze wist nog van niets en had haar hele hebben en houwen in Lotte's en An's handen gegeven. Lotte stelde daarop voor dat zij van hun spaargeld het studentenhuis wilden kopen. Dan kon Ria als hoofdbewoner verhuren, oppassen en voor niets blijven wonen. Ze hoefde dan ook niet te weten dat zij haar uit medelijden hadden opgenomen. Eva knikte en zei, "Ja iemand zo helpen is prachtig. Je mag die persoon echter nooit laten merken dat je zijn ellende door hebt". want dat is ronduit onbeschoft!" Ik was het geheel met hen eens en keek even naar Loes en Paula die beide heftig ja naar mij knikten, ze wisten dus ook al wat ik wilde gaan doen. Dus zei ik, "Goed. Als Eva het ook goedvindt geef ik jullie ons geld dat wij apart gelegd hadden voor Canada." Eva glunderde en zoende ons. Lotte en An zeiden echter dat het echt niet nodig was. An vertelde dat zij zelf beslist niet geheel onbemiddeld waren. Lachend pruilde ze weer over die ongerechtigheid geen studiefinanciering gekregen te hebben. Ik had het kunnen weten. De meiden waren beslist niet arm te noemen, zij hadden ook geld en aandelen geërfd uit het bedrijf van hun vader. Ze liepen er gewoon niet mee te koop en konden van een klein tweedehands "Lin' autootje net zo genieten als ik van mijn slagschip en Eva van gratis paling. Hun ging het net als Eva om de gedachte die er achter zat. Met dit in mijn hoofd stond ik erop dat zij mijn geld aannamen. De meiden namen het nu in dank aan en verheugden zich op hun manier van huisjes melken. Loes vond het klasse, ze herinnerde zich maar al te goed in wat voor een krot zijzelf gewoond had tijdens haar studie. Paula lachte zoals altijd en zei droogjes, "Jep. Als die meiden dan al geen einddiploma halen moeten ze zich wel op de makelaardij storten. Daar kun je het beste rotzooien zonder op te vallen." Eva was gelukkig en vroeg ons of wij het niet toch zonde vonden van die reis naar Canada. Ze wist dat wij alle drie hard gespaard hadden om het een keertje te kunnen doen. Paula kwam nu ineens heel ernstig over. Rustig als altijd zei ze, "Nu we echt niet meer op het geld hoeven te letten". lijkt het wel of we er steeds minder van nodig hebben! Dus Eva laat ons er dan ook maar wat mee doen waar kinderen als Ria echt iets aan hebben." Eva omhelsde haar en zei dat Paula waarlijk dacht als een Gravin de Xxxxxx des Xxxxxx. Ik zag dat Loes en Eva wat wegslikten en zei dat we moesten pakken. Paula viel bij met, dat ik volgens haar haast had omdat ik eindelijk mijn pup en Vera wilde zien. Lotte vroeg olijk in welke volgorde dat ik die twee dan eindelijk wilde zien. Mijn antwoord was, "Dat is me om het even" maar ik denk dat Vera eerder bij het hek is dan die pup op zijn korte pootjes." An drukte me nu gauw mijn jachtgeweer in de handen met de woorden, "Vergeet in Gods naam die loodspuit niet. Opa heeft zich beslist in alle bochten gewrongen om vanavond al je examen te kunnen laten afnemen." Eva knikte daarop hevig dat Piere dat gegarandeerd gedaan had en hemel en aarde bewogen had hiervoor. Met algemeen gelach werd er gepakt en afgesloten. Veel namen we niet mee voor een nacht. Het meeste was toch op het chateau aanwezig. Buiten zagen de meiden voor het eerst mijn auto goed. Ze vonden het ook een moord wagen. Lotte en An verheugden zich op mijn belofte dat zij op het chateau ook erin mochten rijden. An kwam hierdoor terug op het door mij aan haar beloofde rijbewijs. Ik zei een rijschool te weten waar zij het met een beetje geluk in vijf dagen had. Die school gaf namelijk van die stoomcursussen. Ik kende de instructeurs nog goed uit mijn politiecarriêre. Eva lacht eens fijntjes en bracht ter berde, dat ik wat dat betreft ook al verdacht veel op Pierre begon te lijken. Die regelde ook altijd van alles met connecties van connecties. Grijnzend zei ik, "Als je al geen cent meer hebt moet je wel slim zijn." Hierover nog lachend werd overlegd met welke auto's wij zouden rijden. Dit was nu pas een puur luxe probleem. Iets waar wij eigenlijk allemaal nog aan moesten wennen. Het zou onzin zijn om voor zes man met drie wagens te rijden. In die van mij en die van Eva gingen al elk zes man. Maar Vera moest ook nog mee terug. Dus gingen de meiden met Eva mee in diens auto en ik nam Loes en Paula mee in mijn "cadeautje'. Loes ontdekte nog voordat wij wegreden Paula's cadeautje en liet dat triomfantelijk aan Eva zien. Die lachte en zei dat zo'n koetsiersdeken inderdaad een pracht oplossing was. Paula lachte tevreden en verzekerde Eva blij te zijn dat ze nu eindelijk ook voor haar een kerstcadeautje wist. Eva bedankte zich al bij voorbaat en zei heerlijk dubbelzinnig, "Die zijn ook verdomd handig als ik weer eens kleine kinderen achter in mijn auto heb!" Nog lachend over Eva's reactie reden wij achter haar aan. Deze keer werd er bij de grens overgang niet gestopt. Lachend schertste Paula dat een Veraatje ook meer dan genoeg was. Loes vond dat ook en zei, "Zo'n leuke griet vindt je ook nooit twee keer hê jongens!" We reden dan ook in een ruk door langs de Baraque af richting St.-Vith. Na een tijdje zo door gepord te hebben vroeg Loes waarom Eva zo'n haast had. Ik grapte dat ik wist waarom zij er zo de sokken in zette en zei, "We rijden hier veel goedkoper." Op hun vraag waarom dan wel wees ik op de prijsborden van de Belgische tankstations. Dat scheelde echt ten opzichte van bij ons. Thuis tankte vaderstaat zoals altijd heftig mee. Met die gedachte keek ik op mijn benzinemeter en het wijzertje stond inderdaad bijna op reserve. Ik had tot nog toe op kosten van de dealer gereden, die hem volgetankt had afgeleverd. Omdat lekker altijd maar een vinger lang is moest ik nu zelf tanken. Met een groots gebaar telefoneerde ik al rijdend met Eva om haar dit mede te delen. Paula plaagde dat ik eindelijk een goede reden gevonden had om die telefoon eens echt te gebruiken en of zij ook moest bijlappen want dit bakbeest zoop als een dragonder. Ik plaagde nog snel voordat Eva opnam of ze dan liever wilde duwen. Wat bij Loes weer ontlokte, "Dat kan niet hoor" want een zwanger vrouwtje mag nooit zwaar werk verrichten." Loes, die lekker met Paula mee jende wilde mij op de kast jagen. Ze kwekten lekker tussen mijn gesprek met Eva door als kleine kinderen. Ik vertelde Eva intussen gewoon rustig dat mijn modderkruiper dorst had. Eva zei dat ze het wel gedacht had en was al van plan geweest mij te bellen, maar de meiden waren haar ook aan het plagen geweest. Ik hield de hoorn daarop even naar achter en riep, "Net als die twee bij mij zo te horen hê liefje" wou jij nog meer kinderen?" Eva lachte en zei plagend terug dat ze ze toch nog wel wilde als ze maar allemaal op mij leken. Daarna hing zij met veel kusgeluiden voor ons drieën op. In de verte doemde namelijk het eerste tankstation van St.-Vith op. Eva stopte dan ook bij die benzineoase. Toen wij stilstonden kon ik even mijn claxon laten horen. Loes hield stijf van de schrik op met meesmuilen en Paula lachte zich weer eens kapot. De pompbediende kwam daarop naar buiten en hielp Eva die het dichtst bij de tapzuil stond, als eerste klant die dag. Ik stapte ook uit en liep op hen toe. De man was tot mijn verwondering niet van Waalse afkomst. Ik merkte dat hij blij was om voor de afwisseling eens geen Frans te moeten spreken. Gezellig Vlaams kletsend liet hij Eva's tank al vollopen. Toen de man wilde afrekenen wees Eva op mij. Ze zei dat we bij haar hoorden en dat die van ons ook dorst had. Eva zette daarop haar wagen iets naar voren zodat ik mijn cadeautje op haar plaats kon rijden. Ik stapte uit, maakte de tankdop los met het sleuteltje en zei, "Kiep mêr voll." De man hing daarop het vulpistool in de tankopening die het formaat had van een regenpijp. De "sjpriet' liep met een hol kolkend geluid in een lege donkere verte weg. De man vroeg terwijl hij naar mijn Luxemburger kenteken keek wat die bak wel niet gebruikte. Ik kon het niet nalaten en antwoordde, "Koffie uit een soepkom". De pompbediende had humor en schoot in de lach. Ik lachte mee en zei dat ik het niet precies wist, maar dat het zo om de een op zeven moest zijn. De man had volgens hemzelf wel een leukere hobby. Hij zei plagend en met enige zelfspot dat die zoals elke rechtgeaarde Belg een bekend Zweeds merk reed. Die kwam in tegenstelling met die tractor van mij wel met veel sneeuw eens vast te zitten maar een takelwagen kostte toch beduidend minder. Dat vond ik een goeie en keek lachend naar zijn verwonderde gezicht. De man deed nu namelijk een stapje terug en loerde daarbij voorzichtig onder mijn auto. Benauwd zij hij daarna op de pompteller wijzend, "Er zit toch geen lekske ergens of zoo mesjeu." Me nog net goedhoudend zei ik maar, "D'r geet get mier i, dan bieje unne angere whage vawiege haar doebelle tenk (er gaat wat meer in dan bij een andere auto vanwege de dubbele tank). De man vond het nu een sport om te zien wat er dan in ging. Toen de pomp dan ook eindelijk afsloeg zei hij, "Nondeju mesjeu, doa rijd tik "n eel joar op (sodeju meneer, daar rijd ik een heel jaar op)." Eva schoot in de lach en klapte in haar sappige Vlaams nog dat ik er dan ook alleen mee in het weekend mocht rijden. Grinnikend rekende de pomphouder af. Hij had ook wel door dat we het ons permitteren konden maar er niet zoals die "nieuwrijken' mee wilden opscheppen. Eva's wagen was namelijk zelfs nog half vol geweest en in Luxemburg was de peut nog goedkoper. Dus als al twee Luxemburgse auto's zo dicht bij hun land van herkomst bij hem tankten, dan kon het de chauffeurs ook niets bommen. Eva gaf hem voor de "ook zo aangename afwisseling', zoals zij gekscherend zei, een dubbele fooi. De pomphouder bedankte en keek Eva daarbij even doordringend aan. Er gleed nu een teken van herkenning over zijn gezicht. Hij had ons al niet kunnen plaatsen maar nu wist hij het. Hij had zo-even de jonge gravin en haar verloofde persoonlijk geholpen en ook nog gein staan trappen met hem. Daarop verontschuldigde hij zich dat hij Eva niet herkend had en zodoende lekker had staan klappen. Eva lachte en zei vriendelijk, "Ik zei toch dat het voor ons ook een welkome afwisseling was." Daarop stapten we weer in en reden weg. Het liep nu zo tegen twaalven en het was hier beduidend kouder dan bij ons vanmorgen. De natuur was hier al op herfst afgesteld. We reden na onze korte pauze in een ruk langs St.-Vith af. Langzaam aan naderden wij de Luxemburgse grens. Na een tijdje zo door gepord te hebben remde Eva ineens. Toch nog plotseling voor ons draaide Eva het smalle onverharde weggetje op dat zo verscholen tussen die immens hoge sparren lag. Zij kende gelukkig die weg goed want anders hadden wij hem ook nu nog geheid gemist. Ik schakelde direct terug zoals ik Eva had zien doen. Anders kwam je de nu steil oplopende helling beslist niet op. Zelfs mijn monster zou dat niet halen. Wij wisten dat deze weg na een x aantal kilometers versmalde tot niet meer dan een wat breder bospad. Benieuwd of ook mijn wagen erdoor paste vertrouwden wij op Eva's stuurmans kunsten. We haalden het, weliswaar af en toe maar kielekiele maar het ging en dat was de hoofdzaak. De antieke smeedijzeren poort stond wagenwijd open. Eva hoefde haar grote antieke sleutel vandaag dus niet te gebruiken en reed door. Sepp verwachtte ons dus al. Glimlachend naar Loes en Paula draaide ik achter mijn assepoester en onze meiden die enorme schuur rechtstreeks in. We kregen daarbij ineens tot onze verwondering alle drie het gevoel dat we echt thuis kwamen. In de schuur vroeg ik Eva net als toen voor de grap, "Weet je zeker dat we hier goed zitten, schat." Waarop zij glimlachend antwoordde, "Gekkie, die poort stond voor jullie al open na onze eerste nacht." Loes keek Paula eens aan die weer nuchter als altijd zei, "Dan sluit dat ding maar gauw achter ons af".. want ik heb voorlopig schoon genoeg van pottekijkers."

Even in het kort een toelichting van mij, Toine.

Waarom ik dit verhaal geschreven heb? Tja". eigenlijk om ongeluk en ongelukken te voorkomen!

Ik heb dit verhaal uit ons dagboek geschreven voor gelijkgestemden en hen die dat wel willen, maar niet durven. Dit verhaal is romantisch, pornografisch en eenvoudig geschreven. Mijn wens is eigenlijk om het ooit eens als een echte mooie glossy film terug te zien. De stof leent zich er bij uitstek voor. Mijn verhaal is grotendeels autobiografisch en ergens in het zuiden van Nederland waar gebeurd en speelt zich nu nog steeds af in Luxemburg! Het begon allemaal in 1995 ergens aan de Maas in midden Limburg.De namen zijn veranderd in verband met de privacy. Achternamen worden daarom ook totaal niet genoemd. De plaatsaanduidingen zijn juist en een goed lezer of iemand die de streek kent zal er aanknopingspunten in vinden. Bepaalde mensen zullen zich dan ook herkennen. Het chateau, onze woningen en de precieze werkomgeving van ons laat ik ook om diezelfde privè reden in het duister. Al het overige is en gebeurt echt. Eva en ik hebben dan ook inmiddels in het echt zes kinderen samen met onze partners. Veel zal de lezer choqueren en dat is nu net Eva's en mijn bedoeling, het is nu eenmaal niet anders. Lieve mensen wordt wakker en doe wat je hart je ingeeft! Ik neuk mijn halfzus met liefde en zij mij. Ook Lotte en An waar dit alles mee begon, doen wat ze doen met de volle ondersteuning van mijn vrouw, hun vriendin en stiefmoeder Eva. Paula, de bi-vriendin van mijn zus (mijn schoonzus dus), is werkelijk een bewezen afstammeling van een Oudrussische bevolkingsgroep die onderzocht is op hun DNA-structuur. Ook mijn afstamming van een adellijk geslacht is niet uit mijn duim gezogen. De ouders van Eva, Pierre en Isabelle, stammen van een oud Frans adellijk geslacht af. Vooral Isabelle's lijn is terug te volgen tot voor Louis Treize. Dit was de vader van de beroemde Zonnekoning Louis Quatorze. Dat is geschiedkundig een feit en genealogisch bevestigd. Mijn schoonouders leven nog steeds naar het motto "na ons de zondvloed en laat de kerken maar barsten met hun leugens'. Het enige dat verschilt tussen hen en Louis Treize is dat zij en ook Eva erg sociaal voelend zijn. Anoniem helpen zij waar mogelijk. Vera onze huishoudster is na haar mishandeling werkelijk door Eva en ons allen, ook als geliefde en volwaardig gezinslid bij ons opgenomen. Zelf verkoos zij ervoor, om voor de buitenwereld als dienstmeid bij ons te verblijven. Zij is de spil waar ons hele huishouden ook nu nog steeds om draait. Gerda de eerste schoonmoeder van Eva, is/was vrijwel altijd bij haar vrienden Amanda en haar man, op de boot. Tot voor haar overlijden vier jaar terug, duikelde zij af en toe op als er iets te regelen was of om plezier te maken. Met Pierre had ik echt moeite hem te beschrijven. Hij is namelijk zeer bekend. Ik wil hem beschermen door hem zo weinig mogelijk te betrekken in mijn verhaal. Sepp zijn jachtopziener en mag Joost weten wat nog meer, is eenzelfde geval. Wij weten eigenlijk ook niets over zijn verleden. Hij is zeer gesloten en lijdt hoogstwaarschijnlijk aan het zogenaamde kampsyndroom. Dit verhaal, "Van het een komt D'ander' is tot stand gekomen met medeweten van alle personages. Het is bedoelt als lering, protest tegen hypocrietie en natuurlijk ook als vermaak. Alsmede kunnen zich nu naar wij hopen gelijk gezinde gemakkelijker vinden. Men kan dan bv. als men een leuke man of vrouw ziet vragen of het in de genen zit of anders refereren aan ons verhaal. Daarna zal dan het ijs gebroken zijn en men slaat geen flater! Je zult versteld staan hoeveel leuke nieuwe mensen je kennen leert en hoeveel "echte vrienden' afvallen, bij onze levenswijze!

Antoine

Luxemburg juli, tweeduizend zes