De Loverboy - 6

In werkelijkheid zat Patrick maar een half uur in z’n eentje naar de Bolero te luisteren, maar ik denk dat het voor hem uren leken. Hij had die enorme leuter van die Ghanees gezien en hij moest wel door hebben wat daar mee ging gebeuren. Hij moest nu doodsbang zijn. Mooi zo, dat was Merel nu al bijna een half jaar. “Mooi heren, ik denk dat het tijd is voor actie. Laat de show beginnen!” Want een show zou het worden. We liepen naar de kamer en zagen hem daar zitten, bevend als een riet met nog steeds die zwarte kap over z’n hoofd. DJ Silvio in z’n geniale maffiapak, compleet met hoed nam plaats in de fauteuil en nam de microfoon ter hand. Merel durfde het uiteindelijk aan om in haar nieuwe jurkje voor hem te gaan staan, weliswaar op 2 mater afstand. De rest ging in een halve cirkel achter hem staan.

“Welkom Patrick” klonk het ineens door de speakers. Software had ook zijn stem verlaagd en met een vette galm hij klonk nu als die Amerikaan die die filmtrailers van films inspreekt. Ook wij kregen rillingen over onze rug, echt DJ Silvio deed het geweldig. Ik had hem de teksten op papier gegeven en hij hoefde die alleen maar op te lezen. “Welcome to the Pleasure Dome, hahahahaha” Patrick snoof door zijn neus naar lucht en probeerde zich los te wrikken, maar de Serviërs hadden hem goed vastgetaped. “Ik neem aan dat je weet waarom je hier bent.” vervolgde DJ Silvio: “Ik neem aan dat je begrijpt waarom je hier bent” De herhalingen van de frases maakte het alleen maar indringender. “Ik naam aan dat je begrijpt waarom je hier bent.”

“Je bent hier niet omdat je een pooier bent, nee, niet omdat je een pooier bent.” En hij pauzeerde steeds een paar tellen tussen de zinnen. “Je bent hier zelfs niet omdat je een Loverboy bent, niet omdat je een Loverboy bent”. Merel keek me verbaasd aan, ze kende de tekst immers niet. Dat was toch de reden dat hij hier was? “Nee beste Patrick, nee. Je bent hier om een heel andere reden.” Hij pauzeerde nu iets langer om de spanning op te drijven. Het gedimde spotje dat op DJ Silvio was gericht floepte aan en wierp diepe schaduwen over zijn gezicht, zeker toen de grote spot die op Patrick gericht was ook aanging. Ivar trok de kap van z’n hoofd en nu zagen we allen de angst in zijn ogen. Hij probeerde achterom te kijken wie of wat daar was en door het felle licht kon hij Merel nog niet zien staan.

Ze deed een stap naar voren en stond nu als een donker silhouet voor zijn neus. “Je bent hier, beste Patrick” vervolgde hij: “omdat je intens geniet van het lijden van dit mooie meisje Patrick, het is omdat je er van geniet Patrick! HEB JE DAT BEGREPEN PATRICK!” en hij liet de laatste woorden nagalmend op Patrick indringen. Hij vervolgde met een zachte stem, die zo nog intenser leek: “Patrick, heb je enig idee, enig benul, enig besef, van wat zij het afgelopen half jaar heeft meegemaakt? Heeft moeten dulden, heeft moeten toelaten of op brute wijze toe werd gedwongen? Heb je enig idee? PATRICK?” en hij wilde gillen, ware het niet dat de gaffer-tape hem dat belette. “Patrick, wij weten hier allemaal dat je dat weet Patrick. We hebben je net in de kamer zien genieten van wat er met haar zou gaan gebeuren, Patrick. Het is geen verzinsel, Patrick, we hebben het met eigen ogen gezien, Patrick. Begrijp je dat?”

“Geen greintje empathie Patrick, nee, je geniet er van, Patrick!” en toen hield hij even stil. Ik zag dat Merel bloednerveus was, maar heel dapper haar rol speelde. “Voordat de show gaat beginnen, wil ik je eerst even voorstellen aan onze dokter. Hij zal er op toezien dat je niet bezwijkt Patrick. Is dat geen geruststellende gedachte?” Maar zelfs wij vonden die opmerking des te huiveringwekkend, wetende dat de grenzen nu konden worden opgezocht en hij piepte en snoof als een bezetene. Deze mentale sessie deed zijn werk, want laten we wel wezen, er was nog helemaal niks gebeurd, het zat allemaal tussen zijn oren die angst. De dokter liep naar de tafel en haalde een doek weg, waaronder een heleboel medische instrumenten tevoorschijn kwamen. Hij pakte een flesje en een plukje watten en liep op Patrick af.

Hij knielde tussen zijn benen en deed wat vloeistof uit het flesje op de watten. Hiermee maakte hij zijn ballen vetvrij en we zagen hoe angstig Patrick naar beneden keek. Dat moest koud aanvoelen, die wasbenzine. “Keurig geschoren” zei de dokter: “hoef ik dat niet te doen” en hij plakte op elke bal een elektrode. Patrick moest nu ook wel door hebben wat dat betekende. Hij sloot de elektroden aan op een dikke stroomkabel en schoof het tweede tafeltje voor z’n neus. Hierop stond een enorme vooroorlogse transformator met een hele grote draaischijf en een paar knoppen. Ik zag ‘m nu ook voor het eerst en zag hoe geniaal ze de schaalverdeling hadden aangepast. Van 0 tot 1000 Volt en een doodshoofd bij de 750 markering. In het echt ging dat ding niet verder dan 110 Volt, vrij pijnlijk, maar absoluut niet dodelijk. Toch moest ook ik even slikken bij de gedachte.

“Even testen of ie het doet” zei de dokter en hij draaide de schijf linksom naar 20 Volt. Hij drukte op de grote rode knop die naast het apparaat aan de tafel getapet was en Patrick verkrampte. Waarschijnlijk meer van het idee, dan van de echte pijn, want ik wist dat het 5 volt was. “Zo, Patrick” vervolgde DJ Silvio: “Nu gaan we even een paar spelregeltjes uitleggen. Als je braaf bent, dan zal dit je eerste en je laatste schokje zijn geweest. Onthoud dat goed, Patrick, als je braaf bent. Ik zal even uitleggen wat braaf is. Braaf is bijvoorbeeld dat je niet voor je beurt praat en alleen wat zegt als je wat gevraagd wordt. Simpel regeltje toch? Moet niet zo moeilijk zijn. Gillen is niet voor je beurt praten, dus dat mag een braaf jongetje gewoon doen. Maar als ik zeg dat ik genoeg heb van je gegil dan stop je en ben je dus niet braaf als je toch doorgilt. Deze is wat moeilijker om te onthouden hè Patrick? Zijn de eerste twee regeltjes braaf zijn duidelijk?” en hij knikte met zijn hoofd.

“Da’s mooi Patrick, da’s heel mooi. Dan mag nu de tape van je mond en zullen we zien of je het echt begrepen hebt” en Ivar trok in een haal de tape van zijn mond. Eindelijk voldoende lucht en eindelijk kon hij gillen, wat hij dan ook deed. Na hem even zijn eerste angsten te hebben laten ventileren, maande DJ Silvio hem te stoppen met gillen, wat hij tot zijn geluk ook deed. Wel piepte en kermde hij nog een beetje. “Je bent een brave jongen Patrick. Dan komt nu regel 3 en die is heel belangrijk, dus luister goed. Als je iets wordt gevraagd, dan geeft een braaf jongetje eerlijk antwoord. Heb je dat begrepen? Geen gejokkebrok” en hij antwoordde met bevende stem: “Ja meneer”. Het mooie was dat we nu ruim een half uur bezig waren en er op dat schokje van 5 Volt na nog helemaal niks gebeurd was. En ondertussen zat Patrick al ruim op het randje van instorten. Ondertussen had de dokter duidelijk zichtbaar de draaischijf een stapje verder gedraaid en wees nu 40 volt aan. “Oh, dat was ik nog vergeten te vertellen. Na elke keer dat je niet braaf bent, gaat het voltage een stapje omhoog. Maar je bent een braaf jongetje, dus dat maakt niet uit. Wat ik bedoel te zeggen is dat niet wij, maar jijzelf de sterkte van de schok bepaalt!”

“Kijk eens naar het meisje recht voor je. Bekijk haar maar eens goed. Prachtige meid hè? Hoe heet ze?” en na enig aarzelen antwoordde hij: “Sanne, meneer” en de dokter drukte onverwachts de grote rode knop in en een schakeling zorgde ervoor dat de schok 3 seconden zou duren. Hij gilde het uit, maar echt, dit kon nog helemaal geen pijn doen, hooguit een beetje irritant. “Fout! Ik vraag het je nog een keer, hoe heet ze?” en toen moest hij even slikken en zei toen zachtjes: “Ze heet Merel, meneer” en met angst in zijn ogen keek hij naar de knop, maar zag dat de dokter die niet indrukte. “Heel goed, Patrick, ze heet Merel. Je weet wel, dat leuke eerstejaars studentje dat net op kamers was gegaan en vol dromen en idealen zat. Tot ze jou tegenkwam.”

“Waarom pikte je haar eruit?” vroeg DJ Silvio, die zijn rol echt meesterlijk speelde. Ik zag dat hij goed moest formuleren om een schok te voorkomen, “Kort antwoord graag” en hij stamelde: “Ze zag er naïef uit en kwam van het platteland naar de stad, meneer”. “Ga verder” en hij vervolgde: “Zulke meisjes zijn heel makkelijk in te palmen met cadeautjes en aandacht van een stadse jongen en inderdaad werkte het zo”. “Je bent heel eerlijk, Patrick, dat waardeer ik, maar vertel eens, waarom moest ze na een korte tijd voor je aan het werk gaan? Ik ben heel benieuwd” en de dokter hield zijn hand vlak boven de grote knop. Zwetend als een otter antwoordde hij toen: “Dat deed ik met alle meisjes” en ik knikte naar de dokter en die drukte op de knop en Patrick gilde het weer uit. Zielepoot, gillen van 10 volt, want de dokter was vergeten de draaischijf een stapje verder te doen.

“Fout, Patrick, dat was geen antwoord op de vraag. Je moet goed luisteren. Ik vroeg je niet WAT je deed, ik vroeg je WAAROM! Neem de tijd, ik wacht wel, maar ik wil een antwoord op mijn vraag, niet een of andere uitvlucht”. Uiteindelijk vertelde hij in een onsamenhangend antwoord dat hij dat deed puur voor het geld en dat hij haar alleen maar als een middel zag om dat doel te bereiken en hij barstte in snikken uit. Easy money. Ook Merel was geëmotioneerd en liep onverwachts de kamer uit. Ik volgde haar en vroeg haar of ze niet liever hier in de woonkamer wilde blijven, maar ze zei dat ze even frisse lucht nodig had, maar dat ze daarna weer terug zou komen.

“Kijk eens wat je gedaan hebt Patrick, dat mooie veelbelovende meisje heb je helemaal naar de Filistijnen geholpen. En dat voor een paar rotcenten? Schaam je je ogen niet uit je kop Patrick?” en hij snotterde “Ja meneer” en DJ Silvio gebaarde de dokter weer op de knop te drukken. Hij gilde het weer uit: “Nee, Patrick, je schaamt je helemaal niet, je geniet er van, je bent een ongelofelijke harteloze hufter, Patrick. Een uur geleden zat je je nog te verkneukelen aan de gedachte dat ze verschrikkelijk veel pijn zou gaan lijden en nu zeg je dat je je schaamt?” en na een korte pauze: “Begrijp je nu dat je hier terecht aan een goedkope keukenstoel zit vastgebonden? Dat je je verdiende loon gaat krijgen? Dat Maarten 11 rooien betaald heeft en daar nu eindelijk eens wat voor terug wil zien?” Hij huilde en snotterde en knikte lichtjes van ja. “Dat het nu tijd geworden is voor gerechtigheid en dat jij nu eens hard gaat werken voor dat geld?” Hij bleef maar huilen en snotteren als een klein kind en wist wat zijn lot zou gaan worden.

DJ Silvio stond op en fluisterde in z’n oor: “Als ik jou was, Patrick, zou ik net als Merel dat deed, gewoon maar laten gebeuren wat wij met je van plan zijn en dan is het uiteindelijk allemaal voorbij. Wat er gaat gebeuren heeft Merel een half jaar lang ondergaan en kijk, die heeft het ook gered. Laat dat een gedachte zijn waar je je aan kunt vasthouden, want veel anders zit er niet voor je op.” En met die tekst verlieten we volgens script allemaal de kamer en deden alle lampen uit. DJ Silvio zette een pauzemuziekje op: Ennio Morricone’s Man with the Harmonica uit Once Upon a Time in The West. “Maarten, ik geef je het geld terug! Laat me gaan, alsjeblieft!” en de Italiaan gaf een klap op de rode knop: “Niet voor je beurt praten!” Patrick gilde het weer uit en bleef achter en moet nu alle klanten in zijn hoofd aan het aflopen zijn en gruwen bij de gedachte wat hem te wachten stond. In de woonkamer bliezen wij ook even stoom af, want wij waren ook wel onder de indruk van de show van DJ Silvio.

“Hij is nu al een wrak” zei Merel toen ineens. “en dat terwijl er nog helemaal niks gebeurd is.” En de rest keek ademloos naar wat ze zei: “wat ik allemaal heb mee moeten maken, dat spookt nu door z’n hoofd, maar hij heeft nog niet aan den lijve ondervonden wat hij mij heeft aangedaan. Ik weet, je mag geen wraak nemen, je mag het recht niet in eigen hand nemen, maar hij heeft mij ook mijn rechten ontnomen. Hij moest eens weten hoe het is om elke dag maar weer vele keren anaal verkracht te worden. Zou hij weten hoe pijnlijk dat is?” en het bleef doodstil, totdat Kojo zei: “Merel over een paar uur weet hij dat, geloof mij maar. Over een paar uur heb jij je gerechtigheid en laten we hem gaan. Als het aan mij en een paar anderen hier lag, dan zouden wij nog veel verder met hem willen gaan, maar we hebben Dennis en Maarten beloofd niets meer te doen dan wat jij hebt meegemaakt.” Merel snikte even: “dat is een hele opluchting, want ik wil echt niet dat het hier uit de hand gaat lopen”. Kojo zei tot slot: “Merel, je kunt ons vertrouwen, maar ik hoop dat je het niet erg vindt als we er hier en daar een klein schepje bovenop doen. Een half jaar kun je niet in een avond compenseren, dus het moet soms wel een beetje dikker worden aangezet. Mee eens?” en Merel knikte.