De Reis - 1

Hallo, ik ben Nicky. Achttien jaar geleden ben ik in een middelgrote stad geboren. Direct na mijn geboorte was al duidelijk dat ik geen doorsnee kind was. Ik bleek tweeslachtig te zijn.

Omdat mijn ouders het niet eerlijk vonden om voor mij de keuze te maken om als jongen dan wel als meisje door het leven te gaan hebben ze afgezien van een geslachtsbepalende operatie. Uiteraard leverde dit wel vragen op bij mijn grootouders die wel even schrokken toen ze me voor de eerste keer verschoonden. Mijn ouders kregen veel vragen en voelden zich onder druk gezet om een keuze te maken. Ze hielden gelukkig voet bij stuk en tot op de dag van vandaag heb ik daarvoor geen operatie ondergaan.

De kleuterjaren verliepen zoals bij ieder ander kind. De sekse is dan nog niet zo bepalend voor gedrag of kleding. De eerste probleempjes begonnen toen ik op de basisschool kwam.

Hier moest door mijn ouders een keuze gemaakt worden bij het invullen van de papieren voor school. Het leek ze het makkelijkst om ervoor te kiezen om me als jongen in te schrijven omdat mijn uiterlijke geslachtskenmerken toch het duidelijkst zichtbaar waren.

Alzo geschiedde het dat ik als jongen werd bestempeld op de basisschool. Op dat moment leverde dat voor mij geen enkel probleem op, ik mengde me tussen de jongens en de meisjes omdat ik geen specifieke voorkeur had. Toen ik echter een jaar of negen was werd ik voor het eerst verliefd op een meisje. Tijdens de lessen had ik regelmatig last van een stijve, die ik onder de schoolbanken verborg. Toch was dat niet het enige gevoel waarmee ik werd geconfronteerd. De stijve piemel was lastig maar het gegeven dat mijn onderbroekje ook drijfnat werd was lastiger. Regelmatig dacht de juf dat ik in mijn broek geplast had waarvoor ik me heel erg schaamde. De jongens in mijn klas lieten zich dan gelden door me ermee te pesten en ik kon niets anders doen dan het ondergaan. Zelf wist ik toen nog niet dat mijn lijf anders was dan dat van de andere jongens in de klas.

Pas toen ik thuis vertelde over hoe ik geperst werd kreeg ik van mijn moeder te horen dat ik geen gewone jongen was. Ze nam me mee naar mijn slaapkamer waar ik mijn kleren moest uitdoen. Toen nam ze een spiegeltje en liet me zien wat er aan mij anders was.

Ik wist wel wat daar zat, ik had er al vaak zat mee gespeeld maar besefte me niet dat een gewone jongen dat niet had. Ondanks dat ik tevreden was met mijn lijf op dat moment maakte het een enorme indruk op me. Ik twijfelde of ik wel als jongen door het leven wilde gaan. Ik voelde me niet helemaal thuis tussen de jongens maar ook niet helemaal tussen de meisjes. Mijn moeder vertelde me wel dat ik ook nu nog kon kiezen om me te laten opereren. Ik had werkelijk geen idee wat ik wilde en maakte dan ook de keuze niet.

Na een paar weken ‘ziek’ thuis geweest te zijn kwam ik weer op school. Daar was niets veranderd en al snel raakte ik in een isolement. De meeste aansluiting vond ik nog bij de meisjes, ze waren zachtaardiger en pestten me niet zo vaak.

Mijn verliefdheid ging niet over maar het meisje benaderen durfde ik niet. Tijdens de lessen zat ik nog steeds regelmatig met een stijve en een nat kutje. Om dat niet meer op te laten vallen had ik van mijn moeder inlegkruisjes in mijn onderbroek gekregen. Dat hielp gelukkig wel al moest ik er wel voor zorgen dat de jongens uit mijn klas dat niet zagen.

Tijdens de gym hield ik stug mijn onderbroekje aan en weigerde te douchen. Na uitgebreid overleg met mijn ouders werd dat gelukkig toegestaan.

Een paar jaar later werd ik nog steeds gepest. Mijn lijf begon er steeds meisjesachtiger uit te zien, de eerste tekenen van de ontwikkeling van mijn borstjes begon zich aan te dienen. Dat was weer een nieuw argument voor de jongens om me te pesten. Het leven op school werd voor mij onhoudbaar en ik was vaak ziek, alles om maar niet naar school te hoeven.

Gelukkig was ik gezegend met een hoge intelligentie waardoor ik de lessen wel kon missen.

Mijn moeder was zo lief om me in de tijden dat ik niet op school was zelf te onderwijzen.

Uit de Cito-toets bleek dat ik naar het gymnasium kom, dat was voor mij de mogelijkheid om te ontvluchten aan de pestende jongens. Het laatste jaar ben ik zelden op school geweest omdat mijn lijf zich steeds meer ontwikkelde als meisje. Toen ik twaalf was tekenden mijn borstjes zich al duidelijk af op mijn lijf en kwam opnieuw de vraag of ik me wilde laten opereren. Ook deze keer wilde ik dat niet: mijn lijf was prima zo. Ik speelde met mijn piemel en met mijn kutje en allebei voelde even lekker aan.

Voordat ik naar het gymnasium ging kwam natuurlijk weer de vraag hoe ze me gingen inschrijven. Het werd aan mij gevraagd en ik koos er nu voor om als meisje naar deze nieuwe school te gaan. Ik kreeg wat nieuwe kleren die hier en daar het meisje zijn wat meer zouden benadrukken. Ik werd op deze school meteen door de meisjes geaccepteerd en maakte eigenlijk al de eerste dag vriendinnen. Wat was dit anders dan op de basisschool!

Toch ging het al in de eerste week fout tijdens de gymlessen. Om te beginnen liep ik automatisch de jongenskleedkamer binnen waar ik meteen werd weggestuurd. Op naar de meisjeskleedkamer dus. De meeste meisjes hadden zich al omgekleed toen ik daar binnenkwam en ik kon me rustig omkleden zonder vreemde blikken. Ook tijdens de les was er niets aan de hand. Na de gymles moesten we ons allemaal douchen en omkleden. Zoals alle andere meisjes kleedde ik me uit en liep naar de douches toe. Daar aangekomen begonnen een paar meisjes te gillen. “Help, er staat een jongen bij ons onder de douche!!”

De docent hoorde het en was snel ter plaatse. Ik werd apart genomen en kreeg op mijn kop. De kans om uit te leggen hoe het zat kreeg ik niet, ik werd direct naar de rector gestuurd.

Snel trok ik mijn kleren aan en toog naar het kantoor van de rector. Ik vertelde hem waarom ik naar hem gestuurd was en hij nam mijn dossier erbij. “Hier staat toch dat je een meisje bent, waarom ben je dan weggestuurd?” Eindelijk kreeg ik de kans om het uit te leggen.

“Ik ben eigenlijk allebei, meisje en jongen tegelijk.” “Dat kan toch niet, vreemd verhaal Nicky. Ik geloof er niets van.” “Moet ik het soms eerst laten zien voor u me gelooft, meneer?!” Ik was boos dat ik niet geloofd werd en was in staat mijn kleren ter plaatse uit te trekken om het te bewijzen. “Nee, dat lijkt me geen goed plan, ik neem wel contact met je ouders op. Nu terug naar de les!”

Ik droop af en wandelde op mijn dooie akkertje naar de volgende les. Ik had een goede reden om daar te laat binnen te komen. Bij mijn binnenkomst werd de klas doodstil en keken ze me allemaal aan alsof er een marsmannetje binnen kwam lopen. Ik ging op mijn plaats zitten naast een van mijn nieuwe vriendinnen. Ze keek me geschrokken aan. Ik wilde iets zeggen maar de docent hervatte zijn les direct. “We zijn gebleven op pagina dertien, Nicky.”

Er hing een vreemde sfeer in de klas en toen de les afgelopen was en we pauze hadden kwamen mijn nieuwe vriendinnen aarzelend naar me toe. “Wat was dat nu allemaal tijdens de gym?” Het voelde alsof ik me opnieuw moest verantwoorden maar ik wilde van de ellende af en vertelde mijn verhaal. “Ik ben geen meisje en geen jongen, ik ben allebei. Ik hoop dat we gewoon vriendinnen kunnen blijven.” De meiden reageren verbaasd. “Dat kan toch helemaal niet?” “Ja hoor, eens op de paarhonderdduizend of zo keer komt het voor.”

De pauze is voorbij en geen van drieën was weggelopen. Bij de volgende les kwam ineens de rector en gymdocent binnen. “Als je het ermee eens bent Nicky willen we even een misverstand rechtzetten met de meisjes. De jongens vraag ik even naar de aula te gaan, ik kom jullie wel melden als je terug de les in kunt.”

Sommige jongens hadden al wel meegekregen wat er is gebeurd maar zonder morren verlaten ze allemaal het lokaal.

“Tijdens de gymles is er iets vervelends gebeurd en daar moet ik even aandacht aan besteden. Sommige van jullie dachten dat Nicky een jongen was. Dat is niet helemaal waar. Ze blijkt zowel jongen als meisje te zijn en ik hoop van harte dat jullie haar als meisje willen blijven zien en ook accepteren. Zijn er nog vragen?”

Er werd wat gesmoesd in de klas maar echte vragen kwamen er niet.

“Nicky, zo te zien zijn er geen vragen. Mocht je nog tegen problemen aanlopen aarzel dan vooral niet om naar me toe te komen.” Ik knikte en bleef met een rood hoofd zitten. De rector en de gymdocent verlieten de klas weer en de docent herstelde de orde in de klas.

Ik besefte me maar al te goed dat ik tegen dit probleem aan zou blijven lopen in de toekomst en begon weer te twijfelen over een operatie. Als de jongens de klas weer inkomen is het opnieuw onrustig en een van de jongens die iets gehoord heeft maakt een opmerking over wat er die morgen gebeurd is. De docent snoert hem onmiddellijk de mond. “Dit is iets wat de jongens niet aangaat.”

De les werd voortgezet en onderweg naar het volgende lokaal liepen de meeste meisjes bij elkaar. Niet veel later kwamen ze naar me toe om excuses te maken. Ik was opgelucht, maar helemaal gerust was ik nog niet. Ik merkte dat mijn onzekerheid de kop weer opstak en was bang dat ik ook hier weer gepest zou worden.