Verdwaald - 2

Dag 2

Arnout werd gewekt door het gezang van vogels. Hij opende zijn ogen en keek naar de blonde, bijna naakte jongen die in zijn armen lag. Joaquin. Arnout hoefde maar naar zijn gezicht te kijken om vlinders in zijn buik te voelen kriebelen. Joaquin lag met zijn hoofd op Arnout’s schouder, en zijn rustige, warme adem blies tegen Arnout’s tepels. Het kietelde een beetje, maar dat vond Arnout geen probleem.

Terwijl Arnout naar hem keek werd Joaquin ook wakker. Hij keek hem met slaperige oogjes aan. ‘Hoe laat is het, denk je?’

‘Geen idee,’ antwoordde Arnout. ‘Het is al licht.’

Joaquin wilde overeind komen, maar ineens vertrok zijn gezicht van pijn. Met een hand zocht hij steun op de sterke borst van Arnout. ‘Voorzichtig,’ zei die, ‘je wond is nog lang niet genezen.’ Joaquin knikte en liet zich bovenop Arnout vallen, zodat ze borst tegen borst lagen. Arnout streelde hem troostend.

Ondertussen dacht Arnout aan wat er gisterenavond was gebeurd. Hij had er erg van genoten, maar het was wel vrij plotseling gegaan. Wat zou Joaquin ervan vinden? ‘Hé, Joaquin… dat van gisteren…’ Joaquin smoorde hem met een kus in zijn nek. Hij voelde de blonde jongen iets verschuiven zodat hun piemels tegen elkaar lagen – nog wel met hun onderbroeken ertussen. Even was Arnout te verbaasd om te reageren, maar toen Joaquin hem op zijn mond kuste en stotende bewegingen begon te maken met zijn bekken, was het hek van de dam.

Arnout kuste terug en streelde met zijn handen de rug van Joaquin. Zijn piemel begon onmiddellijk stijf te worden – net als die van zijn nieuwe vriendje zo te voelen. Maar Arnout wilde nu meer; die onderbroeken moesten weg. Met zijn handen begon hij te prutsen, totdat Joaquin hem met een glimlach hielp. Binnen de kortste keren hadden ze hun onderbroeken op hun enkels en lagen ze naakt bovenop elkaar. Joaquin gaf Arnout een gepassioneerde zoen, waarbij hun tongen met elkaar verwikkeld raakten. Hun stijve piemels zaten tegen elkaar aan tussen hun buiken geklemd. Het gevoel was onbeschrijfelijk.

Joaquin begon weer stotende bewegingen te maken, zodat hun piemels langs elkaar schuurden. Het werd een natte, plakkerige bedoeling, maar dat maakte de jongens niks uit; het was het genot dat telde. Arnout speelde eerst met de roze tepels van Joaquin, maar bewoog zijn handen al snel naar diens stevige billen. De vorige avond hat hij ook al gevoeld dat die lekker kneedbaar waren. Joaquin kreunde goedkeurend.

Arnout kreeg een idee. Met zijn linkerhand veegde hij wat van het vocht op dat uit hun beider piemels op zijn buik was gelekt. Zijn vingers werden er helemaal glad van. Hij bracht zijn hand weer terug naar het kontje en zocht met zijn vingers Joaquin’s gaatje. Dat was snel genoeg gevonden en hij duwde zijn wijsvinger voorzichtig een stukje naar binnen. Joaquin kermde en kronkelde boven hem, maar gaf hem niet aan te stoppen, dus ging Arnout langzaam iets dieper.

Joaquin liet zich plat op zijn borst vallen, met zijn hoofd in Arnout’s nek, en onderging zachtjes kreunend de behandeling. Arnout zorgde ervoor dat hij steeds zijn vingers nat maakte met hun kleverige voorvocht, zodat het voor Joaquin zo prettig mogelijk was. Eerst één vinger, en daarna twee. Heel rustig op en neer bewegend, steeds een beetje dieper, terwijl Joaquin lag te trillen van extase. Arnout voelde de rillingen van de blonde jongen door zijn eigen lichaam vibreren en het stemde hem gelukkig dat hij de jongen zoveel genot bezorgde.

Na een tijdje begon Joaquin weer met zijn bekken te bewegen. Dat gaf hen allebei een heerlijk gevoel. Arnout duwde met zijn handen om een ritme aan te geven, terwijl hij met zijn vingers nog steeds het gaatje van Joaquin bewerkte. Het voelde lekker warm daarbinnen. Arnout zorgde ervoor dat Joaquin steeds iets sneller ging, tot hun pikken op een mooi tempo langs elkaar wreven.

Joaquin snakte naar adem en kwam zonder waarschuwing tot een orgasme. Zijn zaad belandde in witte vlokken op de borst en buik van Arnout. Arnout voelde de spieren in Joaquin’s kontje samentrekken rond zijn vingers. Het zien en voelen van de druppels zaad die sloom van zijn lichaam gleden was voor Arnout ook te veel. Zijn ballen trokken zich samen, zijn eikel zwol op… Hij kromde zijn tenen en slaakte een diepe zucht terwijl zijn piemel leek te exploderen van het zaad. Het schoot tussen de buiken van de jongens, zodat ze allebei helemaal onder zaten.

Joaquin liet zich weer bovenop Arnout vallen, zodat hun zaad tussen hun lichamen uit werd geperst. De jongens lagen hijgend in elkaars armen, te ver van de wereld om iets uit te kunnen brengen. Alleen knuffelen, strelen…

Hoe lang ze zo lagen kon Arnout niet zeggen, maar op een gegeven moment merkte hij dat hij honger had. Hij tikte Joaquin op zijn schouder; de blonde jongen bleek alweer half in slaap. ‘Hé Joaquin. Ik denk dat ik even iets te eten ga zoeken, is dat goed?’

Joaquin knikte, maar maakte geen aanstalten om van Arnout af te rollen. Dus pakte Arnout hem voorzichtig bij zijn schouders en legde hem op het zachtste stukje bosgrond neer. De jongen viel bijna meteen in slaap. Dat was goed, veronderstelde Arnout – zo zou zijn wond sneller genezen.

Arnout trok eerst maar eens zijn onderbroek en broek aan. Daarna liep hij terug naar het beekje waar ze gisteren gedronken hadden. Hij nam een paar slokken en zag dat zijn torso onder het opgedroogde zaad zat. Met een verdwaasde glimlach waste hij het weg.

Daarna was het tijd om na te denken. Hoe moesten ze aan eten komen? Arnout dacht aan de kuil waar Joaquin in gevallen was: een val. Hij ging meteen aan de slag. Gelukkig was hij best handig met dit soort dingen. Al snel had hij een aantal vallen voor kleine dieren uitgezet. Daarna ging hij op zoek naar eetbare planten. Hier had hij wel eens wat over gelezen, dus hij wist waar hij moest zoeken. Hij had geluk: Hij vond een struik met eetbare bessen, een paar wortelen en paddenstoelen. Geen feestmaal, maar beter dan niets. Op de terugweg naar hun “kamp” controleerde hij vast zijn vallen, en wonder boven wonder had hij beet: een eekhoorn. Wel een beetje zielig, maar een mens moest toch eten.

Met zijn handen vol kwam hij terug op de plek waar hij Joaquin had achtergelaten. Zijn nieuwe vriendje was gaan zitten en zat wat om zich heen te kijken. Hij kon natuurlijk niet lopen met zijn wond. ‘Hey,’ zei Arnout toen hij bij Joaquin was.

‘Hoi,’ antwoordde Joaquin vrolijk. ‘Je bent goed bezig geweest, zo te zien.’

‘Ja,’ beaamde Arnout. ‘Hier, moet je eens proeven hoe zoet deze bessen zijn.’ Hij gaf er een paar aan Joaquin, die ze met smaak op at.

‘Ik heb zitten denken,’ ze Joaquin, ‘over wat we hier nu eigenlijk doen. We kunnen ons allebei niet herinneren hoe we in dit bos terechtgekomen zijn. We weten zelfs niet waar dit bos is. Het zou wel heel toevallig zijn als we hier allebei in dronken toestand beland zijn, zo dicht bij elkaar.’

‘Zeker, want ik drink bijna nooit,’ zei Arnout.

Joaquin glimlachte naar hem. ‘Precies. Er is dus iets vreemds aan de hand. En nu dacht ik, misschien zijn er wel meer mensen in de buurt. Mensen die ook op de een of andere manier hier terecht zijn gekomen.’

‘Dat kan,’ zei Arnout. Ineens moest hij bij zichzelf lachen.

‘Wat is er,’ vroeg Joaquin.

‘Ik moest denken aan wat je gisteren zei, dat dit misschien een of ander experiment is, en dat er mensen naar ons zitten te kijken.’

Joaquin moest blozen maar grinnikte ook. ‘O… ja, die zullen wel raar zitten te kijken.’

Ze praatten verder en aten de vruchten en wortels die Arnout had meegenomen. Het vlees wilden ze voor later bewaren, als ze een vuur hadden.

Aan de stand van de zon te zien was het halverwege de middag toen Arnout opstond. ‘Ik weet niet hoe het met jou zit,’ zei hij, ‘Maar ik ben dit kamp nu wel een beetje zat. Zullen we een betere plek zoeken?’

‘Goed, maar…’ Joaquin keek verontschuldigend naar zijn been.

‘Daar heb ik iets op bedacht,’ zei Arnout. Hij liep een eindje het bos in en kwam terug met een lange, gevorkte tak. ‘Om als kruk te gebruiken.’

‘Slim,’ zei Joaquin. Het was even worstelen om Joaquin op twee benen te krijgen, maar het ging steeds beter. Hij probeerde de kruk uit en het leek best goed te gaan. Natuurlijk moest ook Arnout hem steeds ondersteunen, maar Joaquin hoefde niet heel zwaar op hem te leunen. Arnout vond het op zijn beurt helemaal niet erg om met de arm van Joaquin om zijn schouders te lopen. Het was een grappig gezicht: Joaquin in T-shirt en onderbroek, Arnout met een korte broek en ontblootte torso. Gelukkig was het mooi weer, en ze hadden elkaar om warm te blijven.

Het eerste wat ze deden was naar de beek lopen. Arnout legde Joaquin op de oever, en de blonde jongen begon gulzig te drinken. ‘Ik zou eigenlijk wel even willen badderen,’ zei hij.

Dat vond Arnout ook een goed idee. Hij kleedde eerst zichzelf uit en liep toen poedelnaakt naar Joaquin toe om hem te helpen. Joaquin keek met grote ogen naar zijn grote piemel, die heen en weer wiegde tussen zijn benen. Arnout was er vrij trots op, en glimlachte om het feit dat Joaquin er zo graag naar keek.

Joaquin had zelf zijn shirt al uit gedaan, maar zijn onderbroek was lastig met de wond aan zijn been. Arnout knielde neer en pakte het elastiek vast. Onwillekeurig ging zijn hart toch wat sneller kloppen. Hij had de piemel van Joaquin nu al een paar keer gezien, maar van zo dichtbij met goed licht… Langzaam, bijna liefdevol trok hij de onderbroek naar beneden. Eerst kwam er een bescheiden plukje schaamhaar tevoorschijn. Daarna een mooie piemel, een beetje opgevuld van opwinding. Het stukje eikel dat zichtbaar was glinsterde van het vocht.

In een opwelling boog Arnout naar voren en zette zijn lippen op de eikel. Hij slurpte het vocht op en zoog daarna de piemel een stukje naar binnen. Joaquin slaakte een verbaasd kreuntje. Met zijn handen greep hij in het haar van Arnout. Van de smaak van het vocht dat uit Joaquin’s piemel lekte verloor Arnout alle remmingen. Hij nam de pik zo diep mogelijk in zijn mond en likte er met zijn tong vurig op los. Hij voelde de piemel in zijn mond stijf worden. Schaamhaar kriebelde zijn neus. Joaquin hijgde en kreunde.

In zijn geknielde houding probeerde Arnout, terwijl hij met Joaquin bezig was, ook zichzelf te bevredigen. Joaquin tilde zijn hoofd op. Arnout keek hem verbaasd aan. ‘Ik heb een idee,’ zei de blonde jongen. Hij ging plat op zijn rug op de bosgrond liggen en gebaarde Arnout zo te draaien dat die met zijn gezicht boven die piemel van Joaquin hing, terwijl zijn eigen pik boven Joaquin’s gezicht bungelde. Het was Arnout meteen duidelijk wat de bedoeling was, en hij hapte de piemel van zijn vriendje snel weer naar binnen.

Hij was al lekker aan het sabbelen toen hij de zachte aanraking van Joaquin’s lippen om zijn eikel voelde. Een rilling trok door zijn lichaam en Arnout werd even helemaal slap. Hij voelde duidelijk hoe zijn piemel langzaam in de warme, vochtige mond van Joaquin verdween. Hij kreunde zwakjes terwijl een lading voorvocht uit zijn plasgaatje werd geperst en zo in Joaquin’s mond droop. ‘Hmmmm…’ klonk het van tussen Arnout’s benen. Toen voelde hij een tong die zich om zijn eikel krulde om het vocht op te likken. Het was alsof er vuurwerk af ging in zijn hoofd. Arnout viel bijna flauw en kwam bijna klaar, tegelijker tijd. Langzaam gleed zijn piemel weer naar buiten. Joaquin sabbelde nog even – het was alsof Arnout’s eikel gekneed werd door Joaquin’s zachte lippen. ‘Jij mag ook wel doorgaan hoor,’ fluisterde de blonde jongen.

Arnout’s blik werd weer helder en hij focuste zich op de piemel vlak voor hem. Hij wilde het net zo goed doen als Joaquin. Hij bevochtigde zijn lippen en zette ze daarna op de eikel, alsof hij hem kuste. Heel langzaam zoog hij de piemel naar binnen, genietend van de smaak en het gekreund van Joaquin onder hem. Met zijn tong verkende hij de schacht, de vorm van de eikel, zelfs het plasgaatje.

Joaquin ging ook weer met hem aan de slag. Het bracht Arnout niet meteen van de kaart, maar het was zo heerlijk… En nu voelde Arnout een vinger die door zijn bilnaad gleed, glad van het speeksel. Al snel was zijn gaatje gevonden en de vinger drong een stukje naar binnen. Arnout wist niet waar hij het had: een mond om zijn pik en een vinger die zijn gaatje aan het verkennen was. Joaquin bevredigde hem met zijn mond alsof de jongen dat al zijn hele leven had gedaan. Zijn tong en lippen stimuleerden plekken waarvan Arnout niet eens wist dat ze bestonden. Joaquin’s vinger bewoog op precies het juiste tempo in en uit zijn kontje. Het gevoel was Arnout onbekend, maar o zo lekker.

Toen voelde hij zijn hoogtepunt naderen. Sneller dan hij wilde – te snel om Joaquin te waarschuwen. Met zijn eigen mond nog op de pik van Joaquin kwam hij klaar. De eerste straal zaad kwam achter in de keel van de blonde jongen terecht. Proestend spuwde Joaquin de piemel uit. De rest van het witte vocht kwam in dikke klodders op zijn neus, lippen en wang terecht. Arnout voelde zijn overgevoelige eikel langs de zachte lippen van Joaquin strijken terwijl de laatste druppels eruit geperst werden. Hij wilde zijn excuses maken, maar Joaquin was hem voor door met zijn tong het restje zaad uit zijn plasgaatje te likken. Zijn vinger, die nog steeds diep in Arnout zat, begon hij ook weer te bewegen. Arnout voelde zich duizelig en vermoeid door het heftige orgasme, maar hij had nog een taak te volbrengen.

Met volle overgave schoof hij de piemel van Joaquin zo diep mogelijk in zijn mond. Zilt vocht droop over zijn tong en spoorde hem aan verder te gaan. Joaquin ging ondertussen door met zuigzoentjes geven op zijn brandende eikel en het verkennen van zijn gaatje. Arnout deed er alles aan om de ervaring voor Joaquin zo spectaculair mogelijk te maken. Zijn lippen en tong waren continu bezig en hij luisterde goed wat voor reacties hij kreeg van de blonde jongen. Steeds als zijn tong over het plekje gleed waar de huid vastzat aan de eikel, leverde hem dat goedkeurend gekreun op, dus concentreerde Arnout zich daarop.

Hij hoefde niet lang door te gaan. ‘Arnout…’ hoorde hij kermend onder zich. Hij had nog net tijd om de piemel uit zijn mond te halen voor Joaquin begon te spuiten. De eerste straal kwam recht in Arnout’s gezicht. Hij schrok ervan en trok snel zijn hoofd terug. Nog vier withete stralen vlogen de wijde wereld in en belandden op de gespierde buik van Joaquin.

Arnout klom van Joaquin af en draaide zich om zodat hij de blonde jongen aan kon kijken. Die lag met een zelfvoldane grijns en gesloten ogen uitgestrekt op de bosgrond. Bladsnippers zaten in zijn warrige haar. Hij was van gezicht tot kruis bedekt met spetters glazig wit vocht. Met twee vingers van zijn rechterhand gleed hij traag door een grote druppel die bij een van zijn tepels was beland. Langzaam smeerde hij het zaad uit over zijn gespierde borst. Toen bracht hij zijn vingers naar zijn mond en likte ze met een smakkend geluid af. Een opwindend gezicht. Arnout bedacht zich dat hij zelf nog wat zaad op zijn gezicht had. Hij stak zijn tong uit en proefde Joaquin’s sperma op zijn bovenlip. Niet heel lekker, vond hij, maar het kon ermee door. Hij boog zich voorover en kuste zijn vriendje teder. De jongens zogen de zaadresten van elkaars lippen. ‘Hmmmm,’ zuchtte Joaquin.

Toen ze na een tijdje hun kus verbraken was Joaquin de eerste die sprak: ‘Nu wil ik al helemaal een bad nemen,’ grinnikte hij. Arnout was het roerend met hem eens. Hij tilde Joaquin op en droeg hem naar het beekje. Hij stapte erin en huiverde van de kou. Snel ging hij door zijn knieën en legde Joaquin erin op een plek waar geen scherpe stenen lagen. De blonde jongen snakte naar adem van de kou. Arnout ging naast hem liggen en nam hem in zijn armen. Zo lagen ze in de beek, en terwijl het ijskoude water langs hun lichamen stroomde kwamen hun hete lichamen eindelijk tot rust. Ze kusten elkaar liefdevol, zonder bijbedoelingen. Hun huid werd langzaam schoongespoeld, gereinigd van het vuil dat er de afgelopen twee dagen op was komen te zitten. En het zaad natuurlijk.

Arnout keek nog even naar de wond van Joaquin. Die zag er goed uit, vond hij. Nog een paar dagen, en dan zou Joaquin weer normaal kunnen lopen.

Toen ze aangekleed en wel op de kant stonden was het aan de stand van de zon te zien al veel later dan Arnout had gehoopt. Hij had natuurlijk genoten deze middag, maar ze moesten zich nu wel haasten om een goede kampplek te vinden. Hij spoorde Joaquin aan en de blonde jongen volgde gedwee met zijn kruk. Toen de schemering begon te vallen vonden ze een ruime, grotachtige uitholling onder de wortels van een reusachtige oude boom. De bodem was bedekt met zacht, droog zand waar ze prettig op konden zitten of liggen. Hier zouden ze min of meer veilig zijn voor eventuele regen, en ze waren goed afgeschermd van de wind.

Arnout zei tegen Joaquin dat die maar even moest gaan zitten om zijn wond rust te gunnen. Zelf ging hij op zoek naar hout om vuur te maken. Ze waren in een bos, dus dat ging vrij gemakkelijk. Samen wisten ze met veel gepruts een klein vuurtje aan de praat te krijgen. Joaquin had blijkbaar ervaring met het bereiden van wild vlees, want hij bood aan om met de eekhoorn die ze die middag hadden gevangen aan de slag te gaan. Al snel deed de geur van gebraden vlees Arnout watertanden. Ze aten in stilte, genietend van het beste voedsel dat ze de afgelopen twee dagen hadden gehad.

Na het eten kropen de jongens dicht tegen elkaar aan. Arnout zorgde ervoor dat het vuur klein bleef, zodat ze er wel warmte van hadden, maar het niet te snel hun houtvoorraad op zou branden. ‘Weet je, Arnout,’ begon Joaquin toen het helemaal donker was en sterrenlicht tussen het gebladerte door op hun schuilplaats scheen, ‘eigenlijk wil ik helemaal niet dat er nog andere mensen zijn. Ik vind het prima zo, met jou…’

Arnout moest glimlachen en streelde Joaquin liefdevol over zijn wang. ‘Ik heb een beetje het zelfde. Volgens mij zouden we hier best even kunnen overleven. Maar Joaquin, op een gegeven moment zullen we toch echt op zoek moeten naar de beschaafde wereld. Het is nu mooi weer, maar wat als het gaat regenen? Dan zullen we kou vatten en ziek worden. Bovendien mis ik mijn familie. Herinner jij je je familie nog?’

‘Ja. Mijn ouders. Mijn twee zussen… Weet je, ik vond mijn zussen altijd vervelend maar nu zou ik ze graag terug zien.’ Joaquin lachte bij zichzelf. Toen kreeg zijn blik iets melancholieks. Hij zuchtte. ‘Je hebt gelijk, natuurlijk, over dat we een uitweg moeten zien te vinden,’ zei hij spijtig. ‘Het was ook maar een droom.’

‘Hé, Joaquin, ik houd echt van je. Ik hoop dat je dat weet. Ook als we de bewoonde wereld terug vinden, zal dat niet veranderen. Ik wil de rest van mijn leven met jou doorbrengen.’

‘Dankje,’ fluisterde Joaquin. Arnout kon horen dat hij geëmotioneerd was. Hij drukte zijn vriendje stevig tegen zich aan en streelde hem om hem te troosten. ‘Je bent zo lief en meelevend, Arnout. Ik houd ook van jou, en ik wil je geen dag van mijn leven meer moeten missen. Ik―’

Arnout smoorde hem met een kus. Een langdurige, gepassioneerde kus waarbij de jongens van elkaars lippen en tongen proefden. Maar hij kon niet eeuwig doorgaan. Daarvoor raakten ze, jong als ze waren, te veel in vuur en vlam. Worstelend werkten ze zich uit de weinige kleren die ze aan hadden. Arnout legde Joaquin op zijn rug neer en ging bovenop hem zitten. De blonde jongen keek hem verwachtingsvol aan, denkend dat hij weer verwend zou worden door Arnout’s mond. Maar Arnout had andere plannen.

Joaquin keek nieuwsgierig toe hoe hij op zijn vingers spuugde en met het speeksel zijn gaatje bevochtigde. Ineens kreeg de blonde jongen door wat Arnout in zijn schild voerde, en er verscheen een brede grijns op zijn gezicht. Zonder te overleggen wisten beide jongens wat er moest gebeuren. Joaquin hield zijn piemel stijf en vochtig door er rustig mee te spelen, terwijl Arnout boven hem bezig was zijn gaatje op te rekken. Met hun vrije handen streelden ze elkaars gezicht, borst en buik. Joaquin’s hand voelde zacht en warm aan op Arnout’s huid. ‘Zullen we anders even wisselen?’ vroeg Joaquin.

‘Goed idee,’ zei Arnout. Hij draaide zich om en boog voorover zodat Jaoquin bij zijn gaatje kon. Zijn half stijve piemel rustte nu op de borst van Joaquin en spon daar draden van kleverig vocht. De blonde jongen duwde zonder aarzelen zijn vinger bij hem naar binnen. Arnout was het gevoel nu wel een beetje gewend, maar moest toch kreunen van genot. Hij pakte de piemel van Joaquin en begon er langzaam aan te trekken terwijl hij hem nog vochtiger maakte met grote klodders speeksel. Wat was het toch lekker om de stevige piemel van zijn vriendje in zijn hand te hebben.

Ineens gleden de vingers van Joaquin uit zijn kontje en voelde Arnout iets anders tegen zijn sluitspier drukken. Iets warms en zachts en nats. Hij probeerde om te kijken maar kon niks zien. Wat kon het zijn dat daar door zijn bilnaad gleed en zijn gaatje probeerde binnen te dringen? Ineens realiseerde Arnout het zich: Een tong! Joaquin was zijn kontje aan het likken. Alleen het idee al bracht Arnout aan het duizelen. Hij kreunde goedkeurend terwijl een nieuwe golf voorvocht uit zijn piemel vloeide en de buik van Joaquin bevochtigde.

De jongens namen lang de tijd om elkaar te verwennen en op te winden, maar op een gegeven moment hielden ze het niet meer uit. Zonder dat ze het hoefden te communiceren wisten ze dat het moment was aangebroken. Arnout draaide zich weer om zodat hij Joaquin aan kon kijken. Hij positioneerde zijn kontje zo dat zijn gaatje boven de eikel van de blonde jongen zweefde. Op de tast manoeuvreerden de jongens zo dat de eikel tegen de opening van het goed opgerekte gaatje van Arnout kwam te staan. Heel langzaam liet Arnout zich zakken. De druk werd groter terwijl de eikel tegen zijn sluitspier werd gedrukt. Even was Arnout bang dat het niet zou passen of dat het pijn zou doen, maar die gedachten vervlogen in een flits. Hij had dit al gewild vanaf het moment die middag dat Joaquin met een vinger in zijn gaatje had gezeten.

Met volle overtuiging liet hij zich verder over de piemel zakken. Ineens schoot de eikel zijn gaatje binnen. De jongens kreunden luid van genot. Arnout voelde zich alsof hij tot het uiterste werd opgerekt. Hij begon over zijn hele lichaam te trillen. Joaquin streelde hem bemoedigend over zijn armen. Verder, dacht Arnout. Heel langzaam ging hij steeds meer door zijn knieën zodat de piemel dieper en dieper bij hem binnen drong. Arnout dacht dat hij helemaal opgevuld werd. Het idiote idee kwam bij hem op dat de eikel er bij zijn keel weer uit zou komen… En toen zat hij er helemaal in.

Arnout’s lichaam leek in vuur en vlam te staan. Zweet werd uit al zijn poriën geperst en deed zijn huid glimmen in het licht van het oranjerode vuur. Hij hijgde zo heftig dat bij elke uitademing zijn buikspieren werden aangespannen. De extase was zo groot dat er sterretjes voor zijn ogen dansten en hij bang was dat hij flauw zou vallen. Het epicentrum van het onbeschrijfelijke gevoel zat ergens diep in hem, op een plek waar alleen de piemel van Joaquin erbij kon.

De tedere aanraking van Joaquin bracht hem weer terug naar de werkelijkheid. Langzaam kreeg hij zijn ademhaling onder controle en kon hij zijn spieren ontspannen. Joaquin streelde hem rustig over zijn armen, borst, buik en pik, net zo lang tot Arnout helemaal tot rust gekomen was. Arnout liet zich op zijn vriendje neervallen en begon hem te zoenen. Joaquin beantwoordde zijn kussen gretig en streelde hem over zijn rug. Zijn piemel zat nog steeds diep in het gaatje van Arnout begraven, maar die begon aan het gevoel te wennen. ‘Als je nu een beetje op een neer beweegt…’ fluisterde Joaquin in zijn oor.

Arnout liet het zich geen twee keer zeggen. Voorzichtig liet hij de piemel een stukje uit zich glijden, om er daarna weer overheen te zakken. Het was even zoeken naar het juiste ritme, de juiste bewegingen. Toen ze die te pakken hadden begon Arnout Joaquin echt te berijden. Hij zorgde ervoor dat de pik steeds zo diep mogelijk in hem binnendrong, zodat dat plekje weer geraakt werd. Elke keer dat dat gebeurde moest Arnout zich inhouden om niet onmiddellijk klaar te komen. Zijn eigen piemel was op volle sterkte, en met elke op-en-neer gaande beweging tikte zijn eikel lichtjes tegen de buik van Joaquin. De blonde jongen vond het blijkbaar wel een grappig gezicht, want hij keek er grijnzend naar. Maar op een gegeven moment kon ook Joaquin zich niet meer inhouden en hij greep Arnout’s pik vast om er in hoog tempo aan te trekken.

Het duurde maar een paar seconden voordat Arnout zijn hoogtepunt bereikte. Hij liet zich zo ver mogelijk over de pik van Joaquin zakken en bracht een kreun voort die uit het diepste van zijn lijf leek te komen. Romige stralen sperma schoten uit zijn piemel en regenden op Joaquin neer. De eerste straal kwam zelfs tot aan Joaquin’s gezicht. Het orgasme trok door Arnout’s hele lichaam. Hij graaide in de zanderige bosgrond en kromde zijn tenen terwijl hij het gevoel had al zijn zaad de vrije wereld in te storten.

Door zijn orgasme trokken de spieren in zijn kontje zich samen en stimuleerden de piemel van Joaquin zó dat die het ook niet meer uit hield. Arnout was nog niet bekomen van zijn eigen hoogtepunt, of hij voelde de pik binnenin zich opzwellen. Warm vocht vulde zijn binnenste. Het idee dat hij nu Joaquin’s zaad in zijn lichaam droeg bracht Arnout aan het duizelen. De indrukken waren overweldigend en hij wist niet meer of hij moest huilen of lachen. Diepe uitputting maakte zich meester van hem. Slap liet hij zich bovenop Joaquin vallen, terwijl die zijn laatste druppels zaad in hem loosde.

Hijgend en parelend van het zweet lagen de jongens in elkaars armen. Arnout voelde de piemel in zijn kontje langzaam verslappen, totdat die eruit gleed. Ook zijn eigen pik, die tussen hun lichamen in geklemd zat, kwam tot rust. Joaquin streelde hem over zijn rug. ‘Dat was een bijzondere ervaring,’ zei de blonde jongen met iets van ontzag in zijn stem. Arnout kon alleen maar beamend knikken.

Het vuur begon uit te gaan. Arnout ging zitten en gooide er wat hout op. Toen zocht hij zijn onderbroek en trok die aan. ‘Heb je die echt nodig?’ vroeg Joaquin een beetje verlegen.

Arnout keek de jongen in zijn bruine ogen. ‘Hoezo?’

‘Nou… Je ziet er zo goed uit, zonder kleren. En ik dacht… Als we vannacht weer tegen elkaar aan slapen, dan wil ik je voelen. Maar dan ook alles.’

‘Aha,’ zei Arnout. ‘Ik neem aan dat, om alles goed te voelen, je zelf ook geen kleren aan wilt.’

‘Uiteraard,’ zei Joaquin.

‘Nou goed. Het leek me eigenlijk niet zo’n goed idee, met al dat zand, maar je hebt me overtuigd.’ Omdat er toch niet veel meer te doen viel, trok Arnout zijn onderbroek weer uit en ging naast Joaquin op het zand liggen. Ze kropen dicht tegen elkaar aan, met hun gezichten naar elkaar toe. Arnout sloeg een arm om Joaquin heen en trok zijn lippen naar de zijne. Ze kusten elkaar teder. Hun slappe piemels wreven tegen elkaar aan en werden alweer een beetje stijf, maar het was nu tijd om te slapen. Ze waren allebei uitgeput. Ze streelden en zoenden elkaar tot ze in slaap vielen.