De Zes Van Klas 6a - 12

Bart, de twintigjarige leraar, is met drie kameraden op L'Alpe d'Huez voor de aankomst vna de tour de France

Zaterdag vijfentwintig juli. Wakker worden. De zon scheen volop. Het was half acht. Stefaan sliep nog de slaap van de onschuldigen. Naakt, naast mij. Toffe kerel. Ik legde mijn hand op zijn zijde. Langzaam kwam hij wakker.
- Haaawwwww….
- Lekker geslapen ?
- Ja hoor !
Stefaan keerde zich op zijn rug. Geen stijve. Gewoon een slap lulleke. Net zoals bij mij.
Op staan. Naar de badkamer. Douchen. Patrick en Johny kwamen er ook bij.
- Het wordt zweten vandaag, zegde ik.
- Ja, juist op de radio gehoord, zware storm in Nederland en Duitsland.
- Midden de zomer ?
- Blijkbaar kan het.
- Hopelijk stormt het hier niet. Het zou leuk worden met al die zwoegende renners.

Aankleden. Licht zomers ! Nee, geen slipjes of ander ondergoed. Los in het broekje. Dat gaf een apart gevoel. Adidas sportbroekje, T-shirt, en sandaaltjes.
Naar het restaurant. blijkbaar waren wij de laatsten. Wij hadden alle tijd. Het smaakte.
Dan naar het koersgebeuren.

Amaai zeg ! Achter de dranghekkens aan de aankomstlijn stonden de mensen reeds rijden dik op elkaar gepakt ! Echt. Het was pas kwart over negen, en geen plaatsje meer te vinden. Niet mogelijk !
- Moet je dat eens bezien, merkte Patrick op.
- Ja, antwoordde ik, en de hele dag in de volle zon !

In de omgeving van de aankomstlijn waren ze bezig met enorme camions op te zetten. De TV-cabines vormden een grote camion, waarvan men het bovenste deel omhoog trok met de commentaarcabines erop. Voorbij de aankomstlijn stonden ook zo’n mastodonten.
- Hé, zei Stefaan, een complete keuken !
- Zeg, heb je al gezien, die dragen een Nederlandse nummerplaten !
- Nee zeg ! Potdorie, echt !
We wandelden tot bij de mensen die het geheel opzetten. Een vriendelijke gast wilde wel op onze vragen antwoorden. Ja, een Nederlandse firma. Ja, ze deden alle grote rondes. Ja, gisteravond nog naar hier gekomen. Ja, en vanavond onmiddellijk vertrekken naar Parijs. Ja, ze hadden de haarspeldbochten genomen, zo met die enorme wagens.
Niet te doen !

- Ja, en nu ? vroeg Stefaan. Hier is nergens plaats.
- Ik stel voor dat we tot aan dat cafeetje van gisteren gaan. We kunnen daar lekker de hele dag in de schaduw zitten en als de renners in aantocht zijn, dan naderen we de finish;
Zo gezegd, zo gedaan. Rustig tot aan het cafeetje wandelen. Plaats zat op het terras. We palmden een tafeltje in, nestelden ons in de rieten zetels en bestelden een frisdrank. En kijken maar naar wie er allemaal voorbij kwam.
We zaten pas neer of er kwam een colonne van zeker tien minibusjes van de gendarmerie naar boven gereden. Allemaal politiemannen die de orde zouden moeten helpen handhaven.
En dan het volk ! Mens, mens, mens… Gewoon niet te doen. Mensen die naar beneden gingen, mensen die naar boven kwamen, enkelingen, groepjes, al of niet met een frigobox bij. Voetgangers, fietsers. De hele tijd door. Honderden en honderden mensen passeerden daar voorbij. Recht over het terras was een sportwinkel. Voortdurend in- en uitgaande klanten. Naarmate de zon meer van zich liet voelen, waren er ook meer mannen in bloot bovenlijf. Sommigen droegen een spannende rennersbroek die vooraan ferm uit bolde. Lekker. Wat zou daar achter gezeten hebben ?
Mijn ogen zochten naar jonge gasten in kort broekje. Prachtige dijen. Ook aantrekkelijke meisjesdijen. Zalig genieten !

Geleidelijk aan raakte het terrasje waar we zaten vol. Naast ons kwam een man zitten met twee dochters, zo om en bij de achttien of zo. Ze droegen een veel te kort afgesneden jeansbroekje.
- Miljaard, zegde Johny, ik zou daar wel eens bij willen slapen.
- Slapen ? grinnikte Patrick.
- Jaaa….

’s Middags bestelden we een koude schotel : veel groentjes, weinig vlees. Met een stuk stokbrood.
Stefaan stootte me aan.
- Zeg, jong , je zak hangt half uit je broekje….
- Alles wat leeft moet lucht hebben, lachte ik.
- Straks zien de anderen het nog !
- En dan ? Een bewijs dat ik een man ben.
Ik trok mijn broekspijpje wat naar beneden. Zakje weg.
- Vanavond mag je die er opnieuw uit toveren.
- Zeker weten !

Vanavond ? Wat zou er gebeuren ? Die ochtend was er niets gebeurd. Ik dacht terug aan de avond voordien. God, man, had ik geschoten zeg !

De mensenstroom op en af hield gewoon niet op. Geleidelijk aan raakte ook langs weerszijden alles vol met mensen die er bleven staan om het schouwspel te zien.
We genoten van een ijsje. Ook dat !

Rond half vier kwam de reclamekaravaan voorbij. Getoeter, lawaai dat muziek moest voorstellen, metalen stemmen. Sjonge, sjonge. Naast ons zat een nogal rondborstige dame met haar man, blijkbaar een Nederlandse.
- Nou seg, moet je dat es sien !
- Ongelooflijk, hé, zegde ik.
- Nou ja, seg !
Ze bekeek ons.
- Nou, jullie sijn flamingen seker ?
- Ja, mevrouw, de streek Kortrijk – Ieper.
- Nou, verleden jaar sijn we in Flanders Field Museum geweest en op Tyne Cot Cemetery Ongelooflijk al die dooie mensen, is het niet ?
- Ja, mevrouw.
Vriendelijke dame.

Kwart voor vier. Meer en meer beweging van beneden uit. Wij stapten op, wandelden richting aankomst. Aan de kleine tunnel onder een hotel wandelden we nog wat verder en zochten een plaatsje in de schaduw. Er stond al heel wat volk.

Ja, en dan, kwart over vier. De eerste moto’s, ook moto’s van de Gendarmerie National. Auto’s. Motoren. Ongeduldig getoeter. Blauwe flikkerlichten. Sirenelawaai. Tussen al die motoren en auto’s een renner. Wie ? Iemand schreeuwde ‘Pinot’. De fransen waren om dol te worden ! Schreeuwen, springen. Een fransman ! Dan nog een renner en nog een en…
- Kijk, Froome !
De man in het geel.
Een voor een sleurden ze zichzelf voorbij. De dwangarbeiders van de weg. Machtig schouwspel. We genoten er van.
Tegen zes uur naar onze studio. Wat verfrissen. Naar het restaurant. Ons buikje vol eten.

Om Negen uur terug naar de aankomstlijn. De grote camions stonden reeds opgedoekt, klaar om te vertrekken, begeleid door de politie. Die avond mochten geen andere auto’s naar het dal rijden, enkel zij die begeleid werden. Ook auto’s van de wielerploegen. ’s Anderendaags startten ze in Sèvres, op naar de finale in Parijs.
Om half elf in de studio. Nee, geen seks die avond. We waren moe. Dus, het bed in. Stefaan opnieuw naast mij.


Zondagochtend. Uitslapen tot kwart voor acht. Met Stefaan samen naar de badkamer. Met Stefaan samen, dicht tegen elkaar in de douchecel. Elkaars rug wrijven. Elkaars billen wrijven. Elkaars zakje en lul wassen.
- Potferd…
Ik spoot mijn zaad.
- Echt zo gevoelig ?
- Ja, jong, echt…
Stefaan glunderde.

Naar het restaurant. Het regende. Ontbijten.
- Die meisjes zijn er ook, merkte Patrick op.
Inderdaad, de meisjes die we de eerste dag zagen, waren ook aan het ontbijten. Alleen. Geen man er bij.
- Ik ga hen eens goeiendag wensen, zegde Johny.
Hij stond op om nog een pistoleetje te halen. Kwam voorbij de meisjes.
- Bonjour…
- Bonjour… Goeie morgen…
- Hé, Nederlanders ?
- Neeje.. Antwerpen…
- Uit Antwaarpe… !
- Jaa….

Johny kwam bij ons terug.
- ’t Zijn d’r van Antwerpen.
- Nee zeg !
- Ja, toch wel.
- En hun pa ? vroeg ik.
- Weet niet….

Einde ontbijt. Vertrekken ? Toch eerst nader kennis maken met die meiden.
Ik begon.
- Hoy ! Jullie zijn van Antwerpen ?
- Ja. Eigenlijk Merksem.
- Ik streek Kortrijk, zij Limburg.
- Mogen we even bij zitten ? vroeg Patrick.
- Ja, hoor.

Stoelen bij geschoven. Miljaard, dat was een leuke ontmoeting op die regenachtige dag.
- En die man ? vroeg Johny, die hier bij jullie zat, vrijdag.
- O, een toevallige ontmoeting.
- Ha, zo…
- Ja die was hier al de hele week, is vrijdag vertrokken.
- Ha, zo…
- En jullie ? vroeg ik.
- We blijven hier nog een week. Leuke vakantie.
- Zussen ? wilde Patrick weten.
- Nee, vriendinnen. We studeren nog.
- Ha, zo.

In korte tijd vernamen we dat ze allebei twintig waren, hun tweede jaar kinesitherapie afgehandeld hadden. De ene heette Bianca, de andere Monica. Ze waren hier voor twee weken. Wandelen en rustig niets doen.
- Ja, en met dat rotweer, het is binnenblijven , hé, jammerde Monica.
- Inderdaad, en dit voor onze laatste dag, zegde Patrick.
- Misschien kunnen we er samen een gezellige dag van maken, stelde Johny voor.
De meisjes keken elkaar aan. Wij keken hen aan.
- He, leuk idee, antwoordde Bianca.

Het was kwart voor tien. In het winkeltje naast het restaurant kochten we pizza en frisdrank en samen trokken we naar onze studio, wij met zijn vier en de twee leuke maagden. Nou ja, maagden ?

Wat zou dat geven ? Patrick en Johny en Stefaan waren toch gay ! En ik misschien ook. En nu met die twee Antwerpse meisjes ! Zouden ze uit de kleren gaan ? Ze hadden zo’n leuk kleedje aan, vrij kort. Ze waren blootsvoets in hun sandaaltjes. Nog een behaatje ? En een slipje ? Of een tangaatje ? Veel kon het in elk geval niet zijn.

Patrick en Johny zaten in de sofa, met Bianca tussen hen in. Monica zat tussen mij en Stefaan op de andere zetel.Het werd een leuke babbel. De meisjes vertelden over Antwerpen en over Merksem en over hun school. Patrick en ik vertelden over de universiteit. We vertelden over onze hobbys. Ik vertelde over de frontstreek 14-18. Ja, de meisjes waren er eens geweest op klasreis. Ze zouden in augustus nog twee weken in Blankenberge op een appartement doorbrengen. Vooral op het strand.
- Monokini ? durfde Johny vragen.
- Natuurlijk, waarom niet ? zo preuts zijn we nu ook weer niet hoor !
- Misschien kunnen we hier even het strand nabootsen ? daagde Johny uit.
- Hoe bedoel je ? vroeg Stefaan.
- Wel ja, spijts het druilerige weer buiten, binnen wijst de thermometer toch nog steeds meer dan zesentwintig graden. Zeker warm genoeg om…
- Om wat ? vroeg Patrick.
- Wel ja, om… om… ons hemdje uit te trekken… Bloot bovenlijf !
- En wij dan ? vroeg Monica.
- Wel ja, ook in bloot bovenlijf hé !
Het bleef even stil. Zeer stil.
- Doen we het ?drong Johny aan.
De meisjes keken elkaar aan. Ik keek de meisjes aan.
- Ja of ja ? drong Johny verder aan.
- Als jij begint, zegde Bianca.
- O, zo meteen.
Johny stond op en trok zijn hemdje uit.
- Whaw ! riep Bianca uit. Wat een borstspieren !
- Ho… riep Monica op haar beurt.
- Je mag er eens aan voelen hoor, nodigde Johny uit.
Dat was Johny op zijn best : zijn hemd uit trekken en dan vragen dat Bianca aan zijn borstspieren voelde. En ze deed het nog ook ! Haar een hand gleed over Johny zijn borst, daalde lager, tot aan de navel.
- Whaw zeg ! Wat een borst ! loofde Bianca.
Johny liet zich wat achterover zakken, met gespreide benen. Ik merkte hoe zijn broekje vooraan als het ware een tent vormde, zeker door de groeiende mast die het verborg.

- Heb jij ook zo’n gespierde borst ? vroeg Monica aan mij.
- Niet zo sterk gespierd, doch mag gezien worden.
- Toon eens…
Ik trok mijn hemdje uit. Stefaan en Patrick deden hetzelfde. De vier jongens hadden nog enkel een klein broekje aan. Het gaf een zeer apart gevoel, zo half naakt bij de meisjes.
- Zeg, meisjes, durven jullie je kleedje uit trekken ? vroeg Johny.
Ze keken elkaar aan.
- Je denkt dat we niet durven hé ! gekte Bianca.
- Wel, doe het dan, daagde Stefaan uit.

Ze deden het. Ze hadden elk een wit behaatje aan en een klein slipje. Machtige meisjes. Prachtige heupen. Hun behaatje verborg met moeite hun bolle borstjes. Wat uitdagend zelfs.
- Jamaar, merkte Patrick op, wij hebben nog enkel een klein broekje aan en jullie hebben nog iets meer aan.
De durver ! De uitdager !
- Geen slipjes aan ? vroeg Bianca.
- Nee, zo, los in de broek. En jullie zien toch ook onze borsten hé….

Het werd spannend. Zouden ze ?
Ja ! Ze deden het.
- Knoop jij maar mijn behaatje los, stelde Bianca voor aan Johny..
Hij deed het ! Monica draaide haar rug naar Stefaan. Die knoopte op zijn beurt haar behaatje los.

We zaten opnieuw in de zetels. Bianca tussen Patrick en Johny. Monica tussen Stefaan en mij. Alle zes met nog enkel een broekje aan. Wat een ervaring ! Dat had ik zeker niet kunnen bedenken wanneer Patrick enkele weken voordien vroeg of ik mee naar hier kwam.

Daar zaten we dan. In bloot bovenlijf. De jongens met hun korte sportbroekje aan. De meisjes met hun minislipje aan. Je voelde de spanning stijgen. Wie zou als eerste durven ?

Voorlopig niemand.
- Hé, mannen, het is al half een ! Ik krijg honger ! brak Patrick de sfeer.
Vlam, spanning weg !
Pizza’s bovengehaald. Pizza’s in de microgolf opwarmen. Borden op tafel plaatsen. Frisdrank er bij.
Eten. Lekker smullen.
Leuk zo elk met enkel een broekje aan. De meisjes met hun jonge borstjes en de roze tepeltjes.

Eten voorbij. Terug in de zetels.
De spanning groeide opnieuw. Er moest zeker iets gebeuren. Doch wie begon ? Wie durfde beginnen ?
- Jullie moeten ook leren masseren ? vroeg Patrick.
- Ja, zeker. Dat hoort er bij he.
- Is dat dan op een medestudent of zo ?
- Eerst op een plastiek pop, dan later op levende lichamen hé.
- Liggen die dan naakt ?
- Met slipje aan.
- Héhé, leuk zeg.
- Ik heb eens een filmpje gezien hoe ze renners masseren en die hebben enkel een doekje tussen hun benen.
- Sommigen liggen zelfs helemaal naakt.
- Ik zou een stijve krijgen, merkte ik op.
- Zo gevoelig ?
- Ja hoor….
- En als je zo iemand masseert, staan de andere studenten dan te kijken ?
- Ja hoor. En soms nemen ze het over.
- En moet je dan alle spieren kennen bij aam ?
- Ja, zeker.

Even stilte.
- Dat moet leuk zijn als ze zo met twee masseren, brak ik de stilte. Quatre-mains, een aan je rug, de andere aan je dijen en kuiten.
- Whaw, riep Stefaan uit. Ja zeg !
- Moeten we even demonstreren ? stelde Bianca voor.
- Hier ? Nu ?
- Wel ja. We kunnen er een van jullie een goeie massage geven….hier op de tafel. En daarbij kunnen Monica en ik de spieren aanduiden.

Mijn hart klopte plots sneller.
- En moet je dan naakt zijn ?
- Je mag je broekje aanhouden hoor. Of met een handdoek over je kont. …. Wie durft het aan om als object te dienen ?
- Object ?
- Wel ja, de persoon die als proefkonijn dient.
We keken elkaar aan.
- Ik denk dat Bart er wel voor te vinden is hoor, wees Patrick me aan. Hij kwam met het idee af.
- Ja ? vroeg Bianca.
- Die wordt graag betast, lachte Johny.
- En jij niet zeker ! verdedigde ik mij.

Ze keken me aan.
- Durf je ? drong Patrick aan.
Mijn hart bonsde rap en luid. Durfde ik ? Ik verlangde er zo naar. Ik verlangde om me naakt te tonen, helemaal naakt zelfs. Ik verlangde naar die meisjesvingers. Toch was ik ergens bang. Bang, waarvoor ?
- Doe je het ? drong Patrick nog eens aan.
Mijn mond zegde ‘ja’. Waar waagde ik me nu weeral aan? De exhibitionist in mij ? Of wat ?
- Met een handdoek over je kont ? vroeg Monica.
- Ja.. Ja….