Quint's Liefde - 5

Speciaal voor dit weekend een nieuw deel van Quint’s Liefde! Ook zal ik in de komende delen wat meer over het persoonlijke leven van Quint schrijven, waaronder in dit deel. Veel leesplezier!

De wekker van Jorne z’n iPhone ging af. Beiden werden we kreunend wakker, ook al was het al wat later op de ochtend, het werd een latertje vannacht. Ik hield m’n ogen nog dicht, ik wilde niet nú al wakker worden. Met veel moeite drukte Jorne op ‘snooze’. Jorne draaide zich terug, naar mij toe. De lentezon scheen door de gordijnen naar binnen. Ik voelde de zonnestralen op m’n gezicht. ‘Wakker worden Quintje’ kwam er zachtjes uit Jorne z’n mond. Echt antwoord gaf ik niet, op gemompel na. ‘Heb je lekker geslapen mooiboy?’ ‘Dit slaapt lekkerder dan een matras’ antwoordde ik hem, en hij begon te lachen. Veel tijd om bij te komen had ik niet, Jorne trok meteen de dekens weg, ‘Kom opstaan, zoveel tijd hebben we niet want we moeten over 45 minuten op school zijn!’. Met veel moeite stond ik op om een douchte nemen, Jorne ging alvast snel een ontbijt in elkaar flansen.

Na het lekkere ontbijt, bestaande uit wafels, was het toch echt tijd om te gaan. Maar ik moest er zeker van zijn dat, wat er afgelopen nacht gebeurde, geheim bleef. Ik kon het me niet veroorloven dat dit uitkwam, ik was er niet klaar voor. Ook al bevestigde afgelopen nacht wel dat ik écht gay ben. Vlak voordat we de deur uitgingen: ‘Jorne, ik vond het afgelopen nacht echt heel fijn met je, en ja… Ik vond het gewoon heel tof, maar ehm… Kan dit wel tussen ons blijven? Ik wil niet dat dit uitkomt, nog niet ten minste.’ ‘Ik wil ook niet dat iedereen weet dat ik gay ben, misschien eerst de personen om wie ik het meest geef, en je weet hoe het op school gaat.’ Die reactie stelde me enigszins gerust. ‘Ben je bang voor je plekje in de voedselketen?’ Verbaasd keek ik hem aan: ‘Huh, waar heb jij het nou weer over?’ ‘Je snapt me wel, je bent de populairste van het vierde jaar, je gaat met gasten om van het vijfde jaar. Populaire mensen kunnen niet gay zijn’, zei hij met een knipoog. ‘Ah ga weg joh’ en ik gaf hem een klein duwtje. ‘Kom we gaan!’

De dag verliep niet veel anders dan normaal. Jorne ging bij zijn eigen vrienden zitten en ik bij de mijne. In de aula ging ik bij Thomas en Jelmer zitten, ik gaf ze een handdruk en later kwamen ook Zoey en Kim erbij zitten. Uiteraard moest ik het vragenvuur beantwoorden van ze. Allemaal vonden ze het raar dat ik bleef slapen. ‘Hij wilt er overduidelijk bij horen Quint, en hij heeft echt soms van die rare acties.’ ‘Guys, hij moet toch die presentatie maken met hem? Zal vast wel laat zijn geworden’ nam Kim het voor me op. Of de andere drie daar mee genoegen namen, kon me eigenlijk niet veel interesseren. De eerste bel ging, doordat het laatste blokuur uitviel, hoefde ik nog maar één blokuur te volgen. Met dit in het vooruitzicht ging ik toch nog enigszins gemotiveerd de les Nederlands tegemoet. Onderweg daar naartoe liep ik met Jelmer, wat over games en voetbal te praten. ‘Wie heb jij morgen als buddy?’ vroeg Jelmer. ‘Waar heb je het over..?’ vroeg ik hem verbaasd. ‘Dude, morgen komen die nieuwe scholieren toch? Van die andere school aan de andere kant van het dorp. Die gaat sluiten.’ Fuck, helemaal vergeten dacht ik bij mezelf. Ik zag er tegenop, ik moest iemand gaan rondleiden en hun ‘buddy’ zijn. De Nederlands les begon, vreemd genoeg was Jorne nergens te bekennen, terwijl ik hem net nog za lopen op de gang. Vreemd.

Vrijdag: verschrikt werd ik wakker. ‘Fuck, tijd verslapen!’ De wekker heb ik niet gehoord omdat de batterij van mijn iPhone de nacht niet doorkwam. Haastig kwam ik aan op school. ‘Ah Quint, wat ben je weer als vanouds nét aan op tijd, een keer wat anders dan te laat aankomen op school he?’ zei de teamleider sarcastisch toen ik het lokaal binnen kwam. ‘Ja ja ja’ Snel ging ik naast Jelmer zitten. ‘Goed, jullie weten allemaal dat jullie vandaag wat leerlingen van de andere school gaan opvangen vandaag. Na de zomer zitten deze leerlingen ook bij jullie in de klas. Dus laat jezelf van je beste kant zien, want na de zomer zien jullie ze weer terug.’ Ondertussen kwamen de nieuwe leerlingen het lokaal binnen, de teamleider wees per leerling aan wie degene was gekoppeld uit onze klas. verrassend genoeg stonden daar Jordi en Damian. Jordi ken ik van voetbal en Damian van wedstrijdzwemmen. Beide zijn het goed uitziende jongens. ‘Stenn, jij mag naast Quint zitten.’ Ongeïnteresseerd en nog fluisterend met Jelmer pratende, stak ik mijn hand op. Maar toen ik hem zag aan komen lopen, zag ik ineens wie deze jongen was. Het was mijn oude beste vriend! Vol van verbazing kon ik eventjes niks meer zeggen. ‘Hey Quintje, hoe gaat ‘ie?’ Ik heb hem al heel lang niet meer gezien, sinds dat we beiden op een andere middelbare school zitten, zijn we uit elkaar gegroeid. Al snel kwam hij naast me zitten en raakte we aan de praat. ‘Heren, ik ben nog steeds aan het praten, in de pauze kunnen jullie elkaar weer van alles bijbrengen. Nu wil ik stilte’ zei de ietwat geïrriteerde teamleider.

Nadat de teamleider klaar was met iedereen toewijzen aan elkaar, mochten we gaan. Er werd expres een tussenuur ingepland zodat we in dat uurtje een rondleiding konden geven aan de buddy’s, in mijn geval Stenn. Tijdens het rondleiden raakte we maar niet uitgepraat over het leven en hoe het nu gaat. Ieder koppel moest afzonderlijk van elkaar door de school dwalen, zodat het niet één grote groep wordt. Ondertussen liepen wij de gymzaal in. Afgelopen schooljaar is deze vernieuwd met de nieuwste toestellen en een klimmuur. Ik haalde een voetbal tevoorschijn uit het materialenhok. Tot een jaar geleden zat ik ook nog in het voetbalteam met Stenn. ‘Serieus bro, we missen je nog steeds, die nieuwe spits bakt er niks van. Hij schiet meer naast het net, dan in het net’ ‘Ja sorry man, ik vond wedstrijdzwemmen toch meer m’n ding’ zei ik erop terug. Hij begreep het wel. ‘Hey maar wat nog beter is, volgend jaar zit ik dus bij jou in de klas. En ik er maar tegenop zitten dat ik naar deze school moest gaan.’ ‘Ja chill man, gaan we allebei even ons examenjaar rocken’ antwoordde ik hem. ‘Ga jij over dan?’ zei hij met een sarcastische toon. ‘Ja tuurlijk, ben de slimste van deze hele school. Daarom wordt de domste aan mij gekoppeld, dat snap je toch zeker zelf wel?’ pakte ik hem terug. En tegelijkertijd schoot ik expres keihard de bal het doel in, onmogelijk om tegen te houden. ‘Serieus, je moet echt terugkomen.’ ‘Vergeet het maar Stennie!’

Zo heb ik Stenn nog de hele dag begeleid, ondertussen draaiden de nieuwe leerlingen mee met onze lessen. Ook met de laatste les geschiedenis waar we onze presentaties moesten geven. ‘Quint, die jongen in die rij naast je…’ ‘Ja wat is er met hem?’ ‘Hij zit de hele tijd naar je te kijken’ fluisterde hij me in. ‘Oh, ik moet met hem een presentatie houden, en hij wilt er een beetje bij horen.’ Tegelijkertijd voelde ik me rot dat ik zei dat hij erbij wilde horen. Zo’n iemand is Jorne niet. Vooral niet na wat er is gebeurd toen ik bij hem bleef slapen. Achter tikte Tom me op m’n rug, ik kijk naar hem en onder de tafel door wilt hij een briefje geven. Ik vouwde het briefje onder mijn tafel open. ‘You look nice today qt. xxx J’ Deze moest en zou van Jorne zijn! Ondertussen draaide ik m’n hoofd voorzichtig naar Jorne, en hij keek me nog steeds aan. Direct draai ik m’n hoofd weer naar het bord toe waar een presentatie gegeven werd. Ik werd rood, zag iemand ons elkaar aan kijken op Stenn na? Waarom kijkt Jorne de hele tijd naar mij? En dit briefje… Wie heeft dit gevouwen in hun handen gehad? Dit is zo opvallend, en ik wil echt niet dat het uitkomt na wat er afgelopen nacht is gebeurd. In m’n hoofd brak totale paniek uit, want natuurlijk gingen er diverse rampscenario’s door m’n hoofd. Ondertussen werd ik niet meer aangestaard door Jorne. Dat was toch wel een opluchting.

‘Jorne, Quint, jullie zijn aan de beurt’. Ik liep naar voren toe, startte de PowerPoint op en Jorne begon vrijwel direct met de inleiding. Om en om hadden we telkens het woord, per dia. In mijn hand had ik een afstandsbediening zodat ik een nieuwe dia kon aanklikken. Bij het eind aangekomen moest ik de een-na-laatste dia nog presenteren. Ondertussen hoorde ik ringtones van meerdere mobieltjes afgaan. ‘Jongens, ik heb toch gezegd dat die mobieltjes op stil moeten? Zet die dingen uit! Quint ga verder.’ Opvallend genoeg gingen alleen de mobieltjes af van leerlingen van onze klas, niet van de nieuwe. Zonder enige argwaan ging ik door met presenteren. Terwijl ik dat deed zag ik meerdere mensen met elkaar fluisteren. Al snel kwamen die gedachtes naar boven: zagen mensen dat Jorne naar me staarde? Hebben ze dat briefje gezien of zelfs gelezen? Ik begon me telkens te verspreken, te stotteren, ik werd rood en het zweet brak me uit. Ik weet niet hoe, maar het is me gelukt om de nodige informatie te vertellen zodat Jorne de laatste dia kon bespreken en de PowerPoint kon afsluiten voor vragen. Nog steeds waren mijn klasgenoten fluisterend met elkaar in gesprek. ‘Quint..? Quint..? Volgende dia… Quint je moet naar de volgende dia’ fluisterde Jorne. Maar ik hoorde het niet. Ik wilde weten waar ze over fluisterden, kregen ze een appje dat ze het briefje hebben gezien? Ondertussen raakte Jorne m’n hand aan. Uit reflex trok ik snel mijn hand terug. ‘Flikker!’ riep ik keihard door de klas. Het was direct doodstil. ‘What the fuck raakte je m’n hand aan?’ ‘Ik wilde alleen de afstandsbediening… Voor de volgende dia…’ antwoordde Jorne. Alle ogen waren op ons gericht. Jorne keek me geschrokken aan. ‘Quint, ga maar even naar buiten. Ik vond dit werkelijk waar nergens op slaan’, kwam er uit de mond van de geschiedenisleraar. Ik gaf de afstandsbediening geïrriteerd aan Jorne en liep het lokaal uit. Ondertussen ging Jorne verder…

De bel ging, de laatste bel voor ons. Iedereen liep het lokaal uit. ‘Je hebt hem lekker voor schut gezet Quint’, complimenteerden Thomas en Zoey me. Maar ik gaf er geen reactie op. Ook Kim kwam het lokaal uit. ‘Jij bent ook lekker tactisch he, je weet dat meneer Jansens homo is? Enneh…’ ‘Kim, kappen!’ snauwde ik haar toe. ‘Rustig, ik zeg alleen dat het niet zo slim was. Waar kwam dit ineens vandaan?’ Ik gaf er geen antwoord op, ik wilde nu weten wat voor bericht of iets iedereen kreeg. ‘Kreeg jij ook dat berichtje?’ ‘Welk berichtje?’ ‘Zowat iedereen hun mobiel ging af toen ik nog aan het presenteren was’ zei ik. ‘Ooh dat, er was een brugger niet goed geworden tijdens het gymmen, dus er moest een ambulance komen.’ ‘Serieus…’ ‘Ja wat dacht jij dan schatje?’ Tijd om te antwoorden had ik niet: ‘Quint, ik wil jou nog even spreken’ en meneer Jansens gebaarde mij het lokaal binnen te komen.’ ‘We appen Kim!’ ‘Is goed.’

‘Wat was dat nou daarnet voor de klas?’ vroeg meneer Jansens. ‘Ik ehm… Ik weet het niet meneer’ antwoordde ik hem. ‘Je weet het niet? Laat ik het zo vragen: waarom noemde je Jorne een flikker toen hij de afstandsbediening uit je hand wilde pakken? Hij deed toch niks verkeerds?’ ‘Ja dat klopt, ik schrok gewoon, ik was even in gedachten. Dus ik schrok gewoon… Denk ik..?’ Enige schuldgevoel ging door me heen, ik had Jorne niet zo moeten noemen. Oke, hij was het dan wel, en ik ook, maar dan nog. Zoiets doe je niet wat ik net heb gedaan. ‘Ik wil in ieder geval dat je aan Jorne je excuses aanbied, dat is wel zo netjes.’ ‘Ja meneer, dat zal ik doen. En ehm… Het spijt me dat ik dat zei, tegenover u. Ik had moeten nadenken’ zei ik hem verontschuldigend. ‘Geen probleem Quint, ondanks dat ik het ben, voelde ik me niet aangesproken. Maar ik moet dit wel meenemen in de beoordeling. En hoe kwam het dat je die black-out ineens kreeg?’ vroeg meneer Jansens aan me. ‘Ik voelde denk ik ineens de zenuwen naar boven komen’ antwoordde ik hem. ‘Denk je? Je weet dat je alles aan me kan vertellen he? Dat ik vorig jaar je mentor was, en dit jaar niet, betekent niet dat je me niks meer kan vertellen. Spelen er andere dingen?’ ‘ Nee meneer, het waren alleen de zenuwen.’ Ik kon vrijwel direct van z’n gezicht lezen dat hij het niet geloofde, maar het was toch voldoende voor hem. ‘Goed, bied je excuses aan Jorne. Als er iets is, je weet me te vinden.’ ‘Natuurlijk, fijn weekend meneer!’

Ik had de boeken gepakt voor het huiswerk in het weekend en liep naar buiten om m’n fiets te pakken. Uiteraard was iedereen er al vandoor omdat ik langer moest blijven. Terwijl ik fiets naar het hek, zie ik daar Stenn nog staan. ‘Zo heb je nog wat strafwerk gemaakt?’ ‘Nee man, alleen wat gepraat, je weet wel hoe dat gaat.’ ‘Nee weet ik niet. Maar luister, ik moet er eigenlijk vandoor. Maar we gaan elkaar wel zien he komende tijd?’ vroeg hij me bijna smekend. ‘Natuurlijk maatje, we hebben veel in te halen. Ik kom nog wel eens kijken bij je wedstrijden!’ ‘Beloofd?’ ‘Beloofd, ik kom echt Stennie.’ We gaven elkaar nog een handdruk en een vriendschappelijke knuffel en beiden gingen we een kant op. Onderweg ging ik weer op in m’n gedachten. Wat een rare dag was het toch vandaag, zie je ineens een oude vriend van een tijdje terug, toch weer toevallig. Maar hoe stom kon ik zijn, die actie tegenover Jorne kon echt niet. En ik voelde me schuldig. Ik besloot om langs zijn huis te rijden, in de hoop dat hij thuis was. Maar helaas was er niemand thuis. Dus ging ik alsnog naar huis.

Eenmaal thuis aangekomen, moest ik ineens veel aan Stenn denken. Wat een leuke jongen is dat toch. Maar natuurlijk ook hartstikke knap. Blonde haartjes, zijn mooie diepblauwe ogen en zijn leuke en aanstekelijke lach. Je kon wel zien dat hij veel aan voetbal deed want hij had een goed en slank figuur. En daarbij: hij zag er nog fashionable uit ook. Smaak had hij wel! Toch weer iets om naar uit te kijken voor volgend school jaar, maar ook als ik ga afspreken met hem of zijn wedstrijden aanschouwen. In de groepsapp heb ik nog verteld wat ik had besproken met meneer Jansens en nog wat privé gesprekken met vrienden. Ik besloot het niet laat te maken die avond, want morgenvroeg is er weer een zware training voor wedstrijdzwemmen. En de daarop volgende middag én avond het vakkenvullen in de Appie. Vlak voor het slapen heb ik Jorne nog een appje gestuurd dat het me spijt dat ik hem zo noemde. Ik had hem absoluut niet zo mogen noemen, niet na wat er is gebeurd en al helemaal niet zo voor de klas. En ik baalde dat ik zijn vertrouwen had beschadigd. Ik wilde ook nog vragen over dat briefje, maar ik was bang dat het niet tactisch was om het te vragen. Dan maar een andere keer.

Blijft de romance tussen Quint en Jorne nog steeds zo onbesproken? Of komt er toch weer een vervolg op de nacht die ze laatst hebben beleefd? Of rekent Jorne het Quint te zwaar aan dat hij hem zo heeft genoemd voor de klas? Te zien in deel 6!
Wordt vervolgd…