Quint's Liefde - 15

Hallo allemaal, hier deel 15. Het langste deel tot nu toe. Veel leesplezier!

Donderdagochtend, verschrikt word ik wakker. Het is de verpleegster die niet al te zachtjes de gordijnen open doet. ‘Goedemorgen Quint, hoe voel je je vandaag?’ vraagt ze. ‘Nou, iemand verstoord m’n prinsessenslaap, hoe denk je dat ik me nu voel?’ vraag ik met een grijns. Ze lacht terug: ‘Het spijt me mevrouw Quint, de dokter komt over een uurtje om te kijken hoe het met je gaat en et cetera. En misschien mag je zelfs naar huis!’ verteld ze. Dat klinkt natuurlijk als muziek in de oren. Opgetogen ga ik wat overeind zitten, ondertussen komt m’n moeder binnen. ‘En hoe gaat het met m’n kleine jongen?’ ‘Maaaam, stop eens met me zo te noemen!’ reageerde ik enigszins geërgerd. ‘Grapje, hoe gaat het?’ vraagt ze. ‘Het gaat wel, hopelijk verteld de dokter dat ik naar huis mag…’ ‘Ja maar je mag alleen naar huis als het verantwoord is, dus hoop maar niet te veel’ antwoord ze. ‘En daar gaat m’n hoop’, dacht ik bij mezelf.

Nadat ik mezelf heb opgefrist en gedoucht ga ik weer in bed liggen, het bed waar ik al vier dagen in lig. Ik verveelde me kapot de afgelopen vier dagen, de enige hoogtepuntjes was het bezoek van familie, vrienden maar bovenal de vele bezoekjes van Stenn. Niet veel later komt de dokter binnen. ‘Ha Quint, jongen, hoe gaat het er mee?’ vraagt hij. Zodra ik vertel hoe het gaat, vertelt hij: ‘Goed, ik heb overlegd met de andere dokters, en je kan naar huis, mits je rust houdt thuis. Dan kan je maandag weer naar school, of dat goed nieuws is voor je weet ik niet’ verteld hij met een grijns. Iedereen lacht. ‘En wanneer kan ik weer sporten?’ vraag ik angstig. ‘Dat zit er voorlopig niet in, je long is ingeklapt en dat is niet niks. Je bent sneller uitgeput, dus je moet dat weer opnieuw opbouwen.’ Teleurgesteld kijk ik naar m’n moeder: ‘Dat wordt geen WK volgende zomer.’ ‘Misschien, niet de hoop opgeven, eerst herstellen!’ De dokter zegt me nog gedag en wenst me sterkte. Niet veel later worden de spullen ingepakt en zeg ik de kamer vaarwel en ‘tot nooit meer ziens’, ook ga ik nog even de balie langs waar de leuke verpleegsters zitten. Ze hebben mij tijdens m’n verblijf in het ziekenhuis wel vermaakt. Snel verlaat ik het ziekenhuis, op krukken.
…
Het is één uur ’s middags als we de oprit oprijden. Al snel zie ik m’n kleine zusje, Anna, al in de deuropening staan, samen met Levi en Bram. Beiden hebben ze geen les vandaag, en m’n zusje is thuis voor de middaglunch. Met moeite stap ik de auto uit, want met een gebroken voet gaat dat niet zo makkelijk. Anna komt al naar me toe rennen. ‘Ho ho! Niet te hard voor je broer!’ zegt m’n moeder nog. ‘Ik heb je zo gemist Quint’ en geeft me een knuffel. Super lief! ‘Welkom thuis broertje’ zegt Bram en krijg van hem en Levi samen een knuffel en een aai over m’n bol. ‘Kom jongens, gauw naar binnen, dan maak ik wat te eten klaar’ vervolgt m’n moeder. Eenmaal het huis binnen loop ik met de krukken richting de woonkamer om mezelf daar neer te ploffen, maar dan wel voorzichtig. Direct app ik m’n vrienden in de groepsapp: ‘Ik ben thuis! Eindelijk!’ En ook app ik Stenn apart: ‘Hee Stennie, ik ben eindelijk thuis. Nu hoef je eindelijk niet meer naar het ziekenhuis om me te zien :-p’ Maar direct antwoord krijg ik niet. ‘Oja… Gym, dan liggen de mobieltjes natuurlijk in de kleedkamer’ schiet me ineens te binnen.

Het gaat beter, maar ik voel me nog steeds niet op en top. M’n borstkas doet gigantisch veel zeer, een vervelende voet die per se gebroken moet zijn en daarbij nog een bonkende hoofd van de hersenschudding. Dat zit me het meest dwars. Maar hey, het is natuurlijk niet stoer om te zeggen dat het zeer doet, alles behalve dat het goed met me gaat zullen ze daarom ook niet van me horen. De ochtend is me zwaar gevallen, het inpakken, het lopen wat ik al dagen niet heb gedaan en het praten heeft me vermoeid. Al voordat m’n moeder de woonkamer binnenkomt met een lunch ben ik al weer in slaap gevallen.

Half zes, ik schrik wakker van de deur die dichtslaat. Ik hoor een zware mannenstem in de grote hal. M’n vader is thuisgekomen van zijn werk. Direct sla ik m’n hoofd naar achter met een kreun. ‘Nee he, ik wil helemaal niet dat hij thuis is’ denk ik bij mezelf. ‘Komt goed kleine’ hoor ik ineens, het is Levi die op de andere helft van de bank ligt. Helemaal niet gezien. M’n vader komt de woonkamer binnen en zegt tegen Levi gedag en loopt weer terug naar de hal om vervolgens naar de keuken te gaan. Hij keek me nog geen eens aan… Vanwege zijn werk in het buitenland is hij amper thuis, hoogstens acht weken in het jaar. Zodra hij thuis is moeten we ook ineens aan zijn regels houden, aan tafel eten, bidden voor het eten en et cetera. Terwijl we dat nooit doen als hij niet thuis is. Een goeie band heb ik niet met m’n vader. Die band is slechter geworden nadat ik had besloten om verder te gaan met wedstrijdzwemmen en niet met voetbal. ‘Een doodzonde’ volgens hem.

*Ping Ping* komt er ineens uit m’n broekzak. Het is m’n iPhone die afgaat. Meteen haal ik ‘m uit m’n broekzak. Het is Stenn. ‘Cutie reageer eens :(‘ Stenn had natuurlijk gereageerd op m’n appje dat ik nu eindelijk thuis ben. Ik ontgrendel m’n telefoon en ik zie dat m’n telefoon is ontploft van de notificaties. Al die appjes, snaps en et cetera. Het waren er gewoon teveel om te beantwoorden. Maar ik wil toch alleen maar de berichten van m’n vrienden en Stenn lezen. Als eerste open ik het gesprek met Stenn. ‘Hey! Yes, eindelijk thuis! Werd echt tijd. Maar ehm… Zo erg waren die ziekenhuisbezoekjes niet hoor. Dan zag ik ten minste de leukste jongen op aarde van wie ik zoveel hou. <3 Maar ik zoek je liever op in je eigen huis, kan ik vanavond langskomen?’ Daarna stuurde hij nog appjes waar ik was en of ik toevallig sliep ‘slaapkop’. Direct antwoord ik ‘m met dat hij móét langskomen. ‘Kan je om acht uur hier zijn? Want ik heb je nu een dag moeten missen en dat kan écht niet…’ stuurde ik met een grijzende emoji. Ook m’n vrienden hebben opgetogen gereageerd dat ik nu thuis ben, ze willen graag langskomen. Ook naar hen stuur ik de uitnodiging of ze vanavond willen langskomen. Ineens komen m’n oma, oom en tante uit Amerika om een hoekje kijken. Ze zijn sinds m’n ongeluk overgekomen en zijn nog tot en met maandag hier. Vanavond eten ze mee.

‘Quint, Levi, het eten is klaar!’ klinkt er ineens uit de keuken. Terwijl Levi me overeind helpt van de bank, lopen we naar de eetkamer. Mama zet de laatste borden op tafel als we aanschuiven. Aan het tafelhoofd zit m’n pa. Tijdens het opscheppen is het angstvallig stil, er wordt geen woord gesproken. Ook niet nadat we hebben gebeden, iets wat we alleen doen als m’n pa thuis is. M’n vader breekt ineens het ijs: ‘Dus jongens, Levi en Bram, hoe was school vandaag?’ ‘We hadden geen college, dat hadden we gisteren al verteld…’ reageert Bram enigszins geïrriteerd. Hij zucht, ‘Anna, hoe was het op jouw school?’ vervolgt hij. Zo enthousiast als m’n kleine zusje is, verteld ze tot in elk detail wat ze vandaag heeft gedaan op school. Super schattig om aan te horen natuurlijk.

Ik treuzel een beetje met m’n eten. Honger heb ik niet echt, maar trek ook niet. Dankzij die hersenschudding ben ik ook constant misselijk, ene moment erger dan het andere moment. ‘Waarom vraag je niet hoe Quint z’n dag was?’ vraagt Levi ineens aan m’n vader. Ik kijk ‘m met grote ogen aan. Hij heeft een punt, maar ik voel dat er iets in de lucht hangt wat ik niet wil uitlokken. ‘Want je hebt Quint nog geen eens bezocht in het ziekenhuis’ vervolgt Bram. Je voelt dat er een gespannen sfeer is. Alleen Anna heeft dat niet in de gaten en eet vrolijk door. ‘Jongens zo kan het wel weer…’ reageert m’n moeder. ‘Nee mam, Bram heeft een punt. Waarom is hij in die vier dagen nog geen eens langs geweest bij z’n jongste zoon?’ Hij heeft wel een ongeluk gehad hé, en het was geen ongeluk waarvan je kan zeggen dat het wel meeviel. Maar pap, is het omdat hij gay is? Want dat willen we wel graag weten’ vraagt Levi afwachtend. M’n oma, oom en tante kijken om de beurt elkaar verbaasd aan. Ik en m’n moeder lopen rood aan. En ik voel de blik van m’n vader die naar me kijkt. Maar ik kan niks anders dan naar het tafelblad staren. ‘Wat is er aan de hand?’ vraagt oma. ‘Hij kwam nog geen eens kijken bij Quint, liet niks van zich horen en doet net alsof Quint niet bestaat… Dat is er aan de hand!’ reageert Bram. ‘Bram! Niet zo’n toon aanslaan!’ zegt m’n moeder. ‘Nee nee, het is al goed, ik snap Bram’ antwoord oma.

‘Wees blij dat Quint hier überhaupt nog zit’ en m’n vader wijst naar mij. ‘Eigenlijk wil ik niet dat hij hier aan tafel zit, die jongen, Stenn, komt hier niet in huis, en anders komt Quint al helemaal niet meer thuis’ gaat m’n vader verder. De tranen springen in m’n ogen. ‘Ben je wel helemaal lekker ofzo?!’ schreeuwt Levi. ‘Dit kan je niet maken!’ reageert m’n oom en ook m’n moeder begint te schreeuwen tegen m’n vader. Het voelt alsof m’n hart een val maakt in een afgrond, alsof ik eventjes weg ben van de wereld. Ver weg hoor ik het geschreeuw van iedereen. Anna die hard huilt en m’n tante die haar probeert te troosten. ‘Een zoon die homo is geen zoon van mij!’ ‘En anders sla ik het eruit!’ schreeuwt m’n vader. ‘Dat meen je niet!’ schreeuwt m’n moeder terug. ‘Oh, net zoals je Quint wel vaker slaat zeker?!’ roept Levi. In één seconde is het stil en verschrikt kijk ik Levi aan met grote ogen. De tranen staan in m’n ogen. Hoe kan hij dit weten, gaat er door m’n hoofd. M’n moeder staat op: ‘Is het waar?!’ En ze kijkt met een doordringende blik naar m’n vader. ‘Mam, hoe komt Quint anders aan al die blauwe plekken die hij heeft? Het ziekenhuis zei niet voor niets dat het oude plekken zijn en niet door het ongeluk komt. Hij heeft sowieso losse handjes als hij teveel heeft gedronken’ reageert Bram. Ook m’n oma begint er weer mee te bemoeien: ‘Zeg niet dat het waar is…’

Terwijl iedereen door kibbelt, probeer ik met moeite op te staan. De bonkende hoofdpijn, de misselijkheid, is erger geworden. Maar daarbij voel ik me ook erg duizelig. ‘Levi! Breng Quint naar boven nu! En IK wil even onder vier ogen spreken met je vader.’ Zo gezegd zo gedaan, iedereen staat op en verlaat de eetkamer. Ik sla een arm om Levi heen en hinkel de trap op richting m’n kamer. Ik kan geen woord uitbrengen, af en toe wat gekreun omdat het hinkelen en het steunen op Levi zwaar is. Eenmaal in m’n kamer aangekomen zet hij me op m’n bed neer en komt naast me zitten. ‘Gaat het een beetje?’ vraagt hij verlegen. ‘Waarom… Waarom moesten jullie erover beginnen Leev…’ vraag ik hem teleurgesteld. De tranen rollen over m’n wangen. Bram komt de kamer in gelopen. ‘Quint, hij mag je zo niet behandelen, niemand mag jou zo behandelen. We schrokken ons rot toen de dokter ons vroeg waarom je zoveel blauwe plekken op je bovenarmen en rug hebt. We zijn niet helemaal van gisteren. En hij dient je gewoon te accepteren wie jij bent… We zijn je broers kleintje, en we willen je beschermen’ zegt Bram. ‘Niemand mag je wat aandoen’ vervolgt Levi. Of het nou door de woorden van hun beiden zijn of door wat er is gebeurd zojuist, het huilen houdt niet op. Levi brengt m’n hoofd naar de zijne toe en houdt zich stevig tegen me aan. Bram komt aan de andere kant van me zitten en slaat een arm om me heen. ‘Wil je dat ik je vrienden afzeg..?’ vraagt Levi. ‘En Stenn?’ ‘Ik weet niet of het wel zo verstandig is dat ze komen, na wat er net is gebeurd.’ Levi heeft gelijk, ze kunnen me niet zo zien als nu. Want natuurlijk gaan ze dan vragen wat er is en ik weet niet of ik het wel aan ze kan vertellen, ook niet aan Stenn. Stilzwijgend stem ik toe en knik ik met m’n hoofd. ‘Geef je mobiel maar, dan drop ik het wel in de groepsapp’ zegt Levi.

Terwijl hij dat doet hoor ik keihard een deur dichtslaan beneden. Verschrikt zit ik stijf rechtop het bed. ‘Ik ga wel even kijken’ zegt Bram en hij loopt de kamer uit naar beneden. Niet veel later komt hij terug met m’n moeder. Ook bij haar staan de tranen in d’r ogen. ‘Het spijt me Quint’ zegt ze opeens. Verbaasd kijk ik haar aan. ‘Het spijt je?’ antwoord ik. ‘Dat ik het niet eerder zag, dat ik er niks tegen deed.’ Ook m’n oma komt de kamer binnen en troost m’n moeder. Ik zeg haar dat het absoluut niet haar schuld is. Ik wil niet dat ze zich schuldig gaat voelen hierom. ‘Hij komt voorlopig niet meer thuis’ zegt m’n moeder terwijl ze de tranen wegveegt. Het is een opluchting, maar aan de ene kant maakt het de situatie er niet beter op. ‘Kom we gaan even wat drinken’ zegt m’n oma tegen m’n moeder en ze lopen weg. Ook m’n moeder is er totaal ondersteboven van.

Door al die spanning voel ik me nog steeds niet lekker. ‘Misschien moet je maar slapen Quint. Ik haal wel wat voor tegen de pijn’ zegt Levi en samen met Bram lopen ze weg. Moeizaam kleed ik me uit en kruip ik onder de dekens. Ondertussen lig ik al tien minuten te wachten op Levi, maar hij komt maar niet. Ik app nog eventjes met Stenn, die geen flauw benul heeft van wat er heeft afgespeeld vanavond. ‘Slaap lekker leuke jongen, en hele mooie droompjes xxx’ krijg ik nog van Stenn. Hoe stom het ook is, het maakt me weer aan het huilen. Ik voel me schuldig dat hij van niks weet. Direct hoor ik iemand de kamer op komen, maar het is donker dus ik kan het niet zien. ‘Levi?’ vraag ik afwachtend. Ik voel dat de dekens omhoog gaan en dat er iemand naast me komt liggen. ‘Levi?!’ zeg ik half-huilend. ‘C’mon, niet huilen man. Niemand kan je meer pijn doen, dat laten we niet meer gebeuren’ en Levi knuffelt me stevig. ‘En nu slapen kleine’ vervolgd hij. ‘En ehm… No gay-feelings dat we nu samen in één bed liggen hé’ zegt hij plagerig. Zachtjes geef ik ‘m een stomp en zucht ik: ‘Ha-ha’. ‘Ah toch nog een lach op je gezicht’ zegt hij. Hij trok me stevig tegen zich aan, en niet veel later viel ik in slaap.
…
Langzaam gaan m’n ogen open… Kreunend en zuchtend, ik voel dat het eigenlijk nog te vroeg is om wakker te worden. ‘Zo eindelijk wakker’ klinkt er ineens naast me. Ik dacht dat het Levi was, maar het is Bram. ‘Huh Bram..?’ fluister ik zachtjes. Ik draai m’n hoofd naar de andere kant, en daar ligt Levi die me met een grijns zit aan te kijken. Blijkbaar is Bram er later bij gekropen. ‘Zeg dit lijkt net een grote familie orgie, wat vies’ zeg ik opeens. Met z’n drieën liggen we in een deuk. ‘Ja dat zou jij wel willen hé’ zegt Bram. ‘Hallo! Jullie komen bij mij liggen, in mijn bed!’ lach ik. ‘Touché Quint… Touché…’ reageert Levi. Zachtjes horen we geklop op de deur en gaat die open. Het is m’n moeder met een groot dienblad in haar beide handen. Daarop allemaal verse broodjes en jus d’orange. Bijna gelijk zitten we gelijk rechtop met z’n drieën. ‘Goedemorgen boys, ik zie die hongerige blikken al van jullie, eetsmakelijk’ en ze zet het dienblad neer op het bed. Ze geeft me nog snel een kus op m’n voorhoofd. ‘En hoe gaat het met m’n patiënt?’ ‘Goed hoor mam, thanks voor de broodjes’ reageer ik.

Met z’n drieën eten we gretig de broodjes op. Ondertussen verteld Levi het verhaal dat Bram geilt op een docente die bepaalde colleges geeft. Uiteraard ontkent Bram dat, maar het gekibbel tussen deze twee is altijd vermakelijk. Ondertussen check ik Snapchat en Whatsapp even, natuurlijk staan de berichten van Stenn bovenaan. ‘Goedemorgen cutie, hopelijk heb je lekker geslapen. Hey, is het goed als ik vanmiddag bij je langskom? Ly xxx Stenn’ Aaah wat een schatje. ‘Natuurlijk mag je langskomen, kom gelijk uit school, dan zorg ik dat ik bij kennis ben’, aangezien de vele dutjes niet uitgesloten zijn bij mij laatste dagen.

‘Bram! Het vriendje komt vanmiddag langs! Hoe schattig’ zegt Levi plagerig en hij pakt de telefoon uit m’n handen. ‘Nee Levi! Geef terug!’ en met alleen een boxer aan stapt hij uit bed en gaat opvallend typen. Snel probeer ik ook op te staan, maar met een slakkentempo vanwege m’n voet duurt dat lang. Vlak voordat ik probeer op te staan gooit hij ‘m al terug naar me op de dekens. ‘Zeg niet dat je wat…’ maar direct lees ik al de berichtjes die hij stuurde: ‘Ah Sten, ik heb zoveel zin in je. Je maakt me nat als ik iedere keer aan je moet denken.’ Afkeurend kijk ik hem aan, ik hoor Bram achter me hard lachen. ‘Jullie zijn ouder maar nog kinderachtiger dan ik’ zeg ik met een sarcastische toon. Direct stuur ik een berichtje naar Stenn dat het Levi was, en niet ik. Maar ergens heeft Levi wel gelijk.

‘Maar ehm… Bram? Hoe gaan wij over een half uur al op school zijn?’ vraagt Levi afwachtend aan Bram. Bram z’n ogen worden groot en kijkt naar de klok. ‘Shit!’ en terwijl hij dat zegt sprint hij in z’n boxer de kamer uit en Levi rent ‘m achterna. ‘De sukkels’ zeg ik zachtjes in mezelf. Het zag er wel heel sexy uit, omdat ze beiden een atletisch lichaam hebben in die strakke boxers met korte pijpjes. Ik beantwoord de laatste Snaps en appjes ondertussen. Nadat ik Levi en Bram gedag heb gezegd besluit ik ook maar eens te gaan douchen.

Na het douchen ga ik terug m’n bed in en doe ik de TV aan om vervolgens Netflix aan te zetten. Je eigen bed ligt toch veel lekkerder dan een ziekenhuisbed. Nadat ik twee afleveringen van een serie heb afgekeken, besluit ik maar eens naar beneden te gaan. Het is stil in huis, heel stil. ‘Waar is iedereen?’ vraag ik mezelf af. Eenmaal in de keuken aangekomen ligt er een briefje op het keukenblad. ‘Wij zijn even de winkels ingedoken. x mama, oma en je oom en tante.’ ‘Fijn dat ze ook aan mij hebben gedacht’. Uit pure verveling heb ik nog twee uur gegamed in de kelder. Onze kelder noemen we altijd de ‘Basement’ of de ‘Playroom’, er staat een gameconsole, een groot scherm, voetbaltafel en et cetera. Maar ook dat verveeld. Ineens hoor ik de bel gaan. ‘Mama die haar sleutels weer is vergeten…’ Met enige moeite loop ik naar boven. Ik open de deur. ‘Stenn!’ roep ik opgetogen. ‘Hee leuke jongen’ en hij geeft me een knuffel. Ik kijk hem aan en geef hem een kus op z’n lippen. ‘Ik heb je zo gemist Stenn.’ ‘Kom naar binnen, want het is me veel te koud buiten’ vervolg ik. Eenmaal binnen gooit hij z’n tas neer en trapt z’n schoenen uit. ‘Hoe gaat het Quint’je?’ ‘Kan niet beter, want ik zie jou weer’ zeg ik met een grijns. ‘Aaah. Slijmbal’ en hij pakt m’n gezicht vast en geeft me een kusje. ‘Wat drinken?’ vraag ik Stenn. ‘Ja lekker!’

Terwijl Stenn twee glazen water vasthoud lopen we naar boven, wederom met een slakkentempo natuurlijk. ‘Zeg kan dat niet wat sneller?’ lacht Stenn. ‘Mond houden jij’ snauw ik hem toe met een grijns. ‘OK meneer chagrijn’ lacht Stenn. Als reactie steek ik m’n vinger op: ‘Die mag je hebben.’

Eenmaal op m’n kamer aangekomen zet hij de twee glazen water op m’n bureau. ‘En is het nog goed gekomen van gisteravond?’ vraagt Stenn ineens. Ik word even overvallen door de vraag. Ik weet namelijk niet wat Levi heeft gestuurd naar Stenn. ‘Ehm…’ en ik kijk hem vragen aan. ‘Dat je zo ziek was gekkie’ antwoordt Stenn. ‘Ooh… OOH! Ja! Helemaal!’ En Stenn begint te lachen. Beiden zitten we naast elkaar op het randje van m’n bed. Ineens drukt hij me achterover. ‘Au au au Stenn…’ Stenn schrikt: ‘Sorry sorry sorry… ik was het even vergeten…’ en hij kijkt heel erg bezorgd. ‘Maakt niet uit cutie.’ Hij komt gelijk op z’n zij naast me liggen. We kijken elkaar aan in elkaars blauwe ogen. Wauw wat had ik dit gemist. Een moment met hem alleen… Onze hoofden gaan langzaam dichterbij, ik sluit m’n ogen als eerst… Ik voel onze lippen op elkaar drukken. Maar ik voel ook zijn tong tegen mijn lippen aandrukken. Maar al te graag open ik m’n mond en druk ik mijn tong tegen de zijne. Onze ademhaling door onze neuzen is rustig. Maar man… Wat was ik hier aan toe.

Ik voel zijn handen zachtjes over m’n buik strelen. Heel teder, maar zachter dan normaal. Dat doet hij niet lang, vrijwel direct wrijft hij over de bulge van m’n sweatpants… Mijn pik reageert direct en wordt dan ook langzaam harder. Ondertussen zoenen we door. Ik laat zijn hand zijn gang gaan. Man wat voelde dit lekker, wat heb ik dit gemist. Stenn trok zich terug. Terwijl hij m’n bulge aan het strelen is, zegt hij: ‘Dit heb ik zo gemist…’ ‘Mij of m’n dick?’ vraag ik ‘m plagerig. ‘Beiden?’ zegt hij enigszins onzeker. Als reactie zoen ik ‘m weer kort. ‘Maar St…’ Maar hij onderbreekt me door zijn vinger op m’n lippen te leggen: ‘Niks zeggen’ en hij kijkt aan. Direct voel ik zijn hand in m’n sweatpants gaan die over de bulge van m’n boxer gaat. De streling van dat stofje over m’n pik voelt zo lekker… Mijn lul begint ook direct stijf te staan in m’n boxer en ik voel een natte plek. Maar ook Stenn voelt dat want hij begint er veel over te wrijven waardoor die natte plek nog groter wordt. Af en toe sluit ik m’n ogen en open ik m’n mond een beetje, een zachte kreun verlaat m’n mond. Maar als ik m’n ogen niet heb gesloten, kijk ik Stenn aan, die mij al de hele tijd aankijkt. Wat is dit geil zeg…

Door de pijn van m’n ribben kan ik niks terug doen. Maar dat weet Stenn, hij verwacht ook niks terug. Hij maakt het knoopje los van m’n sweatpants en laat die een beetje zakken naar beneden zodat m’n boxer en m’n bulge tevoorschijn komen. Met daarop een overduidelijke natte plek die geluid maakt zodra Stenn zijn vingers eroverheen beweegt. Ineens begint Stenn me weer te zoenen, en terwijl hij dat doet, doet hij direct zijn hand in m’n boxer. Ik kreun, een geil gevoel overvalt me. Alsof dit het einde is, zo geil. Maar dat komt natuurlijk omdat ik al een tijd niet ben klaargekomen. Ik voel me in de zevende hemel. Langzaam trekt hij me af. Hij trekt zich weer terug en geeft me kusjes op m’n kaaklijn, m’n nek, m’n borstkas, tepels en gaat zo steeds meer naar beneden. M’n handen gaan door z’n mooie en zachte blonde haren heen. Met één hand pakt hij weer m’n lul vast en een kreun ontsnapt uit m’n mond. Hij begint de schacht van m’n pik te likken, van onder naar boven. En bij m’n eikel aangekomen begint hij met het puntje van z’n tong m’n eikel te likken. Hij ligt tussen m’n benen in, terwijl hij me met zijn mooie blauwe ogen aankijkt, verdwijnt m’n pik in zijn mond. M’n ogen draaien naar boven en sluiten zich. Alsof het niet geiler kan. Ik doe m’n ogen weer open, en hij kijkt me nog steeds aan. Ik zie m’n hele dick in zijn mond verdwijnen en voel m’n eikel over z’n tong glijden… Wat kan deze jongen toch geil pijpen…

Het langzaam deepthroaten veranderd in pijpen met enig ritme. Ik voelde daarnet al dat ik bijna kwam, laat staan nu. Ik hou dit niet langer vol. En hoe vaker ik mijn pik over z’n tong voel glijden, hoe meer het gevoel kwam dat ik klaar ga komen. Het zachte gekreun wordt steeds harder, Stenn voert het tempo op. Ik begin te kronkelen, wat ook pijn doet door m’n ribben. Maar het geile gevoel is sterker. ‘Stenn ik ga komen’, en Stenn begint nog harder te zuigen en tegelijkertijd aan m’n pik te trekken. ‘Ah jaa!’ en ik voel hoe de stralen sperma m’n pik verlaten en over zijn tong en z’n gehemelte in stroomt. Gulzig probeert hij alles door te slikken, wat ik overigens knap vind. Het is veel nadat ik al langer niet meer mezelf heb afgetrokken. Ik til m’n hoofd weer een beetje op en ik kijk hem aan. Een gedeelte van m’n zaad zit op z’n kin. Blijkbaar kon hij niet alles doorslikken. ‘Holy shit… Wat was dit lekker’ zeg ik terwijl ik nog na zit te hijgen. ‘Was het lekker?’ vraagt Stenn. ‘Nou en of!’ Stenn komt weer op gelijke hoogte naast me liggen. Ik breng m’n gezicht naar die van hem toe en lik z’n mond en kin af. We zoenen elkaar weer en we proeven beiden de smaak van mijn zaad.

Hij trekt m’n trui uit, wel heel voorzichter en zachtjes. Hij doet z’n riem los en doet z’n jeans wat naar beneden, samen met z’n boxer. Zijn stijve lul klapt tegen z’n buik aan. Niet wetende wat hij van plan is, plaats hij z’n handen boven m’n schouders en zit hij boven me. Dan wel niet letterlijk op me. Maar al snel begrijp ik wat hij wilt. Ik pak zijn stijve dick vast en een kreun verlaat z’n mond: ‘Ah ja…’ zegt hij zuchtend. Ondertussen zoenen we elkaar weer. ‘Hou m’n piemel stevig vast’ zegt hij. Ik doe wat hij zegt en hij maakt neukbewegingen met z’n heupen. Hij zucht hard en sluit af en toe z’n ogen. ‘Ah ja Quint… Dit is zo lekker…’ ‘Ik ga nu al komen’ zegt hij. En daar is geen woord aan gelogen. ‘Ah Quint, ik ga komen, ik ga over je abs spuiten.’ ‘Stenn, spuit me helemaal onder’ probeer ik ‘m op te winden. Met m’n andere hand probeer ik z’n ballen te strelen. ‘Quint, ik kom, ik kom!’ en ik voel warme stralen zaad over m’n buik heen komen. Stenn kreunt en zucht hard.

Terwijl de laatste druppels sperma uit z’n piemel komen en op m’n buik terecht komt, plof hij zich even later naast me neer en hijgt hij nog even na. ‘Ik was hier aan toe’ zegt hij met een glimlach. Ik geef ‘m een kus op z’n wang. Snel sprong hij ineens overeind en loopt hij m’n kamer uit. ‘Wat ga je doen?!’ vraag ik ‘m nog maar hij hoort het niet. Even later komt hij terug met een handdoek. ‘Ah dat dus…’ ‘Ja ik kan je hier niet zo laten liggen, straks vind je moeder je zo en dat is ook weer zo awkward’ zegt Stenn.

Nadat hij me eenmaal heeft afgedroogd en me heeft aangekleed lopen we weer naar beneden. Na het hele gebeuren van gisteravond voel ik me ineens weer de gelukkigste jongen ter wereld. Maar tegelijkertijd voelt dat dubbel. Ik weet niet hoe ik me moet voelen, wat zorgt dat ik in tweestrijd ben met mezelf. ‘Wat is er?’ vraagt Stenn ineens. Natuurlijk heeft hij door dat ik in m’n gedachtes verwikkeld ben. Ik besluit het maar te bekennen en ik vertel hem wat er is gebeurd.

‘Weet je nog dat je laatst vroeg hoe ik aan de blauwe plekken kom?’ vraag ik hem. ‘Eh… ja-ha-ha?’ zegt hij met een vragende toon. ‘Ik ehm… Ik was niet helemaal eerlijk toen… Ik weet niet hoe ik het moet zeggen maar…’ En ik voel wederom de tranen opkomen. ‘Zeg maar niks, ik snap het’ onderbreekt Stenn me. ‘Ik snap dat het heel zwaar is, dat je je misschien schaamt, denkt dat het jouw schuld is en dat het lastig is om erover te praten. Maar jij bent m’n jongen, ik de jouwe. Als je er niet over wilt praten, goed, maar als je er mee zit, praat met me. En voortaan gewoon eerlijk zeggen jij’ en hij geeft me een knuffel. Ik was even verrast door z’n reactie. Ik had alles verwacht, maar niet dit. Hij neemt ook gelijk de druk weg en ik hoef er geen woord meer over te vertellen, wat me wel oplucht. ‘Waar is je pa nu?’ vraagt hij. ‘Ik weet het niet… Volgens mama komt hij voorlopig niet meer thuis…’ antwoord ik. ‘Dat is maar beter ook’ en hij knuffelt me opnieuw en geeft me een dikke kus op m’n wang. ‘Beloof me dat je voortaan gewoon zegt als er wat is, en niet meer groothouden’ vraagt hij me afwachtend. Ik knik.

‘En dan nu mijn beurt’ zegt Stenn opeens. Ik kijk hem verbaasd aan. ‘Quint… Je bent in een korte tijd zo speciaal voor me geworden, zo dierbaar. En we hebben in een korte tijd best wel wat meegemaakt samen. Maar door alles vind ik je nog leuker… Je bent zo lief… Zo schattig…’ Terwijl Stenn dit zegt loop ik rood aan, het voelt zo ongemakkelijk al deze complimentjes. ‘Ik ben gewoon smoorverliefd op je. En ik wil zoveel leuke dingen met je doen en je laten zien, er voor je zijn…’ Ik kan hier maar één antwoord op geven denk ik bij mezelf en voordat Stenn nog kan uitpraten: ‘Ik ben je vriendje Stenn.’ Hij kijkt me opgetogen aan. We zoenen elkaar weer.

De zoen wordt abrupt gestoord doordat de deur opengaat. Mama, oma en m’n oom en tante komen thuis. Samen lopen we naar de hal met een big smile op ons gezicht. ‘Ik weet het al!’ zegt ze. ‘Kom hier, knuffel!’ En met z’n drieën knuffelen we. ‘Wat leuk jongens’ en ze knipoogt naar me. ‘Stenn, blijf je eten?’ en ik kijk direct Stenn smekend aan. ‘Heel graag mevrouw!’ reageert Stenn. ‘Maar je hoeft me geen mevrouw meer te noemen hoor!’ Stenn begint te blozen en ik kijk hem met een grijs aan.
…
Na het eten hebben we met z'n allen nog gezellig gezeten. Stenn die wel het slachtoffer was van de grappen en plagerijen van Levi en Bram. Maar gelukkig was ik er om 'm te beschermen. Nadat hij iedereen gedag heeft gezegd is het voor hem tijd om naar huis te gaan. Ik loop met hem naar de deur en hij trekt z'n schoenen aan, pakt z'n jas en z'n tas. 'Ik vond het echt leuk met je vandaag Stenn.' 'Ik ook met jou schatje' en hij geeft me een zoen. 'Kom je morgen nog kijken bij de wedstrijd? Als je je fit genoeg voelt tenminste' vraagt hij. 'Tuurlijk kom ik kijken!' en geef hem een kusje. Hij loopt naar buiten en pakt z'n fiets, springt erop en fietst weg. Hij kijkt nog een keer achterom en zwaait nog. Ik zwaai terug en hij verdwijnt als hij eenmaal voorbij de poort is.

Na deze ’intensieve’ (mid)dag is het voor mij echt tijd om te gaan slapen. Maar na een rampzalige comingout op school, het ongeluk en m’n vader, was het vandaag tijd voor leuke dingen. Ik mag Stenn officieel m’n vriendje noemen. En dat maakt me de gelukkigste jongen op aarde. Nu kan het alleen maar beter gaan… Hoop ik… Met die gedachten val ik in slaap, onderweg naar dromenland...

Ik heb heel lang getwijfeld of ik de mishandeling van m’n vader in m’n verhaal moest verwerken. Uiteindelijk heb ik besloten om dit toch te doen. Het is wel de realiteit bij sommige mensen, en ik wil het aan de ene kant niet stil houden uit schaamte en schuldgevoel. Als dit te confronterend was voor sommigen, dan spijt me dat, maar hopelijk begrijpen jullie het ook. Laat me weten in de reacties wat jullie van dit deel vonden!