Quint's Liefde - 18

Bedankt voor alle lovende en motiverende reacties vanuit deel 17! Bij deze verhalenserie staat de romantiek toch wel écht op plaats één. Het verhaal is waargebeurd en ik heb dit ervaren als een romantisch avontuur, op de minder leuke momenten na natuurlijk. En de seks natuurlijk op de tweede plaats. Ik wil niet in elk deel een seksscene stoppen, in sommige delen past het gewoon niet en het is niet volgens de realiteit van wat ik heb ervaren. Dus daarom verzin ik er ook niks bij en hou ik het volgens mijn herinneringen. Deel 19 zal snel volgen, met een ‘spetterend’ einde, ik wilde deel 18 en deel 19 tegelijkertijd insturen, maar ik wilde jullie niet langer laten wachten. In ieder geval, veel leesplezier met dit deel! Reacties zijn altijd welkom!

‘Jorne, wat doe jij hier?’ vraag ik hem verbaasd en ik loop naar hem toe. ‘Hey Quint! Nou, m’n vader voelde zich niet helemaal op z’n plek met z’n werk in Amerika, dus hij vroeg weer een overplaatsing aan, terug naar z’n oude werkplek hier in Nederland. En hier zit ik dan weer.’ Begin dit schooljaar werd duidelijk dat Jorne z’n vader werd overgeplaatst naar Amerika, hij werkt bij de Europese Ruimtevaartorganisatie. Hij was ook de eerste jongen met wie ik de eerste seksuele dingen heb gedaan, natuurlijk was het zoenen niet nieuw, maar de rest wel. ‘Maar ehm, in de tijd dat ik weg was, heb ik behoorlijk wat gemist, zo te zien…’ en hij kijkt naar beneden naar mijn voet. ‘Ehm ja, zeg dat wel…’ en ik kijk hem wat vragend aan. ‘Geen zorgen, ik heb alles al gehoord, ik ben al enige tijd op school. Jij komt nog net zo laat aan als altijd’ grinnikt hij. ‘Ja, je kent me…’ zeg ik ongemakkelijk. Ik had hier totaal niet op gerekend, en dit komt ook zo onverwacht dat hij terug is. Dus ik ben niet geheel blij dat hij terug is, nu met Stenn… De bel gaat, met z’n allen lopen we naar onze eerste les. Ik loop terug naar Stenn en de rest van de vriendengroep. ‘Wie is dat?’ vraagt Stenn zachtjes als hij m’n tas overneemt. ‘Oh, gewoon een vriend. Hij is weer terug op school sinds hij weer na een tijdje in Nederland is’ antwoord ik. ‘Nou, gelukkig is hij weer terug’ zegt Stenn heel nadrukkelijk. En direct volgt een opvallende kus op m’n wang. Ik kijk hem verschrikt aan, normaal doen we dit niet op school, tenzij we écht alleen zijn, maar nu lopen alle scholieren door de gangen. Ook kijk ik direct achter me. Niet ver achter me loopt Jorne, die me een beetje verbaasd aankijkt, maar tegelijkertijd ook boos. Gelukkig ziet Stenn dit niet. Ik zucht: ‘De dag is nog maar net begonnen en het gaat nu al kut.’

Eerste les: mentorles. ‘Goedemorgen dames en heren, wat fijn dat de voltallige klas er is vandaag. En met voltallig bedoel ik dat Jorne ook weer terug in de klas is, we hebben je gemist! Maar voor sommigen ben je ook nieuw, aangezien we enkele leerlingen hebben die vorig jaar op de andere school zaten, dus stel je even voor.’ Meneer Jansens, onze mentor, loopt naar z’n bureaustoel en Jorne stapt naar voren. ‘Nou voor de meesten ben ik wel bekend, maar ik ben Jorne. Ik ben sinds kort 18 jaar en ik zit op voetbal. Ik heb hier altijd in de klas gezeten. Maar doordat m’n vader moest verhuizen voor z’n werk naar het buitenland, moest het gezin mee. Helaas pakte dat niet goed uit en ja… Nu ben ik weer hier’ zegt Jorne. Jorne kijkt de mentor aan of hij weer terug mag naar z’n plek. Meneer Jansen knikt. Jorne loopt terug naar z’n plek en onderweg geeft hij een knipoog naar me. Het zweet staat op m’n voorhoofd, dit kan niet slechter… Jorne gaat naast Kevin zitten. Iedereen kent z’n plek wel in deze klas, maar Kevin niet. Die denkt nog te vaak dat hij mij kan overstijgen, maar ik wist hem al meerdere keren de baas te zijn, of ik dat nou met woorden deed of met kracht. Met het groepje waar ze zitten achterin, dollen ze wat, maar de rest van de klas kan dat niet horen. ‘Heren achterin, stilte graag, ik wil nu graag verder met de les’ roept meneer Jansens hard door de klas.

Nadat de eerste twee lesuren voorbij zijn gevolgen, hebben we de eerste pauze van de dag. Onderweg naar beneden stopt Stenn ineens en reikt mijn tas aan die hij al die tijd draagt. ‘Ik moet even naar het toilet babe, ben zo terug’ zegt Stenn. Wanneer hij de herentoiletten inloopt, leun ik wat tegen de muur en kijk ik even op m’n mobiel wat appjes na. In m’n ooghoeken zie ik de stroom scholieren over de trappen naar beneden lopen. Ineens komt er iemand mijn kant op lopen, ik kijk op: het is Jorne. Hij plaatst een hand tegen de muur naast m’n hoofd en staat heel dicht voor me. ‘Hey Quint’ ‘Ehm, hey Jorne’ antwoord ik. Het is even stil. ‘Alweer een beetje gewend aan de klas?’ vraag ik hem om de stilte te doorbreken. Hij knikt en er valt opnieuw een stilte. Sinds z’n vertrek naar Amerika, was ons contact sporadisch via Whatsapp, totdat het er helemaal niet meer was. Het voelt alsof Jorne verre van ‘een vriend’ is. Hij kijkt wat zenuwachtig om zich heen. ‘Is er iets?’ vraag ik hem. Hij brengt z’n hoofd wat dichterbij: ‘Kan het nog iets worden tussen jou en mij..?’ stamelt hij met een zachte stem. Ik kijk hem doordringend aan en ik zucht. ‘Niet nu, niet hier’ antwoord ik geërgerd. Ik doe direct m’n mobiel in m’n zak en wil weglopen, maar Jorne drukt z’n hand tegen m’n borst en duwt me zachtjes weer tegen de muur aan. ‘Quint… Vertel het me alsjeblieft’ vraagt hij zachtjes. Ik kijk boos naar hem. ‘Blijf met je handen van me af’ zeg ik met een harde fluisterstem. Opnieuw wil ik weglopen, maar weer duwt Jorne me tegen de muur met z’n hand tegen m’n borst. ‘Quint, hoezo doe je nou ineens zo boos… Ik dacht juist dat je blij was om me weer te zien…’ fluistert hij. ‘Omdat ik hier geen zin in heb, niet nu, niet hier. We praten er later over’ antwoord ik geïrriteerd. ‘Maar Quint…’ Ik begin m’n stem te verheffen: ‘Nee Jorne!’ onderbreek ik hem. Met m’n hand sla ik zijn hand weg die hij op m’n borst drukte en probeer met m’n krukken zo snel mogelijk weg te lopen. Duidelijk met een geïrriteerde gezichtsuitdrukking. Zodra ik de eerste stap zet, klinkt er ineens: ‘Wat is dit?’ Het is Stenn, met een serieuze blik. ‘Niks’ antwoord ik geërgerd. Ik loop verder op de verdieping een gang in. ‘Quint wacht!’ klinkt Stenn, en hij pakt m’n tas die nog bij Jorne staat. Hij brengt z’n hoofd heel dicht voor het gezicht van Jorne, kijkt hem woedend aan: ‘Wat is jouw probleem?’ ‘Luister man, dit is iets tussen mij en Quint, verder heb ik geen problemen met jou’ antwoordt Jorne. Stenn loopt met z’n schouder tegen Jorne op en werpt nog een boze blik naar Jorne zodra hij wegloopt.

Verderop in de gang hoor ik Stenn rennend achter me: ‘Quint wacht nou even!’ Opnieuw zucht ik en ga ik zitten op een één van de bankjes langs de muur. ‘Wat was dat nou daarnet?’ vraagt Stenn zodra hij voor me staat. ‘Niks Stenn’ antwoord ik. ‘Er is wel wat, want anders kijk je niet zo ernstig’ antwoordt Stenn. Hij neemt plaats naast me. Echt stil op de gang is het niet, ook hier is het ‘gezellig’ druk van scholieren die onderweg zijn naar één van de aula’s. ‘Heb je ruzie met hem?’ vraagt Stenn. ‘Nee dat is het niet’ zeg ik hem toe. ‘Zei hij iets stoms of zo?’ ‘Nee ook niet.’ ‘Wat dan wel lieverd..?’ vraagt Stenn. Ik haal m’n schouders op: ‘Ja gewoon…’ geef ik als antwoord. ‘Gewoon..? Ey, je kan me alles vertellen, dat weet je toch…’ zegt Stenn, en hij legt z’n hand op m’n bovenbeen. Ik zucht eventjes. Ik kijk hem bedenkelijk aan: Moet ik het wel vertellen, of toch niet, of wel… De twijfel gaat door m’n hoofd heen. ‘Ik heb wel eens wat gedaan met hem…’ zeg ik hem zachtjes. M’n hoofd loopt rood aan, m’n hart bonkt in m’n keel. Ik kijk hem direct bezorgd aan, en ik zie hem slikken. ‘W-wat zei je..?’ reageert Stenn. ‘Dat ik wat… Wat gedaan heb, met hem…’ antwoord ik. Ik zie Stenn denken, z’n ogen draaien steeds en steeds meer naar beneden. ’Maar ik ben niet verliefd op hem geweest, echt niet!’ vervolg ik. Ik pak z’n hand vast en ik kijk hem diep aan. Er valt een stilte. ‘Het gaat om nu, nu om ons, niet met wat er met hem is gebeurd’ antwoordt Stenn. ‘Maak je geen zorgen okay, ik weet dat je van me houd, en ik hou zielsveel van jou’ vervolgt Stenn. Hij drukt de lippen op de mijne en geeft me een lange kus. ‘Sorry’ zegt hij na de kus. ‘Ik weet dat je het liever niet hebt op school…’ ‘Maakt niet uit’ antwoord ik. ‘Maar als hij nog een keer zo doet, dan doe ik er wel wat aan’ vervolgt Stenn direct. ‘Van mij mag je, ik vond het niet prettig’ antwoord ik. ‘Maak je geen zorgen okay, ik vind het lief een eerlijk van je dat je het zo verteld’ vervolgt Stenn. We staan op en lopen naar de aula. ‘Dit had zoveel slechter kunnen aflopen’ denk ik bij mezelf. ‘Misschien was het toch niet zo slim…’

Aangekomen in de aula, lopen we naar de hoek met tafels waar onze groep altijd zit. Ook Jorne en Kevin zitten daar, ik zie Jorne naar me staren als ik naar de hoek toe kom lopen. Ik kijk hem arrogant aan, iets wat ik heel goed kan. ‘Hey schatten’ groet Kim ons als we plek nemen. ‘Waar waren jullie?’ vraagt Jelmer. ‘We eh…’ stamelt Stenn. ‘We moesten nog even langs de teamleider, voor mij’ lieg ik tegen ze. Ik heb geen zin om over Jorne te praten en wat er kort afspeelde op de gang met hem. ‘Ugh’ klinkt Jelmer. ‘Over hem gesproken, Jorne is één dag terug en probeert gelijk populair te zijn, zie hem zitten dan, met Kevin en zijn meelopers’ en hij wijst naar Jorne en Kevin. ‘Ik zei toch dat Jorne een hielenlikker is, dat zei ik vorig jaar al’ vervolgt Thomas. ‘Guys, het is wel gewoon een vriend van Quint, chill even’ onderbreekt Amy de jongens. Ik schud m’n hoofd: ‘Neh, zo’n meeloper als hij, het is te hoog gegrepen voor hem om bevriend te zijn met mij.’ De tafel ligt in een deuk, hard gelach klinkt er door de aula. Ik voel de ogen van Jorne en Kevin onze kant op kijken, afvragend wat er wordt gezegd aan onze tafel. Ik voel boosheid, boos om Jorne, door hem moest ik tegen Stenn vertellen dat ik wel eens wat gedaan heb met hem. En godszijdank, pakte Stenn dat goed op… Ineens staat Stenn achter m’n stoel. ‘Zo, klonk gezellig daarnet, waar ging dat over?’ Onze tafel valt compleet stil. ‘Moet je niet terug naar je groepje?’ antwoordt Tom. Jorne kijkt hem vragend aan. ‘Er is geen plek voor meelopers zoals jij’ zegt Jelmer op een denigrerende toon. ‘Ik hoor toch bij jullie groep?’ antwoordt Jorne. ‘Luister Jorne, hier zitten wij’ en Thomas strekt z’n arm en maakt z’n hand plat in de lucht, alsof het een maatstaaf is. ‘En kijk, hier zit jij met Kevin en de zielige meelopers’ en hij zakt een heel eind met z’n hand naar beneden. ‘En wij bepalen wat er hier gebeurd’ vervolgt Jelmer. Ineens komt Kevin aanlopen. ‘Wat is er gaande?’ vraagt hij. ‘Het is misschien tijd dat jullie uit deze hoek gaan, jullie eigen tafels opzoeken’ antwoordt Jelmer. Hoe kinderachtig het ook klinkt, onze aula heeft een ongeschreven plattegrond waar iedereen zit. ‘Wie zegt dat?’ antwoordt Kevin. ‘Wij allemaal Kevin’ vervolgt Zoey. Ook de grote brede gasten van de sportklas van 6VWO komen dreigend om Kevin, Jorne en hun meelopers, heen staan. ‘Problemen hier?’ vraagt één van de gasten. Ik hou me al de hele tijd stil, geen zin om er überhaupt iets over te zeggen. ‘We gaan hier niet weg’ antwoordt Jorne. ‘Onee? Quint, zeg jij er eens wat van’ zegt Jelmer. ‘Quint heeft het beslissende antwoord’ zegt dezelfde gast van de sportklas. Ik slik de laatste hap van m’n broodje door. Ik zie alle hoofden naar mij kijken, en ik voel de ogen van Jorne in m’n nek. Ik zucht, nu moet ik me er alsnog mee bemoeien. ‘Wegwezen hier’ zeg ik duidelijk. ‘Quint…’ klinkt Jorne, ‘Je hoort ‘m toch, wegwezen hier’ en de brede sportgasten duwen Kevin, Jorne en hun groepje weg. Als ze eenmaal weg zijn gaan de gesprekken verder waar ze gebleven waren. ‘Sjonge jonge zeg, wat een stelletje sukkels. Alsof het niet duidelijk was’ zegt Zoey. ‘Ja inderdaad’ bevestigt Jelmer.

De laatste bel van de dag klinkt door de school. Ik loop met Stenn en m’n vrienden naar onze lockers om wat boeken in onze lockers te leggen. Vervolgens lopen we de school uit en zeggen we elkaar allemaal gedag, behalve Stenn. Die rijdt nog mee omdat hij vanochtend door de mama-taxi werd gebracht. Helaas blijft hij niet weer slapen bij me, hij moet trainen vanavond op de voetbalclub. ‘Die Jorne is wel een rare gast hoor’ begint Stenn ineens. ‘Ik weet het niet. Voor de zomer deed hij nog wel chill. Maar nu gedraagt hij zich weer als de echte Jorne’ antwoord ik. ‘Maar wat zei hij nou precies op de gang?’ vraagt Stenn. ’Nou…’ en voordat ik een tweede woord kan uitbrengen, klinkt er getoeter. De mama-taxi is er. ‘Hey boys! Hoe was school?’ vraagt m’n moeder zodra we instappen. ‘Goed hoor’ antwoord ik. Natuurlijk hoeft moeders niet alles te weten wat er zich op school afspeelt. We praten een beetje over hoe de dag was. Niet veel later komen we aan in de straat van Stenn. Vanaf de achterbank geeft hij nog een kus op m’n wang. ‘Tot morgen babe’ en hij stapt direct uit met z’n tas. Snel druk ik op het knopje om m’n raam naar beneden te doen. ‘Hey niet zo snel jij!’ zeg ik hem toe. Ik geef ‘m een kus op z’n mond, nog één, en nog één tot ineens het raam weer naar boven gaat. ’Zo is het wel genoeg tortelduifjes’ lacht m’n moeder. We zwaaien nog naar Stenn totdat mama het gaspedaal intrapt, op weg naar huis.

‘Ik ben blij voor je Quint’, zegt m’n moeder opeens. Ik kijk haar een beetje wazig aan. ‘Jij en Stenn, die jongen maakt je gelukkig. En de liefde tussen jullie is zo puur.’ Ik glimlach er van. ‘Maar hoe gaat het nou echt met je?’ vraagt ze. ‘Wel okay…’ antwoord ik twijfelachtig. ‘Ik wil het niet opdringen, maar als je met iemand wilt praten, dan kan dat. Een professioneel iemand’ zegt ze. ‘Ik weet het nog niet echt…’ antwoord ik. We rijden de oprit op en mama drukt het knopje in van de garage, de deuren openen. Langzaam rijdt ze de auto achterstevoren erin, zet de motor af. Ik doe de deur open. ‘Quint…’ zegt ze opeens. ‘Ja mam?’ ‘Je moet weten…’ Ze zucht: ‘Toen Levi en Bram nog klein waren, en ik zwanger was van jou, toen kon hij ook explosief zijn. Ik voel me schuldig, dat hij dit bij je heeft gedaan, ik had toen al moeten weggaan bij hem. En en en… Ik had het eerder moeten zien. Die blauwe plekken die je verborg, als je stil was… Want je bent absoluut geen stille jongen, dat weet ik. En ik had moeten ingrijpen toen het ziekenhuis foto’s liet zien laatst’ vertelt ze. Ik zie de tranen in haar ogen staan, ook in mij springen de tranen op. ‘Mam ik verwijt je niks. Echt niet… Ik ben gewoon dankbaar dat ik jullie allemaal heb, jou, Levi en Bram, en Anna…’ antwoord ik. Ze huilt zowat. Ongemakkelijk vanuit de passagiersstoel geef ik een knuffel. Het is vreselijk om je moeder (bijna) te zien huilen, maar ook schuldig voelen om iets waar ze niks aan kon doen. Ze droogt haar tranen. ‘Ik heb nog wat minder nieuws…’ zegt ze snikkend. Ik kijk haar vragend aan. ‘Ik wilde dit niet vertellen met Stenn erbij, maar…’ ‘Maar?’ vraag ik afwachtend. ‘Het gaat niet zo goed met je opa Taylor’ antwoordt ze. ‘Oh…’ breng ik uit. Ik weet even niet hoe ik erop moet reageren. ‘Moeten we erheen?’ vraag ik. ‘Er gaat vannacht nog een vlucht naar New-York, alleen Anna blijft hier. Ik heb alles al geregeld met je school.’ Ik kijk droevig, om het feit dat het niet goed gaat met m’n opa. Maar ook dat ik Stenn moet gaan missen, en dat ik zo abrupt weg moet.’

Half tien, de auto zit volgeladen met de koffers. Mam aan het stuur, Bram ernaast en Levi en ik op de achterbank. We rijden de poort uit, de weg op. Ik heb m’n oortjes in, ‘in the mood’ voor wat akoestische muziek. Bram tikt me aan: ‘Tot hoe laat heeft Stenn training?’ ‘Ehm… Tot nu’ zeg ik als ik op m’n horloge kijk. ‘Hoezo?’ ‘Mam, we hebben nog tijd om langs de club te gaan. Schiphol is toch niet ver’ en hij knipoogt naar m’n moeder. Ze kijkt in de spiegel mij aan: ‘Maar hij kan niet mee, dat je dat even weet’ grapt ze. Ik had Stenn vanmiddag al gebeld met de mededeling dat ik er helaas tussenuit moet. Hij begreep het, maar vond het natuurlijk wel jammer.

Niet veel later komen we aan bij de voetbalclub, we wachten op de parkeerplaats. Samen met de tweeling leunen we buiten tegen de auto aan. We zien wat mensen het terrein aflopen, via de poort. Maar geen Stenn. ‘Ik denk dat hij al weg is’ zeg ik. ‘Geduld kleine, geduld…’ antwoordt Bram. Ik zie heel wat mensen, waar ik ook mee heb gevoetbald, maar tot m’n teleurstelling nog steeds geen Stenn. ‘Quint?’ hoor ik ineens links van me. Het is Stenn. ‘Waar kom jij vandaan?’ zeg ik terwijl ik ‘m een knuffel geef. ‘Ik ging via de andere poort eruit, alleen was vergeten dat m’n fiets hier stond, maar goed ook!’ antwoordt hij. ‘Hey, ik ga je missen, maar je opa is op dit moment belangrijker. We bellen, appen, FaceTime’en, alles…’ zegt hij. ‘Doen we zeker’ antwoord ik. Ik geef hem een knuffel, en een lange zoen. Ik hoor achter me Bram en Levi zuchten. ‘Niet kijken Leev’ zegt Bram. ‘Wat? Deze twee flikkers bedoel je?’ hoor ik Levi grappen. We trekken ons er niks van aan. ‘Jullie zijn gewoon jaloers op iets wat wij wel hebben en jullie niet’ zegt Stenn met een grijns nadat we klaar zijn met onze zoen. ‘Ah, minpunten Stenn, minpunten…’ lacht Bram. We geven elkaar nog een laatste knuffel tot ik de auto toch echt instap. Ik zwaai nog naar hem en we rijden weg. Op weg naar Schiphol, op weg naar New York.

…

Tweeënhalve week duurde het voordat ik weer thuis was. Het was niet helemaal zeker of m’n opa weer beter zou woorden. Maar na die onzekerheid is hij er toch bovenop gekomen, en het ergste uitgebleven. Terwijl ik in New York zat, moest ik alles meekrijgen via Whatsapp, Snapchat, Instagram en et cetera. Ook de intieme foto’s die over en weer gestuurd werden tussen mij en Stenn ontbraken niet. Terug in Nederland begon het normale leven weer. En met normaal bedoel ik ook zonder het gips om m’n voet, dat mocht er eindelijk af! Iets te laat door m’n trip naar het buitenland. Ik was maar al te blij, eindelijk kan ik doen waar ik maar zin in heb. Ik was nog even afhankelijk van de ondersteuning van m’n krukken. Maar ook dat duurde niet lang. Zo enthousiast als ik was, fietste ik weer naar school en begon ik langzaam aan weer te zwemmen.

Nog één week in het vooruitzicht voordat de laatste week voor de herfstvakantie begint. En daar hoort ook het nodige gefeest bij voorafgaand de herfstvakantie. Er is veel spanning tussen de groepjes in de bovenbouw van de school, met name de groepjes van de klas. De vriendengroep van Quint staat lijnrecht tegenover de groep van Jorne en Kevin. Hoe dat gaat lopen met Quint en Stenn, én natuurlijk de vriendengroep, lees je in deel 19! Tip van de sluier: in deel 19 zal het er wel 'heter' aan toe gaan.