Quint's Liefde - 21

Zoals beloofd, hier het nieuwe deel van deze verhalenserie. Bedankt voor alle lieve en toffe reacties! Zonder al jullie reacties, en vaste lezers, was deze verhalenserie nooit zo ver gekomen als nu. En omdat de langere delen jullie bevallen, hierrrrr weer een lekker lang deel. Veel leesplezier!

Het is zaterdagochtend als ik wakker wordt, nog één uur te gaan en dan is het middag als ik naar de wekkerklok kijk. Ik knal met m’n hoofd weer naar achteren, in de kussen, met een diepe zucht. Ineens komen alle momenten van gisteravond en vannacht voorbij, het besef wat er is gebeurd. Ik word direct misselijk, en ‘sad feelings’ komen naar boven. Zijn Stenn en ik nog wel een dingetje? Heeft hij het nou indirect uitgemaakt vannacht..? Maar dan word ik ineens overvallen met boze gevoelens. Wat Jorne me heeft geflikt vannacht. Nu snap ik ‘waar een einde aan komt’, wat Kim en Zoey gistermiddag bij mij thuis vertelden. Ik kijk naast het bed waar ik in lig en zie een beslapen matras liggen. Verderop in de kamer zie ik de schoenen van Jelmer staan. Op de gang, achter een gesloten logeerkamer deur, hoor ik wat gepraat, tot ineens de deur zachtjes open gaat. Ik begin langzaam rechtop te zitten en zie daar een hoofd van Jelmer om de hoek verschijnen. ‘Hey maatje’ en hij loopt binnen met een bord met daarop toast, gebakken ei en spek. ‘Hi…’ breng ik zachtjes uit. Achter hem komt Kim. Het is ongemakkelijk stil als hij het bord met eten aanreikt. Kim komt aan het hoofdeind zitten. ‘Hoe gaat het..?’ vaagt ze enigszins verlegen. In m’n ooghoeken zie ik dat ze een tik krijgt van Jelmer. De tranen komen weer naar boven en verlaten m’n ooghoeken. ‘Wat zei ik nou Kim?’ zegt Jelmer een beetje geërgerd. ‘Hoe denk je dat het gaat?’ antwoord ik geërgerd op de vraag van Kim. ‘Sorry… Ik dacht…’ ‘No, just f*cking don’t…’ breng ik jankend maar boos uit. Kim durft niks meer te zeggen. Ik breng m’n handen naar m’n ogen toe, hou ze ervoor. Het gesnif en het huilen wordt steeds erger. ‘We laten je wel even’ zegt Jelmer en hij trekt aan de arm van Kim. Fluisterend hoor ik Kim tegenstribbelen, maar uiteindelijk geeft ze toe, al kan ik niet horen wat ze zegt. Tot ik ineens de naam van Jorne hoor vallen als ze bijna bij de deur staan. Uit boosheid smijt ik het bord keihard van het bed af. ‘Durf die naam niet meer uit te spreken’ schreeuw ik tegen Kim terwijl ik een kussen naar haar toe gooi. ‘HEY!’ schreeuwt Jelmer. Ik schrik van zijn reactie, maar ook van wat ik net deed. Hij zet Kim de kamer uit en komt naar me toe lopen. ‘Kleed je aan.’ Hij gooit m’n skinny jeans die op de grond ligt naar me toe. ‘Hoezo..?’ breng ik nog huilend uit. ‘Zie je zo wel’ antwoordt Jelmer.

Nadat ik me heb aangekleed lopen we naar beneden, Jelmer schreeuwt nog wat in de huiskamer dat hij en ik even de deur uit zijn. Ik zie er niet uit, m’n gezicht ziet eruit als… Nou vul zelf maar in. Maar datzelfde kan ik van Jelmer zeggen, duidelijk een kater. Zodra we buiten lopen, lopen we naar de scooter van Thomas, hij gaat erop zitten en start ‘m. ‘Blijf je daar nog staan of wat?’ zegt hij arrogant. Ik ga bij hem achterop zitten en meteen rijden we weg. ‘Waar gaan we heen?’ schreeuw ik in z’n oor, met veel tegenwind. ‘Zie je zo wel!’ schreeuwt hij terug. We komen aan bij één van de voetbalclubs. Ik begin hem met grote ogen aan te kijken als ik afstap en hij de scooter op slot zet. ‘Kom nou maar’ en hij gebaard me mee te lopen. ‘Als jij naar het achterste veld loopt, kom ik er zo aan.’ Het is druk, héél druk, veel teams zijn aan het trainen of spelen een wedstrijd. Maar verbazingwekkend is het achterste veld onbezet. Jelmer komt aanlopen met de zak met ballen. ‘WTF wil je gaan doen…’ vraag ik hem als hij alle ballen in één rechte horizontale lijn neerlegt vlak voor het doel. ‘Schiet ze er maar in, ik sta wel op doel’ antwoordt hij. ‘Jelmer… Wat is het nut hiervan? Ik heb hier echt geen zin in’ en ik draai me om en wil weglopen. ‘Hey! Kan je nou én geen relatie onderhouden én niet meer scoren?’ klinkt er ineens achter me. ‘Wat zeg jij…’ als ik m’n hoofd negentig graden draai. ‘Je hoorde wat ik zei, homo’tje’ schreeuwt Jelmer. Ik draai me om, richting het doel, m’n bloed kookt. Jelmer heeft alle woede van vannacht weer naar boven gehaald. ‘Hoe the f*ck durft hij dat te zeggen’ denk ik bij mezelf. Ik neem een flinke aanloop en knal de eerste bal in de linkerbovenhoek. De volgende, de volgende, de volgende… Tot de ballen op zijn. Hij heeft geen enkele maar dan ook geen enkele bal tegen gehouden. No way dat hij die kon tegen houden, de ballen waren te krachtig en te snel en Jelmer liep achter de feiten aan. Ik laat mezelf neervallen in het gras, ik voel hoe al die negativiteit m’n lichaam als het ware uitloopt. Ik lig na te hijgen. Jelmer komt op z’n hurken naast me zitten. ‘Voelt beter hé?’ en hij reikt zijn hand om me te helpen met opstaan. Ik pak z’n hand aan en we staan op gelijke hoogte. ‘Sorry dat ik je moest triggeren’ zegt hij. ‘Neh, sorry van mij, mijn gedrag van vanochtend…’ ‘Maakt niet uit gap, je had dit even nodig’ antwoordt Jelmer. En gelijk heeft hij…

Ik heb m’n training afgezegd, evenals de afspraak die m’n moeder heeft gemaakt om te praten met iemand over m’n vader. Natuurlijk moest ik wel uitleggen aan m’n moeder wat de reden was. Jankend, zoals gewoonlijk lijkt het wel, heb ik m’n verhaal verteld, wat er tussen Stenn en mij is gebeurd afgelopen nacht. We ruimen de ballen op en brengen het met z’n tweeën weer terug. We lopen naar de hoofdentree van het terrein, maar dan moeten we langs het hoofdveld. Het hoofdveld waar alle wedstrijden worden gespeeld door het eerste elftal. Om het hoofdveld staan de overdekte tribunes met daarin de kleedkamers van de hogere teams van de club. De lage teams en de junior teams hebben hun kleedkamers in een ander gebouw. Terwijl we langs het gebouw lopen loopt er een team van het aangrenzende team er ook heen. Jelmer en ik zijn druk in gesprek met elkaar, maar in m’n ooghoeken zie ik iemand met blond haar, en een mooi lichaamsbouw lopen. Ik zie hoe hij z’n gezicht aan z’n shirt af doet en de onderkant van z’n buik is ontbloot. Ik kijk naar hem, maar direct terug naar Jelmer. Wacht… Direct draai ik m’n hoofd om naar die jongen, onze ogen kijken elkaar aan. Vier ogen die groter worden. ‘Hi Quint’ klinkt er verlegen. ‘Hi Stenn’ zeg ik verlegen terug. Direct loopt hij door, het gebouw binnen. Hij ziet er niet uit, logisch ook, na een wedstrijd, maar anders dan dat, hij heeft dikke wallen onder z’n ogen en ziet bleek. ‘Hoeveel hebben jullie gespeeld?’ vraagt Jelmer aan iemand uit hetzelfde team, hij en Jelmer kennen elkaar. ’9-0’ verloren, brengt de jongen enigszins beschamend uit. ‘Onze spits had z’n dag niet vandaag, maar spreek je later Jelmer, ben toe aan een warme douche.’ ‘Ra ra wie is de spits van het team’ zegt Jelmer. Eventjes voelde ik me naar omstandigheden goed, maar na het zien van Stenn, voel ik me weer zo naar…

Zodra we weer aankomen bij het huis van Thomas, zit de hele club binnen. Ik krijg van iedereen knuffels. ‘Zijn jullie allemaal blijven slapen?’ vraag ik aan ze. ‘Alleen ik niet, ik had ’s ochtends vroeg wedstrijd’ antwoordt Tom. ‘Ik heb die troep maar van je opgeruimd in de logeerkamer’ zegt Thomas met een knipoog. ‘Sorry…’ Ik vertel de hele vriendengroep wat er precies is gebeurd vannacht, ook Kim en Jelmer, want die wisten natuurlijk niet wat er speelde vóórdat ze de tuin inkwamen. ‘Die Jorne jongeh… Echt die verdiend echt een paar klappen’ zegt Jelmer. Ook de meiden spreken hun afkeur voor Jorne uit. ‘We krijgen ‘m nog wel maatje’ zegt Thomas. ‘Maar…’ klinkt Tom. ‘Is Jorne nou… gay?’ Iedereen draait zijn en haar hoofd om naar mij. ‘Nja daar lijkt het wel op toch?’ antwoordt Jelmer. Verlegen knik ik m’n hoofd. ‘Maar laten we maar onze mond daarover houden’ vervolgt Kim. ‘Hoezo? We kunnen hem toch hard terugpakken door het iedereen te vertellen’ begint Thomas. Ironisch dat pre-cies Thomas dat moet zeggen. ‘Net zoals je bij mij deed?’ reageer ik direct. Ik schrik van m’n reactie. ‘Sorry…’ zeg ik er direct achteraan. ‘Precies, laten we onze mond nou maar gewoon houden over zijn geaardheid’ vervolgt Kim weer.

Langzaamaan beginnen we met z’n allen te lunchen. De meiden hebben bij de Appie allemaal broodjes gehaald. Met veel tegenzin probeer ik wat te eten. Aan de andere kant van de tafel hoor ik wat geroezemoes. Ineens staat Thomas op en loopt hij naar boven. ‘Het zal wel’ denk ik bij mezelf. Ik hoor voetstappen op de trap, duidend op dat Thomas weer naar beneden komt. ‘Quint ogen dicht!’ zegt Kim. ‘Huh wat, hoezo?!’ antwoord ik. ‘Ogen dicht!’ brengen ze in koor uit. ‘Niet stiekem kijken!’ klinkt Zoey. Na een korte stilte mag ik m’n ogen open doen. M’n bord is weggehaald en er ligt een zwarte envelop met gouden glitters. Ik begin ze één voor één verbaasd aan te kijken. ‘Maak maar open’ zegt Thomas. Enthousiast begin ik als een klein en ongeduldig kind de mysterieuze envelop open te maken. Een hard papiertje, met scancode erop, ik draai ‘m om en m’n ogen vallen gelijk op de grote woorden: Martin Garrix. Voor mij is hij m’n absolute held, zijn muziek is mijn verslaving, zo voelt het. Het is een ticket voor z’n show in Amsterdam. M’n ogen worden groot en er komt een grote glimlach op m’n gezicht. ‘Ga weg…’ zeg ik verbaasd. ‘En je gaat niet alleen’ en één voor één trekken ze vanonder de tafel hun ticket tevoorschijn. ‘Omdat je zo gek van hem bent, én omdat we je iets leuks wilden geven na alles wat er is gebeurd’ zegt Thomas. ‘Maar stiekem willen we zelf ook heel graag erheen’ zegt Kim enthousiast. ‘Jullie zijn echt geweldig’ en ik geef ze een knuffel. Het gespreksonderwerp aan tafel is daarom ook meteen ons uitje voor volgende week. ‘Hadden jullie eigenlijk ook een kaartje voor Stenn’ vraag ik ze ineens. Het wordt direct stil. ‘We wilden dit pas later aan je geven, maar we dachten, je kan het nu wel gebruiken. Maar ja: we hadden ook een kaartje voor Stenn, maar hij wilde niet mee liet hij daarstraks weten’ antwoordt Kim. Ik begin teleurgesteld te kijken. Nog steeds weet ik niet of het uit is tussen Stenn en mij, maar voor m’n gevoel bevestigt dit wel steeds meer dat het wel zo is. Iedereen kijkt me afwachtend aan. ‘Nja… Ik ga ten minste met m’n beste vrienden, ik kan me geen betere wensen’ probeer ik enigszins enthousiast te zeggen, maar het enthousiasme spat er niet vanaf. ‘We maken er een feest van’ antwoordt Thomas.

…

Na een gruwelijke show van Martin Garrix en een fantastisch weekend in Amsterdam, breekt de eerste schooldag na de herfstvakantie aan. Ik heb de avond van m’n leven gehad toen Martin Garrix daar stond. Standaard hebben we de maandag na de vakantie een studiedag, dus begint de schoolweek op een dinsdag. De gehele vakantie heb ik niks gehoord van Stenn, geen appjes, geen snaps… Ik had het er moeilijk mee. Zo heb je dag in, dag uit, tot soms wel diep in de nacht, contact, en zo niks. Het voelt alsof er ineens een gat is. Voor m’n gevoel kon ik ook niet meer m’n verhaal kwijt, waar ik mee zat, wat niet lekker gaat. Terwijl ik toch écht vrienden heb waarmee dat kan. Maar het voelde altijd zo fijn als ik dat met Stenn kon delen. Het voelde fijn als hij zijn verhaal aan mij vertelde, we waren er voor elkaar. Vooral de problemen thuis met m’n pa: Stenn weet er álles van. Hoewel ik ook met m’n moeder en broers kan praten, voelt óók dat fijner om met Stenn erover te praten. Een traan loopt over m’n wang. Ik begin te rillen, bang dat het niet meer goedkomt tussen Stenn en mij. ‘Bram ik breek zo die deur van de badkamer open als je nu verdomme niet opschiet!’ klinkt er vanuit de gang. Ik begin te lachen, ik lach m’n traan weg. Ik sta op en met alleen een nieuwe boxer in m’n hand loop ik ook de gang op. Ik zie Levi zuchtend en kreunend tegen de badkamer deur aan staan, ook hij heeft alleen z’n boxer aan. ‘Hey kleine’ zegt Levi en galant zwaai ik terug met m’n hand. ‘Ach, kom hier’ en hij spreid z’n armen zodra hij ziet dat ik heb gehuild. Hij geeft me een knuffel. Een knuffel die meer dan welkom is. ‘Ey, zoals afgesproken, gewoon normaal doen tegen ‘m, toon wat initiatief, en als hij niet wilt, niet drammen’ begint Levi. Ik knik. Uit de badkamer hoor ik One Direction muziek komen. ‘Weet je zeker dat Bram onder de douche staat?’ vraag ik Levi verbaasd. ‘Er is maar één iemand die ’s ochtends lang onder de douche staat’ antwoordt Levi. Ineens komt Bram de hoek om gelopen, vanaf de grote trap af uit de grote hal. Gapend loopt hij de gang op. Levi en ik kijken elkaar verbaasd aan om tegelijk naar Bram te kijken die weer verbaasd naar ons toe kijkt. ‘Wie the f*ck staat er dan onder de douche?!’ vraag ik. ‘Anna! Nu de badkamer uit!’ en Levi ramt op de deur. De harde boyband muziek gaat uit, de deur gaat van het slot en onschuldig komt Anna eruit gelopen. Als een diva loopt ze langs ons heen de gang op, en gaat ze naar d’r kamer. ‘Ehm jongens, ik moet eerst want ik moet echt over een halfuur weg’ zegt Bram. ‘Ja dus? Ik toch ook? We zitten op dezelfde school sukkel’ vervolgt Levi. ‘Ik heb ook zo les?’ antwoord ik. Om de beurt kijken we elkaar aan. Hoewel Levi niet ver van de deuropening staat, sta ik er naast. Ik zie de vurige ogen van Bram, die elk moment in een sprint kan raken naar de badkamer toe. In één beweging stap ik in de deuropening en direct voel ik de handen van Levi me tegenhouden. Bram komt als een stormram en duwt ons alle twee de badkamer in waar hij uiteindelijk ook in staat. ‘Ik was er eerder!’ roep ik. Met z’n drieën staan we in de badkamer met de deur dicht, we kijken elkaar alle drie aan. ‘Ik ga echt niet de badkamer uit nu’ begint Bram opeens. ‘Dan douchen we met z’n drieën’ antwoordt Levi. ‘W-w-wat?’ antwoord ik gebrekkig. Ondertussen draait Bram zich met zijn rug naar me toe ontdoet hij zich van zijn boxer. Levi volgt. Ik schrik een beetje van hun directheid en snel vlucht ik de badkamer uit. Natuurlijk hebben we elkaar eerder naakt gezien, we zijn niet voor niets broers. Maar samen naakt douchen voelt nu wel ongemakkelijk nu ze weten dat ik gay ben.

Aangekomen op school zet ik m’n fiets op slot, het regent keihard buiten maar door ’n goeie jas ben ik toch enigszins droog aangekomen. Vlug loop ik naar de toiletten waar ik m’n haar even opnieuw style. Direct daarna loop ik naar het beroemde plekje in de aula van de school. Tijd om iedereen te begroeten heb ik niet. ‘Maat, Thomas en Tom hebben een geniaal idee’ klinkt Jelmer als hij enthousiast op me af komt lopen en me vervolgens naar de tafel trekt. ‘Vertel Tho en Tom!’ ‘Nou kijk, we hebben ’n idee hoe we Jorne terug kunnen pakken, misschien ook Kevin…’ verteld Tom. ‘Quint, wij staan hier niet achter’ zegt Kim en ze wijst naar haarzelf en naar Amy en Zoey. Des te meer ben ik natuurlijk geïnteresseerd. ‘Ga verder Tom’ zeg ik. ‘Wat nou als Jorne en Kevin stiekem wat wiet in hun rugtas of locker hebben, en de schoolleiding ineens gaat controleren?’ verteld Tom. M’n ogen beginnen te glinsteren. Ik hoor een diepe zucht van Kim af komen. ‘Jij kent vast wel wat mensen van de zesde die het gebruiken Quint’ vervolgt Jelmer. Even denk ik na. ‘Ja ik vraag het wel aan Jonathan, hij gebruikt niet maar handelt wel. Maar hoe gaan we zorgen dat ze gaan controleren?’ vraag ik ze. ‘Daar zorg ik wel voor’ knipoogt Thomas. Tegen de ramen aan, van onze hoek, zie ik Jonathan. ‘Ik ga het gelijk fixen’ en ik stap op Jonathan af. ‘Hey dude’ en ik geef hem een handdruk en een schouderklop. ‘Hey Quint, alles lekker?’ ‘Ja thanks, met jou?’ ‘Ja ook lekker man’ antwoordt hij. ‘Ey, ik heb je hulp nodig…’ ‘Vertel man.’ ‘Heb je toevallig wat wiet op zak? Wat je kan missen?’ vraag ik hem direct, maar niet al te hard. Hij begint me verbaasd aan te kijken. ‘Wil je dat ik je ga klappen? Zeg me niet dat je gebruikt…’ zegt hij streng. ‘Nee nee gap…’ antwoord ik en ik breng m’n hoofd naar z’n oor. Ik fluister hem het verhaal. ‘Ah wil je hem terugpakken na wat er tussen jou en Stenn is gebeurd?’ vraagt hij. Ik knik met m’n hoofd. ‘Alleen als je het filmt’ stelt hij voor. Ik geef hem een hand: ‘Deal!’ Direct lopen we naar z’n locker en hij haalt er wat uit. Hij overhandigd me het zakje met het groene spul. Hij begint te lachen en ik kijk hem vragend aan. ‘Je hebt ballen man’ lacht hij. Ik lach hem toe. ‘Hou je telefoon in de gaten’ knipoog ik hem en ik loop terug naar m’n vriendengroep. Ondertussen gaat de bel. Thomas houdt me aan als we naar de eerste les lopen: ‘Gefixt.’ ‘Top! Heb je eigenlijk Stenn gezien?’ vraag ik hem nieuwsgierig. Hij haalt z’n schouders op. Hmmm… Niks voor Stenn dat hij zo laat is op school…

Zodra we het lokaal van Mevrouw Smits inlopen, die Nederlands geeft, zie ik dat Jorne druk in gesprek is met Kevin. Ik zie dat z’n tas open staat omdat hij z’n boeken alvast op z’n tafeltje heeft gelegd. Z’n tas staat op de grond naast z’n tafel in het gangpad in één van de drie rijen met tafels. Ik hurk naar beneden, haal in één beweging m’n veters los en ik begin de veters van m’n rechtervoet te strikken. Aan z’n beweging zie ik in mijn ooghoeken Jorne even naar mij kijken, maar kijkt vervolgens terug naar Kevin met wie hij weer verder gaat praten. M’n hart zit in m’n keel, als iemand het ziet, en vooral hij óf Kevin, mislukt alles. Vlug doe ik het zakje met wiet in z’n tas zodra ik m’n veters heb gestrikt. Ik ga naast Jelmer zitten en haal nietsvermoedend m’n boeken uit m’n tas. Ik tik Jelmer aan en met m’n vingers gebaar ik een ‘ÓK’ dat het gelukt is. Niet veel later komt Stenn binnen, als één van de laatste. Ik verstijf, ik staar hem aan. ‘Jesus, wat ziet hij er uit’ denk ik hard in mezelf. Bleek, grote wallen, rode ogen… Z’n haar is overduidelijk niet gedaan, en hij heeft sweatpants aan met een BALR shirt en z’n pet achterstevoren. Hij kijkt niemand aan, en overduidelijk ontwijkt hij waar ik en Jelmer zitten. ‘Je mond staat open’ fluistert Jelmer. Ik herpak me en doe net alsof ik wat op wil schrijven, maar ik moet helemaal niks opschrijven. Jelmer pakt m’n pols vast. ‘Chill maatje.’ Zenuwachtig knik ik met m’n hoofd. Mevrouw Smits komt het lokaal binnen en wilt beginnen met de les. Anders dan normaal is het stil tijdens de les. Vooral van onze kant, waar normaal gesproken de meest rebelse tegenstand en kabaal vandaan komt. Ook mevrouw Smits valt het op, maar zo braaf als we zijn deze ochtend, halen we onze schouders op.

Er wordt geklopt op de deur. De deur die vervolgens gelijk open gaat. ‘Mevrouw Smits, excuus dat we storen maar we hebben even de aandacht nodig van de klas’ zegt de teamleider van onze afdeling. Hij is vergezeld met de twee conciërges. ‘We gaan vandaag even de tassen controleren’ en direct loopt één van de conciërges naar de eerste klasgenoten toe en controleert de tas. Bij iedere tas vraagt hij aan degene of die wel van hem of haar is, ter bevestiging. Er is nog niks aan de hand zodra hij bij de laatste hoek achterin van de klas komt, de hoek waar Jorne en Kevin zitten. ‘Is deze tas van jou?’ vraagt de conciërge aan Jorne. ‘Ja tuurlijk’ lacht Jorne stoer als hij weer naar Kevin kijkt. De hand van de conciërge rommelt wat in de tas. Vervolgens trekt hij langzaam z’n hand eruit, met in zijn hand een zakje met wiet… Ik zie de ogen van Jorne groot worden, iedereen begint te fluisteren in de klas. De teamleider stapt op Jorne af. ‘Dit is niet van mij!’ roept Jorne. ‘Dit is écht niet van mij, ik zweer het!’ ‘Hoe komt dan in jouw tas terecht?’ vraagt de teamleider. ‘Ik weet het niet! Ik heb dit nog nooit eerder gezien’ roept Jorne onschuldig. Ik en Jelmer houden onze lach in. Ik zie hoe Tom het stiekem vanonder zijn tafel filmt. ‘Kom maar even mee Jorne’ en de teamleider gebaard hem mee te lopen. Zodra Jorne voorin de klas loopt, richting de deur, werpt hij nog een blik naar mij. Ik grijns naar hem, knipoog hem. Jorne begint nog verontwaardigder te kijken, tot hij de klas verlaat met de teamleider en de conciërges. Ik kijk naar Stenn, die volgens mij, mij de hele tijd zit aan te kijken. Hij schudt met z’n hoofd en draait zich vervolgens om naar zijn tafel en duikt z’n boek weer in. De grijns verdwijnt van m’n gezicht. ‘Zou hij het doorhebben..? Tuurlijk…’ spookt door m’n hoofd. Het is onrustig in de klas. Iedereen fluistert met elkaar, vooral ik met de jongens en soms kunnen we onze lach niet bedwingen in alle stilte van het lokaal. Onze lach schatert soms hard door het lokaal, mevrouw Smits die weer geërgerd reageert. ‘Nog één keer en jullie vliegen eruit!’

De les is voorbij, de bel gaat, na een blokuur hebben we wel onze eerste pauze wel verdiend. Ik loop met de jongens en de meiden van onze groep naar onze bekende plek in de aula. Ik scan de tafels af, maar zie Stenn nergens zitten. ‘Hij zit daar’ en Kim wijst naar de andere kant van de aula, de tafels tegen de muur aan. Stenn zit daar met z’n oude klasgenoten van z’n vorige school. Ze geeft me een klein duwtje: ‘Ga er voor’ zegt ze hoopvol. Ik loop naar Stenn toe, ik sta achter hem. ‘Hey Stenn…’ zeg ik verlegen. Hij praat met twee jongens, hun ogen kijken om de beurt mij aan en naar Stenn. Ze zeggen niks meer en luisteren naar wat Stenn aan het vertellen is. Maar het lijkt alsof Stenn me niet heeft gehoord. ‘Hey Stenn’ zeg ik wat harder, ‘Alles goed?’ Weer is het stil, Stenn blijft doorgaan met vertellen aan de twee jongens met wie hij zit. Hij zucht vervolgens. Hij staat op, draait zich om en komt vlak voor me staan. ‘Wat?’ zegt hij arrogant. Ik kijk hem even bedenkelijk aan, dit is niks voor Stenn dat hij zo arrogant reageert. ‘Alles goed?’ vraag ik hem nog een keer. ‘Wat denk je zelf? Tuurlijk niet’ zegt hij wederom arrogant. ‘Oh…’ zeg ik zachtjes. ‘Leuk man, hoe jullie, maar vooral jij, Jorne hebben aangepakt. Echt héél stoer’ zegt hij sarcastisch. Ik trek één van m’n mondhoek op, ik zoek naar woorden, weet even niet wat ik moet zeggen. ‘Iedereen weet dat dit is om hem terug te pakken van vorige week. Maar niemand durft het te zeggen omdat ze bang zijn dat zij wat voor hun kiezen krijgen’ vervolgt Stenn. Ik zucht eventjes. ‘Weet je, ik vond Quint echt de leukste jongen die er is. Maar niet deze jongen die denkt dat hij alles kan maken hier. En je bent niet eerlijk geweest wat betreft jou en Jor…’ ‘IK’ onderbreek ik hem met een verheffende stem, maar ik verlaag het volume van m’n stem tot fluisterniveau. ‘Ik heb niks met hem gedaan Stenn…’ Ik voel de tranen weer in me opkomen. Ik kijk naar de hoek van de aula waar m’n vrienden zitten. Wanhopig, ik weet even niet meer hoe ik mezelf hier uit moet redden. Midden op school. Ik heb oprecht niks meer met Jorne gedaan. Maar zijn wanhopige en mislukte zoen laatst bij het zwembad, ziet Jorne wel als een geslaagde zoen. Afkeurend schudt hij z’n hoofd. ‘Het is beter als we niet meer praten Quint’ zegt Stenn. De tranen staan in m’n ogen. ‘Hey Stenn, ik steel Quint even van je’ en Kim sleurt me mee, weg van Stenn. Uit het niets kwam ze ineens. Direct lopen we naar buiten en zet ze op een bankje, ze gaat naast me zitten. ‘Hij wilt me niet meer Kim’ zeg ik snikkend. ‘Tuurlijk wel, maar lieverd, Stenn is ook geschrokken van jou en Jorne he… Er zit nu even een scheur in jullie relatie en…’ ‘Relatie? Zeg maar gerust geen relatie’ onderbreek ik haar. ‘Hoe dan ook… Hij heeft tijd nodig, net als jij. Het is misschien beter als jullie elkaar met rust laten tot jullie weer willen. Ofja, tot wanneer Stenn weer wilt. Ik twijfel er niet aan dat jij niet meer wilt’ en ze geeft me een kus op de wang en knuffelt me. ‘Het komt echt goed schatje.’ ‘Wat ben ik toch zonder jou’ antwoord ik.

‘Hey Quint, hey Kim’ klinkt een zware mannenstem achter ons. Ik veeg m’n tranen weg en ik draai me om. Het is de muziekleraar. ‘Oei, stoor ik?’ vraagt de leraar zich af. ‘Nee hoor meneer De Jager’ antwoordt Kim. ‘Quint, even vraagje. Ik had je een tijdje terug gevraagd of je nog mee wilt doen met de zangwedstrijd in de stadstheater. En ehm, wil je nog meedoen? Over een uur is de deadline en stiekem wil ik jou.’ Dat is wel heel direct. Hardop denk ik na. ‘Hij doet het!’ reageert Kim. ‘Huh wat? Nee…’ reageer ik. ‘Quint, je kan het. Geef me een reden waarom je niet mee moet doen…’ vraagt Kim aan me. Het is even stil. ‘Oke…’ zeg ik zachtjes. ‘Wat zei je?’ vraagt meneer De Jager. ‘Ik doe mee…’ zeg ik totaal niet overtuigend. ‘Mooi! Kom het zevende uur naar mijn lokaal, ik regel wel dat je tijdens de les weg mag. Over zeven weken is de wedstrijd’ en met een knipoog loopt hij weg.

‘Kom wij gaan ook naar binnen’ zegt Kim. Beiden pakken we onze tas en staan we op. Maar direct zien we Jorne uit het schoolgebouw komen. Maar in zijn ooghoeken ziet hij ons. Met grote stappen komt hij op me aflopen. ‘JIJ!’ schreeuwt Jorne. Hij komt vlak voor me staan, probeert intimiderend over te komen, maar ik voel me beter dan hem. ‘Wat dan? Denk je nou echt dat je kan flikken wat je wilt?’ zeg ik hem toe. ‘Jongens, uit elkaar!’ roept Kim. ‘Je lacht wel anders als ik Stenn vertel dat we een tijd terug wat hebben gedaan’ reageert Jorne. ‘En dan? Wil je dat iedereen weet dat je gay bent?’ lach ik hem toe. ‘En trouwens, Stenn weet dat al heel lang. Jammer Jorne, maar ik bepaal nog steeds wat hier gebeurd’ zeg ik hem intimiderend toe. ‘Jorne! De auto in!’ klinkt een harde maar zware mannenstem, het is zijn vader, die niet al te vrolijk kijkt. ‘Argh!’ en Jorne loopt gefrustreerd weg. ‘Dat ging maar net goed…’ zegt Kim opgelucht. De bel gaat en we lopen naar onze volgende les. Zodra we het lokaal binnen komen, staat daar meneer Jansens. ‘Jullie hebben allemaal gezien wat Jorne in de tas heeft gehad vanochtend’ begint meneer Jansens zodra iedereen plaats heeft genomen en de tweede bel is gegaan. ‘Jorne is voor de rest van de week geschorst. Wiet op zak hebben, op school is ten strengste verboden! Evenals andere drugs en alcohol. Laat ik dit niet meer zien!’ Meneer Jansens begint ineens specifiek naar mij te kijken. ‘Zou hij het door hebben? Dat dit allemaal expres in zijn tas is gedaan, door mij..?’ schiet er door m’n hoofd. Ik zie aan de mentor dat hij overduidelijk gefrustreerd is. Boos verlaat hij het lokaal en overhandigd hij ons aan de andere leraar die aan de les kan beginnen, het laatste woord is hier nog niet over gesproken…

Quint en zijn vriendengroep hebben Jorne teruggepakt, op een wel hele slinkse manier, met schorsing als gevolg. Of het daarbij blijft, is nog maar de vraag. Stenn is alles behalve onder de indruk van de streek van Quint en zijn vrienden. Integendeel, het lijkt alsof Stenn Quint verder van zich afstoot. Daarbij, lijkt het alsof de pleister op de relatie(breuk?) er niet gaat komen. Hoe het allemaal verder gaat, lees je in deel 22!

Wordt vervolgd…