Stille Jongen - 2

Ik had een leerling kunnen zijn. Ik viel gewoon niet op. De middelbare school waar ik stage liep was okay. Het was de school waar ik zelf ook op had gezeten. De school waar Samentha nog op zat. Haar klas kwam ook wel eens voorbij. Haar jaarklassen waren de leukste klassen. Zoals zij waren er meer; Jonge meiden die al behoorlijk opvielen. Dan was het zijn van een aspirant gymdocent zeker geen straf. Ik dacht dat het makkelijker zou zijn voor een meisje te gaan wat jonger was dan mij. Dat ik dan meer kans zou maken, omdat ik dan de oudere jongen was. En dat dit een meisje uit een klas zou zijn waar ik les aan gaf, vergat ik dan maar even. Ik had wel foutere dingen bedacht.

-

Het was geen vriendin van Samentha, en zat ook niet bij haar in de gymles. Het ging me om een meisjes uit VWO6 die wel bij een paar andere vakken bij Samentha in de klas zat. Ik keek uit naar deze les. Elke keer weer. Dit meisje sprong er voor mij bovenuit. Die oogde net iets volwassener, als je begrijpt wat ik bedoel. Een meisje wat Scarlett heette. Ze was denk ik ook een jaar blijven zitten. Als ik er goed over na denk, was ze om die reden niet eens jonger meer… Maar toch, ik was iemand die boven haar stond. Dit was geen populair meisje. Niet zoals een Anjelica, al had ze er zeker wel de attributen voor. Mooi en weelderig, blond haar, een fris gezichtje met volle lippen, en natuurlijk een heerlijk lijf. Echt een heerlijk meisje om te zien. Rond rondom de borst, en verder strak. Qua uiterlijk paste ze bij het beeld van het meisje waar ik naar op zoek was. Zij en vele anderen… Want ook al vond ik het uiterlijk nog zo belangrijk, mocht het zeker geen bitch zijn zoals Anjelica.

-

Ik had nog nooit met haar gepraat. Ook niet tijdens lessen. Zoals altijd zei ik zo min mogelijk, zonder slecht te zijn in wat ik deed. Maar zomaar een praatje met een leerling zat er überhaupt nooit in. Dat was ook een beetje gek. Maar ik keek m’n ogen wel uit. Was het niet m’n stagebegeleidster die een vurig verlangen in mij deed ontbrandden, waren het wel een paar leerlingen of overige werkend personeel wat net zo goed als model had kunnen doorgaan. Zoals ik al zei: overal waar ik kwam, bevond zich wel iets lekkers. Maar tijdens deze lessen volgden mijn ogen met name het blonde meisje, wat op mij vaker onzeker overkwam dan zeker. Ze bevond zich ook regelmatig in haar eentje. Het jaar was nog niet zo lang bezig, echt net, en als zakker was het vast moeilijk om in een nieuwe klas te komen. Zo verzon ik manieren om haar misschien toegankelijker te maken.

-

En dan dwaalde ik een beetje rond in m’n gedachtes over m’n fantasieën, en realiseerde ik me alweer snel dat het niet ging lukken. Ik wist gewoon niet hoe. Er was niets. Niks tussen haar en mij, geen enkel contact. Enkelzijdig oogcontact. De leerlingen kregen kleding van school. Korte broekjes hoorden daarbij. En ze was wel een meisje waarbij het shirtje dan ook nog strak zat. Hoe kon ik hemelsnaam zoiets aan mij zien te binden. Nee, het ging hem niet worden. Ik keek alleen maar, kwijlde alleen maar, en werd langzaam een foute gozer in plaats van die jongen die meisjes maar al te graag als vriendje zouden willen hebben.

-

Toch had er verandering plaats gevonden. Door iets wat ik zelf had ingezet. In de pauzes was ik namelijk buiten te vinden. Ik genoot van de zon en verkoos die, tot ergernis van sommige collega’s, boven de lerarenkamer. En dan was ik daar alleen. Altijd maar alleen. Maar deze keer niet. Lief als dat ze was, kwam Samentha me opzoeken. Ze had me vaak genoeg alleen zien zitten. Zij kwam ook wel eens buiten, moest het wel lekker weer zijn, maar meer dan een blik werd elkaar niet gegund. Ik kreeg het gevoel dat het te maken had met dat ik sinds kort ook thuis wat vaker hallo kwam zeggen. Niet dat we hier nu een boeiend gesprek begonnen te houden, maar we vielen wel op. Toen wat jongens haar wat toeriepen over dat ze een nieuw vriendje had, wat verder onschuldig leek, moest ze wel uitleggen dat ik haar oudere broer was. Dat deed ze nog met enige trots in haar onzekere stem. En voor het eerst kreeg men een idee van wie ik was. Sommigen dan. Gek eigenlijk. Nog gekker was dat ik het jammer vond dat ze mij en zichzelf op deze manier verdedigde. Ik was misschien wel liever haar vriendje dan haar oudere broer.

-

Het deed me denken aan m’n eigen tijd hier als leerling, nog niet zo heel gek lang geleden. Er was een meisje wat ik leuk vond, zelfs al wilde die ander uit het verre oosten. Maar dat meisje zag me ook niet zoals ik haar zag. Ik was echt wel verliefd op haar, en zij zag me als een vriend. Dat kon niet anders. En nu zag Samentha me als haar broer, en dat terwijl… kut, ik was echt wel verliefd op haar. Maar dit was fout van mij, niet van haar. Hoe kon het dat ik plots zoveel meer kon voelen? Natuurlijk vond ik haar altijd al wel mooi, maar nu sprak ze ook nog eens tegen me. Dat was nieuw. En fijn. En dan zei ik nog niet eens zoveel terug. Het voelde echt als toen. Zij praatte wel door. Samentha ook. Over van alles en nog wat. Geen zware onderwerpen. En het was ook weer niet dat ze de oren van m’n kop kletste, maar voor mij was dit al heel veel informatie wat me zomaar gegeven werd. Maar het was leuk. En lief. Want ergens wist ik wel dat ze het deed omdat ze me misschien wel zielig vond.

-

,,Wat hoor ik nou? Kan jij het opeens goed vinden met Samentha?’’ werd me verontwaardigd gevraagd op een stille toon met veel venijn. Op een wat saaie avond kon ik blijkbaar op Anjelica rekenen om het wat spannender te maken. Samentha had het haar verteld, over dat we hadden gepraat, nu een paar keer op school. En zo te zien, zinde dat Anjelica voor geen meter.

,,Ja, is wel gezellig.’’ zei ik dan nonchalant alsof het niets was, en puur om haar te irriteren. Dat deed ik sowieso al snel.

,,Als je haar aanraakt, zwaait er wat.’’ werd me daarop streng duidelijk gemaakt. Ik draaide meteen met m’n ogen, maar verloor daarna snel m’n oprechtheid.

,,En waarom zou ik dat doen?’’ En met dat ik het zei, hoorde ik m’n eigen ongeloofwaardigheid. En dat zag ze. Dat ik me dat realiseerde.

,,Ik meen het.’’ zei ze dan nog een keer en haar vinger wees streng mijn kant op. Al mijn nonchalance was verdwenen. Ik had een probleem. Nadat ze me al keer betrapt had, had Anjelica genoeg reden om mij onder verscherpt toezicht te zetten. En zo zag je maar weer hoe zeer zij mij juist niet als een broer zag.

-

,,Dus je mag niet meer met me praten?’’ werd me de volgende dag lollig gevraagd door Samentha. We zaten op het zelfde bankje op het zelfde schoolplein. Ik glimlachte er om. ,,Ik zeg niets hoor, pff. Wie denkt ze wel niet dat ze is?’’ maakte ze zich dan ook echt boos. ,,Ze zit altijd al over je te lullen.’’ verraadde ze Anjelica zomaar.

,,Oh ja?’’ keek ik haar opmerkelijk aan.

,,Ja, sinds die ene keer, weet je wel.’’ ging ze door. Maar ik wist van niets.

,,Nee.’’

,,Ja, toen die keer dat je zogenaamd zat te gluren.’’ Ze veranderde plots in een stil en onzeker meisje. Ze kon me horen slikken.

,,Ik zat niet te gluren.’’ schoot ik meteen in het defensief. Ik zag haar rood worden. Dit wilde ze niet zeggen. En stil keek ze me even aan. ,,Ik hoorde wat, en dacht dat je niet op je kamer was. Daarom keek ik. Toen.’’ panikeerde ik nu lichtelijk, en voelde me ontzettend voor schut staan. Hoe wist ze dit? Ze had me echt niet kunnen zien, toen.

,,Ze zei dat je er bijna tien minuten stond.’’ bracht ze stil uit. Oh ja, Anjelica had het haar verteld. Dat zei ze al…

-

,,Maar dan nog. Het is niet wat je denkt.’’ en ik bekende maar gewoon. Gedeeltelijk.

,,Weet ik.’’ zei ze zacht, maar ze keek me niet aan. Net toen ik dacht dat ik normaal met iemand had kunnen praten, werd het alweer in de kiem gesmoord. Stomme Anjelica. ,,Maar het geeft niet.’’ Ik durfde haar niet aan te kijken. Toen haar blik de mijne dreigde te vinden, keek ik snel weg. ,,Ik weet dat je niet echt m’n broer bent.’’ zei ze toen zomaar. Niemand die nu nog gek opkeek, dat ik hier met haar zat. Niemand die beter wist. Niemand die zag of hoorde hoe Samentha nog een stapje verder ging.

-

,,Ik vind je leuk.’’ zei ze zo stil, dat ik dacht dat ze het niet had gezegd. Had ze het maar niet gezegd. ,,Hey. Hoor je me?’’ vroeg ze dan zelf nog na een paar tellen. Ze pakte m’n hand en schudde er even aan. Een ongekend warm gevoel trok door m’n lichaam heen en ik dacht het even te herkennen. Het voelde alsof ik gekust werd, zoals die ene keer. Bij zowel haar aanraking als haar woorden trok de sensatie door m’n lijf.

,,Nee, niet doen.’’ reageerde ik wat fel en uit het niets. ,,En zeker niet hier.’’ voegde ik er aan toe, alsof het ergens anders wel prima kon. ,,Fuck! Wat doe je?’’ reageerde ik bot en ongegrond, en zonder een antwoord af te wachten, liet ik haar achter. Dit was verwarrend. Dit kon niet waar zijn. Ik wilde dat het waar was. Het was dom van me om zo te reageren, maar ik wist me geen raad. En de kans dat ik mezelf of haar hier per ongeluk voor schut zet, was groot. Ik ging er nog wel op terug komen. Dat moest. Dit realiseerde ik me al snel. Al wist ik niet wat ik zou gaan zeggen. Die vier woorden had ik al zo lang willen horen. Van talloze meiden ondertussen. En nu had zij het gezegd. ‘’Ik vind je leuk.’’ Die stem was zo lief, en zo verlegen had ze me aangekeken. Je kon niet anders dan ter plekke voor haar smelten. En toch was ik opgestaan.

-

Ik had haar in een berichtje gevraagd of ze na school even op me wilde wachten. Nadat ik m’n oprechte excuses had aangeboden. Enigszins doods was ze akkoord gegaan. Doods in een berichtje was iemand al snel. Op m’n excuses had ze verder niet gereageerd. Ze moest wel boos zijn. Ik geneerde me voor m’n reactie. Maar ze wachtte me op met een voorzichtige glimlach.

,,Ik weet dat het stom is.’’ begon ze gehaast en onzeker, en ze was dus zeker niet boos op me. Bijzonder.

-

Er was wel wat spanning, en we konden niet alleen zijn.

,,Kunnen we het er vanavond even over hebben? Alsjeblieft?’’ vroeg ze me voorzichtig. Ze keek wat angstig om haar heen, en ook ik vond het niets dat menig persoon even naar ons keek. We stonden hier ook niet op ons gemak. Mensen hadden nu meer reden om naar ons te kijken dan tijdens de pauzes als we hier gewoon wat zaten te zitten.

,,Als je zus je met mij alleen ziet, wordt ze gek.’’ gaf ik haar mee, als een ernstige zaak. Het zal wel meevallen. Maar ik was bang voor Anjelica. In een bepaalde zin.

,,Ik verzin wel iets.’’ glimlachte ze daar alleen wat nerveus op. Dat vond ik fijn. Alsof ze dit echt wilde. Wat ze dan ook wilde…

-

,,Dus, waar gaat dit precies over?’’ Ik had er goed over nagedacht. Het is iets wat ik wilde onderzoeken. Wat zou hieruit voort kunnen vloeien? Samentha was ten slotte het meisje wat ik zocht. Een jonger meisje. Een meisje die ik ook nog eens goed kende, een meisje dat interesse in me had de laatste tijd, en een meisje die knap en lief was. Wat wilde ik nog meer? Dat ze niet m’n stiefzusje was, misschien? Als ik eerlijk ben, maakte dit feit het nog spannender. Fout ook. Maar ja, ik had toch niet het idee dat ik het goed kon doen. Dit was m’n kans. En dus vroeg ik haar luchtig als mogelijk, wat zij nou precies in gedachten had.

-

Ze had niets hoeven te regelen. Haar moeder moest overwerken en zou daarna nog naar de sportschool gaan of langs een tante. Haar moeder… En Anjelica was stappen deze avond. Ze had zich verder niet laten zien, en het feit dat ik nu alleen thuis was met Samentha baarde niemand zorgen. Blijkbaar viel het wel mee. Maar ze wisten dan ook niet beter. Ik ook niet.

-

Ze was nerveus. Niet gek. Ook ik was gespannen.

,,Het is gek.’’ begon ze voorzichtig. ,,Maar het is zo.’’ Het feit dat ze me leuk vond, nam ik aan. Ik kon m’n glimlach niet verbergen, al was die nog zo kort zichtbaar.

,,We kunnen toch geen relatie beginnen.’’ In mij stormde twee kanten hevig tegen elkaar en geconflicteerd probeerde ik redelijk te blijven. Maar met dat ik haar zo zag staan en haar hoorde uitspreken, wist het bloed ook al snel niet meer waar het moest gaan kruipen. En ik was blij dat ze het met me eens was dat een relatie geen goed idee was.

,,Maar daar gaat het me ook niet precies om.’’ zei ze daarna. Ik liet haar maar even.

-

Ze gniffelde en in gedachten keek ze wat om haar heen. Ze leek het er moeilijk mee te hebben. Ik miste toch iets.

,,Je hebt echt geen idee hoe moeilijk het is om een meisje te zijn.’’ zei ze daarna, en ze leek zelfs geëmotioneerd te raken. Maar dat was van korte duur. Dit ging niet de spannende kant op die ik in gedachten had, maar aandachtig luisterde ik naar haar. ,,Jongens sturen me van alles toe, vriendinnen scheppen op en lachen me uit omdat ik nog niets gedaan heb. Ik wil dat niet meer.’’ zei ze daadkrachtig. Een hele omslag. Mijn aandacht was vergroot. ,,Het is niet dat ik je wil gebruiken, echt niet.’’ ging ze door. Ik moest zelf maar puzzelen wat ze nou allemaal bedoelde, maar liet haar haar gang gaan. ,,Het is gewoon zoveel makkelijker, als het kon. Als je dat wilt.’’ Een korte stilte volgde waarbij ze me hoopvol aankeek. Verwachtte ze nu iets van mij? Nu? Hier ter plekke? ,,Dat is toch zo?’’ vroeg ze toen maar twijfelachtig, omdat ik niets van me liet horen. Ik schoot maar in de lach.

-

,,Uhm, wacht. Wat bedoel je nou allemaal? Hebben we het nog over dat je me leuk vind, of was dat niet zo? Bedoel je dat met ‘’gebruiken’’? Of… wat?’’ Ik zag dat ze zich begon te schamen. De indruk die ze wilde maken, was niet aangekomen bij mij. Voor me stond een heel onzeker en verward meisje. Niet het meisje waar ik nu een paar keer leuk mee pauze had gehouden. ,,Zeg gewoon wat je wilt. Ik geef om je, en je hoeft je echt niet te schamen. Geloof me, als iemand zich moet schamen, dan ben ik het wel.’’ lachte ik maar, en zij kon er toch ook voorzichtig om lachen.

,,Hoezo dan?’’ vroeg ze me gelijk nieuwsgierig.

,,Nee, jij eerst nog.’’ spoorde ik haar aan en ze zuchtte diep.

-

,,Ik wil seks. Ik wil weten hoe het voelt. Of het waar is wat iedereen zegt. Ik geloof het meeste niet, maar ik wil het zeker weten. Ik wil het ook ontdekken. Ik ben er klaar voor. Maar ik wil geen eikel die alleen maar seks wil. Het is ook niet zo dat ik alleen seks wil. Dat moet je niet denken, hoor. Maar ik vertrouw je. En dat kan ik niet van een ander zeggen. Dus daarom wil ik jou. Je kan het me leren. Ik vind je leuk. Echt.’’ raasde ze plots als een sneltrein, maar heel veel duidelijker kon ze nu toch niet zijn, hoe snel ze het ook bracht. Nu bezweek ze bijna van de spanning, maar ze had het gezegd. Het bloed zat nu met name in de onderste regionen van m’n lijf. Maar om haar zo gespannen te zien staan, liet me toch nog helder nadenken. Ik schoot voorzichtig in de lach. Gewoon omdat dit te mooi was om waar te zijn. Dat begreep ze vast niet, en ik zag haar alleen maar kleiner worden.

-

,,Ik waardeer dit. Zeer zelfs.’’ begon ik toen en voorzichtig met lichte hoop keek ze me aan. ,,Maar je bent m’n stiefzusje. En nog zo jong en puur.’’ Ik vond dat ik zelf heel pretentieus overkwam. Want het was niet dat ik het niet zou willen, maar dat ging ik toch zeggen. ,,Het is niet dat ik het niet wil…’’ Maar toen stopten de woorden.

-

,,Weet je… ik heb geen ervaring, hoor. Ik heb je niets te leren. En ik ben waarschijnlijk net als die andere jongens. Als ik je zie, dan denk ik ook eerst aan andere dingen dan aan hoe lief je bent. Snap je? Ik ben niet wat je zoekt.’’ slikte ik nerveus in en sliste zelfs even. Nu zat ik me voor gek te zetten. Dit wilde ik helemaal niet zeggen. Ik had de coole broer kunnen zijn door gewoon rustig te blijven, maar nee, dat was ik helemaal niet.

,,Ieder ander zou gewoon ja zeggen.’’ Ze was me voor en behoedde me voor nog meer woorden die ik beter niet zou kunnen zeggen. ,,Dus je bent niet als die anderen. Je bent lief en gevoelig. Dat vind ik leuk aan je. Echt leuk. Ik wou dat er meer zo waren.’’ Ze keek me ernstig aan en leek elk woord te menen.

,,Samentha, ik…’’

,,Nee. Ik geloof niet dat je dit niet zou willen. Je bent gewoon bang. Net als ik. Daarom kan ik van je leren. Niet hoe het moet op welke manier, maar… ik weet niet. Ik weet gewoon dat ik van je kan leren. En dat is wel het minste.’’ Ze slikte hoorbaar, en ergens was ze nog altijd onnavolgbaar. Maar ik had wel een idee wat ze wilde. Natuurlijk wilde ik dat ook.

-

Ik vroeg haar even mee naar buiten te lopen naar de achtertuin. Hadden we iets meer lucht, want ik voelde het drukken. We woonden overigens ruim en losstaand, dus geen last van pottenkijkers of meeluisteraars. Met wat tegenzin had ze me naar buiten gevolgd. Ze zag ook wel dat ik er omheen draaide.

,,Luister…’’ begon ik en ik draaide me om nadat ze me stil naar de schuur was gevolgd. Omringd door wat bloeiende bomen kon de setting eigenlijk niet romantischer zijn. Gelukkig had ze dat door en liet ze me niet uitpraten. Ik keek plots in haar harde ogen die toch enige rust met zich meebrachten, en voor ik het wist stond ze tegen me aan, pakte ze m’n handen en drukte ze zo haar lippen op de mijne, waar ze voor op haar tenen moest gaan staan. Ik nam diep adem en nam het moment in zijn geheel geheel in me op. Ik zag hoe ze haar ogen sloot en deed hetzelfde. Dit was heel intens. Zo kon ik me de kus niet herinneren.

-

,,Ik ben niet dom.’’ fluisterde ze toen. ,,Ik snap de risico’s. Hier thuis en op school.’’ fluisterde ze door. Ik had nog niet eens aan school gedacht. Het kon op zoveel fronten misgaan. ,,Ik heb ook geen haast.’’ Door haar rede van eerder, zou je denken van wel. ,,Ik wil het gewoon weten. Dat je dit wilt en kan. Met mij. Want ik weet zeker dat het kan. Vertrouw me.’’ Zo stil en lief sprak ze tegen me, stond ze nog tegen me aan. Ze kon voelen dat ik het wel wilde. Deels. Dat deel kon ze voelen. Maar ze greep er niet naar of deed niets wat ook maar op zoiets brutaals leek, wat haar beheersing toonde. Ze was ook maar een meisje. En ik maakte me misschien wel meer druk om m’n eigen beheersing. En stel je voor dat je meer voor elkaar gaat voelen dan alleen het lichamelijke? En deden we dat al niet? Waarom bleef ik twijfelen?! Wat had ik nou echt te verliezen?

-

,,Ik kijk tegen je op. Dat heb ik altijd al gedaan.’’ Ik moest er om lachen omdat ze nu ook letterlijk recht tegen me op moest kijken. ,,Nu nog meer.’’ ademde ze fluisterend. Het kippenvel sprong in m’n nek en dat zag ze. Ze lachte er om en stelde me gerust door me tegen haar aan te trekken en me gewoon even te knuffelen. Ik had moeite het te verwerken. Als ik dacht het te begrijpen, dook er weer een nieuwe gedachten op. Ik dacht ook aan alles wat fout kon gaan. En toch keek ik haar met een glimlach aan.

,,Ik ben fouter dan je denkt, hoor.’’ probeerde ik haar nog een keer af te schrikken.

,,Weet ik.’’ zei ze echter en glimlachte er gul om. Ik deed met haar mee.

-

,,Geef me even, als je wilt. Het is nogal wat.’’ Dat kon ze beamen. Ik voelde me onder druk gezet. Maar dat lag niet aan haar. Ik dacht al snel terug aan deze avond. Wat als ik meteen met haar mee was gegaan. Was die kus dan het begin van iets geweest? Van een hoop nieuwe ervaringen waar ik zelf toch ook al jaren naar uitkeek? Ik wist precies hoe ze zich voelde. Maar ik durfde niet te geloven dat ze net als ik was. Dat kon ook niet.

-

Ik was haar broer. Maar niet echt meer. Ik voelde me niets meer dan een oudere jongen die haar les gaf op school in gym. En zij was m’n stiefzusje. Maar dat was ze nu niet meer. Zij was een leerling. En wat kon ik haar nog leren?