Hotwife

Een Spel

,,Kom er nou even bij zitten, schat.’’ Maar ik hield me liever afzijdig. Zijn team had weer gewonnen en hij had de jongens uitgenodigd voor een barbecue. Dan hield ik me liever afzijdig. Niets vervelender dan een heel voetbalteam aan jonge jongens die niets anders doen dan zenuwachtig naar je staren. Het ergste was dat ik al wel eens wat had opgepikt door de jaren heen, over wat ze over me zeiden als m’n man er niet bij was. En natuurlijk is het ergens wel vlijend, maar ik vond het meer ongemakkelijk. Het gaf me een ongemakkelijk gevoel. ,,Lief?’’ riep die dan weer naar de keuken.
,,Ja, ik was al onderweg.’’ en met een opgezette glimlach kwam ik dan de kamer ingelopen. Onze rustieke woonkamer, die anders zo groot en ruim was, leek nu maar een kleine berging. Volgestopt met amateursporters. Ik was blij dat m’n man een hobby had, maar ik had nooit verwacht dat hij er zo in zou opgaan. Dat ik naast zijn werk op de tweede plek kwam, wist ik al van te voren. Dat heb ik ook nooit erg gevonden. Ik kon genieten van m’n rust. Maar dat die jongens nu zelfs mij van de tweede plek dreigden te stootten, deed wel zeer. En op het moment dat ik dan de kamer inliep, keerden alle koppies even mijn kant op, kon ik ze horen denken, en voelde ik de ogen over m’n lichaam gaan. Het was gewoon gênant. En dan moest ik maar genoegen nemen met de bankleuning naast mijn man, terwijl er voor me op de grond nog 4 jongens zaten. Als ik eenmaal zit, gaat het wel. Dan was de voetbalwedstrijd op tv toch een stuk interessanter.
-
,,Vind je de jongens niet aardig? Ze doen toch niets.’’ Mijn man, Willem, vroeg me dit de avond erop. Ik hield van hem, al voelde het soms niet altijd zo. De sleur was er al aardig ingekropen. Wellicht had ik me wat laten verblinden door de hele entourage toen hij me ten huwelijk vroeg. Ik was nog maar 29. Hij toen al 52. En nu ben ik 34. De tijd ging hard. Maar ik verveelde me niet snel. Niet met hem, of met de entourage waar ik nu min of meer deel van uit maakte. Het was een lieve en hardwerkende man. Een rijke man. Dat maakte hem lief. Hij gaf me alles. Ik hoefde zelf ook niet meer te werken. We leefden in een paradijselijk groot huis waarin ik natuurlijk al m’n eigen hand had laten rond gaan en ik had er dan ook voor gezorgd dat ik niets tekort kwam. Ik was niet het bazige, kattige type. Willem was gewoon te lief. Ik was ook geen ‘golddigger’, wat me ook wel eens toegeschreven was. Het was gewoon een fijne bijkomstigheid. Al leek het de laatste tijd niet meer de bijkomstigheid te zijn. Dat was mijn man nu geworden.
-
,,Nee hoor.’’ reageerde ik kort op zijn vraag. Hij wist wel beter. Willem was niet dom. Sinds een jaar had hij een derde elftal, of zoiets, onder zijn hoede. Ik had er geen verstand van. Ze speelden in ieder geval niet mee om de prijzen. Hij sponsorde al de club en ze konden hem eigenlijk niet weigeren toen hij liet merken interesse te hebben in meer. Dus gaven ze hem dit team van mislukkelingen. Aardige jongens wel, maar meer ook niet. Ik was wel eens wezen kijken bij een wedstrijd. Het was niet veel soeps. Zelfs op het veld hadden ze toen meer aandacht voor mij dan voor de bal. Maar ze eisten ondertussen wel veel tijd van m’n man op, die zichzelf ook echt als een mentor voor die jongens zag. Zoals ik al zei: hij is te lief.
-
,,Vind je het vervelend dat ze altijd naar je kijken? Ze zijn anders erg complimenteus over je.’’ bracht hij rustig. Daar kon ik nog wel om glimlachen. Hij zag het duidelijk als een compliment voor zichzelf.
,,Hoe zou jij het vinden als je altijd wordt aangestaard?’’ vroeg ik hem maar, en wilde het antwoord niet weten. Hij zei dan ook niets. ,,Als jij gelukkig bent, dan ben ik dat toch ook.’’ zei ik hem, keek hem lief aan en gaf hem een kusje op z’n wang. Het was tijd om naar bed te gaan en ik wilde het er verder niet meer over hebben. Maar dit liet hem een beetje cynisch doen lachen.
,,Ja, is dat wel zo?’’ vroeg hij me terwijl we allebei in bed stapten. Ik keek hem gek aan. ,,Je leeft hier in een soort gouden kooi, heb ik het idee. Je bent nog zo mooi en jong. Ik vraag me wel eens af je niet beter af zou zijn zonder me.’’ Het brak m’n hart om hem dit te horen zeggen. Maar dan ook echt. Zie hier een rijke en succesvolle man die mij met recht zijn vrouw mocht noemen, klein en onzeker over komen.
,,Lieverd. Je weet toch dat ik dat niet zo zie. Ik hou van je. Echt waar. En ik geniet van m’n leven. Je hebt me zoveel meer gegeven dan wie dan ook ooit zou kunnen doen: vrijheid. Elke dag kan ik doen waar ik zin in heb. Dat kunnen er maar weinig zeggen.’’ ging ik er met liefde tegenin. Want het was waar. En enigszins gerustgesteld keek mij vervolgens aan. ,,Ga nu maar slapen. Morgen is het zondag en dan zijn we lekker de hele dag samen, toch?’’ Ik leunde nog een keer naar hem toe, gaf hem nu een kus op de mond, en wilde het licht maar voor hem uitdoen waarvoor ik over hem heen moest kruipen. Ik keek hem dan ook even ondeugend aan en hoopte maar dat ik overtuigde. Door de jaren heen had ik ook zelf wel eens moeite mijn eigen intenties nog te geloven. Maar het was echt waar. Willem maakte mij hartstikke gelukkig op zijn eigen manier. Een manier die mij gelukkig goed lag. En meer hoefde er niet over verteld te worden.
-
Maar daar dacht Willem anders over. Met het licht uit voelde ik plots de afstand tussen hem en mij. We lagen nooit tegen elkaar. Niet meer. Ik probeerde het van me af te zetten maar hij was me voor en bevestigde het juist.
,,Het is lang geleden.’’ zei hij dan. Ik wist waar hij het over had. En ook dit was waar.
,,Heel lang geleden…’’ fluisterde ik hem toe met mijn rug naar hem gericht. Ik voelde het nu. Zijn angst.
,,Ligt het aan mij?’’ vroeg hij dan zacht door. Bijna emotieloos, maar ik wist dat hij zich gewoon sterk hield. Ik zweeg even. Maar te lang. ,,We kunnen toch beteren?’’ vroeg hij dan gelijk al door. Ik zuchtte even. Toen kwam ik maar overeind en deed ik het lichtje aan mijn kant aan.
,,Lieverd.’’ sprak ik hem dan toe. Maar vervolgens dwaalden mijn ogen op zoek naar een vervolg. Ook hij kwam daarop overeind.
,,Ik kan je meer geven. Je hoeft het maar te zeggen.’’ Ik moest er om gniffelen. Het leek alsof hij het over geld had. ,,Ik kom misschien niet over als een avontuurlijk type, maar ik vind het zelf moeilijk om me op dat gebied bloot te geven. Maar misschien als jij wat kwijt wilt…’’ Ik keek hem aan moest om hem blijven lachen. Hij was zo lief nu. Hij verbaasde me ook. Blijkbaar had hij een kant om bloot te geven. En dat idee alleen al vond ik vermakelijk.
-
,,Oh ja? Wat durf jij dan niet bloot te geven?’’ vroeg ik hem licht plagend, maar ook met oprechte interesse. De sfeer werd gelijk wat gemoedelijker. Ik zag ook dat hij me nog sexy vond. M’n lange bruine haren in een vlug staartje, en de rest van m’n bewonderde lijf in een luchtig hemdje wat mooi viel. Ik snapte heus wel wat hij bedoelde. Ik werd niet voor niets wel eens voor een golddigger aangezien. En alhoewel ik helemaal niets weg had van een blonde bimbo, mocht ik er zeker wel wezen. Ik deed niet voor niets m’n best. Al leek ik het niet meer voor hem te doen, de laatste tijd. Waarvoor dan wel?
-
Mijn lach was mijn grootste wapen. Altijd zwoel. Zo kreeg ik vaak m’n zin. Zeker voordat ik Willem in m’n leven had. Men noemde mij ondeugend. Puur om de manier waarop ik keek. Ik kon best ondeugend wezen. Maar nooit hele gekke dingen gedaan. Dat hoefde niet. Ook niet zozeer van mij. Daarin hadden ik en Willem elkaar wel gevonden. Hij was zeker niet ondeugend, maar viel ook altijd als een slachtoffer voor m’n lach. En dus biechtte hij al voorzichtig het een en ander op.
-
,,Kijk, ik heb dit gekocht.’’ Verbaast keek ik toe hoe hij uit bed kroop, wat stijf naar de kast liep en daaronder een stapel jassen een doosje pakte. Ik wist niet of ik moest vrezen of heugen. Maar rustig kwam hij naast me op bed zitten en opende hij het. Er zaten allemaal dichtgevouwen papiertjes in. ,,Het is een spel.’’ zei hij dan nerveus. ,,Moest het zelf maken.’’ klonk hij trots. En het zag er ook uit alsof hij er veel werk in gelegd had. ,,Maar het is nog niet af. Alleen mijn deel zit er in. Dat zijn de blauwe kaartjes.’’ legde hij uit. ,,Daarop staat wat ik zou willen van jou. Op dit gebied…’’ aarzelde hij dan even. Ik wilde er eentje pakken, maar dat verhinderde hij.
,,Ik ben nieuwsgierig.’’ zei ik hem dan uitdagend en lachte zwoel naar hem. Wie weet zat er wel wat bij wat mij ook wel aansprak. Het idee alleen al dat hij dingen van mij verwacht die hij niet kon vertellen, wond me enorm op.
,,Jij moet eerst de jouwe invullen.’’ zei hij kinds. Dan had hij het over de rode kaartjes.
,,En de witte dan?’’ Want die zaten er ook in.
,,Rood en blauw zijn handelingen. Wit is voor locaties of situaties. Voor een extra element. Daar moet jij er ook nog een paar van invullen als je iets hebt, wat er niet tussen staat.’’ Het hele concept intrigeerde me steeds meer. Ik zag het al voor hem. Hij wilde vast weer een keertje gepijpt worden. Dat durfde hij nooit te vragen. En dan in de auto, of zo. Zo was hij wel.
-
,,Laten we er al eentje doen dan. Van jou.’’ bood ik hem gewillig aan. Hij keek hiervan op en had dit duidelijk nog niet verwacht. Maar toch aarzelde hij weer en bracht de deksel alweer terug naar het doosje. Waar was hij bang voor? Ik legde snel m’n hand op zijn knie en over zijn gladde pyjamabroek gleed ik richting zijn kruis en vond ik zijn harde. Hij schrok er van. Zo lang was het geleden. Een lekkere rilling trok door m’n lichaam. Ik was eigenlijk vergeten hoe lekker en spannend seks kon zijn. Zelfs dit alleen al. In zijn schrik was hij te laat en jatte ik er snel een blauw en een wit briefje uit. In alle macht probeerde hij die nog terug te vorderen maar ik dook weg en met een heugelijke lach vertelde ik hem zich niet zo aan te stellen. Hij hield zich koest, keek met schaamte toe, en ik maakte eerst het witte briefje open.
,,In een poolbar?’’ vroeg ik hem daarna wat verward. Specifieker dan ik verwacht had, en ook publiekelijk. Maar goed, ik vond het al wat dat hij het me had laten zien en ik respecteerde hem er dan ook om. Hij hoefde zich geen zorgen te maken. Ik vond het wel spannend. Een beetje stiekem aftrekken, of zo. Dacht ik dan. Toen las ik het rode kaartje. Hetgeen wat hij dus van mij verwachtte, voor de duidelijkheid. Toen keek ik hem toch even gek aan.
-
,,Is dit een grap?’’ vroeg ik het verontwaardigd.
,,Nee… ik, luister…’’ maar er volgde niets.
,,Je wilt dat ik een andere man versier?’’ Want dat stond er dus. Dit was niet wat ik verwachtte. ,,Zomaar?’’ Ik bleef hem verontwaardigd aankijken en wachtte nog op een uitleg. Dat duurde even, maar mijn blik week niet af.
,,Ik dacht omdat je me zat bent…’’ bracht hij toen zachtjes uit. Ik hoorde het maar net.
,,Wat? Je dacht dat dit de oplossing was?’’ Ik snoof even kwaad zijn kant op en verscheurde het briefje. ,,Eikel!’’ zei ik hem dan kwaad en liet hem achter op de kamer. Hiervoor was ik toch niet getrouwd. Een van de redenen is juist elkaar trouw beloven. Op wat voor manier dan ook. Daarom heet het toch ook trouwen.
-
Hij wilde het nog goedmaken, maar ik zei hem meteen al dat ik het nu niet wilde horen. Het was alweer laat ondertussen. Ik nam vertrek in het tuinhuisje, waar een gastenverblijf was. Maar ik kon niet slapen. Eerst omdat ik zo kwaad was. Dit was te brutaal. Wie dacht die wel niet dat hij was? En ik dan? Wat dacht hij wel niet over mij? Dat ik dat zomaar zou doen? Dat ik dan een jongen of man versier terwijl hij toekijkt? En dat zou hij dan goedvinden? Hoever zou hij me laten gaan? En langzaam stelde ik me het een en ander voor. Mijn fantasie begon die vragen te beantwoorden. Hoe ik stond te poolen met een knappe man. Hoe die mij leerde hoe ik moest staan, met zijn lichaam tegen dat van mij aan, zoals je het in films ziet. Mijn woede nam daarna heel snel af en langzaam kreeg ik het weer warm. Het idee dat Willem dat zou zien en het zou goedkeuren was eigenlijk wel fijn, geruststellend. En wat zou die knappe man dan allemaal van me willen? Hoe ver mocht ik gaan? Wat als die man een erectie had, en ik die tegen me aan voelde drukken? Hoe meer ik er over nadacht hoe minder Willem er toe begon te doen. Plots waren het alleen nog ik en die man. En de pooltafel. Wat kon een pooltafel plots opwindend zijn. Dan lag ik daar op m’n rug op en stootte hij iets heel anders. Ik slikte en zwetend fantaseerde ik de hele nacht door. Schuld en opwinding vervulden me en het was een fijne ervaring. Ik had mezelf al lang niet meer wat genot gegund, maar deze nacht leek ik niet te stoppen. Die Willem… Was dit iets wat ik wilde? Kon ik hier iets mee. Wij als stel? Zou dit inderdaad kunnen helpen? Ik had nog nooit zoveel vragen gehad.