Een Wel Heel Apart Oud En Nieuw

‘Je gaat echt niet in je eentje op de bank zitten hoor met een fles champagne en de Top 2000’.

De tetterende stem van Annechien schalde in mijn oor. Ik zuchtte eens diep en ging rechtop zitten, klaar voor haar tirade. Annechien leed wat mij betreft niet alleen aan het rederssyndroom, maar was daarnaast ook nog eens selectief doof en blind, compleet met oordoppen en oogkleppen.

God, god, het was dat het zo’n vreselijk loyale en lieve meid was, maar ik herinnerde mij nog maar al te goed de hele rits foute mannen die haar meedogenloos op haar hart trapte. Vervolgens de schare afgedankte huisdieren die door jan en alleman bij haar werden gedumpt, het geleende geld aan zogenaamde vrienden wat nooit werd terugbetaald en de mishandelde vriendin die zolang bij haar mocht logeren. Dat zolang werd uiteindelijk meer dan een half jaar, zonder dat Annechien al die tijd ook maar één cent bijdrage zag aan de huur of de boodschappen. De dame in kwestie was na acht maanden voldoende hersteld om weer terug te keren bij haar vent met de immer losse handjes.

‘Tja, zo gaat het leven soms’...Dat waren de enige woorden die Annechien eraan vuil wilde maken, alvorens ze een welgemeende glimlach op haar gezicht toverde waarna ze vroeg of ik het een beetje naar mijn zin had in mijn nieuwe baan.

Diep in mijn hart had ik een pijnlijk ontzag voor Annechien en de manier waarop zij in het leven stond. Ik kende haar namelijk al zolang dat ik wist dat ze geen dubbele bodems had: what you see is what you get. Na elke teleurstelling ging ze ook gewoon weer door met haar leven. En dat alles met een tomeloze energie en positiviteit. Eigenschappen waar ik stikjaloers op was; ik moest namelijk permanent alle zeilen bijzetten om geen verbitterde en zure vrouw te worden en had de natuurlijke neiging mij om veel zaken druk te maken, boos te blijven en in de dingen te blijven hangen, ook al kon ik ze met de beste wil van de wereld niet veranderen.

‘Ahh, toe nou Corien, ik wil je zoooo graag voorstellen aan Evert, ik denk echt wel dat dit de man is waar ik oud mee hoop te worden’.

Ik rolde met mijn ogen, hoe vaak ik haar dát al niet had horen zeggen de afgelopen tien jaar.

‘Bovendien, jij hebt mij ooit zelf gezegd dat een bezoek aan de Paleistuin op je bucketlist staat weet je nog’.

Ik liet mij achterover vallen in de kussens van mijn bank Ze had gelijk. Ze leed niet alleen aan een reddersyndroom, maar ook aan een ijzersterk geheugen dacht ik vals.

De Paleistuin was een rijksmonument dat ooit in de roerige jaren tachtig van de vorige eeuw in de handen van krakers was gevallen. Het halfronde gebouw met de grote gemeenschappelijke privétuin was sinds die tijd uitgegroeid tot een anarchistisch bolwerk, een soort woongemeenschap waar creatieve geesten, kunstenaars, dichters, schrijvers in spé en overjarige punkers hun heil zochten. Inmiddels kon je er een unit huren met een officieel huurcontract. De nieuwste aanwinst van Annechien was dit dus blijkbaar gelukt. Ik was vaak langs het gebouw gelopen of gereden, maar ik had er geen connecties dus automatisch ook niets te zoeken.

‘Heb ik gelijk, of heb ik gelijk Corien’? ‘En weet je wat nu het leuke is, je kunt daar gewoon jezelf zijn. Trek gewoon een spijkerbroek aan met een shirt en gympen, weet je, het is gewoon oké. Je hoeft je daar niet in zwarte glitterjurkjes te wurmen en op pumps te lopen. Er zijn zeker geen oliebollen en appelflappen maar er is heerlijke linzensoep, er zijn vegetarische quiches en wraps, er is drank en er is wiet, jajaja, ik weet dat jij aan dat laatste niet doet, maar oké. Het enige wat ze vragen is een vrijwillige bijdrage naar draagkracht, oooh meid, er wonen daar zoveel inspirerende mensen, ik weet zeker dat we er een supertof oud en nieuw zullen hebben’...

‘Oh ja en voor ik het vergeet er draait een DJ en er komt een super tof bandje optreden en weet je wat nu het allertofste is….’

Annechien liet vervolgens een strategische stilte vallen, althans, zo noemde ik dit, het was kenmerkend voor haar smerige doch schattige manipulatieve aanpak.

‘Nou vertel... wat is het allertofste Annechien, sprak ik enigszins vermoeid en lijzig’.

‘De zanger van dit bandje is niemand minder dan een achterneef van Blake Fielder-Civil...je weet wel….’

Ook dit hoorde bij haar strategie wist ik en ik ging razendsnel door mijn geheugen….

‘Oh ja, Blake Fielder-Civil, dat is die klootzak die Amy Winehouse indirect de dood heeft ingejaagd…’

‘Meid, wat ben je weer negatief, Amy had buiten alles ook nog een eigen keuze hoor als individu’, ik bedoel, ze had niet hoeven te….’

Ik sloot zuchtend mijn ogen, Annechien had weer gelijk. Het had Amy naast haar ondergang ook het mooiste album aller tijden opgeleverd, een combinatie die ik nog steeds moeilijk te verkroppen vond.

‘Ik haal je overmorgen om acht uur op oké’?

Voordat ik antwoord had kunnen geven had Annechien de verbinding verbroken. Ik stond zuchtend op en zette boven de douche aan.

‘Meid, ik betaal straks twintig euro en jij’.

‘Ja ehhh, ik ook hoor’. Ik zat inmiddels bij Annechien in de auto en had na lang wikken en wegen gekozen voor een oude spijkerbroek, afgetrapte zwarte All Stars, een nog even snel bij de H&M aangeschaft mouwloos Blondie shirt en een hoodie met capuchon. Omdat dat ik toch uiteindelijk ook mijn eigen stempel op het geheel wilde drukken, had ik die avond wel werk gemaakt van mijn haar en mijn make up.

Ik zou samen met Annechien in Evert zijn unit mogen overnachten op een tweepersoons luchtbed en dus had ik ook een schoon slipje, tandenborstel en tandpasta, deo en make up remover spul en een borstel in mijn handtas. De escape van het naar huis kunnen lopen als het mij uiteindelijk allemaal niet zou bevallen voelde als een prima troef. Ik moest het eerst allemaal maar eens zien daar in die Paleistuin.

Ik herkende de tonen van de Babyshambles uit duizenden, nog voordat de grote deur - het leek eerder een poort - van de Paleistuin openging. Tot mijn verbazing had ik geen bel gezien bij de grote bruine dubbele deur van het complex. De muziek was tot op de straat te horen en ik trok alweer mijn meest zorgelijke blik

‘Effe geduld, ik heb Evert al geappt hoor en anders doet er echt wel iemand anders de deur voor ons open’. Annechien rolde semi geïrriteerd met haar ogen maar haar grijns was te breed om haar serieus te nemen. Ik hield oprecht veel van haar als vriendin.

Ze was gekleed in een gothic achtig gewaad, horizontaal gestreepte overknee kousen en Dr. Martens boots. Ze had haar lange haar onlangs nog een henna rode verf beurt gegeven en ze bleef wat mij betreft tot in de lengte der dagen een meisje, ondanks dat ze volgend jaar Sarah zou zien. Ze bewoog een beetje op de maat van de muziek en neuriede wat mee. Het ringetje in haar neus glinsterde in het TL licht boven de imposante Paleispoort.

Plotseling zwaaide de deur open en keek ik in de ogen van een op zich best mooie man van rond de vijftig. Hij had zijn roodbruine haar in zo’n soort mannenknot, droeg een strak wit shirt en...oh mijn god..daaronder een kleurrijke sarong met kisten.

Los van de djellaba's die ik voorafgaand aan het vrijdagmiddaggebed wel eens in de wijk bij Marokkaanse mannen had gezien, was dit de eerste keer dat ik een man in een rok zag en ik moest toegeven, hij kon het hebben Ik moest alleen even omdenken en uit mijn comfortzone stappen.

De man en Annechien kende elkaar blijkbaar, want ze viel hem meteen om zijn nek.

‘Ohhh Ron, wat supertof om je te zien man, hoe gaat het met je, wanneer is de expositie, ik kan niet wachten Ron, echt niet’.

Ik had als vanzelf al een stap naar achteren gedaan bij zoveel gekendheid en emotie waar ik geen enkele weet van had.

‘Meisje, rustig, rustig, kom laten we naar binnen gaan en verder praten, ik wil ook graag even kennismaken met je gezelschap’.

Ron wreef Annechien zalvend over haar rug terwijl hij mij onderzoekend opnam. Ik tuitte mijn lippen en keek brutaal terug. Op de één of andere manier voelde ik mij ineens lomp in mijn hoodie en mijn afgetrapte gympen.

‘Nou Ron, ik ben Corien, mee tegen wil en dank maar ik sta overal voor open’.’Wat mij betreft had ik nu gewoon in mijn pyjama op de bank gezeten met een fles bubbels en de Top 2000 op de achtergrond maar ja, dat mocht niet van madame daar’.

Tot mijn ergernis kuste Ron als één of andere ridder uit de oudheid mijn hand, maar sloeg hij , behalve een knipoog, verder geen acht op mijn zorgvuldig gekozen zonet uitgesproken tekst.

Eenmaal binnen in de Paleistuin was ik toch wel even onder de indruk:

Alles wat ik zag voldeed toch wel aan mijn verwachtingspatroon en horen zeggen wat betreft de inrichting en sfeer: Herman Brood achtige graffiti op de muren, rokerige obscuurheid en een verschraalde wietlucht vermengd met de geuren van knoflook, uien en linzen. Gothic meisjes leunden bevallig tegen de muren, belegen punk dames hadden het hoogste woord en Liam Gallagher look a like wannabees staarden duister in het luchtledige. Het was nu al druk en iedereen leek elkaar te kennen.

Annechien duwde plotseling een doorzichtige plastic beker in mijn handen.

‘Drink, schat, het is witte wijn, kom we lopen zo even langs Jette, zij int de bijdragen’.

‘Oké’, was het enige wat ik wist uit te brengen, alvorens Annechien mij naar een donker nisje op de begane grond dirigeerde.

Jette was een spichtig meisje, niet ouder dan zeventien wat mij betreft. Ze had kort zwart stekelhaar, en droeg een mouwloos shirt van de band Arch Enemy. Ik was acuut gefascineerd door haar melkwitte ultra dunne armen. Ze nam zwijgzaam onze twintig euro de vrouw in ontvangst en stopte deze in een verijdelde kassalade. Ze maakte verder geen enkel oogcontact, noch deed ze moeite een praatje aan te knopen of wat dan ook.

We liepen weg en Annechien leek mijn ongemakkelijkheid op te merken.

‘Ach Jette, de lieve schat, ze heeft Asperger weet je wel, ze vindt nieuwe mensen altijd lastig, zo ook deze drukte dus zij blijft op dit soort avonden het liefst op de achtergrond en trekt haar eigen plannetje’.

‘Zo en nu ga ik mijn vent effe opzoeken hoor, ga je mee’?

We wurmden ons een weg door de menigte. Annechien greep mijn hand die ik dankbaar vastgreep. Ik keek verdwaasd om mij heen en voelde mij langzaam één worden met de nieuwe wereld van de Paleistuin; de mensen, de geuren, de kleuren, de geluiden en de sfeer. Plotseling begon ze aan mijn hand te trekken en voor ik het wist stond ik oog in oog met haar nieuwe geliefde: Evert.

Ze stortte zich, tot de blijkbaar grote ergernis van degene in Evert’s kielzog, in zijn armen en bleef daar ook enige tijd verstopt.

Ik probeerde een blik van verstandhouding te wisselen met Evert’s mannelijke metgezel maar ik kreeg zo'n kille, nietszeggende blik terug dat ik snel mijn ogen neersloeg.

‘Jezus, wat moest ik hier nu weer van denken’ dacht ik. In vroegere tijden stak ik in dit soort situaties altijd met veel gebaar een peuk op om mezelf maar een houding te geven maar helaas voor nu behoorde deze handeling voorgoed tot het verleden.

Ineens voelde ik een hand op mijn schouder... ik draaide mij om en het was Ron.

‘Ehh, ja, ehh, Corien, zo heette je toch, kom maar even mee, want hier wil je echt niet bij zijn voor je eigen gemoed’.

Ik moet echt heel dom hebben gekeken toen Ron mij weg leidde bij Annechien, Evert en de boos kijkende man.

Hij trok mij de grote trap van de centrale hal op en toen wij eenmaal ver genoeg vandaan van de muziek, de wietlucht en het geroezemoes waren, begon hij tegen mij te praten:

‘Ja, ik zie aan je dat Annechien je blijkbaar niet het hele verhaal heeft verteld, maarre, Evert is dus biseksueel oké, en die gast die je net zag, Robbert dus, ja, die is dus gewoon hardcore gay en ja, dat is wel een dingetje in het hier en nu dus….’.

‘Maar…, heeft Evert dan een relatie met die Robbert ook’?

‘Nou ja weet je wat het is Corien, Evert is oké met zowel mannen als vrouwen maar Robbert dus niet. Robbert weet van Annechien en vindt dit dus echt niet oké’.

‘Oh’, was het enige wat ik uit wist te brengen, want ik wist het ook even niet meer. We stonden inmiddels zwijgzaam tegenover elkaar. De hele situatie leek Ron nogal aan te grijpen want hij keek super zorgelijk, slaakte een put diepe zucht, wriemelde even aan zijn knot en schikte vervolgens zijn sarong.

In al deze absurditeit vroeg ik mij ineens af of Ron wel een slip of boxer zou dragen.

‘Vrouw, lieve vrouw, ik zie dat je hiervan schrikt weet je. Het lastige is dus dat Robbert en Evert het nooit officieel hebben uitgemaakt met elkaar dus ja...gedoe all over the place’.

Ron leunde ondertussen tegen de muur. Ik vond hem er super mannelijk uitzien maar door zijn manier van doen twijfelde ik aan zijn geaardheid.

‘Annechien zei dat je binnenkort gaat exposeren’...zei ik ineens plompverloren.

Even leek hij uit het veld geslagen, toen greep hij mij opnieuw bij de hand.

‘Ja, je hebt gelijk, je hebt absoluut gelijk’.

'Ja, oké', bracht ik vragend uit.

We gingen nog twee trappen op en vervolgens een donkere gang over. Ik huiverde en liep als een willoos popje achter Ron aan. Op enig moment kwamen we blijkbaar op de plek van bestemming aan, Ron duwde mij ineens dwingend tegen de muur, zijn gezicht vlak bij dat van mij….Dit was wel het laatste wat ik bij een man als hij verwacht had.

‘Ok, Corien, luister, ik sta echt wel open voor de onbevangenheid van het onbekende, blijkbaar moest jij op mijn pad komen als degene die mijn werk voor het eerst mag aanschouwen alvorens ik het aan de wereld toon’.

Ik keek hem vragend aan, maar nog voor ik maar de neiging had een woord uit te brengen had hij zijn hand al over mijn mond gelegd.

‘Nee, nee, nee, Corien, je hoeft niets te zeggen, wat ik net al zei, dit moest blijkbaar zo zijn. Ik nodig je bij deze plechtig uit als uitverkorene, besef je, dat het heel bijzonder is en dat menigeen jaloers op je zal zijn’.

‘Annechien sowieso’, giechelde ik zenuwachtig, in wat voor situatie had ik mezelf nu weer gemanoeuvreerd.

'Je hebt bij deze een zwijgplicht en dat meen ik serieus maar dit voelt goed begrijp je'?

Met deze woorden deed hij de deur open en knipte hij het licht aan.

Ik knipperde even met mijn ogen alvorens ik naar binnen ging.

De ruimte was enorm groot en zeker meer dan vijf meter hoog. Ik scande even snel langs zijn zithoek, het keukenblokje en de veredelde hoogslaper aan de rechterkant van de ruimte.

Ron had zijn hand inmiddels op mijn onderrug gelegd en leidde mij verder naar binnen.

‘Welkom in mijn stulp Corien, mag ik je uitnodigen naar links, daar staan mijn kunstwerken, aanschouw ze en wordt er één mee, het zijn er tot nu toe drie, het moeten er vijf worden, kom, ga het ervaren, dan neem ik even afstand met een joint en een vodka.

‘Had jij trouwens nog iets gewild’?‘

Een witte wijn graag, als je dat hebt’, sprak ik bedeesd.

‘Een witte wijn en verder niets, wat verfrissend bourgeois voor de dame in het Blondie shirt’, sprak hij, terwijl hij naar de koelkast in het keukenblok liep.

Ik keek hem na, ritste mijn hoodie verder open en trok deze vervolgens uit. Als hij een Blondie shirt wilde, kon hij het krijgen ook.

Ik liep de linkerkant op en zag al snel zijn eerst kunstobject:
Het was een bescheiden gasbarbecue met daarop een vijftal gespieste blote barbiepoppen. Het bizarre geheel was voorzien van een kaartje met de naam ’Barbieque’ in sierlijke letters geschreven. De metalen spiezen gingen er in hun androgyne kruis in en kwamen er in het midden van hun hoofd weer uit.

Jezus Christus, bij welke geesteszieke freak was ik nu weer beland, dacht ik huiverend maar nieuwsgierig, terwijl ik voetje voor voetje verder liep naar het volgende ‘kunstwerk’: Een glazen stolp, van de onderkant af verlicht.

In de stolp bevond zich een monsterlijk grote huidkleurige dildo die in al zijn fierheid rechtop stond op zijn zuignap. Er waren aan drie kanten laddertjes tegen het gevaarte opgezet en op die laddertjes stonden legomannetjes met bouw helmpjes, hamertjes en beiteltjes.

‘Work in Progress', heette het. Ik slikte even, wilde eigenlijk in lachen uitbarsten maar of dit nu door de zenuwen kwam of door iets anders'?

‘En, hoe vindt je het cherie’?

De geur van wiet, sigarettenrook en vodka drong door in mijn neus terwijl Ron mij achterlangs bij mijn heupen vastpakte. “Hmm, oké, blijkbaar was ik gepromoveerd tot cherie, ik moest bekennen dat ik dit niet eens zo heel vervelend vond, los van zijn ongemakkelijke kunst.

‘Ja ehhh , jeetje, mag ik daar straks even op terugkomen, het overweldigt mij nogal, niet in de laatste plaats omdat ik mij uitverkoren voel’. Dit was de meest veilige keuze qua uitspraak, bedacht ik mij opgelucht.

‘Je bent een prachtig puur wezen Corien, ik voel mij verlicht dat ik de jou als uitverkorene koos, blijkbaar de juiste keuze’. Ik voel ook dat je het ongemakkelijk vindt om naar te kijken, dat had ik in het begin zelf ook maar hoe langer je kijkt, hoe mooier het wordt geloof me'.

Vergiste ik mij nu, of voelde ik Ron zijn keiharde pik ineens in mijn onderrug prikken.

‘Dan nu mijn derde meesterwerk cherie’...

Ron’s erectie dirigeerde mij richting het derde kunstobject...diverse foto’s, psychedelisch, die als een kleurrijke caleidoscoop waren afgebeeld op een wandpaneel.

‘Kijk maar goed cherie, ik weet zeker dat een pure geest als jij deze afbeeldingen kunt ontrafelen’.

Ik hield mijn hoofd schuin...deed vervolgens twee stappen naar achteren en prikte mijn wijsvinger zo kunstzinnig mogelijk in mijn rechterwang en opeens zag ik het….

Het waren caleidoscopische close up shots van vrouwen die een dubbele dildo in hun kut deelden. Ik ging nog eens een stapje naar achteren en ja..bij die afstand en met enigszins dichtgeknepen ogen zag ik toch echt duidelijk de openstaande kutjes waar de paarse, roze en zwarte staven in verdwenen... de wijd gespreide benen als scharen tegenover elkaar.

Ik zuchtte even, want als duizend procent hetero vrouw had ik dit soort filmpjes op pornosites stiekem altijd wel héél geil gevonden. Ik knipperde even met mijn ogen, al was het alleen maar om het beeld van Annechien en mij in deze geile pose naar de achtergrond te verdringen. Hoe geil zou dit eigenlijk zijn; zij en ik tegenover elkaar, half achterover liggend met gespreide benen, ieder het uiteinde van dezelfde dikke lange staaf in onze poes en dan maar ieder onze kletsnatte gezwollen kutjes vingeren en pompen op het gevaarte tot we ongegeneerd klaar zouden komen, één voor één, achter elkaar en meerdere malen.

Nog geiler zou het zijn als wij dit in opdracht van een man zouden doen, die wij daarna gezamenlijk zouden pijpen, waarna wij om beurten zijn keiharde pik zouden delen. Zijn pik zou dan al zeiknat zijn van haar kutvocht als ik mij er probleemloos overheen zou laten zakken en vice versa. Ik schudde even met mijn hoofd, en kneep mijn ogen tot spleetjes. Ondertussen probeerde ik het samentrekkende kloppende gevoel in mijn kutje te negeren.

Ik moest heel heftig geknikt hebben want de erectie van Ron drong zich plotseling weer op in mijn onderrug…

‘En cherie, wat zie je, zeg me dat je het ziet’, hijgde hij in mijn linkeroor..

‘Ja, het is kleurrijk en ja, tuurlijk zie ik het’, hijgde ik terug.

‘Ik vertelde hem wat ik zag en wat het met mij deed. De harde pik van Ron leek nog een paar centimeter te groeien.

‘Oh cherie, ik heb alleen nog geen naam voor dit object, ik dacht zelf aan ‘caleidoscoop cunt’, maar het voelt op de één of andere manier niet goed’.

‘Nee, dat snap ik Ron, dat snap ik maar al te goed’...

Hij had zijn hand inmiddels tussen mijn benen geplaatst en ik vervloekte mezelf, want in dit soort bijkomstigheden was ik toch het liefst de sliploze geile hoer met hold up kousen, blote natte en open kut en snel op te stropen jurk of rok, reet naar achteren en klaar om geneukt te worden.

‘Hoe zou jij het noemen dan’, hijgde hij terwijl zijn beide handen de wangen van mijn verhitte Blondie kneedde.

‘Corien and Annechien having fun seven days of the week’, sprak ik brutaal, vol vermoeden en verwachtingsvol’...

Ron’s handen stopten plotseling, hij liet Blondie’s opgegeilde wangen terugzakken, in hun oorspronkelijke positie.

‘Cherie, ik doe niet aan muzes, sorry…’.

‘Godver, dat had ik weer’...de kunstenaar zonder muze...pffff’.

‘Het is maar een suggestie Ron, jij wilde een spontane reactie nou, bij deze…sprak ik terwijl ik zijn handen vastpakte en deze opnieuw richting Blondie haar bolle wangen manoeuvreerde.

‘Ja, oké daar heb jij dan weer gelijk in’, fluisterde hij terwijl hij mijn in mijn nek begon te zoenen.

Overmoedig door de twee witte wijn, plus de drie die ik thuis al stiekem al in mijn strot had gegoten keerde ik mij om en stond plotseling oog in oog met het hem.

‘Ron, dit is wel de omgekeerde wereld vindt je ook niet’?. ‘Jij draagt een rok, ik een broek met een rits en knopen enzovoorts...ik weet het even niet’. Ik kan makkelijker bij jou dan jij bij mij’.

Het zou nog een lange nacht worden, daar in die Paleistuin...