24 december.

Mijn wekker gaat al vroeg, het is half zeven. Ik ben meteen wakker, maar naast me klinkt gekreun.
‘Ah, kun je dat ding uitzetten? Mijn God, het is pas half zeven!’

Lachend zet ik mijn wekker uit.
‘Goedemorgen schoonheid. Lekker geslapen?’

Sallandy rekt zich uit. ‘Ja, maar veel te kort!’

Ik frons mijn wenkbrauwen. ‘Hoelang slaap jij dan wel niet? Het was amper tien uur, toen we gingen slapen!’

‘Ja? Normaal slaap ik tot acht uur! Ik hoef pas om negen uur te beginnen!’

Ze trekt het dekbed over haar hoofd, als ik mijn nachtlamp aan doe. Ik ga me snel douchen, waarna ik het ontbijt klaar ga maken. Ik pak een dienblad en loop er mee terug naar de slaapkamer. Daar trek ik het dekbed van het bed, wat gekreun oplevert van Sal.

Ze gromt: ‘Ik ga mijn mening over jou herzien, Jack! Je mag dan wel een lekker ding zijn, maar je bent absoluut onmenselijk!’

Ik kijk zielig en zeg: ‘En ik had je nog wel ontbijt op bed willen brengen, met verse koffie!’

Ze kijkt verbaasd. ‘Echt?’

Ik toon haar het dienblad.

‘Doe je dat voor iedere verovering van je?’

‘O nee, geen denken aan. Ik ben toch niet gek!’

‘Maar voor mij doe je dat wel?’

Ik glimlach. ‘Tja, ik wist, dat ik meteen iets goed moest maken. Ik moet over een twintig minuten al weg.’

Sal zucht eens, maar gaat dan rechtop zitten. Ik zet het dienblad op bed neer. Sal kijkt verbaasd naar het dienblad. Ik ontbijt altijd met veel fruit en yoghurt. En dat heb ik nu ook voor haar klaargemaakt. Een kom voor mij en voor haar. En een grote mok koffie.

Ze pakt de kom met yoghurt en fruit en proeft het.
‘Hmm, dit is best wel lekker! Oké, samen met de koffie heb je het wel weer goed gemaakt.’

Ze kijkt me glimlachend aan. Dan zeg ik: ‘Dat is maar goed ook, want over een paar minuten zet ik je de deur uit!’

Ze lacht. ‘Je bent me er wel eentje! Doe ik er wel goed aan om je straks naar mijn ouders mee te nemen?’

‘Als je weer alleen wilt gaan, be my guest. Je wilde dat ik ging om te bewijzen, dat ik dit niet voor een one-night-stand zou doen. En daar sta ik voor. Maar als je me niet mee wilt hebben, dan vind ik het ook goed!’

Ze steekt haar tong naar me uit. ‘Je bent best wel gemeen, weet je dat? Eerst maak je me heel vroeg wakker, en dan chanteer je me ook nog!’

‘Zeg maar wat het wordt.’

‘Hoe kan ik nu boos worden op een man, die zelfs op dit onmenselijke tijdstip zo sexy en knap is?’

Ik glimlach. ‘Shit, ik dacht er nog onderuit te kunnen komen.’

Ze lacht. ‘O nee, je hebt ja gezegd, dus je gaat lekker mee! Beloofd is beloofd!’

Ze geeft me een zoen. Ze fluistert dan in mijn oor: ‘Maar als je dacht, dat ik dit vergeet, dan heb je het mooi mis.’

‘Hmm, lekker! Ik houd wel van strafseks!’

Ze duwt me achterover en roept: ‘Bah, nu val je me toch tegen! Maar wacht maar!’

Ze staat op en zoekt haar kleren. Terwijl ze zich aankleedt, pak ik mijn jas en mijn autosleutel. Dat is tegenwoordig geen sleutel meer, het lijkt meer op een miniatuurautootje. Als ik klaar ben, is Sallandy ook klaar. Ze komt naar me toe en geeft me nog een zoen. ‘Tot vanavond! En zorg dat je er goed uitziet!’

‘Hoe laat vertrekken we?’

‘Hoe laat ben je terug van je werk?’

‘Ik begin vroeg, dus ik ben ook vroeg afgewerkt. Om vier uur is deze jongen al afgewerkt.’

‘Hmm, en hoe laat ben je dan thuis?’

‘Het is maar tien minuten rijden.’

‘Dan heb je vijftig minuten om je klaar te maken. Je hebt smaak in kleding, dus ik neem aan, dat je ook sjiek gekleed kunt zijn?’

‘Hey, ik moet ook zakenmensen te woord staan. Dus ja, ik heb een net pak, compleet met stropdas of vlinderdas, naar keuze.’

‘Doe maar een stropdas, maar het mag wel wat minder formeel, hoor!’

‘Ik verzin wel wat. En hoe ga jij? Galajurk?’

‘Je zit heel warm. Je kent mijn ouders nog niet!’

‘Ik laat me verrassen. Kun je me wel de kleur verraden? Dan pas ik me daarop aan.’

Sallandy kijkt me verbaasd aan. ‘Zeg me niet, dat je meerdere kleuren pakken hebt!’

Ik knik.

‘Player! Ik trek een donkerblauwe jurk aan. Dus waag het niet om dezelfde kleur aan te trekken!’

‘Geen zorgen, ik zal heel representatief zijn. De perfecte schoonzoon!’

Ze schudt lachend haar hoofd. ‘Ik ga alsnog spijt krijgen!’

Dan loopt ze de deur uit, en een deur verderop weer naar binnen.

Ik loop de trappen naar beneden, en stap in mijn wagen. Ik zie, dat ik maar beter mijn wagen nog even aan de lader kan hangen, als ik vanavond nog naar Veghel moet rijden. Gelukkig staat er op mijn werk een laadstation. Die heb ik hier in de parkeergarage ook wel één staan, maar als het niet nodig is, laad ik de accu niet op.

Tien minuten later kom ik aan op mijn werk. Het is druk op het werk, want we zijn nog niet helemaal klaar met de inventarisatie. Een paar dingen moeten opnieuw geteld worden, en dan moeten we er nog een report van maken voor de accountants. Maar gelukkig vlot het allemaal goed, en zijn we vroeg klaar. Dus ben ik om drie uur al thuis. Ik parkeer mijn wagen in de parkeergarage van de flat, en loop de trap op.

Ik loop naar mijn deur, en probeer het slot van mijn deur te openen. Maar tot mijn verbazing past de sleutel niet. En dan hoor ik de deur naast me open gaan.
‘Jij bent vroeg thuis! Je zou pas om vier uur terugkomen?’

Ik kijk opzij en zie Sal staan. Ze heeft zich duidelijk nog niet gekleed voor vanavond.

‘Ik was eerder klaar met werk, en toen zei mijn baas, dat we eerder weg mochten. Vond ik wel aardig van hem. En nu heb ik tot nieuwjaar vakantie, maar dan zal ik eerst in mijn woning moeten kunnen, en de sleutel wil niet passen.’

Sal lacht. ‘Dat zou best wel eens kunnen. De slotenmaker is vanmiddag nog geweest. Hier is je nieuwe sleutel.’

Ik kijk verbaasd. ‘Waarom kwam de slotenmaker? Mijn slot was toch niet kapot?’

‘Nee, dat klopt. Maar ik had mijn handtas bij je laten liggen, en daar zaten mijn fietssleutels in. En ik heb geen reservesleutels. Dus ik moest iets verzinnen. Ik hoop niet, dat je het erg vindt?’

‘Waarom heb je me dan niet gebeld?’

‘Ik had geen telefoonnummer van je, en de huismeester wist het ook niet. Dus heeft hij maar de slotenmaker gebeld. Ik heb trouwens die rekening betaald, daar hoef jij niet voor op te draaien.’

Ik schud mijn hoofd. Maar er is niets aan te doen. Ze geeft me een set sleutels, waar er drie aan hangen. Ik haal er meteen één af, en geef haar die terug.

‘Voor het geval, dat je weer je handtas of iets anders vergeet. Want anders passen mijn sleutels weer niet, en zit er weer een nieuw slot op!’

Ze lacht hard. ‘Begin je al spijt van me te krijgen?’

‘Dat ligt eraan, hoe je het weer goed wilt maken…’

Ze glimlacht en slaat haar armen om me heen. Ze kijkt me verleidelijk aan en komt gevaarlijk dicht bij mijn mond. Langzaam kust ze me en ik sla ook mijn armen om haar heen. En ik verlies me helemaal in deze ene kus. Het is haar warme lichaam, haar parfum, en het feit dat ze me zo enorm opwindt. Want er begint meteen iets op te zwellen tussen mijn benen, en dat merkt Sal meteen. Ze verbreekt mijn zoen en zegt: ‘Hmm, we hebben nog wel een uurtje!’

Ik twijfel geen moment en open mijn deur en til haar dan op. Ze gilt, maar laat zich gewillig dragen. Ik gooi haar op het bed. Het is maar goed, dat ze nu nog niet haar goede kleren aan heeft, want die zouden best wel eens beschadigd kunnen raken. Geil kijkt ze me aan, terwijl ze mijn broek losmaakt.

Ze haalt mijn stevige paal eruit en begint die al te pijpen. Ik trek haar wollen trui uit, en zie dat ze helemaal geen bh aan heeft. Het is alsof ze hier al een beetje op gerekend heeft. En dat blijkt ook wel, als ik dan haar broek losmaak. Ze heeft helemaal geen ondergoed aan! Ze helpt me haar broek uittrekken, en gaat dan achterover liggen.

‘Neuk me, Jack! Neuk me helemaal plat!’

Ik voel tussen haar benen, ze is al kleddernat. Dan twijfel ik geen moment en zet mijn pik voor haar nauwe spleetje en druk mijn pik naar binnen. Een paar stoten verder zit ik er helemaal in, en dan neem ik haar hard. Ik heb absoluut geen medelijden met haar, terwijl ik hard in haar kutje stoot. Ze krijst het uit van genot, en het geile ding komt zelfs voor me klaar. Ik voel dan al snel mijn hoogtepunt aankomen en zet nog even wat harder aan. Met een harde kreun los ik mijn zaad diep in haar kutje. Dan laat ik me hijgend op haar vallen, waar ze me in haar armen sluit.

Als ik weer wat bekomen ben, merk ik, dat ik nog vrijwel alle kleren aan heb, terwijl Sal naakt onder me ligt. Ik begin te lachen.

‘Volgens mij had je bij je slotenactie er nog een heel plannetje bij bedacht!’

Ze lacht ook. ‘Je moet me geloven, ik had echt mijn handtas hier laten liggen. Maar toen die slotenmaker eenmaal kwam en er een nieuw slot in moest zetten, kreeg ik inderdaad wel een ideetje. Ik was de hele dag al geil, omdat ik steeds aan je moest denken! Heb je ook een beetje aan mij gedacht?’

‘Niet de hele tijd, maar wel regelmatig. Ik moet nog wel werken, Sal!’

‘Dat vind ik lief van je.’

Ik kijk op de klok en zie dan, dat ik amper een kwartier thuis ben. Daar moet ik dan weer om lachen.
‘Dat is een nieuw record! Amper een kwartier thuis en ik heb een mooie vrouw geneukt! Jezus, wat ben je een geil ding!’

‘Kan ik er wat aan doen, dat jij zo geweldig kunt neuken? Ik moest vanmorgen naar de kapper, en moest de hele tijd aan je denken. Het liefste had ik me daar nog een keer klaar gevingerd, maar dat durfde ik dan toch weer net niet! Maar toen ik thuis kwam, moest ik gewoon mezelf klaar maken. Maar het was niet genoeg. Ik geloof, dat ik verslaafd aan je begin te worden!’

‘Ik mag toch hopen, dat je geen stalker bent, of zo?’

‘Nee, zo erg is het ook weer niet, Jack. Maar je bent nog niet van me af! Niet zolang we elkaar nog niet moe zijn!’

‘Voorlopig nog niet. Maar laten we eerst vanavond maar eens afwachten. Ik neem aan, dat je je nog even moet opfrissen?’

‘Zou ik je bad eens mogen gebruiken?’

‘Ga je gang! Ik moet eerlijk zeggen, dat je de eerste vrouw bent, die in dat bad zit.’

‘Dat meen je niet!’

‘Ja, toch! Eigenlijk ben je de eerste vrouw, die geen familie of vrienden van me zijn, die in mijn kast en badkamer zijn geweest. Want meestal gebruiken die het toilet in de hal.’

‘O, dus ik moet me een beetje vereerd voelen?’

‘Ja, een beetje wel. Je zou het niet zo verwachten, maar ik stel wel prijs op mijn privacy. Ik begrijp, waarom je mijn slot vervangen hebt, maar om nu te zeggen, dat ik het een aangenaam gevoel vind…’

‘Ik begrijp het. Ik zou het ook niet fijn vinden, als je het bij mij gedaan zou hebben. Maar ik geloof niet, dat je het fijn gevonden zou hebben, als ik een ruitje bij je had ingeslagen. Ik had mijn fietssleutels heel erg nodig!
O, voordat ik het vergeet, ik moest van de slotenmaker zeggen, dat je een heel goed slot had, hij had de nodige moeite om het te kraken. En hij heeft er eenzelfde slot terug in gezet.’

‘Zo’n slot is hier ook wel nodig, Sal. Ze hebben hier op de verdieping al eens ingebroken. Maar de kapper zit hier toch om de hoek?’

‘Ja, de gewone kapper wel. Maar de huiskapper van mijn ouders niet. En mijn moeder heeft me daar een afspraak gemaakt. Die betaal je niet met een paar honderd euro, dus ik kon die afspraak niet missen!’

‘Wil ik wel weten, hoeveel je dat gekost heeft?’

‘Mij niets, maar mijn moeder zou erg boos zijn, als ik niet verschenen was. Gelukkig had de kapper er wel begrip voor, dat ik wat later kwam.’

Ik lach. ‘En nu zitten je haren weer helemaal in de war!’

‘Dat is niet erg, Jack. Ik moet ze zo nog föhnen en kammen. De kapper heeft me er een speciale lotion in gedaan, waar mijn haren heel erg zacht van worden, en dan kan ik ze veel gemakkelijker los krijgen.’

Ik voel met mijn handen aan haar haren, en die zijn inderdaad heel erg zacht. En daarbij streel ik wat door haar wilde haren. Schijnbaar doe ik dat goed, want Sallandy sluit haar ogen.
‘Oh, dat doe je heerlijk!’

‘Zal ik je zo je haren wassen?’

‘Weet je wel, hoe dat moet?’

‘Ik heb een zus gehad, die heb ik ook wel eens de haren gewassen. We waren toen nog wel een stuk jonger, maar ik geloof niet dat er veel veranderd is. Bovendien heb ik zelf ook wel lange haren gehad. Tot ongeveer op mijn schouders.’

‘O ja, die foto heb ik gezien! Die hangt aan je muur!’

Ik glimlach en knik.

‘Ben je ergens anders nog goed in?’

‘Liegen, maar dan het spelletje. Dat zal je morgenavond nog wel merken. Je kunt dan blij zijn, dat je bij mij in het team zit. Normaal moet ik dan tegen vier spelen, en dan win ik nog!’

‘Uh, ken ik dat spel?’

‘Niet belangrijk, het is niet moeilijk, en bovendien ik ben er echt goed in. Kwestie van gezichten lezen en kaarten onthouden…’

‘Ah, ik begrijp het al.’

Ze lopen samen naar de badkamer, waar Jack het bad alvast aanzet voor Sallandy. Zelf gaat hij zich douchen, waarbij Sal op de rand van het bad zit, en door het glas van de douche kijkt, waar haar nieuwe vriend zich aan het douchen is. Ze krijgt het er spontaan weer warm van, en overweegt bij hem in de douche te kruipen. Maar dat zou betekenen, dat ze te laat bij haar ouders zouden aankomen, en die hebben een hekel aan te laat komen.

Maar er is nog iets anders, dat nog wel een item zou worden, want haar ouders weten nog helemaal niet, dat Jack met haar mee zou komen. Maar ieder jaar zetten ze een tafel en een stoel naast haar neer, compleet met het volledige servies en bestek. Als stille boodschap, dat ze nu maar eindelijk eens een man moet gaan zoeken. En nu komt ze gewoon onaangekondigd met een man aanzetten, en wat voor één!

Ze kan het nog steeds niet helemaal geloven. Ze had nooit verwacht, dat hij mee zou gaan. Zeker niet na zo’n korte tijd, maar hij wilde het zelf. Nou ja, hij had haar uitdaging geaccepteerd, net als zij zijn uitdaging accepteerde, door morgen bij de broer van Jack te gaan eten. En daar is ze nu al zenuwachtig voor.

Gek genoeg is ze dat niet voor de confrontatie zo meteen, als haar familie Jack zullen ontmoeten. Maar voor de confrontatie met de familie van Jack is ze doodsbenauwd!

Jack is al snel klaar met douchen en loopt naakt de douche uit. Hij glimlacht, als hij haar op de rand van de douche ziet zitten.
‘Heb je genoten van het uitzicht?’

‘Daar kan ik uren naar kijken, Jack! Ik heb even getwijfeld om erbij te komen, maar dan komen we te laat bij mijn ouders, en dat wil ik niet.’

‘Dat lijkt me inderdaad wel beter. Maar het bad is al bijna vol.’

Sallandy knikt en laat zich het bad in glijden. Het water is heerlijk warm en ze slaakt een licht kreuntje van genot.
‘Oh, hier kan ik wel aan wennen, Jack!’

‘Dan moet je de whirlpool ook eens aanzetten. Heerlijk is dat!’

Sal ziet dan de schakelaars van de whirlpool en schakelt die aan. Meteen beginnen de pompen te werken en masseren haar lichaam.

‘Hemel, dit is echt goddelijk! Jack? Vind je het erg, als ik hier vaker gebruik van ga maken?’

‘Nee, hoor! Je hebt nu een sleutel, dus ga vooral je gang! Maar dan wel mijn badkamer schoon achterlaten!’

‘Ja, dat is toch vanzelfsprekend!’

‘Zal ik nu dan maar je haren wassen? Anders krijg je ze straks niet meer goed droog!’

Sal knikt, terwijl Jack achter haar knielt en met een shampoo haar haren begint te wassen. Het is al even geleden, dat iemand haar haren heeft gewassen, de laatste keer heeft haar zus Marijke dat gedaan. Maar dit voelt anders. Heel teder, maar wel zorgvuldig. Jack masseert haar hoofdhuid, en zorgt er ook voor, dat haar haren geen klitten krijgen. Het geeft haar een heerlijk gevoel, ze geniet er bijna net zo veel van als van de seks met Jack. Ze vindt het bijna jammer, dat Jack haar haren weer uitspoelt en dan klaar is.
Maar ze weet ook, dat ze moet opschieten, anders is ze niet op tijd klaar. Met een zucht begint ze dan met het wassen van haar lichaam.

Jack heeft zich dan al geschoren, en een luchtje opgedaan. En hij wacht haar al op met een grote handdoek om haar af te drogen. Dat is een hele verrassing voor haar, dat heeft echt nog nooit een man voor haar gedaan, niet eens haar vader! En hij doet het niet eens met bijbedoelingen, het is gewoon liefdevol en teder.

En natuurlijk geeft hij bepaalde delen wat extra aandacht, maar Jack doet dat niet overdreven. Als hij klaar is, draait Sal zich om en geeft hem een zoen.
‘Dat was lief van je, Jack. En erg fijn. Dat heeft nog nooit een man voor me gedaan!’

‘Wen er maar vast aan. Ik vond het leuk om te doen. Je hebt een heerlijk lichaam, en ik kan er alleen al van genieten, door er naar te kijken, dus als ik je mag afdrogen en strelen, dan is dat een feest voor me.’

Sallandy krijgt er bijna tranen van ontroering in haar ogen, ze pinkt een traan weg. Maar Jack is nog niet klaar. Uit een kast in de badkamer tovert hij een mooie lange badjas tevoorschijn, en biedt die aan Sal aan. Hij houdt die voor haar open, en ze glijdt er met een glimlach in, en bindt dan met de ceintuur de badjas dicht.
‘Je verwent me nogal, Jack!’

‘Niet te veel voor de mooiste vrouw, die ik ken!’

‘Charmeur!’

Jack glimlacht. Maar nog is Jack nog niet klaar. Als ze de badkamer wil uitlopen, staan er een paar sloffen voor haar klaar. Ze kijkt, en het blijkt precies haar maat te zijn.

‘O, die zijn voor jou. Ik heb zo ooit gekocht voor mijn zus, maar die zijn haar te klein. En ik zag zojuist, dat ze jouw maat waren, dus heb ik ze maar voor je klaar gezet! Kijk maar of ze je passen.’

‘O, wat toevallig. Ik zal ze eens proberen!’

Ze probeert de sloffen aan. Ze passen precies en zijn heerlijk zacht en warm.

‘Wat een leuke sloffen! Waar heb je die vandaan?’

‘Die heb ik meegenomen bij een bezoek aan het noorden van Zweden. Ze zijn gemaakt van rendiervel. En ze zijn echt heel erg lekker zacht en warm!’

‘Dat merk ik! Ik zal ze straks wel terugbrengen!’

‘Nee, hou ze maar. Anders staan ze hier toch maar nutteloos in de kast, en daarvoor vind ik het ook weer zonde.’

Ze geeft hem een zoen als dank, en loopt dan terug naar haar huis, waarbij ze haar kleren en haar sleutels nog snel bij elkaar zoekt. Dan snelt ze naar huis heen. Eenmaal thuis kijkt ze op de klok. Ze zal zich nog moeten haasten, maar ze verwacht wel op tijd klaar te staan.
En het is maar goed, dat ze haar kleren al van tevoren uitgezocht heeft, want anders zou ze het niet gered hebben. Na het bijwerken van haar make-up, en haar lange blauwe glitterjurk aangetrokken te hebben, en haar bijpassende schoenen aangetrokken te hebben, is ze er klaar voor.

Ze loopt naar buiten, en trekt vlug haar jasje aan, want het is niet bepaald mooi weer. Ze belt bij Jack aan, die al snel de deur open doet. De ogen van Jack vallen bijna uit zijn oogkassen, als hij haar ziet.
‘Wauw, Sal! Je ziet er spectaculair uit! Naar welk gala gaan we?’

Sal glimlacht. ‘Een gala is het nog net niet, Jack. Zoals ik al zei, het is informeel, en ik wil een goede indruk maken bij mijn ouders. Maar jij ziet er anders ook niet slecht uit! Ik zal je nog goed vast moeten houden, want anders kunnen mijn zussen niet van je afblijven! En die zijn getrouwd!’

Jack heeft zich een keurig grijs, glanzend pak aangetrokken, met een korte stropdas op een wit zijden hemd. Dat staat hem buitengewoon goed, en het ziet er ook helemaal niet overdreven formeel uit. Een paar mooie zwarte maatschoenen maken het compleet af. Op deze manier moet hij wel een heel goede indruk maken op haar familie.

Jack ziet, dat Sal alleen maar een dun jasje aanheeft. ‘Heb je het niet koud in dat dunne jasje?’

‘Ik heb niets passends voor hierover, Jack. Maar we hoeven niet zo ver te lopen.’

‘Ik weet wel iets.’

Jack duikt even in een kast achter de deur en haalt daar een grote brede sjaal tevoorschijn, die hij om de schouders van Sal drapeert.

‘Kijk, dat is toch veel beter?’

Sal is echt verrast. ‘Waar heb je dat weer vandaan?’

‘Lang verhaal. Zal ik je nog wel eens vertellen. Zullen we dan maar gaan?’

Sal knikt en volgt hem naar de parkeergarage. Galant opent hij de deur van zijn auto en helpt haar met het instappen. Dan stapt hij zelf in, en drukt op de startknop. Sal zegt: ‘Ik heb nog nooit in zo’n wagen gereden. Zijn die echt zo stil, als ze zeggen?’

Jack knikt. ‘Je hoort echt niets. Ik zag er eerst wat tegenop, maar nu wil ik echt niets anders meer. Hoewel, mijn Engelse sportwagen heeft zo ook wel zijn charmes…’

Jack rijdt de parkeergarage uit en zet koers richting Veghel. De navigatie maakt het hem gemakkelijk, bovendien is het grootste gedeelte allemaal snelweg.
Terwijl ze naar haar ouders heen rijden, vraagt Sal aan Jack: ‘Ben je nerveus?’

‘Hmm, een beetje, maar het gaat wel. Ze weten toch wel, dat ik met je mee kom?’

‘Uh, daar heb ik eerlijk gezegd geen tijd voor gehad om ze daarvoor in te lichten, Jack. Maar meestal zetten ze wel altijd een extra stoel naast mijn plaats neer, in de stille hoop, dat ik ooit iemand mee zal brengen. Ik hoop niet, dat je het erg vindt?’

Jack lacht. ‘Dat zal me dan een hele verrassing worden. Je bent me er eentje, Sal!’

‘Misschien moest ik dan toch maar even snel bellen, zodat ze iets voorbereid zijn?’

‘Het is nog ruim een half uur rijden. Als je meent, dat het helpt, moet je dat zeker doen. Ik zou me er wel iets prettiger bij voelen, dat wel.’

Sal knikt en pakt haar telefoon uit haar handtasje. Ze belt haar moeder op.
‘Moi mam, met Sal!’

‘Ah, Sal! Je belt toch niet af, mag ik hopen?’

‘Nee, ik ben al onderweg.’

‘Moet ik je ophalen?’

‘Niet nodig, ik kom met de auto.’

‘Je hebt toch geen auto, Sal?’

‘Nee, maar ik heb iemand meegenomen, die rijdt nu.’

Het is even stil. ‘O, en mag ik weten, hoe die heet?’

‘Zijn naam is Jack Schut, eigenlijk is hij mijn buurman.’

‘Ah, wat aardig van hem, dat hij je wil brengen!’

‘Mam, hij blijft wel de hele avond.’

‘O, dat is natuurlijk ook goed! Wanneer zijn jullie er?’

‘Volgens de navigatie over een half uur. Doen jullie dan de poort open?’

‘Dat is goed. Wat voor een wagen heeft hij?’

‘Een rode Tesla.’

‘Zo, doe maar stoer! Nou goed, dan zien we je zo!’

‘Tot zo, mam!’

Sal hangt op, en begint dan hard te lachen.
‘Ze klonk nogal verbaasd, Jack. Ze had duidelijk niet verwacht, dat ik iemand mee zou nemen. Misschien is het maar goed geweest, dat ik gebeld heb.’

Ik lach. ‘Dan is het maar goed, dat ik ook bloemen voor je moeder heb meegenomen. En ook voor je zussen, het is immers kerstavond en je kunt maar één keer een goede indruk maken, of niet?’

Sal kijkt verrast. ‘Je hebt bloemen gekocht?’

‘Ik kan toch niet met lege handen komen aanzetten, of wel?’

Daar moet Sal me gelijk geven. Een klein half uur later rijden we voor de poort van een groot huis, dat omgeven is door een grote haag. Zodra we aankomen, gaat de poort vanzelf open, en ik rijd de wagen door de poort heen. De poort sluit achter ons, en Sal wijst me, waar ik de wagen moet parkeren.
We stappen uit, en ik haal de bos bloemen achter uit de auto, en we lopen dan samen naar de voordeur. We hoeven niet eens aan te bellen, want ze staan ons al op te wachten.

Sal loopt vooruit en begroet haar moeder, en dan haar vader.
‘Jullie zijn goed op tijd! Marijke en Lisette zijn er nog niet. En wie is nu deze jongeman? Zou je me niet eens voorstellen?’

Ik stap vastberaden naar voren en begroet eerst de vader van Sal.
Hij steekt zijn hand uit, die ik met een ferme handdruk schud.
‘Aangenaam, Jack Schut!’

De man kijkt me lichtelijk verbaasd aan. ‘Die naam komt me ergens bekend van voor. Wacht eens, werkt u bij fijnhoutgroothandel Romraedts?’

Ik knik. ‘Dat heeft u goed onthouden, mijnheer Mart Guissens. Ik herkende u ook meteen.’

‘Wat is de wereld toch klein, en wat leuk, dat je Sallandy vanavond wilt vergezellen.’

‘Ach, mijn kerstavond ging niet door, omdat allebei mijn ouders geveld zijn door de buikgriep, die momenteel heerst. En daarop was Sallandy zo vrij me bij u uit te nodigen.’

‘Nou, je bent van harte welkom!’

Dan richt ik mijn aandacht op zijn vrouw. Ze begroet met open armen en kijkt daarbij even naar haar dochter. ‘Aangenaam kennis te maken met u, mijnheer Schut!’

‘Die eer is geheel wederzijds, mevrouw Guissens. Ik kan wel zien, waar uw dochter haar schoonheid vandaan heeft.’

De vrouw giechelt. ‘Wat een charmeur! Sal, je hebt wel een heel knappe man meegebracht!’

Sal glimlacht. ‘Jack is eigenlijk mijn buurman. Maar misschien is hij nu wel meer, dan alleen dat…’

De vrouw kijkt me verbaasd aan. ‘Nou, ik geef je geen ongelijk! Hebben jullie al…?’

Sal kijkt haar moeder geschokt aan. ‘Mam! Dat zeg je toch niet meteen!’

Haar moeder haalt haar schouders op. ‘Het zou toch kunnen? Ik zou het anders wel weten. Zo’n man moet je meteen veroveren en zorgen, dat hij nooit weer wat anders wil.’

‘Mam!’

De vrouw lacht. Dan kijkt ze me glimlachend aan en zegt: ‘Vergeef me mijn vrijpostigheid. We zijn gewoon wat verrast, dat Sallandy nu opeens iemand meebrengt, en dan ook nog zo’n knappe man!’

Ik glimlach terug. ‘Dat geeft niets, ik ben wel wat gewend. En omdat alle mooie vrouwen een bloemetje verdienen, heb ik hier een mooie bos bloemen voor u!’

De vrouw glundert, als ik haar de grote bos bloemen geef.

‘Dat is heel erg attent van u! U weet wel, hoe u een vrouw moet behandelen. Maar ik hoor zojuist, dat u in de houthandel zit?’

‘Inderdaad, mevrouw. Ik ben inkoper bij ons bedrijf. En zo nu en dan praat ik ook met klanten, want die willen vaak graag weten, waar ik al dat hout inkoop. En zo ken ik dus uw man al.’

‘Op die manier. Kom toch binnen.’

‘Graag mevrouw.’

‘Ach, geen mevrouw. Ik heet gewoon Els.’

‘Als u me dan gewoon Jack noemt, dan zal het me een plezier zijn om u Els te noemen.’

De vrouw glimlacht instemmend. Galant laat ik Sal voor en ik volg het gezelschap. Ze loodsen me naar een grote kamer, waar een grote lange tafel staat, die compleet gedekt is met prachtig servies en zilveren bestek. De kamer is prachtig ingericht en ik herken meteen een paar prachtige kunstwerken van een bekende kunstenaar. En tot mijn verbazing zie ik ook een stuk van mijn bevriende kunstenaar.
‘U bent ook liefhebber van kunst, zie ik?’

Els glimlacht. ‘Ja, ik houd wel van kunst. Mart heeft er wat minder mee, maar die is ook meer van de meubels hier in huis. Ik zorg voor de aankleding!’

‘Ik zie, dat u ook een schilderij van Lontenaar heeft?’

‘U bent kenner?’

‘Een beetje, maar hij is een goede vriend van me, en ik heb verschillende schilderijen van hem thuis hangen. Ik vind hem een begenadigd kunstenaar.’

De vrouw kijkt verrast. Sal zegt dan: ‘Mam, dat klopt. Hij heeft in zijn appartement minstens zeven schilderijen van hem hangen, en ook enkele beelden. Ze zijn echt prachtig!’

‘Zo! Dat is nogal! Zijn werk is anders niet goedkoop, maar dat mag ook wel, want hij levert echt goede kunst!’

‘Ik heb ze van hem gekregen. Ik heb hem destijds geholpen zijn nieuwe atelier te bouwen. Of liever gezegd, ik heb hem het benodigde hout geleverd, met een flinke korting. Ik werk graag met hout, maar liever niet met mijn handen. Want daar heb ik twee linker handen voor.’

Els lacht. ‘Heeft u nog meer kunst thuis?’

‘Ik heb een replica van Escher hangen. Het origineel was me te duur. Maar het is wel echt een pentekening, gemaakt door een kunstenaar in opleiding.’

‘Dat kan ik me helemaal voorstellen. Komt u uit een kunstzinnige familie?’

Ik glimlach. ‘Niet echt. Ik heb meer met bomen en hout. Mijn vader is boswachter op de Veluwe, en mijn moeder is onderwijzer. En daarnaast heb ik een broer en zus, die allebei niet erg veel op hebben met kunst. Ik ben thuis de enige, die kunst wel heel erg kan waarderen. Dat wil niet zeggen, dat mijn familie het niet mooi vindt, maar ze kunnen er hun geld niet aan uitgeven.’

‘Dat geldt voor de meeste mensen. Maar ik vind het leuk om te horen, dat u het wel waardeert, en dat is waar het bij kunst om gaat. Maar u heeft een directe verbinding met Lontenaar? Ik vind zijn werk best goed, en zou er best nog wel wat van bij willen hebben.’

‘Ik heb altijd een visitekaartje van hem bij, voor het geval dat. Dat kan ik u dan wel geven, daar zal hij wel blij mee zijn, u kent kunstenaars, altijd een gebrek aan geld!’

Els knikt. ‘Ja, dat is inderdaad zo. Dat is ook één van de redenen, dat ik kunst koop. En nog het liefst van onbekende, maar veel belovende kunstenaars. Want enerzijds help ik zo hun carrière op sprong, en als ze doorbreken, dat brengt dat voor mij natuurlijk ook weer profijt op. Vroeg werk van een doorgebroken kunstenaar is altijd veel geld waard. En ik zie in Lontenaar wel een kunstenaar, die het nog ver kan schoppen!’

‘Dat ben ik helemaal met u eens. Wat hij maakt, dat is prachtig, maar ook te begrijpen door het gewone volk. Er is wel een dubbele boodschap, maar de uiteindelijke boodschap is heel duidelijk.’

Ze laat me dan nog wat kunstwerken zien, allemaal best prachtig, en ze is er met recht trots op. Maar ik heb het idee, dat ze me een beetje aan het testen is. En als we dan wat apart staan, blijkt dat ook zo te zijn.
Ze vraagt me dan direct: ‘Jack, je lijkt me echt een prima jongen, mijn eerste indruk van jou is heel erg goed. Je bent zeer gemanierd, je bent intelligent, en sociaal. En bovendien een erg knappe jongen.
En ik kan in één oogopslag zien, dat Sallandy verliefd op je is. Ze volgt je, waar je ook heen loopt. Zo heb ik haar nog niet eerder gezien. Maar wat is ze voor jou?’

Ik glimlach. Ik mag de vrouw wel. En haar directheid vind ik helemaal niet erg. Sterker nog, ze zou me teleurstellen, als ze me die vraag niet gesteld zou hebben. Alleen had ik ze nog niet zo snel verwacht.
‘Ik zal heel eerlijk zijn. Eigenlijk heb ik Sallandy pas echt gisteren ontmoet. Natuurlijk heb ik haar al eerder gezien, ze woont immers naast me. Maar ik was nog niet in de gelegenheid om me naar behoren aan haar voor te stellen. En bij toeval is dat gisteren gebeurd, en ze heeft mijn hart meteen in vuur en vlam gezet.

We zagen elkaar, en toen was het min of meer al gedaan. Nu begrijp ik goed, dat we elkaars uiterlijk meehebben, ik ben ijdel genoeg om toe te geven, dat ik trots op mijn lichaam ben, en daar doe ik ook behoorlijk wat aan om het zo te krijgen, maar ik doe het niet voor anderen. Ik doe het voor mezelf. Sal heeft me dat ook al gevraagd, maar ik ben geen player. Wat heb ik aan een date, die niets om me geeft, of waar ik zelf niets om geef? Dat geeft toch geen inhoud voor een relatie? Dat zou ik niet eens willen voor een nacht!

Dat wil niet zeggen, dat ik niet weet, hoe ik een vrouw moet behagen en geïnteresseerd moet krijgen. Je bent als man toch op zoek naar de vrouw, die bij je past. Maar het lijkt erop, of ten minste dat hoop ik, dat mijn zoektocht ten einde is. Het is misschien vreemd om te zeggen, maar ik heb het gevoel bij Sallandy of ik haar al jaren ken. Terwijl dat echt niet zo is. Dat ik haar vader, die tevens uw man ken, dat is louter toeval.

Bovendien speelt dat voor mij geen rol, wie haar ouders zouden zijn. Als u toevallig niet rijk was geweest, dan was me dat ook goed geweest.’

Els glimlacht. ‘Dat is een heel eerlijk en vooral uitvoerig antwoord! U heeft me al bijna alle vragen uit mijn mond genomen!’

‘Dat is iets, wat ik geleerd heb als inkoper op mijn werk. Ik krijg nogal eens te maken me louche figuren, en het is mijn taak om hout te kopen van betrouwbare partijen. Want anders kunnen we behoorlijke problemen krijgen. En zo heb ik geleerd om de vragen van de mensen tegenover me al te kennen, voordat ze zelf iets zeggen. Veel kun je aflezen uit hun lichaamshouding, en de manier hoe ze naar je kijken. En bovendien was het me allang duidelijk, dat deze vraag ooit zou komen, maar ik had ze nog niet zo snel verwacht!’

‘Moet u vaak weg voor uw werk, om dat hout in te kopen?’

‘Regelmatig. Meestal een paar dagen, maximum een week. Soms moet ik gewoon een inspectie uitvoeren, en dat wil zeggen, gewoon daarheen vliegen en controleren of alle papieren ook kloppend zijn. Dat gaat vrij snel, en dan ben ik meestal in één á twee dagen weer terug. En dat is zo eens per maand.’

Haar man komt op ons af. ‘Els, blijf je onze gast claimen, of mag ik ook nog even met hem praten?’

Els lacht. ‘Ach, ik stond gewoon lekker te praten met deze jongeman. Hij kan goed vertellen en heeft ook nog eens verstand van kunst!’

‘Ach, ik had het kunnen weten!’

Mart kijkt me dan aan en zegt: ‘Dus jij werkt bij Romraedts? En je hebt verstand van hout?’

Ik glimlach. ‘Van hout heb ik verstand, maar niet om ermee te werken. Hoewel ik wel kan zien of iets goed gemaakt is, of niet. Maar dat heeft weer te maken met mijn interesse voor kunst.’

‘Ah, dan heb je zeker ook al de meubels bij Sallandy gezien?’

‘Ja, ze had me al verteld, dat u die zelf gemaakt heeft?’

‘Klopt. Wil je mijn werkplaats eens bekijken?’

‘Dat kan, maar eerlijk gezegd had ik eerder gehoopt uw Britse klassiekers te mogen zien. Ik heb zelf een oude Austin Healey 3000 Mk III in mijn garage staan. En Sallandy had me gezegd, dat u er ook enkele had.’

‘Toe maar! Een Austin Healey 3000! Dat is geen goedkope klassieker!’

‘Normaal niet, maar deze heb ik gekocht met schade uit de VS. De motor was kapot, en ze hebben er een paar dingen aan veranderd. Dat scheelt dan enorm in de prijs. Ik heb er een andere motor in laten leggen, en de wagen laten spuiten. En het interieur, dat heb ik laten vervangen. Toen ik daarmee klaar was, heeft het nog een hele bak met geld gekost, maar aanzienlijk minder, dan als het een complete originele was.’

‘Ik dacht al, zoiets kost in goede staat al snel richting de 60-80 duizend!’

‘Dat heeft de mijne niet gekost! Ik kocht de wagen op een veiling voor tienduizend dollar, en ik heb er nog eens twaalfduizend moeten insteken. En er moeten nog wel een paar dingen gedaan worden, maar dat hoort wel bij zo’n wagen.’

‘Wat hebben ze er aan veranderd?’

Ik lach. ‘Je kent Amerikanen… Die willen geen wagen, die zwaar stuurt, dus hebben ze er een stuurbekrachtiging in laten leggen. Eigenlijk heiligschennis voor zo’n wagen, maar ik moet stiekem toegeven, dat het wel veel fijner rijdt!’

Mart lacht. ‘Dat kan ik me voorstellen. Ik heb zelf een paar MG’s, en een Austin Sprite. En ik heb met ogen gelegd op een Lotus Cortina, maar het zou zomaar nog eens een Lotus Elan kunnen worden, die stond ook bij de handelaar. Maar we zijn het nog niet eens over de prijs.’

‘Dat zijn allebei ook mooie wagens. Zo’n Lotus Cortina, dat kon ik me ook nog wel eens voorstellen om me eens te kopen. Daar kun je meer personen in meenemen, en dat lijkt me wat meer praktischer voor de toekomst. Ik wil later graag eens een gezin en kinderen. Die zouden daarin wel meekunnen, maar in de Austin lukt dat niet.’

Mart kijkt me aan en zegt: ‘Nou, als je die Austin ooit van de hand wilt doen, dan wil ik hem wel ruilen met die Lotus Cortina. Dat zou een faire ruil zijn. Maar dan zou ik hem wel eens moeten zien.’

Ik kijk hem verbaasd aan. ‘Dat geldt dan natuurlijk ook voor mij!’

Hij lacht. ‘Ik geloof, dat ik met jou eindeloos over auto’s zou kunnen praten. Maar kom, we gaan er even bij zitten.’

Ik knik, want we staan nog in een van de kamers van hun best wel grote huis. We lopen naar de woonkamer, die prachtig versierd is. Sal zit op de bank met haar moeder te praten, en ik zie haar voorzichtige blikken op mij en haar vader te werpen. Ze is wat zenuwachtig, dat kan ik duidelijk zien. Maar ze ontspant, als ze ziet, dat ik en haar vader al snel in een diepgaand gesprek zitten. Schijnbaar was ze bang, dat haar vader me op de een of andere manier zou afkeuren.

Mart en ik praten over heel wat dingen. Over mijn werk, mijn auto’s (Mart vindt mijn keuze voor een Tesla en een Austin wel amusant), maar ook over hoe ik Sal heb leren kennen. Wat ik apart vind, is dat Mart haar ook Sal noemt, terwijl haar moeder haar volledige naam uitspreekt. En dat vraag ik ook aan Mart.
‘Mart, mag ik eens vragen? Waarom noem je Sallandy afgekort naar Sal?’

Mart glimlacht. ‘Om heel eerlijk te zijn, Sallandy was de keuze van Els. Ik wilde haar Sally noemen. Maar de oma van Els heette Sallandy, en ze wilde per sé dat we haar Sallandy noemde. Ook al was ik het er niet helemaal mee eens, heb ik haar toch Sallandy genoemd. Maar ik heb altijd Sal of Sally genoemd. Zelf wil ze zich liever Sal noemen, dus spreek ik haar zo aan.’

‘Ah, dat is leuk om te weten. Ik vroeg het me gewoon af. Want ze gebruikt zo wel haar gewone naam, maar ook haar afgekorte naam. Zo heeft ze me zich aan me voorgesteld.’

‘Vertel me nu eens, hoe is dat gegaan? Want ik merk wel een duidelijke klik tussen jullie beiden. En zo lang moeten jullie elkaar toch nog niet kennen.’

Ik glimlach en vertel hem dan het hele verhaal. Hij vindt het wel amusant.
‘Dat is precies, hoe ik het me al bedacht had. En ik neem aan, dat jullie ook al seks hebben gehad?’

Ik bloos lichtjes, maar beantwoord wel meteen zijn vraag. Zonder enige twijfel. ‘Ja, dat was onvermijdelijk. Sal is heel erg mooi, en als het zo klikt en de aantrekkingskracht er zo nadrukkelijk is, dan gebeurt dat gewoon. En daarnaast vind ik haar zo ook nog leuk en interessant. En ondanks dat we elkaar nu pas twee dagen kennen, hebben we al meerdere keren seks met elkaar gehad. Ik wil daar heel eerlijk in zijn, omdat ik het belangrijk vind om eerlijk naar u te zijn.’

‘En dat ze mijn dochter is, dat speelt verder geen rol?’

‘Nee, waarom zou dat een rol moeten spelen? Of nou ja, ik was wel verbaasd, toen ze het me vertelde. Maar voor mij maakt dat niets uit. Het maakt alleen het contact tussen u en mij alleen wat gemakkelijker, maar tevens wat oncomfortabel, gezien mijn werk. Want mocht het uiteindelijk tussen mij en Sallandy niet werken, dan hoop ik niet, dat het gevolgen heeft voor mijn werk.’

‘Dus daar heb je wel over nagedacht?’

‘Natuurlijk! Maar dit is privé en ik hoop, dat u het ook zo kunt zien, mocht het gebeuren. Maar het zal niet aan mij liggen, dat ik hier alles aan zou doen om Sallandy helemaal voor me te winnen.’

Mart glimlacht. ‘Dat mag ik wel hopen, want Sal is alles voor me. Ze is in principe mijn oogappeltje, hoewel ik evenveel van haar zussen houd. Maar ze heeft altijd een streepje voor gehad. Ik vond het alleen altijd jammer, dat ze nooit de man vond, die ze durfde mee te nemen. Want dat heeft ze nog nooit eerder gedaan.
En we hadden al bijna de moed opgegeven, en nu neemt ze jou mee. Het maakt me niet uit, dat jullie elkaar nog maar zo kort kennen. En ook niet, dat we elkaar op professionele basis al kenden. Alleen al het feit, dat Sal je hier naar toe heeft genomen, zegt mij al genoeg. De rest is aan jullie twee.’

Ik glimlach. ‘In dat geval hoop ik hier nog vele kerstavonden met u door te brengen.’

Hij steekt zijn hand uit. ‘En dat was het antwoord, dat ik hoopte te horen. Ik schud zijn hand, en juist op dat moment gaat de deurbel van de intercom.

Mart lacht. ‘Nu kun je pas echt zenuwachtig worden, Jack! De volgende partij keuringstroepen!’

‘Dat zal wel loslopen. Ik was hiervoor toch net iets zenuwachtiger!’

‘Dat kan ik me voorstellen. Maar vergis je je niet in haar zussen, die kunnen zeker kritisch zijn. Maar zoals ik je nu heb leren kennen, loopt dat wel los. Maar ze zullen zeker wel jaloerse blikken met Sal uitwisselen, nu ze zo’n knappe man aan de haak geslagen heeft!’

Hij excuseert zich en loopt dan naar de intercom. Els heeft Sal ook alleen gelaten, en ik loop naar Sal toe. Ze kijkt me vragend aan. ‘En? Hoe ging het?’

‘Ik geloof, dat je ouders me wel geaccepteerd hebben. Ze hebben me in ieder geval heel aardig ontvangen. En ik mag ze wel, zowel je moeder als je vader.’

Sal slaakt een zucht van verlichting. Daar was ze schijnbaar ook wel zenuwachtig voor. Dan zegt ze: ‘En nu mijn zussen nog!’

‘Moet ik me voorbereiden om ze van me af te slaan, of doe jij dat?’

Sal lacht. ‘Ik ben bang, dat ik dat moet gaan doen. Flirt maar niet te veel met ze, want dan heb ik een hele taak om ze van je af te slaan!’

‘Zullen we ze dan maar samen te woord staan? Dan kunnen ze wel kijken, maar niet te zeer flirten.’

Sal knikt, en ze komt tegen me aan staan. Ze leunt zelfs tegen me aan, alsof ze steun nodig heeft. En dat is ook het moment, dat ik merk, dat ze stiekem wat onzeker is. Schijnbaar zijn haar zussen erg belangrijk voor haar, dus hun meningen zullen voor Sal ook zwaar wegen. En samen met wat Mart me gezegd heeft, begin ik zijn woorden een beetje te begrijpen. Ik sla een arm om haar middel, dat ze zichtbaar kan waarderen.

We wachten geduldig af tot het gezelschap binnen komt. We horen al wat opgewonden stemmen, en ik kan al opmaken, dat er meerdere vrouwen aangekomen zijn. Schijnbaar zijn haar zussen tegelijkertijd aangekomen. En ik hoor ook wat kinderstemmen, die enthousiast hun grootouders begroeten. En zo te horen zijn ze nog niet heel erg oud. Dat had ik ook niet verwacht, hoewel ik niet eens wist of haar zussen al kinderen hebben.
Maar aangezien Sal nog maar 26 is, en ze de oudste dochter van drie is, kunnen de kinderen van haar zussen nog niet zo heel oud zijn.

Opeens komt er een jong meisje naar binnen gerend. Ze roept: ‘Tante Sal! Tante Sal!’

Sal bukt zich om haar nichtje te begroeten. Het meisje rent naar haar toe, maar houdt in als ze mij ziet. Maar het weerhoudt haar niet om haar tante enthousiast te begroeten, al kijkt ze wel heel verlegen naar mij toe.
‘Wie is die man, tante Sal?’

Sal glimlacht. ‘Die man, Emily, dat is mijn nieuwe vriend, Jack. Waarom geef je hem geen handje!’

‘Maar hij is zo groot!’

Ik glimlach en zet me minder groot, door te gaan hurken. Ik weet van mezelf, dat ik nogal indruk kan maken op kleine kinderen. En zo ben ik minder bedreigend voor ze. En dat werkt voor het meisje, hoewel ze me nog steeds amper aan durft te kijken. Ik steek niet heel mijn hand naar voren, slechts twee vingers. En dat schijnt het meisje wel te waarderen. Ze begrijpt schijnbaar, dat ik mezelf wat minder eng voor haar maak, door me zo te presenteren. Ze klemt haar kleine handje om mijn twee vingers en zegt: ‘Bent u de nieuwe vriend van tante Sal?’

‘Ja, dat zegt ze. En daar ben ik heel erg blij mee.’

‘En waarom bent u zo groot?’

Ik lach. ‘Tja, ik ben nu eenmaal zo. En ik train erg veel, daardoor zie ik er wat breder uit.’

‘Bent u sterk?’

‘Ik kan wel heel zware dingen tillen. Dus als dat sterk is, dan ben ik sterk.’

Het meisje denkt even na. ‘En kunt u me dan ook optillen tot aan het plafond?’
‘Dat lijkt me geen probleem. Wil je, dat ik het doe?’

Ze schudt haar hoofd. ‘Misschien later.’

‘Als je het wilt, dan moet je me maar vragen. En noem me maar Jack.’

Het meisje glimlacht. ‘Dat zal ik doen, ome Jack!’

Ik lach. Ze rent dan weer weg, en ik zie dan in de deuropening een vrouw, die heel duidelijk een zus van Sal is. Ze heeft toegekeken, hoe ik omging met het kleine meisje. Ze glimlacht en komt dan op me toe.
‘U bent goed met kinderen.’

‘Dank u. Ik heb zelf een paar neefjes en nichtjes, en daar ben ik dol op. En als ze bij me zijn, dan ben ik hun persoonlijke knuffelbeer en speelmaatje.’

‘Daar kan ik me wel iets bij voorstellen.’

Ze steekt haar hand uit. ‘Marijke van Hulst.’

Ik neem haar hand aan en schud die met een stevige handdruk, zonder haar pijn te doen.

‘Jack Schut. En ik kan zonder twijfel zeggen, dat u een zus van Sallandy bent. U lijkt als twee druppels water op elkaar.’

Ze glimlacht. ‘Dat klopt, ondanks dat Sal een anderhalf jaar ouder dan mij is.’

Zonder dat ze het me zegt, weet ik dus al, dat ze rond de 24 jaar oud moet zijn. Het meisje is rond de drie jaar oud, dus moet Marijke nu ongeveer vier jaar getrouwd zijn. Dat is vrij jong om te trouwen, maar waarom ook niet? Als ze gelukkig met haar man is, dan is het toch goed?

Maar ik zie wel iets treurigs in haar blik, hoewel ze haar best doet om dat te verbergen.
Sal wendt zich dan tot haar zus. ‘Hoi Marijke! Ik heb je zo gemist!’

Marijke omhelst haar zus en zegt dan: ‘Wat voor knappe man heb je me nu weer meegebracht, Sal!’

Sal glimlacht van trots. ‘Ja, hij is erg knap! Maar ook heel erg lief. Maar ik moet zeggen, dat we elkaar nog maar heel kort kennen. Hij is mijn buurman.’

Marijke kijkt haar zus doordringend aan. Maar het is overduidelijk, dat Sal verliefd op mij is. En dan kijkt Marijke mij aan. En ze ziet in mijn ogen eenzelfde blik. Dan lacht ze en zegt: ‘Maar goed, dat hij niet naast me woonde, toen ik nog studeerde, Sal. Want dan had je hier nu alleen gestaan!’

Ze fluistert dan iets in het oor van Sal, dat ik niet kan verstaan. Sal fluistert iets terug, waardoor Marijke me even geschokt aankijkt. Nu heb ik wel een idee, waarover het kon gaan, maar zeker weet ik het niet. Ik glimlach en zie dan een man door de deur heen komen. Hij loopt op me af, en ik loop hem tegemoet, om zo Sal en haar zus de gelegenheid te bieden wat beter met elkaar te praten.

‘Dus jij bent de nieuwe vriend van Sal?’

Ik knik en steek een hand uit. Maar de man negeert dat gewoon. Dan niet.

‘Ja, dat klopt. Jack Schut is de naam.’

Hij kijkt me ongeïnteresseerd aan. ‘Hmm, geen naam die ik ken. Gerard van Hulst.’

Ik mag de man al meteen niet. Zo arrogant heerschap heb ik al in tijden niet meer getroffen. Hij kijkt ma aan, alsof ik van een lagere klasse ben. En ik heb ook niet de indruk, dat de man hier heel graag is.
Zonder iets verder te zeggen, loopt de man weer weg en begeeft zich naar een kast, die hij zonder iets te vragen opent. Schijnbaar staat daar drank in, en hij schudt zich daar een glas cognac in. Ik zie Mart naar hem kijken met een blik, die me niet heel erg aanstaat.

Ik loop naar Mart toe en zeg: ‘Sorry, dat ik het zeg, maar wat is dat voor een onbeschofte kerel?’

‘Dat is de man van Marijke. Ik mag hem niet. Maar ja, wat kan ik er aan doen, Marijke is tot over haar oren verliefd op haar.’

Ik haal mijn schouders op, ik begrijp zijn dilemma. Hij kan het wel niets eens zijn met zijn dochters keuze als man, maar hij kan er ook niets tegen beginnen. Dan komt het volgende stel, samen met Els binnen.
Al bij de eerste blik kan ik al zien, dat deze twee personen wel van elkaar houden. Ze houden een reiswieg vast, waarin hun eerste kind ligt. Ze kijken me nieuwsgierig aan, en ik loop ze tegemoet.

Ik steek mijn hand uit, en de man is de eerste om me te begroeten.
‘Ik neem aan, dat jij Jack moet zijn, de nieuwe vriend van Sal?’

‘Ik hoor, dat mijn roem me al vooruitgesneld is. Maar het klopt. Maar ik moet eerlijk zeggen, dat ik Sal nog maar heel kort ken. Om precies te zijn, zijn dat twee dagen, vandaag meegerekend.’

De man lacht. ‘Nou, als Sal je hierheen neemt, zelfs na zo’n korte tijd, dan moet je heel wat voorstellen! Theo Deijneman is de naam!’

Ik geef hem een stevige handdruk. ‘Jack Schut.’

Ik mag de man meteen, ook al heb ik nog maar een paar woorden met hem gewisseld. Dan komt de vrouw naar me toe. Ze is duidelijk de jongste van de drie, maar ook zij lijkt sprekend op haar zussen.

Ik zeg dan: ‘Dan moet jij Lisette zijn. Aangenaam kennis met je te maken!’

Ze steekt haar hand uit, maar moet de reiswieg ook nog houden. Dus ik geef haar een heel beschaafde handdruk, met een grote glimlach.

Ze glimlacht. ‘En jij bent dus de nieuwe vriend van Sal! Nou, ze heeft in ieder geval een hele knappe man gekozen!’

‘Nou ja, soms moet je je uiterlijk een handje helpen. Daarvoor doe ik ook genoeg om mijn lichaam in zo’n vorm te krijgen.’

‘Dat zie ik. Allemaal spieren?’

‘Ja, ik doe aan bodybuilding. Maar op een gezonde manier, bovendien wil ik ook weer niet zo’n opgefokt lijf, als je bij sommige bodybuilders ziet. Ik wil gewoon een mooi gespierd lichaam, zonder overdreven te lijken. Dat is ook de bedoeling van bodybuilding. De naam zegt het zelf al.’

‘Dat lukt je dan vrij aardig! Je zal wel geen moeite hebben om vrouwen te vinden!’

‘Er is interesse genoeg, dat kan ik niet ontkennen. Maar om een vrouw te vinden, die bij me past, dat is een ander verhaal. Wat heb ik aan een vrouw, die er goed uitziet, maar geen inhoud heeft? En die zich niet interesseert in wat mijn interesses zijn?’

Ze glimlacht. ‘Dan ben je bij Sal wel aan het goede adres. Ja, je past wel bij Sal, in alle opzichten. En dan heb ik je nog maar amper gesproken!’

‘Dan krijg je vanavond nog wel genoeg de kans om me beter te leren kennen. En wie weet, zien we elkaar nog veel vaker. Maar ik ga nog niet te ver vooruitkijken, daarvoor kennen ik en Sal elkaar nog te kort.’

‘Maar ik kan aan je blik zien, dat het wel goed voelt. Ik zie hoe je naar haar kijkt, en dat zegt me al meer dan genoeg! En ik heb Sal dan nog wel niet gesproken, maar als ze je al hierheen durft te nemen, dan zegt mij dat ook wel genoeg. Je bevalt me in ieder geval nu al beter dan Gerard.’

‘Nou ja, ze heeft het meer in een opwelling gedaan, dan bewust.’

‘Twijfel daar niet te hard aan, Jack. Ze kan het misschien wel in een opwelling gedaan hebben, maar Sal doet zoiets niet als ze niets in je zou zien. Anders zou ze zich allang bedacht hebben.’

‘Nou ja, we zullen het wel zien, Lisette. De tijd zal het leren. En wie is dat mooie kleine schepseltje in je reiswieg?’

Ze glimlacht. ‘Dat is onze zoon Max. Hij is nu ongeveer een half jaar oud.’

‘Dan was je ongeveer net zo oud als Marijke, toen je Max kreeg.’

Ze kijkt me verbaasd aan. ‘Hoe weet jij dat nou?’

‘Heel eenvoudig! Sal is 26, Marijke is anderhalf jaar jonger dan Sal, en ik weet van Sal, dat jij drie jaar jonger was als Marijke. Dus dan moet jij nu 21 zijn. En aangezien ik Emily op zo’n drie jaar schat, moeten jullie ongeveer net zou oud zijn geweest, toen jullie bevallen zijn.’

‘Scherp opgemerkt! Maar het klopt wel. Dat had je snel in de gaten. Dan schat ik in, dat je een verkoper van beroep bent.’

‘Bijna goed. Ik ben inkoper. Ik werk bij een fijnhoutgroothandel, en ik krijg vaak te maken met louche partijen in de branche. En aangezien ik ervoor moet waken alleen goedgekeurd hout te kopen, moet ik mensen proberen in te schatten.’

‘Ah, dan zal je zeker al eens te maken gehad hebben met mijn vader?’

‘Ja, al wist ik toen niet, dat hij drie zulke mooie dochters had.’

Lisette lacht. ‘Wat een charmeur! Ik snap wel, waarom Sal voor je gevallen is. Je hebt niet alleen de looks, maar ook een hele natuurlijke charme, waar geen enkele vrouw tegen bestand kan zijn. En je bent ook geen gespierde leeghoofd, die het alleen van zijn looks moet hebben.’

Mart komt bij ons staan. ‘Heb je al kennis gemaakt, met de nieuwe inkoper van mijn bedrijf, Jack?’

Ik lach. ‘Ja, maar dat heb ik even gemist. Die zag ik dan weer niet aankomen. Dus Lisette is de nieuwe inkoopster van GS-Design?’

Zowel Mart als Lisette knikken. Mart zegt: ‘Je kunt ook niet alles inschatten. Maar ze heeft er wel het talent voor en ze staat wel haar mannetje, of liever gezegd, het vrouwtje!’

Ik knik. ‘Dat geloof ik meteen! Ik zal onze verkoper maar alvast informeren, dat hij goed in zijn schoenen moet staan tegenover deze inkoopster!’

Daar moet Lisette wel om lachen. ‘Als je dat maar weet! Maar het kan ook handig zijn om een directe lijn tot de inkoper van jullie bedrijf te hebben. Als ik iets snel nodig heb, dan is zoiets wel eens handig.’

Ik knik, dat gebeurt wel eens vaker. ‘Dan vraag maar naar Jack Schut. En dan zal ik wel kijken wat ik voor je kan doen. Maar de verkoop mag je gewoon met iemand anders afhandelen. Ieder zijn werk!’

Lisette lacht. ‘Ik hoor het al, met jou hoef ik niet te praten over prijzen, behalve als je ze te duur inkoopt…’

‘Je wilt niet weten, hoe lastig het is om hout voor een goede en verantwoorde prijs in te kopen. Daar komt veel meer bij kijken, dan je zou denken.’

Lisette knikt. ‘Maar vanavond is het Kerstavond en dat is niet de tijd om over werk te praten!’

Mart knikt instemmend. ‘Dat ben ik nu eens helemaal met je eens. Kom, we gaan aan tafel. Het eten staat al klaar, het kan zo opgediend worden.’

Els heeft alles in alle rust bekeken. Maar nu neemt ze meteen de leiding van Mart over.

‘Mart, neem jij iedereen mee naar de eetkamer? En ik heb nog een sterke man nodig, die me even kan helpen bij het opdienen?’

Ik begrijp meteen de hint en biedt me vrijwillig aan. ‘Als je me sterk genoeg vindt, dan wil ik wel helpen.’

Els lacht. ‘Als jij het niet zou zijn, dan is niemand sterk genoeg!’

Ik volg Els naar de keuken, waar de keuken vol staat met chafing dishes vol met eten. De branders staan vol te branden om alles warm te houden. Ze heeft een keukentrolley, en het is me al meteen duidelijk, waarvoor ze me nodig heeft. Die warmhoudbakken zijn nogal zwaar.

‘Ik neem aan, dat die op de trolley moeten?’

‘Ja, maar nog niet allemaal. Als je me deze pan en die warmhoudbak op de trolley zet, dan is dat voor nu genoeg.’

Het is voor mij een koud kunstje om de zware bak op de trolley te zetten. En ook de grote pan soep vormt geen probleem. Els houdt me dan even tegen.

‘Je bent met vlag en wimpel geslaagd voor de eerste test, Jack. Maar wil je even oppassen voor Gerard? Hij is nogal opvliegend van karakter en hij voelt zich hier niet zo geliefd.’

‘Dat kan ik me heel goed voorstellen, maar dat veroorzaakt hij zichzelf alleen maar. Hij wilde me niet eens aan hand geven! Hoe arrogant moet je dan wel niet zijn?’

Els zucht. ‘Ik weet het. Hij is een beetje een verwende zoon van een industrieel, die zich nooit om geld heeft moeten bekommeren. Maar ja, het bedrijf van zijn vader ging failliet, en toen ging de geldkraan plotseling dicht. En nu moet Gerard werken voor zijn geld, en dat is hij niet gewend.’

‘Maar dat is nog geen excuus om iemand geen hand te geven.’

‘Dat ben ik met je eens, dat was behoorlijk lomp van hem! Maar geef hem iets respijt. Hij is niet zo verschrikkelijk, als je zou denken. Diep in hem zit wel een aardig mens. Maar hij durft het niet te tonen!’

‘Goed, dan zal ik voorlopig mijn mening over hem nog open houden, Els. Omdat jij het van me vraagt. Dat kan ik wel doen, omdat je me zo openhartig ontvangen hebt.’

Els glimlacht. ‘Dank je, het zou de sfeer tijdens de avond goed kunnen doen.’

We lopen samen met de trolley naar de eetkamer, waar Els me beduidt te gaan zitten. Ik ga naast Sal zitten, terwijl Els het eten opdient. Tot mijn ongenoegen blijk ik ook naast Gerard te zitten, maar ik besluit me aan mijn belofte aan Els te houden. Ik glimlach naar hem, en dat verwart hem schijnbaar. Maar hij zegt geen woord.

Als Els klaar is, gaat ze ook zitten, en beginnen we met eten. Mart vraagt me nog even: ‘Ik wist niet, of je het erg vindt, dat ik je ook wijn heb ingeschonken? Normaal blijft iedereen slapen.’

Ik kijk verrast. ‘O, daar heeft Sal me niets over verteld. Ik heb niets meegenomen!’

‘Ach, we hebben heus nog wel een pyjama voor je liggen. En anders slaap je maar naakt naast Sal, dat doet ze zelf ook.’

Ik kijk verbaasd even naar Sal, die nu wel even bloost. Dan lach ik. ‘Nou ja, als dat voor jullie geen probleem is, waarom zou ik er dan een probleem van maken? Het is alleen, dat we dan morgen wel vroeg moeten vertrekken, omdat we ’s middags bij mijn broer verwacht worden voor het eten.’

Nu kijkt plotseling iedereen naar mij en Sal, die daardoor hevig begint te blozen.

‘Sal gaat met je mee?’

Ik glimlach. ‘Dat vond ik wel zo eerlijk, omdat ze me uitgedaagd had om naar hier te komen. Als ik haar familie moet ontmoeten, dan vind ik het wel zo netjes, als ze dan de mijne ontmoet. Ook al is het alleen maar mijn broer en zijn vrouw. De rest van de familie ligt namelijk met een buikgriep plat.’

Mart lacht. ‘Dat is inderdaad wel zo netjes. En uw broer weet al, dat ze meekomt?’

‘Natuurlijk! Ik heb hem al op de hoogte gebracht. Want dan kan hij er nog voor zorgen, dat er voor iedereen genoeg te eten is.’

Lisette zegt dan tegen Sal: ‘Dan zal Sal morgen wel op zijn van de zenuwen!’

‘Geen idee, maar ze was vandaag ook al erg zenuwachtig, ook al zei ze van niet.’

Daar moeten de meesten om lachen, waarop ze het onderwerp laten rusten en verder gaan met eten. Als de soep op is, fluistert Sal in mijn oor: ‘Je doet het heel erg goed, Jack. Schijnbaar lijkt iedereen je wel te mogen. Zelfs Gerard lijkt je wel een beetje te mogen. Hij doet wat minder afstandelijk, dan normaal!’

Ik frons mijn wenkbrauwen. Als dat minder afstandelijk is, dan wil ik niet eens weten, hoe hij zich anders normaal gedraagt. Maar omdat Els nog wat tijd nodig heeft voor het volgende gerecht, probeer ik eens een praatje te maken met Gerard.

En tot mijn verbazing antwoordt hij zelfs op mijn vragen. Hij blijkt rechten gestudeerd te hebben en is nu jurist bij de belastingdienst. En zo heel langzaam begint de man wat losser en wat meer ontspannen te worden.

Els is dan weer terug uit de keuken en ziet, dat ik in gesprek ben met Gerard en werpt me een goedkeurende blik toe.
Els serveert dan het volgende gerecht, en ik zie dat Gerard het daarmee wat moeilijk heeft.
Ik fluister hem toe: ‘Is er iets?’

Gerard zucht. ‘Ja, ik probeer Els al een paar jaar duidelijk te maken, dat ik geen paddenstoelen lust, en toch zet ze me die steeds voor.’

‘O, wacht. Misschien dat ik een oplossing weet.’

Ik sta op van mijn stoel, wat tot verbazing van alle aanwezigen leidt. Ik loop naar Els en fluister haar wat in haar oor. Ze reageert geschrokken en zegt: ‘Natuurlijk! Dat is ook waar ook! Goed, dat je het me zegt. En je idee is misschien helemaal niet zo verkeerd!’

Ik ga weer zitten en zeg tegen Gerard: ‘Zo, dat is ook weer geregeld. Els had er gewoon niet meer aan gedacht. En ze heeft nog iets in de keuken staan, dan hiervoor in plaats kan.’

Els komt niet veel later terug met een bord en wisselt dat voor het bord, dat reeds voor Gerard staat. Gerard is verbijsterd, maar schenkt Els een dankbare glimlach. Ze geeft zijn bord aan iemand anders, die nog niets gekregen had. Iedereen kijkt wel verbaasd, zowel door mijn actie, als die van Els, maar vooral voor de vriendelijke en dankbare glimlach van Gerard. De enige, die me echter vol dankbaarheid aankijkt, dat is Marijke. In haar ogen zie ik nu een vleugje hoop staan.

Ik bedenk me, dat Els misschien wel eens gelijk kon hebben, en dat Gerard wel best eens mee kon vallen. Dus ik laat mijn mening over hem nog open, en ga ook zo met hem om.

Als we met het voorgerecht klaar zijn, zegt Gerard plotseling: ‘Ik geloof, dat ik je nog geen hand heb gegeven. En dat spijt me nu.’

Hij steekt uitnodigend zijn hand uit, en ik ben niet de beroerdste. Ik geef hem een ferme handdruk, die hij me ook precies zo beantwoordt. En dat maakt hem ook meteen wat losser. Schijnbaar is zijn arrogantie gestoeld op onzekerheid. En nu hij in mij iemand gevonden heeft, die hem wat zekerder kan maken, heeft dat wel zijn effect.

En dat is goed merkbaar, als Emily wat lastig begint te worden. Kleine kinderen willen nooit erg lang aan tafel zitten, en Gerard neem haar op schoot. Het is duidelijk, dat Gerard zijn dochter verafgood.

En meteen vraag ik me af, of hij haar dan ook zo zou verwennen, als zijn vader dat bij hem gedaan heeft. Want het is vrijwel duidelijk, dat hij haar niet veel kan weigeren. Zijn liefde voor zijn dochter is duidelijk zichtbaar. Iedereen kijkt vertederend naar het tweetal, schijnbaar niet gewend, dat Gerard zo open zijn liefde voor zijn dochter toont.

Els roept me dan weer voor hulp in de keuken, maar ik word op de voet gevolgd door Sal.
Eenmaal in de keuken, omhelst Sal me meteen en kust me waar haar moeder bij staat.

Els lacht en zegt: ‘Nou nou! Kon je je niet meer inhouden, Sallandy?’

Sal glimlacht. ‘Ik kon niet anders meer! Ik ben best trots op Jack, dat hij Gerard op een of andere manier zo los begint te krijgen! Dat heeft nog niemand voor elkaar gekregen!’

‘Tja, ik heb altijd wel geweten, dat er meer in Gerard zat, dan hij liet blijken. En schijnbaar heeft Jack wel enige vat op hem. En ik had Jack gevraagd om niet meteen over Gerard te oordelen, want ik had ook wel gezien, hoe Gerard hem behandelde. Dat was onnodig lomp, maar ik geloof wel, dat hij zich daarvoor nu verontschuldigd heeft.’

Ik knik. ‘Dat is ook zo. En jij had ook gelijk, er zit meer in hem, dan hij wil laten blijken.’

Sal vraagt dan: ‘Had jij mam gevraagd om iets anders voor Gerard te pakken? En waarom dan?’

Els antwoordt: ‘Omdat ik helemaal vergeten ben, dat Gerard geen paddenstoelen lust, Sallandy! Hij heeft het me al meerdere malen gezegd, maar ik vergeet dat steeds. En omdat Jack zojuist in de keuken is geweest, heeft hij schijnbaar gezien, dat ik nog een ragout had staan, waar geen paddenstoelen in zitten. En die heeft Gerard net gekregen.
Dat hij die ragout straks nog een keer krijgt, nou ja, dat is niet zo erg. Dan zit er in ieder geval iets bij, wat hij wel lust.’

‘Aha, zo zit dat dus. Dat wist ik helemaal niet! Lust Gerard echt geen paddenstoelen?’

Els schudt haar hoofd. Ze antwoordt: ‘Daar had ik rekening mee moeten houden. Misschien dat ik het nu wel onthoud voor het volgende jaar…’

Sal kijkt eens rond en ziet dat er bij veel gerechten wel paddenstoelen bij zitten.

‘Oei, dan zal hij het alsnog wel zwaar krijgen, als ik zie wat je allemaal hebt klaargemaakt!’

‘Daar kan ik nu niets meer aan veranderen. Maar bij de meeste gerechten kan hij de paddenstoelen laten liggen. Dat zal ik hem ook wel vertellen.’

We helpen Els dan met het volladen van de trolley en nemen zelf ook zo nog een en ander mee. We plaatsen alle spullen op een lange tafel, die langs de eettafel staat, zodat er een soort buffet ontstaat, waar iedereen zich van kan bedienen.

Els loopt naar Gerard toe en zegt hardop, zodat iedereen het kan horen: ‘Gerard, sorry, dat ik geen rekening met je heb gehouden, omdat je geen paddenstoelen lust. En bij de meeste gerechten zitten helaas wel paddenstoelen, maar die mag je van mij gerust op laten liggen. Wat je niet lust, hoef je echt niet te eten!’

Nu begrijpt iedereen meteen waarom ik ben opgestaan en dat Gerard iets anders te eten kreeg.

Gerard glimlacht warm. ‘Dat geeft niet, en misschien ben ik ook niet duidelijk genoeg geweest, of heb het je op een verkeerd tijdstip verteld. En het geeft niet, als er bij de gerechten paddenstoelen zitten, die probeer ik dan altijd ongemerkt te laten liggen. Maar soms blijft er wel iets plakken, en het is voor mij een gruwel om die dan uit beleefdheid toch op te eten. Maar het is fijn om te weten, dat ik dat nu niet meer hoef.’

‘Ach, dat had je eerst ook al niet gehoeven! Maar nu is het iedereen wel duidelijk. En soms is het goed om je mond even open te trekken.’

Gerard bloost. Hij zegt dan zacht: ‘Dat weet ik wel, maar ik weet goed, hoe iedereen hier over me denkt. Daar ben ik ook zelf schuld aan. En ik ben niet de man, die mijn fouten snel toegeeft.’

Els glimlacht warm. ‘Hier zijn we onder ons, hier hoef je je niet te schamen over je fouten. Als je wat op je hart ligt, dan horen we dat graag.’

Gerard knikt en zegt dan hardop: ‘Nou, als we het daar toch over hebben. Nu ben ik in de goede mood. En ik wil graag iedereen mijn excuses aanbieden voor mijn gedrag van de afgelopen jaren. Ik ben gewoon een lul geweest, en dat spijt me heel erg!’

En hij meent, wat hij zegt, want zijn ogen beginnen vochtig te worden. Dat kun je niet spelen.

En het is alsof Gerard nu opeens bevrijd is. Hij kijkt dan zijn vrouw aan en zegt: ‘Marijke, en jou moet ik ook een excuses aanbieden. En veel meer dan excuses. Ik was gewoon zwak, en dat maakt me misselijk, als ik eraan denk! Ik had dat nooit mogen doen, en ik beloof je ook nu, voor iedereen, dat ik het nooit weer zal doen!’

Marijke kijkt hem verliefd aan. ‘Ik weet, dat je het niet deed om me pijn te doen. Maar ik zou toch graag willen hebben, dat je dan hulp gaat zoeken, Gerard. Nu beloof je me dat, maar blijft dat ook zo?’

Gerard slikt een keer en zegt dan: ‘Goed, ik beloof het. Vrijdag bel ik gelijk een psycholoog op. Je bent belangrijk voor mij. Jij en Emily zijn het belangrijkste in mijn leven!’

Marijke kijkt hem aan en zegt: ‘En je vader en je moeder dan?’

Gerard antwoordt meteen: ‘Dat zal nog wat meer tijd nodig hebben, Marijke. Bovendien is het maar de vraag of ze me nog wel willen zien! Ik heb ze behoorlijk gekwetst en pijn gedaan. En niet alleen geestelijk. Maar daar weet je al alles van, Marijke.’

Marijke knikt. Ze houdt daarna haar mond, er hoeft ook niet meer gezegd te worden. Het is iedereen nu wel duidelijk, dat Marijke en Gerard wat problemen hebben, maar wijselijk houdt iedereen zijn mond daarover.

Het komt wel de sfeer ten goede, omdat Gerard nu zichtbaar meer ontspannen is. Mart staat dan op, en zegt: ‘Nou, omdat Jack onze nieuwste aanwinst voor de familie is, mag hij als eerste het buffet openen.’

Nu is het mijn beurt om te blozen, maar ik sta wel op. Sal volgt me trots, en steekt haar hand tussen mijn arm. Samen lopen we om de tafel en ik pak me een bord, om daar de gerechten, die allemaal heerlijk geuren, op te scheppen.
Ik probeer me wat te beheersen, want ik kan best wel stevig eten. Maar hiervan wil ik genieten, want het ziet er allemaal heerlijk uit.
Ik maak mijn keuze op een heerlijk ruikend stuk rundvlees, dat in een romige saus vol met paddenstoelen ligt. Daarbij wat gewokte groenten en wat gepofte aardappelen. En daarmee loop ik terug naar mijn plaats. De rest sluit nu gewoon aan, waarbij Els en Mart als laatsten de rij sluiten.

Het eten smaakt verrukkelijk, en Els moedigt iedereen aan om vooral alles te proberen. En het wordt echt gezellig. Na het eten begeven we ons weer in de woonkamer, waarbij Gerard Els aanbiedt om haar te helpen met het afwassen, maar daar wil Els niets van weten. In plaats daarvan helpen Marijke en Mart haar.

Emily heeft dan haar zinnen al weer snel op mij gezet. Ze herinnert me aan mijn belofte aan haar, of ik haar niet tot aan het plafond wil tillen. Glimlachend voldoe ik aan haar verzoek en til haar zo hoog als ik kan. Ze kraait het uit van plezier, als ze hoog boven iedereen getild wordt. Ik speel even met haar, en ben al meteen haar favoriete oom. Maar ook Theo blijkt een favoriet speelkameraadje van Emily te zijn. Terwijl het meisje haar aandacht aan Theo richt, komt Gerard naast me zitten.

‘Bedankt, Jack. Voor wat je bij het eten gedaan hebt.’

‘Ach, het was niets!’

‘Dat zie ik anders, Jack. Ik zag heel erg op tegen deze avond. Echt heel erg. Marijke en ik hebben daar zelfs ruzie over gehad, want ik wilde echt niet gaan. Ze was toch zo boos op me! En ik, stomme lul, die ik ben, heb haar toen weer bijna geslagen. Ik kon me maar net beheersen.’

Ik schrik wel van zijn plotselinge openbaring. ‘Ik dacht al, dat het zoiets moest zijn. Ga je nu ook echt hulp zoeken?’

Gerard knikt. ‘Ik walg van mezelf, als ik haar geslagen heb. Ze is de vrouw, waar ik het meeste van houd, en toch sla ik haar. Maar soms haalt ze me echt het bloed onder mijn nagels vandaan, en dan gaat er bij mij een draadje los. Ja, ik heb hulp nodig. Ik sta er zelfs van te kijken, dat ze me daarvoor nog niet verlaten heeft.’

Hij schrikt, als hij plotseling achter hem hoort: ‘Maar dat scheelt ook niet veel meer, Gerard!’

Hij heeft niet gezien, dat Marijke achter hem stond. Ze gaat bij hem op schoot zitten en zegt dan: ‘Ik houd veel van je, Gerard, meer dan goed voor me is. Maar omwille van Emily kan ik niet langer toestaan, dat je me blijft slaan. Wat als je haar ook eens zou slaan? Dat zou ik mezelf nooit vergeven, en ik wil ook niet, dat Emily ooit ziet, dat je me ooit zult slaan. Want op dat moment ben ik weg, Gerard! Hoezeer ik dan ook van je houd, dat kan ik niet aan. Ik geef je nu een kans, grijp die dan ook!’

Gerard is duidelijk geschrokken van haar woorden, en ik merk aan hem, dat hij zich die woorden goed laat indringen. ‘Ik beloof je echt, dat ik zo snel mogelijk hulp ga zoeken, Marijke. Ik wil jou en ook Emily niet kwijt!’

‘Dan gaan we samen hulp zoeken. Wie weet, doe ik ook wel wat dingen fout, en het kan geen kwaad om daarover te praten. Maar niet vanavond. Het is Kerstavond. De avond om lekker samen met je familie te zijn en gezellig met elkaar te kletsen. Kerstavond is de avond van verbondenheid met elkaar.’

Ze geeft hem dan een kus, en staat dan weer op. Dan kijkt ze mij aan. ‘Jack, kun je dansen?’

‘Ja, ik kan dansen! Ik heb het moeten leren, toen mijn broer en zus kort na elkaar trouwden. Ik zeg niet, dat ik goed ben, maar ik kan dansen.’

Marijke lacht en roept naar Sal: ‘Sal, hij kan dansen! Dus nu hoef jij alleen nog maar lessen te nemen!’

Sal bloost nu. Marijke zegt dan: ‘Sal kan namelijk niet dansen! Ze is er echt verschrikkelijk in!’

‘Hmm, en ik dacht juist, dat ze wel bewegelijk in haar heupen zou zijn.’

‘Misschien in bed, maar niet op de dansvloer!’

We lachen en Marijke zegt dan: ‘Maar dan willen we natuurlijk wel bewijzen zien, dat jij wel kan dansen!’

‘Zet de muziek maar op!’

Marijke draait zich om naar haar vader en roept: ‘Pap, zou je wat dansmuziek op kunnen zetten? Dan zetten wij alvast de tafels opzij. We gaan testen of Jack wel kan dansen!’

Mart lacht, en staat meteen op. Iedereen helpt dan mee de tafels uit de weg te zetten en ook enkele stoelen te verzetten, zodat er in de woonkamer een kleine dansvloer ontstaat. Els rolt vlug het tapijt op, waardoor er een mooi gladde ondergrond is om op te dansen.

En zodra dat klaar is, zet Mart meteen op een ouderwetse platenspeler muziek op. Marijke kijkt me glimlachend aan, en wenkt me bij me.

‘Zo, eens kijken of ik die zelfverzekerde blik uit je gezicht kan laten verdwijnen!’

Ik kijk haar grijnzend aan. Ik ben misschien geen ster in dansen, maar ik hem me goed in mijn ogen geknoopt, wat mijn dansleraar me destijds gezegd heeft. De man is degene, die de dans leidt. Het is aan de vrouw om die dans te volgen, en daar haar eigen invulling aan te geven.

En Marijke test me meteen, door de leiding te willen nemen. Maar ik houd haar stevig beet en geef haar de richting aan, waarheen we dansen willen. Ze glimlacht, dat ik haar kleine test doorzien heb, en we dansen zo door de kamer. Els en Mart hebben zich bij ons gevoegd en dansen met ons mee.

Als het liedje is afgelopen, buig ik voor Marijke, die glimlachend antwoordt: ‘Nou, zo slecht dans je niet eens, Jack! En met een beetje oefening zou je Sal zelfs nog kunnen leren dansen!’

‘Dat zie ik dan maar als een compliment!’

Maar als ik me omdraai, staat daar Lisette al op me te wachten.

‘Mag ik ook met je dansen, Jack?’

Ik lach. ‘Natuurlijk!’

Het volgende liedje is dan al begonnen, maar we dansen gewoon weg. Gelukkig is het maar een wals, dat kan ik nog net wel aan, maar veel spannender moet het nog niet worden. In mijn ooghoeken zie ik dan Gerard en Marijke samen dansen, terwijl Els en Mart weer zijn gaan zitten. Ik dans nog een liedje samen met Lisette, en ga dan ook zitten. Even uitrusten. Ik ga naast Sal zitten.

Ze kijkt me glimlachend aan. ‘Ik wist niet, dat je zo goed kon dansen, Jack!’

‘O, zo goed ben ik niet. Ik was al blij niet de hele tijd op hun tenen te trappen.’

‘Je kunt het beter, dan ik!’

‘Daar geloof ik niets van! Als ik dansen kan leren, dan kun jij het ook!’

‘Maar ik ben echt verschrikkelijk! Ik zal je waarschijnlijk heel vaak op tenen trappen!’

‘Ah, hoor ik daar een uitnodiging om te dansen? Kom op!’

Sal kijkt me geschrokken aan. ‘Nee, dat kun je me niet aandoen, Jack!’

Maar ik ga toch staan en reik haar mijn hand. Iedereen is gestopt met dansen en kijken toe naar ons twee. En dat ziet ook Sal. Ze kijkt me aan en zegt: ‘Je bent gemeen! Je wist, dat iedereen zou toekijken!’

‘Zoiets heb ik afgelopen nacht ook al eens gehoord, Sal!’

‘Maar dat was voor iets heel anders!’

Ik lach. ‘Kom op! Zo erg kan het heus niet zijn, en bovendien heb ik stalen tenen!’

Ze geeft dan toch toe, en haar zussen applaudisseren. ‘Kom, Sal! Laat je niet kennen!’, moedigen ze haar toe. Mart draait de plaat om, want die is inmiddels afgelopen. En als de muziek begint, neem ik Sal bij haar hand en leg mijn arm om haar middel. Wat onwennig volgt ze me, en ze heeft echt niet gelogen, ze kan echt niet goed dansen.
Maar ik leid haar gewoon verder, en gaandeweg begint ze wat zelfvertrouwen te krijgen, en lukt het haar zelfs om mijn tenen een keer niet te raken. Maar als het liedje is afgelopen, besluit ik haar niet langer te laten lijden. Ik breng haar terug naar haar plaats, waar ze met een diepe zucht zich in de stoel laat vallen. Els zegt meteen tegen haar dochter: ‘Zo slecht was je nu ook weer niet, Sallandy!’

Sal kijkt haar moeder aan en zegt: ‘Je kan goed liegen, mam! Ik geloof dat Jack toch wel een paar blauwe tenen heeft opgelopen!’

‘Ja, in het begin leek het nergens op, dat klopt. Maar toen je eenmaal bezig was, toen ging het best aardig! Ik denk, als je een paar lessen samen met Jack zou nemen, dat je al een stuk beter zou kunnen dansen. En geef toe, je vond het stiekem wel leuk!’

Sal glimlacht. ‘Oké, ik geef toe, dat het wel een beetje leuk was, maar misschien ook omdat hij zo sexy is.’

‘Nou ja, dat is ook een goede motivatie om met je vriend te dansen. En je hebt gelijk, hij is enorm sexy! En is hij echt overal zo gespierd?’

Sal knikt verlegen. ‘Hij is precies zo, als ik me altijd van een man heb gedroomd. Geen overdreven spierbundel, maar wel heel gespierd. Een echte sixpack, en hij heeft een stevige borstkas met zacht krullend borsthaar. Ik kon het bijna niet geloven, toen ik het zag!’

Els weet maar al te goed, wat het ideaalbeeld van haar dochter is. Daar heeft ze veel te vaak met haar dochter over gesproken. Ze heeft geprobeerd dat beeld van haar dochter bij te stellen, zonder al te veel succes. Maar ze is wel blij, dat het haar dochter nu eindelijk eens gelukt is om zo iemand te vinden.

Ik sta inmiddels met Theo en Gerard te praten, en ook Mart staat erbij. Het is een heel ontspannen gesprek over voetbal, en we moeten lachen als blijkt, dat we allemaal fan zijn van dezelfde club. Mart zegt daarop: ‘Een vriend van me heeft een skybox bij PSV. Ik zou hem eens kunnen vragen, of we daar eens samen mee naar toe mogen.’

‘Dat zou een fantastisch idee zijn! Mij kun je daar wel voor vinden, Mart!’

En de rest wil dat ook wel eens meemaken. Maar niet veel later begint Emily te jengelen, ze begint moe te worden, en Marijke brengt haar naar bed.

Plotseling gaat mijn telefoon over. Ik zie dat het mijn moeder is, dus ik neem snel op.
‘Hoi mam! Hoe gaat het met je?’

‘Hondsberoerd! Hoe gaat het met jou, jongen? Ik hoorde iets van Leon, dat je iemand meebrengt als je bij hem gaat eten?’

‘Ja, dat klopt inderdaad. Je hebt haar al een keer ontmoet!’

Het is even stil. ‘Ken ik haar dan?’

‘Je hebt haar de boodschap doorgegeven, dat kerstavond niet doorging!’

‘Ah, je buurvrouw? Ach, wat leuk! Dat is een hele mooie vrouw!’

‘En niet alleen mooi, maar ook leuk en intelligent. En nu ben ik al bij haar ouders op bezoek.’

‘O, dat gaat snel! Nou ja, als jij daar gelukkig mee bent?’

‘Vooralsnog gaat het fantastisch hier. Ik zal haar wel met oud en nieuw meebrengen, dan kun je haar ook ontmoeten. Maar wordt eerst maar eens goed beter! Hoe gaat het met pap?’

‘Al iets beter, maar nog steeds ziek. Het is echt een verschrikkelijke buikgriep. We zitten om beurten met ons hoofd boven het toilet…’

Ik lach. ‘Bah, ik wil me dit niet visualiseren, mam! Maar het heeft dan wel weer iets romantisch, lekker samen ziek zijn!’

‘Ik mag hopen, dat je dit niet als romantisch beschouwd, want dan heb ik medelijden met je vriendin!’

Ik lach. ‘Geen zorgen, mam! Ik weet gelukkig wel beter!’

‘Nou, dan wens ik je nog maar veel plezier en ik bel je nog wel een keer!’

‘Is prima, mam! Beterschap!’

‘Dank je, jongen!’

Ze hangt op en ik steek mijn telefoon weer weg. Mart zegt: ‘Was dat je moeder?’

‘Ja, ik had haar wel verwacht te bellen. Maar ze is er behoorlijk beroerd aan, thuis heerst de buikgriep! Dus moet ik daar even wegblijven, wil ik niet aangestoken worden.’

‘Wel leuk, dat ze je nog belt. Maar die buikgriep heerst wel flink! Een kwart van mijn personeel is al ziek, en bij de kerstviering zag het daarom ook uitgedund uit.’

Theo zegt dan: ‘Dat was maar goed ook, Mart! Want toen was je wel fit genoeg om die meubels naar het huis van Sal te brengen. Anders had ik daar alleen gestaan!’

Ik zeg dan tegen Mart: ‘Ze vertelde me, dat je die meubels helemaal zelf gemaakt hebt? Ik vond het een interessant keuze van hout, die je daar gemaakt hebt. Dat zie je niet zo vaak, maar het is wel mooi!’

‘Wil je mijn werkplaats dan nu eens bekijken?’

‘Ja, dit lijkt me wel een geschikt moment.’

Gerard vraagt dan: ‘Mogen wij ook meekomen, Mart? Ik ben er eigenlijk nooit geweest!’

Mart kijkt verbaasd. ‘Ik wist niet, dat het je interesseerde, Gerard. Je hebt er nooit iets over gezegd!’

‘Nou ja, ik wil gewoon eens zien, wat je daarvoor nodig hebt. Sinds ik weer moet werken voor geld, denk ik iets anders over werken. Ik werk nu met mijn hoofd, maar soms heb ik de behoefte iets met mijn handen te doen. Dat geeft me meer voldoening, al ziet het er af en toe niet uit, wat ik voortbreng!’

Mart lacht. Hoewel hij nog steeds verbaasd is over de verandering van Gerard, begint hij de jongeman steeds meer te mogen. Wat een kleine verandering een groot effect op iemand kan hebben. We lopen naar de schuur, waar de werkplaats van Mart gevestigd is. Terwijl we daarheen lopen, vraag ik aan Theo: ‘Wat voor werk doe jij eigenlijk, Theo?’

Theo lacht. ‘Ik werk bij de concurrent van GS-Design. Ik heb Lisette ontmoet op een beurs, waar zij ook was. Daar is de vonk toen overgesprongen!’

‘En nog geen interesse om over te stappen?’

‘Dat zou mijn vader nooit goed vinden, Jack! Hij is niet alleen de eigenaar, maar ook mijn baas!’

Ik lach hardop. ‘Op die manier! En hoe denkt hij erover, nu je met de dochter van zijn concurrent getrouwd bent?’

‘Hij vindt het wel amusant. Maar het heeft wel bepaalde gevolgen gehad. We werken nu meer samen, we hebben nu al een paar gezamenlijke projecten gedaan. GS-design heeft weer bepaalde kwaliteiten, waar ze echt beter in zijn, en andersom. Bij ons bedrijf, Autumn-style, richten we ons meer op zitcomfort, en GS-design is meer gericht op gewone meubels, hoewel ze ook banken, stoelen en fauteuils verkopen.’

‘O, Autumn-style ken ik ook al. Dat is ook een klant van het bedrijf, waar ik werk.’

‘Dat wist ik al, toen je me vertelde waar je werkte. Maar ik hoef er niet per sé iets over te zeggen, of wel?’

‘Nee, maar het is wel toeval en leuk, dat onze banden al veel dichter bij elkaar liggen, dan we zouden denken.’

‘Dat ben ik wel met je eens.’

We komen dan in de werkplaats. Het is er stoffig, zoals een werkplaats vol hout ook meestal is. Wat niet wil zeggen, dat het er niet netjes uitziet. De vloer is schoon, maar er ligt gewoon hier en daar wat zaagsel, dat is gewoon niet te voorkomen. Mart laat ons zien, waar hij nu mee bezig is. Theo heeft meteen aandacht voor het meubelstuk en geeft er ook meteen zijn mening over. Schijnbaar heeft hij er wel verstand van, want Mart hoort hem aandachtig toe.

Gerard en ik staan er maar wat verloren bij te kijken.
Ik zeg tegen Gerard: ‘Een beetje abracadabra voor je?’

‘Ja, maar als ik dit hier zo zie, krijg ik wel zin om iets te doen. Maar ik zou niet weten, hoe ik die machines moet bedienen!’

‘En waarom vraag je Mart niet eens, of hij je een en ander wil leren? Ik denk, dat hij het misschien wel eens wil doen!’

Gerard kijkt me wat onzeker aan. ‘Denk je? Ik weet, dat hij me niet heel erg hoog heeft zitten.’

‘Misschien moet je jezelf toch nog eens herzien na vanavond, Gerard. Je moet toch toegeven, dat de avond toch best gezellig is geworden, nu je jezelf hebt durven blootgeven?’

Gerard knikt. ‘Ja, dat was best een openbaring voor me. Ik voel me nu ook voor het eerst echt welkom, in plaats van getolereerd.’

‘Nou dan. En ik denk werkelijk niet, dat Mart echt iets tegen je heeft. Het kwam eerder, hoe je bij hem overkwam. Zo komt het in ieder geval bij mij zo over.’

‘Misschien is dat wel zo. Nou ja, veel heb ik ook aan mezelf te danken. Laat ik het zo zeggen, ik was vroeger een behoorlijk verwend nest. Mijn vader was rijk, en gaf me alles, wat ik wilde. Zelf toen ik al getrouwd was met Marijke. Maar kort daarna ging hij failliet, en dat was natuurlijk niet fijn. Maar ik was nog steeds dat verwend nest, dat ik altijd ben geweest. Maar godzijdank had ik Marijke nog, en zij heeft me weer de goede richting in geholpen.’

‘Els had me er al iets over verteld. Ze had gezien, hoe je nogal lomp me geen hand gaf.’

Gerard knikt. ‘Nog sorry daarvoor. Ik ben soms echt een lul.’

‘Het is al goed, je hebt het alsnog goed gemaakt.’

‘Maar je krijgt niet zo gauw een tweede kans om een indruk te maken, Jack. En die heb je me wel gegeven. Dus daar ben ik je ook ontzettend dankbaar voor!’

Ik glimlach en zeg: ‘Nou, als ik ooit eens iets op mijn dak krijg, waar ik je hulp wel bij kan gebruiken, dan weet ik je wel te vinden.’

‘Dat mag je gerust doen, Jack. Je wilt niet weten, hoe goed ik me nu voel. Dat is een hele lange tijd geleden.’

‘Iedereen heeft het recht op zijn moment van geluk, Gerard, ook jij.’

Nou, ik ben in ieder geval blij jou een keer ontmoet te hebben. En ik hoop dan ook van harte, dat het tussen jou en Sallandy wat gaat worden.’

‘Dat hoop ik ook, al kun je dat nooit zeggen, als je elkaar pas 2 dagen kent.’

‘Daarom juist. Ik zou het fijn vinden je vaker te zien.’

We schudden elkaar de hand, en daarmee is weer een vriendschap ontstaan. Grappig, hoe zoiets zich kan ontwikkelen…

We gaan weer bij Mart en Theo staan en luisteren toe hoe ze het over bepaalde zaken hebben. Mart vraagt me dan iets over een bepaald soort hout, waar ik dan weer een en ander van weet. Maar ik betrek Gerard er ook handig in, door hem te vragen, wat hij van het meubelstuk vindt. Ik vraag hem, of hij de combinatie wel mooi vindt, want het is nogal een gewaagde combinatie van houtsoorten, die niet ieders smaak zou zijn.

Gerard twijfelt even of hij wel zijn mening durft te geven, maar als ik hem aankijk, recht hij zijn rug en geeft toe, dat hij het op zich wel mooi vindt, maar de gekozen houtsoorten hem te donker zijn. Mart kijkt hem dan verbaasd aan en zegt: ‘Hmm, dat is misschien ook niet eens zo’n slecht idee. Jack, wat zou jij hiervoor gebruiken? Welk hout?’

Ik geef mijn mening, en daar zijn we het al snel over eens. Mart heeft toevallig een stuk liggen, en hout dat naast het meubelstuk.

‘Ja, dat zou wel eens kunnen werken, Jack. Goed idee van je, Gerard. Je hebt smaak!’

Gerard bloost. Ik zeg dan tegen Mart: ‘En wanneer ga je hier weer aan werken?’

‘Ach, wie weet! Misschien morgen al. Want als ik eenmaal een idee heb, dan wil ik dat ook zo snel mogelijk uitwerken.’

‘Kun je soms hulp gebruiken?’

‘Wie, van jou? Je moest toch bij je broer gaan eten?’

‘Nee, van Gerard! Hij vertelde me net, dat hij wel eens wilde zien, hoe zoiets gemaakt werd. Misschien kan hij je helpen.’

Mart kijkt verbaasd naar Gerard, die nu hevig bloost. ‘Zou je dat echt willen, Gerard? Dat kan wel, maar het kan wel zijn, dat je dan vuile kleren krijgt.’

‘Ach, dat zijn maar kleren, Mart. Maar als het mag, wil ik best kijken en je af en toe helpen. Dat lijkt me echt fantastisch om zoiets te mogen zien. Ik krijg steeds meer waardering voor mensen, die met hun handen iets maken. Dat kon ik vroeger nooit zo begrijpen, maar Marijke heeft ervoor gezorgd, dat ik een hele andere blik op de maatschappij krijg. En nu intrigeert me wel, hoe jij je meubels maakt.’

‘Had dat maar eens eerder gezegd, Gerard! Ik zou het je echt met liefde laten zien.’

Theo zegt dan: ‘Ik wil ook wel eens zien, hoe je werkt, Mart. Maar dan wil ik alleen toekijken. Daar kan ik als designer alleen maar van leren van een echte vakman.’

Mart glimlacht, maar ik zie aan hem, dat hij trots is.

‘Dat is goed, dan heb ik morgen twee mannen, die me kunnen helpen. En dan heb ik ook een excuus om met mijn werkstuk verder te gaan. Daar zal Els niets tegenin kunnen brengen!’

We lachen allemaal. Opeens zegt Mart: ‘Nu gaan we ook een deur verderop. Dat wilde Jack eigenlijk een keer zien.’

Ik glimlach breed, want ik weet wat er nu staat te komen. Mart opent een deur, die goed afgesloten is, en we komen dan een grote, verwarmde garage. Er staan daar een vijftal klassieke wagens. En meteen als ik ze zie, moet ik hardop lachen.

‘Ik kan wel zien, dat Els hier niet vaak komt, Mart! Anders zou je waarschijnlijk een probleem hebben!’

Mart lacht. ‘Dat had je snel gezien, Jack! Maar hoe vind je ze eruit zien?’

Ik zie daar buiten de drie wagens, die hij me eerder al had beschreven, ook al de Lotus Cortina en de Lotus Elan, allemaal in goede conditie, ten minste op het eerste gezicht. Ik bekijk me alle wagens, en zie dat ze er allemaal voor hun leeftijd nog best goed uitzien.

‘Ze zien er prachtig uit, Mart. En over die Cortina, misschien dat we er later over kunnen praten. Maar nu nog niet. Maar dat heeft nog tijd, jij moet ook nog even van deze wagens kunnen genieten.’

‘Uiteraard, maar je hebt dus wel interesse?’

‘Zeker, maar eerst eens kijken, wat Sal van de Austin vindt. En mocht ze dat niets aan vinden, dan kunnen nog snel genoeg over de Cortina praten.’

Nu staan Gerard en Theo even verbaasd te kijken. ‘Waar hebben jullie het toch over?’

Mart lacht. ‘Over die Lotus Cortina daar. Jack heeft zelf een Austin Healey, en zou misschien graag zo’n Lotus Cortina willen hebben. En omgekeerd heb ik zo’n Austin Healey op mijn verlanglijstje, maar die vind je ook niet overal. Dus kunnen we elkaar misschien helpen.’

‘Ah, dat begrijp ik ten minste nog. Maar waarom moest Jack zo hard lachen?’

‘Omdat Els nog niet weet, dat ik die wagens al gekocht heb.’

Daarop moeten zowel Theo als Gerard hard lachen. ‘Oei, als ze dat te weten komt, dan zwaait er nog wat voor je, Mart!’

Mart haalt zijn schouders op. ‘Het maakt ook niets uit, Theo. Ik zou er niet versteld van staan, als ze het toch al gezien heeft. Meestal koop ik zoiets, en laat ze dan een tijdje in de schuur staan. Zo nu en dan komt ze hier wel eens binnen, kijkt dan eens rond en zegt vervolgens niets.’

Opeens is het Mart, die zich verrot schrikt, als hij achter zich hoort: ‘Dus dan meen je maar gewoon weer twee nieuwe auto’s te kunnen kopen, Mart?’

Hij heeft niet gezien, dat Els, met haar dochters de garage in is gelopen. Iedereen moet lachen, behalve Mart. Want die staat nu een beetje bedremmeld te kijken als een klein kind, dat betrapt is bij iets wat niet mag. Els lacht en geeft hem een zoen.

‘Mart, als jij je graag een auto wilt kopen, dan moet je dat vooral doen. Je werkt er hard genoeg voor, en als we het geld er nou niet voor hadden. Bovendien houd je het nog best binnen de perken, anders had ik je allang iets gezegd!’

Dan moet Mart ook lachen en omarmt zijn vrouw. ‘Ik heb gewoon ’s werelds beste vrouw!’

Dan zegt hij: ‘Maar wat vind je van mijn nieuwste aanwinsten?’

‘Wat zijn het voor wagens, Mart?’

‘Dat is een Lotus Cortina, en die sportwagen is een Lotus Elan.’

‘Ik vind die sportwagen wel een leuk autootje. Mag ik daar dan ook wel eens in rijden? Je kunt toch niet in alle auto’s tegelijk rijden!’

Mart trekt een zuur gezicht, maar glimlacht uiteindelijk. ‘Oké, want ik had het je eigenlijk moeten vragen. Dan is de Elan voor jou.’

‘En wat is er zo bijzonder aan die gewone wagen?’

‘Dat is een hele speciale versie. Het is eigenlijk een Ford, maar er zit een Lotus motor in. Dezelfde als in de Elan overigens. Maar hij ziet eruit als een gewone wagen, maar dat is hij niet. En dit is toch al een speciale versie, omdat er een hoop aluminium plaatdelen op zitten, die de wagen lichter maken, en de motor heeft iets meer vermogen, dan standaard. Standaard zou hij 109pk hebben, maar deze motor heeft er 125pk, omdat deze wagen eigenlijk voor de rally gebouwd is, maar heeft dat nooit gedaan. Ze hebben er achteraf het gewone interieur weer ingezet, zodat de wagen eigenlijk niet meer verschilt van de normale straatversie.
Bovendien is dit de laatste versie van deze serie, met de bladvering aan de achteras, die stukken beter is, dan de normale achteras voor de Lotus Cortina van die reeks.’

‘Aha, dus daarom is die zo bijzonder. Wilde je ze daarom zo graag hebben?’

‘Ja, maar ook omdat ze best goed rijden. En ook omdat de wagen, die ik eigenlijk graag wilde hebben, nergens te krijgen is.’

Els zucht eens diep. ‘Dus nog een auto, Mart?’

Mart glimlacht. ‘Ja, maar misschien moet ik dan een wagen ruilen met Jack. Die zou misschien wel interesse hebben in de Cortina, en dan krijg ik zijn Austin. En dan is iedereen blij!’

Els kijkt me verbaasd aan. ‘Ben je ook al zo’n autogek als Mart?’

‘Zo erg wil ik me niet noemen, maar ik heb inderdaad wel een Britse klassieker. Een Austin Healey 3000 Mk III. Daar rijd ik met veel plezier in, maar met het oog op de toekomst wil ik die misschien ruilen tegen een andere droomauto van me, de Lotus Cortina Mk I’

Els schudt meewarig haar hoofd en zegt tegen Sal: ‘Sallandy, ik heb medelijden met je. En geloof me, als mannen eenmaal met dat speelgoed te maken krijgen, dan krijg je ze er niet meer vanaf!’

Ik lach. ‘Zo erg is het gelukkig bij mij niet, Els. Soms moet je je dromen laten vervullen, en dat is precies, wat ik gedaan heb. Overigens, toen ik die Austin kocht, wist ik niet eens of ik hem voor dat geld wel zou krijgen. Ik had namelijk een belachelijk laag bedrag geboden, zeker voor die auto, maar ik won hem wel. En eenmaal toen de wagen voor de deur stond, en ik gelukkig een schuur gevonden had, waar ik de wagen in kon opknappen, heeft het me nog eens het dubbele gekost, voordat de wagen weer kon rijden. Dan leer je zo’n wagen wel waarderen. Niet alleen, omdat het een rijdend kunstwerk op wielen is, maar ook hoe de wagen in elkaar zit, en hoe er is nagedacht over het gehele concept.’

Els schudt nog eens haar hoofd. Ze kijkt Sal aan en zegt: ‘Ik heb medelijden met je, kind.’

En daar moeten Marijke en Lisette dan weer hard om lachen. Els draait zich meteen naar hun om en zegt: ‘Pas maar op! Nu jullie mannen dit gezien hebben, konden ze ook wel eens aangestoken worden door dat virus, dat auto’s heet!’

Mart lacht en zegt: ‘Luister maar niet naar je moeder! Want die gaat maar al te graag met me mee, als ik een tochtje met een van mijn auto’s ga maken!’

Els haalt haar schouders op. ‘Nou ja, als je toch die wagens hebt, dan moet je ze gebruiken ook! Dat zou toch zonde zijn?’

‘Ja, maar wie komt er altijd met het idee om weer een tocht te maken?’

Els lacht. ‘Oké, ik geef het toe. Het is best leuk om samen met zo’n wagen te rijden. Het levert leuke reacties op, en je beleeft zo’n tocht ook heel anders, dan met onze normale auto. Maar ik zou genoeg hebben aan één wagen, waar mijnheer hier er liefst de gehele garage vol mee zou zetten. Maar een man heeft zo zijn verzetje nodig, en als Mart daarmee gelukkig is, dan moet hij dat vooral doen.’

We lopen dan gezamenlijk weer naar binnen, waar we de avond gezellig voortzetten. En tegen de tijd, dat het bedtijd wordt, zijn we als familie een heel stuk dichter naar elkaar gegroeid.

Ik volg Sal dan naar haar oude kamer. Daar geeft ze me een zoen en zegt: ‘Ik was vandaag echt heel erg trots op je, Jack. Ik had niet verwacht, dat je zo goed zou vallen bij onze familie.’

‘Dus ik was een schot in de roos, Sally?’

Ze kijkt me verbaasd aan. ‘Sally?’

‘O, je vader vertelde me, dat hij je het liefste Sally had genoemd, maar dat wilde je moeder niet.’

‘Echt waar? Dat heeft hij me nooit verteld! Noemt hij me daarom altijd Sal?’

‘Ik denk het. Maar ik vind Sally veel leuker klinken, dan Sal.’

Ze glimlacht. ‘Ik eigenlijk ook.’

We kleden ons uit, maar we houden ons ondergoed nog aan, hoewel Sal haar bh wel uitdoet. We kruipen in bed, en vallen vrijwel meteen in slaap.