Woensdag avond, ik heb bezoek van An en samen genieten we gezellig van een lekker glaasje witte wijn. We praten nog wat na over onze midweek in Bouillon, ondertussen alweer even geleden. Er wordt wat afgelachen als we de herinneringen ophalen en An kan het niet laten om te polsen hoe dat vluggertje met Kristof was geweest. Plots gaat de telefoon en ik neem om. "Met Charlotte". "Dag Charlotte, met Kristof hier, alles in orde met jou?" "Ja dat wel, hoe is nu met Lien, is haar voet genezen?" (zie verhaaltje Kristof en Charlotte). "Alles in orde ondertussen hoor, maar ik bel even om jou hulp in te roepen." zegt Kristof. "Mijn hulp, moet er weer een gevallen persoon uit de nood geholpen worden?" vraag ik al plagend.

"Nee dat niet, het is voor mijn werk. Ik ben met een miljoenencontract bezig en het komt maar niet in orde, je weet wel, echt moeilijke klanten." "Maar Stofke wat kan ik daaraan veranderen, is toch niets voor mij?" antwoord ik verbaast. Kristof antwoordt echter "Jawel, maar ik wil dit niet over de telefoon bespreken. Kunnen we ergens afspreken, is echt wel dringend. En sorry dat ik jou daarmee zo overval. " Ik antwoord hem dat hij gerust tot mij mag komen, maar dat An er ook is. Kristof zegt dat hij erop gerekend had om bij mij te kunnen langskomen en dat hij er binnen een minuutje of tien zal zijn.

Even later gaat de bel, ik ga naar de voordeur, doe open en zoals verwacht staat Kristof voor de deur. We geven elkaar een klein zoentje op de mond en ik zie hem glimlachen. Hij gaat verder door en gaat de salon binnen waar ik met An zat. Die krijgt een zedig kusje op haar wang. "Als je wil ga ik wel naar huis" zegt An terwijl ze hem nog vlug een glaasje wijn inschenkt. "Nee, voor mij hoef je niet te vertrekken An, je mag gerust weten waarover dit gaat," antwoordt Kristof.

Kristof legt uit dat hij al bijna twee maanden aan het onderhandelen is met een groot Nederlands bedrijf. Op alles hebben ze iets aan te merken en zeker op de prijs, maar het bedrijf waar Kristof voor werkt, heeft de enige juiste oplossing voor hun probleem. Hij herinnert er ons aan dat grondstoffen duurder worden en dus ook de prijs van het werk.

"Vrijdag ontmoet ik hen in Amsterdam en wil ik het afronden, het is dan of ik stop ermee en ze zoeken maar een andere oplossing", zegt Kristof. "Kan jij mij misschien vergezellen met je charmante verschijning zodat die mannen misschien wat bijdraaien?" "Natuurlijk niet, je denkt toch niet dat ik met die kerels naar bed ga gaan om jou te helpen" reageer ik boos. "Maar neen, dat vraag ik niet van jou, ik wil gewoon dat je wat meepraat en af en toe eens lief lachen, je kent dat wel", antwoordt Kristof. "Je moet dat natuurlijk niet gratis doen, het bedrijf zal je daar goed voor belonen. En als we een goede deal maken, kan ik zorgen voor een extra bonus." An is enthousiast en zegt "allé Lotje daar moet je toch niet over nadenken, doen gewoon." Ik antwoord dat ik het niet weet, ik moet vrijdag immers werken. An reageert snel en zegt: "je kan toch verlof nemen en je moet toch wat werken aan je huis doen, dus dat extra zakcentje is mooi meegenomen." Kristof voegt eraan toe dat de verloning die ik zou krijgen, als onkosten bij hem zouden staan, met als gevolg dat dit netto zou zijn. Ik twijfel nog steeds en vraag "zeker geen seks?" An schiet in een lach en brengt al proestend uit: "niet met die Nederlanders bedoel je, maar tegen Kristof ga je geen neen zeggen, dat weet ik zeker". Ik lach nu ook en geef haar gelijk. Ik stem toe met Kristof zijn voorstel.

"Hoe lief van jou, Charlotte," antwoordt Kristof, "we nemen vrijdag de tgv van 7uur 44 in Antwerpen." Kristof haalt zijn laptop boven en van zodra hij op mijn wifi zit, boekt hij een treinticket voor 2 personen in eerste klas. Vervolgens regelt hij een taxi voor mij en zegt: "Om 7 uur staat de taxi voor je deur, betaling wordt door mij geregeld. We hebben afspraak in een hotel in Amsterdam en heb alvast 2 luxe kamers geboekt. Ik heb daar ook een vergaderzaal geboekt en meeting is om 11 uur. Aangezien dat we een uurtje in de trein zitten en goed op tijd in het hotel zijn, heb ik tijd genoeg om je briefen." An ligt plat van het lachen en vraagt: "voor wie is die 2de kamer dan? Voor jullie klanten zeker, want ik geloof nooit dat Charlotte op een andere kamer zal slapen dan die van jou." We lachen allemaal en weten dat An gelijk heeft.

De avond verloopt verder nog gezellig. Maar dan zegt An dat ze naar huis gaat en ze wenst ons nog een fijne avond. Kristof staat ook recht en zegt dat ook hij doorgaat. Kristof geeft An een zoen en ik geef haar ook een zoen. Dan zoent Kristof mij en ditmaal is het een heerlijke tongzoen. Ik voel hoe hij met zijn handen mijn borsten streelt en An roept dat ze weg is, dat ze dat niet hoeft te zien. Ik verbreek onze tongzoen en zeg: "Kristof ik denk dat ik beter ga slapen, morgen werken en vrijdag een drukke dag." Ik zie dat hij het spijtig vindt maar dat ik wel gelijk heb en na nog een innige zoen neemt ook hij afscheid en zegt dat hij blij is dat ik hem wil helpen en dat hij dit nooit zal vergeten.

Donderdagvoormiddag stuur ik een berichtje dat mijn verlof in orde is. Donderdagavond ben ik alles aan het inpakken als de telefoon gaat. An hangt aan de lijn om me succes te wensen en te zeggen dat ik zeker iets leuks moet meenemen om 's avonds aan te trekken. Ik zeg dat ik een leuk kleedje meeheb om te gaan dineren, maar zij reageert dat ik iets leuks moet meenemen om aan te trekken nadat we op restaurant zijn geweest, iets sexy zodat Kristof jou zeker heerlijk zal verwennen. An is toch wel een plaaggeest denk ik bij mezelf.

Vrijdagmorgen om 7 uur stipt staat de taxi voor de deur. Het is rustig op de baan en we zijn vlug aan het station. Kristof staat daar op mij te wachten, ik krijg een klein zoentje en hij vraagt of ik zin heb om nog even een koffie te drinken voordat de trein er is. "Klein vraagje, je gaat toch niet naar die meeting in die jeans, het staat je beeldig maar ik had wel iets anders in mijn gedachten." Ik antwoord een beetje boos: "Kristof, ik weet hoe ik me moet kleden hoor". "Ik ben je maar aan het plagen Charlotte, ik weet dat jij je voor elke gelegenheid gepast weet te kleden," antwoordt hij. Ik kan niet anders dan glimlachen, ik had beter moeten weten dat hij mij daarmee aan het plagen was.

In de trein en later in de lobby van het hotel, bespreken we alles en krijg ik mijn instructies. Kristof zal de klanten proberen te overtuigen en heeft dan ook fotoreeks gemaakt van de uit te voeren werken en ik moet dan op mijn laptop de foto's laten zien. Ik weet dat ik me daarbij af en toe zal vooroverbukken, net zoals bij het notities maken. Het zal dus een beetje plagen van de klant worden. Kristof gaat verder: "Ze zullen wel weer wat aanpassingen willen en dat jaagt de prijs omhoog en dat hebben ze liever niet. Gelukkig heb ik van onze leverancier van de duurste producten bericht gekregen dat de prijzen de eerste veertien dagen niet gaan stijgen."

Onze kamer is klaar en we mogen naar boven om ons om te kleden. Kristof belooft dat hij binnen 20 minuten zal komen kloppen. Dan ben ik zeker klaar, dus prima voor mij. Maar na vijf minuten wordt er aan de deur geklopt, ik kijk door het spionnetje en zie Kristof staan. Ik doe open en zeg hem: "Awel goed op tijd?" Hij antwoordt "ja, ik was toch al klaar en dacht misschien jij ook. Trouwens je staat daar wel beeldig met dat kanten zwarte setje." Hij komt dichter bij me staan en terwijl ik mijn haar in de plooi leg, kan hij het niet laten om even in mijn broekje te voelen. Ik word een beetje boos "Kristof we moeten nu werken". Hij antwoordt dat hij dat weet, maar dat hij alleen wou voelen of het terug een streepje is of nog altijd kaal zoals die twee nachten in Nederland. Ik antwoord "Hm een klein driehoekje deze keer." "Mag ik het heel even zien?" vraagt hij en ik kan dit niet weigeren. Ik trek mijn slipje een stukje naar beneden. "Echt mooi, heel wat anders dan die bos bij Lien" is zijn reactie. Ik trek mijn slipje terug goed en zeg hem dat ik me verder ga klaarmaken.

Ik doe een beetje make up op, trek dunne zwarte stay-up kousen aan, een zwart stijlvol rokje dat tot een klein beetje boven de knie komt en een bordeaux blouse met knoopjes. Ik laat een paar knoopjes open en zeg tegen Kristof dat hij moet gaan zitten. Vervolgens ga ook ik zitten en buig we wat voorover en vraag hem of hij veel kan zien. "Neen, niet echt, een klein beetje zwarte kant, misschien moet je nog maar een knoopje bij open doen." Ik zie aan zijn gezicht dat hij mij weer aan het plagen is: "Zotteke natuurlijk niet, ik laat niet te veel zien, ik prikkel de nieuwsgierigheid een beetje en daar blijft het bij." Vervolgens trek ik zwarte schoenen met een hak aan en dan gaan we samen naar beneden om onze klanten op te wachten.       

We zitten nu in de lobby van het hotel en wachten op onze klanten. “Zeg Kristof, het kan goed zijn dat ik straks iets ga zeggen wat heel vreemd in je oren gaat klinken. Ik zal je dan wel verwittigen door eens heel zachtjes tegen je benen te trappen. Kijk dan niet verbaasd, ik weet wat ik doe.” Kristof kijkt me aan met een rare blik maar daar komen onze klanten aan, stipt op tijd. Kristof begroet hen hartelijk en stelt me voor als Charlotte Schrijvers. De oudste man, die er uit ziet als een levensgenieter, zegt “hallo ik ben Daan Brouwers”. De jongere man Koen Sips, ziet er volgens mij eerder uit als een koele kikker, dat merk ik aan zijn manier van doen.

We gaan onmiddellijk naar het vergaderlokaal, bestellen koffie en water. De Nederlanders openen het gesprek en zoals verwacht willen ze toch nog het één en het ander veranderen. De geluidsisolatie zou beter moeten en ook willen ze andere ramen.

Kristof antwoordt “ja dat kan wel, maar heeft natuurlijk zijn prijs.” Ik toon zoals afgesproken even wat er allemaal kan zodat Kristof een prijsberekening maken. Hij zegt me snel waar ik dat allemaal kan vinden. Terwijl ik alles laat zien, zorg ik ervoor dat zeker Koen, regelmatig iets in mijn blouse kan zien. Na wikken en wegen en deskundig advies van Kristof, beslissen ze wat ze willen. Maar daar hangt wel een stevig prijskaartje aan vast en dat is het grote punt, ze vragen opnieuw of er niet wat aan de prijs kan worden gedaan.

We zijn al een tijd bezig en we zien dat we er zo niet gaan uitraken. Ik ga een partijtje blufpoker spelen en tik met mijn voet 2 keer tegen het been van Kristof. “Jullie weten toch ook dat alles duurder aan het worden is door de stijgende energieprijzen en het gebrek aan grondstoffen?” zeg ik rechtuit. “En ik heb nog slecht nieuws voor jullie, we hebben gisteren een bericht van onze leverancier gekregen dat de prijzen vanaf vandaag met 2,55 % stijgen. Hoe langer jullie wachten hoe duurder het wordt.” Ik voel dat Kristof een beetje zenuwachtig aan het worden is, maar hij vertrouwt me en laat me doen. “Kunnen we niet aanvaarden” zegt Koen en Daan knikt instemmend. De discussie gaat even verder, tot Kristof voorstelt om te gaan lunchen. “Goed idee” zeg ik, “dan zien we straks wel verder en wie weet kunnen we nog wel iets regelen.”

We gaan nu lunchen in het restaurant van het hotel, maar drinken eerst een aperitiefje in het salon. Ik zorg ervoor dat ik tegenover Koen zit. Ik neem nu een zakdoekje uit mijn handtas, maar heb ook mijn lipstick vast, die toevallig of niet, op de grond valt. Dat kan natuurlijk altijd wel eens gebeuren, maar nu is het bewust. Terwijl ik mijn lipstick opraap, open ik heel subtiel even mijn benen zodat Koen een glimp kan opvangen van mijn slipje als hij ten minste aandachtig genoeg is. Als ik me rechtzet en naar hem kijk, zie ik dat mijn opzet geslaagd is, ik wist het wel zeker, ik had tijdens de vergadering al gezien dat hij graag naar mijn borsten keek. En dit pleziertje gun ik hem ook wel stiekem.

Tidjens het eten vertelt Daan dat hij vanavond naar de voetbalwedstrijd Ajax - PSV moet. “We hebben daar enkele skyboxen en vanavond komen onze beste zakenrelaties. Ik moet op tijd aanwezig zijn om onze klanten te ontvangen en samen met die mensen te kunnen eten.” Dit klinkt mij als muziek in de oren, het is een akkoord of hij is te laat voor de wedstrijd. Ik heb er stiekem voor gezorgd dat er nu ook iets te zien valt tussen twee knoopjes in mijn blouse. Maar nu richt ik mijn focus op Koen. Voetbal zegt hem niet veel maar hij is een gepassioneerd liefhebber van golf. Ik ken daar eerlijk gezegd niets van maar ik zeg dat ik dat een mooie sport vindt en dat het geweldig is hoe ver ze daar zo’n balletje slaan. Koen zegt dat hij wel een goede golfer is, maar nog geen topspeler. Dat ik er even interesse in heb getoond, valt wel in de smaak.

Na de lunch gaat de vergadering verder en onmiddellijk beginnen ze weer over de verhoging van de prijs. ”Een ogenblikje, ik zal even bellen met onze leverancier.” Ik verwijder mij een beetje, zet het geluid stiller dat niemand er iets kan van verstaan en bel naar An. “Hey Lot, hoe gaat het daar.” “Goede middag, kan U mij even door verbinden met de heer Luk Baert?” “Wat zeg jij daar nu Lotje, alles ok?” antwoordt An verbaasd. "Dank U wel Mevrouw,” reageer ik cool. An begint te lachen en na even gewacht te hebben, begin ik mijn fictieve gesprek. “Dag Luk, met Charlotte Schrijvers. Alles in orde daar? En je paarden klaar voor de jumping van zondag? Ja natuurlijk kom ik kijken en ik ben ook ingeschreven voor de brunch. Maar daarvoor bel ik niet. Jullie prijzen zijn vandaag omhoog gegaan en net nu staan we op het punt om een belangrijk contract af te sluiten. Je begrijpt dat die mensen daar niet gelukkig mee zijn. Kan dat niet een paar dagen worden uitgesteld voor ons? ... Dat begrijp ik, een andere mogelijkheid zou een goede korting kunnen zijn. Is goed, ik begrijp dat jij dat niet alleen kan beslissen. Bel je me binnen een goed half uur terug met jou definitieve antwoord? Alvast bedankt Luk tot straks.”

Ik voel dat Kristof niet helemaal ontspannen is en niet weet wat er nu exact aan de hand is. De Nederlanders vragen me of ik denk dat ze die verhoging zullen laten vallen. Ik antwoord “Neen, dat gaan ze zeker niet doen, maar een extra korting zal misschien wel kunnen.” “Sorry, maar nu moet ik toch dringend even naar het toilet,” en ik verdwijn uit de vergaderzaal.

Op het toilet stuur ik onmiddellijk een bericht naar Kristof. Laat straks de verhoging vallen en dan zeg je dat de reeds onderhandelde prijs ongewijzigd blijft. Ook stuur ik een bericht naar An dat ze me binnen een uur moet bellen en dat ze dan best zwijgt en mij gewoon maar laat praten. 10 minuten nadien mag je mij nog een bericht sturen, maakt niet uit wat erin staat. Ik krijg bijna direct een bericht terug van An dat ze er niets van begrijpt maar dat komt wel in orde.

Ik keer nu terug naar de vergadering en heb een knoopje bij open gezet en aan tafel voel ik toch wel een spanning. Ik begin nu aan Daan wat te vragen over zijn voetbalploeg en zo is hij wat afgeleid. Hij heeft duidelijk ook wel een beetje interesse in vrouwelijk schoon. Na een dik half uur zeggen ze “we wachten nu toch al lang op dat telefoontje van jullie leverancier.” Kristof is alert en zegt “ja zo een korting geven op zo’n groot budget gaat nu eenmaal niet snel. Hadden jullie niet zo lang gewacht om te beslissen dan was het al lang in orde geweest.”

Na een uurtje gaat mijn telefoon. “Dag Luk, heb je iets kunnen regelen. Ja dat je niet alles kan laten vallen, is ergens normaal. Maar het verschil delen door twee is een mooie deal. Oei er zijn nog voorwaarden, vertel. ... Dat zal wel lukken. En je gaat alles doorsturen naar mij? Fijn kijk er naar uit. Zal zien of we tot een akkoord kunnen komen. Ik laat vandaag zeker nog iets weten. Kristof zal de rest wel afhandelen. Bedankt Luk tot zondag op de jumping.”  

Ik richt me tot onze klanten en zeg “Wel onze leverancier is akkoord om de prijsverhoging te beperken tot de helft. Maar er is wel de voorwaarde en dat is dat wij maandag ten laatste om 10 uur onze definitieve bestelling doorgeven.” Die Koen weet het nog zo zeker niet. Even later krijg ik zoals afgesproken een bericht van An, “ik begrijp er niets van maar nog veel plezier.” Ik richt me opnieuw tot onze klanten: “Een berichje van onze leverancier, we kunnen gerust zijn.” Na nog een tijdje gepalaverd te hebben, zegt Kristof “Ik ben bereid om die opslag niet aan jullie door te rekenen, maar dan blijft de prijs voor de bijgekomen werken ook onveranderd.” “Dat lijkt me een faire deal”, zegt Daan, “we zijn akkoord”. Ook Koen is akkoord maar wat minder enthousiast. Kristof zorgt voor de administratieve formaliteiten en het contract wordt ondertekend. 

“Ik ben blij dat het in orde is”, zegt Daan, “ik zou nog graag met jullie iets gaan eten, maar ik moet nu toch vertrekken naar het stadion van Ajax.” We nemen afscheid van elkaar en hopen van nog eens samen zaken te doen.

Als ze weg zijn zegt Kristof “kom eens hier jij” en hij geeft me een innige omhelzing. “Maar eerlijk gezegd, ik begrijp er niets van.” De prijzen van onze leverancier zijn toch niet gestegen en wie in hemelsnaam is toch die Luc Baert?” “Wel dat is een buurman van mij”, antwoord ik hem. “Maar wat heeft die met deze zaak te maken?” vraagt Kristof. “Wel helemaal niets, maar de persoon aan de lijn was An.” Kristof begint het een beetje te begrijpen.

“Dat had ik nooit verwacht dat jij met zo’n uitgestreken gezicht zou kunnen bluffen. De directie zal tevreden zijn en je mag een mooie vergoeding verwachten. Ik had behoorlijk doorgerekend aan de extra dingen die ze gevraagd hebben met het idee om nog wat korting te kunnen geven, maar nu hebben we meer dan de volle pot aangerekend. Ik denk dat we hier meer dan 150000 Euro extra winst hebben gemaakt en daarvan krijg jij zeker een deeltje.” Ik antwoord “maar An heeft ook meegewerkt en verdient volgens mij ook wel iets hé Kristof.” Hij glimlacht en zegt, “Dat zal ik wel regelen, maar nu gaan we eerst vieren.”