Spelletjes Van Jolijn - 2

Na de inleiding, hierbij het eerste echte verhaal.

Ik vervolgde mijn weg naar huis in de auto, en de loop van de dag overdenkend. Ik verbaasde me nogmaals over het feit dat ik me direct zo open en kwetsbaar had opgesteld. Niet echt iets wat ik gewend ben te doen. Een andere conclusie was dat Jolijn er blijkbaar plezier in leek te hebben om me te prikkelen en vervolgens achter te laten met vraagtekens. Hoe had ze dat geregeld met onze manager? En had ze dat echt alleen gedaan omdat ik zo maar ‘een leuke collega’ ben? Gezien de looptijd van het project zou er echter nog tijd genoeg komen om die vraagtekens wat meer beantwoord te krijgen, zo hoopte ik.

Hoewel Jolijn in haar afscheid “tot morgen” had gezegd, bleek de volgende dag dat ze niet op kantoor verscheen. Later in de ochtend mailde ze me voor projectgerelateerde zaken, waaruit ik opmaakte dat ze thuis aan het werk was. Ik zat nog steeds met een aantal brandende onbeantwoorde vragen, maar daar had Jolijn blijkbaar geen boodschap aan: ons contact via mail bleef louter professioneel, dus gericht op onze werkzaamheden. Ik liet het zo, omdat ik het Jolijn niet gunde dat ik mezelf zo snel nog kwetsbaarder op zou stellen. Volgende week dinsdag was een nieuwe afspraak op locatie. Deze keer was dat in de middag, in de omgeving van Amersfoort.

Na het weekend verscheen Jolijn op maandag weer op kantoor, en onder het mom van 'projectgroepgenootjes' kwam ze ineens naast me zitten. We praatten wat over het weekend en werkgerelateerde zaken. Daarna gingen we ieder aan het werk, hoewel Jolijn af en toe mijn aandacht leek te trekken. De dag verliep verder rustig, hoewel ik een bepaalde spanning voelde. Geen idee of Jolijn dat ook had. Ik had nog steeds een paar vragen, maar die bewaarde ik dan maar voor morgen. Juist op het moment dat ik naar huis wilde gaan, ontving ik een e-mail. Een lege header, afzender Jolijn.

"Mag ik morgen met mijn leuke collega meerijden?

J."

Ik kon een klein lachje niet onderdrukken, en besloot nog even te antwoorden:

"Een aantrekkelijke vrouw als jij? Absoluut. Op voorwaarde dat je net zo vrolijk bent als vorige week.

S."

Ik sloot af en pakte mijn spullen. Naast me gniffelde Jolijn op haar beurt zachtjes. Ik wenste iedereen een fijne avond en vertrok. Net voordat ik de ruimte verliet keek ik nog eens achterom. Van achter haar monitor zag ik de prachtige blauwe ogen van Jolijn me lachend nakijken. Ik lachte terug, en vertrok naar huis.

Op dinsdag was ik alweer een uurtje aan het werk toen Jolijn zich installeerde op de werkplek naast me. Ze had me gisteren geen reply-mail meer gestuurd, maar kwam breeduit lachend binnen op kantoor vanochtend. En als klap op de vuurpijl zag ze er ook nog eens goed uit: ze droeg pumps, in combinatie met diezelfde rok als op haar eerste werkdag en een strak truitje waarin haar borsten goed uitkwamen.

Toen ze ingelogd was kreeg ik wel weer een mail:

“Vrolijk genoeg zo? Ik verheug me erop! Breng je me ook terug naar kantoor straks?

J.”

Ik twijfelde of ik het aan zou durven, maar ik besloot voor een dubbelzinnig antwoord te gaan:

“Ruimschoots. Je bent meer dan welkom in mijn bolide, en ik breng je overal waar je naar toe wil.

S.”

Vervolgens bleef het stil vanaf mijn rechterzijde, zowel per e-mail als in woord en gebaar. Ik vroeg me af of mijn antwoord misschien in het verkeerde keelgat geschoten was? Later die ochtend hadden we nog even afstemming over die sessie van vanmiddag, maar wederom louter professioneel. Jolijn bleek meester in het spelletje wat ze had ingezet; ik vroeg me echt af wat ze nu eigenlijk wilde.

Terwijl de rest van onze collega’s vertrokken naar de lunchruimte, zetten Jolijn en ik koers naar Amersfoort. Onderweg werden geen al te spannende onderwerpen aangesneden. Jolijn bleef maar doorpraten over muziek, terwijl ik naar een geschikt moment zocht om van onderwerp te veranderen, en mijn vragen te stellen. Dat lukte me maar niet, en na een klein uurtje rijden bereikten we de bestemming.

Eenmaal in projectoverleg wat daar gehouden werd wist ik wederom niet wat me overkwam. 5 minuten na aanvang ging iemand onder tafel met zijn/haar voet op de mijne zitten. Ik keek op van mijn papieren, en keek de groep rond. Niemand verblikte of verbloosde, en Jolijn zat ogenschijnlijk onaangedaan aan mijn linkerzijde. Ik verdacht haar het meest omdat het mijn linkervoet betrof: zij was vanuit haar positie het best in staat dit te doen. De dader haalde ook niet geschrokken de voet weg zoals je wel vaker in dat soort situaties ziet, maar liet hem schijnbaar ongestoord op de mijne rusten. Toen ik nogmaals Jolijn vanuit mijn ooghoeken bekeek werd die blik door haar beantwoord, en werd ineens de hak (waarschijnlijk van haar pump) in de bovenkant van mijn voet geplant. Het deed geen echte pijn, maar de boodschap was duidelijk; ik moest doen alsof er niets aan de hand was, en vooral Jolijn niet aankijken. Vervolgens schuurde de voet meerdere malen langs mijn onderbeen van boven naar beneden. De rest van het overleg is als een waas aan me voorbij gegaan; ik vond het ontzettend spannend en opwindend wat ze deed, maar wist me ook echt geen raad met de tegenstrijdige signalen die ze de afgelopen dagen had afgegeven. Ik liet haar haar gang gaan, benieuwd als ik was waartoe dit nu weer ging leiden. Jolijn bleef maar met haar voet over mijn onderbeen schuren en in de tussentijd acteerde ze ‘business as usual’. Ik kreeg van lieverlee een flinke erectie, en moest dan ook na afloop van het overleg bij het opstaan mijn best doen deze te verbergen. Gelukkig leek niemand iets te merken…op Jolijn na dan. Die verliet de vergaderruimte met een glimlach, en toen ik via een omweg (de toiletruimte, om tot ‘rust’ te komen) buiten kwam stond ze nog wat na te keuvelen met andere collega’s.

Toen ik aan kwam lopen zij ze enthousiast: “Ah, daar is eindelijk mijn taxi.” Het signaal dus om gezamenlijk naar mijn auto te lopen, wat dan weer gebeurde zonder woorden uit te wisselen. Eenmaal in de auto deed Jolijn alsof er niets gebeurd was; wederom begon ze met een nabespreking van het zojuist gevoerde overleg. Wat ze precies zei ging volledig langs me heen; ik was te overdonderd over de gang van zaken. Het moest maar eens afgelopen zijn, besloot ik toen we alweer op de snelweg zaten. Tijd om haar projectrelaas te onderbreken dus. “Jolijn, wat ben jij allemaal aan het doen?” Abrupt had ze stil gehouden, en bewegingloos keek ze me aan, vol onschuld: “Wat ik aan het doen ben?” Ik zou bijna zweren dat ze niet wist waar ik het over had, maar haar glinsterende ogen verraadden haar. Gelukkig maar. Ze zag dat ik haar door had, en wist dat ze niet kon blijven ontkennen. Even was het stil. Daarna wees ze naar een bord: een tankstation langs de snelweg over anderhalve kilometer. “Misschien moet je maar even parkeren,” was alles wat ze zei. Zwijgend reed ik die anderhalve kilometer, en parkeerde mijn auto op de parkeerplaats bij het tankstation. Ik had nog maar amper de handrem aangetrokken of Jolijn legde haar hand op mijn bovenbeen en leunde naar me toe. En misschien wel ontzettend naïef, maar voor ik het door had zaten we verwikkeld in een heftige tongzoen waar het vuurwerk van af spatte. Jolijn zoende heerlijk, en toen ik eenmaal besefte wat me overkwam besloot ik dit door te zetten; deze vrouw maakte –mede door haar spelletjes- van alles in me los, en ik wilde dit spelletje graag meespelen. Onze tongen bleven elkaar vinden, minutenlang. Jolijn smaakte naar meer, het was geweldig. Intussen bleef ze mijn bovenbeen maar strelen, steeds iets hoger richting mijn kruis. Ik kreeg in het mum van tijd weer een erectie. Wat verlangde ik ineens naar deze vrouw…ik verloor mezelf helemaal in deze situatie.

Abrupt stopte Jolijn deze kus: ze keek me lachend aan, en vervolgde: “Zet die auto maar op een nog wat rustigere plek weg, want hier is het me nog iets te druk”. Ik keek om me heen en realiseerde me ineens weer dat we bij dat tankstation stonden. Schaapachtig lachend startte ik mijn auto, en reed met grote spoed de snelweg weer op, op zoek naar de eerste de beste afrit. Jolijn had inmiddels haar hand op mijn kruis gelegd, en masseerde mijn stijve paal door mijn pantalon heen. Daarbij haalde ze het ook nog in haar hoofd om heel even vluchtig een lik aan mijn oorlel te geven. Ik had het niet meer van opwinding; zoiets spannends had ik sinds mijn puberjaren niet meer meegemaakt. Ik nam de afslag, en dat was voor Jolijn het teken om mijn gulp open te ritsen en met haar hand in mijn pantalon, over mijn boxershort te strelen. Gelukkig vond ik na 5 minuutjes rijden een plekje waar ik de auto rustig kon parkeren, ergens midden in de polder. Wederom viel Jolijn me zowat aan, me vurig kussend en mijn beknelde erectie knedend. Ik streelde haar borsten over haar truitje, en zoende haar heerlijke lippen. Daarna zoende ik haar hals, wat ervoor zorgde dat Jolijns ademhaling versnelde. Dat was voor mij het teken om hiermee door te gaan. Inmiddels voelde ik twee priemende tepels door de stof van haar BH en shirtje. Ik was dus niet de enige die het niet meer hield. Maar Jolijn was me voor: ze trok zich van me los en commandeerde dat ik mijn autostoel volledig achteruit moest zetten. Dat deed ik dan ook braaf, terwijl Jolijn mijn riem lostrok, mijn overhemd opstroopte en mijn pantalon een stuk naar beneden deed. Het gebeurde allemaal zo ongekend snel en geraffineerd, maar binnen no time had ze mijn stijve pik bevrijd uit mijn boxershort, en keek ze er gulzig naar. "Je hebt een lekkere pik Sven, zuchtte ze goedkeurend, waarna ze me weer zoende en mijn pik masseerde en aftrok. Ze deed het heerlijk, zo was mijn paal nog nooit behandeld. Vervolgens begon ze me nog intenser af te trekken, en likte weer aan mijn oorlel. Ze fluisterde: "Jij en ik gaan samen een fijne tijd hebben Sven. Spuit maar lekker met die dikke paal van je, ik wil je nu zaad zien spuiten. Kom op geil mannetje ik zie toch hoe je naar me verlangt? Show maar eens wat voor lekkers je daar in die harde pik van je hebt zitten." Door de opgebouwde spanning van de hele dag had ik niet veel stimulans meer nodig, en toen ze nog eens extra kneep en een paar keer ferm rukte, was het zover. Als een uitbarstende vulkaan ik kwam heerlijk hard spuitend klaar.

Jolijn hielp me vervolgens met fatsoeneren en schoonmaken, en kwam vervolgens half liggend onderuit op mijn schoot zitten, met haar rug naar me toe. Ze begon weer te zoenen, en ik streelde opnieuw haar volle borsten. Haar tepels priemden nog even hard door haar truitje, wat was deze jongedame geil. Intussen schuurde ze met haar kontje over mijn paal, wat er opnieuw voor zorgde dat ik langzaam flinke erectie kreeg. Ik besloot dat het tijd was voor meer, en gleed met mijn hand richting haar rokje. Ik stroopte deze enigszins op, tot ik goed bij Jolijns intiemste genotsplekje kon. Ik streelde de binnenkant van haar bovenbenen met een hand, haar borsten met mijn andere, en likte haar intussen in haar hals. Bij wijze van aanmoediging deed Jolijn haar benen nog verder uit elkaar, maar ik deed alsof ik de hint niet begreep. "Sven...streel me nu!" was het enige wat Jolijn tussen het kreunen en zuchten uit kon brengen. Ik gaf haar haar zin: ik schoof haar string opzij en streelde om beurten langzaam zachtjes en snel harder het geschoren streepje op haar venusheuvel. "In me Sven, je moet er nu in" kreunde Jolijn. Ik kon me voorstellen dat het voor haar ook een spannende dag was geweest, dus besloot haar niet verder te pesten. Ik willigde Jolijns geile wens in. Met een vinger drong ik in haar kutje, dat werkelijk zeiknat was. Ik fluisterde in haar oor dat ze een heerlijk nat kutje had, en dat ik ervan genoot om daarmee te mogen spelen. Met een vinger streelde ik haar lipjes, met de andere verwende ik haar clitoris. Steeds een beetje intenser en harder. "Diep in me Sven, nu" kermde Jolijn. Op dat moment haalde ik mijn andere hand van haar borst, en duwde de middelvinger van mijn vrije hand zo diep mogelijk in haar. Het effect mocht er wezen; luid gillend, trillend en blazend kwam Jolijn klaar...een intense climax van een intense dag.