Bakkersjongen - 33

Het was net buiten de oude binnenstad toen ik voor het adres stond wat Tessa me gegeven had. Ik dacht even dat het adres een restaurantje was, maar dat was niet waar. Dit was haar huisadres. Het was een zelfde soort woning als dat wij in hadden gewoond, maar dan moderner en ruimtelijker. Ze was erop vooruit gegaan. Ik had de tijd eenvoudig weten te doden. Twee uurtjes was ook niet zo heel lang in een stad als Amsterdam. Ik was nog even kort langs de bakkerij geweest, had daar m’n verhaal gedaan bij Timor en liet Niels zien hoe ze in Frankrijk met gebak omgaan. Als het aan Timor lag, kon ik zo weer beginnen. Het was me te ver weg. Daarna was ik ook nog even langs Juul geweest. Hier had ik ook kunnen eten. Ik heb Juul nog een paar keer gezien voordat ik naar Frankrijk ging. Elke keer om te praten, zoals we dat zo goed konden. Ik had zo nu en dan ook nog even op afstand contact met haar. Als vrienden. Wat dat waren we en niet meer. Hoe jammer ik het soms ook vond. Onder andere omstandigheden had er waarschijnlijk meer in gezeten en in mijn arrogante achterhoofd spookte nog altijd het idee rond dat ik haar wel gelukkig kon maken en kon afhelpen van die durende depressie. Maar zo was het niet. Ik zei Juul vandaag Tessa gesproken te hebben en er zo weer naar haar toe te gaan. Juul kon niet anders dan blij voor me zijn. Hoe had ik het in m’n botte kop gehaald ooit meer van haar te vragen. Ze gaf me al zoveel liefde en warmte op haar eigen manier. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die dat kon. Juul was en is nog steeds zo ontzettend bijzonder, dat ik er nauwelijks de goeie woorden voor kan vinden die haar recht aandoen. Ik kon Juul ook met een goed gevoel achterlaten en m’n gedachten weer helemaal op Tessa richten. Dat was afgehandeld, hoe dan ook.

Ik belde aan. Het was nog iets voor vijven. Tessa deed niet open. Eén van haar huisgenotes wel. Ik had ze natuurlijk wel eens ontmoet, maar heel boeiend vond ik ze nooit. Het waren leuke meiden om te zien, knap zelfs, maar te ‘studenterig’ voor iemand zoals ik. Tessa kon dat ook wel zijn. Maar niet bij mij. Daarom vond ik haar in combinatie met Manon ook altijd zo leuk. Dan waren het gewoon twee spontane meiden die zichzelf niet al te serieus namen. Dit was ander volk.

,,Hey, uhm…’’ ik moest wel even verzinnen. Dit was niet Elise maar… ,,Noa?’’ Het meisje had me herkend maar me vooral wat abuis aangekeken. Blijkbaar werd ik niet verwacht.

,,Nee, Noa is niet thuis. Jij bent toch die ex-vriend van Tessa?’’ vroeg ze me een beetje dommig. Ik dacht dat zij Noa heette, maar goed.

,,Scarlett, was het niet?’’ ging ik maar door. Dan moest het wel die ander zijn. Dat klopte. Ik wist het weer. Elise, Noa en Scarlett. Dit was een blondje, keek vrijwel altijd verwaand, en ze leek niet van plan mij te helpen met Tessa. ,,Tessa nodigde me uit voor vanavond. Is ze er al?’’ ging ik door.

,,Nee.’’ zei ze dan alleen en ze keek even over me heen, ik moest nog een paar treden op straks, en ze leek het niet te vertrouwen. Het was best wel koud en ondertussen werd het ook al donker. Het zag er niet naar uit dat ik binnen mocht wachten. Ze zuchtte geërgerd.

,,Ik stuur haar wel een berichtje, zodat ze mij kan bellen als ze er wel is. Dan kom ik wel terug.’’ zei ik zelf maar omdat ik ook niet echt zin had om binnen te wachten met haar.

,,Is goed.’’ zei ze dan ook kort. Niet echt een aardig meisje.

Een halfuurtje later mocht ik het weer proberen. Nu deed Tessa open. Zij onthaalde me met een vrolijke glimlach en ze vroeg me snel binnen omdat het al zo koud en donker was. Een ander persoon dan dat andere blondje.

,,Wat voor afspraak had je eigenlijk?’’ wilde ik weten terwijl ze me hielp met m’n jas.

,,Voor een stage.’’ zei ze alleen snel. Het was fijn dat ze even aan me moest zitten in een wat krappe hal waar ik ook dicht op haar stond. We keken elkaar ook even kort aan en het contact was er. Ik voelde de vonk alweer overspringen, maar wilde het toch rustig aan doen. Ik volgde haar naar binnen, waar Scarlett op de bank zat tv te kijken. Ze keek even om, ik knikte maar, maar kreeg niets terug. Prima.

,,Best groot.’’ liet ik vallen. En toen begreep ik waarom Scarlett me hier niet wilde hebben.

,,Is van haar vader.’’ zei Tessa me zachtjes in de keuken. Het was gewoon een woonhuis. De vader van Scarlett had geld en bleek een ‘Amsterdamsche’ huisjesmelker te zijn, die zijn dochter nog wel wat gunde. Tessa had het geluk haar te kennen. Hierboven vier kamers, plus een zolder. Ze was er flink op vooruit te gaan. ,,De huur is echt heel lag, bijna niets.’’ zei ze me nog verschuldigd. Schattig. Ik gunde haar dit wel, maar was ook wel een beetje jaloers. Vooral omdat ik het haar niet had kunnen geven. Al hoefde ze bij mij geen huur te betalen.

Ze nam me mee naar boven. Ze had haar eigen kamer. Dat hadden ze allemaal. Echt een studentenkamer, rommelig, niet al te groot, en ingericht dat ze er ook een dag kon doorbrengen met een goedkope bank voor het raam en een klein koelkastje ernaast wat gelijk als tafeltje fungeerde, daar waar we kwamen te zitten. We hadden ons drinken mee naar boven genomen, en het voelde een beetje alsof ik bij haar thuis was en haar ouders beneden zaten. Alsof we weer tieners waren en ik voor het eerst bij een meisje op haar kamer was. Toch wel spannend, al wist ik al zoveel van haar. Ik was gekomen om te praten, daarvoor had ze me ook uitgenodigd. Het ging beter en sneller dan ik verwacht had. Maar met dat ik naast haar zat, alleen op haar kamer, best wel dicht op haar, rook ze zo lekker en wilde ik niet meer praten. Ik wilde haar kussen en aan haar zitten. Ik moest me echt inhouden. Ik brak bijna het glas in m’n handen, zo stevig hield ik dat maar vast in plaats van haar.

,,Je woont goed hier.’’ zei ik dan maar. Dat was in ieder geval niet gelogen.

,,Ja, sorry dat we niet beneden kunnen zitten. Scarlett is niet zo van de bezoekers.’’ legde ze uit.

,,Helemaal prima. Kunnen we rustig praten.’’ ging ik dan toch maar snel op de zaken over. Nerveus nam ze een slok.

,,Ja, want hoe zie je het voor je allemaal?’’ vroeg ze mij gelijk met diezelfde zenuwen. Het verraste me dat ze initiatief toonde. Eerst door mij hier uit te nodigen, en nu gelijk door met vragen te beginnen. Maar ik haalde m’n schouders op.

,,Ik heb geen idee. Iets met eerlijkheid. Dat we gewoon eerlijk moeten zijn over wat er gebeurd is, en wat we denken en gedacht hebben. Wat we wilden, en wat we nu nog willen?’’ aarzelde ik maar het klonk goed. Ze knikte namelijk.

,,Eerlijk zijn. Ja, dat had ik moeten zijn.’’ zei ze gelijk. Ze keek me niet aan, ze zag me niet moeilijk naar haar kijken.

,,Waarom deed je het?’’ vroeg ik haar maar.

,,Ik weet het niet. Ik had gedronken, ik was dom.’’

,,Simpel.’’ lachte ik er om. Ik kon het haar wel vergeven, maar sympathie voor opbrengen, was iets anders. Ze nam het me niet kwalijk.

,,Ik was gewoon moe. Wat je al zei. Moe van alles en ik wist het niet meer. Ik dacht dat het aan mij lag, en ik ging drinken, en die jongen… En ik reageer nooit op jongens, maar…’’ Ze moest wel gewanhoopt hebben. Want ze reageerde inderdaad nooit op jongens. Ze was mooi, maar ook stug. Ik moest denken aan die avond dat ze me belde om Manon te ‘redden’ op dat feestje. Daar trof ik Tessa helemaal alleen aan, terwijl ze het mooiste meisje op dat feestje was. Zo was Tessa. Die liet niet zomaar iemand toe. Ik had ook nooit begrepen hoe het die jongen wel gelukt was.

,,Hoe heet hij?’’

,,Geen idee.’’ schaamde ze zich nu pas echt. Het was echt een fout geweest. Ik krabbelde aan m’n hoofd. Ik vond het moeilijker dan ik dacht.

,,Eikel.’’ noemde ik hem maar. ,,Zo heet hij.’’ ze gniffelde er ongemeend om.

,,Het was gewoon… dom.’’ noemde ze het nog maar een keer. Ze kroop helemaal ineen en zo klein had ik haar nog nooit gezien. Ik vond het zielig.

,,Ik snap gewoon niet dat je dan wel kon.’’ vroeg ik wat venijnig en ging er verder op in op een gebied wat nog gevoeliger lag. Met mij kon ze geen seks hebben, want ik weet niet eens meer waarom, maar met een vreemde in Praag lukte het wel… ,,Deed je het wel veilig?’’ vroeg ik wat haar schaamte nog groter maakte, al knikte ze daar wel heel snel op. De tranen sprongen plots in haar ogen. Het ontnam m’n adem. Kut, ik had zo met haar te doen, en wist dat dat eigenlijk onterecht was.

,,Je hoeft niets te zeggen.’’ zei ik haar snel. Dat was niet helemaal waar, natuurlijk, maar de tranen werkten. Ik sloeg m’n arm om haar heen en begon haar te troosten. Even liet ze het toe, maar toen duwde ze zich toch los.

,,Nee, we zouden eerlijk zijn.’’ liet ze me weten zonder me aan te kijken. Ze droogde snel haar tranen. ,,Ik wilde weten of het aan mij lag of aan jou.’’ zei ze toen. Zo dronken was ze misschien niet, als ze dat echt wilde weten.

,,En? Was het lekker?’’ Ik schrok wel een beetje van haar eerlijkheid en stelde de vraag ijzig koud. De tranen schoten weer in haar ogen en ze schudde haar hoofd die ze daarna in haar handen liet vallen. Nu aarzelde ik even met het troosten. Het was een doelbewuste actie geweest, dronken of niet.

,,Het was nog erger. Het ging ook niet. Ik voelde me… niets.’’ En dan kreeg ik toch weer met haar te doen. Maar streng keek ik naar haar en hield ik m’n armen over elkaar heen. ,,Toen wist ik dat je de ware was.’’ Haar tranige ogen raakten mijn ziel. Maar haar woorden klonken hol en goedkoop.

,,De ware? Daar kwam je achter toen een ander in je zat?’’ Mijn toon verharde. Het was voor beiden een moeilijk moment. Het was ook niet eerlijk om haar dat zo te vragen. Ze schudde haar hoofd.

,,Zo ging het niet.’’ liet ze me weten. Ik leunde wat verder naar achteren, maar kon niet genoeg afstand nemen. Dus stond ik boos op en liep ik twee keer boos heen en weer. Ze zei niets. Ze keek naar me op. Dit was eerlijk zijn. Maar dat kon ik misschien nog niet aan. Ik zag haar liggen in een Praags bed met een vreemde waarmee het niet eens lukte. Hoe stom kon ze zijn. Maar dat hoefde ik haar niet te vertellen.

,,Pff, Jezus, Tess.’’ kon ik alleen uitbrengen. ,,Ik moet heel even…’’ En ik liet haar achter en kwam op de gang Elise tegen die net thuis leek te komen.

,,Hey, Jens.’’ zei ze eerst verdacht. ,,Oh!’’ kwam er daarna snel uit. ,,Hebben jullie gepraat?’’ vroeg ze plots enthousiast. Ze zag niet dat ik het zwaar had. ,,Eindelijk. Ze heeft het al zo lang over je. En ik heb haar aangemoedigd, al wil ik natuurlijk niet te veel eer opstrijken.’’ ging ze opeens zomaar leuk doen. Voor alles een eerste keer, maar niet nu.

,,Nou, ik denk niet dat ik dit kan.’’ zei ik haar meteen maar en wilde langs haar naar beneden lopen. Ik kreeg het beeld niet meer uit m’n hoofd. Elise ging zomaar voor me staan en keek me ernstig aan.

,,Nee, niet doen.’’ zei ze me dan alsof ze zoveel meer wist. Verbaast keek ik haar aan. ,,Ik snap het. Het is ook niet niks. Maar alsjeblieft. Geef haar een kans. Ze heeft je nodig, of zo. Ik snapte het ook niet. Maar ze was zo blij dat ze je weer ging zien. Je kan niet weggaan. En huilt ze nou?’’ Elise bleek meer bezorgd over Tessa te zijn dan ik ooit geweten had. Tessa huilend achterlaten zou alles verpesten. En dan was ik straks thuis, en dan wilde ik waarschijnlijk weer terug, en zou het te laat zijn.

,,Tess?’’ liep ik vervolgens weer haar kamer binnen en liet Elise met een glimlach achter. ,,Dit is moeilijk.’’ zei ik haar en deed de deur weer achter me dicht. Ik ging naast haar zitten en pakte haar handen. ,,Dat snap je vast wel.’’ Ze knikte meteen. Al die tijd dacht ik dat het aan mij lag, dat ik de slechterik was. En op mijn eigen manier ben ik dat ook geweest. Maar nu hoorde ik de waarheid aan en dat was me eigenlijk te veel. Dit zei ik Tessa ook, eerlijk als ik moest zijn.

,,Ik zei toch dat het mijn schuld was. Wat je ook met Manon gedaan hebt, hoe fijn het ook was, je verdiende het. Je verdiende beter dan dat ik voor je was.’’ ging ze er gelijk treurig op in. Dat was ook weer niet waar, maar ergens voelde het wel zo. Uiteindelijk lachte ik er maar om.

,,We hebben nog een lange weg te gaan.’’ zei ik haar. Ik zag haar weer glimlachen. Want ik ging niet weg.

We moesten nog eten, maar waren al een uur verder. Elise was net thuisgekomen, Scarlett zat nog beneden. Ik begreep dat de vierde niet thuis zou komen vanavond. Toen we even naar beneden liepen, en Tessa nog lief hoi zei tegen Scarlett, was het duidelijk dat ik in ieder geval niet gewenst was hier. We aten wat buiten de deur. Het ging goed vandaag. Bijna te goed. Het was goed dat het goed ging, maar ik had het niet verwacht. Het was bijna alsof ze m’n vriendin weer was. Maar toch wilde ik haar niet kussen of vasthouden, zelfs niet alleen haar hand. Ook net toen ik haar troostte, voelde het toch even gek. Er moest nog te veel gebeuren. Er moest nog zoveel gepraat worden, of ik dat nu wilde of niet. Ik wist niet eens meer waarover allemaal, maar we hadden elkaar te lang niet gezien en daarvoor was er gewoon teveel gebeurd. Ik bracht per ongeluk een ander onderwerp ter spraken, waarover ook nog het hoognodige gezegd moest worden.

,,Die Elise is wel aardig.’’ begon ik nietszeggend.

,,Ja, die valt wel mee.’’ Met andere woorden, en wat ik al dacht, die andere twee waren minder aardig.

,,Je nieuwe beste vriendin?’’ vroeg ik door. Ik zag in haar ogen dat ze dat geen fijne gedachten vond. Ze had immers zolang al een beste vriendin gehad. ,,Oh ja…’’ zuchtte ik dom. ,,Helemaal geen contact meer gehad?’’ vroeg ik maar gelijk door.

,,Niet nadat ze m’n spullen had gebracht. Ik wist dat er wat was gebeurd, al zei ze niet wat. Ik vond dat ook niet erg. Ik vroeg er naar en ze werd boos. Niet omdat ik er naar vroeg, maar ze…’’ Tessa vond het moeilijk, maar had er duidelijk al over nagedacht. ,,Ze was gewoon boos dat ik de fout in was gegaan, denk ik. Dat ik jou dat aan durfde te doen.’’ Om dat laatste lachte ze voorzichtig. Tessa leek nu wel te beseffen dat die fout twee kanten had. ,,Daarna hebben we elkaar niet meer gesproken.’’ zei ze vol rouwend besef. Elise was niet haar beste vriendin. Die ander telde nog voor haar. Ze was ook zoveel meer geweest voor haar.

,,Ik denk ook nog veel aan haar. Aan ons. Die tijd had ook anders gekund, denk ik vaak. Maar ja, ‘wat als’ bestaat niet.’’ wilde ik het luchtig houden met een glimlach.

,,Ik ook.’’ zei ze echter gelijk zwaar. ,,Volgens mij hadden we alles om een perfect leven te leiden met z’n drieën.’’ zei ze me zonder me aan te kijken. Dit verbaasde me wel enigszins. Natuurlijk hebben we het erover gehad, maar al die tijd hadden we nooit direct gezegd wat we er ook echt mee bedoelden. Nu moesten we eerlijk zijn.

,,Denk je dat dat makkelijk geweest zou zijn?’’ wilde ik van haar weten.

,,Nee. Absoluut niet. Zij voelde niet voor mij wat ik voor haar voelde. En ik misschien wel niet voor jou wat jij voor mij voelde. En ik denk dat Manon ook veel meer om je gaf dan ze wilde toegeven.’’ Ze lachte er cynisch om. ,,Best gek, vind je niet? We vonden gewoon de verkeerde persoon leuk in dit rare driehoekje.’’ Ik vond het geel gek. Ze had me met deze woorden meteen weer met beide benen op de grond gezet.

,,Je vond haar leuker dan mij?’’ vroeg ik door.

,,Nee, dat denk ik niet.’’ antwoordde ze weer snel. ,,Dat was gewoon anders. Misschien dat ik haar toen op het einde wel steeds leuker begon te vinden, omdat ik steeds meer aan vroeger moest terugdenken. En met jou erbij… Ik vond dat ook gewoon prima, echt. Maar ik wist niet hoe ik er mee om moest gaan.’’

,,En nu wel?’’

,,Nee.’’ zei ze duidelijk en ook hier volgde een cynisch lachje. De problemen waren nog lang niet opgelost.

,,Maar dat wilde je? Met z’n drieën door gaan.’’ Ze knikte. ,,En nu dan?’’ ik verbaasde me op een wonderlijk fijne manier op haar toezeggingen die ze nu echt concreet maakte. ,,Wil je nu dat ook? Ik bedoel: wil je mij wel terug, of juist haar? Of…’’

,,Met z’n drieën?’’ vroeg ze me, want dat bedoelde ik eigenlijk. Dat we nu weer met z’n drieën zouden gaan. ,,Dat gaat denk ik gewoon niet. En nee, ik wil dat niet. Ik wil niet jou, maar dan wel met Manon. Dat heb ik niet bedoeld. Ik wil jou. Echt waar. Maar nu je er toch over begon, wilde ik gewoon eerlijk zijn. En ja, ik mis Manon op meerdere manieren. En nee, ik heb geen idee wat ik daarmee moet.’’ Haar eerlijkheid stond haar ontzettend goed. Zo kende ik haar helemaal niet. Het luchtte op. Meer bij haar dan bij mij, maar dat leek me logisch.

Na het eten leek het ons beter dat we weer even uit elkaar zouden gaan. We hadden veel om over na te denken. Natuurlijk was dit niet het einde, maar een nieuw begin geweest. Tessa had me dat wel duidelijk gemaakt. Ze wilde me immers terug. Ze zei me ook weer contact te gaan zoeken met Manon, en vroeg of ik dat ook niet moest doen. Ik wist niet of ik dat wel wilde, als ik heel eerlijk ben. Ons laatste moment was een fijne en kostbare herinnering geworden. Dat ik en Manon op die manier uit elkaar zijn gegaan, heb ik moeilijk maar nooit heel erg gevonden. Ze zei me er over na te denken. Wat als Manon met me zou willen afspreken en de aantrekking en opwinding nooit zou zijn veranderd, wat dan? Ik vond het een gevaarlijk idee. Ik wachtte eerst wel rustig af of het Tessa lukte contact te maken. Voor hetzelfde geld wilde ze helemaal geen contact meer met ons, iets wat ik me best kon voorstellen. Het heeft vast ook een indruk op Manon achter gelaten. Ik kon me maar beter gaan focussen op Tessa. Zij wilde me ten slotte terug, dat wist ik heel zeker. Dat was nog vers. En in m’n achterhoofd hoorde ik Manon nog wel zeggen dat ze van hield, en herinner ik die nacht als een van de mooiste en tegelijkertijd geilste nachten die ik ooit heb meegemaakt, maar dat was alweer lang geleden. Met Tessa had ik weer iets om naar vooruit te kijken. En ik wilde niet dezelfde fouten maken, dus voor mij nog even geen Manon.

Wat moet Jens doen?