De Laatste Maagd Van De Klas - 4

's Anderendaags, tijdens de eerst pauze, klampt Minne Rosie aan.

'Rosie, wat je gisteren zegde... is dat waar? Heb je het echt gedaan?'

Rosie bloost eerst, dan wordt ze rood als een pioen, ze probeert te glimlachen maar slaagt er alleen in een grimas op haar gezicht te toveren. Ze heeft haar beste vriendin belogen omdat ze, net als de andere meiden, stoer wilde zijn en niet de laatste van de klas. Ze neemt Minne bij de hand en trekt haar naar een hoekje van de speelplaats waar niemand hen kan afluisteren.

Minne is zo ongeduldig om alles van Rosie te weten te komen dat ze haar vriendin liefst door elkaar zou schudden. Dan buigt Rosie haar hoofd en heel verlegen lispelt ze: 'Ik heb het zelf gedaan. Ik heb met een vinger in mijn spleetje gezeten. Dus nu ben ik geen maagd meer.'

Minne heeft onthouden wat in haar voorlichtingsboekjes staat: 'En zat er daarna bloed aan je vinger?'

'Nee, joh, wat denk je wel? Als ik mijn regels heb, blijf ik daar af.'

'Maar dan ben je nog maagd,' roept Minne en slaat dan direct een hand voor haar mond - iemand zou het hebben kunnen horen! 'Als je het voor de eerste keer echt doet, scheurt er een vliesje dat daar ergens binnenin zit en dan bloedt het een beetje. Weet jij dat niet?'

Nu wordt Rosie helemaal verlegen, ze durft niet zeggen dat ze eigenlijk niks weet. Ze woont alleen bij haar papa, haar mama is al jaren geleden overleden. En papa, nee, die zegt over zulke dingen niks. En zowel bij Rosie als bij Minne thuis zit er een kinderslot op alle pc's, als ze al nieuwsgierig zouden zijn naar foto's of filmpjes waarop bloot of seks te zien is, maar dat zijn ze geen van beiden tot nu toe.

'Ben jij er al met je vinger in geweest,' vraagt Rosie schuchter.

'Nee, nog nooit, ik vind het juist leuk er alleen maar bovenop te strelen. Ik ben bang dat als ik te ver ga, dat het dan scheurt. Mama zegt dat het beter is dat je er niet met iets in komt.'

Rosie lijkt gerustgesteld te zijn.

'Maar hoe doen al die andere meiden dat dan? Hebben die het dan echt allemaal al met jongens gedaan?'

'Dat weet ik niet,' zegt Minne, 'misschien wel, misschien niet. Ik denk dat ze gewoon tegen de jongens opscheppen en misschien liegen de jongens ook wel. Peter, die al een jaar ouder is, heeft het volgens mij ook nog niet gedaan, dus...'

'Ik zou willen dat Peter het met mij aanvraagt,' fluistert Rosie haar in het oor. 'Hij is zo mooi en lief.'

Opeens voelt Minne een steek in haar hart. Net nu zij die gevoelens heeft gehad bij Peter, vertelt haar beste vriendin dat ze op hem verliefd is.

'Zou jij hem niet voorzichtig willen vertellen dat ik hem graag zie?'

'Ik weet niet of ik dat durf, Rosie, ik weet niet eens of hij op meisjes valt. Als papa daar eens al lachend iets over zegt, bloost hij en zegt: 'Ach, pa, meiden, wat is daar nu leuk aan?'

Een groep jongens komt wild aangelopen, achtervolgd door een stel meisjes. Minne en Rosie moeten hun gesprek onderbreken en dan gaat de bel voor de volgende les.

Minne kan er haar aandacht niet echt bijhouden, het woelt in haar hoofd van zoveel rare gedachten. Het liefst zou ze straks weer dicht tegen Peter aanliggen, zoals gisteren, of liever nog: ze zou als een elfje zo licht en zo stil Peters kamer willen kunnen insluipen terwijl hij slaapt en zich naast hem neervlijen met haar hoofd in zijn schoot, zijn ding weer voelen groeien en die zware geur opsnuiven. Op het moment dat ze zich voorstelt dat ze zijn broek naar beneden trekt om dat ding daar, zijn penis, te zien, hoort ze haar naam schreeuwen: 'Minne! Waar zit je met je gedachten? Ga verder met de tekst, lees voor.' Ze heeft geen idee wat er ondertussen gebeurd is, kijkt verdwaasd naar het boek dat op bladzijde 46 opengeslagen ligt en begint dan maar van bovenaan te lezen.

Iedereen schatert het uit, de leraar stapt op haar toe, kijkt naar het boek en zegt: 'Bladzijde 46? Hoe kom je daar? We lezen op bladzijde 48 na de tweede alinea. Vooruit! En kom je na de les verontschuldigen.'

Ze bladert haastig door en leest met onvaste stem de volgende alinea uit Anne Francks dagboek.

Na de les houdt meneer Veltman haar tegen - ze wou ongezien de klas uitglippen.

'Wat is er met jou aan de hand vandaag, Minne? Anders ben jij het die het die het best oplet en het mooist voorleest.'

Minne zoekt koortsig naar een uitvlucht en vindt die ook snel: 'Euh, ik ben ongesteld geworden, meneer.'

Dat helpt. Nu is het meneer Veltmans die zich excuseert en zegt dat ze bij de zuster mag langsgaan als ze dat wil.

Minne is beschaamd: ze heeft nog nooit gelogen en nu kon ze dat ineens, keihard nog wel, en ze heeft daarbij die brave meneer Veltmans nog in verlegenheid gebracht ook...

Wanneer ze thuis komt, zit Peter aan de eettafel nieuwe batterijtjes in de afstandsbediening van de TV te stoppen. Ah, nu heeft ze de gelegenheid om met hem te praten! Ze gaat aan de andere kant van de tafel zitten, hij kijkt schuw naar haar, slaat dan de ogen weer neer. Minne pakt de afstandsbediening en zegt: 'Broertje, ik moet echt met jou praten... over gisteren...'

'Laat maar,' antwoordt hij afgemeten, 'voor mijn part is er niks gebeurd. Ik vind het zo sneu voor jou en ik heb het maar laten gebeuren. Sorry, zus, ik schaam me echt.'

'Heb je het nu over die zakdoek of over dat ik met mijn neus tegen je ding aan lag?' Het is eruit voor ze het zelf beseft. En toch bloost ze niet, ze voelt zich ineens opgelucht dat het hoge woord eruit is.

Peter bloost heftig, trekt de afstandsbediening wild naar zich toe en wil verdergaan met er de batterijen in te stoppen. Maar Minne is nu op het punt gekomen dat ze wil weten wat hij er echt over denkt en ze laat niet los. Ze staat op, loopt rond de tafel naar hem toe, slaat haar armen rond zijn nek en fluistert, zo stil dat het geluid niet verder kan komen dan zijn oor: 'Ik zie je graag, ik wil het nog eens zo graag nog eens doen.'

Peter buigt zich voorover, het hoofd op de tafel terwijl ze hem nog altijd omhelst. Hij snikt, schudt met zijn schouders om zich los te maken en ze laat hem ook maar los nu. Ze legt haar hoofd op zijn bovenrug en zegt nu luid en klaar: 'Ik moest van Rosie zeggen dat ze wacht tot jij het met haar aanvraagt, maar ik zie jou veel liever dan Rosie. Nah!' En dan spurt ze de trap op, haar kamer in en laat zich languit op haar buik in bed vallen, snikkend en wenend, tegen alle hoop in wachtend tot Peter weer naar binnen zou komen. Maar dat doet hij niet. Wanneer ze weer naar beneden komt, is hij er niet. Zijn fiets is weg. Op tafel ligt een papiertje, ze pakt het nieuwsgierig op. In zijn onberispelijke handschrift leest ze: 'Ik ben je niet waard.'

Het is nog bijna een uur voor mama thuis komt, ze vermoedt wel waar ze Peter kan vinden. Als hij op dit uur met de fiets weggaat, is dat om een lijntje te gaan trekken in het zwembad. Ze kijkt in zijn sportzak en ja, zijn zwembroek zit er niet in, en ook de handdoek en de kam niet. En die handdoek had ze duidelijk zien zitten toen ze binnenkwam. En aan het haakje bij de keukendeur is de plasticzak van de supermarkt weg, die had ze ook nog gezien.

Ze vliegt naar haar kamer, pakt haar zwempak, een handdoek en een kam en pakt haar fiets. Over goed vijf minuten is ze er, snel omkleden en dan samen met hem nog wat baantjes trekken. In haar haast vergeet ze bijna het briefje van tafel te grissen. En ze beseft: vanaf nu zit ze met geheimen voor mama, met leugens voor de leraars, straks ook nog voor Rosie want ze wil Peter voor zich alleen. Die gedachte slaat als een bliksem door haar heen, maar ze kan niet anders, ze wil Peter voelen, ruiken, zien, aanraken... daar...