Gevangen

De hete zomermiddag vergleed langzaam naar een koele zomeravond. Het kleurenspel van rood, oranje en geel in de lucht veranderde naar tinten blauw die langzaam steeds donkerder werden. De trein kwam langzaam tot stilstand. De wieltjes van mijn koffertje piepen een beetje als ik langzaam het kleine perron af over het parkeerterrein loop richting uitgang. Plots hoor ik “He Thomas!” achter me. Ik kijk in het rond en zie mijn oude gym leraar meneer Vermeulen in een auto zitten. “Wat brengt jou hier?”. Ik loop op hem toe. “Ik kom net terug van een klus in Amsterdam.” zeg ik vrolijk. “Kom zitten knul, wil je misschien een lift?” “Dat zou fijn zijn! "Woont U nog steeds aan de Fresiastraat?" vraag ik terwijl ik het portier open en naast meneer Vermeulen ga zitten. “Nee, ik heb net een huis gekocht en opgeknapt vlak buiten Middeldijk.” Ik prop mijn koffertje tussen mijn benen, Meneer Vermeulen start de motor.

En voor ik nog iets kan zeggen slaat iemand van achter een arm rond mijn keel en rijden we weg. Ik probeer me los te rukken maar zijn grip is te sterk. De man achter me drukt met de punt van een klein zakmes tegen mijn keel. “Weet je, dat huis heb ik helemaal opgeknapt naar mijn wensen." "Je zult het zeker ook leuk vinden.” zegt hij alsof er niks aan de hand is. “Ja meneer Vermeulen.” breng ik zachtjes uit. “Brave jongen." "Ik zei toch dat hij leuk was Nico.” “Hij ruikt heerlijk!” zegt de man die blijkbaar Nico heet met een grote snuif.

We draaien een oprijlaan in. Langs beide zijden van de weg staat een bomenrij. We zijn een stukje buiten de bewoonde wereld. De hele rit heeft nog geen 8 minuten geduurd, denk ik. Voor ons zie ik de watermolen in het zicht komen. Meneer Vermeulen parkeert de auto in het gras en hij stapt uit. Hij doet mijn portier open. Nico geeft hem een halsband met een plastic blokje eraan en Meneer Vermeulen doet hem bij me om. “Dank U Meneer” zeg ik maar om het spel mee te spelen. "Brave slaaf.” zegt Nico terwijl hij mijn haar streelt.

"Slaaf, O nee." "Ik moet hier weg!” denk ik in mezelf. Ik duw meneer Vermeulen opzij en zet het op een lopen richting de velden. Tot ik plots iedere cel in mijn lichaam voel branden. Ik gooi mezelf in het koele gras en heb geen controle meer en verbijt de pijn. Net zo snel als het gekomen is, is het ook weer verdwenen. Ik adem die in en uit en draai me op mijn zij. Iets verderop bij de auto zie ik meneer Vermeulen staan met een kleine afstandsbediening in zijn hand. Hij laat zijn arm zakken.

Zijn cowboylaarzen strijken langzaam langs het gras als hij op mij afkomt. “Stoute slaaf" zegt hij overdreven terwijl hij een voet in mijn nek zet. Nico komt aanhollen met een klein gouden slotje en klikt hiermee de halsband vast. “We dachten nog wel dat je wilde blijven.” zegt Nico overdreven gespeeld sip. “O hij zal willen blijven.” zegt meneer Vermeulen met een stoute glans in zijn ogen. De twee helpen me ruw overeind en sleuren me mee het binnenplein over een van de bijgebouwen in. "Kleed je maar uit.” zegt meneer Vermeulen neutraal. Zo neutraal, zo gewoontjes dat ik er de rillingen van over mijn rug heb lopen.

Langzaam doe ik mijn jas uit. Nico heeft intussen een juten zak gehaald en daar mag ik alles instoppen. Eerst mijn jas dus, daarna mijn gympen, horloge, sokken, broek en mijn trui. Als ik mijn vingers achter mijn groen/ grijze string haak, kijk ik op. "Laat die maar aan." “Je zult hem nog hard nodig hebben.” Zeggen ze spottend. Nico neemt de zak mee door een deur . Door de deuropening zie ik hoe hij het dicht knoopt, het aan een haak bevestigd die klaar hangt en hem aan de ketting naar boven trekt en hem daar vast zet. Buiten mijn bereik.

Nico komt terug lopen en doet de deur achter hem netjes op slot, Het maanlicht valt zachtjes door het kapotte raam op mijn blote lichaam. “Neem die maar mee Nico.” zegt meneer Vermeulen met een knikje naar een oude paardendeken die in een hoek ligt. Nico pakt hem op en samen met meneer Vermeulen gaat hij naar buiten. Niet veel later komt Nico terug met een tuinslang. “Hij kan!” roept hij naar buiten en voor ik het besef, word ik nat gespoten met koud water. “Hoooooo” klinkt het. Meneer Vermeulen steekt zijn hoofd met een tevreden lach om de hoek van de deur.

“Ziet er goed uit, Niek, maar er mist iets." Zijn gezicht verdwijnt en niet veel later komt hij terug met zijn handen op zijn rug. Hij doet een paar stappen het kleine kamertje in. Zijn handen komen snel achter zijn rug vandaan en gooien een flinke hoeveelheid stro in mijn gezicht dat ook een beetje blijft plakken aan mijn lichaam en de rest valt aan mijn voeten. Mijn piemel is hard geworden en staat fier vooruit. “Niks meer aan doen al zeg ik het zelf.” De heren lopen lachend naar buiten. Smijten met een harde klap de deur in het slot. Mij koud, nat, bedekt met gebruikt stro achterlatend. Moe van een lange dag leg ik mij op de koude betonnen vloer en val langzaam in slaap.