De Vriendengroep - 18

Binnen is de sfeer zo nu en dan toch een beetje grimmig. Het duurt dan ook niet lang voordat ik weer buiten sta. Maar nu met Jeff. Die wilde een luchtje scheppen en vroeg mij mee. Dat kon ik wel waarderen al liet ik Elise niet graag achter. Elise leek het juist wel leuk te vinden dat ik wat connectie wist te vinden bij deze vriend van haar. Jeff leek wel het een en ander door te hebben. Het was een aardige en vriendelijke gozer. Het was vast allemaal zijn plan geweest. Al had hij het er niet over. We hingen even over de rand boven het water. Het was al goed donker geworden. Er was wel wat volk op straat, maar niet te gek. Het was me sowieso meegevallen met de drukte. Vergelijken met Ameland was het al snel ergens te druk. Daar hield ik niet van. Maar Brugge was leuk en prima. Wel toeristisch, maar dan zonder chaos. Het was hier ook niet zo groot. Wel mooi. En Jeff vertelde kort waarom hij hier was gaan wonen. Hij noemde dezelfde positieve punten op. Dat kon geen toeval zijn. En hij had zijn Nathalie die hier geboren en getogen was. Niet hier in het historische centrum, maar wel in de stad zelf. Ook zeker een pluspunt. Ik wilde graag weten hoe hun de afgelopen nacht hebben doorgebracht. Met ruzie. Dat wist ik. Maar waarover. Dat wilde ik weten. En hoe hebben ze het opgelost. Toen Nathalie ons gisteren een rondleiding gaf door het huis, leek het meer haar kindje te zijn dan het zijne. En dan nodigt hij z'n vrienden uit, met meer mooie meiden dan je op één hand kon tellen, en vertelt hij haar seks met één van die meiden gehad te hebben en dat hij dat wel weer zou willen. Zo zal hij het niet verteld hebben, maar ik begreep het idee. En hoe reageer je dan? Hij was fouter dan Elise. Althans, dat dacht ik. Na de bekentenis van Mussa wist ik dat niet helemaal zeker meer. Ik keek om naar binnen en daar in het warme licht zie ik juist op dat moment hoe Mussa een move lijkt te maken op Elise. Ik bal mijn vuisten. Jeff legt een hand op m'n schouder en ik kalmeer vrijwel meteen.

'Het heeft geen zin.' zegt hij vervolgens, wat ik niet meteen vat. We zien hoe Mussa snel weer afdruipt. Elise wijst hem af. Dat was duidelijk te zien. En dat deed me deugd. Meteen daarna zocht ze ons buiten op. Alleen met haar blik. We hadden het gezien. Daar schrok ze van. Maar ze lachte lief naar me alsof ze wilde zeggen dat ik me toch geen zorgen hoefde te maken. Het zou kunnen. Misschien maakte ik me wel zorgen om niets. Haar blik week echter daarna kort af, naar Jeff. En dat zag ik meteen. Het was niet zomaar een blik. Al kon ik het niet plaatsen. Jeff knikte naar haar en ze hield zich daarna weer snel bezig met de rest. Ik zat me toch niet om de verkeerde zorgen te maken?

Maar op dat moment kwam Nathalie naar buiten, en ze liep recht op ons af. Ze kuste Jeff op de wang en zei ons daarna kort en eenvoudig gedag, en weg liep ze weer. We keken haar nog kort na.

‘Okay.’ zei ik alleen. Want ze liep de andere kant op. ‘Gaat ze weg?’ vroeg ik dan ook begrijpelijk na.

‘Ja, ach.’ zei hij enkel daarop. Hij leek het niet eens erg te vinden. ‘Begrijp me niet verkeerd, maar het is beter zo. Voor nu. Voor nu is het goed. Dus is het goed.’ zei hij iets, naar vooral niets. Het was dus verre van uitgepraat. ‘Komt wel goed.’ zei hij nog tegen me alsof ik me echt zorgen maakte. Ik keek vooral verward en was nieuwsgierig naar hun gang van zaken. Maar net als bij mij en Elise, was dit net zo onnavolgbaar.

‘Zal wel.’ lachte ik er maar om. We draaien ons weer om naar het water. Buiten was het nu lekker koel. De klok had net elf uur geslagen. Er stonden hier zoveel kerken dat dat op elke hoek in de binnenstad wel te horen viel. We hummen wat en verzinnend kijken we beiden over het water. Ik wilde wel weten wat hij dacht, maar vragen deed ik het hem niet. Het waren niet mijn zaken. Of was het dezelfde zaak? Het had in ieder geval iets met elkaar te maken. Ik draai me weer om en leun achterover op de stenen rand en kijk weer naar binnen waar ik Elise veel lol zie hebben met de andere meiden. Mussa was aan de bar gaan zitten in z’n eentje. Dat voelde toch een beetje als een overwinning. Daar kon ik me maar beter op focussen dan de relatie van Jeff.

‘Ben in ieder geval blij dat ze er weer is. Was echt even bang haar kwijt te raken.’ klonk hij oprecht. Ik knikte. Ik kende het gevoel iemand te kunnen verliezen. Ik dacht Elise al even verloren te zijn. ‘Ze kan best ruw overkomen. Maar ze is alles voor me.’ zei hij zelfs. Dat klonk bijna lief. Jeff leek me niet de jongen die zich zo afhankelijk kon stellen van één meisje. Het verbaasde me dan ook.

‘Jullie hebben het goed voor elkaar. Waarom zou je dat op het spel zetten?’ vroeg ik hem, en hij knikte meteen erkentelijk.

‘Snap je? Ik heb hier zo hard voor gewerkt. En het was gewoon stom. Was ik meteen eerlijk geweest, had ze er nooit zo’n probleem van gemaakt.’ zei hij ook zomaar. Dat wist ik zo net nog niet. Ik vond het ook niks dat ik pas op het laatste moment op de hoogte was gebracht. Maar zou ze het eerder gedaan hebben, zou niet meteen alles goed zijn geweest. Maar misschien ook wel. Ik wist het niet. Zoals ik veel niet wist wat ik hier al wel ontdekt had, zo ook dingen over mijzelf en hoe ik keek naar het hele ‘vreemdgaan’ van Elise. Zag Nathalie het ook zo? Wellicht kon ik er met haar een keer over babbelen. Ik was wel benieuwd wat zij ervan vond en wat hij heeft moeten toegeven om vergeven te worden. Ik had Elise ook vergeven. Maar wat had ze daarvoor moeten toegeven? Ik had geen idee. Ik kende Jeff en Nathalie niet, maar kon me voorstellen dat ze heel anders in elkaar zaten dan ik en Elise. Wij waren nuchterder, geloofde ik. Zeker weten, deed ik het niet.

‘Ik begrijp het.’ zei ik hem nog rustig, alsof we in hetzelfde bootje zaten. Maar dat zaten we niet.

‘Die avond…’ begon toen ook hij. ‘Man, dat was ongelofelijk.’ zei hij zonder ook maar echt te zeggen wat hij er allemaal zo ongelofelijk aan vond. Ik wist wel ongeveer wat er gebeurd was, en met wie. Maar hij wist niet dat ik dat wist, en gezien had. Houden zo. Maja was pleiten. Dat was het meisje waar hij toen zo’n lol mee had. Maar als ik het me goed herinner, waren de eerste twee die zoenden hij en Elise. Mits ik Elise nog op haar woord kon geloven. En mits ik het nog goed kon herinneren. Want ik had nu al zoveel gehoord en gezien dat ik het echt niet meer zeker wist allemaal. Al leek alles te kunnen gebeurd zijn. Niks zou me meer verbazen. Of wel?

‘Soms moet je elkaar gewoon wat ruimte geven.’ zei ik nog. Geen idee wat ik daar precies mee bedoelde, maar Jeff knikte meteen.

‘Precies.’ zei hij dan. ‘Ik denk ook niet dat het gezond is om vast te zitten in een bepaalde situatie. Zeker niet als je anders gewend bent.’ laat hij nu meer uit. Ik dacht wel te weten waar hij het over had. Ik denk niet dat hij monogamie zou verkiezen boven polygamie. Dat deed ik overigens nog wel. Nog wel. Dit weekend had mijn koppie aardig gek gemaakt. Was het niet zo dat ik zelf opgewonden werd als ik Elise zag met een ander, waren het wel haar vriendinnen die stuk voor stuk tot de verbeelding spraken en dat steeds meer. Of juist steeds minder? Zou het kunnen? En was het wenselijk? Wilde Elise meer een openrelatie hebben? Dat was ook een optie. Dat was wat Jeff misschien wel zei, of hij het nou bedoelde of niet. Hij en Elise zaten in hetzelfde schuitje. Dat was zeker.

‘Als je niet gelukkig bent, kan je niet blijven doorgaan.’ zei ik er maar over. ‘Er moet dan iets veranderen.’ dacht ik hem te begrijpen. En dus ook Elise. Ze was niet content met mij en de huidige situatie. Ze wilde gewoon wat meer. Dat bleek nu wel. Maar ze had het kunnen aangeven. Eerder al, voor dit weekend, bedoel ik. Als ze dat al niet gedaan had, ten minste. Ik had haar best vaak peinzend zien verzinnen als ze dacht dat ik er niet was. En ze had best vaak aangegeven haar vrienden en familie te missen. Er speelde natuurlijk meer, dan alleen die avond van drie jaar terug. Als ik er zo over nadenk, had ze vaak genoeg aan de bel getrokken. Ik hoorde het niet. Ik zag het niet.

‘Maar je moet ook koesteren wat je hebt. Dat heb je niet voor niks gekregen.’ zei hij dan weer. Daarop keek hij me gefocust aan. En ik knikte. Ook dat was zo. Haar keuzes hadden haar met mij naar Ameland geleid, en met een reden. Achteraf misschien niet wat ze had verwacht, maar om dan alles op te geven, was ook niet juist. En dus begreep ik nu waarom Nathalie al weg was gegaan. Om te behouden waar ze zelf voor hadden gekozen. Dat leven samen. En dan kon ze beter niet hier zijn. Ik voelde de bui al een beetje hangen. En eerlijk gezegd niet voor het eerste deze avond.

Want we zien de dames binnen nog altijd flink doordrinken. Mussa staar er weer bij. Een statafel in de hoek wordt opgezocht. Bijna volgens planning.

‘Het is tijd.’ zei hij daarop. ‘We willen misschien weer wat meer ondernemen deze avond. Hoe sta jij daar op dit moment in? Begreep dat je wat problemen had, aanvankelijk. Logisch, ook. Maar nu? Denk dat het wel leuk is als je meedoet.’ liet ik met verassen door zo’n beetje alles wat hij nu zei.

‘Ik… Ik weet het niet.’ zei ik alleen en keek heem doods aan. Dit was het moment van de waarheid.

‘Dan weet je het wel. Zou je het niet willen, was je al weg. Net als Nathalie.’ wist hij het zeker. ‘Maar relax. We zien wel. Praat eerst maar met je meisje.’ zei hij toen ik hem al volgde terug naar binnen. Ik slikte. Elise keek me gespannen aan. Ze wist het al. Dat dit op de planning stond, wist ze al. Iedereen wist dit, besefte ik me opeens. Hoe had ik het niet eerder kunnen zien? Vandaar net die blik naar Jeff, dacht ik nog. Maar niemand zei wat. Er wordt een nieuw rondje besteld, en gulzig drinken vooral de dames hun zoete drankjes weg, terwijl ik juist wat sterkers besteld had. Moed indrinken. Gek genoeg drinken Jeff en Mussa met me mee en proosten we zelfs met z’n drieën alsof er net niks gezegd of gebeurd was. Mussa kijkt me aan. Ik voel nog een bui hangen. Wat gingen we doen dan? Of zij? Als ik het moment daar zie, spreek ik Elise hierop aan.

‘Weet je dit wel zeker?’ vraag ik haar alleen, en geef aan dat ik weet dat er meer staat te gebeuren, alleen niet wat.

‘Jij?’ vroeg ze mij terug.

‘Nee. Ik weet het niet zeker. Maar volgens Jeff betekent dat dat ik het wel weet. En dus ben ik hier nog.’ probeerde ik het uit te leggen. Het sloeg nergens op. Ze keek me ook gek aan, maar leek het te begrijpen. Ik was er nog, dus wilde ik het wel zien. Of zo?

‘Alleen als je het echt wilt.’ benadrukte ze nog eens goed.

‘Wil jij het dan wel? Zeker? Want anders niet natuurlijk.’ dacht ik er hetzelfde over. Maar waar hadden we het in hemelsnaam over? Wat ging er dan gebeuren? Waar stemde ik toch in mee?! Want ik en Elise knikten naar elkaar. Wij deden mee. Samen.