De Vriendengroep - 24

We bleven nog even staan. Voor de deur, die op een kiertje open bleef. Haar kamer was donker. Van de gang kwam nu wat licht, al was het weinig. Mijn handen op haar heupen, haar handen op mijn borst en in m’n nek. En onze tongen maakten meteen goed kennis. Ik dacht even nergens aan. Haar aanrakingen, haar geur en haar tong deden mij alles doen vergeten. Dit werkte inderdaad troostend. Al was het met een ander. Het aanbod gold blijkbaar ook bij Kamila. En het voelt goed. Heel goed. Meer dan zomaar even tongen. Dat ik niet helder was, hoefde ik haar niet uit te leggen. We hadden gezopen. Bijna heel de dag. En net weer. En toch was ik niet onder invloed van de drank, maar vooral van de opwinding. Haar zachte handen wreven over mijn borst en langs mijn hals. Ze hapte rustig, maar gewillig naar mijn mond, en als we elkaar kort aankeken tijdens het gebek door, schoten we daar verlegen om in de lach. Hoe het zover was gekomen, bleef nog altijd de vraag. Maar ik was blij dat ik niet met lege handen naar huis zou gaan. Handen waar ik nu haar billen in had, en die stevig vastpakte, onder de stof van haar japon. Zou ze het geweten hebben? Ik geloofde van niet. Ik wilde het ook niet horen als het wel zou zijn. Als echt zou blijken dat iedereen in dit krankzinnige complot zou zitten, zou ik pas echt ontploffen. Dan zou Jeff weer opnieuw kunnen beginnen met het renoveren van deze villa. Nee, ik geloofde echt dat Kamila het beste met me voor had. Ik kende haar nauwelijks. Maar ze leek wel te weten wat goed was voor mij op dit moment. En dat was het vergeten van die andere persoon, die ik wel goed kende, maar die niet het beste met me voor leek te hebben. Of wel? In ieder geval vergat ik Elise even en bestond ze niet, zolang ik de warmte van Kamila voelde. Waar haar handen over mijn borst, schouders, of nek gleden, liet ze letterlijk een warm gevoel achter. En dus zoenden we door. Iedereen kon de pest krijgen. Behalve Kamila. Het toch wel mysterieuze meisje met de lange, rode haren en haar lieve gezicht. En haar lekkere lijf… Ik kneep echt even goed in haar billen, en ze stond het toe. Ook zij stond dingen toe die misschien niet toegestaan moesten worden. Maar ach ja, wat maakte het nog uit?

We hadden haar niet gehoord. Pas toen ze op de deur had geklopt. En tot die tijd had ze ons gezien moeten hebben en wat wij deden. Elise was dan wel uit mijn hoofd, maar nog niet uit mijn leven. En net nu het heel spannend leek te worden tussen mij en Kamila, had ze ons gevonden, en betrapt. Ik was geen haar beter. Al was dit niet hetzelfde. Nog niet. Al ging het wel die kant op. Aan m’n hand had ze me meegenomen naar haar bed voor dit weekend. Ze was vast gewend aan dit soort bedden, maar leek er altijd alleen in te moeten slapen. Nu stonden we ervoor, draaide ze zich weer naar me toe, en kuste ze me opnieuw met overgave, en vonden mijn handen haar lichaam weer, de zachte stof van haar japon die er overheen lag. Ze kuste m’n hals. En m’n kin. Dan weer m’n lippen, en vervolgens m’n buik… Onderwijl hadden haar handen mijn shirt iets omhoog getrokken en ze ontnam m’n adem toen ze zich daarna plots liet zakken en op de rand van haar bed kwam te zitten, zo voor me. Ze keek naar me op. Haar handen gleden verder naar beneden met dat m’n shirt weer over m’n buik viel. De bobbel in m’n broek had ze vast al wel gevoeld. En anders nu wel. Want haar handen gleden eroverheen en begonnen me daar zachtjes te masseren. Ik sloot m’n ogen en liet meteen een zucht van opluchting uit. Het tintelde daar nogal. Dat terwijl ik eerder vandaag gewoon aan m’n trekken was gekomen. En de nacht hiervoor ook nog. Maar het kon me niet vaak genoeg overkomen dit weekend. En toen ze m’n broek begon los te maken, begon ik zelfs te denken dat dit alles nog ergens goed voor was geweest. Het maakte iets goed. Niet veel, maar wel iets. Een betere manier om getroost te worden, kon ik me niet voorstellen. En dat Kamila dat best wilde doen bij het vriendje van haar vriendin, vond ik gek genoeg niet meer dan logisch. Want het sloeg toch al nergens op. Dus wat maakte het nog uit. Haar handen lieten mijn broek zakken, en gleden daarna samen mijn boxer in voordat mijn pik naar voren sprong. Het leek haar te verbazen. En gek genoeg mij ook.

‘Kwam ze dan wat tekort?’ durfde ze zelfs met een hele zwoele stem te grappen.

‘Wellicht had ik het moeten gebruiken…’ kon ik er ook nog wel om lachen. En dat was misschien ook wel de waarheid, en de reden waarom het allemaal zo ver was gekomen. Ik vergat het makkelijk. Ik was misschien niet de meeste atletische, maar ook ikzelf was geen kleine jongen. Vrij lang, niet fors, maar ook niet echt gespierd. Een beetje een doetje, vooral in de omgang, maar misschien ook wel om te zien. Of ja, zo zag ik mijzelf. Maar dat hoefde helemaal niet. Want ik zag wat Kamila zag. Haar hand pakte de mijne beet en het was best wel indrukwekkend om te zien. Hij was ook wel op volle sterkte en ook hier was ik dan helemaal geen kleine jongen. Hij was vrij lang, en dan juist wel wat forser. Maar durf het maar te gebruiken. Ik wist dat Elise dat wilde. Maar dan had het wel van mijn kant moeten komen. Kamila bewoog haar hand er een paar keer langs, en stond toen toch al vrij snel op. Geen pijpbeurt. Helaas. In plaats daarvan draaide ze mij om en met een fluwelen aanraking duwde ze mij op het bed. Voorzichtig klom ze boven op mij, en ging ze op mijn schoot zitten. Het had geen haast. Ze zoende me op de mond, en ging toen weer rechtop zitten. Mijn handen bij haar knieën naast mijn flanken. Ze hield haar japon nog aan. Ze zag me naar haar kijken, en dat beviel haar. Dat zij geen vriendje had, had alles te maken met haar leven. Ik kon namelijk geen andere reden bedenken. Dus wist ik ook wel dat dit iets eenmaligs moest zijn. Ook goed. Ze bewoog rustig heen en weer. De stof van haar slipje schuurde zachtjes over m’n schacht heen en we keken elkaar gewoon onderzoekend aan. Onderzoekend met een grijns. Seks kwam er niet van. Al lag dat niet aan ons.

Stond ze dan. En ze durfde nog verslagen te kijken ook. Maar ik begreep het wel. Ik wist deels hoe ze zich voelde. Begreep ze dat ook? Dat denk ik niet. Kamila bleef kort op me zitten en keek met mij verschrikt naar de deur waar Elise verbaast en verstomd bleef staan. Ze kon me niks verwijten. En dat wist ze. Toch was het moment meteen voorbij. Kamila zakte langzaam van me af, bleef heel kort naast me zitten om vervolgens op te staan en zonder wat te zeggen naar haar badkamer te lopen. Ze leek zich te schamen. Ook dat begreep ik dan wel weer. Ik bleef zitten op haar bed en zuchtte diep en hoorbaar, terwijl ik naar Elise keek die daar nog steeds bleef staan. Ik knoopte mijn broek maar snel dicht. En nu? Niemand die het wist. Ik zag haar slikken. Was het dan toch zover gekomen? Ja, zover was het gekomen. Wie waren wij nog? En wat konden we elkaar nog bieden? Zo keken we naar elkaar. Net had ik haar de fout in zien gaan, en nu deed ik het. Ik was geen haar beter. Al vond ik ergens wel dat ik meer recht van spreken had dan zij. Ik was bedrogen, en Kamila wilde mij alleen maar troosten. En Elise? Die werd niet getroost. Die werd gebruikt door die twee gasten. Ze had zich laten gebruiken. Dat was niet hetzelfde. En toch voelde ik me schuldig. Ik wilde Elise niet bedriegen. Zelfs nu niet. Zelfs niet na alles dit weekend. Maar wat ik wel wilde, wist ik ook niet. En wat wilde zij dan? Ze was naar me op zoek gegaan. Dat betekende dan toch iets. Al had ik haar op dit moment zo laag zitten, dat dat maar weinig verschil maakte. En nu stond ze daar en had ze me gevonden. En ze zei niks. Ze keek me alleen aan met een doodse blik en een wit weggetrokken gezicht. Tja.

Ik wil opstaan. Dan steekt ze plots haar hand uit en maakt een stopgebaar.

‘Nee, ik snap het.’ zegt ze alleen en ze kijkt me aan. Ik zie haar ogen waterig worden, maar de tranen houdt ze nog bij zich. ‘Blijf maar hier. Dat is misschien wel beter.’ weet ze wel een brok in mijn keel te brengen.

‘Elise…’ putte ik nog moedeloos uit.

‘Nee, echt. Ik… Het is allemaal mijn schuld.’ benadrukte ze slikkend. Ik kreeg nog met haar te doen… Had ze dit niet eerder kunnen verzinnen? Nu had ze Kamila weggejaagd… Of was dat maar beter ook? Elise draait zich om. Ik voel haar nu pas echt uit m’n handen glippen. Dit zou het einde moeten zijn. Of moest ik haar nog tegenhouden. Ik zou niet weten waarom.

‘Nee, stop.’ klinkt er dan toch zachtaardig haar kant op. ‘Blijf.’ zegt ze. We kijken beiden verbaast naar Kamila die in de deur van de badkamer blijft staan. Zij wil dat Elise blijft. Waarom?! Ik stond met een bek vol tanden. ‘Sorry.’ zegt ze daarna wel tegen haar vriendin. Spijt dat ze me hier mee naartoe had genomen met duidelijk intenties, achteraf. Ik nam diep adem en snapte er nu helemaal niks meer van. Maar Elise blijft staan. Ze komt niet dichterbij. Maar ze blijft wel staan. ‘Ik weet niet precies hoe en wat. Maar na alles wat je over hem vertelt heb, en nu ik hem meemaak…’ doet ze nou net alsof ik bijzonder ben, en Elise dat altijd al verteld had. Ik begreep het niet. Wilde ze nu dan dat we bij elkaar bleven, het zouden uitpraten? Net zat ze nog bijna op m’n lul… Ik begreep het echt niet. ‘We hebben het hier wel eens over gehad.’ liet ze daarna vallen waardoor ze weer helemaal opnieuw mijn aandacht trok.

‘Dat lijkt me nu niet het goede moment. Al…’ reageerde Elise hier zowaar met een glimlach op. Ik schudde m’n hoofd in ongeloof.

‘Nee, niet nu. Maar blijf. Allebei.’ zei Kamila nu ook eerder moederlijk, en Elise knikte, maar keek mij nog wel aan of ik er ook zo overdacht. Ik schudde echter met m’n hoofd. Wat had het voor zin? Dat er gepraat moest worden, en dat ik ook wel wat uitleg wilde, leek me vanzelfsprekend. Maar het was nog zo vers. En het was al zo laat. Dat zag ik gewoon niet zitten.

‘Ik weet het niet.’ zei ik nu ook hardop.

‘Lucas? Vertrouw me.’ hoorde ik Kamila, maar niet echt. Hoe kon ik haar vertrouwen? Hoe kon ik ooit iemand nog vertrouwen? Maar ze komt dichterbij. Nadat ze de hand van Elise gepakt had. Mijn hart bonst. Ik ben bang voor Elise. En zij is dat ook voor mij. Onze blikken staan hard en vol zorgen op elkaar gericht. Maar Kamila duwt haar gewoon tegen me aan en we vallen op bed. Dit voelt helemaal niet goed. En als we overeind willen komen, zorgt Kamila ervoor dat dat niet lukt. Die kroelt zich tegen ons aan en ik voel me verslappen en sluit m’n ogen. ‘Het komt wel goed…’ fluistert ze zachtjes. Maar ik kon wel janken. Ik was kapot. Door alles. En zo moe. Ik zuchtte nog een keer diep en dacht er nog even aan toe te moeten geven. Als het straks licht zou worden, zou ik vertrekken. Niet nu. Eerst maar slapen. Hier dus. Al vroeg ik me af of ik wel kon slapen. Kamila gaf mij op deze manier geen troost, maar eerder meer onrust. Meer vragen. Zou ze het geweten hebben? En vanwaar die ommekeer? Wat als Elise ons niet gevonden had? Vooral daar moest ik veel aan denken… En dat terwijl we toch echt onder de dekens kwamen te liggen. Ik, Kamila en Elise. Wat een droom… Maar helaas was dit al een tijdje een nachtmerrie. Of iets daar tussen in. Ik had nog nooit met zoveel tegenzin in bed gelegen. Hier klopte nog steeds iets niet. Ik wist alleen niet wat. En de vorige keer dat dit me overkwam, wist ik niet hoe erg het zou kunnen zijn. Maar nu wel…