Tom vond dat ze voor een avond wel genoeg spanning hadden gehad en stelde voor te gaan slapen. Beiden leken te voelen dat het ogenblik was aangebroken om samen in zijn bed te slapen. Terwijl zij zich opfriste en haar toilet maakte, ruimde hij de laatste dingen op en ging haar achterna. Geduldig wachtte ze tot ook hij klaar was en samen trokken ze naar zijn slaapkamer. Het bed voelde fris aan en Elizabeth kon een rilling van koude niet onderdrukken. Hij deed het licht uit, nam haar zoals eerder in zijn armen en warmde haar in de lepeltjeshouding op. Haar hoofd op zijn arm, zijn gezicht op haar schouder, zo vielen ze in slaap.

Hij werd voor haar wakker en de aangename gedachte van hun eerste nacht samen werd meteen ruw verstoord toen hij merkte dat hij een ochtenderectie had. niets abnormaals, maar hij vond het wel erg vervelend. Zijn lul lag comfortabel in haar bilnaad gepositioneerd en hij hoopte maar dat zij nog even zou slapen en zodus niet bewegen zou. Dit gebeurde en iets meer ontspannen, snoof hij haar zoete geur op. Ze lag rustig te ademen, en hij had spijt dat hij haar gezicht niet ten volle kon bewonderen. Hij streelde met een gevoelige vinger over haar wang, naar haar kin, rond haar lippen. Toen werd ze wakker, en automatisch drukte ze een zoen op zijn vingertop. Hij haalde zijn hand weg, maar niet voor eerst nog eens door haar haren gestreken te hebben. 'Mhm, papa.' -'Goeiemorgen, mijn Lizzie.' Ze draaide zich om en wou zich in zijn armen nestelen, maar dat belette hij. Hij wilde immers niet dat ze zijn erectie voelde. Met een spijtig gebaar schoof hij naar achteren om uit bed te stappen. Ook zij was wat teleurgesteld, maar niet al te erg. Ze had immers nog een hele dag om hem te bewonderen. En daarna nog een dag, en daarna nog een dag en... Aan de gedachte fleurde ze helemaal op. Met een brede glimlach keek ze naar zijn stevige kontje dat zachtjes wiegde bij het wegstappen. Zonder erectie, die zij toch niet bemerkt had, kwam hij de badkamer weer uit en ging hij ontbijt maken. Zij sleepte zich uit bed en werd verwelkomd door een gedekte tafel en het gewoonlijke ontbijt. Voor het eerst werd het een stilzwijgend maal niet omdat hij 's ochtends tijd nodig had om op adem te komen zonder haar vele vragen, maar omdat ze - zij dolgelukkig en hij een beetje verlegen - naar elkaar zaten te kijken. Hij wist niet zo goed wat hij met de situatie aan moest vangen. Hij had eindelijk voor zichzelf durven toegeven dat hij diepere gevoelens voor haar koesterde, maar hij had geen idee over het slagen van hun 'relatie'. Misschien zou er iets mislopen, speelde het leeftijdsverschil parten, zaten ze niet helemaal op dezelfde golflengte... en dan zouden ze wel mooi met elkaar opgescheept zitten. Zij was en zou er dankzij hem waarschijnlijk nooit meer klaar voor zijn om aan de buitenwereld blootgesteld te worden, en zelfs als ze ooit weg zou gaan, kon hij het risico niet lopen dat ze iemand over haar vreemde leven zou vertellen. Nee, dat zij het huis verlaten zou, was geen optie. Maar nu had hij ook al verwachtingen geschept bij haar, en eerlijk gezegd koesterde hij ook hoop, dus als hij zich nu opeens terug zou trekken, zou hij niet enkel zichzelf kwetsen, wat hij niet meer aankon, maar haar ook erg teleurstellen, en misschien zou ze dan ook willen vertrekken. Het kwam erop neer dat hij moest doorzetten. Dat wilde hij ook. Maar hij zou een rustig tempo moeten vinden en zich niet laten opjagen door haar enthousiasme - oké, of het zijne. Hij had zich op glad ijs begeven en zou moeten worstelen om niet uit te glijden. Misschien zou het wel heel makkelijk zijn. Dat zou hij hopen, het ergste zou hij vrezen.

Iets van deze worsteling gaf hem een meer teruggetrokken houding. Zelfs door haar waas van geluk zag ze dat, en ze besloot geen actie te ondernemen. Ze zou doen wat hij van haar wou en niets anders. Ze had geen idee wat er nu komen zou, maar ze wist wel dat ze zijn sterke hand volgen zou. Spijtig genoeg leidde deze hand hen naar een dag van peinzen op de sofa. Ze krulde zich in zijn armen en streelde hem zachtjes, terwijl hij lag te kniezen. Een hele dag lang. En een nacht.

Toen ze wakker werd, ditmaal voor hem, bekeek ze hem somber. Ze voelde dat iets hem dwars zat en ze kon het idee niet van haar afschudden dat het haar schuld was. Hierdoor wou ze nog meer van hem voelen, nog dichter bij hem zijn en ze begon vlinderkusjes te plaatsen over zijn hele (boven)lichaam. Ze ging net van zijn nek naar zijn stoppels, toen hij wakker werd. Ze durfde het niet aan hem op de mond te kussen en trok zich bedeesd terug. Voor hem was het zicht van zijn liefkozende dochter die wat bang keek en de gedachte dat hij haar vroeg of laat ernstige pijn zou toebrengen (dat had hij ergens in de vorige dag besloten, dat de relatie geen kans van slagen had. Ze zou er zijn, maar ze zou falen.) te veel en zachtjes begon hij te snikken. Lize haar vader zijn wenen en ze schrok van dit beeld. Automatisch sloeg ze haar armen rond hem. Hij putte troost uit de omhelzing, maar anderzijds deed dat hem net nog meer zeer. Toen hij bleef schokken, werd Lize wanhopig en radeloos drukte ze haar mond op de zijne. Hier reageerde hij meteen op en hij probeerde zichzelf te verdrinken in de kus. Tussendoor fluisterde hij 'Hou van mij. Hou van mij.' Die woorden bewogen iets in haar en ze begon hem nog steviger te kussen. Ze drong haar tong in zijn mond en verloor zichzelf helemaal. Zijn greep verstevigend klauwde hij zijn vingers diep in haar vlees en greep haar armen stevig vast. Dit was wat ze wou. Zo kon ze zijn pijn ook voelen. Kon ze voelen wat zij hem mentaal aandeed. Hij bewoog zijn mond zwaar ademend en beet zachtjes in haar schouder. Op dit teken nam de hevigheid van hun gevecht af. Als een kind bleef hij in haar armen liggen, zij hem zachtjes wiegend. Ze begreep waarom hij pas met dit alles had willen beginnen nadat hij ervan overtuigd was geweest dat ze er klaar voor was. Een paar weken geleden zou ze dit nooit begrepen hebben, de pijn die hij voelde, zijn nood aan haar, haar nood aan hem. Het deed haar pijn hem zo te zien, maar het bood haar geruststelling dat zij degene was die het kon verhelpen. 'Ik hou van je. Zielsveel.' zei ze hem na enige tijd van stilte. 'Ja?' -'Ja.' Dat simpele woord was genoeg voor hem om zijn waardigheid te hervinden en na haar een aai op haar bol gegeven te hebben, zich naar zijn kant van het bed terug te begeven. Het werd een dagje in bed, waar ze slechts uitgingen voor het hoogstnoodzakelijke. En zo besefte Lize dat ze misschien niet altijd op hem zou moeten wachten, maar dat zij zo nu en dan initiatief zou moeten nemen. Want zonder haar kon hij het niet. Hij zou haar misschien dingen leren, maar als puntje bij paaltje kwam, waren ze gelijken.