Van Het Een Komt... - 10

Geen spetterende seks deze keer! Jammer hê, maar ook dit moet af en toe kunnen anders is ons verdere verhaal onbegrijpelijk!
Toine

Ik was nog maar net in mijn eerste slaap toen een uiterst wakkere Pierre Eva's toren kamer in kwam. Vrolijk zij hij, "Goede morgen Toine, dat treft ook al wakker. Het wordt een prachtdag om te jagen en te lanterfanten." Half slapend stond ik nu maar voorzichtig op om mijn liefjes niet te wekken. Hij keek naar mijn vredig slapende harem en lachte vriendelijk. Stilletjes ging ik naar het fonteintje en kledderde wat koud water over mijn kop. Pierre lachte nog steeds breeduit en vroeg of ik nu helder zicht had. Ik grijnsde, wees hem op de lege cognacflessen en fluisterde dat ik daar van Eva maar een paar slokjes van gehad had. Hij lachte nu voluit en vertelde dat die vrouwen van mij anders nu nog gespeeld hadden. Tja drinken en seks is voor een man ook vaak geen al te succesvolle combinatie. Toen legde hij mij steels uit dat wij daarom ook juist nu op jacht gingen en zei er glunderend achteraan. "Dan krijgt Eva ook meteen wat rust. Zij is ongesteld en wil er niet aan toegeven. Mijn Evaake blijft U bevredigen net als Isabelle mij deed toen zij êt nog werd." Ik zei hem zonder te hoeven nadenken, "Dat klopt, Eva wil mij hoe dan ook behagen." Pierre zag dat ik, in de ongelooflijke puinzooi die wij die nacht gemaakt hadden, naar mijn kleren zocht. Nog breder grijnzend wees hij achter zich naar de deur. Mijn kleren waren nu gauw gevonden. De kleren lagen namelijk nog net op de gang pal voor Eva's deur. Pierre sloot de slaapkamer weer stilletjes en vroeg, "kunt ge rijden." Ik snapte het niet helemaal en zei, "natuurlijk ik ben toch agent en heb alle rijbewijzen." Pierre lachte eens om de spraak verwarring en vroeg nog eens, "ik meen kun je paardrijden" en voegde er nu echt lachend aan toe,."". en ik meen niet Paula, dat weet ik." Ik kon hem geruststellen en verklaarde dat ik ook een echt paard kon rijden. "Bon eh" goed", zei Pierre dan gaan wij twee te paard op jacht. In mijn revier zit nog een bok die er hoe dan ook nog uit moet" Hij vroeg verheugd of ik hem dan wilde volgen naar de stallen. Pierre vertelde dat zij maar een klein gedeelte van het chateau bewoonden. Hun hadden zelf de rechterkant ervan, het stuk boven de centraal gelegen ridderzaal, in gebruik. De ruimten onder Eva's torenkamer aan de linkerkant stonden leeg. Die zou Eva weer betrekken als ze met haar gezin terug kwam. Dit zei hij met een knipoog naar mij. Hij legde daarbij zijn vinger op de mond en zei, "sst, ". Enne dat weet ge nie van mij." Nu pas viel mij op hoe immens groot de burcht of liever gezegd het châchateau was. Ik had slechts een klein gedeelte gezien. Terwijl wij de trappen afdaalden in de zelfde richting als Pierre's hobbykamer, vroeg ik mij af waar wij heen gingen. Paarden hield je per slot van rekening niet in het "valies' om met Pierres woorden te spreken. We liepen echter langs die hobbykamer af en gingen tot mijn verbazing weer een paar traptreden omhoog. Deze volgenden totdat wij in een uiterst smal gangetje uitkwamen. Ik moest mij erdoor wringen zo nauw was het. Aan het einde hiervan zat weer zo'n echte klassieke ridderdeur die ik nog uit de Floristijd kende. Pierre opende deze deur en ik rook de warme paardenlucht. We gingen verder en ineens stonden wij in een grote ruimte luchtige ruimte. Pierre glunderde en zei, "et voila". Ik keek wat rond en Pierre liet mij de ruime, lichte stallen zien. Deze stonden achter tegen het chateau aan de kant van de afgrond aangeplakt. Naast deze stallen stonden de kennels met Pierre's jachthonden. Nu wist ik waarom Eva zo fijntjes lachte toen ik haar vertelde dat mijn opa altijd Duitse Staanders had. Pierre had namelijk zelf ook Duitse Staanders en nog wel een heel regiment ook. Hij lachte tevreden toen ik zei, "dat zijn de beste" draadharen. Mijn grootvader zwoer bij hun werklust." Trots liet Pierre een voor een zijn honden zien en vertelde dat zijn beste teef op dit moment drachtig was. Hij stak zijn hand door de spijlen van de kennel en aaide de bruin geschimmelde hond over zijn kop. Hoopvol naar de hond kijkend mijmerde hij, "dat duurt niet lang meer, het zijn er volgens mij niet meer dan vijf. Ik kan er naast zitten maar ik houd ook niet van die grote nesten." De kennels stonden mooi uit de wind tegen een loods waar het hooi en stro in opgeslagen lag. In die loods stond ook een enorme trailer met plaats voor wel tien paarden volgens Pierre. We gingen terug de paardenstal in waar Pierre mij nu de dieren rustig liet bekijken. Ik zag negen excellente dieren staan waaronder twee pracht schimmels. Buiten de twee schimmel merries stond er ook een zwarte hengst, twee identieke tinkers, twee zweetvossen, een bruine merrie en een wat kleinere bonte. Pierre wees op een van de schimmel merries en zei, "die is voor jouw." Ik vertelde Pierre dat het een veel te goed paard was om zomaar onder een vreemde te zetten. Hij stond er echter op en zei, "als gij een uur of wat gereden hebt kent zij jou net zo goed als die andere Eva kent." De schimmel ernaast was dus Eva's paard. Ik wist dat Eva thuis ook een stal had en vroeg, "waarom staat hij dan hier." Pierre legde uit dat Eva bijna elk weekend gekomen was om te rijden. Ze woonde toch nog geen honderdzeventig kilometer verderop dus dat was snel gereden. "As ge U onderweg teminste nie me andre dinge bezig oud", zei Pierre en grijnsde van het ene oor tot het andere bij dit laatste. Van de stallen liep een steil maar goed pad naar beneden. "Kijk daar loopt êt weer bergop direct mijn jachtrevier in", Zei Pierre met gepaste trots. Het was mij al eerder opgevallen dat hij en Isabelle goed Vlaams spraken terwijl het hier normaal toch Frans of Luxemburgs was. Eva had altijd perfect en accentloos Nederlands met ons gesproken. Totdat ik haar af en toe met haar ouders Vlaams hoorde spreken. Ik vroeg Pierre hoe dat zat. Hij vertelde dat Isabelle Franstalig was opgegroeid. Zij was hier, net als Eva op het chateau geboren. Eva was vanwege de privacy in Leiden gaan studeren en was later ook in Olland getrouwd. Zo had zij zich het Nederlands perfect eigen gemaakt. "Ik", zei Pierre nu, "ben geboren en getogen in Belgisch Brabant en eb Isabelleke êt Vlaams geleerd, waarna sij weer Nederlands heeft geleerd van Eva " sois"zodoende." Ik zei hem nu, "dus als ik het goed begrijp leert Eva mij nu Frans." Pierre zadelde rustig zijn zweetvos en grinnikte, "iek geloof dat gij êt frans gedeelte wel onder d'n knie ebt, te oordelen naar oe ik jullie dar seffekens net vond." Humor had deze familie en ook ik zadelde nu de mij aangewezen appelschimmel. Onder het zadelen zei Pierre ineens weer in het ABN, "we nemen maar geen honden mee. Als ik er een of meer mee neem jengelt de rest het hele chateau wakker." De paarden waren gezadeld en Pierre wenkte mij opdat ik met hem meeging de stal in. Hij liet mij een kluis zien en vertelde de combinatie ervan. "Dit is de wapenkluis en jij moet die combinatie iervan goed onthouden.. ja? Het is een oud ding en niet meer af te stellen op een andere cijfercode en aangezien ik ook niet het eeuwige leven beschoren ben moet jij er toch in kunnen.", zei Pierre met een ernstig gezicht. Uit de wapenkluis haalde Pierre twee jachtmessen en twee zogenaamde "drieling' buksen. Hij gaf mij er van ieder een aan met de raad, "Snij je niet in je rug hê jochie". Ik lachte en deed het overigens loeischerpe mes met schede en al in mijn weitas. Terwijl ik het drielingwapen aannam en even op een fictief doel aanlegde, om de ligging te proberen, keek Pierre oplettend toe. Hij zei wat ik net zelf merkte, "De kolf is eigenlijk wat kort voor jou maar je zult het er" voorlopig mee moeten doen. Ik pakte daarna op zijn aanwijzing twee weitassen en hij stopte in ieder een stel tien millimeter en nummer vier hagelpatronen. "Aha", zei ik, "ook veerwild misschien wat duiven" Hij zei goedkeurend, "dat klopt mijn zoon en hopelijk genoeg, we blijven drie dagen weg" tis maar dat je het weet." Ik keek hierop gemaakt zuinig en vroeg hem of ons Evaake dit zolang uithield. Pierre lachte en zei, "Maak je geen zorgen, die hebben genoeg te regelen en te doen." Wij stegen op en reden aan. Bergaf nog rustig maar eenmaal in het ravijn aangekomen gaven we de sporen. Het ging nu in volle galop richting het revier in. Na een uur of twee flink doorgereden te hebben kwamen we bij een kleine rustieke jachthut, midden in Pierre's jachtgebied. Ook hier was een stal en een koppel. Wij verzorgden eerst de paarden, voordat hij mij zijn rijkje liet zien. "Wil je wel geloven", begon hij, "dat ik hier honderd keer liever zit dan op die steenklots van een chateau." Daar kon ik goed inkomen en bewonderde het inventaris van de hut. Het was eenvoudig maar doelmatig. Aan de wanden hingen de typische trofeeën van iedere jager. In de openhaard hing een spit en aan het hangijzer een gietijzeren ketel. Pierre liet mij nu ook nog een goed gevulde provisiekast zien. Hij zei, "voor als we niets schieten." Ik had het net voordat wij vertrokken weliswaar als een geintje laten voorkomen maar dacht zoals altijd aan Eva. Dus vroeg mijn "schonevader' in spee, "maken ze zich thuis niet ongerust als wij zomaar drie dagen wegblijven." Waarop Pierre laconiek antwoordde, "Ik mag dan wel een Belg zijn maar heb mijn Isabelle en jouw Eva toch maar een briefje klaar gelegd". goed hê." Ik lachte hartelijk en antwoordde plagend, "ja pa dat valt me dan echt van jou mee." Tot mijn verwondering trok Pierre nu zijn kleren uit en stapte in een van de veldbedden. Hij zei plagend, "Jij mag wel gaan jagen als je zin hebt, Eva heeft je misschien niet bezig gehouden. Maar Isabelle heeft mij gisteren, toen de gasten weer weg waren, stevig doorgeneukt de rest van de nacht. Ik wil eerst slapen." De smiecht was helemaal niet vroeg opgestaan. Hij had nog geen oog dicht gedaan, voordat hij mij stilletjes gehaald had. Nu begreep ik ook zijn opzet van deze jachthut, het was zijn rustoord. Daar voelde ik nu ook echt wat voor en kroop in het andere veldbed. Het was al laat in de middag toen ik wakker werd. Ik struinde het keukentje af op zoek naar wat eetbaars. Een fles wijn, jachtbitter, een paar soorten kaas èn een stuk echte Ardennerham waren de opbrengst. In Pierre's weitas vond ik naast zijn mes, dat ik wilde klaarleggen, ook nog brood en het belangrijkste ". Koffie! De tafel was nu snel gedekt, twee eetplankjes en de soepkommen voor de koffie. Water was ook geen probleem, het stroomde vlak voor de hut. Zo uit een bron om dan in een kraakhelder beekje zijn weg naar beneden te zoeken. De koffiegeur lokte Pierre ook uit dromenland. Goedkeurend over mijn "huismansvlijt" ging hij aan tafel zitten. Het was een gezellig en prima middagontbijt zoals An dit noemde. We wasten ons daarna in het beekje en rookten een sigaartje. "Zo", zij Pierre en vroeg, "allèe zulle.. ach verexuseer..zullen wij gaan kijken of er misschien een duif zo stom is te wachten op ons." Ik vertelde Pierre, "je kunt gewoon Vlaams spreken, mijn wiegje heeft in Limburg vlak bij de Belgischengrens gestaan. Ik versta het goed." Pierre lachte en zei daarop, "nee, mede Bourgondiër dit is de gelegenheid mijn hollands op te vijzelen. Eva hield mij gisteren al voor de gek toen ik een paar rare draaien aan mijn hollands gaf." Eva's naam noemend dacht ik aan gisteren en de ringen. Ik vertelde Pierre nu hoe ons uitstapje verlopen was. Hij luisterde vergenoegd en vond dat zijn kleinkinderen en ik het goed aangelegd hadden. "Want Eva merkt normaal eigenlijk alles. Ze observeert je hele doen en laten, dat heeft ze van haar moeder. Die heeft mij eens gezegd, "dat is de tamtam' die hun alles verteld'", zei Pierre. "Ja", zei ik nu ietwat weifelend, " het zit in de genen zeiden ze." Pierre keek mij nu heel verwonderd aan en zei, "als mijn vrouw en dochter je dat verteld hebben dan vertrouwen ze je blind en houden echt erg veel van je." Hij vertelde dat de vrouwelijke lijn heel vroeger zelfs verdacht werd van hekserij. En stelde vrolijk, "dus welkom in mijn wereldje en zeg maar adieu tegen jou eigen vrije gedachten." Ik zei hem daarop, "dan is het een prima ruil ik vertrouw hun en wil ook niet anders meer." Pierre gaf mij gelijk met deze instelling en voegde er nog aan toe, "Je zult ook merken dat het inderdaad besmettelijk is zoals Lotte beweerd heeft." Nu zweeg Pierre en keek mij even, zoals alleen natuurmensen dat kunnen, doordringend aan. Hij merkte dat ik dacht, hoe kan hij weten wat Lotte mij verteld heeft. Tegelijkertijd schoot mij te binnen dat ik nog geld over had van hem en Isabelle. Ik bedankte nogmaals voor zijn geschenk en wilde het resterende bedrag terug geven. Pierre weigerde dit pertinent en zei, "Ik heb het je graag gegeven". en Isabelle ook, trakteer Eva en jouw harem er maar van of doe er iets anders mee", zei hij lachend, "en verder wil ik er niets meer van weten." Goed gemutst gingen we dus op pad. Het geluk zat ons mee en wij schoten vijf houtduiven. Ik een en Pierre vier. Hij stond dus op punten voor, verkondigde hij triomferend. Op de terugweg vond Pierre op een schaduwrijk plekje, nog een paar eetbare boleten. Eten was er dus en Pierre zou koken. Dat pakte dit natuurmens eenvoudig en handig aan. Hij liet mij de duiven schoonmaken en sneed zelf de paddestoelen. Twee duiven werden gegrild in de open haard. De rest verdween in een overheerlijk geurende stoofpot met de boleten en met ik weet niet hoeveel andere ingrediënten. Deze toverde hij naar boven uit een gat, dat onder een luikje in de vloer zat.. De stoofpot hing in de gietijzeren ketel te garen terwijl wij buiten zaten te genieten van de rust. Ik keek naar het beekje en zag een forel springen. Pierre zei, "mooi en lekker, zin in vissen?." Dat had ik zeker en ik beloofde hem nu al dat wij morgenvroeg forel zouden eten als ik maar een hengel had. Hij zei niets, stond op, graaide onder in de bank waar hij opgezeten had en drukte mij een vlieghengel in de handen. "Graag", zei hij en ging weer naar zijn stoofpot. Pierre ging er dus gewoon van uit dat ik morgen wel forel ving en vroeg niet eens verder. Zijn eten smaakte voortreffelijk en de wijn deed de rest. "Dat is leven als god in frankrijk hê", zei Pierre gelukkig. Hij keek echter verbaasd toen ik met een zucht zei, "nee" dat heb je mis." Geschrokken vroeg hij nu, "Mis? Mis je Eva soms al zo erg, of vind het hier in de bossen toch niet leuk." "Nee, nee nee", zei ik, "Weer mis Pierre, ik vindt het hier geweldig maar we leven hier als god in Luxemburg." Nu bulderde hij het uit en verbrak de stilte om ons heen. Toen hij wat bedaarde zei hij, "gij seit unne mooje" en weer vlug overgaand op ABN, "ook jouw gevoel voor humor klopt, Eva had volkomen gelijk." Wij dronken nu op broederschap en alle andere mogelijkheden om zat te worden. Kijkend naar de sterrenhemel boven ons, prezen wij die alsof hij er vandaag louter en alleen voor ons was. Zingend gingen we naar binnen hoe ik of Pierre ooit in bed zijn gekomen is en blijft mij een raadsel.