Jan En Karel - 6

Jan was klaar met zijn instructies. De jongens en meisjes van de beide kampen gingen allemaal aan de slag met hun verslagen. Hij vroeg zich af waarom Karel en Bennie niet terg gekomen waren. Hij kon er nu wel even tussenuit. Snel liep hij door de gang naar het kamertje van de decaan. Zouden ze daar nog binnen zijn? Hij klopte, en na een ‘binnen’ van Karel opende hij de deur. Daar zat Karel in de stoel. Diep in gedachten verzonken. Hij had zo te zien niets omhanden. Waar is Bennie? Karel keek de kamer rond en er vormde zich een frons op zijn gezicht. Naar Robbert, Die jongen had het niet meer. Robbert had zijn telefoon uit en reageerde ook niet op msn. Dus... En nu? Hij zal mij berichten. Ze willen graag met ons samen spreken en ik heb gezegd dat morgenavond onze sportavond was en dat jij dan ook kan. Ik denk dat we dat dan bij mij thuis moeten doen. Kan dat dan wel? Zouden daar geen praatjes van komen? Tuurlijk kan dat, er komen vaker jongelui bij me en jij komt me toch ook altijd halen voor het sporten? Maar ik hoop dat ze komen. We kunnen voor de jongens natuurlijk een smoes bedenken over het verslag omdat zij de lessen van vanmorgen gemist hebben. Ze kunnen deze dan alsnog bij mij morgenavond inleveren. Ik hoor van je, ik moet weer terug naar de club. Succes! Jij ook succes. Ik kom ook zo want ik kom hier ook niets verder en er komt ook niets verder uit mijn handen. Ik ga anders alleen maar zitten malen. Dat hadden we eerder moeten bedenken. Hoepel op naar de aula, anders pak ik je hier ter plekke..

Robbert lag op bed nog steeds te malen. Was Bennie maar hier. Die zal nu wel op school zijn en niet weten wat er aan de hand was. Maar hij had zijn telefoon uitgezet en ook niet meer op msn geweest. De paracetamol begon te werken en de koppijn werd minder. Maar het probleem was nog niet opgelost. Hij was alleen thuis. De rest van de familie was aan het werk en naar school. Hij liep naar beneden pakte de krant en deed de tv aan. Even aan iets anders denken.

Bennie reed als een razende naar het huis van Robbert. Hij zou wel alleen zijn, maar zou die de deur wel open doen? Bennie liep achterom. Daar zag hij Robbert op de bank liggen met de afstandsbediening in de hand en de krant naast hem. Een steek van ontroering ging door hem heen. Robbert, je moest eens weten hoeveel ik van je hou. Zachtjes klopte hij tegen de ramen. Een verschrikt gezicht keek hem aan vanaf de bank en in een mum was Robbert bij de deur. Veel werd er niet gesproken want toen de deur achter hen dicht viel pakte hij Bennie beet en het enige wat die uit kon brengen was: Bennie. En zo met de armen om elkaar heengeslagen bleven de beide jongens bij elkaar staan. Vast gekleefd. Tijd viel even weg. Er was alleen maar het zijn in het nu. Dat was op dit moment het enige dat telde. Twee jongens die zoveel van elkaar hielden. Maar met zo’n barrière. Bij de een al een tijd, bij de ander nog zo pril en dat die verwarring. Weer zo verschillend. Bij de een was er geen twijfel en bij de ander niets anders dan dat. Ik ben blij dat je er bent, maar je moet toch op school zijn hoe kan dat. Ja, jij had ook op school moeten zijn. Hoe kan dat dan. Nu Bennie er was viel opeens alles weer op zijn plek. Het was alsof een donkere wolk waarachter de zon zich schuil hield weg waaide. Robbert voelde weer plezier in zijn lijf. En Bennie... die was alleen maar bkij, maar ook bezorgd.

Hand in had gingen ze naar de keuken. Wil je wat drinken? Nee, ik kom om met je te praten. Ik was erg ongerust omdat ik geen contact kon krijgen. Daarom ben ik hier heen gekomen. Karel weet ervan, dus ik spijbel niet. Maar wat is er aan de had? Kom dan gaan we naar mijn kamer daar kunnen we rustig praten zonder gezien te worden. Robbert vertelde Bennie van het voorval van gisteren en zijn verwarring en onmacht van de twijfel na de opmerking van zijn zus en dat hij het daarna gewoon niet meer wist.

Waarom heb je me toe niet gebeld? Dan was ik bij je gekomen. Dat kon ik niet... en daarna weer die stilte. En nu dan? Moet ik gaan? Nee Bennie nee, blijf.. Ik heb je zo nodig. En met deze woorden vonden de beide monden elkaar in een lange liefdevolle tongzoen. Hier op Robberts slaapkamer in de stilte van het lege huis.

In de verte klonk de muziek van de TV en verder waren er alleen de beide jongens. En heel langzaam ebde bij beiden de spanning weg en kwam het verlangen naar elkaar keerde terug en de hartstocht werd weer aangestoken. Eerst langzaam, maar toen Bennie met zijn handen over de rug van Robbert streek was het alsof er weer een gloed door heen zijn lijf vloeide. Maar het ging niet snel het groeide stap voor stap. Ook zijn handen vonden het lijf van Bennie. Deze prachtige gespierde welvingen de stevige spieren die hij soepel onder zijn handen voelde spannen en ontspannen deden ze samen versmelten in een innig samenzijn. Plotseling stopte Bennie en pakte Robbert bij de schouders. Robbert keek hem aan. Een blik van warmte en liefde en vooral van verbondenheid ging van de een naar de ander. Wil je dit dan wel? Robbert knikte. Nam het gezicht van Bennie tussen twee handen en fluisterde: Ja Bennie dit wil ik, en zachtjes drukte hij een gepassioneerde kus op Bennies mond. Met zijn tong ging hij langs zijn tanden op zoek naar die andere tong om samen in hun vastgeklonken monden te spelen. Het bloed van verlangen stroomde door de jonge lijven. Hun pik knelde in de broek, maar nu was er eerst die kus die eindeloze kus die hun gedachten let samensmelten tot een geheel. Robbert maakte zich los uit de omhelzing naam weer het gezicht van Bennie tussen zijn handen en keek hem indringend in de ogen. Ik houd van je Bennie en ik verlang ook lichamelijk enorm naar je en kan heel veel van onze seks genieten maar...hij begon te hakkelen en draaide zijn gezicht af... Ik wil het nu, maar over een tijdje ook? En dan de buitenwereld. Wat zal iedereen van mij zeggen, hoe zullen ze over mij denken. Dat maakt me zo onzeker dat maakt me zo bang...

En dan mijn wereld, ik heb me altijd voor gehouden op de volgorde van verkering samenwonen of trouwen en dan kinderen enz Je kent het wel huisje boompje beestje maar waar blijft dat nu allemaal. Waar blijft mijn toekomst zoals ik die altijd voor me zag. Hoe ga ik hier mee om als ik er mee door ga. En zo niet...Is er wel een weg terug. Ik weet nu wat het is om van een man te houden lief te hebben en van alles meer. Dat heb ik nooit zo gekend dat is allemaal nieuw voor me. En al dat andere was zo vertrouwd. Dat maakt het allemaal voor mij zo verwarrend en moeilijk.

Bennie zat stil en zei niets en hield de beide handen van Robbert vast. En dat heeft niets met jou te maken Bennie, helemaal niets, integendeel zelfs. Ik houd echt van je maar kun jij ook al dat andere van me begrijpen. Bennie knikte alleen en drukte Robberts hoofd tegen de zijne.

Ja man, ik snap het helemaal, ik heb dit ook allemaal gehad, alleen ging het bij mij geleidelijk en niet zo abrupt. Ik wist ergens heel diep in me dat ik op jongens verliefd zou kunnen worden en toen ik verkering had met Irma en ik niet van een vrouwenlijf zo kon genieten als ik dat zou willen en ik tijdens vrijpartijen aan jongens ging denken werd het me beetje bij beetje duidelijk. Vooral toen ik verliefd werd op jou. Ik heb vele meisjes gehad maar nog nooit had iemand bij mij dat gevoel naar boven gekregen en de laatste paar dagen heeft mij dat alleen maar meer bevestigd. Ik dwing je tot niets, dat weet je maar ik hoop dat we bij elkaar blijven, want wat ik voor jou voel is meer dan alleen maar een verliefdheid. Ik houd van je Robbert heel veel en je weet ook al hiel lang. Wanneer jij dat ook een beetje zo voelt laten we dan de kans geven om in ieder geval te verkennen. Dan is dat gewoon tussen ons en hoef je nog niet uit de kast te komen. Dan blijf ik daar ook nog lekker in zitten en wanneer we er samen aan toe zijn komen we samen uit de kast. En weer was er die intense kus. De piemels die door dit gesprek weer afgezakt waren richtten zich weer op in volle glorie. Langzaam begon Robbert die van Bennie te bevrijden. Laten we dan daarmee beginnen en dan wil ik je nu ook hebben...helemaal!

Bennie liet zich achterover op het bed vallen en Robbert kleedde hem langzaam uit. Hij lag met gesloten ogen terwijl de kleren stuk voor stuk op de grond vielen. Robbert had ook in een mum zijn eigen kleren uit en ging boven op Bennie liggen. Hun harde palen knelden tussen hen in. En daar begon het weer, die passie, die hartstocht, die volslagen geilheid en de lijven begonnen ritmisch te bewegen terwijl de monden elkaar vonden alsof ze nooit meer van elkaar zouden gaan. Robbert dacht nergens meer aan. Zijn hele brein werd in beslag genomen door deze heerlijke lieve gozer die onder hem lag, die hem liefhad, die mooi was en geil en hem vooral bijzonder opwond. Bennie ging helemaal mee. Klemde zijn benen om de strakke heupen en klemde zich helemaal aan Robbert vast, Hij had hem en wilde hem nooit meer loslaten. Hij merkte dat Robbert zijn sterretje beroerde met zijn eikel. Snel maakte hij met was spuug de boel glad en soepel en dirigeerde Robbert bij hem naar binnen. Eenmaal binnen was er voor Robbert geen houden meer aan. Alle twijfel frustratie werden in dit lichamelijk seksgeweld gelegd en nog nooit had hij iemand zo geneukt. Zo met volle overgave. Zo zonder er bij na te denken. Alleen werden de lusten volledig losgelaten en Bennie participeerde daarmee als geen ander. Op een bepaald moment was er geen vorm meer te zien maar een grote kluwen van hoofden armen benen in een intens mannelijk vel en atletisch liefdesspel. De jonge zwaar bezwete lichamen laaiden elkaar op tot het uiterste dat explodeerde in een gezamenlijk orgasme waar geen einde aan leek te komen en waarin alles gezegd werd dat door geen woorden geëvenaard zou kunnen worden. Na deze vulkanische uitbarsting van geil seksgeweld overgoten met een saus van passie en van liefde strekte Robbert zich uit. Bennie strekte zijn benen en ze gingen naast elkaar liggen. Alles rook naar zweet en sperma, maar dat deerde geen van tweeën. Dit was de zilte lucht van beminnen en liefhebben. Samen soezelden ze weg, volledig bevredigd en tevreden en beiden met hun eigen gedachte.

Robbert, ben je boven? Onder aan de trap klonk een luide duidelijke heldere jongensstem. Ronald! Vliegensvlug vlogen de beide jongens in de kleren. Doe de pc aan en open een document en zet er maar boven Schoolkamp het eiland en typ maar wat. Ik kom zo terug en leg het bed recht, fluisterde Robbert. Kom eraan en terwijl hij de deur opendeed waren er al voetstappen op de trap te horen. Ronald was Robberts schoolmaatje al vanaf de basisschool. Hij zou ook mee naar het kamp maar had vlak voor het kamp net verkering gekregen en was daarom naar het zeilkamp gegaan. Tjonge wat zie jij er uit! Je hebt een kop als een boei! Heb je koorts? Ben je ziek? Je was ook helemaal niet op school! Samen liepen de jongens naar de keuken. Ga zitten man, zo ken ik je niet. Ik doe wat drinken voor je in, zei Ronald die hier al jaren kind aan huis was. Vertel! Waarom ben je niet on line geweest en waarom heb je de telefoon uit staan? Waarom ben je vanmorgen niet op school geweest. Wat is er aan de hand! De jongens zaten tegenover elkaar met een glas cola in de hand.

Robberts gedachten raasden door zijn hoofd. Hier zat dan aan tafel zijn beste vriend, alles wisten ze van elkaar. Nooit waren er geheimen. Al jaren konden ze met lief en leed bij elkaar terecht. Vanaf hun eerste haartjes tot aan de eerste verliefdheden hadden ze altijd samen gedeeld. Ze werden op school plagerig wel eens de eeneiïge tweeling genoemd. En hij Robbert had niets laten horen. Het schaamrood steeg hem naar de wangen. Robert, vertel het nu maar. Wat is er gebeurd? Heeft het met het kamp te maken? Ben je gepest of hebben ze wat aangedaan. Kun je dan helemaal niet zonder me? Zeg, wat is er. Ik ben verliefd! Het hoge woord was er uit. Zomaar zonder er bij na te denken. Mooi man, ik ook Maar daarom kun je dat toch wel gewoon vertellen? Vertel op wie is het en waarom ben je dan zo overstuur. Het is toch niet de eerste keer dat je verliefd bent? Robbert schudde zijn hoofd. Klopt, maar dit keer is het anders. Vertel, wil zij niet. Heb je een blauwtje gelopen. Nee dat is het niet Ronald, ik ben verliefd op... en daarbij keek hij Ronald recht in de ogen... een intentie een diepgang een vertrouwen wat er tussen deze beide jongens al jaren was was in deze blik gevangen en gaf het daadkacht...op een jongen. Een ogenblijk was het doodstil. De ogen van Ronald gingen wijd open en hij stamelde: Jij?! Op een jongen? Robbert knikte, De stilte en spanning tussen deze twee vrienden was na deze uitroep te snijden. Robbert knikte weer. Ronald was met stomheid geslagen. Hij wist even op dit moment niets te zeggen. Robbert die verliefd was geworden op een jongen? Robbert die op jongens viel?

Dat was hem nog nooit opgevallen. Daar hadden ze het beiden ook nooit over gehad. Hun beide lichamen waren aan elkaar heel bekend. In al die jaren hadden ze van kinds af aan bij elkaar in bad gezeten samen gedoucht, naakt gezwommen, in eenzelfde bed geslapen, elkaars ontwikkeling van dichtbij gevolgd, spelenderwijs hun eigen seksualiteit ontdekt, open en eerlijk zoals dat met twee opgroeiende maatjes gaat maar nu dit. Seksuele prikkelingen... verliefd zijn ??? Beide jongens zeiden niets en opeens begon het weer. De tranen rolden spontaan over Robberts wangen. Zomaar zonder te snikken vonden de waterlanders hun weg. Ronald zag het, stond op en ging achter hem staan. Sloeg beide handen om hem heen en legde zijn hoofd tegen het hoofd van Robbert. Niet huilen man, maakt niets uit, als ik maar je maatje mag blijven, want ik houd ook van je maar dan als vriend en ik zal je steunen waar ik kan. Dat weet je toch! Robbert knikte en pakte de beide armen van Ronald en kneep erin. Dat weet ik, ik vertouw je ook voor 100%, anders had ik het echt niet gezegd. Weten je ouders ervan? Robbert schudde heftig zijn hoofd. Vandaar.. nu begin ik het te begrijpen. Je wilt het nog niet zeggen. Je wilt eerst zeker zijn over je gevoelens. Of wist je dat al van jezelf. Robbert knikte eerst en schudde toen zijn hoofd. Toen was het weer een tijdje stil. Het snikken was afgelopen en je hoorde in de keuken alleen de klok tikken en in vanuit de kamer kwam nog steeds het geluid van de tv. En wie is dan de gelukkige? Of mag ik dat nog niet weten?

Ik Klonk het vanuit de deuropening.

De deur ging verder open en daar stond Bennie.

Ik ben de gelukkige.

Twee hoofden draaiden in een ruk om en de ogen van Ronald zouden bijna uit zijn kassen rollen. Het enige dat hij kon uitbrengen was: Jij???

Ja ik...