Op De Boerderij - 1

Een klein weekje eruit dat leek me wel wat. Ik was al in het voorjaar naar het buitenland geweest, dus nu kon ik niet veel besteden aan een dure vakantie. Toen ik een tijdschrift doorbladerde, kwam ik op het idee om mijn oom te bellen en hem te vragen of ik op zijn boerderij in Groningen een week kon doorbrengen. De laatste keer dat ik hem en mijn tante had gezien, was een jaar of tien geleden op de verjaardag van mijn vader. Ik kon me nog die twee kinderen van oom en tante herinneren: een jongetje van 8 en een meisje van 6. Wat een vervelende kinderen. Na die tijd was ik het huis uitgegaan en omdat het contact met het thuisfront enkele jaren verstoord was omdat ik gay ben, was het contact met oom en tante in Groningen ook verwaterd. Gelukkig was het met thuis weer helemaal goed gekomen.

Ik belde vol goede moed op en kreeg tante aan de telefoon. Of ik welkom was? Natuurlijk. Wat ontzettend leuk om elkaar weer eens te zien. Ja uiteraard mocht het van oom ook. “Ik heb ten slotte de broek aan op de boerderij.” zei tante. We spraken af dat ik zondag zou komen in de loop van de middag. “Enne…het komt eigenlijk wel zo goed uit, maar dat vertel ik je later wel. Tot zondag. Leuk!” Ik voelde me heel welkom.

Die zondag reed ik van Haarlem in drie uur naar de boerderij in de buurt van Bedum. Het was zo’n echte Groningse gigant. Met een groot voorhuis en een enorme schuur. Daar kwamen de bijgebouwen nog bij voor al het materiaal en er was een hooischuur. De moestuin lag achter de boerderij en om het geheel heen was een gracht. Het leek een onneembaar fort. Zodra ik de auto op het terrein parkeerde, kwam tante al naar buiten. Ze was wel ouder geworden uiteraard en riep: ”Jongen, Bert, wat fijn dat je er bent. Jouw groei heeft ook niet stil gestaan. Maar je ziet er fantastisch uit. Ik ben trots op zo’n knappe neef. Je was zo’n prepubertje toen ik je voor het laatste zag. Typisch een voorbeeld van een lelijk jong eendje.” Ik omhelsde haar en verbaasde me over wat ze toen zei: “Zeg verder niets, ik weet alles en het is allemaal okay. Ze zeggen dat we hier een beetje achter zijn met alles, maar uitzonderingen bevestiging de regel.” Het klonk lekker dat Groningse accent van haar. Oom was nu ook naar buiten gekomen en schudde me de hand, een eeltige grote boeren hand, maar met warmte. “Komt er gauw in, jong. Moeder heeft de koffie klaar.” Ik pakte mijn bagage van de achterbank en volgde mijn familie naar de keuken. Daar immers speelde het dagelijkse leven zich af. In de keuken zat de hulp: een meisje van een jaar of zestien, een mooie meid. Gek, ze kwam me een beetje bekend voor. Ze stelde zich voor als Maartje. Ik was goed opgevoed dus ik zei: “Hoe maak je het?” Tante merkte dat ik haar dochter niet herkende en vertelde, dat dat nou zijn nichtje was. “He,” zei ik verbaasd, terwijl ik terugdacht aan dat vervelende 6-jarige nest van tien jaar geleden. “Nou je bent wel enorm veranderd in je voordeel, want….” en ik vertelde hoe ik me haar herinnerde. Ze moest wel lachen en zei me niets van onze vorige ontmoeting te herinneren. En ik moest wel weten, zei tante, dat er in de familie heel knappe mensen voorkwamen, dus dat Maartje dat van haar kant had. Oom lachte maar wat. We spraken over mijn ouders, over vroeger, over het werk op de boerderij, over mijn studie en over meer familieleden, waarvan er meer in Groningen het boerenvak uitoefenden. Er zat nog een broer van mijn vader in Ellerhuizen ook niet ver van Bedum.

Na een uurtje zei tante, dat ze aan het avondeten ging beginnen en dat oom de koeien ging melken. Of Maartje me maar even naar mijn kamer wilde brengen. Maartje ging me voor door een lange gang en praatte honderduit: “Je slaapt bij Wieger op de kamer. Dat leek ma wel gezellig en dan kunnen jullie elkaar ook weer een beetje leren kennen. Ik zag dat Wieger net thuis is en oom achternaging om te helpen met melken, dus die zou over een uur wel terug zijn. Kun je je hem ook nog goed herinneren? Was het ook zo’n ettertje als ik? Nou dat kan wel kloppen, want soms is hij dat nog wel. Vooral als hij met vrienden is, dan is het een echt stoertje en kunnen ze af en toe verschrikkelijk pesten. Poe, die jongens. Trouwens, maar dat mag je niet verder aan ma of pa vertellen, hoor: ik heb een vriendje, een jongen van onze buren. Hij is zo leuk en doet lang niet zo macho als mijn broertje met zijn vrienden. Die hebben alleen maar belangstelling voor meiden. Bah.” Ik werd van al deze ontboezemingen niet erg vrolijk. Als hij nog steeds zo’n etter zou zijn en alleen maar belangstelling voor meiden had, dan hadden we niet veel gemeen. Enfin, maar eens kijken hoe het zou gaan. Ik kon altijd “weggeroepen worden” voor iets “belangrijks”. “Kijk, dit is mijn kamer.” opende ze de deur en ik zag een echte meisjeskamer met streepjes gordijnen, een houten bed met bloemetjes dekbed. Door de ramen heen zag ik bloeiende rozenstruiken. Een lekker privé kamertje. “Leuk,” zei ik, “Wat een rust is er hier, heerlijk!” “Saai hoor,” weersprak Maartje me.

Nu waren we bij de kamer van Wieger gekomen. Het was een grote kamer aan dezelfde kant van het huis, dus ook hier voor de ramen hoge rozenstruiken. Het meubilair was niet bijzonder, behalve het bureau. Dat was van hout, modern en erop stond een prachtige pc met toebehoren. Het was een heel recente. Er stond eenvoudig bed tegen de ene muur en tegen de ander een soortgelijk metalen bed. En er was een wasbak. Verder stonden er enkele kasten en ik ontdekte onder Wiegers bed een drie matrassen. “Ja. Voor als er vrienden blijven slapen. Als het laat wordt dan willen ze vaak niet meer over die eenzame weggetjes naar huis en dan blijven ze gewoon. Dat gebeurt zo vaak. Dat is het nadeel van het platteland: die afstanden.” Ik vroeg Maartje waar ik kon douchen en ze wees me de badkamer vlakbij. Ik zei, dat ik me graag wilden afspoelen en verkleden. Maartje vertrok en ik kleedde me uit en stapte met een klaargelegde handdoek onder de douche en opgefrist en verkleed verscheen ik weer in de keuken. Op hetzelfde moment verschenen ook oom en Wieger. Mijn adem stokte in mijn droge keel. Voor me stond een adembenemende jongen van 18 in zijn volle glorie. Zijn donkerblonde haar hing in golven over zijn voorhoofd. Zijn lippen ….de droom van iedere homo. Ik stelde me voor, hij ook, met een mooie donkere stem. In niets herkende ik dat vervelende jong van toen. Aan tafel hadden we veel pret, meer herinneringen ophalend. Maartje vertelde ook van de streken van Wieger. Ze vond haar broer dan wel een klier soms, maar uit alles sprak grote liefde en bewondering voor hem. Wieger wist zijn kleine zusje regelmatig op de kast te jagen, maar Maartje was toch wel aan hem gewaagd. Na het eten zei tante tegen Wieger dat hij het bedrijf maar eens moest laten zien. “Ja, leuk,” zei Maartje. “Ho jongedaème, jij helpt me met afruim’n en de vaèt doen” “Alweer? Gatsie. Trouwens ik vind het wel sexistisch. Waarom moeten wij altijd die stomme huishoudelijke klusjes doen? Later ga ik toch naar de stad. Ik wil geen huisvrouw worden.” “Ja, ja het is goud met je. Vooruit nou maèr. Hoe eerder we beginn’n, hoe eerder we kloar zain.” verviel tante in een zwaarder accent.

Wieger en ik liepen de keuken uit en gingen eerst naar zijn kamer. “Oh, je bent hier al geweest. Als je het niet erg vindt, verkleed ik me even en neem snel een douche. Hij stroopte zijn blauwe overall af, trok zijn sokken uit. Zijn t-shirt vloog over zijn hoofd. Een beetje gegeneerd draaide hij zich om en trok zijn onderbroek uit. Wat een prachtig zwemmersfiguur had hij en dat kontje stak vrijwel onbehaard boven zijn benen uit. Zijn rug was schitterend getekend. Hoe zou zijn voorkant er uit zien. Wieger sloeg een badhanddoek om zijn middel en draaide zich om. Weer hield ik mijn adem in. Een onbehaarde gewelfde borst, alleen wat haartje om de tepels, die ferm naar voren staken, boven een gespierde buik. Het randje haar dat van zijn navel naar beneden liep verdween achter de handdoek. “Zo,” zei Wieger, “Ik ben even weg. Kijk rustig rond.” Wat een geluk dat ik nu iedere dag van zijn lijf kon genieten en dat ik nu bij hem op de kamer sliep. Een 10 voor tante! Toen hij weer terugkwam, verliep alles in omgekeerde volgorde. Ik kon mijn ogen niet van hem afhouden en nu en dan ontmoetten onze ogen elkaar en keek ik snel van hem weg en gaf voor de computer goed te bekijken.

Eindelijk was het zover en we gingen op pad. Hij vertelde iets over de geschiedenis van de boerderij en wat zijn vader allemaal niet had laten bijbouwen. In de stal konden 100 koeien, maar die stonden nu uiteraard buiten. We liepen door de schuren en mijn neefje vertelde wat er zo het hele jaar te doen viel. Op mijn vraag of hij later ook boer wilde worden, vertelde hij dat hij dat nog niet helemaal zeker wist, maar waarschijnlijk wel. Eerst moest hij zijn school afmaken en misschien ging hij wel naar een hogere landbouwschool, want je moest wel een heel goede technische ondergrond hebben om een bedrijf van dit formaat te leiden. Ik vroeg hem naar die oom in Ellerhuizen. “Die heeft niet zo’n grote boerderij als wij. Hij heeft wel drie zonen en voor hen is het moeilijk, want een kan maar de boerderij erven. Nou ja, die zijn ook nog vrij jong. Hoe oud ben jij eigenlijk?” “Ik ben 22.” “Oh, die jongens zijn ook zo oud ongeveer.” “Jij moet vaak helpen natuurlijk. Is dat niet zwaar naast je schoolwerk? ” Nu gaat het nog wel, maar als ik verder ga, zal het wel moeilijker gaan. Nu hebben we wel een knecht, Klaas. Je zult hem morgen wel zien. In de weekends help ik vaak. Ik heb nu vakantie, dus kan ik wel eens weg, maar mijn ouders willen een weekje er tussen uit. Maar daar hoor je straks wel het een en ander over.” Ik keek hem verbaasd aan, maar zwijgend liep hij verder. In de hooischuur, ging hij zitten en ik deed hetzelfde. Hier lagen de balen stro opgestapeld. Veel stro lag er ook los en ik kon het niet laten meteen te gaan liggen en snoof behaaglijk de geur op. “Een hooiberg, heerlijk. Spelen zich hier nu al die dingen af, waar je wel eens over leest?” Ik hield het maar een beetje neutraal. “Ach…”, begon Wieger, “Het stro prikt wel gigantisch, hoor.’ Dus hij had ervaring. “Heb je wel eens een vriendinnetje meegenomen naar dit plekje?” “Mm mm.” Tja, hier werd ik ook niet wijzer van. “Je zus vertelde dat jij en je vrienden nogal eens over vriendinnetjes opschepten.” “Ik wou dat ze zich eens met zichzelf bemoeide.” Wieger veranderde van onderwerp: “Kijk, ik zei al dat mijn ouders een weekje weggingen. Voor boeren is het altijd zo moeilijk om op vakantie te gaan en de boel achter te laten in handen van anderen. Nu kwam jouw telefoontje als een boodschap uit de hemel. Je begrijpt het al, ze gaan je straks vragen of jij deze week met mij en Klaas de boerderij kan runnen, zodat zij er even uit kunnen. Ik heb de leiding dan en Klaas en ik vertellen je wel wat er gedaan moet worden. De vaktechnische zaken doen wij. Jij kunt ons met allerlei andere klusjes helpen. Ik vertel je dit nu zodat je er nog even over na kunt denken en straks niet voor een voldongen feit komt te staan. Ik hoefde er niet lang over na te denken. Als een jonge god je vraagt te blijven, wie ben jij dan dat te weigeren. Dus ik zei ja. Het leek of er een last van zijn schouders viel. ”Fantastisch. Je zult er een leuke week aan krijgen, dat beloof ik je.” “Door klusjes voor een ander te doen in mijn zo kostbare vakantie.” “Ja maar we hoeven niet alleen maar te werken, we kunnen ook andere leuke dingen doen.” “Zoals….?” “Nou, dat zie je wel.”