De Hondsbrutale Huisarts

Ik vond het een nare aangelegenheid om naar de huisarts te gaan. Gelukkig hoefde ik ook nooit. Ik was kerngezond en ik vermeed onnodige risico’s. Toen ik hier naartoe verhuisde hadden we een kennismakingsgesprek. De onprofessionaliteit droop er weer vanaf. Wat was er toch met Nederlandse huisartsen dat ze zo onbeschoft waren? Ze konden het gewoon niet laten om persoonlijke opmerkingen te maken.

De twee voorgaande huisartsen waren precies hetzelfde. Ik was waarschijnlijk de meest conservatieve homo die je kon ontmoeten. Beleefd. Gezond. Fit. Behouden. Geloof in het huwelijk. Maar als een kind werd ik telkens terechtgewezen. En die boze vermanende blikken die zij telkens trokken. Dat ik wel even zou luisteren naar hun preken. Toen ik eens op de televisie een reality programma zag over jonge doctors in opleiding herkende ik gelijk het type persoonlijkheid. Deze mensen waren gewoon hondsbrutaal en hadden al vroeg geleerd om anderen zo te behandelen.

Ik vermeed mijn huidige huisarts dan ook als de pest. Ditmaal was het een man. Een vlotte veertiger die er vijf jaar jonger trachtte uit te zien door een kort strak kapsel. Hij had een streng gezicht. Ik wilde hem eerst niet vertellen dat ik op mannen viel, want ik had genoeg van het gedrag van deze huisartsen. Maar schijnbaar stond het pontificaal vermeld in mijn elektronisch dossier. “Dus jij bent homo.” Begon hij het eerste gesprek.

Twee jaar heb ik een vervolggesprek met hem kunnen vermijden.

Ineens las ik een brief van zijn huisartsenpraktijk. Of ik een afspraak wilde maken voor een prostaatonderzoek. Maar ik had niet eens de leeftijd er voor. Toen kwamen de brieven. De telefoontjes. De e-mails. Ik gaf uiteindelijk maar in na het zoveelste zeurende gesprek van één van zijn assistenten. Wat was dit toch.

De huisarts bespeurde mijn vijandigheid gelijk. Hij legde uit dat hij onderzoek deed naar de effecten van anale seks. Hij was verzoenend maar autoritair. Dit moest nou eenmaal gebeuren. Ik vond het maar onzin. Waarom loopt dit niet via een universiteit? Waarom werd dit niet uitgelegd in één van zijn brieven? En hoe weet hij sowieso dat ik seksueel actief ben op dat gebied? Niet alle homo’s laten zich neuken in hun achterwerk. Het maakte schijnbaar niet uit. Ik zou fungeren als controlegroep.

Met tegenzin had ik me toen uitgekleed in het onderzoekskamertje naast zijn kantoortje. Hij gebaarde mij om plaats te nemen op zijn onderzoekstafel. Een pot glijmiddel stond klaar, samen met een doos medische handschoentjes. Een stapeltje formulieren lag er naast. Het zou niet lang duren volgens hem. Ik voelde me kwetsbaar en naakt.

Hij betastte kundig het gebied rond mijn kontgat. Ik voelde de haartjes in mijn bilspleet. De gevoelige huid. Mijn holletje. Met het topje van zijn wijsvinger drukte hij lichtjes tegen mijn lichaamsopening. Het was er strak en delicaat. Mijn holletje was niet gediend van deze poging tot binnendringen. Ik voelde het samentrekken. Hij moest het ook gevoeld hebben, want hij trok zijn vinger gelijk terug. Na enige momenten zat hij er weer. Ditmaal gaf hij meer druk. Mijn holletje protesteerde hevig, maar zijn vinger gleed er zo in. En hij ging gelijk diep. Tot hij niet meer verder kon.

Ik voelde zijn hand tussen mijn billen gedrukt, vol tegen het gebied rond mijn kontgat. En toen voelde ik de vinger binnen op verkenningstocht gaan. Het leek een eeuwigheid te duren. Te lang. Ik had een kloppende erectie gekregen. Ik wilde me lostrekken, maar hij stelde me gerust. Dit was niet de eerste keer volgens hem. Ik liet hem verder gaan. Het schaamrood stond op mijn wangen.

Zijn straffe vinger gleed er toen uiteindelijk weer uit. Het onderzoek was klaar. Zo plotseling. Ik kon me weer aankleden. Hij had een tevreden blik op zijn gezicht. Hij maakte toen aantekeningen op een formulier en de rest van het vraagonderzoek werd routineus afgedaan. We praatten niet over mijn erectie. Ik voelde het bloed telkens weer aanzwellen in mijn lul tijdens het gesprek. Met een onbehagelijk gevoel vertrok ik toen bij zijn huisartsenpraktijk.

Het gevoel wilde niet weggaan. Ik vertrouwde het gewoon niet. Ik begon dat weekend op internet een onderzoek. Medische websites afgelezen. Op een paar fora een aantal vragen gesteld. Mijn vermoedens werden grotendeels bevestigd. Al kon ik het niet 100% zeker weten. Waarom zou deze man me voor niets een prostaatonderzoek geven? Wat hebben deze huisartsen toch? Arrogante klootzakken die het waren. Probeerde hij me soms te vernederen? Ik voelde me ook verraden door mijn lichaam, want ik had nu alweer een erectie bij de gedachte aan het onderzoek.

Ik denk dat ik toch maar eens een vervolgafspraak ga maken. Hem confronteren met deze feiten. Misschien kan ik dan eindelijk eens wraak gaan nemen op dit afschuwelijke huisartsengilde.