Mijn Beste Vriend - 13

Ik huilde lang, hoe lang weet ik niet. Toen ik mijn ogen open deed was het al donker buiten. Ik pakte mijn telefoon en belde Bianca, het kon nog net dacht ik, 22:36 gaf mijn wekker aan. Ze ging altijd laat slapen en ze nam haar telefoon bijna meteen op. ‘Ik wilde je net appen over hoe het gegaan was.’ Ik begon weer te snikken. ‘Ik hoor het al, niet goed dus.’

Ik vertelde haar alles, echt alles. Ze viel van de ene verbazing in de andere toen ik over mijn onhandige opmerkingen vertelde. Ze slaakte een zucht toen ik vertelde over de zoen. ‘Je hebt het ook echt niet handig aangepakt.’ Ik wist dat ze gelijk had. Ik had dit hele gedoe nooit moeten doen, Leroy nooit moeten uitnodigen. Hoe kon ik het goedmaken met hem? Hoe kon ik Bob nog onder ogen komen? Ik wist het niet. Na ruim een half uur gepraat te hebben hingen we op. Het was tijd om te slapen maar de slaap kwam niet. Uren lag ik te woelen en te draaien. Toen ik eindelijk in slaap viel wist ik het nog steeds niet. De wekker wekte me ruw. Ik zette hem uit. Ik had hoofdpijn en was sowieso niet uitgeslapen. In mijn pyjama liep ik naar de badkamer toen ik mijn moeder tegen het lijf liep. ‘Jongen toch, wat zie jij eruit. Je gaat niet naar school vandaag.’ Ik stribbelde niet tegen want stiekem was ik blij dat ik niet hoefde. Ik ging terug mijn bed in en besloot in de groepsapp te zetten dat ik niet kwam omdat ik ziek was. Bianca reageerde privé ‘afstel is geen uitstel.’ Ik wist dat ze gelijk had. Ik moest ze toch weer onder ogen komen.

Ik viel in slaap, nu wel gelukkig. Toen ik wakker werd was het 14:00 in de middag. Ik douchte mezelf, deed makkelijke kleding aan en ging naar beneden om iets te eten. Er was niemand, lekker rustig. Na wat gegeten te hebben ging ik terug in mijn bed liggen. Slapen zou niet meer lukken maar ik kon in ieder geval even lekker liggen. Ik nam mijn tablet mee om Netflix te kunnen kijken en deed mijn slaapkamerdeur dicht.

Toen ik op mijn telefoon keek zag ik wat appjes maar niks bijzonders. Bob vroeg of hij op ziekenbezoek mocht komen… Wat moest ik daar nu weer mee? Ik moest hem sowieso vertellen wat er gisteravond gebeurt is maar hoe zou hij daarop reageren? Ik wist het niet. Was het vanmiddag ook wel het goede moment om het te vertellen? Is er überhaupt een goed moment voor zoiets? Mijn conclusie was waarschijnlijk niet. Dus zei ik niks… Vijf minuten later besloot ik toch om hem wel te vragen. Dan moest ook het hoge woord er maar uit. Van uitstel zou in dit geval geen afstel komen. Met een zucht legde ik mijn telefoon weg. Ik wist nog niet hoe maar ik moest het toch gaan vertellen.

Ik appte Bianca of zij nog tips had maar ook daar kwam vrij weinig uit. Het enige wat ze zei was ‘rustig blijven, ook als hij boos wordt’. Tja, handig hoor maar jammer genoeg bestond er geen handleiding voor dit soort gesprekken. De rest van de middag en begin van de avond was ik vooral aan het piekeren. Mijn ouders viel het ook op. ‘Voel je je nog steeds niet lekker? Heb je geslapen vandaag? Is er iets aan de hand?’ Dat waren de vragen die gesteld werden. Natuurlijk was er niks en ja, ik had geslapen. Ik vertelde dat Bob vanavond zou langskomen en dat we het niet te laat zouden maken. Geen probleem gelukkig, ik dacht dat ze misschien nog wel moeilijk zouden doen omdat ik vandaag niet naar school was geweest maar het viel mee.

Van Leroy had ik niks meer gehoord. Ook had ik zelf niks gestuurd. Ik wist niet hoe ik ermee om moest gaan maar net doen alsof er niks gebeurt was leek me geen optie. Toen de bel ging was het moment daar. Bob was er. Hij zei mijn ouders gedag en daarna gingen we naar boven. We kusten en knuffelden elkaar. Ik hield hem lang en stevig vast, keek op tegen het moment dat ik er over moest beginnen.

We gingen op bed zitten. ‘Voel je je alweer wat beter?’ ‘Het gaat wel, ik moet je alleen iets vertellen. Iets wat ik heel erg vind en waar ik verkeerd op gereageerd heb. Ik had denk ik duidelijker moeten zijn dan dat ik was maar het kwam er op dat moment niet goed uit…’ Zo dat was er alvast als een stortvloed uitgekomen. Bob keek me bezorgd aan. ‘Heeft dit met Leroy te maken?’ Hoe kon hij dat nou weten? Had Bianca iets verteld? ‘Ja, het heeft met hem te maken, hoe weet jij dat?’ ‘Leroy was vandaag niet op school, vond het al toevallig dat jullie er allebei niet waren.’ Oke dacht ik, Leroy wilde mij ook niet tegenkomen dus. Ik vertelde dat ik heel slecht geslapen had en dat mijn ouders het niet goed vonden om met zo’n vermoeidheid in combinatie met de hersenschudding naar school te gaan. Dat begreep hij. ‘Maar wat is er nou gebeurt, vertel.’ Het was geen vraag. Nu het moment daar was keek ik er nog meer tegenop. ‘Uhm tja, je moet weten dat ik nooit de intentie heb gehad dat er iets zou gebeuren, het tegenovergestelde eigenlijk. Gisteren sprak ik in het tussenuur met Bianca over Leroy. Dat ik het vervelend vond over dat hij de hele tijd zo rondhing en dat het jou irriteerde. Ook gehad over het feit dat hij ineens zoveel aandacht voor mij heeft. Toen kwamen we tot de conclusie dat het goed zou zijn als ik hem hier zou uitnodigen zodat ik hem kon vragen waar die aandacht vandaan kwam.’ ‘Oke, en toen?’ Bob keek niet zo blij, Leroy was hier weer geweest en dat stemde hem duidelijk niet gerust over het vervolg van het gesprek.

‘Dus hij kwam hier’, vervolgde ik, ‘ik vroeg hem wat er was en waarom die ineens zoveel aandacht voor mij had. Toen heb ik denk ik, onbedoeld, wat onhandige opmerkingen gemaakt. Hij vertelde dat hij niet zeker wist of hij wel echt hetero was enzo… Voor ik het wist zoende hij met mij.’ Bob keek me aan, duidelijk gekwetst. Hij zei niks maar stond wel op. ‘Hij zoende jou zomaar? Zonder dat die dat eerst vroeg ofzo?’ Ik keek hem aan. Dat was inderdaad wat er gebeurde dus ik zei dat dat klopte. ‘En toen? Toen heb je hem weggeduwd en je huis uit gesmeten?’ Bob praatte nu hard. ‘Eerst wist ik niet wat er gebeurde maar toen heb ik hem inderdaad weg geduwd en is die meteen weggegaan?’ ‘Dus je hebt hem niet meteen weggeduwd?!’ Bob klonk redelijk wanhopig en boos. ‘Het was maar een paar seconden’, bracht ik uit. ‘Maar een paar seconden? Maar een paar seconden! Het waren meerdere seconden dat je met hem zoende dus?’ Bob schreeuwde bijna. Hij was heel erg boos en verdrietig. ‘Je bent MIJN vriendje en dan zoen je met een andere jongen? Met HEM?! Waarom heb je hem niet meteen weggeduwd, hij had je toch niet vast ofzo?’ ‘Het ging zo snel, ik wist niet wat er gebeurde en daarna heb ik hem meteen weggeduwd.’

‘Ik heb hier even tijd voor nodig.’ Hij keek nog steeds boos en verdrietig. Hij draaide zich om en liep mijn kamer uit. Het duurde een paar seconden voordat het tot me doordrong wat er precies gebeurde. Maakte de jongen om wie ik zoveel gaf het nu uit? Of toch niet? Ik wist het niet. Ik hinkte achter hem aan en riep zijn naam. Hij was inmiddels al beneden zijn jas aan het aantrekken. Een déjà vu van de vorige avond flitste door mijn hoofd alleen was deze veel erger en pijnlijker. Ik riep Bob zijn naam en hij keek op, tranen in zijn ogen. ‘Ik zei dat ik hier tijd voor nodig heb.’ Hij deed de deur open en zonder iets te zeggen of nog te kijken liep hij weg, de deur achter zich dichttrekkend.

Ik stond verstijfd op de trap en wist niet wat ik moest doen. Ik weet niet precies hoe lang ik daar stond maar het was vrij lang. Mijn telefoon ging, ik kwam weer bij mijn positieven. Snel hinkte ik terug naar de kamer en nam zonder te kijken wie het was op. Liset belde en ze begon een heel verhaal af te steken, geen idee waarover. Toen ze stil was zei ik ‘hij is weg.’ ‘Wat? Waar heb jij het nou weer over? Wie is weg?’ Ik hing op en belde Bianca, ze vroeg meteen hoe het was gegaan met Bob. Ze kreeg een kort verslag en zei ‘ik ben er zo.’ Ze hing op. Een paar minuten later ging de bel. Mijn moeder deed open. Ze zei gedag en liep naar boven. Ik hoorde mijn moeder nog roepen ‘Bob is er ook hoor.’ ‘Nou volgens mij niet’, riep ze terug.

Ik zat roerloos op mijn bed toen ze binnenkwam. Ze zei niks, liep naar me toe en omhelsde me. Ik realiseerde me dat ik nog niet gehuild had maar nu kwam het wel. De tranen stroomden over mijn wangen en snikkend vertelde ik haar wat er gebeurd was. Ze luistere alleen maar en zei niks. Hierdoor kon ik mijn verhaal goed vertellen. Toen ik klaar was hield ze me nog steeds vast totdat ik wat rustiger werd. ‘Hij komt vast weer bij je terug’, zei ze toen. Maar daar was ik niet zo zeker van, Bianca kon ook niet alles weten.