Wieke & Xavier

De bus met vakantiegangers raast door het Spaanse landschap waarboven de zon in een laaiende brand ondergaat. Er wordt druk gekwebbeld, geroddeld en gelachen, maar ook geslapen ter voorbereiding op de nodige wilde nachten die ongetwijfeld zullen volgen… Iets achter het midden zit Wieke stil naar buiten te staren. Ze is voor het eerst alleen op vakantie en moet daar nog erg aan wennen. Ze is altijd al een eenling geweest, en hoopte dat dat tijdens zo’n busreis wel zou verbeteren. Tot nu toe verloopt het contact echter nog stroef. Maar wie weet, mijmert Wieke terwijl de bus een afslag neemt naar de buitenwijk van de stad waar het hotel al is gereserveerd, ik heb een tweepersoonskamer voor mij alleen, dus… De deuren staan wagenwijd open, en onder de nepflamenco en muzakhabanera uit de plafondspeakertjes zoeken de jongens en meiden hun kamers op…

Het buffet was uitstekend verzorgd, dat moet Wieke beamen. Het hotel is bijna uitgestorven; de anderen zijn allemaal op avontuur in de stad, maar Wieke durfde op het laatste moment niet mee. In afwachting van wat misschien toch nog komen gaat, zit ze alleen in de lounge. Ze draagt geen beha of slipje, in het gedimde licht tekenen haar borsten zich sensueel af onder haar zomerse, bijna doorschijnende avondjapon, en haar benen lijken slanker dan ooit door de openvallende split. Maar zelfs het hotelpersoneel keurt haar geen blik waardig. Mismoedig slentert ze de trap op naar haar tweepersoonskamer, die voor haar alleen toch eigenlijk wel heerlijk ruim is. Van alle gemakken voorzien, dus wat wil je nog meer? De nacht is Spaans warm. Wieke zet de balkondeuren open, glijdt in een vloeiende beweging uit haar jurk en strekt zich naakt uit op de heerlijke grote, zijdezachte beddensprei. De matras deint onder haar vermoeide lichaam en wiegt haar zachtjes in een diepe, droomloze slaap… … totdat ze wakker wordt van een zacht geluid. Klaar wakker is ze, haar vermoeidheid is verdwenen, al haar zintuigen staan op scherp. Zich bewust van haar weelderige naaktheid kijkt ze om zich heen of er geen lampje brandt dat haar silhouet zou kunnen aftekenen… en geluidloos sluipt ze naar het raam, met soepele, atletische stappen van haar hemelslange benen… Pal onder haar balkon tinkelen ijle snaren door de zwoele duisternis. Net of de sterren muziek maken. Wiekes slanke handen omklemmen het gordijn dat de wind tegen haar aan hijgt, haar huid begint te tintelen van de nauwelijks voelbare streling… en het is alsof ook de tonen van de gitaar haar hele lichaam omgeven… ze voelt een onweerstaanbaar verlangen om te dansen, zich te laten gaan, drijvend op de wiegende cadans van de muziek… sterker nog, ze smacht naar de aanraking van de vingers die tot zoveel tederheid in staat zijn… Langzaam doet ze een sierlijke stap het balkon op. Het gordijn glijdt stukje bij beetje van haar af, maar ze kan niet anders, ze móét zien wie de brenger van de serenade is. Haar heupen wiegen op het sensuele ritme van zijn akkoorden, haar lippen glanzen in het maanlicht, haar tepels en nagels fonkelen als de sterren… en als het gordijn definitief van haar afvalt en de zwoele nachtwind haar intiemste plekjes vindt en haar als een veertje laat zweven, is er niets meer dat haar nog weerhoudt en golft een zalige wipstoot als een steekvlam door haar hele lichaam. Haar gekreun is luid en ongeremd, maar ze voelt totaal geen schaamte, integendeel: ze laat haar heerlijke rondingen deinen, draaien en wentelen, gooit haar benen in de lucht, buigt en strekt, voorover, achterover… en laat haar vingertoppen de vrije loop over al haar glanzende glooiingen terwijl ze heupwiegend neerdaalt in een sierlijke liefdesspagaat. Wijdbeens knielend nadert ze met haar fonkelende vingernagels het zwartglanzend dons tussen haar dijen… oh, wat zijn haar maagdelijke schaamlipjes nat… onbeheersbaar golft wipstoot na wipstoot door haar lichaam, haar lange zwarte haar zwiert zwiepend om haar heen… totdat het gitaarspel wegsterft en Wieke langzaam weer tot zichzelf komt. Ze kijkt een beetje schichtig om zich heen, maar de nacht is weer stil, zwoel en verlaten. Haar bed is heerlijk groot en zacht, de ijle sprei omhelst haar zoals de wind eerder deed, maar slaap heeft ze niet meer. Haar lichaam is helemaal wakker geworden, haar mond, tepels en nagels geven licht en ze kan niet ophouden met zichzelf te strelen. Ze herinnert zich het zoete snarenspel en bespeelt haar mooiste plekjes terwijl het bed meedeint op het zwoele ritme… Opeens voelt ze dat ze niet meer alleen is. “Wie is daar?” fluistert ze, maar er komt geen antwoord. “Ola? Quièn es?” Niets. Stilte. Wieke komt overeind, de sprei nestelt zich tussen haar billen. Ze spitst haar oren tot ze zelfs de palmen buiten hoort ruisen… en dan klinkt opnieuw de wondermooie gitaarmuziek. Maar nu niet onder het balkon. Wieke kijkt om zich heen om de klanken te lokaliseren, maar dat valt niet mee, ze komen overal vandaan lijkt het wel… en ze komen steeds dichterbij. Langzaam wordt Wieke omsloten door een onzichtbare wolk van muziek, een aureool van akkoorden… ze hoort hoe de ijle klanken zo dichtbij komen dat ze de muzieknootjes op haar huid voelt tintelen. Het is of ze wordt besprenkeld met een onzichtbare douche, zo zalig dat ze zich eraan móét overgeven. Op het grote bed begint haar lichaam te draaien, te woelen, te kronkelen, te spartelen van puur genot, ze hijgt, ze kreunt, ze slaakt kreetjes, ze kan niet ontsnappen, wil niet ontsnappen, ze gilt het uit van pure wellust…

Als Wieke de volgende ochtend wakker wordt, neemt ze eerst eens een welverdiende douche. Het water is heerlijk, de stralen dringen door tot in haar diepste poriën en ze raakt bedwelmd door de geur van het badschuim dat in dikke vlokken langs al haar rondingen druipt. De spons is even zacht als de wolken stoom in de badkamer, haar lichaam ontspant, ze lijkt te gaan zweven… Wieke krijgt reuze zin om zichzelf te strelen. Ze voelt zich mooi en puur, gracieus als een danseres laat ze haar vingertoppen langs haar lichaam glijden… en opeens hoort ze muziek. In hetzelfde ritme als haar handen vullen zachte akkoorden de badkamer, die steeds groter lijkt te worden omdat de galm van het snarenspel maar blijft rondzingen. Wieke wordt duizelig, dronken, begint mee te zingen… haar lichaam gonst van binnen, en als ze haar intiemste plekjes aanraakt, klinkt haar woordloze lied tot in de verste uithoeken van het heelal. In een deinende liefdesspagaat zinkt ze op haar knieën, de sproeier spuit in haar kruis… en neemt in haar handen de gedaante aan van het liefdeszwaard van de mooiste man die ze ooit heeft gezien. Hij glimlacht naar haar en legt zijn wijsvinger tegen zijn getuite lippen. Verrast maar volkomen schaamteloos streelt Wieke de zachte, stevige vorm die zich naar haar uitstrekt. De vreemde verschijning laat alles toe wat ze met hem doet, en neemt haar in zijn armen terwijl ze bij hem op schoot kruipt. Bij iedere streling, iedere beweging die ze maken wordt de muziek sensueler. De druppeltjes van de douche glijden tintelend over hun ineenstrengelende lichamen. Wieke voelt hem bij zich binnenkomen, duwt heupwiegend haar zachte, warme borsten in zijn gezicht… hij bespeelt haar als het muziekinstrument dat ze voor hem wil zijn, van onder tot boven, van buiten en van binnen… en als Wieke toegeeft aan haar allereerste echte orgasme, tilt hij haar op, ze is nog steeds zo licht als een veertje. Ondanks haar extase merkt ze dat hij met haar de badkamer verlaat. Hij legt haar op het grote bed en begint haar te berijden, haar orgasme houdt maar niet op, hij neukt haar dieper en dieper… en komt dan zelf ook klaar, niet eenmaal, nee, keer op keer op keer golft zijn liefde bij haar naar binnen als het schuim van de douche, en haar lichaam blijft gonzen en zinderen en zingen, oh ga door, ga door, ga dóór!! Met een zucht daalt hij over haar neer, hun tongzoen sopt en glibbert, en dan rolt Wieke bovenop om hem te berijden. Hij masseert haar borsten terwijl haar lichaam golft en deint en kronkelt op zijn zalige wipstoten, hij neukt haar tot in haar keel zodat ze kokhalst en zich hevig overgevend met zijn liefdesschuim inzeept. Dikke klodders druipen langs haar lichaam en door haar haar, hij balsemt haar hele lichaam met liefdesolie die haar omhult met een bedwelmend parfum, en oh, ze voelt een nieuw orgasme opkomen terwijl hij ook weer klaarkomt, hun ritme versnelt, de muziek in en om Wiekes lichaam bereikt een magisch hoogtepunt in een duizendstemmig akkoord van gouden snaren die haar als een stralenkrans omgeven, ze schreeuwt het uit, net als hij, hun tweestemmigheid versmelt tot één eeuwige harmonie in Wiekes oren die bijna ontploffen, in volledige overgave heft ze haar armen terwijl hij haar billen streelt en haar borsten masseert, haar tepels sidderen… en dan, een laatste wipstoot, Wieke braakt een fontein van liefdesschuim uit… en wordt wakker onder de douche. Ze droogt zich af, glijdt in haar zomerjurkje - geen slipje, geen beha - en stormt zingend haar kamer uit. “Wat loop jij te stralen!” vragen de anderen die ze bijna omver loopt, “Ben je verliefd?” “Wie weet…” knipoogt ze ondeugend op weg naar het restaurant, waar alweer een heerlijk gedekte tafel wacht. De rest van de dag verloopt traag en saai volgens Wieke. Weliswaar wordt ze nu veel meer bij de anderen betrokken, ze gaan naar zee, ze krijgen een rondleiding door de oude stad. Maar Wieke kan niet wachten tot de avond weer zal vallen: ze is vastbesloten om dan mee te gaan het uitgaanscentrum in en de bloemetjes eens lekker buiten te zetten. Eindelijk is het zover. In uitgelaten stemming neemt een giechelig groepje een taxi. “Zullen we naar die tent van gisteravond gaan? Gaaf joh!” Het bewuste etablissement ziet er inderdaad spannend uit. Beschenen door kaarslicht heeft Wieke veel bekijks in haar ijle avondjurk, ze krijgt drankjes aangeboden, maar als ze ten dans wordt gevraagd slaat de verlegenheid toch weer toe en blijft ze stil aan haar tafeltje zitten. Dan vraagt de kroegbaas, gewapend met een microfoon, om stilte. “Er is vandaag een bijzondere gast in huis. Mag ik uw aller aandacht voor… El Spirito del Xavier?” Wieke kijkt amper op van haar tequila. Maar opeens sidderen de kippenvelrillingen van onder tot boven over haar lichaam, als het donkere café wordt gevuld met ijle gitaarklanken, die ze meteen herkent van gisteravond… en ze geeft zich weer over, ze kan er niets aan doen. Zonder te letten op de verbaasde blikken van haar medevakantiegangers begint ze te dansen, sierlijk, sensueel, ongeremd… haar jurk zwiert om haar lichaam als de vlammen van een kampvuur, maar de muziek is zo opzwepend dat ze al gauw bewegingsvrijheid tekort komt. Wieke aarzelt niet en gooit alles van zich af, danst en danst, helemaal bloot… haar mond blinkt als ze langs haar lippen likt, haar tepels, vinger- en teennagels fonkelen in het kaarslicht dat haar paradijselijke rondingen streelt, de omstanders juichen en klappen en zingen mee… slechts één man, een oude Spanjaard, kijkt niet verbaasd. “Xavier heeft opnieuw een hart veroverd,” verklaart hij desgevraagd. “Eeuwen geleden trok een zigeuner door deze streek. Het enige dat hij bezat was zijn gitaar. Maar daarmee kon hij dan ook wonderen verrichten. Alleenstaande mooie vrouwen raakten zo in de ban van zijn muziek dat ze tijdens zijn serenades helemaal bloot gingen dansen, tot ze er letterlijk bij neervielen en zich aan hem overgaven. Zijn gitaar wordt bewaard in het museum hier vlakbij. Men zegt dat de ziel van Xavier er bezit van heeft genomen, want af en toe, als er mooie vrouwen in de buurt zijn, begint het instrument vanzelf te spelen; via zijn onsterfelijke muziek vrijt Xavier met zijn veroveringen.”

Twee weken later raast de bus opnieuw langs de Spaanse wegen, maar nu de andere kant op. Er is nu één plaats minder bezet: die van Wieke. Zij is sinds die ene avond spoorloos, zegt men. Maar er zijn ook boze tongen die beweren dat ze triomfen viert als naaktdanseres in de duistere kroegen van de Spaanse costa’s…