De Kapster Van Mijn Moeder

De vrouw die me in mijn jeugd wellicht de meeste natte dromen heeft bezorgd, was zonder enige twijfel de kapster van mijn moeder. Eén keer is het verder gegaan dan een natte droom. En ik ben er haar nog dankbaar voor. Zij heeft me een van mijn opwindendste avonden als puber bezorgd. En misschien wel een van de opwindendste van mijn hele leven. Ook al heeft die avond me wanhopig gemaakt en veel verdriet bezorgd..

Josée en haar sympathieke man waren goede vrienden van mijn ouders. Ik zag haar dus vaak. Zowat alles aan haar wond me op toen ik een puber was. Ze was toen vooraan in de dertig. Een meter zestig, volslank, rond mooi gezichtje, stevige borsten, brede dijen, en een ontwapenende lach. Omdat zij en haar man zo goed bevriend waren met mijn ouders, gingen de twee families vaak samen op reis naar zee. Samen naar zee wilde ook zeggen samen naar het strand en samen zonnebaden en samen zwemmen. Ik heb mij toen blindgestaard op haar lichaam. Dat kon haar niet ontgaan zijn, heb ik later pas gerealiseerd. Ik zag haar als een godin. Zij was bij verre mijn favoriete fantasie. Urenlang heb ik liggen masturberen terwijl ik aan haar dacht. Ik kan me mijn opwinding nog steeds perfect herinneren. In mijn puberale verbeelding zag ik mij samen met haar naakt in een strandcabine, in de duinen, op het strand in de aanrollende golven of aan de rand van een privé zwembad. Het was een verbeelding die nog niet opgeslokt werd door alle lichamelijke details die ik pas later zou leren kennen. Een verbeelding die nog in grote taferelen dacht.

Maar laat me terugkeren naar die avond. Een zaterdagavond. Op zondag zou de familie op bezoek gaan bij vrienden en mijn moeder wilde absoluut dat ik mijn haar nog liet knippen. De enige mogelijkheid was Josée. Mijn moeder belde haar op en het was geen probleem. Ik kon langskomen. Ze was toch nog aan het werk. Alleen was mijn vader niet thuis om mij met de wagen te brengen. De zaak van Josée was een eindje uit de buurt. Dus zou Josée me komen halen en ze zou me ook terugbrengen. Ik kan niet ontkennen dat het me opwond met Josée alleen in de wagen te mogen zitten. Het gepraat van de vrouwen in het kapsalon zou ik er wel bijnemen. Een uurtje later toeterde een wagen voor de deur. Josée. Zij was zoals altijd erg vriendelijk met mij. Het was een warme na zomerse zaterdag. Ze droeg een strak witte T-shirt met een V-hals Tijdens het rijden keek ik voorzichtig naar haar benen. Haar korte zwarte rokje - kort was mode in die jaren - gaf me een mooi zicht op haar fraaie benen. Ik zag dat ze open schoenen droeg met een sleehak, ook typisch voor die tijd. Sinds die dag associeer ik die schoenen onverbrekelijk met haar en met wat er in de uren daarna gebeurde. Ons gesprek ging over allerlei banaliteiten die ik me niet meer kan herinneren. Een vrouw van vijfendertig en een jongen van zestien hebben niet zoveel gemeenschappelijke onderwerpen om over te praten. School. Thuis. Vakantiewerk. Dat was het zo wat. Ik herinner me wel een lied op de radio toen we naar het kapsalon reden, de disco-zomerhit van dat jaar:I feel love van Donna Summer. De zwoele, nachtelijke stem van de zwarte godin gedragen door dat jagende drumritme en de synthesizer muziek van Giorgio Moroder. Misschien drukte dat lied achteraf bekeken inderdaad het best uit wat er op dat moment door mijn lijf begon te jagen. Met tegenzin zag het minderen van de afstand tot het kapsalon want dan was het onderonsje met Josée gedaan. Ook al wist ik niet wat zeggen en zou ik nooit durven zeggen wat ik wilde. Gewoon naast haar in de wagen zitten was op dat ogenblik voor mij een intense ervaring waar ik geen woorden voor had. Of toch: het intense gekreun van Donna Summer waar langzaam de woorden I feel love uit te voorschijn kwamen en eindeloos werden herhaald. Welke puber heeft niet eindeloos I love you, Ich liebe dich, Je t’aime, ti amo,... in lange reeksen neergepend in de hoop op… Ja waarop…? Ik hoopte toen op Josée, eindeloos. En dat had ook de autorit moeten zijn. Maar we waren er al. Het viel me echter onmiddellijk op dat er geen andere wagen of fiets op de kleine parking stonden en dat de lichten uit waren.
‘Ik ben vroeger gestopt vandaag’, zei Josée alsof ze mijn vraag gehoord had, ‘en de rest is naar een voetbaltornooi.’
Ik wist niet waarom, maar ik was blij dat ze het woord ‘de rest’ gebruikte. Nu begrijp ik dat. Ik zou dus nog een tijdje alleen met haar zijn. Misschien zou het gesprek wat losser komen en misschien zou ik wel iets kunnen tonen van wat ik voor haar voelde. Het was nu of nooit. Hoe vaak was ik met haar alleen? Zo praatte ik me wat moed in. We gingen via de woonkamer naar het kapsalon. Er was inderdaad niemand anders in huis. Josée liet me binnen in het kapsalon, deed het licht aan en vroeg of ik ook mijn haar wilde laten wassen. Ik zei snel ja. Wat sneller en gretiger dan ik eigenlijk wilde. Ze moest ermee lachen
‘Goed, dan zullen we daar extra aandacht aan besteden!’
Ik was beschaamd en voelde me dolgelukkig tegelijkertijd. Ik kon mijn gevoelens nauwelijks de baas. Ik keek rond in het salon dat ik al eerder gezien had, maar steeds vol met pratende en lachende vrouwen. Het was een atmosfeer waarin Josée met haar klaterende lach floreerde. Zij was niet iemand die mensen aan het lachen bracht met dingen die ze zei, maar haar lachen - vaak tot tranen toe - kon een hele groep meesleuren in het plezier. Ik zag de staande haardrogers die nu zwegen, de spiegels die alleen mij weerkaatsten, de lege bank en stoelen, de stapels vrouwenbladen,... Ik deed mijn jas uit en ging zitten op de stoel voor het haarwassen. Josée kwam terug binnen. Ik had verwacht haar te zien in haar werkoutfit en haar werkschoenen. Maar niets was minder waar. Ze had duidelijk haar halflange haar gekamd en zelfs wat rood op haar lippen gedaan. Of verbeeldde ik me dat allemaal onder de hoogspanning van mijn verlangen?
‘Ok, je zit al, laten we dan maar beginnen. Leun je hoofd maar achterover.’
Josée ving mijn hoofd in haar handen op. Ik dacht dat ze me even in mijn nek streelde. Verdomme..!. Ik wist niks zeker meer. Ik was totaal van de kaart aan het raken. Ik zag vast alles fout. Wat was er in godsnaam met mij aan de hand? Josée liet het lauwwarme water over mijn haar lopen. Ze wreef de shampoo in en begon te masseren. Ik sloot mijn ogen. En voelde haar zachte en kundige handen over mijn hoofd en mijn slapen wrijven. Ik hoorde Donna Summer zingen: I feeeeel loooooveee..., I feeeeel looooove… Josée, lieve, lieve Josée, laat dit eeuwig duren, dacht ik, masseer iedere vierkante centimeter van mijn lichaam. Hou niet op! Alsjeblieft hou niet op. Ik stond verschrikkelijk hard. Ik moet hebben gekreund want Josée zei:
‘Dat doet goed, niet?’Zo’n hoofdmassage.’
‘Ja’, ze ik, ‘heerlijk. Ik zou dat iedere avond willen.’
‘Dat komt wel ooit’, zei ze, maar ik wist niet goed wat ze daarmee bedoelde.
Ze bleef mijn hoofd masseren. Langer dan normaal. Daar bestond geen twijfel over. Daar was ik nu zeker van. Ze wilde mij ook iets zeggen. Mijn fantasie sloeg om in koorts.
‘Ok, knippen nu.’ Het was alsof ze zichzelf tot de orde riep.
Ik ging voor de spiegel zitten en zag mezelf als een wat verzopen kat. Maar ik kon nu naar Josée kijken. Ik kon naar tekens op haar gezicht speuren terwijl ze rond me draaide met haar schaar. We spraken niet veel. De radio stond aan, maar op de achtergrond. Een dom praatprogramma. Helaas geen Donna Summer. Geen love feelings hier. Ik keek veel en intens naar Josée. Naar haar behendig knippen, maar ook naar haar figuur, de lijn van haar hals, haar op- en neergaande borsten, haar wiegende dijen,... Haar werkkleding zou al dit moois aan mijn ogen hebben onttrokken. Dit uitzicht had ze me in elk geval geschonken. Ze moet hebben gemerkt dat ik haar aanstaarde. Maar ik had geen verweer tegen mijn verlangen. Ik was in de ban van deze vrouw, deze doordeweekse kapster die mijn lijf en leden in brand had gezet en nu olie in haar handen had. Zij keek regelmatig via de spiegel naar mij en glimlachte.
‘Doe ik het goed?’, vroeg ze een beetje spottend, ‘ben ik nog geen oude vrouwen kapster?’
‘Nee, nog lang niet’, antwoordde ik wat verlegen.
‘Dan is het goed.’
We vielen weer terug in onze stilte, die op een of andere manier niet stoorde of gênant was. Alsof we hadden besloten dat het beter zo was. Toen gebeurde iets dat het moment volledig deed kantelen. Ik strekte mijn arm naar beneden en raakte per ongeluk haar been. In plaats van me te verontschuldigen, zweeg ik en streelde heel even haar kuit en knieholte. Niet meer dan een secondelang. Maar lang genoeg om een onomkeerbaar teken aan haar te geven. Dit kon niet misbegrepen worden. Ik schaamde me en zag dat ik kleurde. Josée keek naar mij in de spiegel. Veel te lang. Niet boos. Niet verwijtend. Ik voelde haar verwarring nu bijna lijfelijk naast me. Ik wilde weg uit die stoel. ik wist niet meer wat doen. Ik begon zenuwachtig in mijn nek te krabben omwille van de geknipte haartjes. Josée stortte zich op deze nieuwe situatie.
‘Wacht, ik zal je helpen’ en ze wreef met een handdoek in mijn nek. Ik bleef jeuk hebben.
‘Kom mee naar de badkamer’, zei ze bijna bevelend. Ze trok de mantel die ze me had omgebonden weg en gooide die boos in een hoek. Zo had ik haar nog nooit gezien. Maar ze was niet boos op mij. Ze was boos op iets wat zij ook niet kon controleren.
‘Kom’, zei ze zacht, ‘we lossen dit probleem samen wel op.”
Weer begreep ik niet wat ze bedoelde. Maar ze had ‘samen’ gezegd. Dat was voor mij voldoende. Samen, ja. Josée en ik. Ik volgde haar door het huis naar de badkamer op de eerste verdieping. Ze knipte het licht aan. De zoete geur van de intieme hygiëne bedwelmde me. Ik zag wat iedere badkamer heeft: tandenborstels, tandpasta, bekertjes voor een spiegel, een douche, een ligbad, handdoeken, shampoos, schoonheidsproducten,... Maar dit was haar badkamer. Hier kwam Josée iedere dag, naakt, om zich te wassen en te verzorgen, om een bad of een douche te nemen. Ik mijn fantasie zag ik haar overal tegelijk in een voor mij ondraaglijke naaktheid.. De beelden maakten me dronken van mijn eigen drift. Ik had pijn in mijn onderbuik. Ik wilde weg. Ik wilde alleen zijn. Dit was teveel voor wat ik aankon. Maar het leek alsof Josée nu alle olie die ze had op mijn vuur gooide:
‘Trek je T-shirt uit, dan was ik die kleine vervelende haartjes wel af.’
Ik wist niet wat te doen, dus deed ik wat ze vroeg. Ik trok mijn T-shirt uit en stond nu met ontbloot bovenlijf voor haar. Ik nog geen zestien jaar. Zij twintig jaar ouder. Ze probeerdenog te doen alsof het een normale situatie was. Ze maakte een handdoek nat en begon in mijn nek, mijn hals en over mijn schouders te wrijven.
‘We zullen die vervelende haartjes wel wegkrijgen’, herhaalde ze nog eens, alsof dat de situatie nog kon rechtvaardigen.
Josée, lieve, lieve, lieve Josée, dacht ik. Ik kon niet meer. Het werd zwart voor mijn ogen. Ik kreunde en liet mijn hoofd op haar schouder vallen. Ik kuste voorzichtig haar hals en sloeg mijn armen om haar heen. Ik voelde haar borsten op en neer gaan. Ze hijgde misschien nog meer dan mij. Mijn handen gingen omlaag over haar heupen. Ik wilde haar rok omhoog trekken, maar ze hield me tegen.
‘Nee’, fluisterde ze, ‘dit kan niet!’
Ik nam haar handen in mijn handen en bracht ze naar mijn mond. Ik kuste ze, likte ze en hield ze teder tegen mijn wang.
‘Josée, lieve Josée, help me!’, kreunde ik.
‘Het spijt me zo’, zei ze, ‘het spijt me zo!’
Ze nam mijn hoofd in haar handen en kuste me voorzichtig op de mond. Ik wilde meer.
‘Josée, Josée,...’
Zij hield me tegen, maar zag waar ik mee zat te vechten. Zij begreep dat ze hier mee verantwoordelijk voor was.
‘We kunnen niet…’, zei ze stil.
Na een ogenblik trok ze haar truitje uit en knoopte in een oogwenk haar bh los.
‘Alleen dit....’
Ik was sprakeloos. Ze nam mijn handen en plaatste die op haar warme bezwete borsten. Ik denk niet dat ik ooit iets zo zachts heb gevoeld. Voordien niet en nadien ook niet meer. Ze trok me tegen zich aan. Ze hield mijn hoofd weer tussen haar handen, kuste me snel op de mond terwijl ze fluisterde:
‘Mijn lieve jongen, als je eens wist…’
Ze knoopte mijn broek los en greep naar mijn keiharde pik. Ze wilde op een of andere manier een einde maken aan deze situatie.Dat kon niet anders dan door mij te bevredigen. Ik begreep dat later pas, maar toen kon ik me niet verzetten tegen wat dan ook. Ik kon niet anders dan haar volgen. Lieve, lieve, wijze, maar ook bange Josée,... hoe anders had het kunnen gaan,...Ze ging op haar knieën zitten en begon me te masturberen. Ze klonk harder nu, bijna kwaad. Maar op wie? Op zichzelf?
‘Kom, spuit over mijn tieten! Spuit alles over mijn tieten! Spuit je lul leeg over mijn tieten!’ Ze rukte nu hard. Ik schrok van haar taal. Als ik niet zo ver heen was geweest in mijn lust, dan had ik misschien wel afgehaakt. Dit was niet zoals ik het wilde. Maar ik kon niet meer terug. Zeker niet toen ze mijn pik in haar mond nam en er aan begon te likken. Ik keek naar beneden en zag het hoofd van de door mij zo begeerde Josée over mijn harde pik schuiven, terwijl ze zacht mijn ballen masseerde. Het duurde niet lang voordat ik luid schreeuwend kwam.
‘Ja, spuit! Spuit! Alles over mijn tieten!’.
Ze bewoog mijn pik heen en weer en verdeelde mijn sperma over haar borsten.
‘Ja, goed zo! Goed zo! Geef alles maar. Tot de laatste druppel,...’
Ze stond op, maakte een handdoek nat en veegde mijn pik en daarna haar borsten schoon. Ik stond er totaal verloren bij. Dit was het dus. ..
‘Josée,...’, stamelde ik.
Nog steeds met blote borsten kwam ze naar me toe, nam opnieuw mijn hoofd tussen haar handen en zei: ‘Je bent een heel lieve, bijzondere jongen. Neem dat maar van me aan... Maar dit mag niet.. Dat begrijp je toch ook....’
‘Maar Jo…!’.
Ze kuste me opnieuw een ogenblik lang op de mond. Dan rukte ze zich van me los en ging alles heel snel. Ze deed haar bh en haar truitje aan, fatsoeneerde haar jurk en haar haren.
‘Kom, ik breng je naar huis nu’
De terugreis verliep in een totale stilte. Niet de stilte van de heenreis die ons in een gezamenlijke luchtbel vasthield. Nu waren we door iets uit elkaar geslagen. Ik had geen enkel idee wat er was gebeurd tussen ons. En vooral hoe het nu verder moest. Het was inmiddels donker geworden.
‘Zeg tegen je moeder dat er nog twee klanten voor je waren, dat je daarom wat later bent, ok? Afgesproken?’
‘Ja, afgesproken’, zei ik in de hoop op wat nieuwe compliciteit met haar.
Maar daarna zweeg ze opnieuw. Ik had zoveel vragen dat ik er geen enkele kon stellen.
Enkele honderden meters voor het huis van mijn ouders stopte ze aan de kant. Ik dacht dat ze iets wilde zeggen, maar ze nam mijn hand, duwde die even tegen haar borsten en dan tussen haar benen.
‘Ik wil je hier even voelen’, zei ze zo zacht en teder dat ik het nauwelijks hoorde.
Ze had geen slipje aan! Ik voelde haar natte, zachte, warme kutje. Ik duizelde. Ze klemde haar benen dicht zodat ik mijn hand niet terug kon trekken, alsof ze me alsnog in zich wilde hebben en houden. Ze trok mijn hoofd een laatste maal naar het hare toe, kuste me opnieuw op de mond en zei:
‘Ga nu!’
Ze zei dat op zo’n manier dat ik wist dat dat het enige was wat ik kon doen. De avond eindigde definitief hier. Ze ontspande haar dijen en trok mijn hand langzaam onder haar rok weg, kuste mijn handpalm en staarde dan voor zich uit. Ik wist dat ik moest uitstappen. Het zijn de langste tweehonderd meter van mijn leven geweest. Ik bleef me maar omkeren. De auto bleef staan. Ik wilde terug, maar besefte dat dat nu niet kon. Later misschien. Ik weet niet hoe lang ik erover heb gedaan om thuis te komen. Pas toen zag ik dat Josée de wagen omdraaide en in de nacht wegreed. Ik had geluk dat er niemand thuis was. Ook mijn moeder was even weg. Niet dat ik iets zou hebben opgebiecht, maar mijn totale verwarring zou voor iedereen zichtbaar zijn geweest. Ik ben als een blok op mijn bed gevallen in een diepe bodemloze slaap. De daarop volgende weken waren een opeenvolging van verlangen en diep verdriet, zo diep als een puberhart toelaat. Internet bestond niet. De mobiele telefoon evenmin. Ik heb vaker gedacht dat alles anders was geweest als we in het geheim sms’jes naar elkaar hadden kunnen sturen. Maar wat doet een dergelijke fantasie er nog toe? Hoe kon ik haar bereiken? Ik heb haar een aantal keren gebeld bij haar thuis, maar telkens haar man opnam legde ik af. Op een avond had ik haar zelf aan de telefoon.
‘Josée,...’ zei ik en wist verder niets uit te brengen, ook al had ik dit gesprek honderden keren in mijn verbeelding gevoerd. Ik hoorde haar ademen en uiteindelijk diep zuchten. Toen legde ze de telefoon op. Ik heb geweend toen, hartverscheurend. Omdat ik wist dat het voorbij was. Niet omdat ze niets voelde, maar omdat ze veel voelde. Wat had ze kunnen doen? Wat hadden we samen kunnen doen? Je was wijzer dan mij, lieve, lieve, lieve Josée. Hoe hadden we samen kunnen optrekken? Wat hadden we samen kunnen doen? Ik had wel een lijstje kunnen maken toen: samen naar de film, samen gaan ijsschaatsen, samen naar McDonalds, samen gaan wandelen, samen op vakantie,... als het maar samen was. Hoe had zij mij kunnen contacteren? Mij komen ophalen voor de schoolpoort? Mijn god, ik heb daar van gedroomd en één keer dacht ik dat ze daar stond. Ik denk niet dat mijn hart ooit zo hard heeft geslagen als die enkele seconden. Maar het was slechts dezelfde wagen als de hare die ik tegenover de school zag staan. Ik heb Josée nog regelmatig gezien daarna, maar nooit meer alleen. Ze was steeds vriendelijk en deed alsof er nooit iets tussen ons was gebeurd. Dat kon ik begrijpen in het bijzijn van anderen. Maar ik heb haar nooit kunnen vragen wat het voor haar betekende en wat zij van die avond verwacht had. Waarom zij haar slipje had uitgedaan? Waarom ze ja en nee tegelijk zei? Me naar zich toetrok en me toch weg duwde? Ik heb in de keren dat ik haar zag in haar ogen naar antwoorden op die vragen gezocht. Enkele keren heb ik opnieuw een flits gezien van haar verwarring. Was ik de getuige van haar laatste gevecht voor een ander leven? Was ik de inzet van dat gevecht? Misschien?. Misschien verbeeld ik het me ook allemaal. Maar dit veerbeeld ik me niet: geen enkele zomer is nadien zo warm en intens geweest als de zomer waarin Donna Summer I feel love zong.