Vakantiejob - 30

Na twee keer bezoek gekregen te hebben op de camping, met hevige seks, is ons hoofdpersonage toe aan wat rust. In dit deel dus opnieuw geen seks - sorry voor wie daar op hoopte, er komt snel een vervolg!

Ik sta op nog voor het helemaal dag is. Vandaag plan ik een stevige ochtendtrip en wanneer de zon zich laat zien heb ik al enkele kilometers achter de rug. Ik heb mijn verrekijker bij en tracht vogels te spotten. De rust, het groen, het stappen, ik geniet. De seksherinneringen van de voorbije dagen zijn nog lang niet vervaagd. Eens te meer voel ik me sterk, voldaan, gegroeid. Mijn hormonen moeten echt op tilt slaan. Het is die verandering die mijn ouders gezien hebben.

Ik eet onderweg een broodje en wanneer ik net weer wil aanzetten, krijg ik een bericht. Van Sébastien, dan toch! ‘Hallo natuurgluurder! Bevalt het leven buiten de boerderij jou? Is het je laatste dag al op de camping? Drankje vanavond?’ Het klinkt allemaal luchtig, maar mijn hart gaat in versnelling. Ik bedenk een antwoord dat niet al te gretig klinkt, maar hem toch het gevoel geeft dat hij welkom is. Ik verwacht vanavond niet nog eens een op seks beluste minnaar immers. We spreken af dat hij een pizza meebrengt zodat we samen kunnen eten.

Ik stap stevig door naar de camping, hoewel ik geen reden hem om er vroeg te zijn. Maar ik merk dat het ongeduld is dat me drijft. Sébastien is een knappe jongen, maar dat is Besim ook en toch voelt dit bezoek veel belangrijker aan. Misschien omdat Sébastien één van die weinigen is die me niet meteen uit de kleren wil? Omdat de aandacht die ik van hem krijg, oprecht en niet oppervlakkig is? Omdat het misschien veel spannender is dat iemand je leuk vindt om je persoonlijkheid dan om je lichaam?

Ik rep me naar de doucheruimte. Daar ben ik niet alleen. Een lange, flink gebouwde gast van rond de 20, staat zich af te drogen. Naakt uiteraard. En imposant. Wat een lichaamsbouw. Ik richt mijn blik uiteraard ook op zijn kloeke pik, die heen en weer bengelt bij het afdrogen. Het schaamhaar is verzorgd bijgeknipt. Hij kijkt me ernstig aan en doet geen enkele moeite zich te bedekken. Maar vreemd genoeg is mijn interesse al na enkele seconden verdwenen. Ik heb geen enkele neiging uit te zoeken of hier iets in de lucht hangt, mijn ogen de kost te geven of me van mijn verleidelijkste kant te laten zien. Ik heb een andere missie vandaag.

Ik duik de douche in en laat de zeep gul het werk doen. Ik schrob en wrijf me schoon van kop tot teen. Ik zeep mijn kontje flink in en zorg dat mijn pik lekker fris is. Maar waarom eigenlijk? Hoop ik met Sébastien in de tent te belanden? In dat sekshokje dat het intussen geworden is, op een slaapzak vol spermasporen? Ik ga er eigenlijk niet eens vanuit dat hij zomaar met me naar bed wil. Arnold, Besim, … dat lijkt me geen rijtje waar ik hem wil bij laten aansluiten. Ik hoop op iets... romantisch? Ik droog me af en begeef me met de handdoek om mijn middel naar het rijtje wastafels met spiegels. Ik kijk geconcentreerd naar mezelfl. Een fractie van een seconde lijk ik me niet te herkennen. Wie is die zelfverzekerde, best wel knappe gast? Tot mijn verbazing tref ik zelfs stoppels op mijn kin aan. Ik hoef me gewoonlijk amper te scheren, maar nu lijk ik lang niet zo gladjes als gewoonlijk. Wat ik zie bevalt me. Kan deze avond verkeerd lopen?

Tegen half 7 duikt Sébastien op, met een pizza in de hand, de deken die hij ook de vorige keer bij zich had en een flesje wijn. Nog voor ik hem fatsoenlijk groet, wijs ik met spijt naar de fles. ‘Geen alcohol toegestaan hier!’, zeg ik met een gespeelde pruillip. Meteen vervloek ik mijn reactie. Ik had hem hartelijk willen begroeten, had me afgevraagd of ik een zoen zou krijgen. ‘Echt? Ja, dat had ik kunnen weten. Ik stop hem snel in mijn rugzak.’ Hij gooit de deken op de grond en geeft de pizza aan mij. Hij draagt dit keer een t-shirt uit de jaren ’80, zo’n authentiek retroshirt, en een felgroene short in klassieke snit. Ontegensprekelijk hip, inclusief de modieuze maar compleet versleten sneakers.

‘Nu ja, welkom alleszins!’ zeg ik toch nog. Ik spreid de deken uit, en neem plaats. Sébastien tovert twee blikjes frisdrank tevoorschijn. ‘Op alles voorzien!’ zegt hij. Zijn glimlach brengt me van de wijs. Dit is echt een mooie jongen. De welgevormde neus, die kin, de lichte stoppelbaard, … Dario is dan wel hot en geil, maar dat zit hem vooral in zijn lichaamsbouw en gedrag. Sébastien is volwassener, draagt zijn mannelijkheid veel minder vanzelf en minder zelfbewust, volkomen in evenwicht. Niet wispelturig of patserig maar wel voldoende gelovend in zichzelf. Nou ja, dat lijkt wel zo, want daar kan ik niet zeker van zijn. Maar ik herinner me mijn onzekerheid toen ik hem voor het eerst op foto zag. Het leek me iemand bij wie ik met niet op mijn gemak zou voelen, een zelfzekere maar joviale man die me zou imponeren en bij wie ik me een broekie zou voelen. Sébastien blijkt grotendeels te zijn zoals ik dat toen dacht – misschien wel artistieker en niet zo stoer als ik van de foto afleidde - maar ikzelf ben niet helemaal meer dat wereldvreemde jongetje.

We eten onze pizza en praten over koetjes en kalfjes. Mijn bezigheden hier – ik blijf vaag over waar ik me ’s avonds mee bezighield – de vrije tijd, mijn ouders. Sébastien babbelt wat over wat hij de voorbije dagen zoal deed. Ik verwacht ergens een verklaring waarom hij me zo lang liet wachten, maar die komt er niet. Dan is de pizza op en is het wat onduidelijk wat we nu zullen doen. ‘Ommetje doen?’ vraagt Sébastien? Ik knik. We leggen de rugzak in de tent en kuieren over de camping naar de uitgang.

We slaan willekeurig wat straten in en ik voel me zenuwachtiger worden. Dit heeft duidelijk de allure van een date, waarbij we allebei ons best doen om een goede indruk te maken en we het evenwicht bewaren in wie hoe lang aan het woord is. Hij is bij een anekdote over zijn familie beland en ik luister gefascineerd. Ik realiseer me dat ik elk stukje informatie koester en ik eigenlijk wel alles over hem te weten wil komen. Zijn schoenmaat, zijn favoriete vis, zijn slechtste schoolvak, hoeveel neven en nichten hij heeft, … hoe triviaal ook, het zijn kleine puzzelstukjes die samen een beeld vormen van iemand die ik echt wil leren kennen. In mijn achterhoofd sluimeren ook andere vragen. Welke kleur ondergoed draagt hij, hoe groot is zijn pik, wanneer had hij voor het eerst seks? Maar vreemd genoeg stuur ik het gesprek daar niet heen en hoor ik even graag dat hij absoluut geen pannenkoeken lust als dat hij graag naar de sauna gaat (wat ik me dan ook inbeeld, uiteraard).

Maar hij krijgt ook mij aan het praten. Hoewel ik de vorige keer al de meest voor de hand liggende informatie meedeelde, weet hij me uit te dagen met vragen die niemand me ooit stelde. Heb ik ooit gedaan alsof ik ziek was? Welke haarkleur zou ik willen als ik zelf mocht kiezen? Hou ik meer van mijn moeder dan mijn vader? Wat is mijn grootste angst? Ik kan wel uren luisteren en praten en ik merk dat we zomaar straten inwandelen zonder er bij stil te staan waar we heen gaan. Hoe verder van de camping, hoe liever, bedenk ik, want dan garandeert ook de terugkeer me veel tijd met hem.

Maar het gesprek meandert ook om bepaalde zaken heen. Dat hij op mannen valt, komt niet echt aan bod en vrijwel niets in onze conversatie hint naar seks of opwinding. Heel wat anders dan wat Dario allemaal uitkraamt – “hoeveel rukfilmpjes gaan die niet van me hebben” is een zin die ik veronderstel Sébastien in geen honderd jaar te horen zeggen. Dat vind ik niet erg, maar ik vind daardoor ook geen gelegenheid om mijn interesse in hem te tonen. Ik heb bij onze vorige afspraak niet eens durven aangeven dat ik ook op jongens val. Het betekent ook dat de boerderij en Arnold niet aan bod komen. Ik ben uiteraard nog erg nieuwsgierig naar hun eventuele gezamenlijke voorgeschiedenis – Arnold moet zeker wat geprobeerd hebben bij een hunk als Sébastien.
Maar deze gedachten verzinken snel bij wat overheerst: het benevelende gevoel van je bij iemand helemaal op je gemak te voelen en in alles wat hij zegt een teken te zien dat het universum jullie samen wil zien. Ik zweef haast van de voldoening door dit gesprek en de realisering dat deze man er op dit moment alleen voor mij is. Zou hij dit ook ervaren? Ik voel de aantrekking steeds groter worden, zonder dat ik ook maar één keer aan de fysieke kant er van denk. Ik denk … dat ik verliefd word.

Het begint stilaan te schemeren. We wandelen al min of meer in de richting van de camping, maar ik moet Sébastien jammer genoeg melden dat bezoek niet welkom is na tienen. Ik zou de hele nacht met hem willen wandelen. Bij een klein park blijven we staan. Sébastien kijkt me aan, neemt mijn hand en trekt me enkele meters het park in, waar we afgeschermd worden van de straat. Daar buigt hij zijn hoofd naar me toe en met bonzend hart zie ik zijn mond naderbij komen. Ik aarzel niet, sla mijn armen om hem heen en druk mijn mond op de zijne. Er volgt een passionele kus, gretig laten we onze tongen om elkaar kronkelen. Mijn armen trekken hem tegen me aan. Ik ruik zijn geur, een zalig parfum. Onze neuzen raken elkaar, zijn handen liggen op mijn heupen. Ik wou dat ik de tijd kon laten stilstaan.

Dan onderbreekt hij onze kus en trekt me verder het park in. Het is intussen stilaan donker en de verlichting in het park zorgt voor eilandjes van licht. We begeven ons naar een donkere plaats tussen twee dikke bomen met laaghangende takken. Daar trekt hij me op de gras, duwt me op mijn rug en begint me opnieuw hartstochtelijk te kussen. Romantischer kan toch niet? We happen naar adem, zijn handen pakken mijn hoofd vast. Ik voel mijn penis zwellen. Sébastien komt gedeeltelijk op me liggen. Ik voel ook in zijn broek iets hard. Zijn kruis drukt tegen het mijne. Onze handen verkennen nu elkaars lijf, ik voel zijn strakke bovenlichaam. Hij stopt met zoenen, kijkt me in de ogen maar het is te donker om elkaars blik te vangen. We horen niet zo ver vandaan een hond blaffen.

We laten elkaar los, allebei in het volle besef dat we meer willen maar dat dat hier en nu niet zomaar gaat. Hoewel ik in dit donkere gedeelte van het park weinig schaamte zou voelen, wil ik mijn eerste keer met deze man met meer comfort beleven, en toch eerder binnenskamers. We staan recht, duidelijk allebei met spijt. Mijn erectie is zichtbaar in mijn losse short. Zonder dat duidelijk is wat nu volgt, wandelen we de laatste meters naar de camping. Bij de fiets van Sébastien blijven we staan. In het licht van de lantaarnpaal ziet hij er nog volwassener uit. Niet al te groot wel maar ernstig en stabiel. Wat een uitstraling. Meteen twijfel ik weer over mezelf. Ik ben jong, heb niets meegemaakt. En ik gedraag me als een pijp- en seksslet. Hoe zou ik hem daar ooit iets over kunnen vertellen? Ik slik en voel me plots heel onzeker. De aantrekking ebt even weg en we kijken elkaar niet aan. Sébastien maakt zijn fietsslot open. Dan draait hij zich om, geeft me een zoen op mijn wang. ‘Tot snel’ zegt hij. Of was het ‘tot snel?, met een vraagteken? Ik knik, wil hem nogmaals hartstochtelijk kussen maar durf niet meer. Ik staar zijn fietsende gestalte na wanneer die in het donker verdwijnt.

Ik wandel bijna hopeloos naar mijn tent terug. Enerzijds in extase om de onwaarschijnlijkheid van deze avond. Mijn hart maakt vreugdesprongen en ik ervaar een sensatie die ik nooit eerder heb meegemaakt. Anderzijds lijkt dit nu alles zo broos dat ik vrees elk moment in huilen uit te barsten van onzekerheid. In de tent zie ik de rugzak van Sébastien liggen! Ik grijp meteen naar mijn telefoon om hem dat te laten weten, maar zijn huissleutels zag ik aan zijn fietssleutel hangen, dus de kans is groot dat hij niets dringend nodig heeft. Ik open de rugzak en bekijk de inhoud.

De fles wijn, een trui, papieren tissues, een potlood, kauwgom. Een banale schat die ik echter koester. Vooral de trui boeit me. Ik druk hem tegen me aan en ruik een vrij onpersoonlijke wasmiddelgeur. Maar niettemin leg ik hem bij me. Dan krijg ik een sms. ‘Ik vond het een leuke avond. Je bent om op te eten. Hoop dat er snel een vervolg komt. X’

Ik jubel inwendig om deze woorden, die ik natuurlijk daarnet als afscheid had willen horen. Dat is onze generatie zeker, dat we eerlijker kunnen zijn in een bericht dan in werkelijkheid? Hoewel, ben ik van dezelfde generatie als Sébastien? Die vijf jaar blijven me parten spelen. Hij is bijna aan het eind van zijn studies, ik moet nog aan het grote leven beginnen. Vol twijfels en dolle gedachten val ik in slaap, deze keer zonder orgasme maar dit geeft me eigenlijk tien keer meer bevrediging.