Zolderspook - 7

Een trio met Maddy en Hannah stond nog altijd hoog op de agenda. Maar ik moest op onderzoek uit. En ja hoor, ik kwam op school aan, wat raar was, en stond voor m’n oude lokaal, wat nog veel gekker was. En hingen linten voor. Alleen de binnenmuur was nog blijven staan, minus de deur, als ik het artikel had moeten geloven. Maar ik zag alles nog staan. Ik vond de deur, en kon ook gewoon naar binnen. Alles in het lokaal stond er nog bij zoals ik het toen had achtergelaten. Het enige wat ontbrak was ik…

Ik vond m’n oude bureau. Daar lag ook de opstelling die uit elkaar was geknald met mijn proef. Alles lag er nog. Zelfs het boek waaruit ik de formule had gehaald. Alles was hier gewoon nog, en ik kon het aanraken en zien. Alleen zag ik het mezelf niet aanraken, en zagen anderen dus helemaal niks. Ik begon het zelf een mysterie te vinden…

Het boek heette ‘Maak je dromen waar met scheikunde’. Het was een koddig bedoeld boekje wat ik best kon respecteren omdat het grappig was en niet serieus genomen moest worden, al zette het scheikunde en alles wat er mee te maken had wel een beetje voor paal. Wat ik niet kon waarderen was dat de titel was doorgekrast en iemand er met een dikke zwarte stift ‘’alles voor scheikundemaagdjes’’ op had gezet. Ik had het cadeau gekregen, al was het niet goed bedoeld.

Ik had een hele vervelende, pesterige collega hier op school. Jonathan heette hij en hij was al dik in de veertig. Op de een of andere manier had hij het enorm op mij gemunt. Ook al toen ik zelf hier op school zat, maar helemaal toen ik zijn collega werd. Hij gaf aardrijkskunde en in principe hadden we niets met elkaar te maken. Ik kende hem wel en hij mij ook, maar het werd pas vervelend toen ik zowaar de interesse had weten te trekken van een van onze vrouwelijke collega’s.

Onze docent Spaans, Ana, was me er eentje. Veel te hoog gegrepen. Ze gaf nog geen les toen ik hier zelf naar school ging, dus ze kende me ook helemaal niet. Niet dat we veel contact hadden, maar als ik haar alleen al zag lopen, droomde ik spontaan weg. Ik had een keer een showtje opgevoerd met wat goede scheikundestudenten op een openpodium, en dat ging waanzinnig goed. Het voelde een beetje als de wraak van de nerdjes. Daarna kwam aardrijkskunde aan de beurt, en die gingen af als een stekker met wat zij hadden verzonnen. Daar kon ik niets aan doen, maar Jonathan dacht daar anders over. En het bleek dat hij ook een oogje had op Ana die die hele avond nog met mij heeft staan praten. Toen kwam hij dus met dat boek aan, wat hij me had gegeven op het podium in de aula nadat hij me had laten geloven dat er groot nieuws voor me in het geschied lag. In ging af en voelde me enorm vernederd.

Ik had weken niet naar dat boek gekeken, en begon er toen toch maar aan. Er stonden de meest sullige formules in van de meeste simpele elementen. Alleen werd er dan nog verlangd dat je een bepaalde houding aannam, een raar dansje deed, of iets moest uitspreken in het Engels met een Iers accent. Heel vreemd allemaal. Het leek me een grap, en zo ook bedoeld. Ik begon het een beetje door te bladeren en vond het wel grappig. Er stond van alles in zoals: formules om van gedaante te verwisselen, hoe je jezelf kon klonen, natuurlijk de ‘onzichtbaarheid’, hoe je gedachten kon lezen, enzovoort. Oneindig veel kul waar wetenschappers als ik natuurlijk nooit in zouden geloven. Zeker niet als je gevraagd werd om zand in je neus te doen, ijzer in een bakje water te invriezen en terwijl je dat vasthoudt het eerste nummer in je telefoon te bellen. Allemaal van dat soort gekke dingen die normale mensen niet deden. Maar dat laatste deed ik wel. Ik werd gepest op school en wilde verdwijnen. Ik wilde onzichtbaar worden. Dus deed ik dat…

Ik nam het boek mee. Niemand kon het zien, alleen ik. Het ontbrak totaal aan enige logica, niet alleen het boek zelf, maar ook deze hele kwestie van de onzichtbaarheid. Waarom kon ik alles zien wat anderen niet meer konden zien, maar kon ik mezelf niet meer zien? Ik wist het niet, ik begreep het niet, en het boek bood verder ook geen antwoorden. Het waren regels vol formules, opdrachten en gekkigheid die de meeste krankzinnige niet zouden kunnen verzinnen. Dus nam ik het mee.

Maddy zat op school en dus kon ik de hele dag op de zolder doorbrengen met m’n neus in dat boek. Want nu nam ik het wel serieus en de mogelijkheden bleken oneindig te zijn. Ik geloofde er heilig in dat alles zou werken, want die eerste proef had ook gewerkt. Wel was ik voorzichtig. Ik had ook niet alles bij de hand en moest wellicht nog een paar keer terug naar school. Dat ging ik sowieso doen nu ik er weer geweest was, al was het alleen maar om Jonathan lastig te vallen als spookje, of om te zien of Ana me wel heeft gemist. Want het leek wel of heel de school gewoon door was gegaan zonder ook maar iemand te missen. En dat deed toch pijn.

Ik was zelfs zo druk bezig met dat boek, dat ik Maddy niet eens opzocht. Gelukkig kwam ze zelf naar zolder, kon ik haar eenvoudig uitleggen dat ik het druk heb gehad vandaag, en dat als ze wat wilde het zelf moest pakken. Dat hoefde ik haar natuurlijk geen twee keer te vertellen. Dus terwijl ik las over hoe ik mezelf kon klonen, mezelf nog ‘groter’ kon maken, mezelf misschien nog wel nog gewilder kon maken, aaide ik Maddy over haar bol terwijl ze zich tegoed deed aan het onzichtbare vlees wat ze zo graag tot zich nam. En ze had geen idee wat ik nog met haar van plan was…