Oma, Wat Doet U Nou? - 1

”Wat??... wordt je alweer zeventien?” Luuk schudde glimlachend zijn hoofd op en neer. “Ja oma, kleine jongetjes worden groot hè?” Gelijk hield hij zijn hand op. Hoe groot ze ook worden, op de ‘jaarlijkse bijdrage’ bij een verjaardag werd nog steeds gerekend. “Maar dan krijgt oma wel een kusje van haar mooie jongen he?” zei ik plagerig terwijl ik mijn portemonnee tevoorschijn haalde. Luuk zuchtte diep en tuitte zijn lippen. “Als het écht moet oma...”

“Ja Luuk, voor wat hoort wat!” zei Peter. “Geef je oma maar een flinke pakkerd, ze staat al jaren droog nu opa er niet meer is.” De visite schoot in de lach. Ik gaf Peter een plagerig tikje op zijn wang. “Foei Peter! Wat een taalgebruik! Zo heb ik je toch niet opgevoed?” Peter grijnsde. “Daar kan ik anders óók nog wel een boekje over opendoen mam.” Er volgde een vette veelbetekenende knipoog.

Zuchtend kwam Luuk uit zijn stoel omhoog en zoende me vluchtig op de wang. “Is dat alles?” zei ik zuinig. “Wat had je dan verwacht oma?... een tongzoen ofzo?” zei Luuk brutaal. Weer schoot iedereen in de lach. God… wat leek mijn kleinzoon op zijn vader, net zo adrem en brutaal als Peter vroeger was.

“Nou… een tongzoen…. als dát zou kunnen!” plaagde ik Luuk. “Sinds je opa er niet meer is word ik bijna nooit meer eens lekker gezoend“ Weer gelach. “Of heb je misschien al een vriendinnetje?” ging ik plagerig verder. Luuk keek me zuur aan… en ik snapte wel waarom...

“O ja... je hebt nog geen vriendinnetje hé Luuk?..” plaagde ik verder. Luuk liep gelijk rood aan…. Natuurlijk schaamde hij zich er voor dat hij als kersverse zeventienjarige nog geen vriendinnetje had. Ik had direct spijt van mijn flauwe opmerking. “Nou Luuk, er is niets om je voor te schamen hoor,” zei ik vergoelijkend, “Je vader was vroeger óók niet de snelste.” Weer luid gelach van de visite en een voorzichtige glimlach op het gezicht van mijn mooie blonde kleinzoon.

Oma doet een boekje open

“O ja oma?” vroeg Luuk nieuwsgierig. “Was papa vroeger niet zo’n casanova als hij altijd beweert? Hij had toch al een heel mooi Zwitsers vriendinnetje toen hij net zeventien was? Die had hij toch leren kennen in dat ziekenhuis waar hij toen lag?” Ik opende mijn mond om Luuk te antwoorden, maar Peters blik stond op onweer. Snel slikte ik mijn woorden weer in. Even kruisten onze blikken elkaar. Een seconde of zo. Smekend keek hij me aan.

’houd alsjeblieft je mond mama!!’ leek hij te willen zeggen. Ik knikte. Ik was écht niet van plan om, uitgerekend op de zeventiende verjaardag van zijn zoon Luuk te vertellen over de dag dat hij zeventien werd…. en het bijzondere cadeautje wat hij toen van me kreeg…..

“Wil je taart mam?” zei mijn schoondochter Marja. Waarom wist ze niet, maar ze voelde intuïtief de spanning aan tussen mij en Peter toen we over zijn jeugd begonnen.

“Lekker schat, geef maar een flink stuk.” zei ik vrolijk en knipoogde naar Peter. “Ik kan het toch nog wel hebben lieverd?” Peter leek te ontspannen. Lachend sloeg hij zijn armen rond mijn middel en drukte me grommend tegen zich aan. “Het is dat je m’n moeder bent lieverd, anders zou ik me nog aan je vergrijpen.” Hij kneep verlekkerd in het zachte vlees rond mijn heupen, mijn ‘love handles’ noemde mijn man zaliger ze altijd. Hij fluisterde in mijn oor. “Je ziet er nog geweldig uit voor een vrouw van vijfenzestig mama” Weer barstte de visite in lachen uit. Quasi beledigd tikte ik Peter op zijn wang. “Foeiii!!... Hoe durf je! Ik ben pas negenenvijftig hoor! Dat weet je best wel!”

Nu was het zijn beurt om te knipogen. Marja keek ons beiden onderzoekend aan. Ze snapte niets van onze onderlinge plaagstootjes. …..Ze moest eens weten welke herinneringen Luuk’s zeventiende verjaardag bij ons losmaakte.

Herinneringen die we koesterden, maar waar we ons ook voor schaamden. Ze waren ver weggestopt in een afgesloten kamertje van ons geheugen. En nu Luuk zeventien werd kwamen al die herinneringen weer naar boven.