A Christmas Carol - 4

Op het moment dat Tom langzaam weggleed in een droom waarin hij Ilses lichaam zou verkennen, voelde hij een ijskoude vinger op zijn voorhoofd.

Hij was onmiddellijk klaarwakker. De kilte trok als een mistbank doorheen zijn hele lichaam. Van de erectie die zich net nog had gemanifesteerd, was geen spoor meer.
Hij opende zijn ogen. Naast zijn bed stond een man. Dacht hij. De gestalte had een zwarte broek en zwarte hoodie aan. De kap was over het hoofd getrokken. Tom kon geen gezicht zien. Alles leek zwart.
Tom zuchtte. Hij was vergeten dat er drie geesten zouden komen. De derde en laatste gunde hem blijkbaar geen rust.
“En jij bent de geest van de toekomst, vermoed ik? Je vriendjes van het verleden en het heden heb ik al ontmoet.”
Plots klonk er een donkere diepe stem. “Stil.” De geest strekte zijn vinger uit naar Tom en raakte kort zijn lippen aan. Die voelde hoe zijn mond helemaal gevoelloos werd. Hij probeerde te praten, maar het lukte niet. Tom schoot in paniek.

Hij had de stem niet gehoord. In de kamer was het stil geweest. Het had in zijn hoofd gezeten. Angstig kroop hij onder zijn deken weg. Hij wilde schreeuwen, maar dat lukte niet. Voor het eerst deze nacht was hij radeloos.
De stem dook weer op. “Kom.”
Tom kwam zijn bed uit met zijn ogen naar de grond gericht. Hij durfde deze geest niet aan te kijken.
“Geen cynisme. Dan kan je praten. Anders zwijg je.”
De vinger van de geest kwam weer zijn richting uit. Hij was mager en knokig. Het leek de vinger van een heel oude man. Ditmaal werd hij op de schouder geraakt.

Tom en de geest zaten achteraan in een grote ruimte vol met stoelen. Vooraan was een klein podium. Een doodskist stond voor dit podium. Er stond geen foto van de overledene. Tom begreep dat ze in een aula van een begrafenisondernemer zaten. De aula was leeg.
Twee stemmen kwamen dichterbij. Tom keek naar de richting waaruit ze kwamen en zag twee mannen in een plechtig grijs kostuum binnenkomen. Ze werkten voor de begrafenisondernemer.
“Niemand?”
“Verbaast me niets. Ik heb horen zeggen dat hij een zonderling was. Een dikke egoïst.”
“Wie heeft dit dan allemaal betaald?”
“Hij was verzekerd.”
“Ah.”
“Hoe lang moet dit nog open blijven?”
“Nog vijf minuten. Er komt toch niemand.”

Op dat moment weerklonken er luide voetstappen. Een dame op hakken stapte doelbewust op de kist af. Ze bleef even in stilte voor de kist staan. Tom hoorde haar zacht snikken. Onverwacht weergalmde haar stem luid door de aula. “Ik hoop dat je brandt in de hel!”
Ze draaide zich om om weer weg te gaan. Tom herkende haar. Het was Anita.
“Wie ligt er daar?”
Weer dook de stem in zijn hoofd op.
“Jij.”
“Ben ik dood? Wanneer zijn we?”
“Een jaar later.”
‘Sterf ik over een jaar? Maar waarom doet ze zo? Ik heb haar kinderen toch kerstcadeautjes gegeven?”
“Ze is ziek geworden en verloor haar job. Je hebt hun huis afgenomen. “
Tom wilde zich verweren. Hij wilde zeggen dat ze dit wisten toen ze hun polis met hem hadden afgesloten. Hij slaagde er echter niet in om de woorden gezegd te krijgen. Zijn stem weigerde dienst.

“Geen cynisme, had ik gezegd. Wil je niet weten hoe je gestorven bent?”
“Hoe?” Deze vraag werd wel toegelaten.
“Haar man was zo radeloos dat hij naar je kantoor gekomen is om je door het hoofd te schieten. Daarna heeft hij hetzelfde bij zichzelf gedaan.”
Tom viel stil. Hij had er nooit bij stilgestaan dat dit zou kunnen gebeuren. Morgen zou hij een beveiligingsinstallatie laten installeren en een wapen kopen. Hij had zich steeds onaantastbaar gevoeld.
“Het leven is een dominospel. Alle blokjes staan mooi rechtop naast elkaar. Zodra er echter een blokje valt, ontstaat er een kettingreactie die een heleboel andere blokjes in zijn val meesleurt. Jij hebt een hele flinke duw gegeven.”

Tom schrok. Het beeld dat hem net werd geschetst, verontrustte hem. Een vraag dook in zijn hoofd op.
“Waarom is er niemand?”
“Wie had je dan verwacht?”
Tom zag in zijn hoofd twee vrouwen opdoemen. De twee enige vrouwen die nog iets betekenden voor hem. “Melissa. En Ilse.”
De geest legde zijn hand op die van Tom. De kilte deed een rilling door zijn hele lijf gaan.

Ze stonden op een kerkhof. Het graf voor hen lag er slecht onderhouden bij. Tom keek naar de naam op het graf. Het was die van Ilse. Een donkere wolk gleed over zijn gemoed. Tranen welden in zijn ogen op.
“Ilse? Waarom is ze dood? Wat is er gebeurd?”
“Er is iets misgegaan bij de abortus. De dokter was dan ook geen echte dokter. De hygiëne was abominabel. Ze heeft het niet overleefd.”
“Hoe? Ze had toch een afspraak in een kliniek?”
“Ze heeft te lang staan wachten op Marije. Toen die niet opdaagde, is ze alleen naar binnen gegaan. Ze was te laat. Haar afspraak was vervallen. Iemand heeft haar een kaartje in de hand gedrukt van een plaats waar ze het snel en anoniem konden doen. Er was niemand om het haar af te raden.”

Een intens verdriet overspoelde zijn hart. Hij besefte plots dat Ilse de laatste jaren meer voor hem had betekend dan hij zich realiseerde. Ze had niet alleen zijn werk ondersteund, maar ook hem. Met kleine gebaren die hij nooit bewust had opgemerkt, had ze een teder plekje in zijn hart veroverd. Hij had het nooit gemerkt. Nu pas voelde hij hoe door haar dood een stuk uit zijn wezen was weggerukt. Hij had dit twee keer eerder gevoeld.
Een steek van boosheid trok door hem. “En Marije? Waar was die hoer?”
“Na de nacht dat ze bedreigd was, durfde ze geen klanten meer aannemen. Ze sloot zich op. Ze durfde zelfs niet meer buitenkomen. Enkele dagen later heeft ze zich opgehangen. Ze leefde al niet meer toen Ilse haar probeerde te bellen voor de kliniek. Weer twee dominostenen die je hebt laten omvallen.”

Voor de eerste keer sinds jaren gebeurde er iets vreemds in Tom hoofd. Hij had geen idee waar het vandaan kwam. Het beeld van de dominostenen deed hem verder denken dan hij gewoon was. Hij dacht aan de stenen die zouden vallen door die van Ilse.
“En haar gezin? Hoe is het met hen?”
“De vader zakte nog dieper weg in zijn depressie. Hij zit nu in een instelling voor mentaal zwakke mensen. Haar broertje en zusje zitten in een weeshuis.”
Tom zag in zijn verbeelding weer drie dominostenen omvallen.

Een nieuwe gedachte bracht hem weer naar de werkelijkheid. “En Melissa? Waarom was zij niet op mijn begrafenis? Melissa heeft me nooit opgegeven.”
“Vorig jaar heb je haar het enige afgenomen wat haar levenszin gaf: haar geloof in de mensheid.”
“Ik ben enkel niet opgedaagd op het kerstfeestje.”
“Je hebt in haar ogen gekeken en haar beloofd dat je zou komen. Dat had je nooit eerder gedaan. Je had haar hart gevuld met hoop en dan heb je die hoop finaal de kop omgedraaid.”
Bang keek Tom de geest aan. “Is zij ook dood?”
“Nee.”
Een golf van opluchting trok door Tom heen. In zijn hoofd zag hij een blokje dat bleef rechtstaan nadat het werd aangetikt.
“Wil je haar zien?”
Een sprankeltje van hoop nestelde zich in hem als het vonkje vuur dat zich aan het hout vastklampt, wachtend op een beetje zuurstof dat hem zal doen ontvlammen.

De koude aanraking van de geest bracht hen naar een verduisterde kamer. Een aantal naakte jongens stonden met opgerichte pikken rond een bed. Vanop het bed klonk een stem.
“Schatje, doe het voor mij. Je weet toch dat ik van je houd. Het zijn mijn vrienden. Ik deel graag mijn geluk met hen. Ik heb zo gestoeft over jouw heerlijke lijfje. Ik heb hen helemaal gek gemaakt met mijn verhalen. En jij vindt het toch ook lekker dat je kutje helemaal verwend wordt? Ze willen je verwennen, liefje.”
Tom kwam dichterbij. Hij keek naar het bed en zag Melissa in het midden van de matras liggen. Ze was zwaar opgemaakt. Onder haar ogen was de schmink een beetje uitgelopen. Ze had enkel ondergoed aan. Naast haar zat een jongen op haar in te praten.
“Wat is hier aan de hand?” Toms hoop was omgeslagen naar een gevoel van ongerustheid.
“Nadat je haar in de steek had gelaten, was ze verbitterd. Ze twijfelde aan alles en iedereen. Uiteindelijk heeft ze zich in de armen van deze jongeman gestort omdat hij haar wel de aandacht gaf waar ze naar snakte. Hij is er bedreven in, deze loverboy.”
Tom snakte naar adem. “Bedoel je…?”
“Ja. Ze staat op het punt om voor de eerste keer ‘uitgeleend’ te worden. Zijn vrienden hebben natuurlijk wel eerst flink afgedokt.”

Tom zag hoe de jongen het slipje van Melissa naar beneden trok. Het laatste dominosteentje viel om. Het hoofd van Tom ontplofte. Alles werd zwart voor zijn ogen en hij schreeuwde het uit.

Hij opende zijn ogen. Zwetend zat hij in zijn bed te schreeuwen. Hij was alleen. Hij keek op de klok. Het was net geen één uur.
Tom nam een snelle douche, kleedde zich aan en vertrok naar zijn kantoor. De hele tijd hoorde hij één zin door zijn hoofd galmen. Het was de stem van Karens geest. “Het is nog niet te laat.”

***

Stipt om tien uur belde Tom aan bij Anita en Rik. Hij wist dat de kerstman die voor het Karen-fonds werkte, al was langsgekomen met kerstcadeautjes voor de kinderen. Een zichtbaar blije Anita deed de deur open. Toen ze hem zag, zakte haar humeur onder nul.
“Ja?”
Een roestige glimlach verscheen op Toms gezicht. Het was duidelijk dat hij dit niet gewend was. “Goedemorgen, Anita. Ik ben hier met een voorstel.”
Anita was gechoqueerd. “Wat? Hier? Nu? Ben je zot geworden? Je staat hier op kerstdag voor mijn huis.”
“Mama, wie is dat?”
Een jongetje wurmde zijn hoofdje tussen Anita en de deur in en keek Tom met een lachend gezicht aan. Anita duwde hem naar binnen.
“Dat is een meneer. Ga maar verder spelen. Ik kom zo.” Argwanend keek ze Tom aan. “Wat wil je?”
“Eigenlijk heb ik een zakelijk voorstel voor uw man. Mag ik misschien even binnenkomen?”
Anita twijfelde. In haar hoofd voerde ze een gevecht. Toen er deze ochtend een kerstman met cadeautjes voor de deur had gestaan, was er een euforische gevoel in haar ontstaan. De vrolijkheid van de kinderen was een lichtpuntje in de duistere onzekerheid die in haar leefde. Even flakkerde er hoop op. Was Tom hier om dit terug de kop in te drukken? De recente hoop deed haar besluiten om de deur verder te openen en Tom binnen te laten.

“Meneer Peeters. Mag ik Rik zeggen? Ben je nog steeds op zoek naar een job?” Tom wist dat dit een idiote vraag was. Hij wist het antwoord immers al.
“Dat klopt.”
“Zou u voor mij willen werken? Ik ben al een tijdje op zoek naar iemand die me logistiek wil ondersteunen. Een chauffeur, iemand die leveringen doet, die klusjes uitvoert. Ik besef dat dit niet overeenstemt met uw diploma. Ik zal het u ook niet kwalijk nemen als u ondertussen verder solliciteert naar ander werk. Wat denkt u?”
Tom bekeek Rik en Anita. Met open mond staarden ze hem aan. Je kon een speld horen vallen. Enkele seconden gebeurde er niets. Toen sprong Rik recht, nam de hand van Tom en schudde deze heftig. De tranen stonden in zijn ogen.
“Dank u! Dank u!”
“Kan u morgen beginnen?”
Rik knikte overdreven.
“Goed. Dan verwacht ik u morgen om negen uur op mijn kantoor. We brengen dan je contract in orde. Er staat daar al enkele jaren een bedrijfswagen ongebruikt. Je mag die laten nakijken in een garage en laten wassen in een carwash. Nadien zien we wel verder.” Tom was ondertussen zelf ook opgestaan. Plots kwam Anita naar hem toe. Ze gaf hem een knuffel waarbij ze Tom heel dicht tegen zich aantrok. Ze fluisterde in zijn oor.
“Dank je. Je hebt geen idee.”

Tom liet een dolgelukkig gezin achter. Hij voelde zich goed. Voor het eerst sinds tijden voelde hij in zich een warmte. Het idee dat deze mensen de toekomst weer aankonden, maakte hem opgewekt. Tegen dit bezoekje had hij dan ook niet echt opgekeken. Zijn volgende halte was andere koek.

Na vijf minuten aan de voordeur te hebben gestaan, drukte Tom op de deurbel. De zenuwen gierden door zijn lichaam. Hij wist niet wat te verwachten, maar hij bereidde zich voor op het ergste. Hij hoorde een licht gestommel aan de andere kant van de deur. In zijn hoofd leek het eeuwig te duren. Toen ging de deur open.
Peter opende de deur. Hij zag Tom. Hij zei niets. Hij deed niets. Hij stond daar maar. Hij was vooral verbouwereerd. De avond voordien was in mineur geëindigd. Na een kleine ruzie over Tom was Melissa naar haar kamer gevlucht waar ze zichzelf in slaap had gehuild.
Dat Tom nu aan zijn deur stond, was het allerlaatste dat hij zou hebben verwacht. En toch stond hij er.

Tom wilde de stilte doorbreken. Hij had deze ontmoeting tientallen keren in zijn hoofd afgespeeld. Hij wist ongeveer wat hij wou zeggen.
“Ik weet dat je er waarschijnlijk geen boodschap aan hebt. Ik weet je dat je kwaad me op bent. Dat je me haat. Ik haat mezelf ook. Er is de voorbije zeven jaar geen dag voorbijgegaan dat ik mijn leven zou hebben gegeven om Karen terug aan jullie te geven. Wat ik gedaan heb, drukt op me als een gewicht dat nooit verdwijnt. Het spijt me zo erg!”
Peter reageerde nog steeds niet. Hij staarde in Toms ogen. De woorden hadden heel oprecht geklonken. Hij had er wroeging en pijn in gehoord. Heel veel pijn. Nu zocht hij naar tekenen in Toms blik die zouden aangeven of hij weer een spel speelde of niet. Zo had hij vroeger ook altijd geweten wanneer Tom loog. Er lag dan steeds een kleine schittering in zijn ogen die hem verraadden. De schittering was er niet.
“Kom binnen.”

Peter ging Tom voor naar de woonkamer. Daar zat Kristel aan tafel. Peter stelde hen aan elkaar voor.
“Wil je iets drinken?”, vroeg hij.
“Heb je koffie?”
Peter liet Tom achter bij Kristel.
“Dus jij bent…?”
“Ja. Het heeft te lang geduurd. Ik kon het niet. Ik durfde het niet. Ik ben een lafaard.”
Een warme glimlach verscheen op Kristels lippen. “Je bent hier nu. Dat is belangrijk.”
“Ik snap waarom Melissa zo dol op je is.”
“Ik ook op haar. Het is niet moeilijk om van haar te houden. Het is een prachtmeid.”
“Is ze hier?”
Kristel keek naar de deur. “Boven op haar kamer. Ga maar even. Maar wees lief voor haar. Je hebt haar heel erg gekwetst.”

Zachtjes klopte Tom op de deur.
“Laat me gerust!” De stem van Melissa klonk bitter.
“Mag ik binnen komen?” Hij zei het heel zacht.
Vier seconden later vloog de deur open. Melissa vloog in zijn armen en knuffelde hem. “Je bent gekomen.” Zo snel als ze naar hem toe was gelopen, zo snel veranderde haar gemoed ook. Met gebalde vuisten begin ze op zijn borst te kloppen. “Waar was je? Ik was ongerust. Waarom nam je je gsm niet op? Waarom reageerde je niet?”
Tom liet haar begaan. De tranen stroomden over haar wangen. Toen ze wat kalmeerde, drukte hij haar tegen zich aan. De tranen maakten een grote natte vlek.
“Sorry, meid. Sorry! Ik weet dat je de voorbije jaren niets aan mij hebt gehad. En geloof me. Ik ben je zo dankbaar dat je mij nooit hebt opgegeven. Ik beloof je dat ik terug je oom Tom wordt. Ok?”
Melissa hief haar hoofd op. Ze keek Tom met rode ogen aan. “Meen je dat? Meen je dat echt?” Ze had de blik van een puppy die in het asiel mensen aankijkt in de hoop dat ze zijn baasje willen worden.
“Dit keer meen ik het echt.”

Toen Tom en Melissa even later in de woonkamer kwamen, viel het gesprek tussen Peter en Kristel eensklaps stil. Even hing er enige spanning in de lucht. Het was Peter die dit als eerste doorbrak.
“Luister, Tom. Ik ben verder gegaan met mijn leven. Ik ben gelukkig. Niemand kan het verleden veranderen, en ik heb ook geen behoefte om er in te zitten rakelen. Dat wil niet zeggen dat je plots mijn grootste vriend bent. Je bent echter wel nog familie. Karen zou niet willen dat je van ons vervreemdde. Wil je vanavond bij ons komen eten? We kunnen dan rustig verder praten. Nu heb je ons eerlijk gezegd een beetje overvallen.”
Melissa reageerde heel enthousiast. Ze slingerde haar armen rond Toms nek. “Zeg ja, Tom. Alsjeblieft? Zeg ja.”
Tom twijfelde even. Hij had nog heel wat plannen voor vandaag. Aan de andere kant mocht hij deze tweede kans niet laten liggen.
“Ik zal er zijn, maar.. eh… zou ik eventueel iemand mogen meebrengen?”
Iedereen keek verrast op. Peter keek heel even bedenkelijk. Toen klaarde zijn blik op. “Dat is misschien geen slecht idee. Iemand extern zal ervoor kunnen zorgen dat we ons vanavond niet teveel door het verleden laten afleiden.”
“Wie is het? Ken ik haar? Wie is het?” Melissa was weer haar hyperkinetische zelve en trok enthousiast aan Toms mouw. “Is het Ilse?”
“Hoe…?”
Melissa begon te gillen. “Ik wist het! Als je haar op je kantoor zag of hoorde, zag ik de hardheid in je ogen altijd even verzachten. Ik wist het.”
Nu was Tom volledig uit zijn lood geslagen. Deze tiener had gezien wat hij zelf na al die jaren niet door had gehad.
“Rustig nou maar, er is nog geen Ilse en ik. Het wordt nog spannend vandaag.”
Melissa was niet van plan om tot rust te komen. “Als ik afga op de blik in haar ogen als ze naar je kijkt, zal dat geen probleem zijn. Ooooooh! Was je gisterenavond soms bij haar?”
Tom schrok even van haar woorden. “Zo zou je het kunnen noemen.”

Even later zat Tom terug in zijn auto. Hij pakte zijn gsm en stuurde een whatsapp-berichtje naar Marije. “In mijn kantoor om 14:00. Graag bevestiging bij ok.” Hij zag een twee vinkje verschijnen dat enkele seconden later blauw werd. Hij wachtte even af. Er kwam geen antwoord.
Hij reed naar zijn kantoor om daar alles in gereedheid te brengen.

Het was bijna één uur toen Tom merkte dat Marije nog steeds niet had gereageerd. Hij belde Rik op.
“Rik, sorry dat ik je stoor. Ik heb een probleempje. Zou je het zien zitten om me vandaag al eens uit de nood te helpen? Ik stuur je zo meteen een adres. Wil je het meisje dat daar woont tegen twee uur naar mijn kantoor brengen? Het zou kunnen zijn dat ze wat overtuigingswerk nodig heeft. Dank je, Rik.”

Stipt om één uur kwam Ilse het kantoor binnen. Tom stond aan haar balie. Ongerust keek ze op haar horloge. Ze was op tijd. Waarom stond Tom haar dan op te wachten?
Toms hart maakte een sprongetje toen hij haar zag binnenkomen. De laatste uren had hij beseft wat ze voor hem betekende. Hij had haar altijd als vanzelfsprekend beschouwd. Haar goedhartigheid, haar opoffering en haar bewondering voor hem hadden hem geraakt. Het was pas toen hij met haar lot werd geconfronteerd en dezelfde pijn voelde als bij het verlies van Karen en Sophie, dat hij besefte dat hij ook van haar hield.

Nu stond ze hier voor hem, een beetje onzeker. Zijn hart smolt weg. Dat kon nu. Hij had zich opengesteld voor het geluk.
“Ilse?” Hij liet zijn stem zacht klinken.
“Tom?” Ilse werd ongerust. Er was iets mis. Zo had hij nog nooit geklonken. Hij had toch toestemming gegeven om later te komen werken. Zaten er nog meer fouten in het dossier dat ze gisteren had afgewerkt? Ze was gisteren van slag door haar zwangerschap. Het aanbod van Marije had haar gelukkig tot rust kunnen brengen. Maar waarom klonk Tom zo lief? Hij zou haar zo meteen met een fout confronteren. Wist ze maar welke dat zou kunnen zijn.

“Ilse, ik heb je iets belangrijks te zeggen. Ik heb vannacht zitten nadenken. Ik heb heel hard nagedacht. Ik heb weinig geslapen, dus ik had tijd om na te denken. En toen ik zo zat na te denken, …”
Ilse had Tom nog nooit zo meegemaakt. Meestal was hij karig met woorden en klonk alles wat hij zei heel doelbewust. Ze kon een lachje amper onderdrukken.
Tom hoorde het en besefte dat hij aan het klooien was. De hele speech die hij in zijn hoofd had voorbereid, was verdwenen in een totale black-out. Hoe meer hij zei, hoe minder betekenis het kreeg. Hij zocht krampachtig naar een manier om haar zijn gevoelens duidelijk te maken. Maar wat uit zijn mond kwam, was het geraaskal van een puber.
Aangezien zijn hoofd hem in de steek liet, besloot hij om zijn hart te laten spreken. Plots kwamen de woorden er in één geut uit.
“Ik ben bang om je kwijt te geraken. Ilse, hoe langer hoe meer ben ik gaan beseffen wat voor een lieve en zorgzame vrouw jij bent. Ik stond er niet helemaal bij stil tot ik je bijna kwijt was. Het drong toen tot me door wat je voor mij betekent. Jij bent het enige wat me de laatste jaren overeind houdt. Jij bent de reden dat ik ’s morgens uit mijn bed kom. Jij bent de reden van mijn bestaan. Het idee dat er jou iets overkomt, is ondraaglijk.”

Ilse staarde Tom aan. Ze vroeg zich af wie deze man was. Hij gedroeg zich als de man die ze diep in hem vermoedde. Ze keek rond zich om te zien of er nergens verborgen camera’s stonden. Dit kon alleen maar een ronduit slechte grap zijn. “Wat bedoel je?”, vroeg ze uiterst voorzichtig.
Tom zette een stap dichter bij haar. “Ilse, ik hou van je.”
“Wat?”
Nu kwam Tom tot vlak voor haar. “Ik hou van je. Ik hoop…”

“Ik ben zwanger.”
Ilse was bang dat zijn woorden het gevolg van een bevlieging waren. Ze wilde testen of haar hoop ook echt was.
Tom wist dat hij niet mocht tonen dat hij van haar zwangerschap wist. Hij zou het nooit uitgelegd krijgen. “Komt het door de aanranding?”
Ilse knikte.
“Wil je het houden?”
“Nee. Ik ga het laten wegnemen. Marije zal met me meegaan.”
“Als je wil, ga ik ook mee.”
Ilse had geen idee wat er gebeurde. Ze besloot om voor één keer in haar leven een risico te nemen. Ze ging op de tippen van haar tenen staan, bracht haar hand achter Toms hoofd en kuste hem op de lippen. Ze zag hoe hij zijn ogen sloot en voelde hoe zijn mond langzaam openging. Hun tongen zochten elkaar op in een vlaag van verlangen.
Hun handen verkenden elkaars lichaam in een constante stroom van strelingen. Even maakte Ilse haar hoofd vrij. “Tom, wat is er met je gebeurd?”
“Dat zou je nooit geloven.”

Plots vloog de deur open en Marije stampvoette binnen. Ze liep recht door naar het kantoor van Tom. “Kom, laten we eraan beginnen.” Ze sloeg de deur achter zich dicht.
“Wat komt Marije doen? Heb je haar geboekt? Ilse keek ongelovig naar Tom. Ze voelde zich een idioot. Ze had zich met mooie woorden laten inpakken. Wat was Tom van plan? Wou hij een triootje met zijn secretaresse en een hoer?
Tom zag de verwarring in haar ogen. “Lieve Ilse, vertrouw me alsjeblieft. Kom mee!” Tom trok Ilse aan haar hand mee naar zijn bureau. Hij deed de deur open en zag Marije in volle glorie in het midden van zijn kantoor staan. Ze was nog steeds furieus.
“Ik had geen zin om vandaag te werken. Ok? Als ik niet reageer, wil dat zeggen dat er geen afspraak is. Ok? Wie denk je wel dat je bent? Mij zo’n beetje laten ontvoeren omdat meneer dringend zijn lul in een kutje wil steken. Bon, ik ben hier nu toch, dus zeg maar, waar wil je me hebben?”

Tom kon de grijns op zijn gezicht amper verbergen. “Graag op die stoel daar, maar wel met je kleren aan. Ilse, wil jij op die andere stoel gaan zitten?” Terwijl Marije zich terug aankleedde, ging Tom op zijn bureaustoel zitten. Hij wachtte geduldig tot Marije naast Ilse tot rust was gekomen.
“Ik heb een voorstel voor jullie. Vroeger werkte ik samen met mijn zus. Sinds haar overlijden doe ik alles alleen. Ilse, gelukkig heb ik jou om me hierbij te helpen. Ik merk echter dat dit niet genoeg is. Ik zou graag hebben dat je de opleiding afmaakt die je na de dood van je moeder hebt afgebroken. Nadien kan je mee in de zaak komen. Als partner. Ik heb het opgezocht. Als je halftijds werkt, kan je je studies op twee jaar tijd afronden.”
Ilse wilde zeggen dat ze het zich niet kon veroorloven, maar Tom gaf haar geen kans.
“Ik wil de kosten op mij nemen. Marije, zou jij het werk van Ilse voor de rest van de tijd willen overnemen? We zoeken wel een manier waarop je het met je eigen studies kan combineren. Ik zal je waarschijnlijk niet zoveel kunnen betalen als je nu verdient met je escortwerk, maar het geeft je wel de mogelijkheid om uit dat werk te stappen. Als je dat zou willen. Op rustige momenten mag je hier ook wel wat studeren.”

De twee vrouwen waren sprakeloos. Ze keken Tom aan alsof hij gek geworden was. Terzelfder tijd keken ze elkaar aan.
Marije voelde een zware last van haar schouders vallen. Ze had zich na haar hotelbezoek naar haar kot gesleept. De hele nacht had ze wakker gelegen. Op het moment dat het berichtje van Tom was gekomen, had ze net de beslissing genomen om haar escortwerk stop te zetten. Deze aanbieding kwam haar in de schoot geworpen. Dit kon ze niet laten liggen.
Ilses emoties waaierden in het rond. Net had Tom haar gezegd dat hij van haar hield. En nu bood hij haar aan om op zijn kosten haar diploma te behalen en bood hij haar een baan aan als partner.

Toen Tom even later de deur achter Marije sloot, hoorde hij iets vallen in zijn kantoor. Ilse klonk in paniek. “Tom, kan je even helpen?” Hij spurtte terug naar zijn kantoor. Ilse lag naakt op zijn bureau. Op het moment dat hij binnen kwam, stak ze beide benen de lucht in. Haar kutje glinsterde van de geilheid. Toms penis reageerde onmiddellijk. Verleidelijk keek ze naar de bobbel die in zijn broek verscheen.
“Hier droom ik al een tijdje van. Zou meneer zijn lul dan nu in mijn kutje willen steken?”