Vuur - 2

Love and only love will break you down

“En hoe was het?” Vraagt Lisbeth nieuwsgierig.
Ik haal mijn schouders op. “Ging wel.”
“Ging wel? Dat is alles?”
Mijn gedachten gaan weer naar gisterenavond en Wouter. Zulke hevige gevoelens heb ik nog nooit gehad voor iemand en ik kan niet ontkennen dat ik tot hem aangetrokken voel, maar dat beangstigt me ook. Want om een of andere reden slaag ik er niet in hem te peilen.
Ik zucht. “Hij intrigeert me.”
“Ik denk dat het meer dan dat is,” lacht Lisbeth. “Je kwam bijna klaar toen je hem voor het eerst zag.”
Geschokt geef ik haar een duw. “Moet dat nu?”
“Doe toch niet zo preuts.”
“Preuts?”
“Volgens mij kan je best een beurt gebruiken en naar mijn mening is die man…”
“Wouter, hij noemt Wouter.”
“… is Wouter daar de ideale kandidaat voor.”
“Lisbeth!” Sis ik, terwijl ik nerveus om me heen kijk om te checken of niemand ons gehoord heeft. “Ik ken hem niet eens.” Voeg ik er haastig aan toe.
“Dat maakt toch niets uit? Nog nooit van een onenightstand gehoord?”
“Onenightstand?” piep ik.
Lisbeth giert het uit. “Maar goed dat je mij als vriendin hebt, want je hebt nog veel te leren.”
“Ik doe niet aan onenightstands, dat weet je.”
“Waarom niet? Iedereen heeft toch behoeftes? Vrouwen ook.”
Ik zwijg omdat ik niet weet wat te antwoorden.
“Je overweegt het, niet?”
“Echt niet!” roep ik net iets te hard waardoor een aantal hoofden zich onze richting uitdraaien.
Lisbeth schiet in de lach als ze mijn vuurrood hoofd ziet. “Wanneer zie je hem weer?”
“Vanavond. Hij gaat me trakteren op een etentje in El Viandel.” Weer moet ik aan gisteren denken. ‘Of we skippen het etentje en beginnen ineens met het leuke gedeelte.’ Had Wouter gefluisterd.
Ik had hem ongemakkelijk aangekeken. Met samengeknepen benen probeerde ik intussen het tintelende gevoel tussen mijn dijen te negeren. ‘Je lichaam heeft al ja gezegd, nu jij nog.’ Lachte hij.
“Ben je nerveus?”
“Huh?” Schrik ik op uit mijn overpeinzingen.
“Waar zit jij in godsnaam met je gedachten? … Wacht, beantwoord die vraag maar niet.”
Ik zucht. “Wat moet ik vanavond aantrekken? Ik heb niks leuks.”
“Het is niet wat je aanhebt, wat van belang is. Wel wat er onder je kleding zit. Kies een sexy lingeriesetje en vergeet je niet te scheren.”
Ik staar Lisbeth met open mond aan.
Die schudt haar hoofd. “Wouter trakteert je op een chique etentje. Het is logisch te veronderstellen dat dat niet zonder bijbedoelingen is.”
“Maar…” stotter ik.
“De manier waarop hij je aankeek, gisteren. Ik ben er zeker van dat hij je dolgraag naakt in zijn bed zou hebben. En niet alleen om te slapen.”
Ik begin te panikeren.

Wat trek je aan voor een wildvreemde waar je mee uit eten gaat? Ga ik voor een broek of een rok? Moet ik uitbundig zijn of juist ingetogen? Ondeugend of stijlvol? Ik zucht en staar naar de kleren die kriskras op mijn bed liggen en grijp er willekeurig een kleedje uit. Het is zomers en fleurig. Heel vrouwelijk. Maar ook kort. Mannen fantaseren graag over wat verborgen zit en ze net niet kunnen zien. Bovendien ben ik de laatste maanden blijkbaar wat aangekomen. Nee, dit lijkt nergens op. Dan maar mijn vertrouwde zwartlederen broek, zacht en strak. Aaarg, ik moet opschieten. Zeven uur, had hij gezegd. Nog een half uur en ik moet eraan geloven. Terwijl ik een topje met korte mouwen aantrek, kijk ik de zoveelste keer in de spiegel. Nee, te bloot. Ik wil niet dat hij de hele avond naar mijn borsten zit te staren, dat overleef ik niet. Dan maar mijn roze truitje: donzig en strak rond mijn borsten. Tevreden met het resultaat, draai ik me nog een keertje om. God, ik moet dringend vermageren. Hopelijk verwacht hij niet te veel van mij. Ik ben geen sexy popje maar een doodgewoon ietwat mollig meisje. Waar ben ik aan begonnen?

Mijn spiegelbeeld lacht me onzeker toe. Ik staar naar mijn gezicht. Er speelt een glimlach om mijn lippen. Daar schrik ik van, die glimlach. Ben ik dat? Mijn hart gaat tekeer als razende, mijn wangen zijn rood en mijn ogen glinsteren van opwinding. Hier sta ik dan, met een laagje lipgloss op mijn lippen, mijn haren los… Opschieten Leen, opschieten. Je wilt echt niet te laat komen. Misschien kan ik beter toch maar mijn haar opsteken, dat is fatsoenlijker. Niet in een wrong, want dat kost te veel tijd. Gewoon een staartje in mijn nek en een paar speldjes om alles op zijn plaats te houden. Ik grijp een tissue om mijn lippen wat minder rood te maken. Zo zie ik er toonbaar uit, niet?

In het restaurant staar ik ongemakkelijk naar de menukaart. Hoe in godsnaam moet ik kiezen tussen al die ongelooflijke gerechten? En dan die prijzen. Dit is duidelijk boven mijn budget. Ik wiebel ongemakkelijk heen en weer op mijn stoel. “Niet naar de prijzen kijken, ik trakteer.” Zegt Wouter nadat ik al vijf minuten naar het menu heb gestaard. “Het kan me niet schelen wat je kiest, als je maar opschiet. Ik heb reuzehonger.”
Maar nog blijf ik aarzelen.
“Zal ik voor je bestellen?” vraagt hij ongeduldig.
“Dat is misschien beter,” zucht ik wanneer een ober aan onze tafel verschijnt.
“Twee keer de tartaar en als hoofdgerecht de côte à l’os”, klinkt het zonder aarzelen. Ik durf niet vragen wat dat precies is, uit angst om dom over te komen. Verder bestelt hij brood en een fles Rosso di Montalcino.
“Ik betaal mijn deel wel,” fluister ik wanneer de ober weg is. Ook al kost het mijn hele weekbudget, ik zou me ongemakkelijk voelen als hij dit alles voor me betaalt. Bovendien herinner ik me de woorden van Lisbeth en wil ik geen valse verwachtingen scheppen.
“Dat hoeft niet,” onderbreekt Wouter mijn gepieker. “Ik doe het met veel plezier. Ik kan niet elke dag genieten van zo’n charmant gezelschap.”
Ik rol met mijn ogen.
“Wat? Geloof je me niet?”
Ik schud mijn hoofd. “Volgens mij staan de dames in rijen voor je aan te schuiven.”
“En waarom denk je dat?” Wouter kijkt me geamuseerd aan.
“Ik… euh…” stotter ik. Verlegen staar ik naar mijn handen. Ik vind het lastig hierover te praten.
“Kijk me aan,” reageert hij scherp. “Hoe kom je daarbij?”
Wanneer ik hem opnieuw aankijk, ontdek ik een warme blik. “Je ziet er zo knap uit, dat ik me moeilijk kan inbeelden dat…”
“Vind je me knap?” onderbreekt hij me.
Ik voel een rilling over mijn rug gaan. Mijn wangen gloeien en ik weet zeker dat ze knalrood zijn. Ik sla opnieuw mijn ogen neer. “Dat weet je best.” In zijn donkere jeans en het stijlvolle overhemd, waarvan de bovenste knoopjes openstaan, ziet hij er adembenemend uit. Ik heb veel zin om me op hem te storten.
Er gaan enkele zwijgzame seconden voorbij voordat hij breed glimlacht. “Ik moet je gelijk geven.”
Ik kijk hem niet-begrijpend aan.
“Over vrouwen. Ik heb in het verleden inderdaad met veel vrouwen contact gehad. Alleen voor de seks, niet meer. En alleen als ze dat zelf ook wilden, daar ben ik steeds duidelijk in geweest.”
Mijn mond valt open. Ik ben niet in staat te reageren.
Wouter buigt zich naar mij toe. “Maar geloof me. Dit…” Hij wijst met zijn wijsvinger tussen ons in. “Dit met jou is totaal anders.”
Ook al ben ik blij met zijn openheid, toch laat de bekentenis een wrang gevoel achter.

De ober brengt het voorgerecht. Ik staar naar het gerecht voor mij: een taartje van dieprood vlees met een eidooier erop. Daaromheen is een dressing gedruppeld.
“Laat je verrassen,” lacht Wouter na het zien van mijn diepe frons. Ik eet normaal gezien nooit rauw vlees, maar ik wil niet moeilijk doen en begin te eten. Het gerecht is niet vies, al kost het me een paar happen om eraan te wennen.
“En?”
“Ik kan hier best aan wennen,” reageer ik voorzichtig.
Wouter knikt tevreden en blijft me observeren.
“Het is best ongemakkelijk als je zo naar me zit te staren terwijl ik eet.” Hoofdschuddend leg ik mijn bestek op mijn bord en met mijn servet dep ik voorzichtig mijn mond schoon.
“Vertel eens, heb jij al veel vriendjes gehad.”
Ik knik nee.
“Hoeveel?”
Ongemakkelijk kijk ik hem aan. “Waarom zou ik je dat vertellen?”
Mijn geërgerde antwoord verrast hem. “Omdat ik graag alles over je wil weten.”
“Een jeugdvriendje toen ik 17 was en een paar korte relaties de voorbije twee jaar, maar niks serieus.”
Wouter neemt mijn hand vast en laat zijn vingertoppen vanaf mijn pols over mijn arm glijden. Ik haal diep adem en sluit kort mijn ogen. Mijn hemel, wat voelt deze simpele streling goed.
“Leen.”
“Mmmm?”
“Je ziet er schattig uit.” Hij maakt een kort grinnikend geluid en laat me dan los. Het voelt alsof de betovering wordt verbroken. Verse zuurstof vult mijn longen en ik haal diep adem.

Twee obers verschijnen aan onze tafel. Grote borden worden voor ons geplaatst, evenals nieuw bestek. Een tafeltje wordt naast ons gerold en tot mijn verbazing begint een van de kelners een grote lap vlees in stukje te snijden en te verdelen over onze borden. Bewonderend kijk ik naar dit spektakel. Wanneer ze ons smakelijk eten wensen en weer vertrekken, kijk ik verrukt naar Wouter.
“Dat was leuk.”
“Ik waardeer je enthousiasme.”
Ik neem een hap van mijn vlees en terwijl het stukje op mijn tong smelt, hum ik onbedoeld tevreden. Het gevolg is dat Wouter me glimlachend aan staart. Ik staar terug. De aantrekkingskracht is gewoon verwoestend. Het lijkt wel alsof mijn lichaam in brand staat. Zijn blik is veel te intens. Ik smelt weg in zijn ogen en vergeet de omgeving.
“Bevalt het uitzicht?”
Ik schaam me dood en voel mijn wangen rood worden. Ik weet dat hij een reactie verwacht, maar kan niks bedenken.
“Niet vergeten te ademen, Leen.” Hij leunt voorover en met zijn hand veegt hij een pluk haar uit mijn gezicht weg. Even blijven zijn vingers op mijn wang hangen.

“Waar ben je opgegroeid?”
Ik eet eerst mijn mond leeg. “In het Waasland, niet zo ver van hier.”
Wouter kijkt me verbaasd aan. “En toch zit je hier op kot? Waarom?”
“Ik wou op mijn eigen benen staan.”
Wouter schatert het uit. “Meisje, feesten op kosten van je ouders, is niet op eigen benen staan. Je hebt er totaal geen benul van wat het leven echt inhoudt.”
Ik staar hem ongemakkelijk aan. Zijn woorden komen hard aan.
“Sorry, ik bedoel het niet verkeerd.”
Even hangt er een ongemakkelijke stilte tussen ons.
“Weet je.” Wouter buigt zich dichter naar mij toe. “Mijn ouders zijn vroeg gestorven. Mijn oma heeft uit noodzaak mijn opvoeding op zich genomen. Ik heb niet de kans gehad om te studeren. Daarvoor hadden we het geld niet. Daarom ben ik vrij snel beginnen werken. Maar ik betreur het niet. Ik doe het graag.”
Ik wil hier dolgraag verder op ingaan, maar opnieuw onderbreekt de ober ons, ditmaal met dessert: een ijscoupe met advocaat voor mij en een Italiaanse koffie voor Wouter.

“Ik heb nog nooit een vrouw zo veel zien eten als jij.”
“Eh… bedankt.” Reageer ik beledigd.
“Maak je niet druk. Ik vind het heerlijk om je zo te zien genieten. Ik vraag me alleen af waar je dat allemaal laat. Zeker dat toetje dat je persé nog wou.”
“Niemand zegt nee tegen een dessertje. Zeker niet als het ijs is.”
“Niet alle toetjes moeten eetbaar zijn.” Wouter laat zijn ogen ongegeneerd over mijn lichaam glijden.
“Kijk niet zo.”
Zijn glimlach transformeert in een volle lach. Er verschijnen kuiltjes in zijn wangen. “Ik hou van je volle rondingen.”
Ik geef hem een stomp tegen zijn arm. “Noem je me nu dik?”
Hij antwoordt met opgetrokken mondhoeken. “Geloof me, geen enkele vrouw kan aan je figuur tippen.” Intussen duwt hij met zijn wijsvinger mijn kin omhoog. Die korte aanraking veroorzaakt een ketting van reacties in mijn hele lichaam. Nog nooit heeft iemand dit effect op me gehad en het wordt nog erger wanneer hij opnieuw diep in mijn ogen staart. Met zo’n ogen zou hij me alles kunnen laten doen. De grijns die daarna volgt, geeft me een ongemakkelijk gevoel. Het lijkt wel alsof hij mijn gedachten kan lezen.

“Zal ik je thuisbrengen?”
“Dat is niet nodig,” antwoord ik snel. “Zo ver is het niet.”
“Denk je nu echt dat ik je in het donker alleen naar huis laat lopen? Doe niet zo moeilijk, ik breng je naar huis en daarmee uit.”
Door zijn autoritaire toon, lijkt al mijn wilskracht te zijn verdwenen.
Wouter legt zijn arm om mijn schouders en trekt me met zich mee. We wandelen in stilte tot we voor de deur van mijn studentenhuis aankomen.
Daar draai ik me naar Wouter toe. “Bedankt voor de leuke avond,” is het enige wat ik stotterend uit kan brengen. Ik kijk hem even aan en geef hem snel een kus op zijn wang.
“Is dat alles?” Nog voor ik kan antwoorden, leunt Wouter naar voor en brengt hij zijn hand achter in mijn nek. Ik smelt weg in zijn ogen en voel zijn warme adem over mijn mond strelen voordat ik zijn lippen voel. Zijn geur bedwelmt me, zijn lippen en uiteindelijk zijn tong voelen hemels. Extase welt in me op en verdrijft mijn onzekerheid. Ik sla mijn armen om zijn nek en druk mijn lichaam tegen hem aan. Zijn zachte lippen voelen zo perfect dat ik er alleen maar gulziger van word. Ik verlies mijn zelfbeheersing en zoen hem gepassioneerd terug. Alles in mij lijkt kortsluiting te maken. Ik lever me aan hem over. Wanneer hij uiteindelijk stopt met zoenen, ontsnapt me een gepijnigde zucht. Meer, ik wil zoveel meer. Het voelt niet eens als een verlangen, maar als een noodzaak en niet in staat dat gevoel te onderdrukken, breng ik mijn hand naar zijn gezicht en strijk ik met mijn vingertoppen over zijn voorhoofd. Wouter sluit zijn ogen en haalt diep adem. Ik kan me niet langer beheersen en besluit op te gaan in het moment. Ik druk mijn mond tegen de zijne. Hem proeven voelt hemels. Onze tongen beginnen een dans waar niets of niemand tussen kan komen. Tijd lijkt niet meer te bestaan, maar alsnog voelt het alsof het veel te kort duurt. Zeker wanneer ik mijn lippen van de zijne moet trekken om naar adem te happen.
Onverzadigbaar vervolgt Wouter zijn kussen in mijn hals. Met een hevig kloppend hart probeer ik de orkaan in mijn lichaam tot rust te brengen. Zijn hand schuift achter mijn hoofd en hij eist opnieuw mijn mond op. Ik weet niet meer waar ik het zoeken moet. De hitte die tussen mijn benen ontstaat, begint zich naar de rest van mijn lichaam te verspreiden. Ongegeneerd duw ik mijn kruis tegen zijn bovenbeen aan, een schampere poging om iets van wrijving te verkrijgen. Het gevolg is dat ik naar meer smacht. Om het nog erger te maken, maakt Wouter zich abrupt van mij los.

“Niet stoppen,” jammer ik terwijl Wouter een laatste kus op mijn gezwollen lippen drukt.
“Je maakt me gek, Leen.”
“En wat denk jij dat jij met mij doet?”
Wouter sluit zijn ogen en haalt diep adem. “Ik moet er nu echt vandoor.”
“Maar…” jammer ik.
“Leen, ik wil jou dolgraag, maar we gaan het niet overhaasten.” Wouter neemt mijn kaak met zijn hand vast en streelt met zijn duim over mijn wang. “Zelfbeheersing is niet mijn sterkste kant, als we nu niet stoppen, dan ruk ik zo meteen al je kleren van je lijf.”
Door die woorden wordt mijn verlangen alleen maar groter. Ik heb mijn mond al geopend om hem te vragen te blijven slapen, wanneer hij een vinger tegen mijn lippen drukt. Voor ik iets kan zeggen, fluistert hij met zijn mond tegen mijn oor: “Dit gaan we binnenkort nog eens overdoen.” Hij drukt nog een korte kus op mijn lippen en draait zich dan om. Wanneer hij wegwandelt, kijkt hij niet meer achterom. Langzaam blaas ik mijn ingehouden adem uit.