Sven De Hulpscout - 3

Ik ben een beetje beduusd van Svens lading en probeer grappig te doen door te zeggen: "Tjonge, ik fotografeer niet graag in de regen. Dit buitje heeft de weervrouw gisteren niet voorspeld." Sven glimlacht, neemt een seconde stilte in acht, trekt onderbroek en short op en reageert dan met: "In mijn geval moet je vrouwen nooit geloven." Een gevatte opmerking en nu word ik een beetje warm van binnen: in alles een beauty, onverwacht een jaar jonger dan gedacht, een superatleet tussen de doelpalen, taalgevoelig en schijnbaar heeft Sven geen moeite met zijn homoseksualiteit.

Ineens vragen we tegelijkertijd: "Contact houden?" En eveneens tegelijkertijd knikken we beiden glimlachend 'ja'.

- "Ik ben wel een stukje ouder, Sven ... 23."

- "Top ... ervaring?"

- "Vorig jaar twee maanden en onlangs een heftige dag."

- "Woon je op jezelf?"

- "Ja, in Leiden, maar ik kom hier vandaan. Dit was ooit mijn club."

- "Klinkt voor mij ideaal. Ben nog onder de indruk van je deep throat."

- "Beide ervaringen betroffen heel groot."

- "Uhm, ook daar?"

Sven wijst naar mijn kruis.

- "Nee, ik heb iets meer dan standaard."

- "Haha, dat had ik al door, no problem, ik bedoel mag ik er daar in?"

- "Zonder twijfel, maar jouw lengte heb ik nooit ervaren, wel dikker en zo'n vier centimeter korter."

- "Pak je mobiel, ik heb hem helaas nu niet hier."

Ik pak mijn mobiel uit een binnenzak en wacht.

Sven kijkt weer diep in m'n ogen en zegt: "Tjonge dit wordt fijn, jij bent m'n eerste en schrikt niet van m'n lul. Noteer maar : 06 xx xx xx xx. Niet appen, gewoon bellen. Ik neem in principe altijd op en kan ik niet praten, dan zeg ik: is helemaal prima, joh."

Sven is een jonge, slimme, mooie, geile, open en sportieve man: een droom.

Op de terugrit in de trein gaat er van alles door me heen. Ik lijk wel in een soort stroomversnelling te zijn gekomen. Dan realiseer ik me dat de twee recente ervaringen niet geheel door m'n eigen initiatief kwamen. Casper en Sven gingen beiden meteen direct op hun doel af. Ik ben toch iets afwachtender.

'Maar blijkbaar ook zeer aantrekkelijk', hoor ik een stemmetje zeggen. Ik pak m'n mobiel en maak een selfie. M'n laatste is van een jaar geleden en ik vergelijk de twee foto's. Oké, de lichtval is anders en ik probeer daar doorheen te kijken. Dan zie ik een paar verschillen die best belangrijk zijn. Vorig jaar was ik ietsje ronder in m'n gezicht. Niet dikker, maar kinderlijker. Dan zie ik dat ik inmiddels iets meer donkere wimpers rond mijn oog heb en best mooi gevormde iets dikkere wenkbrauwen. 'De volwassen spetterblauwoog met donkerbruine weelderige haren' gaat er als reclameleus door mijn hoofd.

Dan komen er ineens een paar heel oude herinneringen in me op.

Ik was zes en Maarten was tien.

We zitten met pa en ma op een terrasje in Dubrovnik. Een ober komt de bestelling opnemen, nadat ma hem in het Kroatisch geroepen heeft. Hij kijkt ons allen even aan en zegt dan een paar zinnen tegen m'n moeder. Ma glimlacht, knikt, zegt iets terug dat niets met de bestelling te maken heeft (zover begreep ik de taal - is inmiddels een stuk minder) en bestelt dan twee cola en twee witte wijn. Na een minuut of vier komt de ober de bestelling afleveren en legt bij mij als extraatje een doosje neer met memorykaarten. Maarten kijkt heel sip en zegt iets in het Kroatisch tegen ma (hij heeft de taal altijd onderhouden en spreekt hem nog steeds). Ma zegt dan zoiets als: "Flauwekul, maak je niet druk", maar dan in het Kroatisch. Maarten toont zich niet overtuigd en spreekt gedurende vijf minuten niet meer. Ik open het doosje met kaarten en bekijk de afbeeldingen. Dan zegt pa: "Stop maar even weg, Chris."

Tweede herinnering. Ik was acht en Maarten twaalf.

We zijn met de auto via een soort veerboot op het eiland van opa en oma aangekomen en we rijden de oprit op. Opa en oma en een paar neven en nichten staan ons buiten op te wachten. We komen de auto uit, opa en oma omhelzen ma, pa, dan mij. Opa tilt me op, kijkt goed naar me en zegt dan zoiets als 'engeltje'. Oma komt erbij en zegt zoiets als 'naam klopt'.

Maarten staat er een beetje eenzaam bij en loopt naar neef Rajko. Die is een jaartje ouder dan Maarten en begroet Maarten opvallend amicaal. De twee drukken hun betrekkelijk lange, slanke lijven (ze zaten beiden in een groeispurt) fiks tegen elkaar. Opa ziet het, zet mij meteen op de grond, loopt naar Maarten, haalt hem van Rajko af, omhelst hem, fluistert iets in Maartens linkeroor en dan loopt Maarten een beetje sip naar oma en gaat min of meer slap in haar hangen. Oma wrijft over Maartens rug alsof ze hem troost.

Die zomervakantie heb ik aan Maarten niet veel gehad. Hij was steeds bij Rajko. Ik heb wel heel veel lol gehad met nichtje Jara en neefje Miran. Ik heb hun allerlei stoute Nederlandse woorden en zinnetjes geleerd, die er bij hen in uitspraak heel raar uit kwamen. Opa en oma moesten er heel hard om lachen, pa en ma ietsje minder. Maarten vond het ronduit flauw.

Voor de oplettende lezer. Ik was vorig jaar na de informatie van Casper over Maarten wel geschokt, maar helemaal niet zo overtuigd van Maartens homoseksualiteit. En nog steeds niet. Hij weet al vanaf mijn twintigste dat ik gay ben. Pa en ma weten het vanaf vrijwel hetzelfde moment, zelfs ietsje eerder.

Er was bij mij een aanleiding om uit de kast te komen. Ik raakte verliefd op Edward, maar die wilde eerst helemaal niets van me weten. Ik kon dat niet aan, omdat ik voelde dat Edward gay was en me diep in z'n hart wel wilde. Hierdoor raakte ik in een soort depressie en na een paar bijeenkomsten met een psycholoog volgde ik het advies: thuis gewoon vertellen. Bleek bij pa en ma een supergoede uitwerking te hebben. Maarten vond het ook prima, maar heeft me vervolgens wel een paar maanden niet gesproken. "Maarten is met grote plannen bezig", zei ma steeds.

Na de treinrit loop ik met de gehuurde camera en mega lens door Leiden naar mijn appartement. Ik ben nog steeds diep in gedachten als ik merk dat een jongen of man bijna naast me loopt. Heeft ook een camera, maar een verhoudingsgewijs kleine en ik herken meteen de kwaliteit. Dit merk moet ik noemen: Leica. Niet dat het merk in alles het beste is, maar - godgodgodver - wat zijn er in de geschiedenis veel topfoto's gekomen uit Leica's.

"Tjee, wat doe je met zo'n monsterlens in een stad?", vraagt de jongeman. Ik probeer een grap: "Ben van de politie." Ik krijg net zoiets flauws terug: "Kan niet, die snappen die lens niet." Dan staan we beiden stil. Ik kijk naar een verschijning van iets onbestemds. Ietsje kleiner, halflange en bijna zwarte haren, breed en mager, donkere huid in een kleurtint die ik niet ken en ogen die Aziatisch lijken, maar het niet zijn. - "Wat heb jij fokking mooie ogen", zegt de gast. Ik weet nu echt niet wat ik moet zeggen en begin de gozer van boven naar onder af te turen. - "Ooh je screent me. Ik ben ook fotograaf. Zie ik daar iets opzwellen?"

Ik ben flabbergasted. Voor de derde keer in een paar weken word ik in directheid afgetroefd. Maar nu ben ik door Casper ietsje verder: "Wil je hem in je?" - "Niet die telelens, wel je persoonlijkheid."

We stoppen met lopen, zoeken een bankje op en zijn eventjes allebei stil. Dan grijpt het joch (sorry, hij bleek slechts negentien) me in mijn verharde kruis en zegt: "Die wil ik diep in alles van me."

Ik denk dat ik hem beduusd aankeek, want hij zei vervolgens: "Sorry, gaat te snel voor je."

"Nee, ik kan je niet plaatsen", zeg ik.

'Zeg ik' ... dus in de tegenwoordige tijd. We zijn nu weer in de film.

"Ik kom uit Colombia en ik heet Marcus." - "Ik heet Chris en ben Europees." - "Interesse?" - "Ja. Marcus."

Ik ga de details niet melden. Marcus laat zich door mij doorneuken (ik heb les gekregen van Casper) en ik voel mij nu ietsje meer dan een neukgat. Marcus heeft overigens heel mooie foto's van me gemaakt.