hulp of kick?

vrijdag 13 juli, begin van de middag

Ze dronken koffie bij de stenen tafel. Hij keek opzij naar Stanzi. Er hing verdriet om haar heen, of was ze gewoon vermoeid? Thijs kon het niet goed inschatten; hij wachtte maar af tot ze er zelf over begon. Intussen vertelde hij over z’n houtverzamelactie.
‘Dat heb je niet door als je er niet op let hè, maar er ligt heel wat hout in zo’n omgeving. Daar kon ik lekker mee slepen, zagen en hakken. Als je het neuken niet mee rekent, heb ik de laatste dagen veel te weinig aan lichamelijke inspanning gedaan. Deze actieve morgen heeft me goed gedaan. Ik zie nu ook minder op tegen de terugkomst van onze moeders…’

‘Nou, ik ben heel blij dat je de komende nacht ook nog voor ons tweeën gereserveerd hebt, want ik zeg het maar recht toe recht aan: jij en ik hebben morgenvroeg een heel verantwoordelijke klus. Ik weet zeker dat Kristoff terugkomt, en wij moeten hem helpen.’
‘Waarmee, en hoezo ik ook?’
‘ja, ik vind het heel lastig, want nu beslis ik dus al weer voor jou. Natuurlijk wil ik je niet dwingen als je het echt niet wilt. Maar ik wil heel graag dat je mee doet.’ En ze vertelde hoe de ochtend met Kristoff verlopen was, in welke situatie hij verkeerde. ‘Vannacht is zijn laatste onderzoeksnacht, en dan gaat hij terug naar Uppsala, en dan wordt hij de volgende ochtend wakker, en dan is hun vaste vrijmoment. Maar ja, alles is nu anders… hoe gaat hij het dan aanpakken met Gertrud?’
‘Maar Stanzi, dat is toch iets wat hij zélf moet bekijken?!’
‘Dat is misschien wel zo, maar ik denk dat wij hem kunnen helpen de goede keuze te maken.’
‘Alsof jij weet wat die goede keuze is…’
‘Nou, dat denk ik wel. Ik zou hem wel willen laten zien dat monogamie geen verplichting is. Geniet jij minder van vrijen met mij omdat ik ook met mijn en jouw vader neuk? Die indruk heb ik niet. En in het geval van Gertrud is er ook nog een bijzondere omstandigheid: haar moeder, haar vaders vrouw, is jong overleden. Daarom zijn Gertrud en haar vader een troostrelatie begonnen. Dat kan hij toch zien als iets wat bij haar hoort? Ik denk zelfs dat dat allerlei extra kansen oplevert…’
‘Ja, reken maar… je zei dat ze zwanger wil worden, dan loopt ze toch het risico dat ze zwanger wordt van haar eigen vader?’
‘Nou, geloof mij: die heeft zich allang laten steriliseren… en met condooms ben je ook bekend, weet ik inmiddels…’ zei ze als steek onder water.
‘Hé, vergeet jij niet dat je het meeste van jouw verhaal helemaal niet wéét?! Jij neemt het allemaal áán…’
‘Nou ja, maar het is allemaal wel heel waarschijnlijk. Ik vóel het gewoon.’
‘En wat zou ik daar dan bij moeten helpen?’
‘Nou, hem laten ervaren dat seks met z’n drieën gewoon fijn kan zijn. Je kunt hem sloppy seconds geven, of me samen met hem dubbel penetreren, of zelf iets lekkers met hem uitvoeren…’
‘Weet je wat ik denk? Dat je Kristoff wilt hélpen, is bijzaak. Jij kickt gewoon op geile seks… Niet dat ik dat erg vind hoor, maar doe nou niet alsof we zendingswerk te doen hebben…’
‘Haha, je wilt geen missionarispositie?’ Ze schoten in de lach. ‘Ja hoor, ik geef toe: ik kick er geweldig op dat ik zo’n mooie Zweedse man binnen een paar minuten om m’n vinger kon winden. Dat had ik een week geleden niet eens kunnen bedenken, laat staan geloven… Ik voel me deze week in een achtbaan, en ja, daar geniet ik van.’
‘Oké, dan doe ik mee – om díe reden: ik gun je dat plezier, en als er kansen zijn voor mezelf dan pak ik ze. En ik wil die Kristoff ook nog wel plezier schenken. Ik vind hem trouwens óók mooi en aantrekkelijk, hoor. Maar doe nou niet alsof je relatiecoach bent. Grote kans dat Kristoff aan z’n vreemdgaan een boel ellende overhoudt, maar dat moet hij zelf maar oplossen.’
‘Tof dat je meedoet. Maar ik blijf geloven dat we hem hélpen.’

de moeders terug

vrijdag 13 juli, van de middag tot de vroege avond

Ze zaten weer bij de stenen tafel.
‘Hoe laat wou je naar huis? Moeten we trouwens nog wel uitvinden wélk huis.’
Stanzi antwoordde: ‘Ze zijn al gearriveerd, en we worden bij mij thuis verwacht. Papa appte me net.’
Ze kuchte even en ging toen verder: ‘Ik zit nog helemaal met mijn hoofd bij Kristoff. Het is misschien wel gek wat ik zeg, maar ik dacht aan hoe hij rook. Dat was in de tent, daar hebben we nóg een keer gevrijd. En ik realiseerde me ineens dat hij en jij en de beide vaders ieder een heel eigen geur hebben. Het was meer een flits op dat moment, en nu schiet het me weer te binnen. Wat ik bijzonder vind, is dat seks heel veel geurervaringen oplevert. En nog bijzonderder: veel van die geuren neigen naar stank, en toch door de drift van de seks ervaar ik het dan als opwindend. Ik denk eraan omdat ik me zelf ruik… ik stink. Volgens mij moesten we maar ’s even in het meer zwemmen, en straks op tijd naar huis om te douchen en wat ‘intieme verzorging’ te ondernemen.’
‘Je hebt gelijk, ik heb dat ook al een aantal keren ervaren. De eerste keer – nou ja dat was meer smáák – toen je me in het gezicht pieste. En als ik je bef, zijn de smaak en de geur vaak pittig én wat je zegt… opwindend.’ Hij stond op, haalde hun handdoeken op en kwam terug.
‘Goed idee om ons zo even in het meer op te frissen, maar eerst wil ik nog even van je genieten.’
Hij legde de handdoeken op elkaar op de tafel en vroeg of ze erop wilde gaan liggen, wat ze deed.
‘Hé lekker stinkdier van me: ik wil je proeven…’
Haar geur en smaak waren inderdaad ‘pittig’ maar hij kon er niet genoeg van krijgen, likte en penetreerde haar kut met z’n tong, en zoog zich op haar vulva vast. Stanzi greep hem in z’n haar en trok hem strak tegen zich aan… ‘Jij stinkt ook behoorlijk, jongen, kom maar in me.’
Maar dat was hij ’s niet van plan. Hij bracht wijs- en middelvinger in haar kut en masseerde met z’n duim haar venusheuvel, bewoog steeds wat heftiger, en ja… daar begon ze te squirten… hij likte ernaar, dronk haar rijkelijk sproeiende ‘water’ met grote gretigheid… tot ze bijna jankend klaar kwam. Hij stopte, wreef z’n mond schoon met een beweging vanaf z’n hand naar de onderarm. ‘Hè, ik had dorst… ik heb nog niet vaak zo’n smerig lekker sapje gedronken, haha. Dank je wel… Kom op naar het meer.’
Ze doken in het water, stoeiden, knuffelden, zoenden… en misschien hadden ze het wel gewild, maar van neuken kwam het niet meer: het koude water had z’n piemel te veel verschrompeld.

Ze kleedden zich aan en voeren naar huize Verkley, waar ze onstuimig begroet werden door de moeders.
‘Gefeliciteerd met jullie nieuwe levensstaat,’ kirde Thirsa terwijl ze haar dochter omhelsde en kuste.
Lies keek Thijs indringend aan… Ze pakte zijn hoofd tussen haar handen en trok hem naar zich toe, kuste hem in z’n krullenbos. ‘Je bent veranderd,’ fluisterde ze hem toe, ‘je hebt de uitstraling van je oom Rob.’
‘Is dat een compliment, mam?’
‘Reken maar!’
Thirsa vroeg: ‘Klopt het dat jullie hier alleen met het eten zijn? En gaan jullie weer kamperen op dat roemruchte strandje van Stanzi?’
Stanzi antwoordde: ‘Ja, dan kunnen jullie de vaders temmen, want voor een meisje alleen is het met drie van die satyrs om zich heen best een intensief bestaan in die nieuwe levensstaat…’ Ze speelde een lijdzame houding.
‘Ik een satyr?’ vroeg Thijs, ‘kun je me vertellen wat dat is?’
‘Ja, ondertiteling voor onze culturele nitwit: in de Romeinse mythologie waren dat seksbeluste bosgeesten met een fluit als attribuut, houthakker van me…’
‘Oh, zaagt hij van dik hout planken?’ Thirsa keek er veelbetekenend bij om de dubbelzinnigheid te onderstrepen…
‘Nou figuurlijk valt het mee hoor, maar Thijs heeft vanmorgen hout voor een kampvuur verzameld, vandaar die houthakker. Hij is beresterk als houthakker, maar als satyr kan hij nog wel wat oefening gebruiken, al moet ik zeggen dat hij goed op weg is...’
Er heerste kortom meteen een vrolijke stemming, maar met die korte conversatie was meteen wel hét onderwerp voor de komende paar uur aangesneden.

- Wat is ze toch een fenomenale regisseur, bedacht Anton. Aan mij heeft ze een medestander, ik hou wel van zulk fluitspel…
- Ik moet vanavond bij dat kampvuur Stanzi toch nog ’s duidelijk maken dat het óns project is, want ze is alweer bezig de dingen voor mij te regelen. Ze komt er nog wel achter dat ik echt eigen gebruiksaanwijzingen heb… Maar het positieve is dat ik in ieder geval niks te kort kom, bedacht Thijs zelfbewust.
- De vrouwen lusten er wel pap van, lijkt het. Nou… deze pap heeft pap zat, constateerde Norbert. Z’n voorpret nam de vorm van een stijve aan.

‘Wij gaan na het eten dus naar het strandje. Kampvuur. Praten. Slapen. En de rest. We komen morgen in de loop van de dag weer hier. Ik wou de tent maar gewoon laten staan. Dan hebben we drie slaaplocaties,‘ zei Thijs.
‘Nou, dat ‘in de loop van de dag’ is zéker niet vóór een uur of drie, misschien nog later, dat hangt een beetje van ons ochtendprogramma af…’ vulde Stanzi aan.
‘Werken jullie écht een programma af?’ verwonderde Lies zich hardop. En het ontging haar niet dat Thijs begon te blozen… Daar moet ik straks even op doorvragen bij Thijs, bedacht ze. Stak hier de beschermende moeder in haar op, of was het de concurrent van die dekselse meid? Of beide?
‘Lies,’ zei Thirsa, ‘als wij als vrouwen nu eens op onze eigen locaties blijven, dirigeren wij de mannen dan naar de hut van de buren?’
‘Daar hoef je niet op te antwoorden Lies, dat hebben Anton en ik onderling al beslist. Ik zou zeggen… voeg je maar.’
‘Dat hangt ervan af in welke mate jij je kunt voegen, Norbert. Ik citeer de dichteres Henriëtte Roland Holst… De zachte krachten zullen zeker winnen,’ ketste Lies terug.
‘O jee, dochterlief…,‘ en Norbert keek Stanzi aan, ‘wordt het dan toch temmen?’
Stanzi verblikte of verbloosde niet toen ze zei: ‘Ja paps, en daar was ik zelf al mee begonnen, hè? Nou, ik kan Lies geruststellen… als je maar duidelijk genoeg bent, heeft mijn vader wel leervermogen hoor. Maar volgens Thijs heeft hij de verkeerde leerschool gehad. Ik zeg het hier maar recht voor z’n raap: die lieve Thijs wil zich vérgaand voegen, maar hij wil zich bovenal veilig voelen. En dat lijkt me iets voor ons allemaal de komende week. Heb je dat gehoord paps?’
Ze scoorde er een applausje van allen mee, inclusief Norbert. Die dacht: een dochter naar m’n hart!

Thirsa nam Stanzi apart, Anton en Norbert besloten een eindje te gaan lopen, en Lies leidde Thijs mee naar een van de slaapkamers.
‘Lieve jongen, het lijkt hier wel een kermis met een veel te grote achtbaan. Voel jij je veilig genoeg?’ viel ze meteen met de deur in huis.
‘Mam, ik heb de tijd van m’n leven! En ja, ik moet Stanzi zo nu en dan wel duidelijk maken dat ze geen baas over mij is, en dan heeft ze net als haar vader wel lerend vermogen.’ Ze moesten beiden lachen om de echo van het gesprek zojuist.
‘Dankjewel voor je open houding, Thijs, maar mijn intuïtie zegt dat dat ‘ochtendprogramma’ waar Stanzi het over had… hoe zal ik het zeggen… niet uit jouw koker komt… Voel jij je veilig genoeg, vroeg ik… Mag ik weten hoe dat ‘ochtendprogramma’ [aanhalingstekens in de lucht…] er uitziet?’
Thijs begon te blozen, maar keek z’n moeder recht aan en zei: ‘Ik wil het wel vertellen maar onder drie voorwaarden: 1. je verraadt aan niemand wat ik je vertel: niet aan Stanzi, niet aan Thirsa en Norbert, niet aan papa; 2. wat je er ook van vindt: je bemoeit je er niet mee; 3. vertrouw erop dat ik echt wel mijn grenzen aangeef. En je intuïtie is goed: het is heftig, maar volgens mij veilig genoeg.’
‘Met die tweede voorwaarde heb ik moeite, lieve Thijs.’
‘Dan vertel ik je het niet.’
Lies moest lachen… was het echt lachen?
‘Nou, je demonstreert in ieder geval dat ik met voorwaarde drie wel in kan stemmen. En ik beloof je dat ik me er niet mee zal bemoeien, met één uitzondering. Ik heb nog nooit van m’n leven de behoefte gevoeld om tegen god te bidden, maar misschien ga ik vannacht dan toch eens contact met hem zoeken…’
Tsjezus! wat een geestig antwoord! bedacht Thijs, zo ken ik mijn moeder helemaal niet… Maar hij wist nu zeker dat hij het ging vertellen… ‘Oké, mam, hou je vast, en nu mag jij me niet in de rede vallen…’
Hij vertelde over die vogels (sjölomer), over de onderzoeker die hen had zien vrijen, z’n bezoek, nou ja, het hele verhaal... ‘En toen heeft Stanzi hem uitgenodigd om morgen nog een keer langs te komen. Dat is mijn probleem niet hoor, want die Kristoff is honderd procent te vertrouwen, dat weet ik zeker. Maar ze denkt dat ze hem kan helpen z’n relatie te redden door hem kennis te laten maken met trioseks. Ik weet niet eens of ze wel gelijk heeft met haar vermoeden van wat er aan de hand is. En ik denk dat ze – misschien wel onbewust – vooral gedreven wordt door de kick. In ieder geval is dat voor mij de reden dat ik toegestemd heb om mee te doen: mam… het is zo’n mooie man hè! Dit heb ik Stanzi niet gezegd, maar ik ben eigenlijk wel een soort van verliefd op hem. Het kostte me vanmorgen moeite om hem alleen met Stanzi te laten. Om te voorkomen dat ze me over zou halen, deed ik stoer alsof ik het beslist niet wou, maar deze tweede kans laat ik niet schieten… Antwoord op jouw vraag: dit voelt helemaal veilig.’

Lies was sprakeloos. Er schoten minstens honderd overwegingen door haar hoofd (bijvoorbeeld over soa-veiligheid), maar ze kon geen woord uitbrengen. Toen ze na zeker een volle minuut nog steeds zweeg, vroeg Thijs: ‘Ben je alvast met het bidden begonnen?’
Ze moest lachen en dat maakte dat ze weer wat uit kon brengen: ‘Ja, maar ik krijg geen contact… Thijs, Thijs, Thijs! Die Stanzi geeft mannen vleugels… en het is duidelijk dat mijn zoon zo’n man is! Ik beloof je: wat je me verteld hebt blijft tussen ons, ik bemoei me er niet mee, en ik vertrouw je. Drie keer raak. Maar mag ik dan nog wel een heel ander punt met je bespreken? En laat me alsjeblieft ook eerst uitpraten vóór je reageert.
Thirsa en ik zijn vanmiddag uitvoerig bijgepraat over de gang van zaken hier deze dagen. Als ik het goed begrijp, zie je er erg tegenop dat je met mij zou ‘moeten’ vrijen [aanhalingstekens met de vingers in de lucht], zeker als Stanzi daar bij zou willen zijn. In haar gedrevenheid om de seks te ontdekken, draaft ze zo nu en dan door, maar wees ervan verzekerd dat je he-le-maal niks móet! Niet met en niet zonder Stanzi, als je niet met je moeder wilt vrijen, wil je moeder het ook niet. Punt uit! En toch heb ik een ‘maar’…
Ik heb begrepen dat je, om de kostschoolactie van ons, papa gevraagd hebt om een bondgenootschap en dat je daar een bijzonder ‘teken’ aan wilde verbinden. Hoewel ik je gezegd heb het er nooit meer over te willen hebben, wil ik je toch vragen over het volgende na te denken. Nu je aangeeft niet met mij te willen vrijen terwijl je dat wel met papa gedaan hebt, speelt bij mij – ik geef het eerlijk toe – een soort van jaloezie op die gekoppeld is aan dat je me uitschold voor ‘kutwijf’. En toen bedacht ik dat ik jou wilde vragen om op een vergelijkbare manier een bondgenootschap met mij te sluiten, mét een speciaal teken. Zou je zoiets willen? En zo ja, wat voor teken zou jij dan passend vinden?’

Thijs brandde meteen los… ‘Mam, je hebt het niet goed begrepen… Het is niet zo dat ik per se niet met jou zou willen vrijen, alleen niet op commando van Stanzi. Als jij het graag zou willen, al was het maar voor één keer als teken, dan zou ik natuurlijk wel toestemmen. Dus dát probleem is er niet. En wat die jaloezie betreft… weet je, ik herken in papa veel dingen van mijzelf, ik denk dat ik hem vaak goed aanvoel. Mam, jij bent altijd superlief als moeder, ik hou niet minder van jou… maar ik heb gewoon niet zo’n goed beeld van jou. Misschien moet ik dáár ’s wat aan doen, jou vragen stellen, erachter komen hoe jij over allerlei dingen denkt. Ik ben er intussen wel achter dat je heel wat ‘stouter’ bent [aanhalingstekens met de vingers] dan ik ooit had kunnen denken. Zoiets neemt me voor je in, geeft je kleur.’
Hij liep naar Lies toe en viel haar om de hals. Ze drukte hem stijf tegen zich aan, en ineens dacht hij eraan hoe Anton vertelde dat hij als puber graag tegen de borsten van zijn moeder lag. Het wond hem op, en werktuigelijk bracht hij zijn hand naar zijn moeders borst en streelde en kneedde die door de kleren heen, onmiskenbaar als erotisch gebaar. Mama leek ervan te genieten. Dan maakte hij zich weer los en vroeg: ‘Had je zelf al iets bedacht als speciaal teken?’
‘Zeker. Ik hintte er al op toen ik je vertelde dat je in mijn ogen op mijn broer Rob was gaan lijken.. Maar dat is een heel verhaal, dat voert nu te ver.’
‘Toen ik papa vroeg om dat teken, wist hij alleen nog maar dat het ‘heel ongewoon’ was, maar hij zei zonder aarzeling: Dan doen we het zo, wat het ook is… En dat zeg ik nu tegen jou, mam: zoals je het bedacht hebt, zo gaan we het doen. Beloofd!’
.