De Vriendengroep - 74

De feestdagen stonden voor de deur. Drukte in de winkel. Eind november al en tot en met de eerste week van Januari zou dat zo blijven met natuurlijk als hoogtepunt de week voor kerst en oud en nieuw. Dat vond ik een heerlijke tijd. Altijd wat te doen. En even mijn hoofd op iets anders gericht. Toch was het in deze tijd dat ik en Elise elkaar weer zouden zien. Het was de laatste week van november, een kleine twee weken nadat Maja haar verjaardag had gevierd zonder ons. Een verjaardag en een samenkomen van de vriendengroep die verder helemaal compleet was, en waar zover wij wisten ook geen gekke dingen gebeurd waren. Zou het dan toch aan ons liggen? Waren wij het kwaad in deze wereld? Dat maakte nu even niet uit. Ik wilde niet dat zij naar Ameland kwam. Ook om logistieke redenen. Zelf had ik geen zin om haar bij haar ouders op te zoeken, om meerdere redenen. Die waren misschien wel blij dat ik even uit beeld was en dat zij hun oudste dochter weer terug hadden. We zoeken een locatie ergens middenin. Zij stelt het Waterloopbos voor in Flevoland, aan het Vollenhover-Kanaal. Ik had er nog nooit van gehoord. Zij in eerste instantie ook niet, wat ik wel grappig vond. Ze had gewoon een mooie plek gezocht ergens tussen ons in. Echt totaal random. Een natuurgebied in Flevoland, waar we dan even zouden wandelen en daar konden we rustig praten. En hier ontmoeten we elkaar dan ook. Na drie maanden zie ik haar weer. Het was zonnig vandaag. Een mooi voorteken. De reis was aan weerskanten voorspoedig geweest. Het was zondag. De enige dag in de week dat ik niet werkte tegenwoordig. En daar stond ze dan. Wat verstopt onder een witte muts en haar slanke lijf in een dikke en lange winterjas, die haar lichaam toch nog vormgaf. Ook ik in dikke winterkleding. Want het was koud. Zonnig, maar heel erg koud. Zij was eerst. Zij stond op mij te wachten, en dat vond ik ergens wel fijn. Het duurde even voordat ze doorhad dat ik eraan kwam gelopen. Ze keek zoekende, maar eenmaal herkend, zag ik haar gespannen gezicht veranderen en verscheen er een ongelofelijke glimlach op haar gezicht die ze niet verloor totdat ik voor haar stond. Ik onderdrukte mijn glimlach nog. Ik had enorm zitten malen van tevoren wat te zeggen en wat te willen horen. Maar toen ik haar zag, en zag lachen, had ik het meteen al een stuk minder koud. We stonden even kort voor elkaar en keken elkaar kort aan. Ik voelde dat ze me wilde omhelzen, misschien wel wilde zoenen. Dat kon niet. Zij kon voelen dat ik het niet wilde. Dat was kort een pijnlijk moment. En dat pijnlijke gevoel verdween pas toen ik haar plots wel in m'n armen nam en haar tegen me aandrukte. Meer dan "Hoi." hadden we niet gezegd. Zo spannend was het. Maar nu voelde ik haar warmte. Zelfs door de dikke kleding heen. Ik kon haar weer ruiken en sloot m'n ogen. Wat had ik haar toch enorm gemist. Zij drukte zich fel tegen me aan en al die tijd had ze mij net zo gemist. Dat moest ik geloven. Maar was dat ook echt waar. Feit was dat we hier naartoe waren gekomen in de bittere kou om elkaar weer te zien. Want dat wilden we. Ik wilde vooral haar eerlijkheid. Nu echt een keer. Dat kwamen we doen. Praten en eerlijk tegen elkaar zijn. Ook zij zei me dat ze verwachtte dat ik dan ook eerlijk zou zijn. Die zag ik niet aankomen, maar dat was wel zo eerlijk... Zij had dus ook vragen. Het kon een nieuw begin zijn. Maar nu echt. Alles op tafel, maar dan ook echt alles. En dan zien we wel of we elkaar nog kunnen en willen vertrouwen, en kunnen accepteren hoe de ander echt is en deze relatie ziet. En dat zal ongetwijfeld moeilijk zijn. Dat was het nu al.

Ik kon haar nu de vragen stellen die ik haar al die tijd al had willen stellen in haar afwezigheid. Dat deed ik ook liever terwijl ze naast me liep, hier in dit te mooie stukje natuur. Al vond ik het doodeng. We hadden elkaar nog een keer gegarandeerd echt eerlijk te zijn deze keer. Ook ik dus, al wist ik nog niet waarover ik dan echt eerlijk moest zijn. Ik dacht vooral aan haar en wat ze wel en niet gedaan zou hebben.

'Ik wil het gewoon weten. Alles.' zeg ik haar eerst, aangezien het logisch is dat zij eerst alles op tafel moet leggen. 'Met wie? En hoe vaak?' stel ik haar eenvoudig. Ik wilde er niet meer omheen draaien. 'Mussa, Jeff, nog anderen?' klonk ik kortaf, en slikte ik ook omdat ik misschien wel bang was voor het antwoord. Ook zij werd er stil van. Nu moest ze met de billen bloot. Iets wat ze vaker gedaan had met Jeff en Mussa... We lopen door, niet hand in hand, en zij knikt.

'Goed.' zegt ze rustig, maar voel ik ook hoe gespannen ze is. En dat betekende niks goeds. Ik wist het al. Ik wist het al die tijd al. Maar nu is ze voor het eerst echt openhartig hierover, en ik waardeer dat dan ook. Ik had me voorgenomen niet boos te worden. Ik had me het ergste al voorgesteld, en dus kon het alleen maar meevallen. 'Ik heb gelogen.' zegt ze meteen. 'Al veel eerder.' slikt ze, en ik merk ook dat ze geëmotioneerd raakt. Ze onderdrukt haar tranen. Want dat zou ongepast zijn, al raakt het me wel. Ik kijk haar ernstig aan en wacht af. 'Ik had het eerder moeten vertellen. Maar ik was bang.' zegt ze bang te zijn voor mijn reactie, die nu alsnog gaat volgens. Ongetwijfeld een andere reactie als ze het me eerder had verteld.

'Vertel maar gewoon.' blijf ik dan ook rustig, en ze kalmeert iets.

'Goed.' zegt ze weer, zachtjes. 'Ik en Mussa hebben het vaker gedaan dan ik zei.' liet ze vervolgens wel meteen de grootste bom vallen, en mijn hart sloeg een slag over. En niet van opwinding... Nee, dit kwam echt even hard aan. Ze bedroog me. Dat wist ik. Een foutje, een feestje, meer was het niet. Maar meer was het dus wel. Het was structureel. En ze legt het me uit, terwijl ik nog naar woorden zocht. Ze heeft het over de periode voor Brugge. De periode waarin zij niet lekker in haar vel zat bij mij op Ameland. De periode waarin ik haar voor lief nam. De periode waarin zij op allerlei vlakken van alles tekortkwam, en dit dus vond bij Mussa... Omdat Mussa haar nou eenmaal zo leuk vond. Mussa gaf haar wel die aandacht, al gaf Elise dat niet terug. Ze wist dat hij haar leuk vond, en maakte daar gebruik van. Dubbelfout, dus. Dat gaf ze ook toe. Ze zegt dat iedere keer dat ze mij op Ameland liet om af te spreken met de groep, ze Mussa opzocht voor seks. Zo simpel was het. Ik moest even terugdenken aan dat ik me nog afvroeg hoe ze opeens zo goed was in seks. Dat was niet opeens. Ja, opeens met mij, omdat er opeens wat veranderd was. Maar al die tijd had ze dus al meerdere keren seks gehad met Mussa. En hier schrok ik natuurlijk van. Ik kon geen andere reactie opbrengen, al dacht mijn lul daar wel iets anders over. Onder mijn lange winterjas knikte hij al welwillend met haar woorden mee. Ja, ook nu. Al liet mijn hoofd zich niet overtuigen.

'Jeetje.' zeg ik alleen. Maar in dat woord schuilt eigenlijk van alles. Ik klonk achteloos. Net zo achteloos als zij was vreemdgegaan. Toch wel. Dacht ze dan echt dit altijd voor mij geheim te kunnen houden. Vast niet.

'Ik gebruikte hem gewoon.' zegt ze erover, wat mij iets geruststelt, al klonk ze ongelofelijk hard met haar zo zachte stem. 'Ook toen ik zei dat het er niet van kwam, was het wel gebeurd.' zegt ze dan. Die keer bij Hyun, heeft ze het dan over, geloof ik. Ze had zich aangeboden, en hij had haar afgewezen. En ik had dat gelooft. Wie wijst Elise nou af? De leugen was vele malen groter dan ik ooit gedacht had.

'En hij maar denken dat je vreemdgaat. Nog steeds.' zeg ik erover. Want toen ging ze ook echt vreemd. En nu weer, moest hij gedacht hebben de laatste keer. Ze knikte. Ze heeft lef dit mij te vertellen. Dat moet ik haar nageven. Maar ik slik nog steeds van het idee. Hoe vaak had ik dom op Ameland gezeten, en was zij dus met hem bezig.

'Ben je boos?' vraagt ze me dan omdat ik stil blijf. Was ik boos? Nee, dat was ik niet. Ik was verbijsterd. Ik schud dan ook m'n hoofd.

'Niks meer aan te doen.' zeg ik zelfs. Want zo was het ook.

'Het was een andere tijd.' zegt ze nog, zonder het echt als excuus te gebruiken, al klinkt het zo wel. 'Ik heb hem nu niet meer gezien.' zegt ze ook nog, wat mij weer moet geruststellen. Maar dat effect heeft het niet. Ik zat nog bij die ''andere tijd'' met mijn hoofd. Het deed best zeer. En hoe meer ik erover nadacht, hoe misselijker ik werd van het idee. Ze ging echt vreemd. En op reguliere basis.

'Ik moet je maar geloven.' zeg ik nog over dat laatste. Daar schrikt ze een beetje van en ze zweert dat ze Mussa echt niet meer gezien heeft. Wilde ik nog verder? Zo ja, dan moet ik haar wel geloven.

Dat was een bittere pil om te slikken. Ergens kon ik het niet bevatten. Al die tijd zag ze hem dus met enige regelmaat en hadden ze seks. Of wat deden ze dan precies? Toch was dit niet alles. Ik kreeg amper de tijd om het te verwerken, maar het hek was van de dam.

'Het spijt me. Echt. Ik zou het nooit zo gedaan hebben.' zegt ze vervolgens, en haar spijt is voelbaar. Toch geloof ik haar niet.

'Niet liegen. Alsjeblieft niet meer tegen me liegen.' zeg ik haar dan ook en kijk haar fel aan. Van binnen kook ik. Toch wel. En ze moet niet tegen me liegen. 'Ik weet dat je er geen spijt van hebt. Dus niet liegen.' zeg ik haar nog één keer en de woede in mijn stem wordt haar nu duidelijk. Toch word ik niet echt boos op haar. Dat had toch geen zin meer.

'Ik...' sputtert ze nog even, omdat ze dit toch niet verwacht had.

'Jij hebt er geen spijt van. En je zou het zo weer doen.' zeg ik haar dan duidelijk en prik door alle schijnheiligheid in. Ze weet dat ik gelijk heb. Ik weet dat ik gelijk heb. 'En dat is okay.' zeg ik haar dan wel. 'Nu kan je eerlijk zijn. Nee, je moet eerlijk zijn. Over alles. En wat gebeurd is, kunnen we toch niet meer veranderen.' zeg ik haar en word weer rustig. Het was de enige manier om alles op tafel te krijgen. Want het was nog niet alles. 'En Jeff?' vraag ik haar dan. Meteen kijkt ze weg. Ik weet het al. Maar ze moet het me zeggen.

'Hetzelfde verhaal, eigenlijk.' zegt ze, en ik begin te lachen. Uit ongeloof. Wat een waanzin.

'Wat? Zoals in Brugge? Ging het elke keer zo?' vroeg ik nog en schudde m'n hoofd.

'Nee.' zegt ze meteen. 'Zoiets is nooit eerder gebeurd. 'Soms ervoor, of erna.' zegt ze bijna ijzig koud, en bedoelt ze voor of na Mussa... Ze kijkt me aan. Ze is eerlijk. Ik zie het in haar ogen. Maar wat ziet ze in de mijne? Teleurstelling, woede? Of toch ook opwinding? Ik slik in ieder geval weer een keertje. Er werd me wel iets anders duidelijk over dat moment in Brugge. Het was rancune die ik toen bij Mussa bespeurde. Elise maar neuken met die twee, en die twee alles maar delen met elkaar en Joey. Want die drie deelden alles met elkaar, toch? Maar alleen Mussa had ook echt gevoelend voor haar, dom en naïef als hij dan ook moest zijn geweest. En Jeff opscheppen over dat hij ook Elise weer gepaald had, of wat dan ook. Ik begreep Mussa's frustratie nu een stuk beter. Maar dat maakte het niet goed. Allebei lieten ze Elise gewillig met hen vreemdgaan. En dat begreep ik ergens nog wel, ook. Maar ja... Zat ik dan op Ameland. Ik probeerde me zo'n avond voor te stellen. Een verjaardag of een avondje stappen, waarin zij dan eerst de ene opzocht en seks met hem had? Of zou ze hem dan alleen pijpen? Want ze kon zo goed pijpen... Opeens... En dan later die avond de ander. En wat deed ze dan? En was dat ook het plan in Brugge. Seks met Jeff, en dan later in het weekend Mussa nog opzoeken? Of had ze Mussa daarvoor al gehad? Zo kreeg ik er een hoop vragen bij. En hier liep ze dan naast me, dat keurig, blanke meisje...

Maar die vragen moeten toch even wachten. Ik wist ook niet of ik dat wel aankon nu.

'Ik heb Jeff wel gezien.' zegt ze nu gelijk maar. Jeff, de naam die alles liet knappen... Ik kijk er niet eens meer van op.

'Was het nog lekker?' vroeg ik alleen, lichtelijk bespottend. Ja, ik kon niet anders. Dit was misschien toch nog erger dan ik me al voorgesteld had.

'Nee.' zegt ze. Daar kijk ik dan nog bijna van op. Jeff kwam wel als de groep afsprak. Hij en Nathalie waren weer okay met de rest. Niet dat ik ook maar een idee had, waarom ze niet okay waren met de groep, maar okay. Wellicht had Elise er wat mee te maken. Wist het bijna zeker. 'Ik wilde het wel.' zegt ze dan, wat ze niet had hoeven te zeggen. Hier kijk ik dan ook wel echt van op. Ze slikt en kijkt me aan. Gedurfd was dit, en ik wist niet hoe te reageren. 'Hij wilde niet.' zegt ze dan, en het verhaal wordt nog gekker. 'Niet meer.' benadrukt ze.

'Wat?' kan ik alleen verbaasd uitbrengen.

'Ik was eenzaam.' zegt ze. Dat begrijp ik nog wel. Had ze gezegd het met Mussa gedaan te hebben deze periode, had ik het ook begrepen. Maar het was juist andersom. What the fuck? En hij wilde niet? 'Vanwege Nathalie.' zegt ze. Enige teleurstelling valt mij op.

'Jammer, joh.' zeg ik dan ook. Ze lacht omdat ze zichzelf er ook op betrapt, en om mijn opmerking.

'Hij wil haar niet meer bedriegen.' zegt ze dan.

'En jij mij nog wel.' zeg ik dan. Daar had ze geen antwoord op. Was die Jeff toch nog de verstandigste. Ik moest haar maar geloven.

'Nee.' zegt ze. 'Liever niet. Het was dom. En ik ben blij dat het niet gebeurd is. Ik meende het ook niet.' zegt ze er dan snel over. En ik moest haar maar geloven. Ik neem een diepe zucht en kijk even om me heen. Zo'n mooie plek. Zo random. En dat leek Elise ook te zijn. Ook zij leek zo random om te gaan met dit alles. En ook zij was juist zo mooi. Het gaf mij nog steeds een dubbel gevoel. Nu was ze eerlijk zodat we verder konden, maar kon dat nog wel? En de volgende keer dat ik Mussa of Jeff zie, zou dat toch ook wel even lastig worden. Ook zij bedrogen mij, natuurlijk.

'Tja...' zeg ik nog.

'Ik heb fouten gemaakt. Dat weet ik nu zeker.' zegt ze er nog over, wat nietszeggend is. Wat was dan precies de fout?

Even liepen we in stilte verder. M'n hoofd deed pijn. En ik zag dat ze het moeilijk had. Ondanks dat ik al veel te veel gehoord had, was dit nog steeds niet alles. Er was nog iets wat ik haar wilde vragen, waar ze om een onbekende reden stil over is geweest. Overigens wijst alles op dit moment erop dat wij na dit gesprek niet samen verdergaan. En toch moet het gezegd worden. Ook als we niet samen verdergaan, moet de waarheid boven water komen. Ik twijfel oprecht aan haar oprechtheid. Als ze al eerder had gelogen, dan waarom nu niet weer? Daarnaast verzweeg ze nog steeds iets voor me. Pas nu ik er zelf over begin, moet ze erover vertellen.

'En Hila?' vraag ik haar dan, terwijl Hila er eigenlijk vrij weinig mee te maken heeft. 'Ik heb jullie gehoord. Je dacht dat ik niet in de buurt was. Hoeveel nummers van jongens heb jij die avond nog gekregen?' liet ik haar even verschrikt opkijken. Want ja, ik wist het. Ze begint te sputteren. 'Zes of zeven? En allemaal een kleurtje zeker?' vroeg ik wat venijnig door.

'Ho even.' zegt ze dan snel, en bespeur enige paniek in haar ogen en stem. Niet omdat ik haar betrapt had, maar omdat ze vond dat ik het verkeerde idee kreeg nu. Want ja, ik ging ervan uit dat als het met die twee gasten al kon, dat ze dan ook haar eenzaamheid bij een ander had kwijt gekund. 'Ja, ik heb nummers gekregen. Of eerder via Insta, of zo. Maar daar doe ik niks mee!' zegt ze snel, en ze gaat zelfs voor me staan om me dat duidelijk te maken. Met grote, felle ogen kijkt ze me aan en maakt ze indruk. 'Dat is echt iets heel anders. Ook fout. Dat wil ik best toegeven. Maar echt niet wat je denkt.' duwt ze me zelfs bijna een paar stappen terug, zo fel brengt ze dit over.

'Dus je hebt geen contact?' vraag ik haar dan juist heel rustig en ontmantel haar zo opnieuw.

'Gewoon wat chatten, meer niet.' zegt ze dan al snel.

'Gewoon?' vraag ik haar dan. Ze kon het maar beter gewoon zeggen nu. En dat realiseerde ze zich dan ook.

'Misschien... Een beetje flirten. Maar niet...' moest ik haar maar weer geloven. Ik wilde haar geloven. En ik wilde dat ze die fouten bleef maken. 'Sommige stuurden wel iets.' zei ze dan. 'Maar ik niet!' bleef ze me willen overtuigen.

'Dickpicks?' vroeg ik nog. Ja, wat anders. Ik schudde m'n hoofd en lachte er maar weer om. Vervolgens zuchtte ik diep. 'Is er nog meer wat ik moet weten?' vroeg ik haar aangezien ik alles gevraagd had wat ik wilde weten. Voor nu dan. Ze schudde haar hoofd. Ik nam diep adem en zuchtte nog een keer. We vonden een bankje. 'Het is ook nogal wat. Voor zover.' zei ik haar, wetende dat het vast niet alles was. Details ontbraken nog. En die wilde ik misschien nog wel een keertje horen van haar. In stilte zaten we daar in de kou, maar met onze koppen in de zon. Het daalde langzaam in. Even had er een vreemde naast me gelopen, maar naast me zat nu weer dat mooie, lieve meisje wat inderdaad nogal wat foute keuzes had gemaakt, maar waar ze echt geen spijt van had. Dat geloofde ik gewoon niet. En dat hield ze dan ook niet vol. Maar ook ik had keuzes gemaakt. Ook de verkeerde, en dat een aantal keer. Misschien was dit wel een verkeerde keuze om haar weer te willen zien? En ook Elise had gezegd vragen te hebben. Langzaamaan begonnen we de rollen om te draaien. Zij was eerlijk geweest. Nu ik nog. Het leek er niet toe te doen met na wat zij allemaal opgebiecht had. Maar ook ik was wel een beetje bang te eerlijk te zijn. Iets wat zij leek aan te voelen. En vandaar haar vragen.