Ontheemd - 5

Ik was bijna bij de sportschool, toen ik mezelf voor mijn kop sloeg. Stomkop! Ik had het voordeurslot vervangen. Ik was vergeten dat bij Erna te melden. Ze kón helemaal niet binnenkomen. Zou ze denken dat ik haar buitengesloten had en niets meer van haar wilde weten? Voordat ik de sportschool in ging stuurde ik haar toch maar een berichtje. Simpelweg: “Is alles oke?”

In de sportschool kreeg ik uitleg over de verschillende toestellen. De instructeur was een brede Antilliaan, Melvin. Flinke tattoos op zijn armen. “Wat is je doel, Douwe?” “Fitheid. Krachttraining.” “Sportervaring?” “Basketbal. Eerste divisie” “Ah, daar heb jij de perfecte body voor. Moet je ook sterk voor zijn, toch?” “Ja, je moet wel tegen een stootje kunnen.” “Goede reflexen ook?” “Ja, je moet goed kunnen reageren en anticiperen.” Hij keek me oplettend aan. “Het is hier best wel een heftige buurt, Douwe. Beetje vechttechnieken kan ook geen kwaad.” Ik haalde mijn schouders op. “Tegen een mes doe je niet zo veel.” “Dat zal je nog meevallen.” Hij pakte een oefenmes uit de kast. “Pak aan en probeer me te steken.” Ik stak naar hem en lag even later kermend van pijn op de grond. Melwin grinnikte. Toen keek hij me serieus aan. “Ik had zo je arm kunnen breken. Je gaat dit nodig hebben, waarschijnlijk heel gauw. Ik ga je die truc leren. Vanochtend nog.” Ik voelde mijn nekharen overeind komen. Dit was een serieuze waarschuwing. Waarom had ik dit waarschijnlijk heel gauw nodig? “Kennen die messentrekkers jouw truc niet, dan?” Hij grijnsde. “Zelfs al kennen ze hem, dan kunnen ze er nog weinig tegen doen als ze je aanvallen.” “En als ze iemand anders bedreigen? Mijn buurvrouw, bijvoorbeeld?” “Dan helpt dit niet. Probeer ze boos te maken en te verleiden jou aan te vallen in plaats van haar te steken. Of koop een luchtdrukpistool.”

Het duurde anderhalf uur intensief oefenen, toen kon ik elke aanval afweren, als ik hem maar in de gaten had. Een mes in de rug, daar doe je niet zoveel tegen. Zonder dat ik het door had, had Melvin het oefenmes door een echt mes vervangen. Ik had de aanvallen probleemloos afgeslagen. “Jij leert snel, man. Jouw basketbalreflexen helpen wel!”

Afgepeigerd en ongerust fietste ik terug naar huis. Ik zette mijn fiets weg maar voelde dat er iets niet klopte. De deur van Erna’s berging stond op een kier. Ik keek op mijn app. Twee meldingen. De eerste van afgelopen nacht één uur. Erna die thuis kwam. Met een man. Zag er niet uit als een minnaar of een klant, meer als een bewaker. Erna zag er niet goed uit, bang, nerveus. De tweede melding was van een goed uur geleden. De kerel van dinsdagavond. Ik zag op de beelden hoe hij weer bij Erna voor de deur stond, even met de andere gast sprak en daarna naar beneden ging. Zou hij me nu in haar berging opwachten?

Gespitst op elk geluid achter me ging ik naar boven. Ik hoorde iemand ademen. Ik vlóóg de trap op. Ik wilde wel beeld hebben als hij me aanviel. Achter me hoorde ik een onderdrukte vloek. Er kwam iemand achter me aan. Eenmaal boven kon ik natuurlijk alleen nog mijn flat in, maar het leek me niet verstandig die open te doen. Ik draaide me om naar mijn achtervolger.

“Ik heb je gewaarschuwd. Bemoei je nergens mee.” Ik deinsde terug tegen de muur. Ik moest zorgen dat hij minstens één stap naar voren moest maken. Hij klikte een stiletto open. “Ik ga jou een klein krasje geven. Zodat je in het vervolg uit je hoofd laat je met mijn zaken te bemoeien.” Hij grijnsde vals. “Hoe heb ik me met jouw zaken bemoeid, dan?” “Jouw buurvrouw is mijn hoer. Jij hebt je met haar bemoeid. Vanochtend nog, door haar een berichtje te sturen.” “Doe toch niet zo achterlijk, man. Waarom zou ik mijn buurvrouw geen berichtje sturen?” “Ik heb je gewaarschuwd, gast.” Ik zag zijn pupillen even vernauwen en toen viel hij bliksemsnel uit. Hij probeerde mijn arm te raken. Maar de techniek van Melvin werkte voortreffelijk. Ik schoof onder zijn arm, nam hem in een armklem en wierp hem op zijn rug. Ik zette druk en voelde zijn onderarm breken. Hij slaakte een ijselijke kreet en begon vreselijk te vloeken.

Ik hoorde de deur van Erna opengaan en net op tijd zag ik de tweede man. Zijn mes ontweek ik ternauwernood en ik wierp hem bovenop de eerste aanvaller. Ook zijn onderarm brak en met een trap tegen zijn hoofd ging hij knock-out. Bloed sijpelde uit zijn neus. Ik hoorde nog een gerucht. Bliksemsnel draaide ik me om en stond oog ïn oog met een krijtwitte Erna. Ik snauwde: “Je mag de politie wel bellen.” Ze stond helemaal te shaken, dus ik deed het maar zelf.

“Alarmcentrale. Wat is het probleem?” “Ik ben zojuist aangevallen door twee mannen met mes. Beiden zijn gewond.” “En uzelf?” “Geen letsel. Mijn buurvrouw is in shock.” “Adres?” Ik noemde het adres. “We komen er aan. Twee ambulances en een aantal politieauto’s.” Vijf minuten later stond de straat vol politieauto’s. Niet alleen om in de flat te assisteren, maar ook om de boel op straat in bedwang te houden. De politie was hier niet erg populair.

Waar ik even geen rekening mee gehouden had, was dat ikzelf gearresteerd zou worden. Logisch, ergens wel. Ik had immers mijn aanvallers nogal toegetakeld. Wat mij helemaal was ontgaan, was dat de tweede aanvaller een diepe steekwond opgelopen had. Uit de bewakingsbeelden bleek later dat de eerste gast met zijn linkerhand zijn mes nog weer had weten te pakken. Hij was net bezig om daarmee naar mijn been te steken, toen de tweede aanvaller op hem landde. Ik mocht mijn handen dichtknijpen dat ik die camera’s had geïnstalleerd. Het was meer dan duidelijk dat het van mijn kant zelfverdediging was geweest en dat ik zelf geen wapens droeg.

Tijdens de ondervraging ging mijn telefoon. Lena. Ik mocht hem wel even opnemen. Of ik vanavond nog kwam? “Sorry, ik zit op het politiebureau. Ik ben net door twee gasten aangevallen met een mes en het is nogal een bende geworden. Ik ben nog verdachte, ik weet niet wanneer ik losgelaten zal worden. Ik bel je nog wel.” Gek genoeg had ik nu helemaal geen behoefte aan Lena. Het was heerlijk om hoogdravende discussies met haar te voeren over welk maatschappelijk probleem dan ook, of spitsvondige woordspelingen uit te wisselen. Het was heerlijk om met haar naar mooie muziek te luisteren en het daarover te hebben. We konden eindeloos over boeken praten. Nu wilde ik eigenlijk alleen maar op een bank wegkruipen, over mijn bol geaaid worden en heel hard huilen. Bij Lena had ik me altijd verschuild achter een pantser van ironische afstandelijkheid en bij haar was het niet anders. Pas met een flinke bel drank op konden we de drempel naar elkaar oversteken.

De rechercheur vroeg: “Uw vriendin?” “Vriendin uit mijn studietijd. Ze had me gevraagd om vanavond langs te komen.” “Douwe, even serieus. U moet vanavond niet alleen zijn. U hebt iets heel heftigs meegemaakt. Laat u vertroetelen door uw naasten. Uw vriendin, uw moeder.” “Ben ik hier vanavond weg, dan,” Hij glimlachte. U bent geen verdachte meer. Die camerabeelden zijn vrij duidelijk. “We willen graag nog wel wat duidelijkheid over sommige dingen, dus ik heb nog wel een paar vragen voor u, als dat mag.” Dat ik geen verdachte meer was, maakte veel emotie bij me los. Ineens stortte ik in en zat ik huilend op mijn stoel. De rechercheur schoof een doos tissues naar me toe. “Heel begrijpelijk, we houden even pauze. Koffie? Thee? Thee graag. Ik heb dorst, na de sportschool vanmorgen nog nauwelijks gedronken. En heeft u wat te eten voor me?” Hij haalde een pot thee, twee broodjes en liet me even bijkomen. Toen ik gekalmeerd was, vroeg hij of ik in staat was om nog wat vragen te beantwoorden.

“U wist precies hoe u moest vechten. Heeft u dat in Groningen geleerd?” “Nee, vanmorgen op de sportschool. De instructeur vertelde dat ik dat wel eens heel gauw nodig zou kunnen hebben. Nou, daar had hij gelijk in.” “Welke sportschool was dat?” Ik noemde de naam. “En welke instructeur?” “Melvin, een Antilliaan.” “Oké, even tussen ons: dit ziet eruit als een criminele machtsgreep via u. Ik denk dat de groep waar Melvin bij hoort de macht in uw straat overneemt. Dat kon voor u en uw buurvrouw wel eens gunstig uitpakken, dan staan jullie vanaf nu onder hun bescherming vanwege verleende diensten, zeg maar. Tot de volgende groep weer de macht grijpt, zo gaan die dingen. Ik zou toch ook altijd maar goed over mijn schouder blijven kijken, de bende van uw vriendjes is niet blij, natuurlijk. Helaas kunnen we u niet permanent beschermen. Zeker daar niet.”

Hij vroeg vervolgens naar Erna. “Uw buurvrouw. Hebben jullie een relatie?” “Ik woon daar nog maar een week! Ze nodigde me zondag uit voor het eten, maandag aten we samen bij vrienden van haar. Dinsdag kreeg ik een waarschuwing van die eerste aanvaller dat ik me niet met haar moest bemoeien. Vanaf woensdag heb ik haar niet meer gezien of gesproken.” “Dat is geen antwoord op mijn vraag.” “Als u bedoelt of wij met elkaar geslapen hebben: dat gaat u niet aan.” “Luister, ik vraag het niet voor niets. Ik wil weten of zij u kunnen chanteren via haar. Of haar via u.” Ik dacht na. Oké, de politie had dit nodig om ons goed te kunnen beschermen, daar had hij een punt. Maar openheid van zaken geven, dan. “Ja, we hebben met elkaar geslapen. Drie nachten achter elkaar. En ja, ik weet dat ze een bijbaan als escort heeft. Ook weet ik dat ze geld moet afstaan aan die pooier. Ik ben chanteerbaar. Ik begon me steeds ongeruster te maken dat ze geen contact opnam, dus ja, ik heb gevoelens voor haar. Pril, met de nodige bedenkingen, maar desalniettemin.” “U bent erg open, dank u wel. Ik neem aan, dat u wel even met haar wilt praten? Als dat kan. Maar liefst doe ik dat thuis.” “Begrijpelijk. Voor ons kan het echter heel interessant zijn om te zien hoe zij zich naar u opstelt. U bent erg kwetsbaar, in uw positie.” Hij keek me met een ondoorgrondelijke blik aan. Ik knikte. “Bedankt. Ik neem aan dat u iets van uw waarneming aan mij terugkoppelt?” “We zullen het niet opnemen in het proces verbaal. Kom, ik zal u even bij uw buurvrouw brengen.”

Hij bracht me naar een andere verhoorkamer. Daar zat Erna, met een vrouwelijke rechercheur. Ze zag er niet uit. Krijtwit, wallen onder ogen, zo te zien had ze veel gehuild. Toen ze me in het oog kreeg, wierp ze zich snikkend in mijn armen. “Douwe! Ik heb me zo ongerust over jou gemaakt! Ik dacht ze je zouden vermoorden!” Ik zei niets, wiegde haar alleen in mijn armen. Weer neuriede ik mijn Friese wiegeliedje en langzaam werd ze rustig. “Henry wachtte me woensdag bij de benedendeur op. Hij is daarna elke nacht bij me geweest.” “Heeft hij met jou..” “Nee. Hij moest me alleen bewaken. Ze wilden er bij zijn als jij contact met mij zocht maar ik mocht geen contact met jou opnemen. Daarom hield hij mij in de gaten. Jouw berichtje van vanmorgen was genoeg voor hen om jou een lesje te willen leren. Ik was zo bang.” “Had je me niet vanaf je werk kunnen waarschuwen?” “Jij kent ze niet, Douwe. Dan hadden ze mij...” ze huiverde. “In elkaar geslagen? Verkracht?” “Ja”, fluisterde ze, “en me dan in een hoerentent neergezet.” “Och, meisje. En ik me maar teleurgesteld voelen dat je niet bij me kwam slapen, na je late dienst.” Door haar tranen heen voelde ik hoe Erna moest lachen. “Ik had niets liever gewild, maar het leek me niet zo’n goed idee om Henry mee te nemen.” “Het had niet eens gekund. Ik had met mijn stomme kop mijn slot vervangen zonder dat aan jou te vertellen. Ik was al bang dat jij je door mij aan de kant gezet voelde.” “O, nee.” Ze begon me wild te zoenen. Er klonk een beleefd kuchje. “Neem ons niet kwalijk, maar dit is misschien niet de meest romantische omgeving om elkaar expliciet de liefde te betuigen”, zei de vrouwelijke rechercheur. Ik voelde hoe ik rood werd. Erna bleef me strak vasthouden en zei: “U wilt niet weten hoeveel deze vent in een paar dagen tijd voor mij is gaan betekenen.” De rechercheer glimlachte, maar ze had een licht blosje in haar hals. “Nee, dat wil ik niet weten, geloof ik.” Ik kon het niet laten. “Volgens mij zit u zich er anders nu wel een voorstelling van te maken.” Nu kreeg de rechercheur zowaar een rood hoofd. Mijn rechercheur schaterde. “Nou, Ans, die gast hier zou het bij de recherche nog ver kunnen schoppen! Heer, dame, u bent vrij om naar huis te gaan. We zullen de rest van dit weekend een oogje in het zeil houden. Ik wens u een aangenaam weekend toe.” Ik ving de blik van verstandhouding tussen rechercheur Ans en Erna op. Shit, ja, vanavond stond Erna weer als escort op de rol. Geen heel erg tactische opmerking van mijn rechercheur.

We werden met een politieauto thuis gebracht. We zeiden allebei niet veel, we waren ieder verzonken in onze eigen gedachten. Bovenaan de trap vroeg Erna: “Douwe, mag ik met jou meekomen?” “Heel graag.” Ik maakte de deur open en we liepen naar binnen. Ik deed het gordijn dicht. Ze kroop dicht tegen me aan op de bank. “Douwe? Meende je dat, dat je teleurgesteld was dat ik niet meer bij je kwam?” “Ja.” “Ik heb je zo gemist, Douwe. Met Henry in huis, ik heb praktisch geen oog dicht gedaan. Drie nachten lang niet.” “Heb je zin om nu even te slapen? Je zult je energie nog wel nodig hebben, vanavond.” Ik zei het met meer bitterheid in mijn stem dan ik zou willen. Erna sloeg haar ogen beschaamd neer. “Vind je dat moeilijk?” “Ja, heel erg. Na alles wat er deze week gebeurd is tussen ons vind ik het verschrikkelijk om het nog een keer mee te krijgen, als jij met een klant bent. Lena belde gisteravond, of ik zin had om vanavond langs te komen. Ben ik ten minste uit de buurt, bedacht ik.” “Dus je gaat straks weg?” “Ik heb nog niet toegezegd, ik wilde eerst zeker weten of er niks met jou was.” Erna beet op haar lip. “Blijf je daar dan overnachten?” “We slapen altijd samen, als ik bij haar ben. We kletsen tot diep in de nacht. Ben jij in de nacht trouwens ook bij de klant, of gaat die ‘s avonds weer naar huis?” “Meestal gaat die naar huis. Inclusief nacht is dubbel tarief. Ik ben nu alleen voor de avond besproken. In een hotel, het is een nieuwe klant. Maar als het bevalt, boeken ze vaak alsnog de nacht bij.” Met een heel klein stemmetje vroeg ze: “Ik wil zo graag even in je armen liggen? Kan ik nog even twee uurtjes slapen.” We kleedden ons uit en gingen op bed liggen. Erna gaf me allemaal kusjes op mijn lichaam, drukte toen haar neus in mijn hals en viel pardoes in slaap. Ik streelde haar zachtjes, mijn hoofd vol gedachten. De film van de vechtpartij speelde zich keer op keer in mijn hoofd af. Kon ik haar wel alleen laten? Kon ik het zelf wel aan, om haar in mijn bed te ontvangen nadat ze met een klant was geweest? Wat een vreselijke toestand. Maar ze had hier toch ook allemaal familie en vrienden? Ja, dat zei ze, maar ik had er nog niet veel van gemerkt. Ik nam een besluit. Ik ging Lena afbellen. Ik kon het niet opbrengen om vanavond met Lena over de toestand in de wereld te hebben, terwijl Erna me misschien nodig had. Voorzichtig kroop ik onder Erna uit en ging naar de kamer.

Ik vond mijn telefoon en belde Lena. “Hoi, Douwe, weer thuis?” “Ja, eindelijk. Wat een toestand.” “Wat is er allemaal gebeurd, vertel.” “Dit is nogal een criminele buurt, zo blijkt. Ik had met mijn buurvrouw gegeten en dat was niet naar de zin van een crimineel hier. Hij had me gemaand om me niet meer met haar te bemoeien. Toen ik vanmorgen een berichtje stuurde hoe het met haar ging, was de beer los. Hij viel me voor mijn deur aan met een mes. Mijn buurvrouw werd gegijzeld door nog zo’n gast om te verhinderen dat ze mij zou waarschuwen en die viel me ook aan. Nou had ik vanochtend heel toevallig een proefles op een sportschool afgesproken en die kerel stond erop me zelfverdedigingstechnieken aan te leren, blijkbaar wist die dat er wat ophanden was. Hoe dan ook, beide aanvallers uitgeschakeld met een gebroken arm en de ene ook nog een flinke steekwond van het mes van die ander. Vanwege de bedreiging had ik net beveiligingscamera’s geïnstalleerd, dus alles stond op beeld. In eerste instantie was ik verdachte, vanwege de verwondingen van mijn aanvallers, maar we mochten vanmiddag weer naar huis.” “We?” “Mijn buurvrouw en ik. Die blijkt drie nachten in haar huis gegijzeld te zijn door die tweede aanvaller. Ze ligt nou in mijn bed te slapen.” “Jemig, Douwe, heftig allemaal. Hoe ben je eronder?” “Eerlijk? Ik zou het liefst tegen iemand aankruipen en heel lang huilen. Of in ieder geval vertroeteld worden, door mijn haar gestreeld worden of zo.” “Kom je hierheen? Lijkt me wel leuk, jou een avondje lekker vertroetelen en door je haar te strelen.” Ik begon te huilen. “Dat is lief van je.” “Ja? Kom je?” “Lieverd, ik wil Erna niet alleen laten, nu. Ze moet vanavond ook nog werken, maar ik wil bij haar in de buurt zijn. Zal ik volgende week bij je komen?” Ik hoorde haar slikken. Ik wist het, het was niet eerlijk. Lena hield van me zoveel als ze maar van iemand houden kon. Maar ik zat bij haar teveel in mijn hoofd, ik kon bij haar niet zo goed bij mijn hart komen. Lena zelf ook niet, trouwens. Bij Erna was het bijna andersom. En dat voelde goed. Verdomd goed.

Toen het gesprek beëindigd was, keek ik op. Erna stond in de deuropening naar me te kijken. Ze keek me lief aan. “Waarom ga je niet naar haar toe?” “Dat heb je gehoord, volgens mij. Ik vind dat ik bij jou in de buurt moet zijn.” “Zelfs al laat ik jou vanavond wel alleen?” Ik haalde mijn schouders op. “Als je ‘s avonds in het verpleeghuis werkt laat je me ook alleen.” Ze keek me peinzend aan. Ze beet op haar lip. “Douwe? Wil je me ophalen als ik klaar ben?” Daar moest ik even over nadenken. Ik voelde een koude steen in mijn maag bij het idee. “Nee, dat kan ik niet opbrengen.” “Jammer. Ik snap het.” “Stel dat ik een collega van mijn werk naar buiten zie komen.” Erna sloeg een hand tegen haar mond. “Ik ben nog nooit een collega tegengekomen.” “Nee, dat zou wat zijn! Maar ik zou er niet van staan te kijken als één of andere manager op die manier wel eens vertier zoekt. Ik weet niet wat ik ga doen als ik in de stad jouw klant tegenkom.” “Jij zult je dan ook wel nooit met mij op je werk durven vertonen, denk ik?” zei ze een beetje verdrietig. “Moeilijk. Ik zou je eerst alle foto’s van mijn collega’s laten zien, om zeker te weten dat niemand jou op die manier kent. Kun jij je klanten allemaal nog voor de geest halen?” “De meeste wel. Als het langer geleden is, vervaagt de herinnering wel, natuurlijk.”

Ik ging even terug naar haar opmerking over me met haar op mijn werk vertonen. “Lieve Erna, fantaseer je daarover? Dat ik je aan mijn zijde meeneem naar dingen?” Ze werd vuurrood. “Ja, ik wil graag meer van jouw leven zien.” Ze haalde diep adem. “Morgen komen mijn ouders, broer en zusje op de koffie. Vind je het goed als ik je aan ze voorstel?” “Dat is goed, maar voorlopig alleen als ‘de zielige nieuwe buurman die niemand kent in Eindhoven.’ Afgesproken?” Guitig vulde ze aan: “En die iedereen het ziekenhuis in mept die het op zijn onschuldige buurvrouw voorzien heeft.” Ze sloeg haar ramen om mijn nek, drukte haar lichaam tegen me aan en zoende me. We waren nog steeds naakt. Ik werd hard. En ik wilde haar. Nú! Ik boog iets door mijn knieën, legde mijn handen om haar dijen, tilde haar op en spietste haar op mijn stijve lans. Ze ontving me met een kreet. “Ja! Ik ben van jou. Pak me! Neuk je geile meisje!” Ze sloeg haar benen om mijn middel en begon te wippen op mijn pik, terwijl we elkaar wild zoenden. Ik voelde dat ik dit niet lang ging volhouden. “O, Erna, ik kom al bijna! Even rustiger aan.” “Niks rustiger aan. Ik wil je voelen spuiten. Ik ben er ook al bijna.” Ik voelde haar verkrampen en op hetzelfde moment zwol mijn penis tot maximale omvang om schokkend haar melkende poesje vol stralen heet zaad te spuiten. Hoe vaak ik spoot weet ik niet, voor mijn gevoel duurde het een eeuwigheid. Ik zag sterretjes en liet me samen met haar op de bank ploffen, mijn geslacht nog steeds in het hare. En dat werd meteen weer hard, eigenlijk.

Ik maakte me van haar los en zette haar op haar knieën, haar kont naar me toe. Gelijk dreef ik mijn paal weer in haar hete, glibberige kut. Ze ontving me jammerend. “Hier komt nog een ronde, geile donder!” Ik begon haar stevig te neuken en stimuleerde haar tepels en klit met mijn handen om haar heen. Ze ontving mijn stoten met hoge gilletje. “O shit, Douwe, neem me, aaahh, ik kom wéér!” Loeiend overviel haar een geweldig orgasme.

Haar krampende en pulserende kut trok mij in record tijd naar een nieuwe ontlading. Grommend begon ik weer te spuiten. “Hier heb je het, ik spuit je helemaal vol!” Nog een paar laatste spasmen, een laatste druppel sperma en ik viel slap op haar neer. Ze draaide zich naar me om. Ze straalde. Douwe, je hebt me echt laten voelen dat je naar me verlangde. Héérlijk. Ik ben minstens vier keer klaargekomen Dankjewel!” “Jij hebt mij verschrikkelijk laten genieten, geile meid. Ik geloof dat ik me nog nooit zo heb laten gaan tijdens seks. Was ik niet te dwingend?” “Nee. Dit moet je niet altijd doen, maar voor dit moment was het precies wat ik nodig had. Te voelen dat jij me wil.”