Droom Of Werkelijkheid - 20

Gabriel pakte me vast en keek me strak aan. Ik zag dat het hem moeite koste zich te beheersen, maar hij deed het wel. Dit deed me goed. Meer dan ik had verwacht. Het respect wat hij hiermee liet zien voor Hem was groot. Ik bewonderde hem daarvoor. Het duurde maar kort al snel was ik weer bij en net zo brutaal als anders. Ik keek hem aan en zei;" wat?". Als of ik niet wist wat hij bedoelde. Hij greep me nog steviger vast en leek me zonder iets te zeggen me op mijn knieën te dwingen. Echter ik was sterker dan dat en weigerde te knielen. Ik zag Latiffa met haar hoofd schudden. Ik schoot ervan in de lach. Dit viel niet goed bij Gabriel. Hij nam me mee naar het bed en bond me er aan vast. Ik had niet zoveel in te brengen want hij was tien keer sterker dan ik. Hij liep weg maar kwam al snel weer terug. Hij had wat in zijn handen maar ik kon niet goed zien wat. Het was een soort skibril. Hij deed deze bij me op en ik kon niets meer zien aan de binnenkant was hij helemaal zwart gemaakt. Waar ik eerder bij Hem nog wel wat kon spieken was dat nu onmogelijk.

Ik was rustig omdat ik het herkende. Maar ook was ik heel nerveus want Gabriel was nu in de leiding en niet Hij. Ik wist niet wat ik kon verwachten.

Gabriel vertelde me dat ik snel zou moeten leren omdat dit slechts een begin was. Garbriel vertelde ook dat hij minder geduldig was dan Hem.

Ik was nog Brutaal en durfde eindelijk de vraag te stellen. "We hebben het steeds over Hem maar hoe heet hij", vroeg ik aan Gabriel. Gabriel antwoordde dat als ik morgen deed wat van me werd gevraagd ik dan verdiende om 1 vraag te stellen. En zo niet dat ik dan nog een strengere straf zou krijgen. Toen ik vroeg wat dit dan zou zijn gaf Gabriel geen antwoord. Gabriel wilde me in onzekerheid houden. Nou dat lukte wel hiermee. Ik hoorde de voetstappen vertrekken en de deur sloot. Daar lag ik weer zoals bekend vastgebonden en blind. Ik schoot eerst in de lach maar dit was meer van de zenuwen dan dat ik het echt grappig vond. Ik moet zeggen dat ik ontzag had voor Gabriel. Dit gezag bezorgde me een vreemd gevoel. Ik voelde ook dat mijn hoofd zich er tegen verzette. Op een gegeven moment begon ik te huilen eerst heel zacht. Hoe meer ik me verzette tegen de tranen des te erger werd het gevoel en des te meer ging ik huilen.

Op een gegeven moment had ik het gevoel dat ik ging stikken steeds sneller ging mijn ademhaling. Ik heb in dat moment ook de deur niet open horen gaan en schrok dus hevig van de armen om me heen die vroegen of het ging en wat er aan de hand was. Ik begon wild om me heen te slaan van paniek. De boeien werden los gemaakt en ik werd opgetild zodat ik zat. Ik voelde hoe ik geen kant op kon en dat er iemand achter me ging zitten. Ik was nog helemaal in een waas om ook maar iets te herkennen. Ik raakte meer en meer in paniek. Tot ik een bekende stem hoorde. Hij was het. Was hij terug gekomen? Hoopvol als ik was. Helaas vertelde hij me dat hij niet bij me was maar dat ik nu in de veilige armen van Gabriel was. Ik voelde hoe ik heen en weer gewiegd werd. Kalm vertelde Hij verder dat het nog erg druk was en hij nog wel drie weken weg zou zijn. Hij wist precies wat ik nodig had zonder dat ik het hoefde te zeggen. Drie weken zou ik vol kunnen houden.

Echter kwam er een maar aan. Hij had gehoord van Gabriel hoe dwars ik was. Elk moment dat Gabriel het genoeg vond dan kwam er een dag bij dat hij langer weg zou blijven.

Hij wist dat meteen gehoorzaam zijn niet zou kunnen dus wilde hij niet bij elke misstap die straf opleggen maar ik moest weten dat ik vandaag tever was gegaan. Ook al was ik geen sub van Gabriel ik mocht hem niet tarten en moest respect voor hem hebben. Geen respect voor Gabriel betekende geen respect voor Hem. Ik voelde een brok in mijn keel. Ik wilde een vraag stellen maar het zwijgen werd me opgelegd. Hij wist precies wat ik wilde vragen. Gabriel wist de grens maar ik hoefde die niet te weten. Ik moest vertrouwen hebben in Hem.

Dit maakte me boos. Iets wat Hij meteen zag en me waarschuwde voor ik iets wilde zeggen. Ik hield me in en vertelde netjes dat dit niet eerlijk was. Dat ik wist dat ik een hoop moest leren maar ook dat er al zoveel was gebeurd en dat ik nog steeds niet vergeten ben dat ik ontvoerd was. Dat dit allemaal erg veel voor me was. Dat ik vermoedelijk daar ook zo van in paniek raakte. Hij gaf me aan dat hij het netjes vond dat ik liet zien wat er in me omging. Dit gaf aan dat ik in stap had gemaakt in het vertrouwen. Hiervoor werd ik beloond. En zoals Gabriel al zei betekende een beloning voor nu dat ik een vraag mocht stellen waar dan op werd geantwoord.

Ik vroeg naar zijn naam. Hij vertelde me dat hij Stefan heette. Nu zo dat wist ik eindelijk. Dat heeft lang geduurd. Stefan vertelde me dat hij verder moest en dat ik goed mijn best moest doen dan zouden we nog heel veel lol krijgen samen. En dat hoe meer ik mijn best deed des te meer ik kon vragen. Hij zei ook dat hij wist dat ik straf zou krijgen want dat was nu eenmaal mijn aard. Dat was ook de reden waarom hij me gekozen had. Hij hield van een uitdaging. Ik hoorde hem nog wat zeggen tegen Gabriel maar ik wist niet wat. Hij sprak ook de taal van Gabriel. Ik moest mezelf dit aanleren was wat ik me bedacht. Dat zou alles veel makkelijker maken. Ook wist ik dat ik vaker hier zou gaan zijn omdat Gabriel en Stefan dikke maten waren. Hij vertrouwde Gabriek blind.

Gabriel had me nog steeds vast. Het gesprek was beëindigd. Hij wiegde me heen en weer. Hij vroeg mehem te vertrouwen. Hij zou niets doen wat mij schade toe zou brengen. Ik had alles in de hand. Maar er waren duidelijke regels die ik moest volgen daarbinnen had ik alle vrijheid. Ik was erg moe door alles wat er was gebeurd en van de paniekaanval. Gabriel streel langzaam over mijn hoofd en haren. Ik moest in slaap zijn gevallen. Ik werd wakker van het licht. Kennelijk had Gabriel de bril afgedaan zonder dat ik het merkte. Ook de boeien waren weer los. Ik ging rechtop zitten en op dat moment ging ook de deur open.