Mini - 22

De zaterdag startte wat vroeger dan normaal.

Behoorlijk wat vroeger zelfs. Om vijf uur werd ik wakker van Joline die lag te woelen. “Hé, schoonheid, kun je niet maffen?” Ik kreeg geen antwoord, dus deed ik een bedlampje aan. Ik keek in twee betraande ogen. “Wat is er aan de hand?” Ze kroop tegen me aan, zei niets, maar begon te snikken. Ik liet haar even haar gang gaan, maar trok haar toen overeind. “Oké meisje, voor de dag ermee… Ben je bang?”

Ze knikte en sloeg haar armen om me heen. “Kees… je weet niet half wat voor type hij is. Zó agressief… als hij z’n zin niet kreeg, dan was het huis te klein! En als hij z’n maten meeneemt… Ik heb een paar van die lui gezien. Alles wat men verkeerd vindt aan een motorbende, hebben ze!”

Ik trok haar tegen me aan. “Lieverd, wij zijn voorbereid. Jouw broer is geen watje. Zijn kerels? Zijn met hem meegeweest naar Afghanistan. Ook geen doetjes. Je eigen vriendje: zelfde ervaring. En als ik ook maar een flauw vermoeden ervan heb dat één van die lui bij jou in de buurt dreigt te komen, gaat hij gestrekt. Het moet een hele beste motorbende zijn als ze ook maar in de buurt van jou komen.”

Ze klampte zich aan me vast. “Ik ben niet bang voor mezelf… Ik ben zo bang om jou! Jij en Ton moeten de eerste klappen opvangen! Jullie lopen gevaar!” Ik zuchtte. “Ja, dat klopt. Maar, even goed luisteren: Ton, z’n mannen en ik hebben vaker gevaar gelopen. En dan bedoel ik écht gevaar: van lui met machinegeweren, RPG’s en Kalashnikovs.

Ton en z’n mannen in Afghanistan, tegen Taliban. Die ervaring heb ik ook, maar ook nog iets meer: ik heb in Bosnië tegen lui gevochten die wellicht nog een graadje erger waren: de lijfwacht van een paar Servische en Kroatische oorlogsmisdadigers. Daarmee vergeleken zijn de vriendjes van meneer Holtinge een hele lieve kinderoppas. En een paar van die gevechten vonden plaats op hele korte afstand en heb ik mijn steentje aan bijgedragen. Vergeet niet: áls hij morgen komt, wat helemaal niet zeker is, verwacht hij niets anders dan een jonge vrouw die doodsbang is als hij z’n tronie laat zien. Een lekker makkelijk doelwit.

Als hij in plaats daarvan geconfronteerd wordt met een kwart infanteriepeloton die zonder uitzondering veteraan zijn… Da’s hele andere koek. En wij hebben het voordeel van de verrassing; áls hij komt, weten we dat. Hij weet helemaal niks, ook al neemt hij vriendjes mee… Heus, Ton en ik weten wat we doen. Geen reden om zo doodsbang te zijn.”

Langzamerhand bedaarde ze en liep even later naar de badkamer om haar gezicht te wassen. Toen ze terugkwam, keek ze een stuk opgewekter. “Spoken… Heb ik vaker last van ’s nachts als ik niet kan slapen.” Ik trok een wenkbrauw op. “Een heks die last heeft van spoken… Het moet niet veel gekker worden, dame!” Ze kon gelukkig weer glimlachen.

Buiten werd het langzaam licht. “Wat dacht je ervan? Zullen we er maar eens uitgaan? Van slapen komt nu tóch niks meer…” Joline schudde haar hoofd en kroop weer in bed. “Van slapen misschien niet, maar we kunnen de tijd tot de wekker ook op een andere manier benutten, ridder…”

Ze kroop weer tegen me aan, alleen nu met duidelijk andere bedoelingen. Haar benen wreven tegen de mijne, ze sloeg haar armen om mijn nek en likte mijn lippen. Even later verdween haar tong in mijn mond. Ze rolde mij om, zodat ze bovenop lag.

Mijn hoofd werd bedolven onder een lawine van blond haar. Ze zei niets, kuste en streelde alleen maar. Ze bewoog met haar heupen. Dat had uiteraard gevolgen; ik voelde mijn paal hard worden. En dat voelde zij ook! Ze stopte even met zoenen. “Kees… Wil je…” Verder zei ze niets, ze keek me alleen maar aan. Ik knikte langzaam, wachtend op wat ze zou gaan doen. Joline zei: “Even wachten… Kleed je uit! Helemaal!”

Ik trok mijn T-shirt en slip uit. Joline kleedde zich ook uit en kwam toen weer in bed, bovenop me. “Laat me voelen dat wij bij elkaar horen! Wij alleen, niemand anders… Jij bent van mij, ik ben van jou!” Ze begon weer te tongen; haar tong deed heerlijke dingen met me, dingen die ik niet voor mogelijk had gehouden. Eerst in mijn mnd, toen verplaatste haar tong zich naar mijn rechter oor. Al likkend begon ze zachtjes lieve woordjes in mijn oor te fluisteren. En die lieve woordjes gingen langzaam maar zeker over in geile woordjes, zeker toen ik haar rug en billen begon te strelen.

Ze had mijn paal tussen haar benen gevangen en fluisterde op een gegeven moment: “Als je je nu opdrukt, komt jouw harde paal rechtstreeks in mijn warme poesje… Zou je dat willen?” Ik gromde als antwoord en deed een poging. Mislukt… Ze hield haar benen gesloten.

Guitig keek ze me aan. “Opnieuw… Je krijgt drie kansen!”

Ik trok haar benen iets uit elkaar en voordat ze kon reageren zat ik in haar warme poesje. Ze was niet alleen warm, maar ook al wat vochtig. Nog niet zo nat als normaal, maar ze had ook nog maar weinig tijd gehad. Héél voorzichtig begon ik een beetje in haar op en neer te gaan. Dat beviel haar blijkbaar wel, want ik hoorde: “Lekker Kees… Zo zit je met je paal precies tegen m’n G-spot aan… Niet helemaal doorduwen, nog niet... Dit is zó lekker…”

Haar ademhaling versnelde en plotseling verstarde ze en bleef doodstil liggen. “Je zit er nu precies tegen aan, Kees! Héérlijk… Nu heel langzaam en voorzichtig op en neer gaan… AHHHHH!” Plotseling, vanuit het niets, kwam haar orgasme en daarmee een warme vloed die over mijn paal heen stroomde. “NU! Neuk me Kees! Dieper, helemaal in me en spuit me vol!”

Ik rolde haar om. “Kom hier lekkere meid…Trek me in je, jij mag bepalen hoever je me wilt hebben!” Haar antwoord was duidelijk. Ze sloeg haar lange benen om me heen en trok me zo dicht mogelijk tegen zich aan. “DIEP!!! Zo diep mogelijk, Kees! En ik ga zorgen dat je klaarkomt!” Ze begon met haar spiertjes te knijpen; haar inwendige massage werkte prima! Tegelijk legde ze één van mijn handen op een van haar borsten en keek me aan. “Ik jou masseren, jij mij!”

Ik streelde haar tepel en kuste haar innig. Ze sloeg haar armen om me heen en tongde hevig terug. Vanuit mijn tenen voelde ik een enorm orgasme opkomen; Joline voelde het ook, liet mijn mond los en fluisterde: “Kom maar! Laat je gaan! Ik hou van je!”

Ik kon en wilde het orgasme niet mee tegen houden en keek in haar ogen toen ik spoot. “Ik hou ook van jou… schat!” Langzaam ontspanden we.

We bleven elkaar aankijken totdat Joline zachtjes begon te huilen. “Niet schrikken, Kees… Dit is anders huilen dan daarstraks… Ik hou zó veel van je… Ik ben helemaal gelukkig.” Ik ging naast haar liggen en keek naar haar. “Dat komt goed uit, Jolientje. Ik ben vreselijk gelukkig om hier samen met jou te wonen. Jij maakt mijn leven compleet.”

Langzaam kwam ze tot rust. Na een paar minuten kwam ze overeind en zei, terwijl ze me aankeek: “Zo… Dit neemt niemand ons meer af. Lieve schat, hier had ik behoefte aan, zo voordat we ons in gevaarlijk gebied gaan begeven.”

Ondanks alles moest ik even grinniken. “Als de Koninklijke Landmacht zo’n service tijdens missies zou geven, zou dat het moreel van onze troepen aanmerkelijk verhogen… Maar ja, dat zal wel weer te duur zijn.”

Joline keek me aan en zei: “Vast. Maar geen enkele echtgenote zou haar man meer op missie laten gaan. Trouwens: geen enkele moeder ook. En voor de rest ben jij af en toe een enorme droge viespeuk. Kom, we gaan douchen en het bed verschonen. Daarna héél rustig en goed ontbijten voordat we vertrekken. En nee, geen koude douche; dat komt vanavond wel.”

Zo gezegd, zo gedaan en een uur later zaten we aan een luxe ontbijt: warme croissants met ham en kaas, suikerbrood, koffie voor mij en thee voor Joline. We zaten lekker ontspannen te praten tot ze mij verraste door plotseling te vragen: “Kees… Hoe weet jij nou of jouw geweer goed is afgesteld?” Ik keek haar aan. “Hoezo?” Ze keek me strak aan. “Ik wil zeker weten dat áls je je geweer moet gebruiken, dat elk schot daar komt waar jij wilt.”

“Oeps… Die zag ik niet aankomen, dame. Maar om je vraag te beantwoorden: op de schietbaan schiet ik eerst acht schoten voordat ik aan de ‘serieuze’ schoten begin; een wedstrijd of een training.” Ze knikte. “Moet je dat nu dan zéker niet doen?” “Het mag niet, maar als het jou een goed gevoel geeft… Ik heb wel eens vaker hier uit het raam geschoten... Voordeel van een geluiddemper.”

Ik pakte de buks, laadde hem en zette het vizier op 6 keer vergroten. Ik keek naar beneden, op zoek naar een geschikt doel. Er dreef een colablikje in de vijver, schuin onder de flat. “Zie je dat blikje? De 'o' van 'cola' is het doel. Stel dat ik mis, is de kogel meteen in het water Geen kans op ricochets. Als ik wél raak, denk ik dat ik het magazijn niet leeg hoef te schieten... Binnen acht schoten is dat blikje écht verdwenen.”

Ik knielde en richtte. Schot één liet het blikje opspringen. Tot rust gekomen zat er een mooi rond gaatje in de 'o'. Na schot twee was de complete bovenkant er af en zonk het ding in een paar seconden. Ik keek opzij. “Gerustgesteld?” Joline knikte. Ik ontlaadde de buks, vulde het magazijn weer en deed de buks in de foudraal.

“Zo dame… ben je er klaar voor?” Ze knikte. “Op één ding na… Ik wil voor dat we weggaan een hele lange en lieve knuffel van je…” En zo gezegd, zo gedaan; daarna vertrokken we.