Dare - 3

De volgende dagen blijft de herinnering aan mijn eerste uitdaging door mijn hoofd spoken. "Ik kan niet geloven dat ik dit echt gedaan heb," denk ik steeds weer. "Dit was zo heet!" Mijn hart bonst van opwinding elke keer ik eraan terugdenk. Ik verlang ernaar aangeraakt te worden en voel me gedrogeerd door lust. Ik bespring Kristof als hij in de buurt is, en gebruik mijn vinger als ik geen andere keuze heb.
"Komt dit door vorige week?" vraagt Kristof wanneer ik voor de zoveelste keer hevig tekeerga op zijn schoot.
"Uhu," is mijn antwoord.
"Je vond het leuk hé?"
"Jij niet?" kaats ik de bal terug.
"Ik vond het zalig. Vooral toen je die oude man vertelde dat je geen slipje droeg."
Ik krijg geen kans om te reageren, want op dat moment word ik overspoeld door een van mijn hevigste orgasmes ooit.

Die nacht blijf ik wakker in bed. Terwijl manlief al lang in dromenland vertoeft, begin ik te fantaseren. Ik denk na over wat had kunnen zijn. Ben ik te braaf gebleven? Had ik veel verder moeten gaan? Wat als ik ook mijn beha had uitgetrokken? Of wat als iemand gemerkt had dat ik naakt was onder mijn kleedje?
Mijn verbeelding begint een eigen leven te leiden. Wanneer ik mijn ogen sluit, zie ik mezelf midden in het café een striptease geven. Ik zie halfdronken mannen joelen en vrouwen me met open mond aanstaren. Nu ik me als een lustobject, een schaamteloze slet voorstel, voel ik hoe mijn reeds druipend kutje doorweekt is van het vocht. Ik vinger mezelf als een bezetene, als een heroïneverslaafde die dringend een nieuw shot endorfine nodig heeft. En naarmate ik meer opgewonden raak van mijn perverse ideeën, verlang ik er steeds meer naar om mijn verlangens werkelijkheid te laten worden. “Ik ben een slet, ik heb dit nodig.” Schiet als gedachte door me heen. Mijn lichaam schokt van de opwinding en ik daal af in een euforische, bijna comateuze toestand. Ik huiver wanneer een nieuw orgasme zich aankondigt en mijn heupen een eigen leven beginnen te leiden. Golf na golf gaat door mijn lichaam en met een luide kreun kom ik klaar. Langzaam en met een gevoel van schaamte door mijn ongeremdheid, val ik uiteindelijk in een diepe slaap.

De week die volgt ebt mijn opwindend gevoel langzaamaan weg. De dagelijkse routine en drukte op het werk overheerst weer. Mijn avontuur is zo goed als vergeten en de herinnering daaraan is veilig weggeborgen in een goed afgesloten hoekje van mijn hersenpan.

Wanneer ik die vrijdagochtend een bericht lees in de krant ‘Deze nacht is er 15 cm sneeuw gevallen in de Hoge Venen.’, is het vooral ons jaarlijks uitstapje naar de sneeuw dat ik in gedachten heb: gezellig met zijn tweetjes een wandeling in de sneeuw maken en achteraf in een restaurantje iets gaan eten.
“Schat! Het heeft gesneeuwd in de Ardennen.”
“Oh jee.” Kristof weet meteen waar hij aan toe is.
“Kan je vanmiddag om drie uur stoppen met werken?”
“Leen, ik weet niet… Het is momenteel erg druk op het werk en…”
“Dan werk je zaterdag maar een paar uurtjes extra,” onderbreek ik hem.
“Ik heb niet echt een keuze he?” Zucht manlief.
“Als je dat maar weet,” lach ik.
Discussie gesloten.

Die namiddag stappen we de auto in en vertrekken we richting Ardennen. Een uur later bereiken we Baraque Michel. Meer mensen hebben hetzelfde idee gehad als ons. Het is er dan ook ontzettend druk. Ik zit vol ongeduld heen en weer te schuiven op mijn stoel.
“Is het niet prachtig, hier.” Zucht ik. Met open mond kijk ik naar het feeërieke landschap: het witte deken dat de naaldbomen bedekt en alle onvolmaaktheden weg filtert.
“Je bent net een klein kind, weet je dat?”
“Hoezo?”
“Dat enthousiasme van jou.”
Ik steek mijn tong uit.
Uiteindelijk besluiten we een paar kilometer om te rijden tot een parking aan de rand van een bos in de buurt.

Niet veel later beginnen we aan onze wandeling door de sneeuw. Ik voel me opgelaten en dolgelukkig. Dat is wat sneeuw met me doet. Terwijl ik geniet van de omgeving is Kristof vooral bezig met foto’s maken, een uit de hand gelopen hobby van hem. Wanneer we een klein brugje passeren en Kristof “Leen, draai je eens om” roept, denk ik dan ook dat hij een foto wil nemen. Ik glimlach naar mijn ventje en neem een pose aan. En dan gaat het snel. Kristof komt naar me toe gelopen, hij heeft een sneeuwbal in zijn hand. Hij grijpt de bovenkant van mijn trui vast en duwt de sneeuw naar binnen.
“Klootzak!” sis ik.
Kristof begint te lachen.
Ik begin aan mijn trui te trekken om de sneeuw van me af te schudden. “Dit is koud!”
“Ik denk dat je beter alles uittrekt,” hoor ik manlief zeggen.
“Wat?”
“Je hebt me wel gehoord.”
“En waarom zou ik dat doen?”
“Omdat als de sneeuw begint te smelten, je helemaal doorweekt gaat zijn. En ook omdat ik dan een paar leuke fotootjes kan nemen.”
“Je bent gestoord”, bijt ik Kristof toe.
Wanneer ik opkijk, zie ik een fonkeling in zijn ogen.
Ik doe een paar stappen achteruit en schud mijn hoofd. “Echt niet, het is hier veel te koud voor.”
“Steeds weer die excuses.”

Ik staar Kristof met open mond aan. Zo heb ik hem nog nooit gezien.
Ik schud mijn hoofd. “Dit is alles wat je te zien krijgt.” Ik trek snel mijn trui omhoog en onthul mijn beha.
“Dat is niet genoeg, Leen, en dat weet je.”
“Waarom zijn mannen nooit tevreden met wat je ze geeft?” zucht ik terwijl ik ook mijn beha omhoogtrek en zo mijn borsten onthul. Kristof neemt snel een paar foto’s. KLIK KLIK.
Wanneer ik aanstalten maak om mij opnieuw te fatsoeneren, onderbreekt Kristof mij: “En nu de rest nog.”
“Je hebt genoeg gezien.”
Kristof schudt zijn hoofd. “Je hebt het mis. Dit gaat niet om mij maar om jou.”
“Wat bedoel je?”
“Vanavond heb je spijt omdat je braaf gebleven bent. Net als in dat café. Toen zijn we veel te vroeg gestopt met spelen.”
“Is dat zo?”
“Ik ken je al veel langer dan vandaag, Leen. Maar uiteindelijk is het aan jou om te beslissen of je dit wilt of niet.”

Ik staar Kristof even aan. Ik sta in tweestrijd. Enerzijds is er het verlangen om eens gek te doen. Om weer dronken te worden van opwinding. Anderzijds zijn er de praktische bezwaren. Het vooruitzicht me helemaal te moeten uitkleden in die kou, houdt me tegen. En nog belangrijker: ik ben bang. Bang dat het op een bepaald moment allemaal te ver gaat zodat het uiteindelijk een negatieve impact heeft op onze relatie. Maar moet ik me daar wel druk over maken? Want het is Kristof zelf die met dit idee is afgekomen. Ik doe – als trouwe echtgenote – alleen maar wat hij van me verlangt, niet?
“Leen, het is niet dat ik je nog nooit naakt heb gezien,” lacht Kristof.
Ik knik en kijk schichtig om mij heen.
“En we zijn al een half uur niemand meer tegengekomen. Het is enkel jij en ik…”
“Ok dan…”

Ik begin met het uittrekken van mijn bovenkleding, terwijl Kristof de ene foto na de andere neemt. Wanneer ik topless voor hem sta, mijn tepels keihard door de kou, mompelt hij “Prachtig!”. KLIK KLIK. “En nu de rest.”
Even aarzel ik. Het vooruitzicht om met mijn blote voeten in de ijzige sneeuw te moeten staan, staat me tegen.
“Niet stoppen, schat. Je bent er bijna.”
Het is die extra stimulans die ik nodig heb.
Ik begin mijn sneeuwbotjes uit te trekken. “Dit is veel te koud, Kristof,” jammer ik.
“Ik warm je straks wel op.”
“Dat ik zoiets doe,” mompel ik, terwijl ik mijn broek en slipje over mijn benen naar beneden stroop. En dan ben ik helemaal naakt.
“Haast je! Ik bevries.”
Ik neem een uitdagende pose aan, met mijn armen in de lucht. KLIK KLIK KLIK. Het gevoel hier zo te staan, in het midden van een sneeuwlandschap, doet mijn gedachten op hol slaan. Tussen mijn benen begint zich iets te roeren: ik begin opgewonden te raken.
“Op je knieën.”
“Kristof!”
“Denk aan de foto’s.”
“Ik. Heb. Het. Koud.” Bibber ik, maar ik maak geen aanstalten me aan te kleden. Ik wil nu vooral niet stoppen, niet opnieuw de fout van mijn vorige uitdaging maken.
KLIK KLIK. KLIK.
“Streel jezelf.”
Ik neem een handvol sneeuw en begin mijn lichaam daarmee in te smeren. KLIK. Terwijl manlief foto’s blijft nemen, leun ik achterover. Mijn heupen steken naar voor en hoewel het op dat moment ijskoud is, voel ik dat mijn lichaam in vuur en vlam staat. Ik neem opnieuw wat sneeuw en duw die tussen mijn benen. Ik gil het uit van wanhoop, mijn hele lichaam siddert.
“En nu even omdraaien, schatje. Met je handen tegen die boomstam daar.”
Gehoorzaam doe ik wat mijn ventje vraagt. “Genoeg?” vraag ik even later. “Ik voel mijn voeten niet meer.”
“Nog even,” mompelt Kristof. Wanneer ik me ongeduldig omdraai, zie ik dat hij zijn broek naar beneden heeft getrokken. “Blijf zo even staan, Leen.”
“Kristof, nee, nu niet.”
“Ik beloof je, het gaat niet lang duren.”

Vijf minuten later wandelen we zwijgend richting parking. Kristof heeft zijn arm om me heen geslagen en drukt me stevig tegen zich aan. "Je bent fantastisch," fluistert hij, waarna hij me een teder kusje op mijn voorhoofd geeft.

---

Abonneer je op de nieuwsbrief voor een bijhorende foto ( zie mijn profiel om te weten hoe ).
Volgende keer: uitgedaagd door een van mijn lezers...