De Vriendengroep - 7

Net op het moment dat ik echt lijk te kalmeren en misschien wel wil zien hoe we dit zouden kunnen oplossen, wordt er weer op de deur geklopt. Wie zou de volgende zijn, dacht ik nog? Elise zij me niet te openen, maar dat deed ik toch. En weer keek ik op tegen de ander. En ik was zelf helemaal geen kleintje.

‘Mussa?’ vroeg ik wat verbaasd.

‘Yo.’ zei hij dan. Hij moest nou toch wel weten wat er gaan was. Wat deed hij hier? ‘Kom even kijken of alles goed gaat met… jullie. Is Elise er niet?’ leek hij vooral te willen zien of alles goed ging met Elise. Ik slikte, en begon meteen weer te vrezen. Waarom was hij zo bezorgd om haar? Ik had altijd maar vrij weinig over hem gehoord. Eigenlijk had ze het nooit over hem. Maar was dat misschien met een reden? Ik kreeg het meteen benauwd en begon alweer van alles te verzinnen. Ze had toch meer moeten vertellen. Dan wist ik het gewoon, met wie en wat. Nu verzon ik zelf weer van alles. Elise met deze Mussa… Ai. Dat was wel even iets anders. Mijn vuisten waren niet gebald nu. Ik zou geen schijn van kans maken tegen deze kickbokskampioen… En dat leek hij ook wel te weten.

‘Elise.’ leek hij haar te roepen toen hij haar zag. Hij duwde me opzij en bezorgd begon hij zich over haar te ontfermen. What the fuck gebeurde hier nou weer? Deze dag werd steeds gekker. Ik moest nog terugdenken aan het restaurant waarop hij op een gegeven moment ook maar actief het gesprek met Elise bleef opzoeken, terwijl ik daar praktisch tussen zat. Ik werd er naar van. Elise knikte al snel dat het wel goed ging verder en bedankte hem voor z’n komst. Ik begreep er helemaal niks van. Waar kwam dit dan opeens vandaan? Hij slaat zelfs even zijn arm om haar heen en zegt haar dat het wel goed kom. ‘Ik ben er voor je. Dat weet je.’ zegt hij haar zacht toe. Elise kijkt me nu aan, en zie haar schuld in haar ogen groeien. Zou het? Was het met hem? Met deze… gast? Ik slikte en nu voelde ik me wit wegtrekken. Waarom stuurde ze hem niet weg? Ik mocht net niet weg. Maar ze laat hem wel toe. Of was ze bang voor hem? Was ik eigenlijk bang voor hem? Misschien bang om haar te verliezen aan hem. Of was dat al gebeurd. Weer iets wat ik nog niet wist. Want het was me nog niet verteld. En nu kwam ik er zo achter… Om moedeloos van te worden.

Ik kijk even toe. Zou ik dat doen? Toekijken? Als alles vanavond was doorgegaan volgens planning, zou ik dan toekijken hij mijn Elise met deze Mussa aan de haal zou gaan. Hij was enorm sterk. Hij zou haar alle hoeken van de kamer kunnen laten zien. Ik wilde er niet aan denken, maar het ging vanzelf. Het begon te kriebelen in mijn buik. Dit was nieuw. En ik was er niet blij mee. Zou ze hem… Wat hadden ze gedaan naast zoenen? Mussa was een grote, zwarte gast. Had hij een grote zwarte pik? En vond zij dat dan lekker? Normaal dacht ik niet aan dit soort dingen, en zou ik nooit mensen in hokjes willen zetten. Maar het ging nu opeens vanzelf. En ik voelde me zo machteloos. Terwijl er niet eens wat gebeurde. Het idee dat Elise met zo’n gast wat zou doen, mijn Elise die dat soort dingen anders nooit zou doen, bleek een gedachtegang te zijn die mij nogal van m’n padje bracht. Ik voelde wat angst. Maar ook wat opwinding… Was dit het waard? Dat vroeg Pawel me nog. Waarvoor zou ik vechten? Waarom vocht ik niet? Ik keek gewoon toe hoe niet ik maar deze Mussa haar aan het troosten was. En waarom dan? Dat wist ik niet eens. Hadden die twee dan zo’n goeie band samen? Nee, dit kon toch niet. Niet zij…

Ook dit leek weer veel langer te duren dan het daadwerkelijk deed. Opeens lag zijn hand op mijn schouder.

‘Hou je haaks.’ zei hij dan, met een zware stem en keek me ernstig aan. Ik slikte alweer en knikte maar. Ik had niet meer gehoord waar ze het over hadden. Die gast… En Elise… Nee, toch? ‘Hoop dat jullie nog even blijven. Zijn er meer die nu opeens wegwillen.’ gaf hij mee. En hij ging er dus vanuit dat ik wel wist dat Elise toen fout is geweest, en dat ze dat nu weer had gewild. Hij wist het. Hij was er bij. Maar zoals al ik eerder dacht, was het niet zo makkelijk. Er waren er dus meer die wegwilden nu. Dat had ik van tevoren kunnen voorspellen, als ik het haf geweten. Als ik het had geweten, was ik nooit gekomen. En ik denk Elise ook niet. Maar dat was nooit gebeurd. Maar wat was er wel gebeurd? Toen, bedoelde ik.

‘Blijf jij wel dan?’ vroeg Elise nog net voordat hij weg was, bijna wanhopig. Wilde ze dat dan zo graag? Ik stond er maar bij. Ik was een figurant geworden. Voor nu dan.

‘Tuurlijk blijf ik. Wat denk jij dan?’ lachte hij dan terug, langs mij heen, naar Elise. Die glimlachte. Hij gaf haar nog een knipoog. Ik dacht dat ik er niet meer onderuit kwam nu. Wat er ook gebeurt was, ik wilde het nu wel weten. Want dit was helemaal geen doen. Het was bijna schaamteloos. Al kwam de ernst alweer snel terug toen Mussa weg was. Blijkbaar kon alleen hij haar nog opvrolijken op dit moment…