Ter inleiding: na maandenlang hier geregeld te hebben genoten van andermans verhalen leek het me een mooi moment om mijn opwindendste ervaringen met jullie te delen. Ik realiseer me dat dit een lang verhaal is (en dit is nog maar de inleiding), maar dat heb ik nu eenmaal nodig om het zo goed mogelijk te vertellen. Het gros van de gebeurtenissen berust op echt gebeurde feiten; slechts bij op kleine aspecten heb ik een loopje genomen met de waarheid. Dit deel is slechts inleidend; cruciaal voor het verloop van mijn verhaal, maar je zult nog weinig echte opwindende stukken aantreffen. Ik hoop dat jullie er desalniettemin van genieten, in aanloop naar het eerste echte verhaal, dat direct hierop volgt

In 2009 was ik werkzaam bij een grote landelijke verzekeraar op een stafafdeling. 27 jaar was ik op dat moment, en na mijn afstudeerstage op de universiteit was ik na een korte sollicitatieprocedure zo het verzekeringsbedrijf ingerold. Ik was vanuit mijn studie en interessegebied echt op zoek naar een job in de financiële sector, en ondanks dat mijn werkervaring zich beperkte tot een paar simpele bijbaantjes was de keuze al snel op mij gevallen. Ik was in in de gelukkige omstandigheid dat de arbeidsmarkt op dat moment nog wat gunstiger was voor starters, en kon dus als snel aan de bak op een afdeling vanwaaruit de medewerkers vaak op projectmatige basis werkten in allerlei andere organisatieonderdelen. Ik kwam terecht op een afdeling met veelal oudere collega's (gemiddelde leeftijd van zo'n 50 jaar schat ik), maar mijn manager beloofde direct dat hij ging zorgen voor verjonging in zijn team.

Misschien een goed moment om me even voor te stellen. Mijn naam is Sven, op moment van schrijven 34 jaar oud. Woonachtig in het zuiden van het land, en inmiddels al zo’n 15 jaar een relatie en samenwonend met mijn eerste (serieuze) jeugdliefde. 18 jaar was ik toen ik Helen leerde kennen, en zij was 16. Duidelijk een gevalletje liefde op het eerste gezicht, en de eerste 8/9 jaren van onze relatie verliepen prima…maar langzaam was er in onze relatie toch een kleine sleur gekomen, en daarbij vroeg ik me ook wel eens hardop af hoe het zou zijn geweest als ik we beiden wat langer van onze 'jeugd' hadden kunnen genieten.

Ik ben een sportieve kerel (zaalvoetbal, voetbal en tennis), al moet ik bekennen dat de 3 a 4 keren in de week sporten inmiddels door drukte zijn geslonken tot 2. Nog steeds een acceptabele dosis aan lichaamsbeweging, maar dat heeft er wel voor gezorgd dat de zogenaamde ‘love handles’ af en toe te zien zijn. Niet iets waar ik me voor schaam; Brabanders worden toch vaak gekenmerkt door de Bourgondische levensstijl en dat is iets waar ik me ook niet onbetuigd in laat. Verder heb ik bruin haar,groene ogen en heb ik een normaal postuur, en kenmerkt mijn uiterlijk zich doordat ik er graag verzorgd uitzie, en (vrijwel) altijd vrolijk ben. Helen heeft wel eens gezegd dat ze als een blok gevallen is voor mijn 'vrolijke koppie met die pretoogjes'…en wie ben ik om dat niet te geloven?

Terug naar mijn werkzame bestaan, waar dit verhaal zich toch vooral op concentreert. Inmiddels waren we een half jaar verder, en haalde ik veel plezier uit de projectmatige manier van werken en het samenwerken met projectgenoten daarin. Soms was ik de enige uit mijn team in het project, en soms waren we met 2 of 3 collega’s afgevaardigd om aan het project deel te nemen. Mooi van het projectmatige werken was dat ik ook niet altijd tussen mijn eigen collega’s zat; vaak hadden we de beschikking over een projectruimte, en had ik dus meer direct contact met andere projectleden.

Daarnaast waren de eerste tekenen van verjonging in mijn team zichtbaar: mijn manager was erin geslaagd nog een paar kerels in de leeftijd van 25 tot 35 aan te stellen waar ik goed mee klikte en dat zorgde ervoor dat ik ook binnen mijn eigen afdeling steeds beter mijn draai wist te vinden. De manager liet me echter weten dat hij vond dat hij er nog niet was: voor een ideale mix was hij toch ook nog op zoek naar enkele jongere dames in zijn team (in de huidige samenstelling waren er 4 dames werkzaam, allemaal van een jaar of 45 en ouder).

Het eerste resultaat van zijn voornemen overviel me nogal. Schijnbaar onaangekondigd (of had ik iets gemist?) kwam de manager 3 of 4 maanden later op een maandagochtend onze afdeling op lopen vergezeld van een verlegen ogende jongedame die naar later bleek onze nieuwe collega zou worden. Ik hoorde hoe ze een tiental meter verderop werd voorgesteld aan enkele andere directe collega’s, en ik was direct onder de indruk. Jolijn bleek ze te heten, en naast het feit dat ik Jolijns verlegenheid erg innemend vond, beschikte ze ook over een goed figuur (slank met een zo op het eerste oog een stevige partij borsten), een flinke blos blonde krullen en prachtige blauwe ogen. Ondanks haar verlegen houding, had ik direct het idee dat Jolijn een dame was die eenmaal ‘los’ heel goed wist wat ze wil en daar ook voor gaat. Waarschijnlijk droeg haar zakelijke kleding (mantelpakje, halflange strakke rok en pumps) ook bij aan mijn idee van een zelfverzekerd type.

Uit de eerste kennismakingsgesprekjes die Jolijn met andere collega’s voerde leerde ik dat Jolijn al enkele jaren werkervaring had bij een consultancybureau, en een twee jaar ouder was dan ik. Ondanks het feit dat ik ruim de tijd had om haar uitvoerig te bekijken, overviel ze me toch toen ze met mijn manager ineens aan mijn bureau stond, waarbij ik alleen nog maar meer onder de indruk was van die prachtige ogen. Ik verdronk er bijna in, en kwam ook niet verder dan een stamelend “Hai, Sven”. Dat terwijl ik doorgaans toch probeerde een kort gesprekje aan te knopen in dit soort gevallen. Jolijn lachte me toe, schudde me dan hand en draaide zich om, om vervolgens in het kantoor van de manager te verdwijnen. Ik staarde haar na, waarbij mijn mond waarschijnlijk ook nog open is gevallen onder het vertoon van haar prachtige billen, goed verpakt in haar strakke rok. Half dagdromend bedacht ik me dat het wel erg leuk zou zijn als ik in de gelegenheid zou komen om met Jolijn samen te kunnen werken, al kon ik op dat moment nog niet vermoeden hoe dat in de werkelijkheid zou uitpakken.

In de daaropvolgende weken en maanden kwam ik mondjesmaat tijdens gezamenlijke lunches of alledaagse gesprekken tussen de werkzaamheden wat meer van Jolijn te weten. Deze vonden altijd in het bijzijn van andere collega’s plaats, maar leerden me in ieder geval dat Jolijn vlakbij kantoor woonde (ik woonde zelf op zo’n 50 km afstand), getrouwd was en niet al te lang geleden haar eerste kindje had gekregen. Over haar zoontje vertelde ze zo af en toe vol trots, maar gelukkig gaf Jolijn er ook regelmatig blijk van dat er meer was dan het moederschap; ze ging ook graag sporten en ging ook nog geregeld van een avondje op stap met vriendinnen. Jolijn was gewoon een leuke collega, en mede dankzij haar mooie uiterlijk en vlotte uitstraling en wat aardig wat onderlinge raakvlakken hadden we een leuk contact, maar niet anders dan dat ik met andere collega’s had, wat mij betreft. So far so good dus.

De kentering vond plaats toen Jolijn inmiddels een maandje of 4 werkzaam was. In mijn periodieke overleg met mijn manager vertelde hij dat ik per direct ingepland was op een project wat onlangs was gestart. Jolijn was al actief op dit project, maar de projectmanager had te kennen gegeven dat hij extra mankracht nodig had, en gevraagd of iemand dus Jolijn kon ondersteunen en helpen. Zonder al te uitgebreide argumentatie vertelde mijn manager dat de keuze op mij gevallen, en dat ik vanaf heden geacht werd een deel van mijn tijd op dat project in te zetten. Ik was gematigd enthousiast; dit was dus een mooie gelegenheid om met Jolijn samen te werken, maar keerzijde van de medaille was dat we zeer regelmatig op diverse locaties in het land moesten zijn omdat het project dit nu eenmaal van ons verwachtte. Nu heb ik geen hekel aan auto rijden, maar het vooruitzicht van ellenlange files van ik niet bijzonder florissant. Die frisse tegenzin verdween als sneeuw voor de zon, toen direct na dat gesprek Jolijn op me af liep. Ze was al op de hoogte van de mededeling die ik had gekregen, en wilde onze agenda’s op elkaar afstemmen om me bij te praten over de projectopdracht en afspraken die ingepland stonden. We besloten dit maar direct te doen, en eenmaal in de vergaderkamer liet ze me direct weten erg blij te zijn dat ik “de uitverkorene” was om samen met haar het project te doen. De enthousiaste manier waarop ze dat deed bezorgde me toch wel enkele kriebels, en licht blozend bekende ik dat mij dat ook erg leuk leek. Vervolgens praatte ze me bij over de projectopdracht; een nieuw systeem inclusief procedures uitrollen op verschillende kantoorlocaties (vooral in de Randstad). Daarbij stond overmorgen al een sessie in de ochtend in ons kantoor in Den Haag gepland, waarbij we aanwezig moesten zijn. Met wat geluk slaagde ik erin mijn agenda daarvoor vrij te maken.

De volgende dag hadden Jolijn en ik het er nog even over, en vroeg ze me ineens out of the blue of het mogelijk was om met me mee te rijden. Ik had me niet op de vraag voorbereid, en vroeg haar hoe ze dat voor zich zag: haar eerst ophalen voor we naar Den Haag rijden zou een flinke omweg voor me betekenen. Jolijn bleek er al wel over na te hebben gedacht: ze vertelde lachend dat het haar wel handig leek als ze met de trein naar het voor mij dichtstbijzijnde station zou komen, en dat ik haar daar zou kunnen ophalen. Ik probeerde mijn verbazing te verbergen (aangezien me dit voor haar toch ook wel een omslachtige manier van reizen leek), en stemde voorwaardelijk toe: ik zou haar de volgende ochtend vroeg op het station ophalen, als zij haar ochtendhumeur (ze kon ’s ochtends soms wat kortaf zijn) thuis zou laten. Met een stralende lach beloofde ze me dat.

De volgende ochtend was ik toch wat gespannen toen ik het station naderde. Ik zou toch paar uurtjes alleen met mooie Jolijn in de auto gaan doorbrengen, en ik was erg benieuwd hoe die zouden verlopen. Aangekomen op het station zag ik Jolijn direct staan te wachten. Ze zag er redelijk casual uit voor haar doen vandaag; gekleed in een chinobroek met lage stappers, een truitje en spijkerjack. Zodra ze mijn auto zag komen aanrijden kwam ze breeduit lachend op me af en zodra ik stilstond stapte ze in, mij vrolijk een goedemorgen wensend. Ik wenste haar ook een goedemorgen, en complimenteerde haar met het feit dat ze haar ochtendhumeur dus blijkbaar echt niet meegenomen had. Jolijns antwoord was even kordaat als verbluffend: “Dat spreekt toch voor zich als ik met zo’n leuke kerel mee mag rijden?”. Hier wist ik me niet helemaal raad mee, dus ik antwoordde maar dat dat volledig wederzijds was. Onderweg bleek Jolijn echt een gesprekspartner uit duizenden: eerst kwamen veiliger onderwerpen als werk, sport, uitgaan en kleding voorbij, maar later kwamen ook veel persoonlijkere zaken aan bod. Ik kende Jolijn dan wel enkele maanden, maar we waren nooit heel erg persoonlijk in ons contact geweest. Ze vertelde behoorlijk onomwonden over persoonlijke dingen als gezin, familie en vrienden (ziektegevallen, relaties die ze met sommige mensen had) en zaken die daarmee verband hielden, wat mij ook weer uitnodigde om daar ook open en eerlijk over te vertellen. Het werd een heel spontaan en leuk gesprek met interesse van beide kanten. We raakten maar niet uitgepraat, en ondanks dat we de file belandden waren we sneller in Den Haag dan me eigenlijk lief was.

De projectbijeenkomst verliep redelijk voorspoedig. Ik merkte dat ik er nog een beetje in moest komen, maar Jolijn nam op de goede momenten het woord, en halverwege de middag stonden we weer buiten, ieder voorzien van een lijst met uit te werken acties. Aangezien het spitsuur nog niet aangebroken was, zag ik mijn kans schoon, en bood ik Jolijn aan om haar naar haar woonplaats te brengen (waar haar fiets op het station stond). Zo had ik me in ieder geval nog enkele uren verzekerd van haar prettige aanwezigheid en leuke gespreksstof. Onderweg praatte ik met Jolijn na over de dag, en later kwam het onderwerp op onze huidige relaties die we hadden. Jolijn vertelde dat ze erg gelukkig was met haar jonge gezin en huwelijk. Ik vertelde dat ik ook gelukkig was met Helen, maar dat ik me ook wel eens afvroeg hoe het was gelopen als we elkaar niet zo vroeg hadden leren kennen. Jolijn herkende dat direct: zelf had ze ook sinds haar 16e een relatie gehad van een paar jaar, maar toen die strandde heeft ze een hele poos genoten van het vrijgezellenbestaan en alle voordelen die daarbij horen. Die tijd van los-vaste contacten en flirts mistte ze nog wel eens, zo zei ze. Al zei ze er wel direct achteraan dat ze nooit haar huwelijk op het spel zou zetten, want dat was het haar allemaal niet waard. Ik stelde dat ik wel ongeveer iets soortgelijks voelde: ik had het ontzettend goed met Helen, maar zo af en toe had ik toch wel het idee dat er meer uit onze relatie te halen viel dan we nu deden. Daarna viel het toch echt even stil tussen Jolijn en mij. Ik dacht aan wat ik dan miste: naast het feit dat Helen en ik soms wat meer zouden mogen praten, dacht ik ook wel eens met weemoed terug aan de gepassioneerde seks zoals we die de eerste jaren van onze verkering hadden. Maar dat hield ik voor me. Daarna bedacht ik me wat me eigenlijk bezielde: ik kon amper geloven dat ik zo openhartig was geweest. Dit had ik nog niet eens tegen een van mijn beste vrienden verteld…ik had zelfs nog nooit het gevoel gehad dit met iemand te moeten bespreken (behalve Helen dan, maar vervolgens gebeurde daar weinig mee).En nu klapte ik uit de school tegen iemand die ik tot voor vandaag alleen maar over koetjes en kalfjes had gesproken.

Even later hervatten we ons gesprek, op Jolijn’s voorstel namen we de andere projectteamleden stuk voor stuk door. Zonder echt te roddelen dachten min of meer gelijkwaardig over een aantal van onze collega’s, wat grappige momenten opleverde. Daarna vroeg Jolijn uitvoerig naar mijn mening over Esther, een ander vrouwelijk projectlid. Ze wilde weten wat ik van Esther vond, en of ze mijn type was. Ik ontkende. Hoewel Esther er absoluut wezen mocht met haar prima figuur en pikzwarte lange haar, stond haar uitstraling en scoringsdrang ten koste van anderen in de groep me niet zo aan. Jolijn moest beamen dat ze haar karakter ook irritant vond, maar vervolgens ging ze door over mijn uiterlijke voorkeuren.

“Val je dan op donker?” vroeg ze me. “Ik val niet op een specifieke haarkleur,” antwoordde ik, “maar meer op een verzorgde uitstraling, mooie ogen, een leuk gezicht en een goed figuur. Ik heb geen eigenaardige wensenlijstjes met specifieke afmetingen, kleuren of do’s en dont's,” grapte ik er achteraan. Jolijn nam daar echter geen genoegen mee. Ze ging rechtop zitten, keek me aan en kaatste de bal nog maar eens terug: “En hoe val ik dan in dat plaatje, ook al heb je geen echt wensenlijstje?” Hiermee overdonderde ze me enigszins, maar ik probeerde me staande te houden. Terwijl ik deed alsof ik haar nog eens rustig van top tot teen bestudeerde (maar dat was natuurlijk niet meer nodig, ik wist maar al te goed hoe ze eruit zag), gaf ik knipogend antwoord: “Nou uhm…ik denk dat je misschien best aan een deel van mijn eisen zou kunnen voldoen.” Jolijn lachte zelfverzekerd: “Eerlijk nu Sven! Je speelt een spelletje. Ik wil nu eerlijk antwoord!” Schoorvoetend en licht blozend moest ik toegeven: “Ja, ik vind je een hele aantrekkelijke vrouw.” Gerust gesteld ging Jolijn weer achterover zitten. Waarop ze vervolgde: “Gelukkig. Niet dat ik daar aan twijfelde natuurlijk, maar fijn om te horen. Ik zal ook eerlijk tegen je zijn: ik vind je een leuke collega, en heb daarom onze manager gevraagd of we dit project niet samen konden doen. En ik ben blij dat hij naar me heeft geluisterd.” Ik wist van verbazing niets uit te brengen, opnieuw wist Jolijn me te overdonderen. “O ja, hier rechts staat mijn fiets. Stop maar, dat laatste stukje loop ik zelf wel”. Nog steeds niet bijgekomen van die rechtse directe wist ik niets meer uit te brengen. Ik stopte mijn auto, en Jolijn stapte lachend uit. “Tot morgen Sven!” en weg was ze, mij verward achterlatend.