Om vijf over twee heb ik mijn laatste les gegeven. Groepen leerlingen stropen door de gangen, op weg naar de volgende les, het volgende lokaal, de volgende docent. Ik loop als laatste de gang op en sluit het lokaal achter me. Wanneer ik de sleutel in mijn broekzak stop, zie ik Nina en Margot lokaal P binnengaan. Ze krijgen Nederlands van Hooijdonk. Een strenge maar faire vrouw van in de vijftig.

In principe ben ik vrij om te gaan, maar ik besluit nog even naar de docentenkamer te gaan. Daar kan ik in alle rust de onverwachte overhoring van het eerste lesuur nakijken. Kan maar vast gebeurd zijn.

Billy heeft een tien. Dat is geen verrassing. Hij is uiterst correct in zijn antwoorden. Achttien van de vierentwintig leerlingen haalt geen voldoende. Ook dat is geen verrassing. Nina is een van de achttien. Ze heeft 1940 opgeschreven. Toegegeven, ook toen was er een slag gaande.

Ik berg de overhoringen op in mijn kluisje, pak mijn tas in en loop het schoolplein op. Groepjes leerlingen hangen rond bij de fietsenstalling. Nina ook. Wanneer ik voorbij loop en ze mij in de gaten hebben, vraagt Max: 'Meneer, heeft u het S.O. al nagekeken?'

Ik lieg: 'Nee, nee, nog niet. Maar jullie krijgen het woensdag terug.'

'Ik denk dat ik het misschien wel gehaald heb,' heeft hij hoop.

Max heeft echter een vijf, maar dat zeg ik niet. 'Als je had opgelet vorige week, was het een makkelijke overhoring.'

'Makkelijk?!' roept Margot uit. Zij heeft een vier gehaald. 'Sommige vragen sloegen echt helemaal nergens op!' Een en al verontwaardiging. Standaardprocedure.

'Het was supermoeilijk,' klaagt ook Nina. Eveneens een vier.

Ik glimlach om alle protesten. 'Het proefwerk telt veel zwaarder mee,' stel ik hen gerust. 'Zie het als een meetmoment, dan weet je wat je voor het proefwerk moet doen.' Ik loop door naar mijn fiets en vertrek door de poort aan de achterkant. Ik ga namelijk niet rechtstreeks naar huis, maar ga voor een boodschap de stad in.

De man van de fotowinkel herkent me als ik binnenkom. 'Het is binnen,' zegt hij, wetend waarvoor ik kom.

'Mooi.'

Hij hurkt achter de toonbalie en haalt twee doosjes tevoorschijn. 'Een T-ring voor Canon en een adapter. Voor maanfotografie, zei u?' vraagt hij.

'Onder andere, ja,' verzwijg ik een deel van de waarheid.

Hij legt uit. 'U draait de lens van uw body en bevestigt de T-ring. Vervolgens kunt u de body verbinden met de telescoop door middel van deze adapter.'

'Helder.' Ik heb op internet gelezen hoe dat moet. Misschien zal ik er eens de maan mee fotograferen, maar daarvoor koop ik het in beginsel niet. 'U heeft ook inkt voor Epson-printers, zie ik?'

'Ja,' hij wijst naar een schap schuin achter hem.

Ik kijk en wijs verschillende cartridges aan. 'Van alle kleuren één.'

Ik reken af en fiets nu wel naar huis. Opgewonden als een kleine jongen voordat hij zijn kerstcadeautjes mag uitpakken, storm ik de trappen op naar mijn zolder. Ik wil het meteen proberen, zien wat mijn resultaat is.

De tas met Canon-spullen staat al naast de telescoop. Ik draai de lens van de 650D body en bevestig de T-ring. Daarna draai ik de adapter op de body en verbindt het andere uiteinde van de adapter met een speciale aansluiting op de telescoop. Als laatste verstel ik de spiegel in de telescoop, zodat het licht in de camera valt in plaats van in het oculair.

Vervolgens stel ik de camera handmatig in, kies verschillende waarden voor de gevoeligheid en de belichting en maak van elke instelling een testfoto. Van Nina's slaapkamer, natuurlijk. Wanneer ik tien foto's op tien andere instellingen gemaakt heb, loop ik naar beneden. Ik vervang de lege cartridges in de Epson-printer, vul het fotopapier aan en kopieer de foto's naar mijn computer. Ik kies de beste, schrijf de instellingen op een blaadje en print de foto uit op standaardformaat.

Mijn hart racet in mijn borst. Ik adem zwaarder. Mijn lid klopt in mijn boxershort. Ik zie het al helemaal voor me. Nina die het licht aanknipt en de slaapkamer inloopt met een handdoek om haar lichaam. De handdoek gaat af... knip!

Ben ik ziek? Is er iets mis met mij? Waarschijnlijk, geen twijfel mogelijk. Of was het normaal, in zekere zin, dat ik geobsedeerd was door een meisje van zestien? Nina, een leerling van me per slot van rekening.

Ze schreeuwen seks, vertel ik mezelf. Het is de menselijke natuur. Elke gezonde man voelt dit bij jonge meisjes. Ik overtuig mezelf dat ik niet gek of ziek ben. Ik volg slechts mijn natuur. En wie kan me zeggen dat het niet zo is? Wie, die hetzelfde kan zien als ik, zou niet kijken?

Laat de hypocrieten maar lullen...

Ik trek me af. De gedachten zijn me teveel. Nina speelt de hoofdrol in mijn fantasie. Wie anders. Ik beeld me in dat ze na de les bij me komt, met fluweel blond haar los om haar gezicht. Het gaat natuurlijk over de overhoring. Ze heeft een voldoende nodig. Daar heeft ze werkelijk alles voor over, zegt ze. Maar een 'mondeling' is genoeg, zeg ik. Nina is me dankbaar, gaat op haar knieën voor me zitten, trekt de rits van mijn broek naar beneden, pakt hem uit en neemt me gewillig in haar mond...

Klaar. Ik spuit mijn zaad in een tissue.

Ik kom op adem. De foto van haar slaapkamer ligt op het toetsenbord. Haar kast, de wandspiegel, haar bed, haar slaapshirt, haar bureau. Alles staat erop, behalve Nina. Ze zal er morgenvroeg om half acht echter zijn. Naakt. Mooi. Heerlijk. Geil.

Het gevoel komt terug, ik trek me opnieuw af.

Ik sla door, ik weet het. Een nieuw grens overgegaan, een stap verder in de duistere kant van de mens. Ik stel mezelf weer de vraag: hoelang houd ik dit vol? Wanneer kan ik mijn verlangen niet meer voldoende beheersen, wanneer zijn de telescoop en de foto's niet meer genoeg, wanneer vergrijp ik mij aan Nina?

Ik schrik van deze gedachten. Oprecht. Ik heb de neiging de foto kapot te scheuren en het digitale bestand te verwijderen. Ik heb de neiging om de adapter en de telescoop weg te gooien, om de spullen die het gluren mogelijk maken bij het oud vuil te zetten. Misschien kan ik die duistere gedachten dan van me afzetten.

Maar dat wil ik niet. Ik ken mezelf goed genoeg. Ik wil Nina naakt zien, elke ochtend. Het randje opzoeken en dan, tegen die tijd, zou ik wel zien of ik over het randje ga of dat ik mij kan beheersen. Dat is van later zorg.

Project Nina, van en voor mezelf.

Dinsdagochtend. Ik heb slecht geslapen. Volgen mij heb ik me zes keer afgetrokken. Ik ben de tel kwijtgeraakt midden in de nacht en heb in mijn gedachten op alle mogelijke manieren van Nina genoten. Ik ben ruim op tijd op de zolderkamer en heb de camera snel ingesteld volgens de instellingen die gisteren bij het testen het beste bleken.

Kwestie van wachten nu, tot het licht aanspringt en Nina haar ritueel uitvoert.

Ze stelt me niet teleur. In de positie waarin ik zit, met mijn oog voor het oculair van de Canon, is het lastiger trekken. Maar ik kan mezelf voldoende blijven stimuleren om het straks onder de douche af te maken.

Het licht gaat aan, Nina komt de slaapkamer in. Ik stel scherp en knip. De handdoek gaat af. Knip, knip, knip. Ik maak foto's van hoe ze zich droogt. Het lukt me zelfs om een foto te maken, juist wanneer ze recht in de telescoop kijkt. Die ga ik afdrukken en niet alleen die. Dinsdag is witte string en witte beha. Met kleren aan is ze net zo mooi om te zien als zonder. Het weer belooft goed te worden, Nina kiest daarom voor een rokje en een topje. Ik leg het allemaal vast, zelfs het opmaken.

Onder de douche heb ik maar even nodig om me naar een orgasme te trekken. Na schooltijd ga ik de foto's kijken en bewerken. Door die gedachte staat mijn penis de hele dag rechtop in mijn broek en geef ik voornamelijk les van achter mijn bureau. Ook in andere klassen zitten meisjes die me hard maken, maar Nina is natuurlijk een bijzonder geval. Gelukkig heb ik haar niet op de dinsdagen, want dan was de kans groot dat ik spontaan was klaargekomen.

De zoemer beëindigd mijn laatste lesuur. Leerlingen stormen het lokaal uit om snel naar de fietsenstalling te rennen. School is uit. Ik kijk uit het raam en zoek, onbewust, naar Nina. Mijn overbuurmeisje, onwetende, ontluikende vrouw. Ik ontdek haar blonde koppie in de menigte. Het rokje is zo absurd kort, zo opwindend, zo vol seks... Ik zie de blikken wel, van de jongens. Ik weet wat ze denken, wat ze doen, want ze wachten op een moment waarop Nina op haar fiets stapt en de jongens onbedoeld een blik tussen haar benen geeft.

Ik sta te ver weg om het te kunnen zien. Om te kunnen zien waar ik al ruim een jaar naar kijk. Nina's kutje. Een jongen leert voor zijn dertiende al hoe spannend het is om onder een rokje te kijken, om het stofje ondergoed van de schaduwen te onderscheiden, hoe dat beeld je hoofd op hol brengt, hoe dat beeld lust door je lijf raast, hoe dat beeld je gedachten beheerst. Kutjes beheersen jongens en mannen.

Ik ben 32 en ik ben het allerminst verleerd, krijg het gevoel elke dag. Nina's kutje beheerst mijn leven. Nina. Rokje. Benen. Witte string. Kutje. Kutje. Kutje...

Onbewust is mijn hand in mijn broek gegleden en speel ik met mezelf. De tweede zoemer klinkt, het doordringende geluid rukt me uit mijn gedachten. Ik heb het heet. Voel me betrapt. Maar niemand keek. Nina fietst door de poort, het plein af. Ik kom in beweging, pak mijn tas en verlaat het lokaal, plotseling bevangen.

Ik heb het druk. Thuis wachten foto's van Nina om uitgeprint te worden.

Het blijkt, dat ik meer dan honderd foto's heb gemaakt. Bang dat ik ook maar een moment zou missen van haar ochtendritueel. Ik kies tien foto's waar ze het mooist op staat uit. In Photoshop bewerk ik de foto's, maak ik uitsneden van haar lichaam; haar borsten, haar gezichtje met borsten, haar buik, haar hand op haar kontje, haar benen, haar kutje, Nina geheel naakt, het moment waarop ze haar string over haar billen trekt. Ik print het allemaal uit op standaardformaat.

Van de tien foto's heb ik vijftien uitsneden gemaakt. Heldere, scherpe beelden van Nina. Zelfs de moedervlek zie ik op de foto in detail. Vervolgens neem ik de foto's mee naar boven, naar mijn slaapkamer. Het plafond is wit en er hangt maar een lamp, in het midden van de kamer. Boven mijn bed hangt niets. Ik pak een doosje punaises en ga op de matras staan. Een voor een pin ik de foto's vast aan het plafond, de randen tegen elkaar, een mozaïek van Nina, naakt en zestien, dat steeds groter werd.

Toen ik ze alle vijftien had vastgepind, ging ik op mijn rug liggen op bed. Ik staarde naar het plafond en zag haar overal. Ik zag alles wat ik van haar wilde zien. Elk deel, elk detail. De tepels op haar borsten, de schaamlippen van haar kutje. Mijn hand gleed mijn broek in, greep mijn stijve vast. Zonder ook maar een keer te knipperen, trok ik me klaar. Sperma landde op mijn shirt en droop langs mijn vingers, maar dat was niet erg. Ik was zo ongelooflijk opgewonden.

Ik dacht terug aan haar shirtje gisteren, met de tekst 'Like what you see' over haar borsten en voor mijn geestesoog zag ik al hoe het hele plafond vol hing met Nina...