Ik beef. Mijn benen, armen en hoofd en ik kan het niet beheersen. Nina weet het, de twijfel is weg. Natuurlijk, de foto die nog openstond in Photoshop; herkenbaar voor haar. Ik bijt op mijn hand, harder, dieper, tot het pijn doet en dan schreeuw ik.

Ik overweeg me ziek te melden. Iets verkeerds gegeten, buikgriep, dat werkt altijd. Maar het lost niks op. Daarmee vergeet Nina het niet. De knipoog, voor mij. Angstaanjagend. Ik moet eerst tot bedaren komen, dan pas kan ik helder nadenken. Daarom douche ik langer dan normaal, want in ontbijt heb ik toch geen trek. De knoop in mijn maag laat geen ruimte voor honger.

Ik voel me ziek, mijn geweten is misselijk en bang, maar er is geen ontkomen aan. Ik moet weten wat Nina wil, wat ze denkt, wat ze gaat doen. Waarom schreeuwt ze geen moord en brand? Waarom is de politie nog niet aan de deur geweest? Omdat ze een plan heeft... Er is geen andere mogelijkheid. Om een of andere reden die ik niet kan verwoorden, kalmeert die gedachte me een beetje. Ik ga gewoon naar school, geef les en wacht af. Of wil ze dat juist? Dat ik naar school kom en dat ze mij voor alles en iedereen ontmaskerd. Terwijl ik me aankleed, kijk ik naar de foto's boven mijn bed. Een stuk of honderd inmiddels. Misschien moet ik ze verbranden, al het bewijsmateriaal verwijderen. Ook op mijn computer. Geen sporen nalaten. Ja, ik meld me ziek en dan ruim ik alles op en dan is het haar woord tegen het mijne. Dat is de beste kans die ik heb. Wie gelooft immers een zestien jarig meisje dat wanhopig is om op vakantie te gaan?

Goed, een voor een. Eerst de school bellen, afmelden, ziek klinken. Die muts op de administratie trapt overal in. Waar is mijn telefoon? Op de eettafel. Ik begin steeds sneller te denken, ik zie weer licht aan het einde van de tunnel. Ik storm de trap af en wil in de hal meteen doorsteken naar de woonkamer, naar mijn telefoon, maar wat ik in mijn ooghoeken zie, brengt me glijdend op mijn sokken tot stilstand. Mijn hart bonkt in mijn keel, een rilling trekt over mijn rug.

Nee, nee, nee! Dit kan niet waar zijn. Ik loop naar de deurmat, hurk en pak de foto die daar ligt op. Het is een foto die duidelijk is gemaakt in mijn werkkamer, met mijn computer erop en met op het beeldscherm een naakte Nina. Het schermpje van Photoshop – of ik de foto eerst wil opslaan voordat ik het programma afsluit – bedekt het grootste deel van haar gezicht. Maar het is overduidelijk Nina. Ik kan het weten, ik ken immers elk detail van haar lijf.

Ze heeft bewijs. Het is waterdicht. Ik draai de foto om. Daar staat iets geschreven in het sierlijke handschrift dat ik herken van de toetsen:

“Dit is de regel: doe wat ik zeg. Dan blijft dit ons geheimpje. Ga naar school, geef les en wacht op instructies. Vanaf nu ben jij van mij... XXX”

Geen naam, geen afzender, nergens voor nodig ook. Een bonkende pijn heeft zich vlak boven mijn ogen genesteld, belemmert me na te denken. Maar wat valt er na te denken? Het doek is gevallen, ik zit in de val. Nina heeft mij in haar macht.

“Ga naar school, geef les en wacht op instructies.”

Ik heb geen andere keus. Maar wat bedoelt ze met dat laatste? Instructies. Wat voor instructies? Ik ga haar sowieso een voldoende geven voor Geschiedenis, zo slim ben ik zelf wel. Nina snapt dat ook, dat hoeft ze niet te zeggen.

“Vanaf nu ben jij van mij...XXX”

XXX? Waarom belt ze de politie niet? Wat wil ze dan nog meer van mij? Een waas trekt voor mijn ogen, stompt al mijn gedachten af.Ik loop naar de keuken, trek een vleesmes uit het mesblok en houd het lemmet tegen mijn hals. De halsslagader klopt vlak onder mijn huid, klopt vitaal. Ik slik met droge keel, mijn hand trilt en het mes maakt een klein sneetje in mijn hals. Nee. Nee. Ik laat het mes vallen en zak met mijn rug tegen de koelkastdeur op de grond. De tranen komen nu pas. Ik kan het niet, ik kan het niet, ik kan het niet...

Wanneer ik mezelf enigszins vermand heb, sta ik op. Het beetje bloed in mijn hals is al gestold. Ongelukje met het scheren, is best aannemelijk. Daar kan ik mij nog wel onder uit lullen, maar niet onder Nina. Met lood in de schoenen fiets ik naar school en ik kom later aan dan normaal, maar in elk geval op tijd. Zo onopvallend mogelijk kijk ik rond bij de fietsenstalling of ze er staat. Ze is nergens te zien. Ik glip naar binnen, met het gevoel dat iedereen me bekijkt. Ogen steken in mijn nek, alsof iedereen het weet, maar dat ze allemaal hebben afgesproken niets te zeggen; zodat ik lijd en lijd, totdat ze de guillotine op me neerlaten. Ja, iemand anders moet het doen, want ik kan het zelf niet. Ik neem de kortste weg naar mijn klaslokaal en kom haar onderweg gelukkig niet tegen.

Het bord staat volgeschreven met oude feiten. Precies zoals ik het gisteren heb achterlaten. Vandaag krijg ik Nina niet in de klas, ik denk dat dat gunstig is. Wellicht ziet ze geen gelegenheid om mij 'instructies' te geven. Ik probeer daar hoop in te zien, maar het paranoïde gevoel verlaat me niet. Sterker nog, als ik al enige hoop had, dan slaat het briefje op mijn bureau het laatste restje diep de grond in. Het ligt er zo dat ik het onmogelijk kan missen.

“Damestoilet oudbouw. Derde toilet. Halverwege tweede lesuur.”

Mijn instructies. Er is maar één damestoilet in de oudbouw, een klooster gebouwd voor de tweede wereldoorlog. Halverwege het tweede lesuur, hoe moet ik dat voor elkaar krijgen? Ik kan toch niet zomaar mijn les verlaten? Maar natuurlijk heb ik geen andere keus. Nina's wil is wet.

Het eerste lesuur laat ik de leerlingen vooral lezen. Mijn hoofd is niet bij de les. Ik verwacht dat de rector of de politie elk moment mijn klaslokaal in komt lopen. Maar dat gebeurt niet. Natuurlijk niet. Het is ons geheimpje, van Nina en ik. Dat wil ik graag zo houden. Zij blijkbaar ook, we hebben allebei onze redenen. Maar waar de mijne helder zijn, kan ik de hare nog niet ontdekken.

Leerlingen stromen de klas uit, een nieuwe lading komt binnen. Na een minuut of twintig zet ik ze aan het lezen. Dat is mijn plan. Ik moet even weg, de reden hoeven zij niet te weten. Komt goed, goed genoeg.

'Ik moet even weg,' zeg ik na ruim een kwartier. 'Jullie gaan lezen voor jezelf, vanaf paragraaf 2, hoofdstuk 6. Lianne, jij let op de klas.'

Jongens lachen.

'Luister naar Lianne,' vermaan ik ze.

Zinloos. Het wordt apenkooi. Maar dat is nu niet mijn zorg.

'Ik ben zo snel mogelijk terug.' Ik heb geen idee wat ik zeg, maar ik verlaat de klas en hoor het rumoer al aanzwengelen voordat ik de deur achter me dichtgedaan heb.

Mijn hart racet in mijn keel en ik steek op benen van rubber het schoolplein over. Het damestoilet, derde toilet. Nina zal er vast al zijn, daar twijfel ik niet aan. Ik kom niemand tegen in de gang. Opluchting voel ik echter niet. Voor de deur naar het damestoilet blijf ik even staan. Ik adem zo snel dat ik bang ben te hyperventileren. Ik neem diepe, trage teugen adem, bedaar mijn hartslag zo goed als ik kan. Het helpt niet veel, maar de grootste paniek is eraf. Dan duw ik de deur open en steek mijn hoofd om de deur. Niemand te zien. Ik ga naar binnen.

Het toilet heeft vier hokjes. De deuren van één, twee en vier staan op een kier. De derde is gesloten. Ik loop naar de derde en voordat ik een klopje op de deur kan geven, hoor ik het slot verdraaien. Van rood naar wit. De deur valt een beetje open naar binnen. Een golf misselijkheid draait mijn maag bijna om. Het ontbijt dat ik niet heb gehad, wil naar buiten spuiten. Maar ik houd mijn maaginhoud binnen. Ik moet sterk ogen. Ik duw de deur open en val bijna om van de schrik. Mijn mond zakt open in een onnozele blik.

“Draai de deur op slot,” zegt Nina.

Ik wil iets stamelen, maar ik krijg geen woord uit mijn strot geperst. Klungelig doe ik wat ze me opdraagt. Dan blijf ik staan, met mijn rug naar haar toe.

“Draai je om, kijk me aan.”

“Nina...”

“'s Ochtends heb je daar geen moeite mee,” wijst ze me terecht.

“Trek alsjeblieft je kleren aan,” stotter ik.

“Doe wat ik zeg.” Streng nu. Ze laat er geen misverstand over bestaan over wie er de baas is.

Ik draai me om, met neergeslagen ogen.

“Stel je niet zo aan, kijk naar me.”

Ik kijk. Ik heb Nina al honderden ochtenden gezien, maar niet zo. Niet zoals ze nu voor me staat. Niet écht. Mijn ogen kruipen omhoog vanaf haar blote voeten – ja, ze heeft zelfs haar sokken uitgetrokken – langs haar kuiten, bovenbenen, het stapeltje kleren op het toilet achter haar en – ik weet niet of ik nu dood wil vallen of moet schreeuwen van opwinding – haar kutje, haar geschoren, perfecte kutje, daarna haar buik en borsten en als laatste haar gezicht. Blauwe ogen kijken me recht aan, zonder te knipperen. Zestien jaar oud, een tienerlijf, zo mooi, zo vreselijk mooi... Ik wil mijn blik laten afdalen naar haar borsten en haar kutje maar haar ogen zijn zo sterk, dat ik er niet van durf af te wijken. Alsof ik een mes in mijn rug gestoken krijg wanneer ik naar beneden kijk.

“Ni-... Nina, dit is... dit...” begin ik een zin zonder vervolg. Ik weet niet wat ik nu moet denken. Alle gedachten vliegen door elkaar, maar ik kan er geen enkele vastgrijpen.

“Laat je broek en boxershort zakken,” beveelt ze.

Mijn bloed pompt mijn penis spijkerhard. Ik kan het niet helpen. Wil ik dat wel? Zou het? Wil ze neuken? Is dat wat ze wil? Is Nina een geil meisje dat snakt naar neuken en pijpen en beffen? Ik knoop mijn broek los en laat alles zakken tot op mijn enkels. Nina heeft nog steeds niet geknipperd met haar ogen. Angstaanjagend. Haar ogen zakken af naar mijn penis en weer terug naar mijn gezicht. Ze trekt een wenkbrauw bedenkelijk op. Verongelijkt of, ik sluit het niet, iets dat ze verwachtte.

“Ruk jezelf af.”

“Wat?”

“Je hebt me wel gehoord.”

“Nina...”

“Durf jij anders te beweren dan dat je je elke ochtend op mij aftrekt?” zegt ze.

Ik zwijg. Nee, ik durf niet anders te beweren.

“Ruk je af.”

Ik pak mijn stijve penis beet met mijn rechterhand. De eikel tussen mijn duim en wijsvinger. Een rondje, een nep-kutje. Aarzelend begin ik mezelf af te trekken, kijkend naar het plekje tussen haar ogen. Niet precies in haar ogen, dat kan ik niet.

“Volgens mij kijk je 's ochtends ergens anders naar...” zegt Nina. Om me in de juiste richting te duwen, laat ze haar handen over haar borsten glijden, naar beneden over haar buik en tussen haar benen. Uitnodigend, uitdagend.

Ik volg haar handen met mijn ogen, fantasieën knallen mijn gedachten in, beelden over wat ik met haar tienerlijf wil doen. Mijn gezicht tussen haar borsten, tussen haar benen. Nina die op haar knieën gaat en me pijpt. Mijn penis in haar kutje, diep en hard. Dat ik haar bef. Lust pulseert door mijn lichaam. Ik ruk mezelf nu stevig af, strak en snel.

Er is geen ontkomen aan. Ik zak een beetje door mijn knieën, mijn benen trillen van de spanning. Ik kan nu niet meer stoppen, ik voel het zaad zelfs al borrelen.

“Nina...” kreun ik. Het beeld dat ik Nina bef blijft kleven; ik met mijn rug op de grond van het damestoilet, zij zittend op mijn mond. Het wind me mateloos op, ik wil haar helemaal uitlikken tussen haar benen... Ik spuit. Ik sta hevig te trillen en spuit alle kanten op. Ongecontroleerd. Stevige, krachtige stralen. Tegen de wand, op de toiletbril, op de grond, maar ook op Nina. Een straal landt op haar bovenbeen, een beetje aan de binnenkant. Vlakbij haar...

“Lik me schoon,” onderbreekt ze mijn gedachte.

“Maar dat is...” protesteer ik.

“Sperma, ja, dat weet ik,” zegt ze. “Lik me schoon.”

Ik hijs mijn broek op en ga vervolgens door mijn knieën. Ik durf haar huid niet aan te raken met mijn handen. Van dit beeld heb ik een foto, bedenk ik me. Achterlijke gedachte. Een detailshot van haar been en kutje. Mijn zaad kleeft van vlak onder haar kutje tot vlak boven haar knie aan haar huid. Ik sluit mijn ogen wanneer ik mijn tong uitsteek en met het puntje ervan het zaad van beneden naar boven op lik. Het smaakt bitter en zout. Niet vies, maar ook niet lekker. Neutraal, als je vergeet wat je eet...

Ik open mijn ogen, met het puntje van mijn tong op de huid van de binnenkant van haar bovenbeen. Ik kijk recht tegen tussen haar benen. De kleine bultjes op haar huid, kippenvel dat het tot leven brengt. Adembenemend. Ik trekt mijn tong terug en slik met speeksel erbij. Ik wil mijn tong weer uitsteken, tussen haar benen, over haar kutje. Maar Nina onderbreekt mijn gedachten weer.

“Sta op.”

Ik doe wat ze zegt, maar kan het niet laten om te vragen: “Waarom ga je niet naar de politie?”

“Ga terug naar je klaslokaal,” geeft ze echter geen antwoord.

“Nina... Ik begrijp het niet, “ probeer ik nog.

“Schrijf je duisterste fantasie over mij op. Neem het morgen mee naar de les. Geen smoesjes.”

Mijn duisterste fantasie? Oh, nee... Laat ze het me voorlezen, voor iedereen? Wat –?

“Nee, ik laat het je niet voorlezen,” leest Nina mijn gedachten. “Schrijf het op, neem het mee, geef het aan mij. Dat is alles.”

Ik knik bijna onmerkbaar. Vervolgens draai ik me om, haal de deur van het slot en loop het toilethokje uit.

“Oh ja...”

Ik draai me om. Nina heeft de suggestie van een glimlach op haar gezicht, een zelfingenomen blik. Het staat me niet aan. Er schiet haar juist iets te binnen en ik zie niet hoe dat goed kan zijn voor mij.

“Kijk, morgenochtend. Zelfde plek, zelfde tijd.”