Dit is het eerste deel van een serie verhalen. Seks komt er in eerste instantie niet in voor, hoewel daar langzaam wel naar toe gewerkt wordt.

“Mam, ik ben thuis”, riep Emma terwijl ze de woonkamer binnen stapte. Het was een lange dag geweest op school, maar nu was die eindelijk voorbij. Direct viel haar oog op Ilse, haar zusje die op de bank zat te huilen. Emma was 16 jaar en Ilse 2 jaar jonger. “Mam is weg”, wist Ilse uit te brengen tussen haar tranen door. Emma snapte er nog niks van. “Hoe bedoel je, Mam is weg? Hoe? Waarheen?” Als antwoord wees Ilse op een briefje dat op de tafel lag. Emma pakte het op en las:

Gerard, (Gerard was hun vader, die werkte als internationaal vrachtwagenchauffeur en was dus zelden thuis)

Ik ga bij je weg. Ik ben het zat dat jij steeds naar de hoeren gaat als je in het buitenland zit. Ik heb je de vorige keer al gewaarschuwd en nou hoor ik dat je toch weer bent geweest. En dat terwijl ik hier alleen voor de kinderen zorg, je bent er nooit voor ons. Maar dat gaat nu veranderen. Vanaf nu mag jij de kinderen opvoeden, ik doe het niet meer. Probeer me niet te volgen, ik kom toch niet meer terug. Ik heb mijn spullen gepakt en alles wat er nog staat is voor jou.

Astrid (Astrid was hun moeder)

Emma staarde vol ongeloof naar de brief. Was dat echt waar? Was Pap echt naar de hoeren geweest en was Mam daarom echt weg? Ze kon het nog niet bevatten. Het enige wat ze kon doen was naast Ilse op de bank gaan zitten en haar stevig omarmen. Samen huilden ze hun verdriet weg.

Na een tijd zo gezeten te hebben kreeg Emma toch wel honger. Ze keek op de klok en zag dat het etenstijd was, maar Mam was er nou natuurlijk niet om te koken. Wanneer Pap thuis zou komen wisten ze niet, dat was altijd afwachten. “We moeten wat eten” wist ze uit te brengen. Ilse knikte, ook zij had wel trek gekregen. “Patatje halen dan maar?” Emma kon op zich wel koken, maar haar hoofd stond er nu totaal niet naar. Een half uurtje later zaten ze samen te eten, nu pas merkten ze echt hoeveel trek ze hadden. De patat en frikandellen waren in een mum van tijd op.

“Hoe gaan we dit aan Pap uitleggen?” vroeg Ilse. Nu pas bedacht Emma dat Pap nog van niks wist, ze hadden hem nog niet gebeld. “Ik weet het niet”, gaf ze toe. “Misschien is het beter om te wachten tot hij thuis is, dit soort dingen zeg je niet door de telefoon”, besloot ze. “Ik mis Mam”, merkte Ilse op. “Ik ook”, was het antwoord van Emma. Nooit had ze gedacht dat ze haar moeder nog eens zo zou missen. Mam, die haar altijd dingen verbood die ze graag wilde. Make-up en kleding waarmee ze de blits kon maken bij haar vriendinnen, nooit mocht het. In een flits schoot het door haar hoofd dat dat nu ook verleden tijd was, Pap zou er vast geen probleem van maken. Toch leek dat nu even allemaal bijzaak, het liefst wilde ze gewoon dat Mam weer terug zou komen maar ze wist dat dat niet zou gebeuren.

Ze zaten nog een paar uur samen in de woonkamer. Op de tafel lagen nog steeds de lege bakjes waar de patat in gezeten had, maar niemand had zin om het op te ruimen. Eigenlijk moesten ze hun huiswerk maken, maar ze konden hun aandacht er niet bij houden. Er kwam niets van terecht. Telkens dwaalden hun gedachten af, naar Mam die hen verlaten had en hoe het nou verder moest. Op een gegeven moment besloten ze maar te gaan slapen. Het voelde vreemd voor Emma om nu zelf de voordeur op slot te draaien voor de nacht, normaal deed Mam dat altijd. Ook in bed kon ze de slaap niet vatten, het bleef door haar hoofd spoken.

Uiteindelijk moest ze toch in slaap gevallen zijn, ze werd ten minste wakker van het geluid van de wekker. Het voelde alsof ze nauwelijks geslapen had, zo moe was ze nog. Ilse leek het net zo vergaan te zijn, ook die zag er niet erg wakker uit deze morgen. Samen aten ze wat ontbijt en moesten zich toen warempel nog haasten om niet te laat op school te komen. Gelukkig was het niet ver. Beiden gingen ze naar de zelfde school, al zaten ze natuurlijk wel in verschillende klassen. Nog op het nippertje stormde Emma de klas binnen. De leraar maakte gelukkig geen opmerking.

In de pauze schoot haar vriendin Sophie haar aan. “Wat is er met jou vandaag? Je was zo laat vanmorgen en je bent zo stil”. Even twijfelde Emma. Sophie was haar beste vriendin en nog nooit hadden ze geheimen voor elkaar gehad, maar dit was toch niet niks om zomaar te vertellen. Ze besloot toch maar een poging te wagen. “Mam heeft ons verlaten”, bekende ze. Ze besefte dat Sophie de eerste was behalve Ilse met wie ze het er over had, verder wist niemand nog wat. Sophie keek haar niet begrijpend aan. Toen brak er iets bij Emma en deed ze haar hele verhaal. Ondertussen kwamen ook de tranen weer in haar ogen te staan terwijl Sophie troostend haar arm om haar heen sloeg. “Je bent altijd welkom bij mij, dat weet je en mijn moeder is er gelukkig nog wel”, besloot ze. Emma knikte. Het had haar goed gedaan er over te praten en ze was blij dat ten minste Sophie nu op de hoogte was.

Vandaag was de schooldag gelukkig niet zo lang, al leek het voor Emma een eeuwigheid te duren. Toch kwam er ten slotte een eind aan en Emma maakte zich klaar om naar huis te gaan. Een huis waar niemand op haar zou wachten. “Zal ik met je mee gaan?” bood Sophie aan. Emma knikte, dat was wel een goed idee. Dan zou ze ten minste niet alleen thuis zijn. Sophie belde even haar moeder om te zeggen dat ze met Emma mee zou gaan en even later stapten ze samen het huis van Emma binnen.

“Wat een bende”, zei Sophie toen ze de patatbakjes en ontbijtspullen nog op de tafel zag staan. Die waren natuurlijk nog steeds niet opgeruimd. In haar eentje zou Emma zichzelf er ook niet toe hebben kunnen zetten, maar met hulp van Sophie was het zo weg. Sophie las ook de brief die er nog steeds lag. “Jeetje, het is wel erg zeg. Ik weet niet hoe ik zou reageren in zo’n situatie.” “Ja, ik kan het zelf ook nog steeds niet bevatten”, gaf Emma toe. “Weet je wat jij moet doen?” vroeg Sophie. “Je moet er op uit gaan, je gedachten afleiden. Wat zou je zeggen als we zo eens lekker gaan shoppen? We hebben nog tijd zat”. Ja, dacht Emma bij zichzelf. Dat zou wel een goed idee zijn, daar had ze wel zin in.

Net stonden ze op het punt om weg te gaan toen Ilse thuis kwam, zij had iets langer les gehad vandaag. Ook Ilse had een vriendin meegenomen, Esther. Zij had dus ook een uitlaatklep gevonden om haar verhaal aan kwijt te kunnen. Ook Esther had er niet veel van gesnapt, maar genoeg om te begrijpen dat Ilse en Emma voortaan op zichzelf aangewezen waren. Ten minste, totdat Pap thuis zou komen.

Het idee om te gaan shoppen klonk ook Ilse en Esther verleidelijk in de oren en met z’n vieren vertrokken ze naar het centrum. Het waren vooral de kledingwinkels die hun aandacht trokken. Natuurlijk trokken de meiden de meest verleidelijke stukken uit de rekken. “Daar kan ik echt niet mee thuis komen, mijn moeder vermoord me”, merkte Sophie op terwijl ze een rokje voorhield dat voor een riem had kunnen doorgaan. Het bedekte nauwelijks haar slipje en liet haar hele benen bloot. “Ik ook niet”, merkte Emma op. Toen pas bedacht ze dat ze helemaal geen moeder meer had die er wat van zou kunnen zeggen. “Nou ja, inmiddels wel dus”.

Emma pakte het rokje van Sophie aan en hield het zichzelf voor. “Hij is wel cool”, dacht ze hardop. Met zo’n rokje zou ze beslist de aandacht van alle jongens trekken. “Hoe duur is die?” vroeg ze zich hardop af terwijl ze naar het prijskaartje keek. “Oh, dat valt wel mee. Ik ga hem passen” en daarmee verdween ze in een van de kleedhokjes. Terwijl ze de broek uittrok die ze aan had gehad vroeg ze zich af waarom ze daar eigenlijk in gelopen had. Het was een doodgewone spijkerbroek, er was eigenlijk niks cools aan. Ze trok het rokje aan, het sloot perfect om haar heupen maar leek nu haast wel nog korter dan toen ze het voor gehouden had. Ze bekeek zichzelf eens in de spiegel, het was inderdaad erg kort maar zag er wel super gaaf uit.

“Hoe staat ie?” vroeg ze aan Sophie toen ze het pashokje uit stapte. “Gaaf!” was haar reactie. Toen veranderde echter de uitdrukking op haar gezicht. “Je moet alleen wel wat anders er onder aantrekken, want dit ziet er niet uit.” Nogmaals keek Emma in de spiegel. Inderdaad, als je goed keek kon je het randje van haar witte slipje er onderuit zien komen. Ook die slipjes waren een van de dingen waar Mam altijd op gestaan had, nooit had ze ander ondergoed mogen hebben. “Oké, dan gaan we straks ook ander ondergoed kopen want ik neem hem”, besloot ze.

Eind van de middag keerden de meiden huiswaarts met alle vier een lading nieuwe kleding. Esther en Sophie hadden zich beperkt tot wat meer bescheiden kleren waar ze thuis wel mee weg konden komen, maar Emma en Ilse waren zichzelf te buiten gegaan aan een compleet nieuwe garderobe. Beiden hadden ze meerdere rokjes, jurkjes, topjes en niet te vergeten strings die allemaal even verhullend waren.

Toen ze thuis kwamen hoorden ze gesnik uit de woonkamer komen. Binnen vonden ze Pap, zittend op de bank, de brief van Mam in zijn handen.