Het ietwat vervallen huisje lag ver buiten de bewoonde wereld. In het huisje woonden Francisca, Peter en Alia. Francisca was een 34 jarige vrouw met blond haar dat tot iets over haar schouders kwam. Het gezin leefde van kleinschalige landbouw om het huisje heen. Hun grond was bijzonder goed geschikt voor maïsvelden maar ook graan groeide goed op de grond. Ooit was ze getrouwd geweest, maar haar man was na slechts 2 jaar huwelijk overleden. Beiden hadden ze geen verdere familie gehad en er zat dan ook niets anders op dan zelf het boerderijtje draaiend te houden. Missen deed ze haar man niet, ze was ooit uit praktische overwegingen met hem getrouwd en hoewel hij geen slecht mens was, had ze nooit van hem gehouden met meer dan een vriendschappelijke band.

Je kon niet zeggen dat ze er onverzorgd uitzag. Voor zo ver dat mogelijk was, knipte ze steeds haar haar, waste zich regelmatig, knipte haar nagels, maar van het bestaan van schoonheidsmiddelen had ze nooit gehoord. Die wereld was haar onbekend. Toch was ze geen lelijke vrouw. Als ze incidenteel in het bijna 50 kilometer verderop liggende dorpje was had dikwijls een man op straat zijn hoofd omgedraaid, maar het was haar eigenlijk niet echt opgevallen. Als je het zou moeten kenschetsen, was Francisca een maagd, wiens lichamelijke gevoelens nooit waren gewekt. Ze had kinderen gekregen, maar de daad die daartoe had gevoerd had haar volkomen onberoerd gelaten. Ze had volkomen zonder nadenken toegelaten, want van haar kant was er niets, helemaal niets geweest.

Alia was de oudste van de twee. Ze was nu 16 jaar oud, en was donkerharig - door haar moeder wat geknipt, had donkere ogen, en een wat vermoeide manier van doen. Een regelmatig gezichtje, dat door een paar witte tanden en een vriendelijke glimlach knap kon worden genoemd. Ze was lichamelijk beperkt ontwikkeld, haar borstjes nog maar net gevormd, maar duidelijk present, en menstrueren deed ze nog pas sinds twee jaar. Ze was volkomen onschuldig en onwetend van wat haar lichaam nog voor eisen zou kunnen en misschien zou willen stellen, als het tot leven zou worden gewekt. Wie zou dat echter moeten doen, haar moeder leefde in dezelfde staat, om haar heen was eenzaamheid, en ze had er ook geen enkele behoefte aan.

Peter was een jaar jonger. Als een van beiden een kind was, dan zeker hij. Hij werd door zijn zuster beschermend behandeld, maar ook gepest, en hij vond het allemaal prima. Hij was evenals zijn zuster donkerharig, een knappe jongen midden in de fase van lichamelijke verandering van jongen tot man.

Iedereen had in dit huisje zijn taak gekregen. Met zijn 3en werkten ze dag in dag uit voor dagelijks levensonderhoud en een dak boven hun hoofd. Het grootste gedeelte van de dag ging op aan het bewerken van het land en het netjes houden van het kleine boerderijtje. Zo ging de dag altijd vlug voorbij. 's Avonds gingen ze slapen als het donker werd, 's ochtends stonden ze op als de zon opkwam.

In de jaren die voorbij gingen ontstonden er veel routines in het leven van deze 3 mensen. Zaterdags was het spelletjes avond waarbij er zelfbedachte spelletjes werden gespeeld. Verder was het 2x in de week 'baddag' op donderdag en op zondag. Hoewel Francisca nog zo onschuldig was als ze maar kon zijn, was er ergens het vage besef blijven hangen dat naaktheid een taboe was. Ze wilde dan ook niet dat de kinderen elkaar of haarzelf naakt zagen. Toch besefte ze niet dat de kinderen zo langzamerhand te oud werden om in bad geholpen te worden. Zodra het tijd was om in bad te gaan deed Francisca dan ook de deur van het kleine keukentje op slot terwijl ze de kinderen 1 voor 1 apart in bad stopte, terwijl het andere kind in het kleine woonkamertje bleef.

Het badritueel begon ook deze donderdag normaal. Eerst hielp Francisca Alia in de houten badtobbe. Trots keek Francisca naar haar nu ondertussen naakte dochter die midden in de veranderingen van haar leven zat. Het meisje begon langzamerhand haar vrouwelijke vormen te ontwikkelen en dit was Francisca niet ontgaan. Door de onschuld van het gezin was het gesprek hierover echter niet verder gekomen dan een simpel 'je gaat steeds meer op je moeder lijken'. Met een plof ging het meisje in bad zitten waarbij ze enkele spetters op haar moeder spatte. Even zuchtte ze van genot door de sensatie van het warme water. Toen was het plezier al voorbij en sommeerde haar moeder haar om op te staan. Met een oud lapje stof dat als washandje gebruikt werd zeepte Francisca het natte meisje in waarbij ze de 'vieze plekjes' wat extra aandacht gaf. Toen dit gebeurd was mocht Alia weer gaan zitten om nog een paar minuten te genieten van het warme water. Nadat het meisje was afgedroogd en haar nachthemd had aangetrokken werd Peter de badkamer ingeloodst. Opnieuw ging de deur op slot en mocht Peter zijn kleren uittrekken. Ook hij werd in de tobbe gezet en na enkele minuten weken weer omhoog getrokken. Net als bij Alia begon ook zijn lichaam te veranderen. Zijn piemel werd duidelijk groter en zijn spieren in zijn armen begonnen te ontwikkelen. Toen zijn moeder hem inzeepte en wat meer aandacht besteedde aan de 'vieze plekjes' kwam er een vreemd gevoel over hem heen. Het gevoel was warm en tintelend. Even keek hij naar beneden naar zijn moeder die hem aan het wassen was en naar zijn piemel waar het lekkere gevoel vandaan kwam. Hij zag dat zijn piemel iets groter was dan normaal, een probleem waar hij wel vaker last van had. Toen hij weer omhoog keek vielen zijn ogen op de voorkant van zijn moeder. Omdat ze gebukt stond kon hij iets tussen haar borsten kijken en vreemd genoeg versterkte dit het gevoel in zijn kruis. Francisca keek ondertussen met een mengeling van verbazing en ongerustheid naar de groeiende piemel die nu bijna recht overeind stond. Hoewel ze niet wist wat er met Peter aan de hand was voelde ze ergens dat dit probleem niet schadelijk was. Toen ze met een washand zachtjes de harde piemel aanraakte stootte Peter een klein kreuntje uit. Verschrikt keek ze op. 'Ik doe je toch geen pijn?', vroeg ze. Peter ontkende dit. 'Het voelt eerder lekker', zei hij. Gerustgesteld door dit antwoord liet Francisca hem weer gaan zitten in de tobbe om af te spoelen.

Toen ook Peter was afgedroogd en in nachtkledij was gehesen deed Francisca de deur achter zich dicht en liet zich na zich uitgekleed te hebben rustig in het ondertussen lauwe water zakken. Even sloot ze van genot haar ogen en in haar gedachten kwam het beeld van de harde piemel terug. Het had iets met haar gedaan, het zien van de stijve piemel van haar zoon. Ze wist niet wat het was, maar even had ze een vreemd weeïg gevoel in haar onderbuik gevoelt, die met de herinnering aan haar zoons mannelijkheid weer terug kwam. Lang had ze echter niet om dit te bedenken want ze moest verder met wassen, afspoelen en aankleden. Ook zij trok haar tot op haar knieën komende nachthemd aan. Rustig ging zij in de woonkamer zitten waar haar zoon en dochter in een gesprek waren verwikkeld. Na even te hebben meegeluisterd nam een loomheid bezit van haar en ze zakte iets onderuit op haar stoel in slaap. Hierdoor schoof haar nachthemd wat omhoog wat Peter precies een goed zicht bezorgde op haar witte katoenen onderbroekje. Na hier goed naar gekeken te hebben begon zijn piemel langzaam weer harder te worden. Hij vertelde aan zijn zusje wat er in bad was gebeurd. Dat zijn moeder hem had gewassen en dat zijn piemel hard was geworden. Alia kon zich hier niets bij voorstellen, ze had zelfs nog nooit een piemel gezien. Peter legde haar uit dat dit een soort aanhangsel was wat hij gebruikte om te plassen. Alia vertelde hem dat zij plaste uit een spleetje. Peter zag geen bobbel bij zijn moeder zitten dus hij vermoede dat zij ook zo'n spleetje had waar Alia het over had. Van het idee groeide zijn piemel nog meer. Hij vertelde dit aan Alia die belangstellend keek naar de bobbel in zijn pyjama. Francisca had hun echter verteld dat het niet netjes was om het over 'wat er vanonder zit' te praten dus daarna hield het gesprek op. Peters piemel werd elke keer als hij naar zijn moeders witte slipje keek echter weer hard. Omdat er nu ook niet zoveel te doen was vertrokken ze daarna maar naar bed.