Tricia staat in de keuken een glas cola voor zich zelf in te schenken, even denkt ze terug aan wat er eerder die avond is gebeurd met haar nichtje, die gelukkig nu weer helemaal wakker op de bank zit. Het is niet niks om één van je familie leden te zien worden afgevoerd met een ambulance. Tric, ze hoort dat ze wordt geroepen en kijkt op, Anke in haar ogen kijkend zegt deze tegen haar, Tric echt alles is oké met me, doe mij ook maar een colaatje, heb ik wel zin in. Tricia pakt nog een glas uit de kast en schenkt deze ook vol. Dan loopt ze terug naar de bank en overhandigd haar nichtje het glas. Willen jullie misschien ook iets, vraagt ze aan Nick en Janneke. Nee hoor, dat hoeft niet, wij gaan zo naar onze eigen bungalow, straks is het alweer vroeg dag en dan moeten we klaar staan om naar het museum en de watervallen te gaan. John en Andrea gebaren allebei naar Tricia, dat het tijd word dat ze zichzelf op de bank zet, straks ga jij nog van je stokje, zegt Andrea tegen haar.

Zal wel meevallen, roept ze uit, maar toch verstandig neemt ze plaats naast Anke op de bank, Janneke en Nick nemen afscheid en voordat ze de bungalow verlaten zeggen zij beiden gelijktijdig, als er wat is komen jullie ons maar weer wakker maken. Dan laten ze de jongelui alleen. Jeetje Ank, je liet ons wel behoorlijk schrikken, weet je nog wat er mis ging, vraagt Andrea haar. Nee niet echt is Anke haar antwoord, het enige wat ik nog weet dat ik ehhh, ehhh met Joris onder de douche stond en dat hij ehhh, me heerlijk aan het insoppen was. Het volgende moment werd ik wakker in een bed in het ziekenhuis dus, met allerlei vreemde mensen om mij heen.

Neem aan dat je morgen niet naar museum en de watervallen gaat, zegt Simon. Dat heb je dan echt wel even verkeerd gedacht neef, want ik ga daar gewoon naar toe, dat heb ik in het ziekenhuis ook gezegd en dat gaat zeer zeker dan ook gebeuren. Ik laat me heerlijk rond rijden als een prinses in de rolstoel, haha dan begint ze te lachen. Als ze aanstalten maakt om op te staan van de bank komen John en Simon naar haar toegesneld om haar te ondersteunen. Anke is hier echt niet van gediend en zegt tegen de heren; voegen jullie je nou maar bij je vriendinnetjes ik ga naar bed, moet over enkele uurtjes er weer uit, dus het beetje slaap wat ik nog mee kan pakken, pak ik dan ook. Richting de slaapkamer lopend draait ze zich snel naar hen om en wenst hun een goede nacht en veel plezier morgen bij het festival. Vlug stapt ze de kamer binnen, ze ziet Joris in het bed liggen en de dekens zijn van hem afgeschoven. Genietend van de aanblik kijkt ze even naar hem. Dan kleed ze zich vervolgens vlug uit en stapt onder de dekens. Over Joris heen hangend zet ze de wekker en legt ze haar hoofd op het kussen. Binnen enkele seconden in zij vertrokken naar slaapland.

Piep, piep, piep, Joris draait zich om, om de wekker uit te zetten, pff heb helemaal geen zin kreunt hij. Dan komt hij met een schok terug in de werkelijkheid en snel draait hij zich om, Anke ligt heerlijk naast hem te slapen, heeft hij het dan gedroomd, dat ze gisteren door een ambulance is meegenomen. Haar zachtjes wakker makend geeft hij haar een lekkere kus op haar mond, Anke, kom je antwoord hij zacht we moeten eruit. Ohhh Joris, nu al ik slaap pas net… we kunnen ook hier blijven en niet naar de waterval gaan zegt hij zachtjes. Met een ruk komt Anke overeind, nee echt niet zegt ze, we gaan naar de waterval, althans ik wel. De dekens van zich afslaand stapt ze uit het bed. Ga je mee Joris, mocht ik weer buiten kennis raken dan heb ik je het liefste zo dicht mogelijk in mijn buurt. Het is dus toch echt geweest schiet het door hem heen, snel stapt hij ook uit bed en volgt haar naar de douche. Beide douchen zich snel, aangezien ze nog moeten ontbijten en een lunch pakket moeten maken voor die middag hebben ze nog genoeg te doen. Nadat ze aangekleed en wel hun slaapkamer verlaten is het erg stil in het huisje. Een briefje op de tafel laat hen weten dat ze uitgebreid kunnen ontbijten, omdat Tricia en Andrea hun lunch al samen hebben gesteld. Ach wat lief zegt Anke zachtjes. Snel krabbelt ze wat terug op het papier.

Lieve Andrea, Simon, Tricia en John,

Bedankt voor het bereiden van onze heerlijke lunch, wanneer we deze nuttigen, zullen onze gedachten zeker bij jullie zijn.

Wij wensen jullie ook veel plezier bij het festival.

PS: Tricia en John, willen jullie namens ons de hartelijke groeten doen aan Magda.

Dikke kus Joris en Anke.

Naar de klok kijkend zegt Anke; kom Joris we moeten weg, anders zijn we nog te laat. Je moet immers een pakketje voortduwen. Joris kijkt haar met een glimlach aan, snel ruimen ze de tafel af zetten de gebruikte borden in de vaatwasser en nadat ze hun spulletjes hebben gepakt lopen de deur uit en draaien deze vervolgens op slot. Anke neemt plaats in de rolstoel en Joris begint haar voort te duwen. Wanneer ze buiten gehoor afstand zijn van het huisje, begint Joris te hijgen en te kreunen. Pfff…pfff…net uit bed en ik moet al een tien tonner de berg opduwen, Anke draait haar hoofd en kijkt dan in het lachende gezicht van haar neef. Ze neemt het woord en zegt; ja nu heb je wel weer praatjes mannetje, maar gisteren was dat totaal anders, helemaal toen je onder de drugs zat. Nu voor Joris niet echt meer goed wetend wat ze bij hem precies hebben gedaan, luistert dan ook aandachtig naar wat Anke hem verteld. Je hebt zelfs tegen je neef welterusten papa gezegd, moet je nagaan hoe ver je heen was. Tijdens het lopen richting het parkeerterrein komen ze langs het huisje van Don, die net naar buiten stapt en zijn hand naar iets reikt. Joris stopt en dan zien ze Petra het huisje uitkomen, zozo, die heeft dus voor de laatste week ook een nieuw onderkomen gevonden. Petra ziet Anke zitten in de rolstoel die Joris inmiddels weer voortduwt en komt op haar afgelopen.

Gaat het weer een beetje met jou, vraagt ze geïnteresseerd. Ja hoor, met mij gaat het prima antwoord Anke, word heerlijk verwend dat kun je wel zien, maar hoe weet jij dat eigenlijk? Petra kijkt naar Anke, iedereen weet inmiddels dat jij gisteren in de ambulance lag die met loeiende sirene het park op kwam en vervolgens weer verliet. Ohh…zegt ze, daar heb ik helemaal niks van meegekregen. Joris zegt nu; nee Anke was niet bij kennis, Petra toen dat gebeurde. Oké, ja dat kan ook, maar ik ben blij dat het nu weer goed met je gaat, er achteraan zeggend; laat je maar flink verwennen. Don bij zijn hand pakkend lopen ze, Anke zittend dan richting de bus die Don weer zal besturen. Moeten we je ook de bus indragen Anke, is zijn vraag? Ohh als dat zou kunnen, maar nee dat hoeft niet, dat is een klein stukje en ik mankeer eigenlijk niks meer, maar moet op dokters advies rustig aan doen vandaag. Als het niet gaat dan horen we het wel en dan dragen we je er gewoon in. Haha, ja dat geloof ik ook nog, antwoord ze hem en geeft hem een knipoog. Op de parkeerplaats zijn ze de eerste, Don heeft wel al de sleutel, dus Anke kan zelf de bus instappen, ga je weer helemaal achterin, of blijf je deze keer voor? Blijf deze keer voor Don, achterin zit ik wel weer als we weer naar huis gaan. Ja dan kunnen jullie lekker flikflooien, daarvoor zitten jullie achterin, dus Petra bij deze moeten wij op de terug reis naar huis ook lekker achterin gaan zitten. Vind ik een goed plan van je Don en ze geeft hem een vurige kus op zijn mond ten overstaan van Joris en Anke. Kreunend maakt hij zich van haar los, Peet zegt hij; rustig aan, moet nog een bakbeest besturen en daar heb ik wel mijn aandacht voor nodig. Is goed lief en ze doet zwierig een stapje achteruit. Anke stapt uit de rolstoel zodat Joris en Don het ding in kunnen klappen en in de bagage ruimte kunnen opbergen. Op het treetje staand begint ze te steunen en te hijgen, al snel komen beide heren toegesneld. Gaat het niet Anke roepen ze geschrokken uit. Hahaha…had ik jullie even goed beet, nee hoor gaat prima, dan stapt ze de bus in. Zij wijst Don naar Anke, is een tikkeltje gestoord. Joris die Don niet helemaal ongelijk wil geven zegt; maar wel prettig gestoord. Petra en Joris stappen ook de bus in en zien nu de overige tien leerlingen aankomen lopen. Van Nick en Janneke ontbreekt nog ieder spoor. Ik wed roept Anke, dat ze zich hebben verslapen. Dan in de verte zien ze Janneke aankomen hollen, zie je wel ik wist het. Als iedereen in de bus zit, sluit Don de deuren en start de bus.

Janneke, Nick en Don hadden gisteren eerder op de dag overleg gehad, de bezichtiging die ze vandaag gingen doen was zo dichtbij het park gelegen, dat ze het eventueel ook te voet af hadden kunnen leggen. Om er toch een leuke dag van te maken, hadden ze besloten eerst anderhalf wat rond te rijden en dan vervolgens naar het museum en de waterval te gaan.

Als ze van het parkeerterrein willen wegrijden zien ze dat het koppeltje wat oudere mensen die hen eerder een lift hebben gegeven, verbaasd kijken naar hun auto, vier zachte banden, Don kan je heel even wachten zegt ze, haar de bus laten uitstappend loopt ze naar de mensen. Problemen zo te zien, zegt Janneke. Ja dat ken je wel stellen, nu ziet de man pas dat het de vrouw is die hij enkele dagen eerder een lift heeft gegeven vanuit het restaurant. We wilden naar de watervallen gaan en nog enkele mensen onderweg oppikken. Misschien zegt ze; heb ik deze keer de juiste oplossing en ze wijst naar de bus. Echt meent u dat, dat zou geweldig zijn, maar dan moeten we ook de anderen nog halen. Is dat toevallig weer langs die mooie bosrijke omgeving vraagt Janneke. Het echtpaar knikt uitbundig van ja. Komt helemaal goed uit, pak u spullen dan maar, dan gaat u deze keer lekker met ons mee. Don ziet Janneke terug lopen met de al een stuk oudere mensen, hij opent de deuren en snel legt ze hem uit wat er aan de hand is. Geen enkel probleem, zo zie je maar weer dat je altijd een ander uit de brand kan helpen. Verbaasd kijken de leerlingen toe, hoe de oudere mensen de bus in klimmen, hun snel de voorste stoelen gevend pakken de leerlingen hun spullen op en lopen naar het achterste gedeelte, Don spreekt in de microfoon, we krijgen nog wat gezelschap erbij. Anke, Joris en Petra blijven echter wel voorin zitten. Dan zet de bus zich eindelijk in beweging. Het pad afrijdend zien ze verderop Marleen en Edwin lopen, kunnen die ook niet mee schreeuwt Anke door de bus. Vandaag kan alles, Don gaat naast de lopende mensen rijden, zijn deur opent zegt hij; je kan beter instappen. Al zachtjes voortrijdend stappen Edwin en Marleen de bus in en dan zien ze Anke en Joris, hé kijk eens wie we daar hebben? Leen roept Anke verheugd uit, jullie waren vast ook onderweg naar de waterval? Ja dat klopt Ank, maar een rit er naar toe slaan we natuurlijk nooit af. Lachend lopen ze door en laten zij zich verrassen door deze aangename wending van hun dag.

Als de laatste mensen zijn opgehaald, begeven ze zich richting de parkeerplaats van het museum, echter komen ze eerst langs bij de watervallen. Don roept door de microfoon, de passagiers voor de watervallen, mogen hier uitstappen, of willen net als de rest eerst naar het museum en dan pas naar de watervallen. Iedereen blijft zitten waar die zit, de deuren terug sluitend, rijd hij langzaam verder naar boven. Op het parkeerterrein bij het museum is het helemaal niet druk, dit is bijzonder gunstig voor het wegzetten van de bus. Eenmaal geparkeerd en wel, opent Don de deuren en de bus stroomt langzaam leeg. Helemaal leeg sluit hij de deuren en zet de bus uit. Ook hij stapt uit, Anke wil je de rolstoel vraagt hij. Hoeft niet hoor, doe gewoon lekker rustig aan en dan mag hij wat mij betreft daar wel blijven liggen tot we vandaag weer terug zijn op het park. Richting de deuren van het museum lopend zegt Janneke, voor onze overige aanwezige gasten, maar ook de leerlingen wilde ik vragen om hier rond 18:00 uur terug te verzamelen. Wauw, horen ze overal zeggen, wetende dat ze voldoende tijd hebben om zich goed te kunnen vermaken. We hebben hoop te bezichtigen, sommige hebben iets meer tijd nodig, de oudere beginnen te lachen, om de leuke verwoording. Dan gaan ze ieders hun weg. De leerlingen hadden eerder al een bandje in de bus gekregen, betekenis hiervan dat ze zowel tot de waterval, museum en de grootste koekoeksklok vrije toegang hebben.

Joris en Anke lopen richting de deur van het museum, ze zien Edwin en Marleen vertrekken naar de koekoeksklok, hen uitzwaaiend betreden ze het museum. Bij binnenkomst ziet de in de welkomst hal een receptioniste zitten achter een enorme balie, in haar beste Duits spreekt ze de vrouw aan en vraagt of het is toegestaan om foto's te nemen. Lachend beantwoord de receptioniste in het Nederlands dat dit geen enkel probleem is. Een boekje meepakkend beginnen zij en Joris aan hun reis door de tijd heen. Overal om hen heen hoor je het geluid van de waterval, elkaar aankijkend lopen ze verder.

Na een uur lopen ze weer naar buiten, ze gaan nu richting de enorme koekoeksklok, afgesproken hebben ze wel dat ze met de middag bij de waterval willen zijn en als ze het eerste gedeelte hebben beklommen wat naar horen zeggen ook het zwaarste gedeelte van de hele klim blijkt te zijn, zullen ze eerst wat eten alvorens dat ze door gaan naar de top van 163 meter. Beiden genieten van elkaar, een omarming een kus en van de omgeving, maar ook het mooie weer. Echte zomers met temperaturen van 25 graden is het allemaal aardig te doen.

Klokslag 12:00 uur begeven ze zich richting de waterval, het begin hiervan is midden in het centrum van Triberg. Mensen kijken naar hen, maar niemand fluistert meer ein wunder.

Toch door de blikken die hen worden toegeworpen, het gevoel te worden bekeken, maken Anke een beetje nerveus. Ook Joris heeft dit gemerkt, hoe kan ik haar even afleiden schiet het door hem heen, misschien moet ik haar ten op zichtte van een druk kijkende groep eens even lekker kussen. Weer naderen ze een groep en Anke begint nu toch wel een beetje zenuwachtig om zich heen te kijken. Joris maakt hier dankbaar gebruik van, haar dichter tegen zich aantrekkend doet hij haar uiteindelijk stoppen. Dan vol overgave drukt hij zijn mond op de hare, zijn handen op haar billen leggend drukt hij haar lichaam dichter tegen het zijne. Anke reageert heftig op zijn kus, ze slaat haar armen om zijn nek, drukt haar borsten bijna helemaal plat tegen zijn borst en laat haar tong sensueel spelen met de zijne. Meerdere mensen zijn gestopt en kijken naar Joris en Anke. Na een kleine stilte is er volop gejoel en gefluit te horen. Nu lijkt het wel of de spanning is verbroken die even daarvoor door de kijkende en nieuwsgierige blikken die mensen hen toewierpen is weggevallen. Haar weer loslatend kijkt ze dromerig uit haar ogen, ze heeft zin in hem, ze is helemaal opgewonden en dat is dan ook te zien aan de blosjes op haar wangen. Anke zegt hij zachtjes, zullen we verder lopen? Mmm…Joris….aan haar ogen te zien, denkt ze op het moment aan hele andere dingen, ook hij heeft hen kus heel anders ervaren dat wat eigenlijk als eerste de bedoeling is geweest. Laat mij je maar leiden Ank. Haar hand vastpakkend lopen ze verder en verder.

Nick en Janneke die het gefluit van even daarvoor ook hebben gehoord, merken ook dat de lucht is geklaard, niet meer zo gespannen is als even daarvoor. Volgens mij, zegt Nick is er hier iets heel vreemds aan de hand. Janneke begint te lachen en kijkt haar man aan, vreemd Nick, nee joh, magisch ja… Ja Jan, dat ook zegt hij weer, dat zeker.

In het huisje op het park zijn de overige mensen ook wakker geworden gedoucht, aangekleed en wel dekken Andrea en Simon de tafel als ze het briefje ontwaren. Kijk ze hebben nog iets terug geschreven. Samen lezen ze het en gooien het dan in de prullenbak, we geven het zo wel door. John en Tricia komen niet veel later de kamer binnen en Andrea geeft gelijk de boodschap door die Anke voor hen had geschreven op het papiertje.

Was me het avondje wel gisteren zeg, ja zegt John, wel respect voor die twee dat ze alweer zo vroeg uit de veren zijn gegaan. Dan ken je Anke nog niet goed, als die iets wil dan gaat ze er ook voor. John begint te lachen, ik ken haar niet zo goed als jullie twee nee, maar de tijd zal het leren. Hoe laat vertrekt de bus richting het festival vraagt John aan Simon. Rond 14:00 uur. Lopen we dan met zijn allen naar voren, kunnen jullie met de bus en gaan Tric en ik eerst naar de weelderige tuin, waar ik zoveel goede dingen over heb gehoord, dat ik er nu ook reuze benieuwd naar ben. Het is echt mooi begint Simon weer, het is meer dan mooi. Na het eten ruimen ze de boel netjes op, met nog een kop koffie nemen ze deze mee richting de bank en genieten even van het warme kopje vocht. Zo te zien is het weer helder mooi weer en dan liggen wij zolang in bed, eigenlijk zonde zegt Tric. Als het half twee is, zetten ze hun kopjes in de gootsteen pakken nog een dikke trui en jas mee voor als het eventueel koud word later op de avond. Die gooien jullie dadelijk maar in de auto, anders moeten jullie dat allemaal mee zeulen en daar word je ook niet echt vrolijk van. Ha, nee is zo roept Andrea, soms broertje zegt ze; heb je echt geweldige ideeën. Simon controleert het huisje vlug of alles goed is gesloten en dan vervolgen ook zij hun weg richting de parkeerplaats.

Op de parkeerplaats is het een drukste van jewelste, iedereen de overige 28 leerlingen hebben er zin in. Dave heeft de bus al draaiende en snel stappen ze in, de jassen overhandigend aan Tricia en John. Deze lopen richting zijn auto en leggen het in de kofferbak, dan neemt zij plaats bij hem voorin.

Voordat de bus het parkeerterrein afrijd en zij een tijdlang achter de bus moeten zitten, start John de auto en rijd vlug het parkeerterrein af, wijs je me de weg schatje zegt hij. Het is heel makkelijk lieverd de weg richting Schönwald. Dan gaan we die kant op. Zijn rechterhand streelt haar bovenbeen en Tricia voelt de trilling ervan door heel haar lijf gaan. Het is niet de eerste keer dat ze bij haar vriend in de auto zit, genietend kijkt ze om zich heen, maar ook is ze zich heel goed bewust van de jongeman naast haar. De spanning tussen hen siddert gewoon, iets wat Tricia nog niet eerder heeft meegemaakt. Een enkele aanraking die hij haar af en toe geeft zet haar meteen in vuur en vlam, ook bij John neemt de spanning toe, hij is opgewonden, heel erg opgewonden. Tricia is zijn wijffie, hij dacht dat dit een makkelijk ritje zou worden, maar hij heeft steeds meer moeite om zich te concentreren. Wat mankeer ik toch schiet het door hem heen, dit heb ik eerder nog nooit zo ervaren. Net alsof ze zijn gedachten lezen kan legt ze haar hand op zijn been, het lijkt wel alsof hij in brand staat. De aanraking van haar hand, brand gewoon in zijn been. Steels werpt hij even snel een blik opzij, hun ogen kruisen elkaar, een dierlijk verlangen lezen ze in elkaars ogen. Een zacht kreuntje ontsnapt aan haar lippen. Zijn hoofd terug draaiend om zich weer op de weg te kunnen concentreren, vraagt hij zich af waar deze dierlijke gevoelens vandaan komen.

Verder en verder rijd hij door, dan komen ze uiteindelijk bij het klooster waar onder andere Tricia haar examens maakt, de auto vlug parkerend loopt hij vastberaden met haar een pad op naar boven. Magda staat voor haar winkel op de uitkijk, waar blijven ze nou toch denkt ze, ze heeft gedroomd vannacht, dat zowel de iets oudere zus van Joris en haar vriend een zelfde beleving zouden meemaken als Joris en Anke hebben gehad. Hoe dit kan, ze heeft geen idee, het schijnt eens in de zoveel jaar wel voor te kunnen vallen, maar dit heeft zij nog nooit eerder meegemaakt. Dan ziet ze in de verte twee mensen aan komen lopen, lachend kijkt ze toe. Niet te geloven, haar ogen naar de hemel richtend zegt ze zacht, ik weet niet wat u van plan bent, maar het is er opnieuw. Tricia ziet Magda voor haar winkel staan, zich losmakend van John sprint ze het laatste stukje naar boven en vliegt de oudere vrouw om haar hals. Patricia wat een eer en wie is deze jongeman? Dit is John mijn vriend, antwoord ze, je krijgt de groeten van Joris en Anke vult ze zelf aan. Hun binnenlatend draait ze de deur op slot en gaat hen voor. Ga maar snel, de rest komt straks wel. Magda opent de deur naar haar tuin, John kijkt zijn ogen uit, naar het zien van al dat moois. Ohhh…roept hij uit, wat is dit geweldig!

Geniet er maar van, zegt ze tegen de twee, zie jullie straks wel weer. Verder en verder lopen de twee de tuin in, de spanning stijgt tussen John en Patricia. Elkaar aankijkend hebben beide zeer donkere ogen, ogen gevuld van een dierlijk verlangen naar elkaar. John kijkt naar Tricia, zijn pik begint behoorlijk te knellen in zijn broek, hij wil haar nemen en hoe. Hunkerend, verlangend kijkt ze hem aan, onderwijl loopt ze verder en verder de tuin in. De weg naar het plateau is niet lang meer. Een stem in haar binnenste zegt haar dat ze daar naar toe moet, naar het plateau. Het laatste stukje draait ze zich van hem af en spurt naar boven. John die haar achterna wil rennen, word belemmerd door zijn hevig kloppende pik. Kreunend en steunend komt hij boven. Het uitzicht is adembenemend, maar hij heeft alleen maar oog voor Tricia. Met haar armen wijd gespreid kijkt ze hem vanonder haar lange wimpers aan. Kom hier jij, fluistert hij zacht. Tricia loopt op hem af, vlak voor hem staand blijft ze wachten. Hij komt op haar afgelopen en trekt haar tegen zich aan, een luide kreun ontsnapt aan haar lippen. Haar top over haar hoofd trekkend gevolgd door haar bh, staat ze nu met ontbloot boven lijf voor hem. Hij uit een grommend dierlijk geluid, zij rukt zijn hemd uit zijn broek en nu staat hij ook met ontbloot bovenlijf voor haar. Al snel volgen de rest van hun kleren.

Naakt staan ze tegenover elkaar, verlangend staan ze naar elkaar te kijken, neem me kreunt ze zacht, haar in zijn armen nemend, neemt iets het van hem over, zijn hoofd buigt over haar borst en als hij zijn mond over haar tepel laat zakken stoot ze een geluid uit, wat hij haar nog nooit heeft horen uiten. Dit geluid draagt ver door, zo ver dat mensen beneden in het dal verrast omhoog kijken. Ja, roept een man uit die net de kruidenierswinkel uit loopt, zweimaal ein wunder!

John gaat helemaal op Tricia en het dierlijke verlangen wat hem overvalt, hij moet zijn zaad pompen in haar strakke kut, schiet het door hem heen, mijn zaad moet rijkelijk in haar vloeien. Haar borsten één voor één te hebben bewerkt, laat hij haar los en draait haar in zijn armen, met zijn vingers voelt hij of ze hem kan ontvangen. Haar kutje is drijfnat, haar iets voorover buigend in zijn armen drukt hij zijn 20 centimeter staaf bij haar naar binnen. Arhhhh….kreunt ze hard….meer mensen beneden in het dal horen het geluid, wat maar zelden of nooit voorkomt, nu horen ze het twee keer vlak achter elkaar. Glimlachend kijken mensen elkaar aan en geven elkaar schouder klopjes. Zweimal, ein wunder, ein wunder wordt er overal om hen heen geroepen. De geluiden die John en Tricia voortbrengen zijn zelfs te horen bij de waterval. Joris en Anke hebben net het eerste stuk beklommen en zittend te genieten van hun broodje, als zij ook de echo horen.

Tric roept Anke uit, dat is Tric. Joris kijkt naar Anke, ja dat is inderdaad Tricia roept hij verrukt uit, blij dat hij en Anke nu af zijn van het ein wunder. Jeetje Ank, hebben wij ook zulke geluiden geuit? Ik denk het wel, moet je kijken hoe die mensen er hierop reageren. Nu ziet ook Joris dat mensen elkaar glimlachend aankijken en elkaar schouder klopjes geven, dan hoort hij zweimal ein wunder, zweimal ein wunder. Niet te geloven roept Anke, komt dit nooit voor dan. Magda heeft dit geweten, de eerste keer misschien al.

Haha, Ank, misschien sla je nu een beetje door, toch denkt hij even terug aan het moment waarop hij alleen met Magda in de winkel was, nog steeds heeft hij niet kunnen achterhalen wat zij heeft bedoeld. Misschien kom ik er wel nooit achter denkt hij. Zich weer oprichtend ziet hij dat Anke hem nauwlettend staat op te nemen. Waar dacht je aan Joris vraagt ze hem, ohh aan ons op het plateau, antwoord hij zo luchtig mogelijk. Anke kan het niet verklaren, nee denkt ze daar dacht jij niet aan, dat is het antwoord wat je mij geeft. Jij dacht heel ergens anders aan, waarom wil je of kan je het mij niet zeggen. Joris kijkt naar Anke, hij ziet aan haar nu, dat ze zijn antwoord niet gelooft. Shit denkt hij, moet voorzichtiger zijn met mijn gedachten, veel voorzichtiger. Het is niets schatje, echt! Nu hij weer helemaal vrolijk is, bedenkt ze dat ze het waarschijnlijk verkeerd heeft begrepen en zet ze zich er over heen. Smakelijk eten ze verder hun lunch op en horen zo nu en dan een dierlijk geluid voorbij komen, van Tricia en John. Hun spulletjes terug opbergend kijkt ze hem aan, opnieuw heeft hij gevaarlijk donkere ogen. Joris, dat kan niet hier, antwoord Anke, ook zij voelt het verlangen naar hem in zich toenemen. Anke kom even bij me op schoot zitten, toe heel eventjes maar. Anke zet zich op zijn schoot, zijn goed gevulde broek laat haar verlangen naar meer, maar wetend dat het niet de juiste plek is laten ze hun verlangens langzaam afnemen. Enigszins weer wat afgekoeld te zijn vervolgen zij hun weg naar de top.

John voelt zijn pik zwellen en zwellen in het kutje van Patricia, ohhh kreunt hij luid, ik ga komen zo….Tricia zit er ook tegen aan te hikken, niet veel later komen ze luid kreunend en hijgend beiden gelijktijdig klaar. Uit haar glijdend neemt hij haar in zijn armen en kust haar vol op de mond. Als ze elkaar loslaten en hun ogen openen, zien ze net als Joris en Anke hebben waargenomen een Lynx. Ook deze heeft jongen, drie stuks om precies te zijn. Ohh kijk…wat mooi roept Tricia uit. De lynx met haar jongen blijft op gepaste afstand naar hen kijken, dan verdwijnen zij weer in het donkere gedeelte van het bos.

Zich aankledend lopen ze terug naar het pad van de winkel van Magda, voor deze ook maar een vraag kan stellen zegt ze; drie jongen had deze er Magda, drie jongen. Mmm…antwoord Magda, drie nog wel. Patricia zegt ze zacht; zou je voor mij iets willen doen? Natuurlijk zegt ze; alles wil ik wel voor je doen. Magda geeft haar een envelop, kan je deze voor mij op de bus doen beneden in het dal. Geen enkel probleem, de envelop van haar aanpakkend stopt ze deze in haar tas. Na nog een kopje thee te hebben gedronken nemen ze afscheid en lopen zij en John terug richting het klooster. Onderweg naar beneden kijken mensen heb glimlachend aan, waarom doen ze zo naar ons lachen vraagt John? Tricia begint te lachen, wij zijn daarboven nogal gehorig geweest en het schijnt volgens de legende als je daar haast dierlijke sex heb gehad dat je de lynx ziet. Nu is dat bij ons gebeurd en ook bij Anke en Joris. Ach zo…nu begrijp ik het. Dus wij hebben iets bijgedragen aan de legende Tricia? Ja dat hebben we inderdaad John, de legende voortgezet, die al eeuwen meegaat. Dat er nog iets anders komt kijken bij deze legende daar zal ze later nog wel achter komen.