Alvast heel hartelijk bedankt voor de vele goede reacties op mijn verhalen.

Dit is het vervolg op Mijn zoon 2, het derde deel en misschien...

Ik ben Dorien een alleenstaande moeder van 34. Ik heb kort blond haar en blauwe ogen. Door de vele oefeningen nog steeds een strakke buik. Volle borsten, natuurlijk niet meer zo stevig als toen ik 17 was en zwanger van mijn zoon Gerben. Met wie ik sinds de geboorte al samen woon en we hebben het nog steeds leuk samen.

De vader is na enkele maanden met de noorderzon vertrokken.

Ik zuchtte diep. Gerben kwam overeind en keek me aan. Zijn blauwe ogen strak op de mijne gericht.

'Mam, ben je?' vroeg hij.

Ik keek naar Gerben. Verdomme nee, ik ben niet! Ik kan toch niet...je bent m'n zoon! Dit kan toch helemaal niet! Als er iemand dit te weten komt...

Ik knikte enkel en zag dat Gerben begon te grijnzen.

Wat lach je nou, lul! Wilde ik schreeuwen. Besef je wel wat je gedaan hebt! Nee zeker! Waarschijnlijk niet!

'Sorry, stamelde hij.

'Het is wel oké,' mompelde ik en beroerde z'n wang met m'n hand. 'Het is wel oké.'

Gerben draaide zich half om en nam de douchegel van het rekje.

'Nu is het aan jou, mam,' zei hij.

Dit was toch helemaal niet de bedoeling? Dit begon uit de hand te lopen! Wat moet ik hier nu mee, dacht ik. Allerlei gedachten speelden door m'n hoofd. Dit alles is misschien een droom. Straks loopt de wekker af, neem ik een douche, maak ontbijt klaar, Gerben neemt een douche, we ontbijten, Gerben gaat naar school, ik ga aan het werk. Ja, dat is het. Het is gewoon een droom.

Ik draai m'n hoofd naar links, maar ik zie geen wekker. Ik zie geen nachtkastje. Het enige dat ik te zien krijg is een bedampte glazen raam.

Automatisch nam ik de douchegel van hem over, draaide de dop open kneep ze uit op Gerbens hoofd. Een blauwachtige vloeistof verspreidde zich over z'n blonde haar en zocht zich via zijn wangen een weg naar onder. Bedachtzaam bracht ik mijn armen voor me en legde ze op z'n hoofd en begon te wrijven. De blauwachtige vloeistof veranderde in een witte schuim.

Ik wreef over z'n toch wel gespierde borst, ik wist niet eens dat hij zo gespierd was. maar nu kon ik duidelijk de spieren voelen, en voelde z'n mannelijke tepels versteend worden. Maakte dezelfde kringetjes, als Gerben bij mij had gemaakt, hem daarbij recht in de ogen kijkend. Ik zag dat Gerben genoot van dit alles. Van dit toch wel onmogelijk iets. Ik was verdomme z'n moeder!

Mijn handen gleden naar z'n rug en zochten zich verder een weg omlaag. Toen ik bij Gerbens toch wel verbazend strakke kontje was beland, ontsnapte hem een zucht. M'n linkerhand betastte z'n bilspleet, maar verdween er niet in. Langzaam kwamen m'n handen terug naar voren en zochten naar de navel, waar ze opnieuw kringetjes maakten. Toen stopten m'n handen.

Gerben keek me vragend aan.

Ik kan dit niet, Gerben, wilde ik gillen. Dit mag niet! dit is fout...zo fout! Begrijp je dat Gerben!

'Je bent nog niet eens in de helft, mam,' merkte Gerben op. 'Ga verder, mam.'

Ik slaakte een zucht en consenteerde met weer op m'n handen, die nu weer te bewegen lekken te komen. Langzaam kropen ze verder en met de tippen van m'n vingers raakte ik iets harig aan. Ik hoefde niet naar onder te kijken om te beseffen dat ik aan het schaamhaar van m'n zoon zat de frunniken. Zover ben je al, sprak ik tot mezelf. Nu doorgaan.

Ik sloot even m'n ogen, zuchtte en zette door. M'n handen kropen verder, en baanden zich een weg doorheen het zachte donzige blonde schaamhaar. Je moet je nodig eens scheren daar, dacht ik en grinnikte.

Gerben nam dit alles in zich op en grinnikte terug en genoot. Ja, hij genoot duidelijk. En ik? Ja, ik genoot ook wel. Verdomme toch ik genoot ook! Ik ben toch ook maar een vrouw, of niet soms?

Mijn linkerhand bereikte zijn harde penis. Zijn stijve pik. Gerben, mijn zoon van 17, stond met een stijve lul onder de douche bij z'n moeder.

M'n ene hand omklemde z'n penis, pik, lul. Het woord is er nu toch uit, schoof de voorhuid naar achteren, de eikel in m'n hand en klopte als een waanzinnige.

De andere hand bevond zich al onder de harige balzak, daar moeten we toch iets aan doen hoor Gerben al dat haar vind ik maar niets, en wreef de ballen zachtjes heen en weer.

Gerben grijnsde nog steeds en likte met z'n tong over de lippen.

'Hoe vind je hem, mam?' vroeg hij.

De vraag had onschuldig geklonken, maar had toch een diepere betekenis. Denk na voor je gaat antwoorden, dacht ik en grijnsde nu ook. Hoe ik hem vond? Ja hoe vind je de penis, de lul, de pik van je zoon nu? die van een andere man kan je groot, klein, dik of dun vinden. Maar die van je zoon.

'Je bent duidelijk een echte man,' zei ik hem. daar zou ik het voorlopig maar op laten.

'Groot?'

'Best wel,' antwoordde ik. 'Je kan er mee aankomen bij de vrouwtjes.'

'Dacht ik ook wel,' merkte hij op en keek naar z'n eigen rechtopstaande, ingezeepte pik, die in m'n hand lag. 'Wil je niet even eens...'

Daar was de vraag. Daar was het dan. Het onvermijdelijk zat eraan te komen. Nu moest ik hem, m'n eigen zoon moest ik.

'Of weet je niet hoe?' lachte hij.

Ik lachte terug en verzekerde hem dat ik heus wel wist hoe het in z'n werk ging. En of ik het wist. Ik had dan wel geen relatie, er was dan wel geen andere man dan Gerben in m'n leven, dat betekende niet dat ik nooit een ander man naakt had gezien en dat betekende ook niet dat er nooit iets was gebeurd. Ik was en ben en blijf immers een vrouw van vlees en bloed.

'Jongen toch,' mompelde ik en zuchtte eens diep.