Langzaam word ik wakker het zonnetje schijnt door de gordijnen. Ik herinner me wat er de dag ervoor allemaal is gebeurd en ik vraag me af hoe het met Gabriel is. Het lijkt me nogal wat om zoiets te moren horen van je beste vriend. Ik loop mijn kamer uit en bots tegen hem aan. Hij kijkt me aan met die donkere blik van hem. Meteen krijg ik kriebels in mijn buik. Ik zie aan zijn gezicht dat ik maar beter niet bijdehand kan gaan doen. Ik sla mijn ogen neer als teken dat ik me zal gedragen. Hij plaatst zijn vinger onder mijn kin en kust me op mijn voorhoofd. “Hoe gaat het met je”, vraag ik aan hem. Hij lacht naar me. “Ik heb het erg druk”, zegt hij. Ik kan zien dat hij liegt. Hij loopt verder en laat me achter met al mijn vragen. Het lijkt me slimmer om het zo te laten. Als ik verder loop zie ik dat de zon schijnt en dat doet me naar buiten verlangen. Ik weet niet hoelang ik al hier binnen zit.

Ik kan me niet meer beheersen en besluit dan ook om alle regels te negeren. Ik loop naar de deuren om te kijken of ze misschien open zijn. Ik heb geluk, de deur gaat open. Mijn hart maakt een sprongetje van geluk. Ik besluit om rond te gaan kijken wat er allemaal is. Het vrije gevoel komt even naar boven maar ik heb geen gedachten over weglopen. Ook al zou ik het willen ik weet niet eens hoe ik dat zou moeten doen en waar ik heen zou moeten. Ik heb geen idee van waar we zijn. Mijn nieuwsgierigheid neemt de overhand en ik ga verder op onderzoek. Ik zag een hele kudde met Kamelen wat een mooie maar hele grote dieren zijn dit toch. Ik bleef op veilige afstand van ze want ergens had ik gehoord dat de meeste helemaal niet vriendelijk zijn en flink kunnen bijten.

Wat ik verderop zag trekt mijn aandacht. Ik zie stallen en besluit dan ook om daar heen te gaan. De mooiste paarden die ik ooit had gezien staan in de stallen. Helemaal achteraan is een stal die helemaal dicht is. Er komt een hoop kabaal vandaan. Veel nieuwsgieriger dan goed voor me is loop ik richting die stal. Ik kan door de kieren van het hout een paard zien staan dat zijn hele stal af probeert te breken. Als ik dichterbij ben maakt hij nog meer kabaal. Zoveel, dat het niet lang duurt voor er allemaal mannen aan komen rennen. Bruut pakken deze mannen me vast. Omdat ik deze mannen niet ken, begin ik als een gek te schreeuwen en te schoppen. Dan zie ik in mijn ooghoek Gabriel aan komen rennen. Ik was nog nooit zo blij om hem te zien. Ik zag mezelf al weer helemaal ontvoert worden en ik verkeer dan ook in blinde paniek. Ik hoor Gabriel tegen de mannen roepen dat ze me los moeten laten. De mannen gehoorzamen meteen. En dan begint het me te dagen. Deze mannen horen bij Gabriel en meteen voel ik de spanning stijgen. Ik weet dat ik goed fout zit met het naar buiten gaan. Gabriel grijpt me stevig vast en is woest. Zijn donkere ogen voorspellen niet veel goeds. “Wat heb ik nou gezegd over het naar buiten gaan”, vraagt hij boos aan me. “Nou dat het niet mag”, antwoord ik brutaal terug. Ik snap echt niet waarom hij zich nou zo druk maakt, het is niet dat ik probeer te ontsnappen. Als ik hem dat ook op een zeer brutale manier laat weten pakt hij me nog steviger vast en sleurt me mee terug naar binnen. Omdat ik in de gaten heb dat brutaal zijn niet helpt probeer ik het nog eens op een rustige vriendelijke toon. “Waarom mag ik nou niet naar buiten”. “Ik heb al lang geen behoefte meer om weg te lopen”.

Het is te gevaarlijk, antwoord hij nors. “Hoezo gevaarlijk? Mogen de andere dames ook niet naar buiten”, vraag ik. “Sommige wel en sommige niet”. Hij neemt me mee naar mijn kamer en sluit de deur achter me. Zonder verder nog een woord te zeggen laat hij me achter. Het zit me niet lekker. Zo gemakkelijk kan ik er niet vanaf komen denk ik bij mezelf. Ik zit goed fout en mijn hele lijf begint te trillen.

Als snel blijk ik gelijk te krijgen. Latiffa komt mijn kamer in en kijkt me bezorgd aan. “Wat is er”, vraag ik geschrokken. Ze vertelt me dat Gabriel erg boos is vanwege mijn actie. Hij heeft Stefan gesproken. Ik sla van schrik mijn handen voor mijn mond. Een schok schiet van mijn navel naar mijn klit en weer terug. Mijn ademhaling gaat meteen omhoog. Latiffa loopt naar het grote scherm en doet deze aan. Stefan kijkt me boos aan en dwingt me op mijn knieën. Ik blijf staan en dit valt niet goed bij hem. Als ik in verweer wil gaan en Stefan wil vertellen dat ik niet van plan ben om weg te lopen, legt hij me het zwijgen op. Stefan is deze keer echt boos op me. Ik heb de ergste regel gebroken die er maar ook is. Ik ben naar buiten gegaan en ook nog een zonder iets te zeggen of een vorm van begeleiding. “Je had wel ontvoerd kunnen worden” zegt Stefan boos tegen me. Waarop ik mijn armen over elkaar kruis en hem verwijten maak dat hij dat zelf heeft gedaan. Het scherm sprong ineens uit. Latiffa kijkt me verschrikt aan. “Oh mijn god wat heb je nu toch gedaan”, vroeg ze aan me. “nou niks’, antwoord ik terug. “Ik ben alleen heel even buiten geweest”. Nu keek ook Latiffa boos naar me. Ze vertelt me hoe gevaarlijk het is daar buiten en wat er kan gebeuren. Ik wist wel dat hier idioten kunnen zijn maar zo gevaarlijk had ik het niet ingeschat. Heel lang om over alles na te denken heb ik niet, want ineens zwaait de deur open en staat Gabriel in de kamer. Gabriel is echt witheet waardoor Latiffa verder niet afwacht wat er gaat komen maar meteen de kamer verlaat. Ik hoor het scherm aangaan en hoor ineens “op je knieën NU!”. Het was Stefan en hij was nog steeds ontzettend boos. Ik weigerde om op mijn knieën te gaan. Gabriel die achter me staat duwt me met flink wat kracht op mijn knieën. Als ik Stefan aankijk voor hulp geeft hij geen krimp. Mijn ademhaling schiet omhoog en de adrenaline giert door mijn lijf. “Met deze stomme actie die je hebt uitgehaald laat je me geen andere keus’. “wat er nu gaat volgen is je eigenschuld en zul je moeten dragen”. In deze woorden hoor ik zijn teleurstelling maar ook angst. Ik vraag me af wat hij bedoeld en waarom ik ineens een heel raar gevoel krijg. Ik voel me schuldig en heel ongemakkelijk. Ik kijk hem vragend aan. “Wat je hebt gedaan had je je leven kunnen kosten en dat had ik niet overleefd”, zegt Stefan. Het vertelt me dat hij op dit moment niet weg kan om mij op gepaste manier straf te geven maar dat hij het me ook niet kan vergeven. Op het moment dat hij dat zegt gaat er van alles door me heen en krijg ik de wildste gedachten in mijn hoofd. Gek genoeg voel ik niet alleen spanning maar ook een soort opwinding. Ik vraag me af of ik dit expres heb gedaan om straf te krijgen. Was ik hier op uit? Wil ik dit? En waarom wil ik dit dan? Al deze vragen komen bij me op. Mijn hele lijf komt tot leven en alle zenuwen staat strak. Zo straks dat ik zelfs het kleinste zuchtje wind kan voelen.

“Gabriel zal je je straf gaan geven”, zegt hij met een brok in zijn keel. Ik wil tegensputteren maar Stefan is me voor en zegt me dat ik beter stil kan zijn. Nu zal het nog meevallen maar als ik straks in de handen van Gabriel ben dan kan dat wel eens heel anders zijn. Ik weet dat Gabriel veel strenger en harder is dan Stefan. Ik ben dan ook slim en houd verder mijn mond. Stefan verteld dat ik in totaal 8 zweepslagen zal gaan krijgen, op iedere bil vier. Dat bij elke tegenwerking of brutaliteit Gabriel in mag grijpen zoals hij denkt dat goed is.

Met een enorme brok in mijn keel blijf ik doodstil staan. Dan sluit Stefan af met dat ik met trots mijn straf moet dragen voor hem. De tranen staan in mijn ogen maar ik blijf hem aankijken. Het begint tot mij door te dringen wat ik vandaag heb gedaan en hoe ernstig het is en hoe gevaarlijk het buiten is. Hierdoor weet ik ook dat Stefan op dit moment geen andere keus heeft. Hij zou anders het respect en de vriendschap van Gabriel gaan verliezen. Het scherm springt uit en Gabriel grijpt me bij mijn arm. Dit is het teken dat ik op moet staan. Netjes sta ik op en loop ik met hem mee. Als ik niet snel genoeg loop volgens hem geeft hij een ruk aan mijn arm. We komen aan in een ruimte waar ik nog niet eerder ben geweest. In deze ruimte is een stang met allemaal kettingen. De schakels van de kettingen passen op mijn armbanden. Als Gabriel de kettingen vast heeft gemaakt aan mijn armbanden doet hij enkelbanden bij me om en maakt ook deze vast.

Hierdoor kom ik in een spreidstand te staan. Ik vind het hoogst oncomfortabel en probeer wat te bewegen zodat ik wat makkelijker kan staan. Ik besluit het rustig aan te doen om verdere escalatie te voorkomen maar de spanningen gieren door mijn hele lijf. Mijn tepels waren zo hard dat ze ver naar voren priemen. Mijn kut begint erg vochtig te worden. Als ik naar Gabriel kijk zie ik dat ook hij het spannend en opwindend vind. Door zijn broek heen kan ik zijn grote gezwollen penis zien. Ik kreeg er wilde fantasieën over die ik ook meteen weer weg stop. Ik maan mezelf tot kalmte.

Zodra hij de zweep op heeft gepakt vraagt hij om mijn stopwoorden. Ook al had ik voor mezelf het besluit genomen dat ik deze niet ga gebruiken vertel ik hem netjes wat de woorden zijn. “Voor we beginnen”, zegt Gabriel. “Dit zijn de regels”. “Regel 1 je blijft stil staan en probeert niet de slagen te ontwijken”. Gabriel verteld ook dat voor elke keer dat ik beweeg of de slag ontwijk ik een extra slag krijg. “Regel 2, Je zegt geen woord behalve dat je meetelt met de slag die je net hebt gekregen”. Als ik een slag vergeet te tellen krijg ik nog een extra slag en bij de tweede die ik vergeet beginnen we helemaal overnieuw bij “Is dat duidelijk!”, vraagt Gabriel met een donker maar woest geile stem. Ik knik dat ik het begrepen heb. Rustig maar met dezelfde donkere geile stem herhaald hij de vraag opnieuw. Hij verteld me ook dat ik beter op moet letten omdat ik nu al verkeerd begin.

Brutaal antwoord ik;” ik mocht toch niks zeggen alleen tellen”. Inwendig hoor ik hem mopperen. “ zo je besluit dus moeilijk te gaan doen, dan krijg je er nu een slag bij”. Ik slikte en wil wat zeggen maar ik besluit om toch maar even stil te zijn. “Wat zijn je stopwoorden”, vraagt hij me. Uit automatisme gaf ik deze weer. “Goed zo meisje, netjes” dit is vanaf nu je enige uitweg maar gebruik ze wijs. Als ik merk dat je er gemakkelijk vanaf wil komen dan zul je nog iets beleven. Zijn woorden waren zo rauw dat het me enig sinds bang maakt maar tegelijk ook heel geil. Ik weet namelijk dat ik veilig ben en hij nooit iets zou doen wat ik niet aan kan. Ik ken hem nog niet zo heel lang maar dat weet ik wel. Ik vertrouw ook op Stefan en Latiffa. Ik weet zeker dat Latiffa anders niet hier zou zijn.

Even is het stil tot ik de snerpende pijn van de zweep op mijn billen voel. Ik ben hier niet op voorbereid en roep “auw godver”. “Zo mooi dat is weer een slag erbij”. “Eigenlijk twee want je hebt niet geteld maar die vergeef ik je voor nu”. Niet lang daarna volgt er nog een slag en nog een, die ik keurig mee tel. Bij de vijfde slag merk ik dat het me wat veel word. Ik ben nog nooit op deze manier gestraft door Stefan. Ik weet ook dat Stefan veel meer rekening met mij houd dan Gabriel. Daar komt bij dat Gabriel me al een hele tijd onder handen wilt nemen. Ik voel me dan ook opstandig worden. Als ik de volgende slag aan hoor komen ontwijk ik deze instinctief. Daarnaast vergeet ik ook te tellen. “Jongedame!”, roept hij streng. “Ga je me nu echt testen”.

“Ja zeker”, antwoord ik terug. Mijn gevoel en hoofd krijgen de overhand. Ik voel me zo nat en zo ontzettende geil dat ik hem steeds meer uit ga dagen. Ik kan met dit gevoel heel slecht omgaan en dit is dan de manier hoe ik ermee om ga. Ik weet van mezelf dat ik me daardoor dikwijls in de problemen breng. Echter wil ik dit helemaal niet voelen bij Gabriel en dat maakt me zo ontzettend boos, onzeker en verward dat ik daardoor uithaal naar iedereen in mijn buurt. Ik wil zo graag dat hij zijn controle verliest, maar alles behalve dat gebeurt er. Gabriel is helemaal in zijn element en dat is te merken. Hij komt heel dicht achter me staan. Ik voel zijn lichaam tegen het mijn ook al probeer ik hem te ontwijken. Ik kan zijn ademhaling in mijn nek voelen en dit bezorgt me kippenvel. Ook dit ontgaat hem niet. Hij komt mijn zijn mond bij mijn oor en fluistert; “goed dan meisje, jij wilt het zo graag we beginnen overnieuw”. Hij vraagt me voor een derde keer naar mijn stopwoorden. Hij is er zeker van dat ik deze nodig ga hebben. Mijn billen staan al flink onder de striemen. Ze gloeiden en voelde pijnlijk aan. Ik geef hem mijn stopwoorden en daar achteraan zeg ik meteen;” Maar ik ga ze niet gebruiken”. “Weet je dat zeker”, vraagt Gabriel verbaasd. “Ja dat weet ik zeker”. “ weet je dat je me nu carte blanche geeft”, vraagt hij. Ik vraag hem wat dat betekend.

“Hij komt weer heel dicht achter me staan. Deze keer voel ik zijn harde pik tegen mijn billen. Hij raakte me licht aan en ik voel hoe zijn pik meteen reageert. Ook mij laat dat niet onberoerd. De kippenvel verschijnt alweer over mijn hele lijf en een warme scheut gaat rechtstreeks naar mijn klit. Ik ben zo geil en wil zo graag een pik in me voelen. Gabriel voelt dit maar blijft dicht achter me staan.

Hij vertelt me dat, met een cart blanche bedoeld wordt dat ik mijn stopwoord opgeef en ze niet zal gaan gebruiken. Dat ik me daarmee totaal overgeef aan de Dom die op dat moment de touwtjes in handen heeft. Ik blijf even staan en draai me dan met een ruk mijn hoofd om. Zodra ik hem recht in zijn ogen kijk zeg ik; “Ik geef je carte blanche. Ik bereik op dat moment precies wat ik wil er komt namelijk een fonkel in zijn ogen. Naast die fonkel zie ik ook veel vuur en duisternis. Er gebeurde precies waar ik op hoopte ik heb iets in hem losgemaakt wat hij de afgelopen dagen kwijt was. Mijn opstandige bui verdween hierdoor als sneeuw voor de zon. Ik was zo onder de indruk van dit alles. Met een hele rustige stem zeg ik; “Ik heb onwijs veel spijt van mijn actie van vandaag”. “Ik wil zowel aan jou als aan Stefan laten zien dat ik echt oprecht spijt heb en meen wat ik zeg”. Ik vertelde Gabriel dat ik weet hoe moeilijk ik ben geweest en de relatie tussen hem en Stefan daarmee behoorlijk onder druk heb gezet. “Door je nu carte blanche te geven hoop ik dit duidelijk te kunnen maken en te kunnen herstellen wat ik heb veroorzaakt”. Gabriel knikt naar me en zegt; “weet je het zeker”. Mijn spanning stijgt en ik ben me bewust van wat ik heb gedaan. Tegelijk ben ik ook enorm trots op mezelf, ik heb nu echt mijn verantwoording genomen voor mijn daden. Zo sterk mogelijk als ik kan antwoord ik; “Ja Gabriel, ik weet het zeker”. Mijn billen gloeien nog van de klappen die ik eerder al heb gekregen maar ik verbijt mezelf zodra de eerste klap op mijn billen land. Ik blijf bij elke klap netjes staan en tel ze mee zoals van me word verwacht. In bid dat het snel over is want het is zo ontzettend zwaar en dan die pijn. De pijn word met elke klap steeds gemener. Bij de 6e klap stop hij even om te kijken hoe het met me gaat. Ineens zie ik een kant van hem die ik niet ken. Heel zorgzaam bijna lief te noemen. Hij wrijft even over mijn billen en ik sidder bij zijn aanraking. Die voelt zo pijnlijk maar ook zo goed. Ik voel hoe nat ik word tussen mijn benen. Het is een heel apart contrast pijn en een heerlijk gevoel. Zo tegenover gesteld maar ook zo ver uit elkaar. Het is de bewondering en adoratie in zijn aanraking die het zo een intens gevoel maakt die ik overal kan voelen. Gabriel merkt dit op en om erger te voorkomen zegt hij snel; “de laatste 4 jongedame”. Hij laat de laatste klappen snel op elkaar volgen zodat ik er vanaf ben. Dan roept hij Latiffa en begint me los te maken. Latiffa komt aangerend en schrikt bij het zien van mijn billen maar zegt verder niets. Snel slaat ze een deken om me heen. Zodra ik los ben zak ik van vermoeidheid door mijn benen. Heel voorzichtig tilt Gabriel me op en draagt me naar mijn kamer. Hij legt me zachtjes op ben en neem mijn gezicht in zijn handen. “Ik ben zo ontzettend trots op je nu”, zegt hij. Ik kijk hem aan en vraag hem of hij me wilt vergeven. Ik zie zijn ogen veranderen. “Ja meisje, het is je vergeven”. “Ik weet zeker dat Stefan ook trots op je zal zijn”. Met de tranen in mijn ogen knik ik naar hem. Dit was alles waard. “Je hebt geen idee wat je zojuist voor me hebt gedaan”, zegt Gabriel tegen me. Echter weet ik precies wat ik heb gedaan. Het is een heel speciaal moment tussen ons. Maar ik behoor bij Stefan en dat weten we beide. Hij kust me dan ook zachtjes op mijn voorhoofd en zegt; “laat je nu verzorgen door Latiffa en dan moet je rusten, beloof me dat je dat doet”. Ik knik naar hem als teken dat ik me zal gedragen. Allerlei emoties komen er vrij en ik begin te lachen en te huilen. Het voelt zo bevrijdend. Zelfs Latiffa is diep onder de indruk, normaal is ze geen moment stil te krijgen maar nu verzorgt ze de striemen in stilte.